Zambia

Van Lubumbashi, Democratische Republiek Congo naar Chingola, Zambia
Gisteren hadden we de hoop op ons pakketje toch al opgegeven. Ik kreeg Jean niet te pakken via de telefoon en het internet lag er meer uit dan dat ik daar iets op kon. We zijn dus maar gaan slapen. We worden wakker gebeld door Jean. Het pakket is uit de douane en opgehaald door een vrachtwagen. Nu het volgende probleem, de chauffeur is naar huis gegaan met de sleutels van de vrachtwagen op zak. Jean kan dus nog niet bij het pakket. Ze zijn druk bezig met de chauffeur te traceren en Jean vraagt of wij het adres van Captain Bila weten. Dat hebben we niet enkel 2 telefoonnummers. Jean zegt dat hij hem dan zal bellen en dat we nog van hem horen. Terwijl wij liggen te bezinnen hoe en of we kunnen helpen gaat de telefoon weer. Het is Jean weer, hij heeft het pakket in zijn handen en ook al met Captain Bila gesproken. Over 20 minuten heeft hij een afspraak met de piloot om het pakket over te dragen. Weer een half uurtje later weer een telefoontje, pakket is overgedragen. Het is ondertusen middernacht in Lubumbashi en dus 23 uur in Kinshasa. Wat een service is dit toch!! Hoe kunnen we Jean ooit bedanken, we hebben niet eens een adres van de man (maar volgens mij kennen ze het beroep postbode hier ook niet echt).

We kunnen de slaap nu toch niet echt meer vatten. Zal ons pakketje dan toch morgen hier zijn??? We draaien en woelen in ons bikkelharde bed.

De volgende ochtend zijn we ook al weer vroeg op. Eerst douchen en meteen meer water tappen voor ze het weer uit zetten. Daarna halen we brood, leveren we onze bierflesjes in en halen voor Captain Bila wat te drinken als bedankje. We ontbijten en ruimen alle koffers in. Omdat het nog vroeg is doen we eerst nog maar een rondje buiten lopen om onze resterende francs uit te geven. Daarna gaan we naar het vliegveld. Echt een vast vluchtschema is er niet maar Captain Bila zei dat we maar om 10 uur op het vliegveld moesten zijn.

We parkeren buiten de poort en ik ga proberen of ik het terrein op mag. Ik moet meelopen met iemand en we worden van de een naar de ander gestuurd. Uiteindelijk zegt iemand dat Sander en ik op het terrein mogen wachten, dat kost dan wel 12 dollar per persoon. Ik bedank de vrouw en zeg dat we dan wel buiten wachten. We bellen Captain Bila wel als hij geland is.

We wachten en wachten, verschillende mensen komen langs om een praatje aan te knopen. Dan stopt er een auto met een man die voor de afwisseling Engels kan. Ik loop naar de auto toe om een beetje te kletsen. De man is piloot en werkt hier hij heeft onze motoren gezien en is weg van motoren. Willen we niet instappen dan gaan we naar de hangar voor een praatje. Ik leg uit dat wij het terrein niet op kunnen zonder te betalen maar hij zegt dat dat geen probleem is. Sander heeft geen zin om mee te gaan dus enkel ik stap in de auto en we rijden inderdaad probleemloos het terrein op. Het blijkt een piloot van Cesna's te zijn. Zijn motor staat ook in de hangar, een Honda 650 cc, een soort cross motor. We staan een beetje te kletsen als ik een vliegtuig hoor naderen. We rennen de hangar uit en zien nog net een Services Air Cargo landen. De man weet dat we daarop zitten te wachten, hij haalt de motor uit de hangar en zegt stap maar achterop. Samen rijden we weer terug naar Sander. We staan buiten nog een beetje te kletsen als de piloot besluit te regelen dat wij gewoon gratis het terrein op mogen. Ondertussen krijg ik een telefoontje van Captain Bila dat hij het is die geland is. Op het vliegveld ontmoet ik dan Captain Bila, hij geeft mij een pakketje, ik hem wat drankjes. Wat een service is dit hier toch! We nemen afscheid van Captain Bila en van de piloot die we hier weer ontmoet hebben en verlaten Lubumbashi.

Ondertussen is het wel al na 11 uur, we rijden dus niet al te ver voor het tijd wordt een lunchplek te zoeken. Die vinden we ergens langs de kant van de weg. We eten onze broodjes op en zijn dan klaar voor de grens.

Eerst worden we gestopt bij een checkpoint, daar registreren ze onze paspoorten. Terwijl ze daarmee bezig zijn verbazen wij ons over het overige verkeer hier. Enkel 1 baan wordt soms vrijgegeven als je door de checkpoint bent. Maar het verkeer krijgt het klaar om van 2 kanten tegelijk proberen langs de vaten te rijden. Dat past uiteraard niet! En dan gaan ze beide naar elkaar kijken, ga jij maar terug, nee ga jij maar terug. Het is een beetje een chaos en niemand zegt of doet er iets aan.

We rijden door naar de echte grens. Deze keer een hoofdgrens want we hebben nog geen visum. En het is me dan ook een hoofdgrens. Grote poorten, 3 stuks, en op geen 1 staat wie waar heen moet. Niemand zegt ook iets dus wij kiezen een poort. De verkeerde, we zijn er net door zegt iemand dat we terug moeten en de poort er links van moeten hebben. Over het smalle paadje doorsteken mag blijkbaar niet dus wij keren maar braaf om. We parkeren bij een groot gebouw en zien daar allemaal desks, op het raam staat wat er zit. We sluiten in de rij aan bij de eerste desk, de politie. Daar worden we uitgestempeld, daarna schuiven we door naar de douane en daar wordt het carnet uitgestempeld. We zijn DRC uit! Op naar Zambia, daar is vast alles beter!

Als we weer op het parkeerterrein staan komt er nog een agent langs, hij heeft onze paspoorten uitgestempeld en is nog bezig met het afmaken van de registratie, maar onze entree in Ndandanga, waar ligt dat? In welke provincie? Dat weten wij uiteraard ook niet maar ik kan hem wel vertellen dat het boven Luozi ligt, de man weet dan genoeg.

We rijden het terrein af en wat blijkt dan? Zambia is nog veel onduidelijker dan DRC! Hier staat ook niets aangegeven maar gaan de wegen ook nog alle kanten op. Daarnaast zien we een stuk of 4 gebouwen. Zoek maar uit waar je heen moet. Uiteindelijk vertelt ons iemand dat we bij het grijze gebouw moeten zijn, we parkeren en lopen naar binnen. Al snel zegt iemand dat we niet deze maar een andere ingang moeten hebben. We lopen dus weer naar buiten en gaan aan de andere kant naar binnen. Daar is het een drukte van jewelste. Sander sluit in de ene rij aan, ik in de andere. Sander is al snel klaar, hij had maar 2 mensen voor zich. Ik heb er een stuk of 30 en er lijkt geen schot in te zitten. Ruim 1,5 uur later zijn wij eindelijk aan de beurt. Ondertussen weten we dat het de rij is voor een visum. We mogen 100 dollar afrekenen en dan hebben we beide een visum in ons paspoort. Nog even wachten op de entree stempel en dan mogen we door. We vragen naar de douane en worden daarvoor terugverwezen naar de eerste ingang. Daar dus nog maar eens naar binnen, we moeten achter de balie door een gangetje in en bij een kantoortje kunnen we ons carnet laten afstempelen. Bij de deur met examination, daar hadden wij het toch echt niet gezocht!

Als we dan eindelijk klaar zijn wisselen we nog even wat geld om en dan verlaten we de parkeerplaats. We verwachten nog een controle van onze paspoorten maar die komt nergens meer. We hadden dus net zo goed meteen door kunnen rijden zonder visum te kopen of carnet te laten stempelen!

We rijden door naar Chingola en zoeken daar een slaapplek. Dat valt niet mee. Het eerste guesthouse waar we stoppen zijn de kamers bijna 100 dollar! Hij verwijst ons naar een andere waar we misschien mogen kamperen. Helaas mag dat niet van de eigenaresse dus moeten we door. Uiteindelijk vinden we een hotel. Het doet ons een beetje denken aan de Banne Buikslootlaan waar Sander dag en nachtwacht diensten heeft gelopen voor Camelot. De kamer tegenover de onze, daar kan niemand slapen want de deur ligt eruit. In de gang is een gat in het plafond, de sluiting van de deur... het heeft Sander een kwartier gekost om de deur van binnen op slot te krijgen en de wastafel heeft 2 verschillende kranen met beide dezelfde functie, geen water geven. Het is maar goed dat het voor 1 nacht is. Wel een pluspunt van het hotel, het ligt naast een fast food restaurant!

We vertrekken dan ook meteen naar de buren. Daar staat op het menu een T-bone met friet en salade voor 25 kwacha (4 euro), we kunnen het niet geloven en dubbelchecken even, dit vlees wat hier ligt is de T-bone? Ja zegt het meisje, nou doe ons dan maar 2 zulke schotels.

Het vlees is helaas well-done, maar ook dan smaakt het nog altijd prima. De friet is zelfgemaakt en goed, de salade wel wat klein maar ook niets mis mee. Als we dit op meer plekken tegenkomen dan nemen we weer een T-bone! Bier hebben ze alleen niet, daarvoor worden we weer terugverwezen naar het hotel. Zometeen maar eens kijken of we er een biertje kunnen scoren.