Ophoepelen

Nadandanga, Democratische Republiek Congo
Onze wekker heb ik gezet voor 6 uur. Echter is de batterij van mijn telefoon leeg dus die is vannacht uitgegaan. Geen man overboord want om 5 uur begon de haan reeds te kraaien. Wij zijn dan ook al voor 6 uur uit ons tentje gekropen en pakken de boel snel in. Voor 7 uur hebben we alles ingepakt en mijn motor weer het heuveltje op naar het gebouw van de douane gebracht. Van dat kleine stukje heuvel op zijn wij al kapot en weer hebben we medelijden met de mannen die mijn motor 3 km ver hebben moeten duwen. Honderd US dollar klinkt al lang zo veel niet meer.

We vragen de man van de douane waar de dorpspomp is. Die is er niet zegt hij. Hoe komen jullie dan aan water? Ze lopen 4 km berg af naar een ander dorp, daar halen ze water. Wij hoeven dat stuk niet te lopen, wij krijgen van iemand water in onze lege 6 liter fles. Die 6 liter doen we dan toch maar eerst even steripennen. Uiteraard trekt dat weer bekijks. Zitten de blanken liter voor liter water met een lamp te bewerken? De laatste liter laten we zo, die gaan we koken voor ons ontbijt. Brood hebben we namelijk ook nog nergens gezien en toen we er gisteren naar vroegen bij de boutique zei de man dat hij dat ook niet vaak had. We besluiten te ontbijten met een survivalfood pakket. Daar hebben we 3 van bij ons en tot nu toe nog niet gebruikt. Echter de tekst op de verpakking is volledig weggeschuurd. Ik weet nog dat we 2 pasta dingen en 1 ander iets bij ons hebben maar wat is nu wat? Na goed zoeken hebben we ontdekt wat de pasta is. Die willen we niet want dat hebben we gisteren al op. We nemen dus verpakking nummer 3. Terwijl we water aan het koken zijn we aan het dubben, wat zal het zijn? We denken nasi. Best lekker besluiten we, nasi voor het ontbijt.

Als het water kookt gaat het zakje in de pan. Officieel moet het andersom maar dit roert veel makkelijker. We laten het spul een beetje inkoken, het is inderdaad iets met rijst. Nasi dus. Als het klaar is zetten we de koffer tussen onze 2 stoelen die we gekregen hebben, pan erop, ieder een lepel en smakelijk eten. We nemen een paar happen en dan weet ik het zeker. Dit is geen nasi. We denken uiteindelijk dat het kip kerrie met rijst en ananas was. Maar goed als je dat na de verpakking op te hebben nog niet heel zeker weet dan zegt dat genoeg. Toch smaakt het prima het is alleen niet te definieren wat het geweest is. Onder het eten klinkt opeens weer het fluitsignaal. Sander en ik zijn al helemaal ingeburgerd. We leggen de lepels neer en staan op van onze stoel. Zwijgend wachten we tot de vlag boven is.

We ruimen het etensspul op, afwassen komt in Luozi wel. Daarna komt de immigratie chef onze paspoorten teruggeven. In ons paspoort staat nu een entree stempel met de datum van gisteren. Ik vraag in het dorpje of ik ergens geld kan wisselen. Dat kan zeggen ze, de wisselkoers is niet al te best maar ik kan onze resterende CFA omzetten naar francs. Dat doen we dan maar want geld hebben we toch nodig. Ik krijg alles in biljetten van 500 franc, dat is iets minder dan 50 euro cent. Als je dan bijna 50.000 CFA omwisseld (ongeveer 80 euro) heb je dus een aardige pakket francs. De geldwisselaar roept meteen zijn dochter erbij, wij gaan engels leren. Samen tellen we van 1 tot 25 in het engels. Een bundel met geld zijn namelijk 25 briefjes en dus 12.500 francs. Een redelijk onlogisch bedrag en een hersenkraker op de vroege ochtend. De man vertelt later dat hij wiskunde docent is, als ik zeg dat ik iets met wiskunde gestudeerd heb moet ik blijven zitten, hij trekt zijn geometrie boeken tevoorschijn en samen bladeren we erdoorheen. Hij vindt het erg mooi dat ik zo kan vertellen als ik een plaatje zie oh de cosinus, de tangens. Ik hoop toch stiekem wel dat wiskunde docent hier iets meer inhoudt dan enkel geometrie....

We halen de kaarten tevoorschijn en beginnen met kaarten. Het wordt 10 uur, 11 uur, 12 uur we krijgen weer honger. Ik vraag weer wat water en spoel toch maar onze pannen, borden en bestek af. Dan maar weer pasta maken. We maken ons laatste blikje tonijn open, het laatste blikje tomatensaus en maken weer spaghetti. Hierna hebben we nog 2 survival pakketen en 1 portie kale spaghetti slierten. We hebben al een rondje dorp gedaan en hier is eigenlijk niets te krijgen. Die vrachtwagen moet dus wel een beetje opschieten!

Na onze lunch doen we voor de afwisseling een rondje dobbelen. Als we ook daar klaar mee zijn komt er een jochie Sander zijn velg aanbieden. Sander gaat met de velg een rondje rennen tot grote hilariteit van de kinderen, want erg soepel gaat het niet.

Een jochie komt een tijdje later terug met een langere stok. Voor Sander heeft hij een langere stok gezocht omdat hij groter is, dan kan hij beter met de velg lopen. En daar gaat Sander dus voor de tweede keer. Mij wordt de velg niet aangeboden, met een band rennen schijnt iets voor jongens te zijn. Vind ik niet heel erg ik maak lekker van de gelegenheid gebruik om een filmpje te schieten van Sander. Die laat ik later aan hem zien en dan is het jammer dat we geen tweede camera hebben. Sander zit op zijn hurken tegen een gebouw en om hem heen ziet het zwart van de kinderkopjes die mee willen kijken.

Om 14 uur horen we een vrachtwagen aankomen, een tijdje later zien we hem het dorp inrijden. Het is een typisch afrikaanse vrachtwagen. Als je recht van voren de vrachtwagen bekijkt dan zie je alle 6 de banden, die dingen zijn zo scheef als wat en de achterkant zit bijna een halve meter naast de voorkant. De vrachtwagen ligt helemaal vol met sinasappels. Dat hoeft geen probleem te zijn, mijn motor kan er wel bij. Helaas komt hij echter uit Lukala en gaat hij naar Congo. De verkeerde kant op dus.

We durven het dorp niet al te ver te verlaten uit angst de vrachtwagen te missen. We lopen soms wel wat heen en weer en zoeken naar materiaal of een goede berg om de motor de vrachtwagen in te krijgen. Die lijken niet echt voorhanden hier. Maar ja de motor de vrachtwagen in, dat zien we wel als er een vrachtwagen is. Volgens de douane man komt de vrachtwagen bientot, binnenkort. Maar ja eerst zei hij 8 uur 's-ochtends.

Om 17:30 weten we genoeg, vandaag geen vrachtauto. We lopen weer met de motoren de heuvel af en zetten weer onder grote belangstelling onze tent op. De kinderen beginnen langzaam aan wel wat vervelender te worden. Geef mij je kaarten, geef me geld, geef me de rummicub, geef me eten. Wij zijn het moe en doen de tent dicht en doen net alsof we slapen. Als ze weg zijn (ze worden uiteindelijk weggestuurd door iemand omdat ze aan de tent beginnen te zitten) komen we de tent weer uit en lopen naar de bar. De wiskunde meneer komen we onderweg tegen en als hij hoort dat we naar de bar gaan loopt hij met ons mee. Sander en ik nemen plaats en bestellen een bier. Die wordt gebracht met 2 glazen, en nog een glas erbij zegt de wiskunde man voor mij. Nou meneer waarom denkt u dat we ons bier meteen met u gaan delen?

Na ons biertje gaan we terug naar de tent en gaan we slapen. Avondeten slaan we even over omdat we niet zo heel veel eten meer hebben. Ondertussen begrijpen we ook dat we gewoon zitten te wachten op de eerste vrachtwagen die naar Luozi gaat en dat ze hier geen idee hebben wanneer die komt.