Saturday, November 30, 2013

Sinterklaas

Dag 1 Gabarone, Botswana
We hebben heerlijk geslapen in het gastenhuisje. Maar omdat ik zoals altijd iets aan de vroege kant wakker ben ga ik op de patio zitten en computeren. Er is gisteren veel gebeurd dus het blog verhaal neemt veel tijd in beslag. Als ik dan ook eindelijk klaar ben is de rest ook wakker en opgestaan en ontbijten we met zijn allen.

Na het ontbijt laten we onze foto collectie zien en praten we wat over onze reis, de tijd vliegt al weer voorbij en voor we het weten moeten we de auto instappen om Hans op te halen. Die is bij een vriendje wezen slapen. Met zijn vijfen rijden we daarna naar Sanitas voor de lunch. Mieke is daar ook naar toe gekomen. We mogen kiezen wat we willen voor de lunch, Sander en ik nemen een van de dag specials. Het personeel van Sanitas was gisteren ook verantwoordelijk voor het eten maken en dat smaakte heerlijk, onze lunch is dan ook weer heerlijk klaargemaakt.

Als we onze lunch ophebben is het tijd om door te gaan, nu met zijn 6-en en 2 auto's, rijden we naar Sinterklaas. Die komt naar iemand z'n huis. Het wachten begint tot.....

Bij gebrek aan een paard komt Sinterklaas op de fiets. Zijn mijter heeft hij /zij verstandigerwijs maar afgezet. Botswana heeft een unieke Sinterklaas, het is een vrouw! Maar ook deze Sinterklaas is net zo vergeetachtig als sommige in Nederland. Ze heeft haar staf vergeten, waar is de staf nu? Alle kinderen moeten maar gaan zoeken. Voor de vinder is er een lading snoep. De kinderen vliegen alle kanten op en al een par seconden later is de staf van de Sint gevonden. Hannah is de gelukkige vinder en krijgt een hand vol snoepgoed.

De hele stoet gaat de tuin in, De kinderen nemen plaats op een kleed en de Sint op de zetel. Dan begint het spectakel. Hannah doet met haar vriendinnetje een rijmpje voor de Sint en dan worden alle kinderen een voor een naar de Sint geroepen voor een praatje.

Na ook de benodigde aantal liedjes en spelletjes is het dan eindelijk tijd voor de cadeautjes. Als alle kinderen hun cadeautje hebben is er natuurlijk weinig ook meer voor de goed heiligman. Dan nog maar even dag Sinterklaasje zingen en de Sint en zijn 3 pieten stappen weer op de fiets en step en verlaten de tuin, als afscheid krijgen alle kinderen nog een zak snoepgoed, met chocolade letter. Dag Sinterklaas tot volgend jaar!

De kinderen vermaken zich nog uitstekend, ook hier hebben de mensen weer een zwembad dus Hannah ligt er al snel met 2 vriendinnetjes in. De ouders vermaken zich ook uitstekend, er is pizza, pepernoten, chips, en genoeg drankjes. Rond een uur of 18 beginnen de mensen wel te vertrekken, wij moeten dus ook maar eens gaan. We rijden terug naar Katja haar huis waar we nog even doorgaan met sporten. Bij Sinterklaas waren we bezig met basketbal, Sander gaat met Hans thuis nog wat basketballen terwijl ik met Hannah ga tafelvoetballen. Na 2 rondjes verliezen met tafelvoetbal gaan Hannah en ik samen maar tegen Hans, ook dat gaat niet goed, Hannah besluit de keeper en verdediging van me over te nemen want mijn keeper slaapt de hele tijd, dan opeens wordt onze aanvalslinie waardeloos, sorry Hannah ik ben hier niet zo goed in! Hannah geeft op, dan maar eens kijken of Sander en ik samen kunnen winnen. Ook wij verliezen maar Sander zegt dat het door de kleur komt, wij spelen met blauw en die zijn gewoon slecht. We wisselen van tafelkant en dan eindelijk winnen we! Zie je Hans dat rode elftal is gewoon beter!

Om 20:30 moeten de kinderen naar bed, Hans is doodop omdat hij de nacht ervoor bij zijn vriendjes amper geslapen heeft. Wij computeren nog wat en dan volgen de ouders ook maar naar bed. Ook op ons heeft de Sint indruk gemaakt!

Friday, November 29, 2013

Buffels!

Van Centurion, Zuid Afrika naar Gabarone, Botswana
We gaan een weekendje op stap. Na ons ontbijt is het dan ook tijd om de spullen te pakken. De BMW koffers die we meenemen lijken groot maar dat blijkt schijn te zijn. Nog altijd zijn de koffers tot het nokje toe vol als we vertrekken en dan is het maar voor 3 dagen! Dat komt omdat de wand van die koffers al een paar cenitmeter dik is, er overal rare uitsparingen zitten (voor de uitlaat en knipperlichten) waardoor je ze niet lekker kan vullen en dan heeft Don ons ook nog even zijn gereedschapssetje meegegeven voor het geval dat. We pakken het setje uit de topkoffer, oef die is zwaar. Dan eens kijken wat erin zit: een halve liter water, 3 bandenplaksets, WD40, een spuitbus tyre repair, zwaar gereedschap en ga maar door. In totaal weegt het pakket zo een 5 kilo en neemt de halve topkoffer in beslag. Het water gooien we eruit, de rest nemen we maar netjes mee.

Om 9:30 zijn we klaar voor vertrek. We stappen beide op de BMW en daar gaan we. We rijden de kortste route naar Gabarone, de navigatie stuurt ons langs een dam.

Het water in deze dam schijnt zo vervuild te zijn dat ze het niet meer mogelijk is er drinkwater van te maken, er zit zoveel alg in dat het water helemaal groen ziet.

Sander geeft altijd hoog op over het zadel van de BMW's. Iedere keer als we dan ook iemand staand tegenkomen op de motor op asfalt vragen we ons af waarom ze dat doen, een pijnlijke kont kunnen ze toch niet hebben? Onderweg beginnen we het te begrijpen, op een 1200GS kun je wel degelijk een zere kont krijgen! We weten gewoon niet meer hoe we moeten zitten! We schuiven over het zadel, Sander gaat soms staan, het is weer ouderwets doorzetten.

We lunchen onder een boom voor het bord einde asfalt. Wat is dit nu, gaan we gravel doen? Hebben we daar wel zin in met de BMW? Sander kijkt nog eens in de navigatie maar die vindt dat dit asfalt is. Vandaar dat hij deze route nam. Na de lunch stappen we dan maar weer op de motor en gaan het gravel op. Vanaf het begin af aan zijn ze erg kwistig geweest met redelijk grote stenen, vooral in de bochten moet je dus goed opletten dat je er niet een verkeerd raakt. Toch is de weg niet al te slecht en al snel hebben we weer een vaartje van 80 over gravel. Dan komt er opeens een poel zacht zand. We zwieren ons een weg erdoorheen, beide hebben we het nu een paar graadjes warmer. Dit gaat toch niet veel vaker nog gebeuren he? Als we iets niet willen is het met deze motor onderuit gaan!

Het gravel gaat verder, tot we bij de poort van een national park komen. Meneer gaat dit pad naar Botswana? Ja zegt de man maar hier in een national park en jullie mogen er dus niet doorheen. Hij wijst ons de omweg die we moeten nemen. Er zit niets anders om, Sander keert en we nemen de zijweg.

Onderweg loopt iemand zijn koeien uit te laten.

De mannen doen echt totaal geen moeite om de koeien een kant van de weg op te drijven, we moeten er dus midden tussendoor. Een paar koeien vinden het geluid van de BMW helemaal niets en schieten voor de motor van links naar rechts de weg over. Hun kleine kalfjes rennen mee. Sander moet dus regelmatig een nogal abrupte stop maken als een koe zichzelf weer eens de bocht om hoekt. Uiteindelijk komen we door de kudde en kunnen weer vaart maken.

De volgende stop zijn de buffels. Ze staan redelijk dicht langs het hek.
Helaas als wij stoppen en een foto genomen hebben gaan ze opeens allemaal achter bomen staan. Terwijl wij de Olympus tevoorschijn halen verstoppen de buffels zich. Het wordt dus zoeken naar een geschikte plek om de beesten nog op de foto te zetten. Bij het foto's maken leun ik tegen het hek. Pas op zegt Sander schrikdraad, maar ik heb het hek ondertussen al een paar keer aangeraakt zonder iets te merken. Ik zie weer een gaatje vanuit waar de buffel zichtbaar is, mik de camera, en klats krijg nu wel degelijk een klap van dat hek! Sander kan er wel om lachen, ik zei het toch? Ach ik ook wel, schrikdraad is natuurlijk niet echt pijnlijk het geeft enkel een vervelende schok.

Als we bij het asfalt komen is het nog maar een klein stukje naar Botswana. We zoeven naar de grens parkeren de motor, pakken onze papieren en gaan het hok in. Ons noodpaspoort wordt soepel gestempeld voor Afrika uit. Bij de politie willen ze ons kenteken weten, ik geef het kopie van de motorpapieren wat we bij ons hebben maar dan constateren Sander en ik tot onze schrik dat die niet van deze motor zijn! Ik zeg tegen de agent dat hier het kenteken niet opstaat, loop naar buiten onthoud het kenteken en vertel de agent het kenteken. Ondertussen is er zoveel tijd verstreken dat de agent gelukkig niet meer schijnt te denken aan onze verkeerde motorpapieren. We mogen Zuid-Afrika uit. Snel haal ik het kopie van de motorpapieren uit de stapel papieren die Don ons heeft meegegeven voor de grens. Dan maar proberen zonder motorpapieren Botswana in te komen. We stoppen bij Botswana en gaan weer eerst ons paspoort stempelen. Dat gaat lang zo soepel niet, de vrouw heeft nog nooit een noodpaspoort gezien, ze roept de baas erbij en ook die moet eerst ons paspoort bestuderen. Ik vertel dat onze paspoorten gestolen zijn en dat we wachten op onze nieuwe. Na lang wachten krijgen we eindelijk onze stempel, we zijn Botswana in. Nu enkel nog de road fund, permit en verzekering. Die mannen vragen niet eens om iets te zien. Ze kopieren het kenteken van een briefje wat ik van de immigratie heb meegekrgen (en ook die vroegen niets van de motor), betaal het vereiste bedrag en krijg een bewijs van betaling. We zijn Botswana in.

We moeten nu nog een klein stukje verder naar Sanitas, het bedrijf van Kent zijn familie. Daar viert Hannah vanmiddag haar verjaardagsfeestje. Samen met 8 vriendinnen heeft ze een tropisch eiland feest, een luchtkasteel, een zwembad, een dikke grasmat en wat muziek en de meiden vermaken zich uitstekend. De tafel staat bezaaid met pizza, snoep en chips. Wij mogen ook wel het zwembad in duiken, maar we besluiten het water maar aan de meiden over te laten. Het moment van de taart breekt aan.

Ze hebben een mooie chocoladetaart gemaakt versiert met snoepgoed. Het duurt even om alle kaarsen aan de steken (iedere letter van happy birthday is een kleine kaars) maar dan mogen we zingen en blaast Hannah de kaarsen uit. Iedereen krijgt een stuk chocolade taart. Daarna liggen de meiden zo weer in het zwembad. Nu de verkoelende duik worden de cadeautjes uitgepakt en dan worden de meisjes een voor een opgehaald.

Wij schuiven door van het ene feest naar het volgende, het is vandaag het kerstfeest voor het personeel van Sanitas. Sander en ik mogen aan de slag, wij gaan de bediening in. Sander staat met Kent achter de bar, ik met Matthias, Ann en de moeder van Kent en Matthias achter het buffet.

Sander deelt alcohol uit en ik rijst of pap (een dikke kleverige brei van maismeel). Vooral die laatste is hard werken, het lijkt wel klei maar de mensen zijn er gek op. Als we iedereen 1, 2 of zelfs 3 keer bediend hebben nemen we zelf wat. Nu moet ik toch ontdekken wat er zo bijzonder is aan de pap. Ik proef wat maar weet het nog steeds niet, een stuk klei. De kip en de worst zijn wel fenominaal. We eten met smaak maar moeten dan al snel weer aan de slag. Ik verhuis nu naar de bar zodat Kent ook een beetje mee kan feesten. De mensen kunnen erg snel drinken, ik heb het blikje nog niet uitgedeeld of ze staan weer in de rij. Iedere paar seconden mogen we onze hand in een bak ijswater stoppen. Al snel voelen we niets meer. Rond een uur of 8 zijn de frisdranken bijna op. Omdat Hannah naar bed moet verlaten wij de bar, nemen afscheid van het personeel en rijden mee met Katja naar huis.

Als we ons nieuwe slaapplek bewonderd hebben en Hannah in bed ligt kletsen we nog een tijdje met Katja en later ook met Kent als hij thuiskomt van het feestje. Om 23:30 zeggen ook wij goedennacht en verdwijnen richting ons boomhuis.

Thursday, November 28, 2013

Waarom leren we het niet?

Dag 4 Centurion, Zuid Afrika
Als we vandaag wakker worden is het niet zoals normaal mooi blauw maar is het bewolkt en grauw. Eerst dan even wat computeren, op facebook lees ik dat Diederik (een Belgische reiziger die we in Afrika ontmoet hebben), 2 belgen op Transalpjes in Nepal is tegengekomen die ons kennen. En guess what? De alpjes van hun zijn ook stuk!

Na ons ontbijt halen we onze motorjas tevoorschijn die gooien we samen met de kappen en tank van Sander zijn motor in het busje en samen met Don vertrekken we naar Christo.

Christo vertelt ons dat de caborateur flink vuil was, 1 sproeier zat helemaal verstopt maar hij denkt dat de kans dat het vuil verder het blok in is gegaan nihil is. Daarnaast heeft hij de kleppen gesteld, die waren allemaal te klein. We moeten echt vaker kleppen stellen, iedere 12.000 km. Op welke waarde hij ze nu heeft afsgesteld wordt ons helaas maar niet duidelijk. Hij zegt according to spec, sommige motoren hebben een bandbreedte maar deze heb ik volgens spec gedaan. Als wij hem erop wijzen dat er ook een bandbreedte voor onze motor geldt zegt hij in het midden. Ik krijg de neiging dat ding thuis weer uit elkaar te halen en te kijken waar het nu op staat. Hij laat de motor nog even wassen en dan mogen wij hem hebben. Sander ziet nog wat kleine dingen, klemmen die nu anders vastzitten als voorheen, ons gevoel wordt er niet warmer van.

Na de poetsbeurt gaan we aan de slag. Tank erop, knipperlichten terug, zijkappen erop. Dan wil ik het zadel pakken, maar waar is het zadel? Ik vraag aan Sander of hij het gezien heeft. Dat heeft hij niet. Heb je het in het busje gelegd? Ehhh nee zegt Sander ik heb geen zadel gezien. Briljant staan wij hier dus bij een motor, Don is al vertrokken en we hebben geen zadel.

Ik bel Don om te vragen achter in het busje te kijken. Geen zadel zegt hij, maar geen nood hij is nog ergens in Pretoria, hij rijdt even langs huis en haalt het zadel op. Super service uiteraard maar best dom dat we het zadel vergeten zijn.

Ondertussen heeft Sander het nieuwe benzinefilter geinstalleerd op de motor. Hopelijk doet deze het beter. Christo zegt dat onze problemen door vervuilde benzine komt. Ook iets wat wij een beetje vreemd vinden. De benzine speelt vast en zeker een rol maar dan zouden toch zeker beide motoren even veel problemen moeten hebben? En mijne is er toch echt duidelijk slechter aan toe als die van Sander. Ook heeft Christo nog een compressietest gedaan, beide cilinders 7. En dat terwijl we hier 10 gemeten hebben. Is Don zijn meter zo optimistisch? Ik krijg ondertussen vooral veel prutswerk klaar, de tank die maar op 1 manier op de motor kan heb ik gepresteerd er scheef op te krijgen. Knipperlichten verkeerd om aangesloten (doet er niet heel veel toe maar toch). En als ik te hard vloek omdat ik een schroef niet los krijg kom ik opeens tot de conclusie dat ik de verkeerde schroef probeer los te draaien. Verder haal ik nog de moeren van het zadel los terwijl ik kappen wil vastzetten enz etc. Niet bepaald mijn klusdag dus.

Als Don het zadel gebracht heeft verlaten we Christo en rijden we eerst naar de printshop. We bestellen nieuwe visitekaartjes. Daarna gaan we naar de Midas om een nieuwe benzineslang te kopen. Mocht de filter problemen geven dan moet die namelijk er weer tussenuit. De volgende halte is de Honda, daar halen we 2 nieuwe pinnen op voor de achterrem. Ons todo lijstje gaat best rap zo. Volgende stop is de supermarkt. We doen boodschappen en lopen bij de kapper naar binnen. De ene kapper blijkt enkel mannen te knippen. De vrouwen kapper een stukje verder is echter belachelijk duur. Dan maar geen nieuw kapsel. Onze magen zijn ook leeg en er zit een indier in het centrum. We besluiten een tandori schotel voor 2 te nemen. De schotel is heerlijk maar veel te klein. We krijgen 2 kleine lams kebabjes, een groente iets, een chili bal en 2 soorten gemarineerde kip. Het voelt aan als een voorafje, hopelijk blijven onze magen tevreden tot aan het avondeten?

Terug thuis besluiten we Marcus te bellen, we vragen of hij ook een kijkoperatie op Sander zijn motor kan doen, het lijkt ons sterk als zijn caborateur zo vuil is dat er niets verder is gekomen. Omdat Marcus een ruimtegebrek heeft spreken we af de motor zolang bij Don te laten staan. Wellicht kunnen we maandag met de alp langskomen voor de kijkoperatie. Marcus geeft verder aan weinig tijd op dit moment te hebben. Begrijpbaar maar met de grote vakantie voor de deur (vanaf 15 december ligt hier alles een maand stil) is dat geen goed nieuws.

Het grauw en grijs wordt langzaam zwart, het begint te onweren. Naar buiten is dus geen optie. We gaan maar alternatieven bekijken voor onze motor issues. Een ander alternatief wat we hebben is terug naar Nederland gaan, de alpjes verkopen en iets anders kopen. Wat het andere is is al snel besloten, een BMW R100GS al dan niet Paris Dakar. We besluiten Mat van de BMW Boxer Toko te vragen wat onze mogelijkheden zijn. Uiteraard gaat deze optie ons veel geld kosten, daarnaast moeten de motoren dan ook terugverscheept worden naar Nederland. Maar als we erna minder vaak problemen hebben en als Sander dan wel de moed kan vinden kleppen te stellen zal dat ook weer wat fun in de reis terugbrengen. Het kleppenstellen van een transalp is namelijk een vreselijke klus. Het verpest Sander zijn humeur ongeveer 2 weken lang. Eerst 1 week en 6 dagen omdat hij er tegenop ziet en dan nog een dag vloeken om die dingen daadwerkelijk gesteld te krijgen. Ik zag vandaag op de rekening van Chriso dat hij ook 3 uur gefactureerd heeft voor kleppenstellen, dus Sander doet het met zijn 4 uur lang zo slecht nog niet.

Het weer is ons wel gunstig gezind. Rond etenstijd wordt het droog. Don heeft ons al verteld dat Marlies vandaag iets op haar werk heeft en dat we dus voor ons zelf moeten zorgen. Het is donderdag, we spelen met de gedachte om bottemless ribs and wings te eten maar besluiten uiteindelijk dat we iets op loopafstand willen. We lopen dan maar naar een centrumpje waar van alles zit. Eerst denken we naar Wimpies te gaan maar dan zien we de Barcelos. Daar hebben ze een family mail, 2 kipburgers, een hele kip, een grote friet en 2 milkshakes. En daar gaan we dus weer de fout in. We bestellen de meal. De milkshakes zijn super, ik heb een chocolade en Sander banaan. Beetje jammer dat ze voor het eten komen, erna zou lekkerder zijn. We slurpen eerst de milkshake op beginnen dan aan de kipburger, dan de friet (gelukkig niet al te groot) en dan heb je dus eigenlijk al genoeg op en dan moet je nog een hele kip.

Op de terugweg heeft Sander weer het gevoel dat zijn darmen zijn longen zijn lijf uit persen. Bij mij gaat het het eerste uur beter, daarna ploft de kip als een baksteen op mijn maag. Voor onze gezondheid zal het toch echt beter zijn als we Zuid-Afrika verlaten....

Wednesday, November 27, 2013

Een nieuwe garage

Dag 3 Centurion, Zuid Afrika
Dankzij een misverstandje ruimen Sander en ik wel een keer al onze troep op. Wij dachten vandaag te verhuizen naar een ander Wilddog forum lid maar nu Sander en ik besloten hebben vrijdag naar Botswana te gaan om zijn nicht op te zoeken kunnen we tot vrijdag ochtend bij Don blijven (we moesten vrijdag middag voor een weekje weg omdat zijn schoonzus komt logeren). Opgeruimd is het nu wel, de koffers staan in een van de garages en de spullen die we mee willen nemen zitten in de BMW koffers. Wij gaan namelijk naar Botswana met de BMW 1200GS van Don. Als we willen kunnen we ook 2 motoren meenemen maar Sander en ik vinden 1 wel genoeg, het is toch maar 300 km van hier.

Als we ontdekken dat we dan tot vrijdag hier blijven gaan we ons niet verder kwaad maken op alles in de koffers krijgen (de BMW koffers zijn klein) maar gaan we op stap. We kleden ons om en stappen op de 1200 en gaan naar Johannesburg. Sander moet weer even wennen aan een boxer motor maar al snel zoeven we over de weg.

Bij Feltra aangekomen worden we warm ontvangen door Rainer. Eerst een kop koffie, vervolgens even kletsen over waar we vandaag komen. Hij wil de alpjes zien, helaas moeten we Rainer teleurstellen, beide alpjes zijn stuk we zijn hier op een BMW. Rainer zelf is ook fanatiek motorrijder, hij vertelt van zijn proefreis naar Malawi, Zimbabwe en Zambia dit jaar. Het is een voorbereiding op de grote reis van 3 maanden door Europa. Rainer komt uit Duitsland, vanuit daar willen ze 3 maanden lang door Europa reizen. We moeten ook even mee naar buiten komen, hij laat zijn collectie zien. In de lobby staat een BMW R50 uit 1953.

Voor de deur staat zijn 1200 GSA, die hadden we al gezien, in een scheepscontainer om de hoek staat nog een 1150 GSA en R80 en een Honda cross motor. Daarna moeten we mee de loods in, daar staat nog een 1150 GSA.

Als we terug in het kantoor zijn noteert Rainer wat gegevens en dan gaan we weer op stap. Hij neemt ons mee naar de workshop waar zijn andere R80 staat. Veertig minuten later zijn we bij de workshop, deze wordt gevoerd door Marcus vanuit 2 garages. Twee R80's staan op de werktafels, daarnaast staan er nog een aantal motoren buiten. We leggen Marcus het probleem uit van mijn motor.

Gebasseerd op wat we vertellen denkt Marcus aan 2 dingen, ook hij denkt aan de kleppenzittingen of aan de zuigerringen. Hij zegt dat hij een borescope kan regelen, daarmee kan hij een soort kijkoperatie doen in mijn motor om de juiste diagnose te stellen. Dat vinden we goed klinken, we spreken af naar huis te gaan en de motor te gaan halen.

Terug thuis lunchen we eerst maar even, Don is er toch niet. Als Don terug is laden we mijn motor op de trailer en gaan we weer naar Marcus. Ik geef een demo motor starten, de motor wil weer niet aanslaan maar dat geeft niet, Marcus heeft genoeg gehoord. Hij zegt dat hij hoopt zaterdag tijd te hebben voor de kijkoperatie. Daarop spreken we dan af maandag langs te komen omdat wij dit weekend in Botswana zijn.

Christo heeft ondertussen ook met Don gesproken, Sander zijn motor ziet eruit alsof hij sinds Europa niet meer geserviced is. Afhankelijk van hoe je een service beurt omschrijft heeft hij groot gelijk, ze kennen in westelijk Afrika onze motoren niet, laat staan dat ze weten hoe ze die dingen moeten onderhouden. De carborateur zat vol troep, een van sproeiers was helemaal dicht geslipt. Daarnaast was de kleppenspeling helemaal mis. Hoe mis nu mis is en waarop Christo ze nu heeft afgesteld weten we nog niet. Bij het ophalen van de motor zullen we dat eens vragen.

Zonder motor komen we weer thuis aan, even gezellig bijkletsen met de ouders en dan staat het eten op ons te wachten, vandaag krijgen we kipburgers. Met volle magen doen we nog even bijkletsen met de andere ouders. Iedereen is nu weer helemaal up-to-date. Morgen gaan we nog even wat kleine dingen regelen (we hebben ontdekt dat we onze pot met as vet ergens zijn kwijtgeraakt) en alles inpakken en dan zijn we helemaal klaar voor botswana!

Tuesday, November 26, 2013

Nieuwe topkofferplaat

Dag 2 Centurion, Zuid Afrika
Na het ontbijt gaan we verder met mijn motor. Nog een paar kleine dingetjes moeten we doen. Ten eerste de bougies terugzetten. Die hebben een nachtje staan weken in een of andere zuur oplossing en zijn nu weer brandschoon. Als de bougies erin zitten doen we het olie level controleren. Het olielevel stelt ons voor nieuwe dillema's. De peilstok geeft aan dat ik nog maar op de helft tussen min en max zit met olie. En dat terwijl in Somerset West het olielevel nog helemaal goed was. Mijn motor heeft nog nooit olie verbruikt.... Tot nu dus. Er is iets goed mis met mijn motor.

Er zit maar 1 ding op, mijn motor moet ook naar een echte garage en daar moeten ze maar de diagnose stellen wat er mis is. We weten 2 mogelijke oorzaken, versleten klepzittingen, dan ben je goed de Sjaak, of versleten zuigerveren, en dan ben je helemaal de Sjaak. Links om of rechtsom, het motorblok moet uit elkaar.

We gaan eerst even in de negeer modus en gaan wat andere spullen kopen voor de motor en de tent. Bij Honda bestellen we 2 nieuwe pinnen voor in de achterrem, de mijne is namelijk krom en dan hebben we meteen 1 reserve of voor Sander zijn motor. Bij een ijzerzaak kopen we een nieuwe P-klem voor Sander zijn motor, die is met zijn glijpartij op de snelweg stuk gegaan, en 6 nieuwe schroefjes om het luchtfilter mee vast te zetten. Daarnaast kopen we nog wat siliconen voor de tent, de nieuwe ritsen die in de tent zijn genaaid zorgen ervoor dat er water door de stiksels komt. Nu we dan toch bezig zijn stoppen we ook meteen bij 2 print bedrijven om offertes op te vragen voor nieuwe visite kaartjes.

Terug thuis is het alweer lunchtijd. We werken een boterham weg en gaan dan aan de slag met het redesignen van onze visitekaartjes. Telefoonnummer gaat eraf die is toch zo veranderlijk als wat en onze facebook pagina voegen we toe.

Don belt in de tussentijd met Christo, die heeft nog niet naar Sander zijn motor gekeken. Tot zover dus geen update over zijn motor. Als wij klaar zijn met het visitekaartje heeft Don net een telefoontje gekregen dat onze topkofferplaat klaar is. We springen allemaal weer in de auto en gaan op stap.

Het metaalbedrijf blijkt enorm te zijn, dat hier een eenmalige productie zo snel uit is komen rollen vinden wij hoogst opvallend, dat ze het terug kunnen vinden is echter net zo knap want wat een chaos heerst hier! Met onze nieuwe plaat (kost wel 50 Rand, zo'n 4 euro) stappen we weer in de auto. We gaan door want Don moet ook nog wat werk doen. We maken een ritje naar een ander metaalbedrijf waar ze voor Don een bak gemaakt hebben. Met die bak rijden we door naar een krokodillenfarm, daar is Don bezig met het aanleggen van een nieuwe waterpomp. De bak wordt geinstalleerd en dan kunnen we weer door.

De volgende stop is een of ander restaurantje wat bekend staat om zijn russians met chips.

Don en ik nemen de russian met chips en Sander gaat voor een burger met chips. Het eten is inderdaad erg goed! Aangesterkt kunnen we weer verder terug naar huis. De duisternis valt en het begint te regenen. De weg terug naar huis duurt best lang. En met de regen erbij is het niet de mooiste rit, hoewel het onweer soms wel spectaculair is.

Thuis wacht er ons nog een portie hotdogs als avondeten. Als we allemaal nog wat gegeten hebben is het tijd voor een biertje en dan maar slapen gaan.

Monday, November 25, 2013

Mijn motor is ook niet zo best

Dag 1 Centurion, Zuid Afrika
Midden in de nacht wordt Sander wakker. Er zitten hier muggen. Plok licht aan en Sander gaat op muggen jacht. Na 3 muggen naar de eeuwige slaap te hebben geholpen kunnen wij ook weer doorslapen.

Na het ontbijt zetten we Sander zijn motor op de trailer van Don en gaan we op stap naar een garage. Daar zeggen ze ons toe dat ze morgen aan de motor zullen werken en ons zullen bellen als hij uit elkaar ligt. We gaan verder naar een laser cutter waar ze onze topkofferplaat moeten uitsnijden. Dat bedrijf is iets minder meewerkend. Ze willen enkel DFX formaat en kunnen niets met de autocad tekening die Don heeft gemaakt.

Terug thuis beginnen Sander en ik aan mijn motor te sleutelen. Stap 1 de compressietest. In Kinshasa was die al niet best met 10 voor en 8 achter. Nu is het helemaal dramatisch, 7 voor en 5 achter. Als mijn motor zo door gaat haal ik Egypte niet eens meer. Nu dacht ik de laatste tijd al wel te merken dat hij niet echt meer hard wil optrekken maar ja, ik ben ook niet echt een racer dus ik nam aan dat het aan mij lag.

De compressie kan worden beinvloed door de klepspeling. Laten we die dus maar controleren. Ook de kleppen stellen ons voor een raadsel. Kleppenspeling, hebben we geleerd, wordt altijd kleiner. Nou niet op Marianne haar motor hoor! De inlaat kleppenspeling is nu te klein, maar de uitlaat is te groot! En dat bij beide cilinders! We staan voor raadsels.

Sander begint aan de vreselijke taak, kleppenstellen. Veel gevloek, nog meer gevloek, een aantal depressieve momenten en uiteindelijk 3 uur later zijn de kleppen gesteld. Dat was 1 motor, misschien moet Chris die andere maar doen? Tijdens het kleppenstellen ging ook nog eens onze tork ratel stuk, voor het eerst in onze wereldreis carriere sloopt Sander iets en weet ik het te maken! Maar goed we vragen ons wel af, hoe lang blijft ons rateltje werken?

Na het kleppenstellen nog eens de compressie meten, weer 5 en 7. Bedroevend dus.

Ondertussen is Don ook druk voor ons bezig. Hij is quotes aan het opvragen om onze motoren naar Beunos Aires te verschepen. Daarnaast heeft hij nog een laser cutter om een offerte gevraagd. Nu hebben we 2 offertes binnen een van 456 rand en een van 50 rand. De eerste heeft namelijk een minimum van 400 rand en die telt de 56 rand gewoon op bij de 400 minimum en dus moet je 456 betalen. We gaan dus maar voor de tweede.

Na het kleppenstellen maken we de remmen nog eens grondig schoon en dan is het toch wel welletjes voor vandaag. We willen nog even snel boodschappen doen maar het regent, dan maar eerst computeren. Als het droog is en we willen gaan lopen maakt Don ons duidelijk dat lopen not done is hier. Hier zijn de sleutels van zijn bakkie, en als we niet willen autorijden nemen we de BMW 1200, de 800 of de 650 dakar maar. Hij kan ons ook wel even rijden anders? We nemen dan maar het bakkie en gaan op pad.

Sander laat het rijden aan mij over, een stuur aan de rechterkant van de auto dat kan niet goed gaan. Nu heb ik in Jamaica ook al rechtszijdige autos gereden dus dat moet goedkomen. Wat mij alleen een beetje dwarszit is het feit dat ik dus al ruim 8,5 maanden geen auto heb gereden. We stappen in en ontdekken dat de auto geen stuurbekrachtiging heeft en man wat is die koppeling zwaar!

Met gierende motor rijden we achteruit de oprit af. De halve weg naar de supermarkt leggen we af in de 1, gelukkig rijdt het bakkie prima 50 in de 1. Bij de spar aangekomen krijgen we een parkeervak aangewezen en parkeren we. Eerst de liquor store maar. Als we daar klaar zijn ziet Sander dat ik de lichten van het bakkie niet uit het gedaan. Als ik die wil uitdoen kom ik de auto niet in, blijken er 2 auto sleutels aan de bos te zitten. Met de andere kom ik de auto in en kan ik de lichten uitdoen.

Na ons rondje supermarkt moeten we dus weer terug. Zal de auto nog starten? Ik worstel met de portier, krijg hem uiteindelijk weer open, ik open Sander zijn portier, we stappen in. Sleutel in contact en draaien maar. Geen beweging in de sleutel en geen motor die aanslaat. Na 2 minuten pogen ontdekken we dat de ene autosleutel aan de bos voor het portier is, en de andere om de motor te starten! Jahoor we zijn in Africa. Nu de motor loopt komt de volgende taak, in de achteruit, vak uit, en wegrijden. Met redelijk fatsoen (dus geen gierende motor) lukt ons dat. Terug naar huis halen we zelfs de derde versnelling! Het bakkie parkeer ik wel maar midden op de oprit, inparkeren dat mag Don doen.

Ondertussen zit het hele gezin op ons te wachten, het is etenstijd. We leggen uit dat we enige onenigheid met het bakkie hadden en ze kunnen er wel om lachen. Twee sleutels dat waren ze vergeten uit te leggen. En Don zijn vrouw zegt ook dat je een soort van hero moet zijn om met het bakkie te kunnen rijden. Zelf rijdt ze een nieuwe mercedes en die heeft uiteraard stuurbekrachtiging, soepele koppeling etc.

Als avondeten krijgen we een curry. Wat een service toch dat er ook voor ons gekookt wordt! Het smaakt prima en eten dan ook maar 2 borden. Hopelijk vinden ze ons geen veelvraten. Na het eten laten we Don onze foto's zien van de reis. Een avondje verhalen uitwisselen volgt.

Sunday, November 24, 2013

Eindelijk... DoRego's

Van Oranjeville, Zuid Afrika naar Centurion, Zuid Afrika
Gisteravond hebben we contact opgenomen met Don. Die zijn we bij Bikegear tegen gekomen en hij zei als er iets is, neem contact op. Eindresultaat? Wij gaan vandaag naar hem toe en mogen daar logeren en zijn garage gebruiken om aan de motoren te sleutelen. Ook heeft Don ons verteld dat er een museum is voor motoren onderweg naar hem toe. Die moeten we dus ook even bekijken.

Als we 's-ochtends wakker worden moeten we opschieten met inpakken. Grijze lucht komt eraan en in de verte rommelt het. We zijn snel genoeg en hebben net plaats genomen onder een afdakje met de motoren al volledig bepakt als het begint te regenen. Terwijl wij zitten te ontbijten regent het, maar zodra wij klaar zijn met eten is de regen ook klaar. Prima timing dus!

We rijden eerst naar Deneysville naar het historisch museum. We zijn absoluut niet de enige, de parkeerplaats staat vol met motoren. We lopen naar binnen en doen een rondje museum.

We missen wel de BMW's hier. Alles is Suzuki, Honda, Yamaha en nog een paar vreemde eenden (wie wist dat Citroen een motor heeft gemaakt??). Misschien zijn er geen BMW's omdat die nog altijd rijden? Hoewel volgens de borden sommige van de motoren hier ook nog gebruikt worden voornamelijk voor oldtimer races.

Na ons rondje museum gaan we verder. We zetten koers richting Heidelberg. Dan hoeven we erna niet door Johannesburg en bijkomend voordeel, daar zit een DoRego's en het is family times.

We hebben de keus uit vis of kip. We kiezen voor kip maar zijn bang dat een family menu niet genoeg is. We bestellen er ook maar een griekse salade erbij (ook voor de veggies uiteraard). Als we opgediend krijgen schrikken we toch wel. Een mega bord met friet, een bord met 6 stukken kip, een liter cola, 4 broodjes en een bord met sla. Als ik mijn deel van de frieten op heb heb ik eigenlijk al genoeg maar dan moet je dus nog 3 stukken kip en sla! We hebben de portie ruim onderschat en eindigen dus allebei met buikpijn, 4 broodjes in een zak en nog een halve liter cola.

De route richting Centurion wordt vervolgd. Sander heeft als via punt Benoni ingetikt. Pas als we midden in deze afschuwelijke stad staan zegt hij, ohh stadscentrum gekozen. We zien heel Benoni, and it ain't pretty!

Rond 14:30 komen we aan in Centurion. Don ziet ons aankomen en opent het hek. Kom binnen, zet je spullen hier in deze kamer, kleed je om en laten we beginnen. We maken kennis met zijn vrouw en zoon en zien een volledige motorcollectie. Er staan hier 3 BMW's een Yamaha en een Honda. Een vierde BMW (een 1150) heeft hij een tijdje terug weggedaan. Hij werkt in de chloor business iets met grote zwembaden onderhouden. Maar heeft dus zelf 3 motoren, zijn dochter 1 en zijn zoon 1. Daarnaast tellen we een 4 tal auto's. Alle voertuigen onderhoudt hij zelf en als hij iets niet weet, hij kent ook genoeg mensen om ons te helpen.

We beginnen met de schoonmaak van de motoren.

Als ze weer glimmen wordt de compressie van Sander zijn motor gemeten, 10 om 10, niet heel goed maar ook niet dramatisch slecht. Een plan van aanpak moet bedacht worden voor wat het probleem is. Don stelt voor morgen naar Chris te gaan, iemand met een garage die wel weet hoe Sander zijn motor weer tiptop te krijgen.

Terwijl Sander en ik het internet op gaan, onze site bijwerken, mails versturen e.d. Buigt Don zich over mijn topkofferplaat. Ik krijg een nieuwe plaat omdat de SW-motech plaat nu voor de derde keer gebroken is. Mijn nieuwe plaat komt meteen dichter bij het zadel en de topkoffer verschuift wat meer richting mij, dat in combinatie met dikker staal zou ervoor moeten zorgen dat het breken van de plaat nu eindelijk verleden tijd is.

Saturday, November 23, 2013

Muggenland

Van Winterton, Zuid Afrika naar Oranjeville, Zuid Afrika
Ook nu weer is de lucht strak blauw als we wakker worden. Zal het iedere dag hier zo gaan? 's-Ochtends zon, 's-middags wolken en 's-avonds regen? We gaan er in ieder geval niet op wachten. We pakken onze spullen in, bedanken de mensen en vertrekken.

De weg leidt ons weer door de bergen heen. Soms is het gravel, maar vaker vandaag asfalt.

Het blijkt ook dat we vandaag vooral veel asfalt wegen nemen met potholes. Een weg spant echt de kroon, dit is niet meer een weg met potholes, dit is potholes met soms wat asfalt! In het begin probeer je nog potholes te ontwijken maar op een gegeven moment moet je het opgeven. Dwars erdoorheen is de beste optie. Aan het begin van de weg staat ook een vrouwtje met een stop and go bord. Je ziet een stop voor je en ze zegt doorrijden, dan maar doorrijden. Het vrouwtje aan de andere kant doet exact hetzelfde. Wat blijkt? Twee richtingen tegelijk past nog net. Totale verwarring heeft het wel tot gevolg omdat er meer mensen zoals wij zijn die denken tegenligger? Hoe kom jij hier?

De ergste pothole weg heeft nog een andere nare eigenschap. Ze hebben de weg bezaaid met grind. Daardoor zie je de potholes amper. Een mooie test voor onze schokdempers dus.

Als we onze 'asfalt' weg weer eens verruilen voor gravel komen we nog een mooi bruggetje tegen.

Zoals typisch Afrikaans ligt er een diepe kuil aan de voorkant en aan de achterkant voor de brug. Dat lijkt hier te horen.

Omdat we in de schaduw zitten rijden we door, ondanks dat we honger hebben. Tot we de wolk ver genoeg vooruit zijn. We parkeren de motoren, gaan in de berm zitten en ontdekken dan dat de zon echt brandt! Zal wat zijn hoor, wij rijden express langer door en eindigen dan met verbrande nekjes.

In Reitz doen we boodschappen. Omdat het pas 13:30 is besluiten we door te rijden net voorbij Frankfort om daar een camping te zoeken. Als we bij de camping van Garmin aankomen blijkt die echter niet meer te bestaan. Toch niet weer zo een dag als gisteren he? We selecteren de volgende camping en rijden door. Onderweg komen we door Oranjeville en daar zien we nog een camping. We besluiten hier maar ons tentje neer te zetten, mooi bij een watertje. Als de tent staat nemen we een verfrissende douche en daarna is het tijd voor een dinertje bij zonsondergang.

Op het menu vandaag staat kip met rijst en een of andere a la king saus. De kip komt uit blik. Het blik hebben we ergens in Kaapstad gekocht. De Baviaanskloof, Sani pass en alle andere stuiter wegen hebben hun tol geeist op ons ronde kip blikje. Het is nu een vierkant kip blikje geworden. Toch smaakt de inhoud nog prima dus een klein uurtje later zitten wij, terwijl de zon onder gaat, ons maaltijdje te verorberen.

Friday, November 22, 2013

Sani pas niet Sannies pas

Van Underberg, Zuid Afrika naar bijna Lesotho naar Winterton, Zuid Afrika
De zon schijnt als we wakker worden. Vol goede moed pakken we de tent in, ruimen onze jas op en staan op het punt te vertrekken als we nog even worden aangesproken door het trio wat gisteravond binnenkwam, 2 Duitse meiden en een Nederlandse jongen, ze studeren in Stellenbosch en zijn nu ook even op vakantie. We wisselen wat leuke plekjes in Zuidelijk Afrika uit en verlaten dan de camping.

We zetten koers richting Sani pas. We hebben gehoord dat het eerste stuk vooral veel kuilen in de gravel is en dat de echte slingers na de grens komen. Dat blijkt niet helemaal te kloppen, we vinden al een paar mooie gravel haarspeld bochten en stijle hellingen voor we bij de Zuid Afrikaanse grens zijn. De weg is meteen zodra het asfalt ophoudt al in slechte staat. Wij hobbelen ons een weg naar de grens.

Bij de grens aangekomen geven we meteen aan dat we enkel naar de Lesotho grens willen rijden en dan weer terug willen komen. Daar heeft meneer de agent geen boodschap aan. License plates of the bikes. Ik vraag om een papiertje omdat Engels spellen mij niet best afgaat. Dan opeens wil hij enkel het aantal motoren weten. Twee stuks meneer. We krijgen onze exit stempel in ons paspoort en mogen gaan.

Nu volgen er 8 km 'niemandsland' tot je bij de Lesotho grens komt, deze 8 is de Sani pas. Een van de wegen die je volgens verschillende websites gereden moet hebben. Zodra we door de grens zijn komen we bij een doorwading. Ik rijd voorop en ga meteen in de ankers. Een grote heuvel op, dan omlaag de doorwading in met mega keien over een serie middelmaat keien door het water aan de andere kant omhoog. Ik ga maar weer naar achteren en laat Sander eerst gaan. Die gaat via de rechterkant half door de berm en raakt ook wat steentjes. Erg fraai is het niet maar hij is aan de andere kant. Daar zet hij de motor neer, loopt terug haalt mijn motor en ik doe de doorwading ook maar te voet. Goed begin van de 8 km!

Daarna gaat het vooral stijl omhoog. De weg is slecht tot erg slecht. Wel zijn er een paar mooie uitzichtspunten.

Sander rijdt nu voorop maar zijn motor heeft al een tijdje problemen. Wat begon met meer benzine verbruik is nu gebrek aan power. We komen in de haarspeld bocht sectie en dan bij 2500 meter hoogte, met nog 750 meter te gaan tot de Lesotho grens en nog een stuk of 4 bochten begeeft Sander zijn motor het. Hij komt gewoon niet meer hoger. Omdat de motor uiteraard stil valt op een erg stijle helling net na de bocht heb ik maar 1 keus. Hem voorbij rijden en stoppen op het eerste beste redelijk rechte stuk.

Sander probeert ondertussen overeind te blijven. Met remmen vol in en in de versnelling blijft alsnog de motor amper op zijn plek. Ik trek een sprintje terug naar hem en samen proberen we de motor rustig aan achteruit te laten rollen om te kunnen keren. Het is echter zo stijl dat ik zelf al bijna uitglijd, laat staan dat ik de motor kan tegenhouden. We besluiten de koffers eraf te halen om zo de motor lichter te maken. Zonder koffers lukt het ons de motor zover naar achter te krijgen dat Sander vooruit kan rijden en kan keren. Op het eerste rechte stuk zet hij de motor neer en dan kunnen we de koffers halen.

Daarna mogen we het hele stuk weer omhoog lopen om mijn motor te halen. Als ook die gekeerd is, wat gelukkig makkelijker gaat omdat hij redelijk vlak staat zetten we de motoren bij elkaar. Lesotho halen we niet, niet dat ons plan was het land in te gaan, maar misschien moeten we ons plan bijstellen en zo snel mogelijk naar Johannesburg en Pretoria gaan om Sander zijn motor te laten nakijken.

Terwijl we de kaart aan het bestuderen zijn worden we aangesproken door een Engels stel, die komen rustig met een normale auto de berg af tokkelen. Zij zijn onder de indruk dat wij hier met de motor zijn, wij omdat zij het met een normale auto doen. We waren ervan overtuigd dat enkel 4WD's dit stuk konden rijden.

We lunchen ergens op een uitkijkpunt en besluiten, via een scenic route, naar Johannesburg te gaan. Het is toch al vrijdag dus haasten hoeven we ons niet. We moeten enkel de kilometers een beetje beperken. Na de lunch is het verder omlaag, tot we bij de door mij gevreesde doorwading komen. Deze keer gaat Sander over de mega keien. Ik besluit ook een poging te wagen en ga voor de schuine doorsteek en daarna een bocht terug vanwege de mega drempel die erna komt methode.

Ik haal het, maar raak wel weer de middenbok omdat ik niet scherp genoeg draai en dus de halve drempel raak. Maar goed, zonder te vallen weer een succesvolle crossing!

We stoppen weer bij de grens en krijgen een entree stempel in ons laissez-passer. Weer worden we aangesproken door een tweetal, zijn we echt komen aanrijden vanuit Europa? Hij moet ons de hand schudden, respect, drive safe! Ja hoor meneer wij doen ons best. We rijden door het laatste stukje rot weg omlaag tot we weer op asfalt komen.

Erg lang duurt het asfalt niet, na de eerste afslag is het nog 50 meter asfalt en dan weer gravel. Het meeste wat we nu krijgen is echter veel beter. Alleen is ook de blauwe lucht verdwenen en dus is het veel kouder. We rijden en rijden in de hoop de blauwe lucht, die we wel zien, in te halen. Dan komen we bij een doorwading, eentje met een modderpoel zodat je de bodem niet ziet. Ik rijd voorop, rem af, ga staan en wil rustig door de poel tokkelen. Het eerste stuk is ondiep en dan opeens is het plons, natte voetjes tot gevolg en een motor die onder de blub zit. Maar zonder vallen hoor! Sander pakt de plas iets meer naar rechts, met hetzelfde resultaat. Ook hij en de motor zit onder de blub. Tijd om even te stoppen en een jas aan te trekken, kunnen we meteen onze nieuwste modderspetters bewonderen.

Het laatste stuk naar Winterton is een nieuw gravelpad, en deze is soms bizar slecht. Diepe geulen, hoge heuvels, dikke keien. Toch zien we bandensporen, dus ik zeg tegen Sander we zijn toch niet de enige die hier gereden hebben. Dan zien we onze voorligger, een traktor. Misschien zijn we dan toch de enige toeristen die hier komen?

In Winterton doen we boodschappen en tanken we. Tijd om een camping te zoeken. De dichtstbijzijnde die Garmin kent is Skorpioen, iets van 23 km hier vandaan. We rijden die kant op en komen dan een bord tegen Maramba camp. We slaan af en besluiten daarheen te gaan. Wat ze echter niet vermelden is hoever het is. We rijden over het gravel. Eindelijk na 12 km zien we weer een bord. We rijden het zijpad in en komen op iets wat toch echt het meeste lijkt op een lokaal geitenpad. Niet harder dan 30 km per uur en sommige stukken veel langzamer. Toch gaan we harder dan de OV bus (een klein autobusje) dat kreng rijdt stapvoets en is niet van plan voor ons aan de kant te gaan. Sander en ik stoppen meermaals om wat afstand tussen ons en het busje te creeeren. We komen bij een hek en daar staat een man, Maramba camp? Rechtdoor zegt de man. Het geitenpad gaat door, het OV busje is gelukkig gestopt om passagiers uit te laten stappen. Wij volgen en volgen maar zien het steeds minder zitten. Dan zien we een bord dat we bijna bij de camp zijn. We stuiteren nog een pad bezaaid met geulen af en rijden door. Tot we bij een hek komen. Geen probleem, motor uit, hek open, motoren erdoor, hek dicht en dan doorrijden. Na 10 meter komen we op iemands erf. Maramba dat is hier niet. Mevrouw en de 2 kinderen spreken geen Engels maar ze doet haar best Maramba aan te wijzen. Maramba dat zijn die twee vervallen hutten en bestaat blijkbaar niet meer.

Er zit niets anders op, 8 km geitenpad en 12 km gravel terug naar de hoofdweg (die ook gravel is). Daarna door naar Skorpioen camp. Als we daaraankomen zien we een plaatje camp staan. Een klein probleem, het camp zit in een natuurpark en motorbikes are not allowed. Walking also not allowed dus no way dat wij bij de camp site kunnen komen.

Ik vraag de guard waar een camping is en hij verwijst ons naar Em'Seni camp. We rijden daarheen en ontdekken dat het eigenlijk ook geen camping is maar een soort hostel voor gelovigen. De kerk, dat moet goedkomen dus. Het is even zoeken maar ik vind iemand op het terrein en dat blijkt de manager te zijn. Ik leg ons probleem uit en uiteraard kunnen de regels aangepast worden. We mogen onze tent neerzetten en ze vertelt dat de WC's bij het gebouw niet afgesloten zijn.

Snel zetten we de tent neer want de duisternis valt, terwijl Sander daarna eten maakt ruim ik de rest op en ontdek ik dat ons pak wijn ook nog eens is gaan lekken in de topkoffer. Het gaat lekker vandaag. Als het eten klaar is moeten we snel eten want het begint te onweren. We halen het net we zitten nog geen 5 minuten in de tent als het begint te regenen.

Thursday, November 21, 2013

Miezer

Van Maclear, Zuid Afrika naar Underberg, Zuid Afrika
Het is grauw en grijs. Uiteindelijk moeten we nog opschieten met inpakken ook want het begint gewoon te regenen. Gelukkig is de bui ook weer snel over, zo een beetje als we klaar zijn met alles inpakken. Vanochtend is eindelijk ook de Engels sprekende collega aangekomen. Als de baas van huis is dan is het personeel ook veel van huis. We maken een praatje met hem en betalen voor het camperen. Daarna is het tijd om te vertrekken.

Erg ver komen we niet, nog geen 10 km verder stoppen we langs de kant van de weg. Tijd om onze regenkleding tevoorschijn te toveren. We hadden daar geen kilometer langer mee moeten wachten want zodra we het asfalt opdraaien belanden we in de miezer.

We rijden over het asfalt naar Mount Fletcher en dan door naar Matatiele, dat blijkt een echte stad te zijn! Supermarkten, zijstraten met asfalt en het ziet er gewoon geciviliseerd uit! Het verrast ons want wij hadden in deze omgeving enkel nog maar kleine dorpjes als Maclear verwacht.

Na Matatiele gaan we weer het gravel op, het is al een tijdje droog maar nog altijd koud, grauw en grijs. We hebben geen zin om onze regenkleding uit te doen. Tijdens onze lunch is het nog altijd zo koud dat we alsnog geen zin hebben iets uit te doen.

Daar zitten we dan, zoals bijna iedere dag, langs de kant van de weg met ons koeltasje en brood.

Omdat het weer niet zo fraai is hebben we ook weinig zin om foto's te maken. De omgeving is prachtig maar zal uiteraard nog veel mooier zijn met een blauwe lucht. Het meeste gravel is ook gewoon prima aangelegd maar uiteraard maken de slechte stukken veel meer indruk.

We zijn al bijna bij Underberg als we opeens rare hert achtige beesten zien.

Bruin met een witte kop. Helaas rennen ze weg als we stoppen om foto's van ze te maken. Dan maar weer door, we rijden nog geen 100 meter, komen voorbij de bocht en komen dan dit dier tegen (niet het paard maar het beest er links van).
Wat is het? We dachten eerst een gnoe, toen een stier, uiteindelijk denken we nu een wildebeest.

We rijden door tot Garmin zegt hier links af naar Underberg, op het bord staat Underberg 21 km. Er staat ook een bord road closed between july and september 2013 en dan 5 meter verder in de berm road closed. Is die weg nu dicht of niet? September is voorbij.... Wij slaan links af. De eerste 5 km is er niets aan de hand. Dan komen er hopen keien in de berm, misschien zijn ze toch nog bezig? Nog geen probleem voor ons wij passen er makkelijk langs af. Daarna komen we bij een modderig stuk met diepe geulen. Nu wordt het toch wel tricky want het is glad hier. We passeren een grader en glibberen verder. Dan opeens is het weer gewoon gravel. Misschien was de weg inderdaad nog dicht, erg fijn was het modder gedeelte niet, maar voor ons was het niet onoverkomelijk.

We rijden Underberg in, tanken en doen boodschappen. Daarna rijden we nog een klein stukje door naar de backpackers die we voor vandaag uitgekozen hebben. Ondertussen is het weer gaan miezeren. Sander en ik besluiten toch maar ons tentje neer te zetten, als die staat gaan we snel de warme woonkamer in om wat te computeren. De tent inrichten komt wel na het eten als alles een beetje droger is.

Als ik eten ga maken gaat Sander de tent inrichten, we zijn bijna tegelijk klaar en dan kunnen we aanvallen aan onze Thaise curry. Op het zakje staat voor 3-4 personen, vaak is dat geen probleem voor ons maar nu moeten we toegeven dat het inderdaad voor meer dan 2 personen is. Daardoor is nu vooral de verhouding rijst, saus helemaal scheef. Uiteindelijk eten we dus maar Thaise curry soep met rijst en groenten.

Na de afwas gaan we naar de tea garden om wat te internetten, tenminste dat is ons plan. Helaas is de tea garden al gesloten. Internet was de reden dat we deze campsite hadden uitgekozen en nu is er dus helemaal geen internet! Een beetje teleurgesteld zijn we wel. Dan maar een biertje en wijntje drinken en dan gaan slapen.

Wednesday, November 20, 2013

Storm

Van Lady Grey, Zuid Afrika naar Maclear, Zuid Afrika
We dachten de ideale camping plek gevonden te hebben maar na onze braai zien we opeens lichtflitsen, en het begint te waaien. Het gaat toch niet regenen? Voor de zekerheid zetten we de koffers maar in de tent. Uiteindelijk drinken we ook maar snel onze biertjes op, het wordt namelijk koud. 's-nachts worden we ruw gewekt door de storm. De tent buigt alle kanten op. Zo goed en kwaad als het gaat helpen we de tent om overeind te blijven. Van slapen is geen sprake. Als de wind is gaan liggen vallen we weer in slaap. Tot de volgende storm arriveert. Uiteindelijk doen we de halve nacht geen oog dicht. Om half zeven besluiten we dan ook maar, ons nog een uurtje om te draaien.

Uiteindelijk staan we om half negen op, geradbraakt en het waait nog altijd stevig. De tent inpakken is met deze wind ook een kunst. Als we uiteindelijk alles gepakt hebben rijden we naar de farm waar de eigenaar van Karnmelkspruit woont. Hij blijkt niet thuis maar het personeel zegt dat we hem kunnen bellen. Dat doen we en we krijgen te horen wat kamperen kost, 110 rand in totaal, dat valt mee. We betalen het bedrag aan de housekeeping en verlaten de farm.

Op naar Barkley East voor benzine en dan gaan we de gravelwegen op. De wind is nog altijd heftig en maakt rijden soms at moeilijker. Dan komen we een kudde schapen tegen, voorop loopt een man met zijn paard. Wij stoppen en zetten de motoren uit. Dan begint de man in het Zulu tegen ons te praten, daarbij wat arm gebaren. OK thank you sir, we starten de motoren en beginnen ons stapvoets een weg door de kudde te banen. We nemen maar aan dat meneer zei dat we rustig door konden rijden.

Als we de bergen in gaan wordt de wind helemaal een extra spannend element op de weg, in iedere bocht verandert de windrichting. We werken ons een weg naar boven.

We lunchen ergens langs de kant van de weg maar we moeten even een sprintje trekken naar de motoren als er een drijgt om te vallen van de wind.

We passeren de afslag voor het ski resort (geen sneeuw gezien) en rijden door. Het hoogtepunt van de dag is Naude's nek, een bergpas. We rijden het bord Naude's nek voorbij, gaan de bocht om en dan begint de pret.

Dikke keien liggen hier en dat met flinke ruk wind. Hierna moeten we een scherpe haarspeldbocht door, het eerste deel van de bocht gaat goed maar dan krijgt de wind me te pakken en die duwt me de andere kant op als de bocht heen gaat! Het eind resultaat is geen fraaie bocht maar ik krijg hem erdoor. We zigzaggen ons een weg omlaag en rijden door tot we in Maclear aankomen.

Nadat we boodschappen hebben gedaan voor een volgende braai rijden we door naar The Falls camping, schijnt geweldig te zijn. We rijden naar de camping en parkeren op het erf. Een man komt naar buiten en begint in het Zulu. Iets met Edie en Cape Town. Ahh de eigenaar is er dus niet. Kunnen we dan hier niet slapen? Er is hier in de buurt niet echt iets anders volgens Garmin. Na veel pogingen voor een gesprek laat hij ons zien waar de camping plek is. Maar nog altijd moeten we Edie bellen, hij laat weer het telefoonnummer zien. We bellen de eigenaren en krijgen te horen dat ze in Cape Town zijn maar dat er ook een Engels sprekend persoon hier moet zijn. Ik vraag aan de Zulu man waar zijn collega is en ik krijg te horen in town. De eigenaar zegt dat ze de tweede man zal bellen om hem terug te sturen naar de camping en dat we onze tent overal op het gras kunnen zetten.

Eerst rijden we de motoren naar achter, dan pakken we 2 stoelen en een biertje. Het was een lange warme dag, nu eerst even genieten van ons plekje.

Na ons biertje gaan we douchen, de Zulu man heeft een vuurtje gestookt voor warm water. Na de douche zetten we de tent op en dan is het tijd een braai te maken. Onder grote belangstelling van de 4 honden braaien we onze worst, bief en kip. Het wachten wordt beloond want uiteindelijk krijgen de honden de kippebotten. Ondertussen is het weer flink afgekoeld, we drinken snel het laatste biertje op en duiken dan de tent in. Laten we hopen dat het vanacht niet weer gaat stormen.

Tuesday, November 19, 2013

Blub

Van Hogsback, Zuid Afrika naar Lady Grey, Zuid Afrika
We worden wakker in het zonnetje. Geen grijze grauwe lucht meer maar strak blauw en een heerlijk zonnetje. Als ik na het ontbijt een praatje maak met de mensen van de backpackers ontdek ik dat het schattige hondje wat gister avond de hele avond bij Sander en mij op schoot lag niet eens van hun is. Vandaag moeten ze hem wegsturen want hij is er nu een dag of 3 en hij maakt ruzie met hun grotere honden. Sander en ik willen het beestje wel meenemen maar ja waar laat je hem?

Alsof het hondje ons aanvoelt komt hij bij ons zitten terwijl we de tent inpakken. Sorry makker, als je meeloopt mag je mee maar je bent te groot om in de tanktas te gaan!

We verlaten de fairy tales en rijden het dorp uit. Zodra we het dorp uit zijn rijden we het gravel op. Na een paar kilometer komen we bij een kruising. Onze route gaat rechtsaf maar wij denken dat links korter is. Bovendien staat er een leuk bord verboden voor caravans en 4x4 only. Wij gaan links af. Helaas is ons net een vrachtwagen voorbij gedenderd ook die weg in dus daar hangen we achter. Dan komt de eerste blub en dan denk ik aan het advies wat de vrouw van de backpackers ons gaf: 'Het heeft de laatste tijd flink geregend, voor je een gravel road doet vraag eerst of er watercrossings in zitten.' Leuk advies maar aan wie vraag je dat? Er is heer geen kip. Het enige wat er is is een prachtig uitzicht en blub.

We wachten een tijdje tot de vrachtwagen uit het zicht is. Na een minuut of 5 gaan we verder. Nog geen kilometer verder en een aardig aantal modderpoelen verder is de vrachtwagen weer in het zicht. Na 2 kilometer stopt de vrachtwagen, hij is op zijn bestemming. Sander heeft ondertussen een aantal keer een slippend achterwiel gehad en we zitten nu op een stuk met grote losse keien, mijn favoriet (not!).

We vragen aan de vrachtwagenchauffeur hoe de weg is. Geen idee zegt de man maar de andere weg is veel beter. Als hij hoort dat we naar Queenstown gaan zegt hij dat we veel beter de andere weg kunnen nemen.

We zitten op 1400 meter hoogte, op een bergpas, het heeft de afgelopen tijd flink geregend en we hebben dus modder en daarnaast flinke keien. Daarnaast twijfel ik er nu aan of de afkorting wel een afkorting is. We keren dus maar om, we laten Garmin herberekenen en inderdaad de andere kant op is korter! Dan maar weer 2 km terug door de blub.

De andere weg is inderdaad veel beter, gravel maar amper blub. Wel een paar stroompjes waar we doorheen moeten maar die zijn maximaal 1 wiellengte breed. In Queenstown aangekomen tanken we en dan gaan we naar de supermarkt. Het is super weer dus we gaan braaien. We struinen de Pick and Pay af op zoek naar het lekkerste stuk vlees. Uiteindelijk nemen we een stuk gemarineerd varken en kippenvleugeltjes, een keer iets anders als worst dus. Nog wat sla, tomaatjes, uitje en broodjes erbij en we zijn klaar voor onze braai. We kopen ook meteen wat bier bij de liquor store en gaan dan weer verder. Ondertussen is het lunchtijd dus een lange rit wordt het niet.

Nog geen 5 km buiten Queenstown vinden we een soort picnicplek. Een gravel parkeerplaats zonder tafel of iets maar wat geeft het, de motoren kunnen er staan en wij hebben honger. Ondertussen is het goed heet geworden dus we ruimen meteen onze jas op.

Na de lunch rijden we verder richting Dordrecht. Onderweg komen we een brand tegen. Duidelijk aangestoken want er staat een bord bij, pas op burning in process. Dat is duidelijk te zien, van verre zag ik al de rookpluimen.

We passeren Dordrecht, een gehucht waar je in no-time weer uit bent. Na Dordrecht zeggen we vaarwel tegen het asfalt en gaan we op gravel verder tot onze eindbestemming. We rijden een scenic route, door de bergen. Onderweg komen we de mini-grand canyon tegen.
Daarna nog een kudde schapen. Voorop, voor de bocht, liep een man met een gevaren driehoek. Ahh iemand met pech dachten we, we komen de hoek om en daar loopt weg breed een kudde schapen. Dat hadden we niet verwacht. We zetten de motoren uit en laten de kudde passeren. We gaan bergaf en Sander en ik besluiten in eco mode verder te gaan. Zonder te starten zoeven we de berg af, omdat we bij remmen gaan we niet harder dan 70 km per uur, hard zat op een gravel weg met in alle bochten losse stenen!

Als we weer bergop gaan moeten we toch maar starten. We rijden verder richting Lady Grey. We komen nog een paar mooie haarspeldbochten met grind tegen, iets waar ik het altijd een paar graden warmer van krijg. Een bocht kom ik ook niet echt lekker door, ik kom in de grote losse stenen terecht maar als de vaart eruit is weet ik me eruit te rijden.

Voor Lady Grey komen we weer op het asfalt. We rijden het laatste stukje naar camping Karnemelkspruit. Bij de afslag staat een hek, we stoppen maken het hek open, rijden erdoor, hek dicht en rijden een kilometer of 2 over een pad. Dan komen we aan bij de camping. Maar er is niemand! We parkeren de motoren en lopen een rondje. We zien niemand. We hebben net besloten dan maar onze tent neer te zetten en te wachten tot er iemand komt als er een auto aan komt rijden. Een man stapt uit met zijn 2 honden en een stel personeelsleden. Bent u van de camping? Nee zegt de man ik ben de buurman en kom enkel zout brengen voor mijn vee aan de overkant van het water. We maken een praatje met de man en hij legt uit waar de receptie is, terug over het pad naar het asfalt dan richting Barkley East rijden en ergens afslaan eerste farm aan je linker hand. Pff daar hebben we nu toch geen zin meer in? We vragen de man of hij denkt dat het OK is dat we hier slapen en dan morgen betalen. Geen probleem zegt de man, ik weet bijna zeker dat hij dat prima vindt.

We zetten dus maar onze tent neer. Terwijl ik die inricht begint Sander met hout zoeken. Als de tent klaar is en er een portie hout verzameld is gaat Sander een vuurtje stoken. Tijd om te braaien! Een uurtje later ligt ons varkenslapje te sudderen boven onze braai, daarna volgen de kippenvleugeltjes. Een prima keuze voor vlees! Als toetje hebben we nog een hele spanspek (meloen), dat is toch een beetje veel van het goede, laten we nu de helft eten en morgen ochtend de andere helft. Van de rest van het hout kunnen we na het eten nog een mooi kampvuurtje stoken. We zijn weer eens de enige op de camping en we vermaken ons prima!

Monday, November 18, 2013

De Efteling

Van Port Elizabeth, Zuid Afrika naar Hogsback, Zuid Afrika
Poging 2 Port Elizabeth te verlaten. Als we wakker worden is het droog, we gokken het erop dat het droog blijft vandaag en gaan eerst ontbijten. Na het ontbijt is het gelukkig nog altijd droog. We pakken onze tent in en gaan dan opzoek naar gekke Molly. Molly is een kruising tussen een Jack Russel en een Tekkel. Het beest heeft de kleuren van een Tekkel maar de energie van een Jack Russel. Nog nooit hebben we een hond zo hard door de woonkamer zien stuiteren. Gelukkig heeft Molly een kattenbelletje om zodat je haar hoort aankomen.

We proberen Molly mee te lokken met ons maar zoals altijd luistert ze naar niemand anders als haar baasje. Dan maar zonder hond verder gaan. We verlaten Port Elizabeth en zetten koers richting Grahamstown. We volgen de hoofdweg, erg spannend is hij niet. De lucht is nog altijd grauw en grijs, het zal toch wel droog blijven?

Als we honger hebben komt de tweede picnicplek van de dag, wat een timing! We parkeren bij de picnicplek en zien, niets. Geen tafel, geen stoelen, geen vuilnisbak. Een gravel parkeerplaats en dat is alles. Dan maar op de vangrail zitten lunchen.

We stoppen in Fort Beaufort om even boodschappen te doen. We besluiten Mexicaans te koken. Braai weer is het niet echt.

In Hogsback rijden we de eerste Fairy oprit op die we zien. We gaan het bos in en wanen ons in de Efteling. Overal staan laven. We worden begroet door een 4-tal honden dan moeten we toch goed zitten? Als we geparkeerd zijn blijken we toch bij de verkeerde Fairy plek te zijn, dit is niet de camping. De man legt uit hoe we bij de camping moeten komen en we rijden weer verder.

Op de Fairy camping zijn ook 4 honden alle 4 komen ons begroeten. Ze maken het ons best lastig want 3 zijn maatje kalf. We krijgen een stukje gras toegewezen en zetten onze tent op. Daarna gaan we wandelen.

Eerste halte is de view point. Een badkuip ingemetseld op de rand van de berg.

Het uitzicht is prachtig en de badkuip is nog echt aangesloten op het leidingnetwerk ook! Voor warm water moet je wel eerst een vuurtje stoken. Jammer dat het zo bewolkt en fris is anders hadden we hier wel even in bad gedoken.

We wandelen naar de hiking trail en volgen die ongeveer 200 meter. Dat is genoeg om te constateren dat het een grote blub partij is. Wandelen is vandaag niet echt een optie.

Dan maar terug naar de tent en dan zien we het bordje 15m hoge tree house. We lopen de aangewezen kant op en beginnen aan de beklimming. Na 4 treden houd ik het voor gezien. De ladder is veel te recht en bovendien zit er ook nog een rare bocht in. Sander doet ook een poging en komt verder. De eerste trap klimt hij op. Daarna is er echter een partij boomstammen in plaats van een plateau en dan een houten trap die krakkemikkig in elkaar zit.

We laten het 15m hoge platform maar voor wat het is. Zoals zoveel campings lijkt deze ook op zijn retour en we hebben geen zin om door rot hout heen te zakken.

We computeren wat bij de openhaard tot het etenstijd is. We maken onze mexicaanse maaltijd met extra chippies en keren dan terug naar het vuur. Met een hond op schoot computeren en van een vuurtje genieten, wat is ons leven toch zwaar!

Sunday, November 17, 2013

Het regent

Van Port Elizabeth, Zuid Afrika naar Port Elizabeth, Zuid Afrika
Als we wakker worden laten we de luchtbedden leeglopen en besluiten dan eerst te gaan ontbijten. Nog voordat we daarmee klaar zijn begint het te regenen. En het houdt deze keer niet binnen 5 minuten op. Er zit niets anders op, we betalen voor nog een dag en pompen de luchtbedden weer op. Vandaag gaan we nergens heen.

Nu we niet gaan rijden kunnen we op zijn minst onze dag nuttig besteden. Het eerste klusje is de sloten van de zijkoffers vervangen door de nieuwe die Matthew ons gegeven heeft. Terwijl Sander dat doet ga ik onze camelbags eens grondig reinigen. Het water uit de mijne smaakt namelijk best goor de laatste tijd. Misschien moeten we de alg aanslag eens eruit halen. We hebben hiervoor Sterident gekocht. Op internet heb ik gelezen dat dat goed helpt. Uiteindelijk is het nog een redelijke rot klus maar de aanhouder wint. We hebben beide weer een camelback die brand schoon is. Daarna moeten we nog de nieuwe koffer van foam aan de binnenzijde voorzien. Het foam heeft Matthew ons ook al gegeven. Enkel een kwestie van knippen en plakken dus.

Als onze takenlijst leeg is is het lunchtijd. Dan moeten we maar eerst naar de supermarkt want we hebben niet genoeg brood. Uiteraard is het ondertussen weer gaan gieten. We trekken onze jas aan, lenen een paraplu en gaan op stap. Nog voor we bij de supermarkt zijn is onze broek doorweekt. We halen bier, brood en een soepje voor de lunch en keren terug. Op de terugweg trekt de wind aan waardoor we de paraplu niet kunnen gebruken. We komen dan ook als verzopen katten aan bij de backpackers.

We warmen ons soepje op en genieten daar nu dubbel van. Buiten zeikt het onverminderd verder. We wachten tot het iets minder hard regent en sprinten dan, over soppig gras, naar de tent. Laten we maar een douche nemen, we hebben nog niet genoeg water gezien vandaag.

Na een heerlijke lange, warme douche gaan we nog maar wat computeren. Het regent nog altijd dus veel anders is er toch niet te doen. Als het 18 uur is giet het nog altijd, eerst dan maar een zakje chips. Om 19 uur is het droog, tijd om te gaan eten. We keren terug naar La Fiesta, een vaag Marokaans restaurant met Indiaase gerechten. Ik kies een special, rijst met kip en gefrituurde aardappel. Een rare combinatie die wel uitstekend smaakt. Sander gaat voor de lams spareribs en chops, uiteindelijk toch de mindere keus, het vlees is erg vettig.

Saturday, November 16, 2013

Klus dag

Nog een dagje Port Elizabeth, Zuid Afrika
Het stormt als we wakker worden. Gelukkig staat de tent achter een gebouwtje want erg windvast is hij niet. Als we de weersvoorspelling bekijken zien we niet veel goeds, vandaag gaat het de hele dag regenen. Tot die tijd zitten we met storm.

Na ons ontbijt gaan we eerst langs een botenzaak. We moeten een nieuwe P-klem hebben, bij Sander is er een, met de schuiver op de snelweg, stuk gegaan. Helaas blijken die dingen, net als in Nederland, erg lastig te krijgen. De man belt allerlei zaken af maar niemand heeft ze liggen. We krijgen nog 2 opties mee maar besluiten dan maar eerst op zoek te gaan naar een nieuwe silk-liner voor de slaapzak. Erg veel keus hebben we in Zuid-Afrika niet. De sea to summit silk liner komt in 8 maten maar we vinden er in Zuid-Afrika slechts 1. Er wordt verbazingwekkend genoeg vooral veel thermoliners verkocht, of zullen de andere overal uitverkocht zijn?

Naast silk liners hebben ze ook een ander type liner, op de verpakking staat dat je die ook zonder slaapzak kan gebruiken (deden we met de silk liner ook al), de stof is ook anders. We twijfelen nog even of we die niet zullen nemen omdat die groter is en misschien een iets lekkerdere stof. Maar uiteindelijk kiezen we toch voor de kleinste pakmaat en de lichtste en dus voor de zijde versie.

Ondertussen hebben we ook een smsje van Matthew, we mogen vandaag bij hem komen sleutelen aan de koffers. We krijgen een adres door en dat blijkt nog geen 2 km van het winkelcentrum waar we zijn vandaan te zijn. We parkeren op de oprit van het opgegeven adres en bellen aan. De bel doet het niet. Dan Matthew maar even bellen dat we er zijn. Hij is echter even gereedschap ophalen maar we mogen vast beginnen. Tja prima maar waar moeten we de motoren zetten? Eerst maar even een koekje eten. Terwijl we die staan op te peuzelen roept de buurvrouw, komen jullie voor Matthew? Jullie staan op de verkeerde oprit! Ehh Matthew zei nummer 13, ja dat had 11 moeten zijn. We verlaten oprit nr 13 en verhuizen naar 11. Waarom zei meneer van 13 dan niets toen hij ons op de oprit zag staan? Dat weet mevrouw van 11 ook niet, maar ze zijn vrienden van Matthew en hebben een lege garage en afdak, voor het geval het gaat regenen. Matthew komt ook aanrijden en dan kunnen we beginnen.

Het juiste begin voor een dagje klussen is uiteraard een kop koffie. Die krijgen we meteen aangeboden dus dan rest ons niets anders meer dan beginnen met klussen. Matthew begint met de ophanging van Sander zijn koffer (proberen) af te halen. Sander begint met de versteviging van mijn nieuwe koffer te verwijderen en ik begin met wat kleine klusjes. Iedereen is al snel druk bezig maar al snel verandert dat in vooral veel vloeken. De ene boor na de andere is bot. We krijgen de popnagels er niet uit. Nu hebben we een nieuwe ophanging voor Sander zijn koffer maar we krijgen de oude er met geen mogelijkheid van af. Een haakse slijper wordt erbij gehaald maar ook dat helpt niet. Matthew vertrekt om de 'SW-motech boor' te halen. Volledig nieuw en geleverd door SW-Motech, echter SW motech popnagels stuk boren dat doet hij niet. Na veel boortjes wisselen, en lang aanhouden gaat eindelijk de oude ophanging eraf. Nu gaten in de nieuwe, ook dat is weer een hele uitdaging. Als ook dat gelukt is moeten we eerst wat schroeven halen voor de nieuwe ophanging. Matthew vertrekt en we vragen meteen of hij ook een fatsoenlijke boor mee kan nemen. Wij moeten namelijk nog het een en ander boren.

Met de nieuwe boor gaat het stukken beter. Gat na gat maken we in de nieuwe koffer. De versteviging maken we met wat meer popnagels vast, de waterfles moet weer op de koffer en dan rest er nog 1 klus voor de koffer. Het slot om hem aan het rek vast te maken. Bij deze koffer zit dit slot veel hoger. Uiteindelijk besloten we het slot van de koffer te boren en lager te zetten.

Liever wat extra gaten in de koffer dan in het rek. De koffers zijn na de eerste valpartij toch niet meer waterdicht.

We bewerken de koffer rijkelijk met siliconen om hem waterdicht te krijgen. Matthew heeft zwarte siliconen meegenomen. Voor ons maakt het niet uit, zwart of transparant. Dachten we. Achteraf als mijn handen helemaal zwart zijn ontdekken we, transparant was misschien handiger geweest.

We monteren ook meteen mijn nieuwe knipperlichten, maken Sander zijn handvatverwarming vast, maken de nieuwe plastic kapjes op de topkofferplaat en ontdekken dan dat mijn topkofferplaat voor de derde keer aan het scheuren is. Weer iets om uit te zoeken hoe we dit gaan oplossen.

Het is 17:30 als we eindelijk alles gedaan hebben waarvoor we zelf het gereedschap niet hebben. De sloten vervangen en foam in de koffer plakken kunnen we zelf en komt nog wel. We hebben hoofdpijn, hebben honger en zijn klaar met klussen. Bovendien wordt de lucht steeds grijzer. Tijd om te gaan.

We nemen van iedereen afscheid en rijden snel terug naar de camping. Koffers in de tent dumpen en eerst wat eten. We gaan naar de MacDonalds. Niet onze favoriet maar het is een keer wat anders. We nemen de Beef selection, die komt in een share box en bevat, 2 keer small cheeseburger menu, 2 keer medium big mac menu en 10 chickennuggets. Uiteindelijk zitten we dus met 4 cola, 4 hamburgers, 4 zakjes friet en 10 stukjes kip aan een tafel. Is het een menu voor 4 personen? Geen probleem we krijgen het wel weg.

Friday, November 15, 2013

Nieuwe koffer

Een dagje Port Elizabeth, Zuid Afrika
Nooit meer eet ik bottomless ribs en wings. Om 4 uur lig ik al wakker, om 4:30 hoop ik dat het al 7 uur is en om 5 uur geef ik het op. Teveel buikpijn om te slapen. Dan maar een warme douche nemen en daarna wat computeren in de woonkamer.

Rond kwart over 6 komt ook de manager erbij zitten. Dankzij de Bazbus heeft ook hij de halve nacht niet geslapen. We maken een praatje en dan is het eindelijk 7:30. Tijd om Sander zijn bed uit te werken. Als ik bij de tent kom blijkt hij al op te zijn.

Ondanks de buikpijn smaakt het ontbijt prima. Ook dit is weer een hostel met gratis ontbijt en hier is het ontbijt brood met beleg (jam, pindakaas en honing). We roosteren wat sneetjes wit brood, maken er wat koffie en thee bij en zijn dan klaar om op pad te gaan.

Eerste halte is KTM, het is wat zoeken maar dan vinden we KTM. Ze zitten in het gebouw met groot Suzuki en Kawasaki erop. En dat is dan het hoofdkantoor van KTM in Zuid-Afrika! Helaas hebben ze geen koffers op voorraad. Dan maar even bij Kawasaki kijken, daar vinden we een nieuwe set knipperlichten voor mijn motor daarnaast zien we er trax koffers met extra versteviging. Net zoals Sander heeft gemaakt op onze koffers maar dan af fabriek voor Moto Guzzi. We maken een praatje met de verkoper en laten hem onze oplossing zien. Als hij hoort dat we 1 nieuwe koffer krijgen roept hij een andere man erbij. Een metaal bewerker die vaak las klusjes e.d. voor motoren doet. Geen probleem zegt deze man, kom maar met je nieuwe koffer langs en dan maken we daar een metalen versteviging op.

We kopen nog een nieuwe bandenspanningsmeter bij de Midas (die van ons begint bij 2 bar, dat is een beetje veel) en dan rijden we door naar een shopping centre. Tijd om op zoek te gaan naar nieuwe slaapzak liners. De onze is namelijk helemaal gescheurd. Zoekt en gij zult niet vinden. Cape Union Mart heeft enkel een polyester variant. Ook de verkoper denkt dat je daarin erg gaat zweten. Due South heeft geen enkele liner. Dan maar even boodschappen doen en op naar Bikegear.

Matthew is zo vriendelijk geweest onze gereedschap etui leeg te halen en buiten te laten drogen, dat waren we gisteren vergeten. We beginnen met het sealen van spullen. De pillen worden geseald zodat ze niet nog eens nat worden. Ook onze spanningsregelaar en CD-I unit worden geseald. Hij heeft ook al uit het magazijn een nieuwe ophanging voor Trax gehaald. Die is voor Sander zijn koffer want ook zijn ophanging is gebroken.

Na de lunch beginnen we aan de koffer. Van de oude koffer moet de flessenhouder, ons houder en bruikbare reserve spullen afgehaald worden. Daarna moet ons slot op de nieuwe koffer gemaakt worden.

We hebben wat ruzie met het slot, de sleutel komt er niet uit. Na veel gevloek ontdekken we wat het probleem is, het slot moet een kwartslag draaien. Als dat gedaan is sluit het slot wel. Maar ondertussen heeft Matthew al uit het magazijn 4 nieuwe SW motech sloten laten komen. Die krijgen we mee, dan kunnen we alle zijkoffers van nieuwe sloten voorzien. Nog een tube siliconen wordt erbij gehaald, die moeten we ook maar meenemen. De service is geweldig maar Matthew we kunnen niet alles meenemen!

We moeten Bikegear verlaten, we hadden afgesproken rond 14 uur met de koffer bij de metaal man langs te gaan en het is al 14:30. Omdat de sluiting aan het rek op de verkeerde hoogte zit maken we de nieuwe koffer maar even vast met de spanbanden, dan alles inpakken en afscheid nemen. We rijden naar de metaalman en die gaat aan de slag.

Een stuk blik wordt gebogen, vervolgens wordt met een botte boor een paar gaten in de koffer geboord (en tussentijds wordt de boor bijgeslepen), ze popnagelen het blik aan de koffer vast en dan is het klaar. Erg solide lijkt dit niet en de rekening is voor wat we krijgen fors, maar goed al veel meevallers gehad vandaag en de rest maken we zelf wel op de koffer. We laden de koffer weer in en rijden terug naar de camping.

Ondertussen is het begonnen te regenen. Snel parkeren we de motoren, alle koffers de tent in en dan gaat Sander computeren terwijl ik nog wat waterschade wegwerk en de koffers weer goed inricht. Als dat gebeurd is is het etenstijd. We lopen een stukje op zoek naar een goed restaurant. We willen vis maar dat blijkt er niet echt te zitten. Dan maar eten bij La Fiesta, een Marokaanse tent met een Indiaas menu en Beefburgers. Aparte combi maar de lamscurry die we hebben smaakt prima!

 
Design by Wordpress Theme | Bloggerized by Free Blogger Templates | free samples without surveys