We beklimmen de Tafelberg

Tafelberg, Zuid Afrika
Als we opstaan ziet het weer er niet al te slecht uit. We kunnen vanaf hier de tafelberg zien. Om 8 uur staat ook op de site dat de tafelberg liftjes werken. Dat betekent voor ons ook het groene licht. We smeren wat brood voor lunch en stappen op de motor.

We parkeren de motor bij het Platteklip pad. Op het bord staat dat het eerste stuk 1 uur duurt en het tweede stuk 2 uur, of dan 2 uur in totaal? Nou ja we gaan het wel zien. Vol goede moed gaan we pad. De kruising waar je rechts af naar de lower station en links verder kan klimmen komt redelijk snel. Is dit het moment waar we 1 uur over zouden moeten doen? We zijn pas 20 minuten bezig. Fluitje van een cent die tafelberg beklimmen.

We gaan vrolijk verder, en verder, en verder. Op een gegeven moment iets minder vrolijk. Dan maar een rustpauze. Weer verder klimmen en nog een rustpauze. En zo gaan we door.

De top lijkt maar niet dichterbij te komen. Onze spieren doen zeer, we zweten ons een ongeluk en de top is nog niet in zicht. Er is een aardig staaltje doorzettingsvermogen voor nodig om eindelijk de top te bereiken maar we komen er! Wat blijkt? Als je boven komt ben je nog niet echt boven. We kiezen eerst voor het pad riching Maclears Beacon, het hoogste punt van de berg. Nog 45 minuten doorzetten maar omdat de tafelberg redelijk vlak is is het grootste gedeelte gewoon recht vooruit lopen.

Op het plateau lunchen we. Omdat het best fris is trekken we onze jassen weer aan en dan gaan we verder. We verlaten Maclears Beacon en klauteren aan de andere kant omhoog, naar de upper station van de liftjes. Daar zijn verschillende paden aangelegd om het uitzicht te bewonderen.

En de andere zijde.

Als de in de wolken terecht komen besluiten we weer af te dalen. We gaan het toch doen, in plaats van de lift omlaag te nemen en in plaats van abseilen nemen we het pad terug omlaag. De wolken klimmen tegen de andere kant van de tafelberg op dus al snel zijn we weer in het zonnetje.

Het afdalen valt tegen, waren de stappen op de heenweg ook al zo hoog? Al snel voelen we onze bovenbenen en knieen. Het wordt een lange tocht omlaag. We komen meerdere malen mensen tegen die omhoog gaan. Als wij al over de helft zijn komen we een stel Duitse meisjes tegen. Ik hoor ze onderling vragen, zullen we vragen hoe lang we nog moeten? Nee zegt het achterste meisje ik wil het niet weten. Ik antwoord maar dat ze groot gelijk heeft, you really don't wanna know!

Sander en ik weten onder het afdalen 1 ding zeker, this is a once in a lifetime achievement, no way dat we ooit nog zo gek zijn die berg te beklimmen! Gegarandeerd dat onze spieren hier meerdere dagen zeer van gaan doen.

Bij de voet aangekomen maak ik nog een praatje met een vrouw met een hond, de vrouw zegt de berg minstens 3 keer per week te beklimmen! Het zal vast wel wennen maar wij hoeven daar nu toch even echt niet aan te denken.

Met pijn en moeite lukt het ons op de motor te stappen. We rijden rechtstreeks naar de supermarkt om spullen te kopen voor het avondeten. Onze spieren doen zo zeer dat we zelfs met de motor eerst naar huis rijden, boodschappen dumpen en dan weer door rijden naar de liquor store (nog geen km verderop) om bier te halen.

Gebroken komen we thuis aan, als we gaan zitten komen we nooit meer overeind. Eerst dus maar eten maken. We maken de italiaanse visschotel, even snijden, bakken en dan de over in. En dan kunnen we heerlijk lui in een stoel zakken. Biertje erbij en wij doen vandaag helemaal niets meer!