Motor ophalen

Terug in Nederand
Vandaag gaan we de motor van Marjolein ophalen. Afgelopen dagen zijn we met Bas van Hyperpro in contact geweest. De motor van Marjolein is daar al heen gebracht en Bas heeft de schokdemper een onderhoudsbeurt gegeven. Daarnaast heeft hij de veervoorspanning aangepast, de motor is nu 4,5 cm lager. We moeten even kijken of dat genoeg gaat zijn.

We gaan met de trein terug naar Heemstede en halen daar de auto op om weer naar Alphen te gaan. Eerst naar Hyperpro de motor bekijken. Ik stap op en ik kan bij de grond. Toch besluiten we wel al snel dat we voor nog meer verlagen gaan. De veren van deze motor gaan naar die van Sander en dan krijg ik een kortere veer ervoor terug. Dat gaan we echter pas doen als we ook Sander zijn motor opgehaald hebben.

Ik ga ook eens testen of ik iets met de zijstandaard kan. Dat blijkt niet het geval. Afstappen is problematisch. De standaard van de BMW klapt automatisch in erg handig bij opstappen maar erg onhandig met afstappen mijn pootjes zijn namelijk niet lang genoeg om die standaard uitgeklapt te houden.

We rijden door naar Marjolein en Christian en onderhandelen kort over de prijs. Als we het eens zijn maken we het geld over en dan gaan we met zijn vieren naar het postkantoor. Daar wacht ons een onaangename verrassing. Overschrijven lukt niet dus de vrouw achter de balie belt het RDW, ja met mij nog een keer deze keer heb ik allemaal nederlandse papieren maar het lukt nog niet. Ze praat met de RDW medewerker en dan hoor ik het haar zeggen: 'OK ik zal het ze uitleggen'. Ik voel hem al aankomen, wij zijn niet ingeschreven in het GBA zal dat het probleem zijn? Jahoor dat blijkt zo te zijn. We overleggen en besluiten alle papieren mee te nemen, we zullen morgen dan de motor overschrijven op Sander zijn vader. Daarna kunnen we rustig uitzoeken hoe we het ding dan op onze naam krijgen.

Bij Hyperpro stap ik op de motor, we nemen afscheid en gaan naar Bol. Eerst nog even langs de tijdelijke afscheidsborrel van Jonna. We zijn aan de late kant maar gelukkig is Jonna er wel nog. Ik parkeer de motor en vraag eerst aan een ex-collega of hij even wil helpen met de standaard zodat ik kan afstappen. Mooie binnenkomer toch?

Sander komt ook even mee, ik kan mijn afstaphulpje en navigator toch niet buiten laten staan? Gelukkig begroet iedereen hem vriendelijk en vind niemand het erg dat hij mee is. We drinken een biertje, kletsen even met Jonna en Dagmara maar als Jonna aanstalten maakt om naar huis te gaan vinden wij dat ook een mooie tijd. We kunnen ook niet te laat thuiskomen.

Ik stap weer op mijn nieuwe BMW (die Sander heel lief voor me gekeerd heeft) en we rijden achter elkaar aan naar Heemstede toe. Eventjes weer wachten tot Sander de standaard voor me uitklapt en dan kan ik eraf. Eerste rit met mijn nieuwe motor redelijk succesvol voltooid. De motor bevalt me wel. Schakelen en remmen gaat prima, de hendels zijn niet te ver weg. Enkel de zithouding moet ik nog aan wennen en het zadel. Het zadel is erg glad en recht, als ik het gas open trek schuif ik zo over het zadel naar achteren toe. Ik moet me dus goed blijven vasthouden.

Sander zet de motor in de achtertuin, de hoes van de tafel gaat eroverheen en dan is hij klaar voor zijn eerste nacht in Heemstede.

Read more / Nederlandse versie »

Derde motor bekijken

Terug in Nederand
We worden wakker in Groningen, Ineke heeft ons vandaag onderdak verschaft. We ontbijten in het verder lege huis, Ineke is al naar het werk, ruimen onze troep op en sluiten af. Bedankt Ineke!

We rijden naar Friesland, wel met wat gemengde gevoelens. We hebben een mailtje gehad van de man en die was al erg vreemd. Ik vroeg naar hoe laat de andere klant kwam zodat we niet tegelijk zouden zijn en het antwoord was wat dacht ik wel dat hij 2 mensen tegelijk naar dezelfde motor liet kijken zo was hij niet! Wij hebben terug gemaild van sorry we bedoelden het niet zo maar hebben erna niets meer gehoord.

De motor staat al buiten klaar. Wij hadden gebeld? Ehh nee gemaild we zijn net terug uit zuid Afrika waar we met onze 2 alpen heen zijn gereden en omdat die stuk zijn zoeken we nu 2 andere motoren om verder op te reizen.

Eerste opmerking een R100GS is geen motor voor vrouwen. Prima we waren voor mij aan het kijken. We bekijken van alle kanten en ik stel voor aan Sander of we een proefrit zullen maken. Nou zegt de verkoper als we daarna zeggen 3000 euro kunnen we hem net zo goed laten staan aan onzin boden doet hij niet. Hij heeft niet het gevoel dat we serieus zijn dus kunnen we geen proefrit maken. Maar willen we anders een kop koffie? We zeggen nee maar even later weer kom we drinken even koffie. Nou vooruit dan maar, Sander en ik lopen mee.

Koffie? Nou zegt Sander doe maar thee. Dit is een kantine van vrachtwagen chauffeurs en die mannen drinken geen thee. Dus je kan enkel koffie krijgen. Dan maar koffie voor Sander en mij. Ondertussen zijn we klaar met de gast. Wil hij uberhaupt een motor verkopen? We krijgen de andere motoren nog te zien en praten nog even over Almere, de verkoper daar kent hij ook. We nemen afscheid en stappen in de auto.

In de auto zijn we het snel eens. Deze man is een ei en we hebben nu 0 behoefte meer om naar Almere te gaan. We zijn eruit, we kopen de motor in Limburg van Clement en de motor van Marjolein in Alphen. Als blijkt dat de grote tank niet lekker rijdt (aanpassing van de veren kan invloed hebben dus dat testen we eerst) kunnen we redelijk makkelijk de tank omwisselen voor een kleinere dus dan blijft Clement zijn motor een uitstekende deal voor ons.

Bij Sander zijn ouders sturen we meteen de twee mails, jullie motoren zijn verkocht wij willen ze. Daarna stappen we op de trein naar Roosendaal. Daar aangekomen hebben we van Clement al reactie. We worden het snel eens over de prijs en besluiten het geld over te maken. Clement stuurt de motorpapieren op en ophalen van de motor dat mag in het nieuwe jaar, kunnen we er meteen mee naar de Boxertoko dat scheelt ons een keer op en neer rijden naar zuid Limburg.

Read more / Nederlandse versie »

Nog een motor kijken

Terug in Nederand
Onze tweede afspraak om een motor te bekijken is vandaag. Ook deze keer bij een particulier. Gelukkig is de afspraak later op de dag. Dan kan ik eerst uitslapen na het bol.com feestje van afgelopen nacht.

Om 13 uur haalt Sander mij op bij Mihaela, we zijn allebei al een tijdje wakker, hebben ontbeten en geen kater. Nog even gezellig kletsen en dan gaan we verder. We rijden naar Alphen aan den Rijn en bekijken daar de tweede motor. Een R100GS die 136.000 km heeft gereden onder andere in Amerika en Rusland. De kilometer stand schrikt een beetje af maar de hyperpro veren en koffers maken het toch een interessante motor. Het motorblok kunnen we altijd nog reviseren en dan is de motor weer zo goed als nieuw.

Sander maakt een proefritje. De motor loopt prima, rijdt prima, lijkt ons dus prima. Voor wie gaat de motor zijn? Dat is de vraag, dat weten we nog niet. We spreken af maandag van ons te laten horen. Dan gaan we namelijk nog een motor kijken.

Read more / Nederlandse versie »

Motoren kijken

Terug in Nederand
Nog maar net terug en meteen weer druk aan de slag. Om 6 uur gaat de wekker. We gaan een motor kijken en uiteraard staat deze in een uithoek in Nederland. Eventjes ontbijten en dan stappen we om 7 uur in de auto. Op naar Limburg.

In Zuid-Limburg gaan we de motor van Clement bekijken. Een R100GS Paris Dakar. De motor is in super staat en zeer geschikt voor onze reis. We gaan er ook heen met de instelling de motor te kopen maar uiteraard moet er eerst een proefritje gemaakt worden.

Daar gaat Sander dan, zonder voering in de broek en jas, een extra trui van papa aan maar wel winterhandschoenen. Het is 2 graden, wat een verschil met Johannesburg!

Tien minuten later is hij terug, pas 700 meter voor het eind herinnerde hij zich dat de motor handvatverwarming heeft. Niet gebruikt dus en nu dus met ijskoude handen. Motorisch rijd de motor prima maar bochtenwerk dat gaat minder. Hoe kan dat? Zijn we teveel gewend aan de Alpjes? De Paris Dakar is, zonder bagage, lichter dan onze alpen maar het zwaartepunt ligt heel anders. Gaat dit wennen of is de Paris Dakar toch niet 'de' motor voor ons?

We praten er een beetje over, laten het bezinken en dan gaat Sander nog een rondje. Deze keer met handvatverwarming aan. Het gaat al beter maar helemaal 100% is Sander nog niet overtuigd. Dan toch maar even de motor bij Clement laten staan. Het is een super koopje voor ons maar als het niet 100% goed voelt moeten we toch even met andere motoren rijden om te ontdekken of het gewenning is of dat Sander toch liever een gewone GS heeft.

We nemen afscheid en rijden door naar Mat van de BMW Boxer Toko. Onderweg doen we wat rekenwerk. In principe zou een gewone GS voldoen. Het belangrijkste verschil tussen de 2 is de tank. Een Paris Dakar heeft een 35 liter tank en de gewone een 24 liter. Een BMW rijdt ongeveer 1 op 15 en onze alpjes 1 op 19 maar die hebben een 18 liter tank maar de laatste 2 liter daarvan kun je niet gebruiken. Dat betekend dat we met de Alp na 304 km stil staan en met de BMW zouden we toch minimal 330 km kunnen afleggen (als je ook aanneemt dat de laatste 2 liter er lastig uit komt wat eigenlijk niet waar is voor een BMW). Het probleem met een BMW is dat we geen jerrican mooi kunnen wegstoppen tussen de valbeugels. Dus waarschijnlijk gaan we zonder jerricans verder. Twee gewone GS motoren is dus een optie.

Bij Mat bekijken we zijn collectie. Sander maakt nog een proefrit op een Paris Dakar, deze stuurt iets beter maar dat is te wijten aan de zo goed als lege tank. Daarna neemt hij een gewone GS, tja dat stuurt toch wel een heel stuk fijner. Hoe goed de motor van Clement dan ook is, misschien moeten we toch echt 2 gewone motoren overwegen. We willen niet nog een keer op reis gaan en dan denken had ik maar.... Uiteindelijk vinden we bij Mat nog 2 project motoren. Ze liggen beide uit elkaar en er moet aan gesleuteld worden. Misschien zijn ze wel iets voor ons. We willen toch aardig wat vervangen om ze reis klaar te maken. Dus waarom een mooie kopen voor veel geld en dan de helft vervangen? Dan beter een goedkope (en ook best lelijke) voor weinig en hem zelf ombouwen. We moeten er maar eens een nachtje over slapen.

De duisternis valt als we de boxer toko verlaten. Ik wordt afgezet in Ijsselstein. Het is tijd om opnieuw kennis te maken met mijn neefje. Quinten is lief voor mij opgebleven tot ik er ben. De pasta gaat de magnetron in en ik kan eten. Daarna is het bedtijd. Quinten heeft een ingebouwde sensor. Zodra hij horizontaal gelegd wordt zet hij het op een huilen. Leuk joh, er zijn ook van die plastic poppen die dat doen! Als hij weer verticaal gaat houdt het huilen op. Het bedje in en daar gaan we weer. Snel het licht uit, deur dicht en dan moet het zo over zijn.

Read more / Nederlandse versie »

De laatste dag

Dag 7 Johannesburg, Zuid-Afrika
Het is de laatste dag in Zuid-Afrika. Vannacht hebben we om 00:00 onze wekker gezet om online in te checken. Maar als we achter de computer zitten is er nog altijd geen 10 december beschikbaar. Dan maar weer slapen. Om 4 uur zijn we weer wakker en dan is eindelijk de 10de er wel. Maar ja ondertussen zijn er al veel mensen ons voor geweest want de eerste rij en de rij met meer beenruimte zijn al niet meer te krijgen. Dan maar helemaal achterin gaan zitten.

Om 8 uur zijn we, vanwege onze nachtelijke computeracties, nog altijd niet helemaal wakker. Wel maar opstaan want er moet nog veel gebeuren. Na ons ontbijt gaan we eerst naar de supermarkt. Tijd om wat dingen te kopen om dank je wel te zeggen. Voor Elize kopen we een doos wijn, voor Kobus een tray bier, voor Pierre een zak snoep en omdat Andre niet van snoepen houdt kopen we voor hem een T-bone. We zien nog een pot pickled unions staan, we denken aan Kobus en zijn verhaal dat hij op een braai zou eten wat ze te koop hadden en hij eindigde met vlees en pickled unions. Ook die nemen we dus mee.

Terug thuis gaan we de spullen inpakken. Dat is best nog wel een klus. Uiteindelijk krijgen we alles in de koffer geprakt wat we mee willen nemen. Eentje is 22 kg en de ander 20 kg. Dan nog een sporttas vol met spullen een rugzak met de documenten en we zijn klaar om te gaan. Het is echter nog geen tijd om te vertrekken dus dan maar eventjes met de hondjes spelen.

Zoals altijd willen Frons en Bella tegelijkertijd al mijn aandacht hebben. Pas na een tijdje worden ze rustiger en komen ze af en toe buurten voor een aai.

Na de lunch is het dan toch echt tijd om weg te gaan. We nemen van iedereen afscheid, hangen de koffers op de motor, de tent op een van de zijkoffers, Sander stapt op en ik stap achterop met een sporttas om mijn nek en 2 rugzakken op mijn rug. Afgeladen verlaten we Kobus zijn huis en rijden naar Feltra.

Bij Feltra rijden we meteen de loods in. Eventjes gedag zeggen tegen Rainer en Mark en dan gaan we aan de slag. De benzine moet uit de motor, de accu's moeten losgekoppeld worden, we willen de garmin houders meenemen en dan zijn we klaar. Ondertussen is het toch al weer 15 uur geweest. Even binnen betalen voor het verschepen en dan stappen we in Mark zijn auto en gaan we eerst even langs zijn huis. Daar doen we een auto wissel en dan gaan we door naar Sandton.

In Sandton is ook Rainer bij het afgesproken restaurant. Het laatste feestmaal begint, Sander neemt een T-bone, ik een Sirlion. Het eten smaakt uitstekend het bier vloeit rijkelijk en de avond is erg gezellig.

Na het eten dropt Mark ons nog af op het vliegveld. De service is buitengewoon, hij haalt een karretje, laat onze bagage erop en rijdt ermee naar binnen. Tijd om afscheid te nemen van de laatste zeer vriendelijke Zuid-Afrikaan.

Sander en ik gaan eerst naar de balie voor tax refund. Met onze gestempelde bonnetjes lopen we door naar de incheck balie. Afrikaanse duidelijkheid heerst hier alom. Op de borden staat balie 85 t/m 87 maar enkel bij balie 84 gaat iemand van Kenia Airways staan. Dan maar balie 84, we lopen naar de 2 vrouwen die willen de boardingpass zien. Geen probleem we geven de passen en zetten de koffers een voor een op de weegschaal. We mogen ze eraf halen en krijgen wat extra briefjes mee. We mogen door naar 10m verder naar de wrap service. Maar onze koffers zijn al gewrapt (dat heeft Feltra gedaan)! Er moet toch nog een laag omheen met de briefjes, daar staat handgeschreven op dat onze koffer van Johannesburg naar Amsterdam moet. Handgeschreven gaat dit goedkomen? Weer 10 meter verder komen we bij de 'echte' incheckbalie. Weer moeten onze koffers gewogen worden, weer de boardingspassen laten zien. Dan mogen de koffers er weer af, de band is stuk. Zet ze maar bij balie 79. Wij zeulen met de koffers naar balie 79 (het karretje mochten we vanaf de eerste halte al niet meer meenemen) en dumpen ze daar. Nu we in ieder geval ruim 40 kilo lichter zijn kunnen we door de douane. De man zoekt naar het entree stempeltje. Doe geen moeite meneer, dit zijn nieuwe paspoorten. Oh OK zegt de man van de douane en stempelt onze paspoorten. Dat ging soepel, door naar de tax refund. We krijgen een briefje mee dat we 264 rand terugkrijgen. Het geld kunnen we innen bij de bureau de change. Daar trekken ze er nog even 50 rand kosten vanaf en de overige 200 krijgen we uitbetaald.

Nu is het tijd om te gaan giftshoppen. We moeten snel zijn want alle gift shops gaan al dicht. Als alles dicht is rest ons niets anders dan wachten. Terwijl wij in de lounge zitten te wachten komt er een man aanlopen, gaat een paar stoelen verderop zitten en begint te snurken. Hij gaat toch niet naast ons zitten he?

Het boarden verloopt chaotisch, ze roepen om eerst gehandicapten en mensen met kinderen maar wachten is niet aan Afrikaners besteed, iedereen staat te dringen. Als Sander en ik eindelijk het vliegtuig in komen blijkt alle handbagage ruimte al vol te zitten. Sander duwt zijn spullen erbij waarop de buurman zegt (die de hele tijd heeft staan te kijken dat wij zoeken naar bagage plek) dat Sander niet kan duwen en dat hij ruimte maakt anders kreukt zijn colbertje. Jezus man had je dat dan niet eerder kunnen aanbieden?

Het vliegtuig zit vol en we vertrekken. In de lucht krijgen we een maaltijd met kip brood en kaas. Smaakt prima. Als we dat op hebben is het al weer bijna tijd om te dalen. Johannesburg – Nairobi is slechts 3 uur vliegen.

In Nairobi landen we in de regen, een harde landing. We stappen uit, stappen een bus in en worden bij de gate gedropt. De vraag is wat nu. Moeten we weer boardingtickets laten printen? Gaat het goed met onze bagage? Al die handgeschreven briefjes en stukke machines geven ons niet een erg positief gevoel.

We mogen weer inchecken, deze keer bij gate 7. We staan in de rij bij 7 met nog vele anderen, de x-ray doet het niet. Na lang wachten besluiten ze dat we dan maar naar gate 8 moeten. De hele stoet zet zich in beweging en we gaan naar gate 8. Boardingpass scannen, je spullen door de x-ray en dan binnendoor doorlopen naar gate 7. In de lounge wachten we en wachten we. Tot ze zeggen 'all passengers of flight KQ116 please board'. Wij staan op, er staat niemand, maar goed we lopen de slurf in. De schoonmakers zijn nog bezig. Na een tijdje komt iemand van Kenia Airways, you are not supposed to be here, go back to the lounge. Een man maakt een opmerking dat ze dan niet moeten omroepen dat we moeten boarden. We lopen allemaal terug en dan wordt er voor de tweede keer omgeroepen, board immediate please. Tot 4 keer aan toe roepen ze het om maar wij mogen niet boarden.

Uiteindelijk met een half uur vertraging mogen we boarden. Er wordt omgeroepen over 10 minuten vertrekken we, maar er zit nog bijna niemand in? We vragen het aan het personeel, die zeggen ja dit is alles, je kunt ergens anders gaan zitten als je wilt. Dat doen we dan maar, Sander neemt 3 stoelen en gaat languit liggen. Ik neem 3 stoelen en ga languit. Ik wordt wakker als het ontbijt wordt opgeruimd. Ik krijg een verlaat ontbijtje. Dan nog even een uurtje slapen, een filmpje kijken, nog een keer het filmpje starten, nog een keer starten (mijn film loopt steeds vast en is daarnaast ook in het japans ondertiteld). Nog een spelletje spelen. Wat naar buiten kijken en langzaam naderen we Nederland.

Read more / Nederlandse versie »

Om het af te leren, nog 1 keer braaien

Dag 6 Johannesburg, Zuid-Afrika
We worden wakker in een heerlijke lucht van vers brood. Kobus maakt iedere zondag verse ciabatta. Hongerig zitten we aan tafel tot iedereen er is. Tijd om aan te vallen. Het brood smaakt uitstekend. Na het ontbijt krijgen Andre (een jongen die hier ook tijdelijk logeert) en ik een cursus brood bakken. In Nederland maar eens uitproberen of het ons ook lukt.

Terwijl het brood staat te rijzen maken Sander en ik foto's van de tweede alp. Die zetten we ook vast te koop. Daarna zoeken we uit wat de onderdelen kosten voor als we de motoren in onderdelen verkopen en dan is het tijd om met de honden te spelen.

Frons, Bella en Sjors klagen niet. Bella zit op schoot, Frons ligt languit op de grond terwijl Sander hem aait en Sjors is blij dat hij eindelijk eens rust heeft in zijn mand.

Rond 11:30 steekt Kobus de braai aan. We gaan vandaag weer braaien maar dan als lunch. Wederom wordt een rijkelijke portie varken, worst en lam klaargemaakt en dan kunnen we allemaal aan tafel. Er is nog een vriendje van Pierre te eten en ook de oudere zoon van Kobus is aanwezig. Met zijn 7-enen genieten we van het zondaagse feestmaal. Er kan nog meerdere dagen nagenoten worden want er is nog aardig wat vlees over. Als toetje krijgen we nog een eigengemaakte chocolade cake. Het is 15 uur als we klaar zijn met eten en we zijn tonnetje rond.

Omdat het ondertussen is begonnen te regenen en onweren spelen we binnen wat computerspelletjes. Om 18 uur gaat de tweede portie ciabatta in de oven en dan kunnen we om 19 uur weer aan tafel. Niemand heeft echt honger dus het is meer pak als je iets wil en ga verder met wat je aan het doen was.

's-avonds zoeken we nog een beetje verder naar een tweede BMW. We hadden er een gezien in Duitsland die erg mooi was maar die is helaas niet meer te koop. Maar ja het is winter, laagseizoen dus gelukkig genoeg aanbod. Helaas betekent dat ook dat de verkoop van onze alpjes lastig kan worden.

Read more / Nederlandse versie »

Gift shopping, niet makkelijk

Dag 5 Johannesburg, Zuid-Afrika
Het is zaterdag en blijkbaar is iedereen in dit huishouden voor optijd opstaan. We ontbijten met zijn allen, Kobus en zijn vrouw met Afrikaanse pap, de jongens met vlees van de braai van gisteren, Sander sluit zich aan bij Andre en Pierre en neemt ook nog wat braai vlees (maar dan op brood). Ik ben de enige die het houd bij een oud vertrouwd boterhammetje met kaas en daarna met chocopasta.

Na ons ontbijt gaan we, geheel on-Afrikaans, lopen naar het winkelcentrum. Lopen dat doen Afrikanen niet. Voor iedere poep en een scheet pakt de (blanke) Afrikaan de auto of de motor. In het centrum gaan we eerst langs het flight centrum, een dubbel checken hoe het nu zit met die regels van Kenia airways. We hebben geluk, onze helm mogen we los meenemen, dan ieder 1 koffer inchecken (hoe vaak zullen ze al motorkoffers aangenomen hebben??) en dan ieder nog 1 stuk handbagage. Dat gaat helemaal goed komen. We gaan toch nog maar even shoppen voor een sport tas zodat we iets meer handbagage mee kunnen nemen. Kunnen we ook gelijk gift-shoppen.

We lopen het hele centrum af maar gift shoppen valt niet mee. Wat geef je 2 schattige neefjes die al veel hebben en als jij ruimte gebrek hebt. Dit?

We zien ook nog de loop-motor. Sander en ik vinden die prachtig maar ja beide neefjes hebben al een loopauto van ons gekregen dus eigenlijk hebben ze zoiets al. Knuffels zijn schattig maar ook die hebben ze. We willen iets orgineels, iets Afrikaans, iets wat niet in dit centrum te krijgen is.

We verlaten het centrum dan ook enkel met een nieuwe sporttas. We lopen terug naar huis en gaan lunchen. Na de lunch besluiten we even te relaxen. We gaan buiten zitten om rummicub te spelen. Best een lastige bezigheid met 3 honden. Frons loopt dwars door ons spel heen, Bella probeert stenen op te eten en allemaal willen ze aandacht. Na 3 rondjes houden we het voor gezien. Het spel is nog compleet en dat willen we graag zo houden.

Het is tijd voor nog een wandelingetje. Deze keer richting de liquor store. We halen genoeg bier om het weekend door te komen en keren huiswaarts. Dan nog maar wat computeren, er moeten nog wat mailtjes getikt worden, de transalp moet te koop worden aangeboden en misschien moeten we ook weer tijdelijk woonruimte zoeken in Nederland.

De middag kruipt traag voorbij, hij gaat traag omdat we in het vooruitzicht Indiaase curry hebben voor avond eten. Sinds 1 uur is Elize ermee bezig en het ruikt heerlijk. Eindelijk is het 18 uur en kunnen we het eindresultaat proeven. Hij smaakt net zo als hij ruikt en we eten dan ook met smaak. Wat een zwaar leven hebben we toch, morgen gaan we weer braaien is ons verteld.

Na het eten kijken we nog wat foto's van Kobus. Behalve dat ze 5 jaar in Nederland gewoond hebben is Kobus ook 14 maanden op een eilandje geweest tussen Zuid-Afrika en Antartica. We krijgen prachtige foto's te zien van Albatrossen, ontelbaar verschillende soorten pinguins, zeehonden, orka's enz. Wat een ervaring moet dat geweest zijn!

Read more / Nederlandse versie »

Doet ie het of doet ie het niet?

Dag 4 Johannesburg, Zuid-Afrika
We staan vandaag vroeg op. Na het ontbijt verlaten we het huis en rijden we naar Marcus met 1 volledige set koffers. Bij Marcus zetten we mijn motor in elkaar, jerrican terug monteren, topkofferplaat erop, zijkap en valbeugel terug en dan kunnen we gaan. Tenminste als mijn motor zou willen starten. We moeten 2 minuten volhouden dan eindelijk springt de motor aan. Zodra je echter het gas loslaat slaat de motor weer af. Simpelweg te weinig toeren om stationair te draaien.

We verlaten Marcus en moeten nu 36 km rijden naar Feltra. Als de motor warm gedraaid is loopt hij weer stationair. Bovendien kan ik met mijn brakke motor nog altijd harder optrekken dan Sander (die wel alle bagage op zijn motor heeft). We zoeven zonder veel problemen over de snelweg naar Feltra. Behalve dat mijn motor niet zo snel meer is als vroeger merk je weinig van de problemen.

Bij Feltra parkeren we en gaan we eerst wat andere dingen regelen. Nog even snel de compressor van Bikegear kopen. Een kleine pomp met veel kracht. Onze pomp is stuk. We hebben hem niet gekocht toen we er waren omdat we geen extra kilo in onze koffer wilden hebben. Maar nu we toch terug gaan en de BMW's genoeg ruimte hebben onder het zadel kunnen we de pomp daar vastmaken. Rainer helpt ons graag, wij betalen hem en hij betaalt Bikegear. De pomp wordt verstuurd en gaat naar Feltra, dan kan hij mee in de topkoffer in het krat.

Nu de pomp geregeld is beginnen we aan het echte werk. De carnets worden overgedragen, een kopie van onze paspoorten en de motorsleutels van mijn motor.

We parkeren de motoren in de loods, halen alle benzine uit mijn motor (en gooien dat in die van Sander) en dan zijn we klaar.

We hebben geen slechte timing het is 13:45 en om 14:00 begint het kerstfeest van Feltra. Mark en Rainer vragen of we niet willen blijven. Ze hebben meer dan genoeg te eten en te drinken. Nou ja, we hebben toch niets te doen. We schuiven aan bij de koelboxen en nemen een biertje. Aan het spit hangen een stuk rund, varken en lam. Na een speech, nog wat meer drankjes en chips kunnen we eten. Er gaan wat zelfgemaakte cocktails in de rondte (gecondenseerde melk met wodka en kaneel) en de christmas cracker knallen. De sfeer is gezellig en soms wat uitbundig. Na het eten is het cadeautjes tijd. Ze hebben een soort van suprise, ze hebben lootjes getrokken en iedereen heeft iets gekocht voor de persoon op zijn lootje.

Er zijn mensen die verwend worden met bier en chocola maar er is ook een collega die een borrelglaasje met discoverlichting en een penis erin krijgt. Een mollige dame krijgt een sportset en Mark krijgt een monster op een motor.

We moeten dansen en kletsen een beetje met iedereen, de tijd vliegt en ik schrik opeens op, het is 17:35 we moeten rennen want om 18:00 is het etenstijd. We pakken onze spullen zwaaien en verlaten Feltra. Maandag komen we terug om de tweede motor te brengen. We rijden naar huis en komen daar 17:59 aan. Kobus staat achter de braai. Rustig aan je hebt alle tijd. Ik sprint nog even naar de liquor store voor nog wat bier te halen en dan gaan we met zijn allen (zijn oudste zoon is ook langsgekomen) op het terras zitten. Sander en ik verwennen de honden.

We leren nu ook eindelijk de namen kennen, we hebben Sjors (de oude zwarte tekkel), Bella (de bruine tekkel) en Frons een Shar-pei. De tekkels reageren nog best goed op hun namen ook. Frons niet, die doet wat hij wil.

Het feest diner wordt afgesloten met een ijsje met perzikken en amarula. Daarna is het toch echt wel tijd voor nog wat belangrijke dingen. De mail hebben we vandaag nog niet beantwoord en ook onze blog moeten we nodig bijwerken.

Read more / Nederlandse versie »

Tickets geboekt

Dag 3 Johannesburg, Zuid-Afrika
In de ochtend ontdekken we dat de shippingquote die we gehad hebben via Antwerpen gaat. We vragen Feltra te kijken of het dan niet goedkoper is om onze motoren in Antwerpen op te halen. Kelly gaat ermee aan de slag voor ons en een tijdje later krijgen we een nieuwe quote binnen. Via Antwerpen is wel degelijk goedkoper. We besluiten dan maar onze motoren daarheen te verschepen.

Nu we een knoop gehakt hebben gaan we naar het winkelcentrum. We hebben op internet naar tickets gezocht maar willen ook eens kijken wat het flightcenter in de aanbieding heeft. We krijgen de keuze de 9de met Egypt air voor 6300 rand, de 10de t/m 13de met Kenia airways voor 6400 rand of de 14de met een andere maatschappij voor 5000 rand. We zitten de dubben, de laatste is veel goedkoper maar het is wel 27 uur vliegen (8 uur wachten op de Seichellen en nog eens in Abu Dabi) we besluiten voor de 9de te gaan, het is wel wat snel maar goed we regelen het wel. Blijkt echter dat we te lang getwijfeld hebben, de Egypt air is reeds door andere geboekt.

Dan maar Kenia airways. We besluiten de eerste dag te nemen die 15 uur vliegen is (Kenia airways vertrekt 3 keer per dag vanuit Johannesburg maar 1 keer vanaf Nairobi je moet dus of 2 uur wachten op Nairobi of 8 uur of 10 uur). De tickets worden geboekt, dinsdag 10 december om 00:40 vertrekken we en dan komen we dinsdag om 15:20 aan in Schiphol. We moeten in Nairobi overstappen.

Met de tickets op zak gaan we terug naar huis. Het wordt tijd om onze spullen uit te zoeken. We mogen 1 stuk bagage per persoon en 1 stuk handbagage meenemen. Dat betekent 1 van de motorkoffers per persoon en onze helm in een sporttas als handbaggage? Nu moeten we dus kiezen, wat gaat met de boot en wat nemen we mee. We besluiten onze kleren en slaapspullen mee te nemen en het voedsel en gereedschap met de boot te sturen. De 2 grootste koffers gaan mee in het vliegtuig en de rest gaat dan in het krat. Onze helm moeten we nog even navragen bij Kenia airways, hij is net (3cm) groter dan de afmeting restricties van Kenya airways. Maar als we onze helm in de koffer moeten stoppen kan er eigenlijk niets anders meer bij. Onze protectievesten en kniebeschermers weten we in een koffer te prakken dat scheelt dan weer losse items bij het verschepen.

Als Kobus thuis komt van zijn werk besluit hij ons zijn tent te laten zien. We krijgen een demo tent opzetten in de voortuin. Men opent de zak, haalt het band eraf. Schut een paar keer en voila tent staat.

Volgens de specificaties is het een 4 persoons tent. Kobus geeft toe, hij heeft graag ruimte. De tent weegt 8 kilo en heeft nogal een pakmaat maar ja hij heeft gelijk op zijn 1200 Yamaha heeft hij alle ruimte. Ook laat hij zijn cruise control zien. Een soort grote wasknijper op zijn gashandel die hij tegen de rem aan duwt en het gas blijft op die stand staan. Geniale uitvinding. Blij dat hij is met zijn nieuwe 3D printer besluiten Sander en Kobus meteen te proberen om er nog een te maken met zijn printer. Ze maken foto's van het stuk plastic zetten de printer aan en 7 minuten later is de tweede cruise control klaar en hij werkt ook nog!

Na het eten vraagt de vrouw van Kobus of hij nog wat hout wil uitsnijden. Ze maakt sieraden en ze wil nu een paar sets oorbellen maken. Het sjabloon staat al op de computer. Kobus zet de laser printer aan en wij krijgen een demo.

De laser brand zich een weg door het hout en nog geen half uur later zijn 4 nieuwe sets hangers geboren.

Read more / Nederlandse versie »

Eindelijk rijbewijzen

Dag 2 Johannesburg, Zuid-Afrika
We beginnen de dag met het maken van een matrix. Wat zijn onze opties nu allemaal? We komen tot repareren en hier blijven, repareren en in de tussentijd naar Nederland gaan, verschepen naar Nederland en daar verkopen. Voor alles maken we een kosten inschatting en de voor en nadelen. Rond een uur of 10 is onze matrix wel klaar. Een beslissing is er nog niet maar we moeten nu eerst naar Pretoria om ons paspoort op te halen.

We stappen op de motor en gaan opweg. Eerst naar de ambassade voor ons paspoort. We vragen de secetaresse om in de postbus te kijken naar ons rijbewijs. En daar vinden ze gelukkig onze rijbewijzen. We krijgen beide mee zonder ons noodpaspoort in te leveren. We krijgen een adres mee waar we een nieuwe entry stempel kunnen halen voor ons Zuid-Afrikaans visum. Dat gaat soepel, we tikken de locatie in in Garmin en gaan weer opweg. Zes kilometer verderop staan we bij het gebouw waar we onze stempel moeten halen. Denken we dan. Als we eindelijk binnen zijn zegt de vrouw, entry stempel? Nee dan moet je niet hier zijn dan moet je naar... Weer krijgen we een blaadje met een ander adres.

We tikken het volgende adres in en gaan weer 7 kilometer verder. We komen bij een ander gebouw met een mega rij. Ik sluit aan in de rij en als ik aan de beurt ben zegt de vrouw, entry stempel nee dat is niet hier dat is.... en weer een briefje. Ondertussen worden we er een beetje moedeloos van. De volgende locatie is 18 kilometer verderop. We besluiten nog een laatste poging te wagen. We rijden erheen gaan het gebouw binnen en de man zegt dit is car registration, gelukkig is de home affairs op loopafstand. We lopen erheen en weer kom ik in een rij. De vrouw achter de balie die me uiteindelijk helpt is alles behalve vriendelijk. Na een discussie sta ik weer buiten zonder stempel en nu met de wetenschap dat we 17 januari het land uit moeten zijn. Ondertussen is het al na 14 uur en we zijn 64 km van ons huis. We stappen op de motor en rijden terug.

Thuis aangekomen droppen we onze spullen, kleden ons om en lopen naar de supermarkt voor wat bier en brood. Nu we er toch zijn nemen we ook wat spekjes mee en dan lopen we weer terug.

Terug thuis delen we spekjes uit aan de kinderen (Pier en zijn 2 vriendjes) en ook aan Kobus die ondertussen thuis is.

Eindelijk zien we het konijntje wat hij gisteren met zijn nieuwe 3D printer aan het maken was. Het nieuwe project van vandaag is een armband. Gewoon omdat het leuk is. De printer zoeft en het armbandje vormt zich.

Na het eten laten we onze foto's zien en Kobus zijn kleine werkplaats. Naast de 3D printer heeft hij een lasersnijder en een houtsnij machine waarmee hij hele mooie kunstwerken kan maken (gegraveerd hout, modelbouw dinosaurus van hout en hij gaat nu een viool maken). Aparte hobbies hebben sommige mensen toch. Deze hobby, of bijverdienste, staat nog naast het motorrijden, want ook Kobus heeft 2 motoren in de garage staan. Hij oppert ook dat hij een van de alpen van ons wil kopen voor zijn dochter. Morgen moeten we dus maar even uitzoeken of importeren toch een optie is.

Read more / Nederlandse versie »

Sander zijn motor is ook stuk

Dag 1 Johannesburg, Zuid-Afrika
We hebben niet geslapen, we hebben in een coma gelegen. Het is al 7:30 als we eindelijk wakker worden en ook dan nog worden we enkel wakker omdat er iemand aan de deur staat. We nemen een douche (de voordeur kunnen we niet openen want we hebben geen sleutel) en bel gaat door en door. Het is 8 uur als Pier eindelijk wakker wordt en door heeft dat zijn vriendje aan de deur staat.

Na het ontbijt computeren we wat en dan gaan we op stap. Eerste halte van de dag is Feltra. We zoeken Rainer en Mark op en maken met hun een praatje over de motoren. Ze gaan uitzoeken wat het verschepen van de motoren naar Rotterdam gaat kosten. Mark moet daarna weg naar het vliegveld om familie op te halen maar Rainer besluit met ons mee op stap te gaan. Samen rijden we door naar de bakkerij de molen, een Nederlands restaurant in Johannesburg. In de bakkerij hebben ze chocoladeletters, pepernoten, roggebrood en nog veel meer Nederlandse dingen, we zagen zelfs een taaitaai pop!

Kobus heeft ons over deze plek verteld, hier kun je namelijk ook kroketten krijgen. Sander is dan voor de verandering ook als eerste klaar met de keuze wat hij wil hebben.

Sander neemt de kroket met brood en huzarensalade, en ik ga voor een omelet met kaas. Rainer heeft al gegeten dus doet enkel mee met een kop koffie. We kleten over reizen met de motor, BMW's versus Honda, de toekomst van Zuid-Afrika en ga maar door. De tijd vliegt voorbij en Rainer heeft niet dezelfde luxe als wij, hij moet wel nog werken voor de kost. Als onze lunch op is moeten we dan ook maar afscheid nemen.

Terwijl Rainer terug naar Feltra gaat rijden Sander en ik door naar Marcus. Tijd om ook zijn motor te laten onderzoeken. Marcus begint met een compressietest, die komt uit op 9, volgens Marcus het minimum van wat nog acceptabel is. Als de motor is afgekoeld wordt de camera erbij gehaald.

Marcus zegt dat die van Sander er duidelijk beter uitziet dan mijn motor. Maar beter of niet, ook Sander zijn kleppen zijn aan het verbranden, de zittingen zijn verbrand en ook zijn zuigerveerringen zijn aan vervanging toe, enkel nog niet zo erg als die van mij.

Nu beide motoren hetzelfde euvel hebben gaan we een bestellijstje maken. Welke onderdelen moeten we van de Honda hebben. Als we het lijstje met hulp van Marcus hebben opgesteld nemen we afscheid en stappen weer op de transalp. We rijden het onweer tegemoet als we naar de Honda gaan. Uiteindelijk hebben we nog best mazzel, we zijn niet totaal doorweekt als we aankomen, enkel goed nat. Bij Honda vragen we de kosten op van alle onderdelen en de levertijd. Ze hebben geen voorraad dus dat betekent een levertijd van 3 weken. Maar omdat vanaf 16 december hier alles tot half januari plat ligt kun je aannemen dat we de spullen half januari kunnen krijgen. Tellen we erbij op wat Marcus zijn inschatting is van het aantal uren werk en wat hij moet uitbesteden dan komen we uit op een kosten post van minimaal 3000 euro. En dan gaan we ervan uit dat de cilinderwanden nog prima zijn en dat er verder niets stuk is. Daarnaast moeten we dus tot iets van eind januari hier gaan zitten wachten.

We rijden snel door, nog even langs de liquor store voor wat bier en dan terug naar huis. Kobus heeft ons verteld dat we om 18 uur thuis moeten zijn voor het avondeten. We halen het 17:58 drukken we op de bel. Snel parkeren, en aanschuiven aan tafel. We krijgen een heerlijke biltong pasta voorgeschoteld. Met volle magen kunnen we verder aan het werk.

De afweging is simpel, kosten reparatie tegen verschepen. Nieuwe motoren zullen uiteraard duurder zijn maar dan hebben we misschien daarna wel meer plezier. Ondertussen hebben we ook van Arie het advies de motoren te dumpen en op iets anders verder te gaan. Dat is niet echt mogelijk want we hebben nu al een aantal keer gehoord dat het importeren van onze motor hier op zijn minst een maand gaat duren en ook aardig wat geld gaat kosten. Knopen moeten dus gehakt worden, gaan we terug naar Nederland?

Read more / Nederlandse versie »

Terug naar Zuid-Afrika

Van Gabarone, Botswana naar Johannesburg, Zuid-Afrika
Eigenlijk willen we nog helemaal niet vertrekken. Als Hannah en Hans naar school zijn sturen we dan maar eerst Marcus een smsje. Heb je al kans gezien naar mijn motor te kijken? If not, dan blijven we hier nog een dagje, dan kan ik in ieder geval mijn boek uitlezen. Maar Marcus stuurt terug dat hij er tijd voor gehad heeft en dat het er niet best uitziet. Er zit dus niets anders op, wij gaan terug naar Zuid-Afrika.

We rijden terug een andere route, via een andere grens. Als het goed is alles via geasfalteerde wegen. Helaas weet garmin niet zo goed wat asfalt is want dat ligt er onderweg toch echt niet altijd! Omdat het de afgelopen dagen ook nog eens flink geregend heeft is het soms best lastig rijden. We glijden over de weg heen. Gelukkig weten we zonder valpartijen Johannesburg te bereiken.

Net voor Marcus vinden we een KFC waar we lunchen. Met een volle maag rijden we het laatste stukje. Marcus laat ons de foto's zien van de binnenkant van mijn motor. Net als een rontgenfoto moet je er verstand van hebben anders zie je er weinig op. Maar Marcus zijn eindconclusie is dat zowel de kleppen, als de zittinen verbrand zijn, daarnaast heb ik de zuigerveerringen kapot gekregen. Of de cilinder wand nog goed is kan hij pas zeggen als de motor uit elkaar ligt.

Na nog een korte les motor onderhoud besluiten we Sander zijn motor ook maar te brengen.

Marcus adviseert ons niet op Sander zijn motor te rijden. Dat kan lastig worden want vanaf vandaag slapen we niet meer bij Don maar gaan we verhuizen. We spreken af morgen in de namiddag met Sander zijn motor te komen en rijden door naar Don.

Don is niet thuis maar zijn zoon wel. We computeren wat terwijl we wachten. Tot zijn dochter, schoonzus en nog een stuk of wat andere vrouwen het huis binnen komen. Met niet mis te verstane woorden krijgen we te horen dat we moeten opzouten. We pakken onze spullen in en wachten verder buiten op Don.

Als Don arriveert zetten we onze spullen in de Vito en vertrekken we richting Woody (Kobus). Sander rijdt op de Alp en ik rijd mee in de Vito. Een uurtje later komen we in het donker bij Kobus aan. Ondertussen heb ik gehoord dat we niet meer teruggaan met Don. Zijn vrouw wil ook wel eens een weekje geen gasten over de vloer. Dat kan ik me wel voorstellen helemaal als je er nu 8 hebt! Bij Kobus maken we kennis met hem, zijn vrouw Lies en zoon Pier. We vertellen een beetje over onze reis en motor problemen en dan is het al snel bedtijd.

Read more / Nederlandse versie »

Hannah's verjaardag

Dag 2 Gabarone, Botswana
Vandaag is het dan zo ver, we gaan van feest naar feest maar vandaag is Hannah echt jarig en wordt ze 9! We beginnen de dag dan ook met het uitpakken van de cadeautjes. Vooral de Ipad mini valt natuurlijk in goede aarde. Hij wordt meteen uitgepakt en dan begint ze met het maken van foto's van haar andere cadeautjes. Als de cadeautjes bewonderd zijn stappen we met zijn allen in 1 auto (lekker knus) en rijden naar Sanitas. Kent moet werken vandaag en is daar al.

Bij Sanitas aangekomen krijgt Hannah nog meer cadeautjes. Daarna nemen we plaats in de tea garden en krijgen we een brunch. Helaas voel ik me niet zo lekker, eigen schuld in de auto teveel naar de Ipad gekeken en te weinig naar buiten. Gelukkig doet het ontbijt wel goed. Het laat lang op zich wachten maar als het er is vallen we allemaal aan. Sander heeft een sandwich met friet besteld voor zijn brunch! De rest doet het wat gematigder, friet op onze nuchtere maag vinden we niet zo een plan.

Als we ons ontbijt op hebben krijgen we een rondleiding door het bedrijf.

Vannacht is de bliksem ingeslagen in een palm boom en Kent laat ons de schade zien. De boom is verbrand, net als de boom ernaast en verder zijn er veel netten die de planten beschermen verbrand. Toch mogen ze nog van geluk spreken dat niet ook die planten in brand zijn gevlogen.

Na onze rondleiding stappen Sander en ik op de motor en volgen we de rest weer terug naar huis. Vandaag is het Hannah d'r verjaardag, dus als zij galgje met ons wil spelen doen Sander en ik dat graag. Het wordt wel de engelse galgje want ook al spreken Hannah en Hans Nederlands, ze zijn beter in Engels. Na een stuk of 6 rondjes galgje vinden we het wel genoeg geweest, Hannah ook, ze trekt haar nieuwe zwempak aan en duikt het zwembad in.

Ze weet Sander zover te krijgen ook het water in te gaan. Ik verdiep me in de tussentijd in het boek wat Katja me geleend heeft. Het vlinderkistje is inderdaad een erg goed boek. Jammer dat het ruim 500 pagina's is. Dat haal ik niet in de tijd dat we hier zijn. Maar hee, onze motoren zijn stuk dus de kans bestaat dat we terugkomen en dan kan ik weer verder lezen.

Als avondeten krijgen we een pasta schotel met een salade, spinazie en mais. Onze jarige job geniet er duidelijk van want we moeten haar ervan weerhouden ook de portie voor Kent op te eten. Als iedereen genoeg heeft krijgen we nog een ijsje als toetje en dan is het feest toch echt voorbij (voor vandaag dan want morgen is het natuurlijk nog feest op school). De kinderen moeten naar bed. De ouderen gaan op de bank zitten voor een filmpje en dat geeft mij heerlijk de gelegenheid nog een stuk te lezen.

Read more / Nederlandse versie »

Sinterklaas

Dag 1 Gabarone, Botswana
We hebben heerlijk geslapen in het gastenhuisje. Maar omdat ik zoals altijd iets aan de vroege kant wakker ben ga ik op de patio zitten en computeren. Er is gisteren veel gebeurd dus het blog verhaal neemt veel tijd in beslag. Als ik dan ook eindelijk klaar ben is de rest ook wakker en opgestaan en ontbijten we met zijn allen.

Na het ontbijt laten we onze foto collectie zien en praten we wat over onze reis, de tijd vliegt al weer voorbij en voor we het weten moeten we de auto instappen om Hans op te halen. Die is bij een vriendje wezen slapen. Met zijn vijfen rijden we daarna naar Sanitas voor de lunch. Mieke is daar ook naar toe gekomen. We mogen kiezen wat we willen voor de lunch, Sander en ik nemen een van de dag specials. Het personeel van Sanitas was gisteren ook verantwoordelijk voor het eten maken en dat smaakte heerlijk, onze lunch is dan ook weer heerlijk klaargemaakt.

Als we onze lunch ophebben is het tijd om door te gaan, nu met zijn 6-en en 2 auto's, rijden we naar Sinterklaas. Die komt naar iemand z'n huis. Het wachten begint tot.....

Bij gebrek aan een paard komt Sinterklaas op de fiets. Zijn mijter heeft hij /zij verstandigerwijs maar afgezet. Botswana heeft een unieke Sinterklaas, het is een vrouw! Maar ook deze Sinterklaas is net zo vergeetachtig als sommige in Nederland. Ze heeft haar staf vergeten, waar is de staf nu? Alle kinderen moeten maar gaan zoeken. Voor de vinder is er een lading snoep. De kinderen vliegen alle kanten op en al een par seconden later is de staf van de Sint gevonden. Hannah is de gelukkige vinder en krijgt een hand vol snoepgoed.

De hele stoet gaat de tuin in, De kinderen nemen plaats op een kleed en de Sint op de zetel. Dan begint het spectakel. Hannah doet met haar vriendinnetje een rijmpje voor de Sint en dan worden alle kinderen een voor een naar de Sint geroepen voor een praatje.

Na ook de benodigde aantal liedjes en spelletjes is het dan eindelijk tijd voor de cadeautjes. Als alle kinderen hun cadeautje hebben is er natuurlijk weinig ook meer voor de goed heiligman. Dan nog maar even dag Sinterklaasje zingen en de Sint en zijn 3 pieten stappen weer op de fiets en step en verlaten de tuin, als afscheid krijgen alle kinderen nog een zak snoepgoed, met chocolade letter. Dag Sinterklaas tot volgend jaar!

De kinderen vermaken zich nog uitstekend, ook hier hebben de mensen weer een zwembad dus Hannah ligt er al snel met 2 vriendinnetjes in. De ouders vermaken zich ook uitstekend, er is pizza, pepernoten, chips, en genoeg drankjes. Rond een uur of 18 beginnen de mensen wel te vertrekken, wij moeten dus ook maar eens gaan. We rijden terug naar Katja haar huis waar we nog even doorgaan met sporten. Bij Sinterklaas waren we bezig met basketbal, Sander gaat met Hans thuis nog wat basketballen terwijl ik met Hannah ga tafelvoetballen. Na 2 rondjes verliezen met tafelvoetbal gaan Hannah en ik samen maar tegen Hans, ook dat gaat niet goed, Hannah besluit de keeper en verdediging van me over te nemen want mijn keeper slaapt de hele tijd, dan opeens wordt onze aanvalslinie waardeloos, sorry Hannah ik ben hier niet zo goed in! Hannah geeft op, dan maar eens kijken of Sander en ik samen kunnen winnen. Ook wij verliezen maar Sander zegt dat het door de kleur komt, wij spelen met blauw en die zijn gewoon slecht. We wisselen van tafelkant en dan eindelijk winnen we! Zie je Hans dat rode elftal is gewoon beter!

Om 20:30 moeten de kinderen naar bed, Hans is doodop omdat hij de nacht ervoor bij zijn vriendjes amper geslapen heeft. Wij computeren nog wat en dan volgen de ouders ook maar naar bed. Ook op ons heeft de Sint indruk gemaakt!

Read more / Nederlandse versie »

Buffels!

Van Centurion, Zuid Afrika naar Gabarone, Botswana
We gaan een weekendje op stap. Na ons ontbijt is het dan ook tijd om de spullen te pakken. De BMW koffers die we meenemen lijken groot maar dat blijkt schijn te zijn. Nog altijd zijn de koffers tot het nokje toe vol als we vertrekken en dan is het maar voor 3 dagen! Dat komt omdat de wand van die koffers al een paar cenitmeter dik is, er overal rare uitsparingen zitten (voor de uitlaat en knipperlichten) waardoor je ze niet lekker kan vullen en dan heeft Don ons ook nog even zijn gereedschapssetje meegegeven voor het geval dat. We pakken het setje uit de topkoffer, oef die is zwaar. Dan eens kijken wat erin zit: een halve liter water, 3 bandenplaksets, WD40, een spuitbus tyre repair, zwaar gereedschap en ga maar door. In totaal weegt het pakket zo een 5 kilo en neemt de halve topkoffer in beslag. Het water gooien we eruit, de rest nemen we maar netjes mee.

Om 9:30 zijn we klaar voor vertrek. We stappen beide op de BMW en daar gaan we. We rijden de kortste route naar Gabarone, de navigatie stuurt ons langs een dam.

Het water in deze dam schijnt zo vervuild te zijn dat ze het niet meer mogelijk is er drinkwater van te maken, er zit zoveel alg in dat het water helemaal groen ziet.

Sander geeft altijd hoog op over het zadel van de BMW's. Iedere keer als we dan ook iemand staand tegenkomen op de motor op asfalt vragen we ons af waarom ze dat doen, een pijnlijke kont kunnen ze toch niet hebben? Onderweg beginnen we het te begrijpen, op een 1200GS kun je wel degelijk een zere kont krijgen! We weten gewoon niet meer hoe we moeten zitten! We schuiven over het zadel, Sander gaat soms staan, het is weer ouderwets doorzetten.

We lunchen onder een boom voor het bord einde asfalt. Wat is dit nu, gaan we gravel doen? Hebben we daar wel zin in met de BMW? Sander kijkt nog eens in de navigatie maar die vindt dat dit asfalt is. Vandaar dat hij deze route nam. Na de lunch stappen we dan maar weer op de motor en gaan het gravel op. Vanaf het begin af aan zijn ze erg kwistig geweest met redelijk grote stenen, vooral in de bochten moet je dus goed opletten dat je er niet een verkeerd raakt. Toch is de weg niet al te slecht en al snel hebben we weer een vaartje van 80 over gravel. Dan komt er opeens een poel zacht zand. We zwieren ons een weg erdoorheen, beide hebben we het nu een paar graadjes warmer. Dit gaat toch niet veel vaker nog gebeuren he? Als we iets niet willen is het met deze motor onderuit gaan!

Het gravel gaat verder, tot we bij de poort van een national park komen. Meneer gaat dit pad naar Botswana? Ja zegt de man maar hier in een national park en jullie mogen er dus niet doorheen. Hij wijst ons de omweg die we moeten nemen. Er zit niets anders om, Sander keert en we nemen de zijweg.

Onderweg loopt iemand zijn koeien uit te laten.

De mannen doen echt totaal geen moeite om de koeien een kant van de weg op te drijven, we moeten er dus midden tussendoor. Een paar koeien vinden het geluid van de BMW helemaal niets en schieten voor de motor van links naar rechts de weg over. Hun kleine kalfjes rennen mee. Sander moet dus regelmatig een nogal abrupte stop maken als een koe zichzelf weer eens de bocht om hoekt. Uiteindelijk komen we door de kudde en kunnen weer vaart maken.

De volgende stop zijn de buffels. Ze staan redelijk dicht langs het hek.

Helaas als wij stoppen en een foto genomen hebben gaan ze opeens allemaal achter bomen staan. Terwijl wij de Olympus tevoorschijn halen verstoppen de buffels zich. Het wordt dus zoeken naar een geschikte plek om de beesten nog op de foto te zetten. Bij het foto's maken leun ik tegen het hek. Pas op zegt Sander schrikdraad, maar ik heb het hek ondertussen al een paar keer aangeraakt zonder iets te merken. Ik zie weer een gaatje vanuit waar de buffel zichtbaar is, mik de camera, en klats krijg nu wel degelijk een klap van dat hek! Sander kan er wel om lachen, ik zei het toch? Ach ik ook wel, schrikdraad is natuurlijk niet echt pijnlijk het geeft enkel een vervelende schok.

Als we bij het asfalt komen is het nog maar een klein stukje naar Botswana. We zoeven naar de grens parkeren de motor, pakken onze papieren en gaan het hok in. Ons noodpaspoort wordt soepel gestempeld voor Afrika uit. Bij de politie willen ze ons kenteken weten, ik geef het kopie van de motorpapieren wat we bij ons hebben maar dan constateren Sander en ik tot onze schrik dat die niet van deze motor zijn! Ik zeg tegen de agent dat hier het kenteken niet opstaat, loop naar buiten onthoud het kenteken en vertel de agent het kenteken. Ondertussen is er zoveel tijd verstreken dat de agent gelukkig niet meer schijnt te denken aan onze verkeerde motorpapieren. We mogen Zuid-Afrika uit. Snel haal ik het kopie van de motorpapieren uit de stapel papieren die Don ons heeft meegegeven voor de grens. Dan maar proberen zonder motorpapieren Botswana in te komen. We stoppen bij Botswana en gaan weer eerst ons paspoort stempelen. Dat gaat lang zo soepel niet, de vrouw heeft nog nooit een noodpaspoort gezien, ze roept de baas erbij en ook die moet eerst ons paspoort bestuderen. Ik vertel dat onze paspoorten gestolen zijn en dat we wachten op onze nieuwe. Na lang wachten krijgen we eindelijk onze stempel, we zijn Botswana in. Nu enkel nog de road fund, permit en verzekering. Die mannen vragen niet eens om iets te zien. Ze kopieren het kenteken van een briefje wat ik van de immigratie heb meegekrgen (en ook die vroegen niets van de motor), betaal het vereiste bedrag en krijg een bewijs van betaling. We zijn Botswana in.

We moeten nu nog een klein stukje verder naar Sanitas, het bedrijf van Kent zijn familie. Daar viert Hannah vanmiddag haar verjaardagsfeestje. Samen met 8 vriendinnen heeft ze een tropisch eiland feest, een luchtkasteel, een zwembad, een dikke grasmat en wat muziek en de meiden vermaken zich uitstekend. De tafel staat bezaaid met pizza, snoep en chips. Wij mogen ook wel het zwembad in duiken, maar we besluiten het water maar aan de meiden over te laten. Het moment van de taart breekt aan.

Ze hebben een mooie chocoladetaart gemaakt versiert met snoepgoed. Het duurt even om alle kaarsen aan de steken (iedere letter van happy birthday is een kleine kaars) maar dan mogen we zingen en blaast Hannah de kaarsen uit. Iedereen krijgt een stuk chocolade taart. Daarna liggen de meiden zo weer in het zwembad. Nu de verkoelende duik worden de cadeautjes uitgepakt en dan worden de meisjes een voor een opgehaald.

Wij schuiven door van het ene feest naar het volgende, het is vandaag het kerstfeest voor het personeel van Sanitas. Sander en ik mogen aan de slag, wij gaan de bediening in. Sander staat met Kent achter de bar, ik met Matthias, Ann en de moeder van Kent en Matthias achter het buffet.

Sander deelt alcohol uit en ik rijst of pap (een dikke kleverige brei van maismeel). Vooral die laatste is hard werken, het lijkt wel klei maar de mensen zijn er gek op. Als we iedereen 1, 2 of zelfs 3 keer bediend hebben nemen we zelf wat. Nu moet ik toch ontdekken wat er zo bijzonder is aan de pap. Ik proef wat maar weet het nog steeds niet, een stuk klei. De kip en de worst zijn wel fenominaal. We eten met smaak maar moeten dan al snel weer aan de slag. Ik verhuis nu naar de bar zodat Kent ook een beetje mee kan feesten. De mensen kunnen erg snel drinken, ik heb het blikje nog niet uitgedeeld of ze staan weer in de rij. Iedere paar seconden mogen we onze hand in een bak ijswater stoppen. Al snel voelen we niets meer. Rond een uur of 8 zijn de frisdranken bijna op. Omdat Hannah naar bed moet verlaten wij de bar, nemen afscheid van het personeel en rijden mee met Katja naar huis.

Als we ons nieuwe slaapplek bewonderd hebben en Hannah in bed ligt kletsen we nog een tijdje met Katja en later ook met Kent als hij thuiskomt van het feestje. Om 23:30 zeggen ook wij goedennacht en verdwijnen richting ons boomhuis.

Read more / Nederlandse versie »

Waarom leren we het niet?

Dag 4 Centurion, Zuid Afrika
Als we vandaag wakker worden is het niet zoals normaal mooi blauw maar is het bewolkt en grauw. Eerst dan even wat computeren, op facebook lees ik dat Diederik (een Belgische reiziger die we in Afrika ontmoet hebben), 2 belgen op Transalpjes in Nepal is tegengekomen die ons kennen. En guess what? De alpjes van hun zijn ook stuk!

Na ons ontbijt halen we onze motorjas tevoorschijn die gooien we samen met de kappen en tank van Sander zijn motor in het busje en samen met Don vertrekken we naar Christo.

Christo vertelt ons dat de caborateur flink vuil was, 1 sproeier zat helemaal verstopt maar hij denkt dat de kans dat het vuil verder het blok in is gegaan nihil is. Daarnaast heeft hij de kleppen gesteld, die waren allemaal te klein. We moeten echt vaker kleppen stellen, iedere 12.000 km. Op welke waarde hij ze nu heeft afsgesteld wordt ons helaas maar niet duidelijk. Hij zegt according to spec, sommige motoren hebben een bandbreedte maar deze heb ik volgens spec gedaan. Als wij hem erop wijzen dat er ook een bandbreedte voor onze motor geldt zegt hij in het midden. Ik krijg de neiging dat ding thuis weer uit elkaar te halen en te kijken waar het nu op staat. Hij laat de motor nog even wassen en dan mogen wij hem hebben. Sander ziet nog wat kleine dingen, klemmen die nu anders vastzitten als voorheen, ons gevoel wordt er niet warmer van.

Na de poetsbeurt gaan we aan de slag. Tank erop, knipperlichten terug, zijkappen erop. Dan wil ik het zadel pakken, maar waar is het zadel? Ik vraag aan Sander of hij het gezien heeft. Dat heeft hij niet. Heb je het in het busje gelegd? Ehhh nee zegt Sander ik heb geen zadel gezien. Briljant staan wij hier dus bij een motor, Don is al vertrokken en we hebben geen zadel.

Ik bel Don om te vragen achter in het busje te kijken. Geen zadel zegt hij, maar geen nood hij is nog ergens in Pretoria, hij rijdt even langs huis en haalt het zadel op. Super service uiteraard maar best dom dat we het zadel vergeten zijn.

Ondertussen heeft Sander het nieuwe benzinefilter geinstalleerd op de motor. Hopelijk doet deze het beter. Christo zegt dat onze problemen door vervuilde benzine komt. Ook iets wat wij een beetje vreemd vinden. De benzine speelt vast en zeker een rol maar dan zouden toch zeker beide motoren even veel problemen moeten hebben? En mijne is er toch echt duidelijk slechter aan toe als die van Sander. Ook heeft Christo nog een compressietest gedaan, beide cilinders 7. En dat terwijl we hier 10 gemeten hebben. Is Don zijn meter zo optimistisch? Ik krijg ondertussen vooral veel prutswerk klaar, de tank die maar op 1 manier op de motor kan heb ik gepresteerd er scheef op te krijgen. Knipperlichten verkeerd om aangesloten (doet er niet heel veel toe maar toch). En als ik te hard vloek omdat ik een schroef niet los krijg kom ik opeens tot de conclusie dat ik de verkeerde schroef probeer los te draaien. Verder haal ik nog de moeren van het zadel los terwijl ik kappen wil vastzetten enz etc. Niet bepaald mijn klusdag dus.

Als Don het zadel gebracht heeft verlaten we Christo en rijden we eerst naar de printshop. We bestellen nieuwe visitekaartjes. Daarna gaan we naar de Midas om een nieuwe benzineslang te kopen. Mocht de filter problemen geven dan moet die namelijk er weer tussenuit. De volgende halte is de Honda, daar halen we 2 nieuwe pinnen op voor de achterrem. Ons todo lijstje gaat best rap zo. Volgende stop is de supermarkt. We doen boodschappen en lopen bij de kapper naar binnen. De ene kapper blijkt enkel mannen te knippen. De vrouwen kapper een stukje verder is echter belachelijk duur. Dan maar geen nieuw kapsel. Onze magen zijn ook leeg en er zit een indier in het centrum. We besluiten een tandori schotel voor 2 te nemen. De schotel is heerlijk maar veel te klein. We krijgen 2 kleine lams kebabjes, een groente iets, een chili bal en 2 soorten gemarineerde kip. Het voelt aan als een voorafje, hopelijk blijven onze magen tevreden tot aan het avondeten?

Terug thuis besluiten we Marcus te bellen, we vragen of hij ook een kijkoperatie op Sander zijn motor kan doen, het lijkt ons sterk als zijn caborateur zo vuil is dat er niets verder is gekomen. Omdat Marcus een ruimtegebrek heeft spreken we af de motor zolang bij Don te laten staan. Wellicht kunnen we maandag met de alp langskomen voor de kijkoperatie. Marcus geeft verder aan weinig tijd op dit moment te hebben. Begrijpbaar maar met de grote vakantie voor de deur (vanaf 15 december ligt hier alles een maand stil) is dat geen goed nieuws.

Het grauw en grijs wordt langzaam zwart, het begint te onweren. Naar buiten is dus geen optie. We gaan maar alternatieven bekijken voor onze motor issues. Een ander alternatief wat we hebben is terug naar Nederland gaan, de alpjes verkopen en iets anders kopen. Wat het andere is is al snel besloten, een BMW R100GS al dan niet Paris Dakar. We besluiten Mat van de BMW Boxer Toko te vragen wat onze mogelijkheden zijn. Uiteraard gaat deze optie ons veel geld kosten, daarnaast moeten de motoren dan ook terugverscheept worden naar Nederland. Maar als we erna minder vaak problemen hebben en als Sander dan wel de moed kan vinden kleppen te stellen zal dat ook weer wat fun in de reis terugbrengen. Het kleppenstellen van een transalp is namelijk een vreselijke klus. Het verpest Sander zijn humeur ongeveer 2 weken lang. Eerst 1 week en 6 dagen omdat hij er tegenop ziet en dan nog een dag vloeken om die dingen daadwerkelijk gesteld te krijgen. Ik zag vandaag op de rekening van Chriso dat hij ook 3 uur gefactureerd heeft voor kleppenstellen, dus Sander doet het met zijn 4 uur lang zo slecht nog niet.

Het weer is ons wel gunstig gezind. Rond etenstijd wordt het droog. Don heeft ons al verteld dat Marlies vandaag iets op haar werk heeft en dat we dus voor ons zelf moeten zorgen. Het is donderdag, we spelen met de gedachte om bottemless ribs and wings te eten maar besluiten uiteindelijk dat we iets op loopafstand willen. We lopen dan maar naar een centrumpje waar van alles zit. Eerst denken we naar Wimpies te gaan maar dan zien we de Barcelos. Daar hebben ze een family mail, 2 kipburgers, een hele kip, een grote friet en 2 milkshakes. En daar gaan we dus weer de fout in. We bestellen de meal. De milkshakes zijn super, ik heb een chocolade en Sander banaan. Beetje jammer dat ze voor het eten komen, erna zou lekkerder zijn. We slurpen eerst de milkshake op beginnen dan aan de kipburger, dan de friet (gelukkig niet al te groot) en dan heb je dus eigenlijk al genoeg op en dan moet je nog een hele kip.

Op de terugweg heeft Sander weer het gevoel dat zijn darmen zijn longen zijn lijf uit persen. Bij mij gaat het het eerste uur beter, daarna ploft de kip als een baksteen op mijn maag. Voor onze gezondheid zal het toch echt beter zijn als we Zuid-Afrika verlaten....

Read more / Nederlandse versie »

Een nieuwe garage

Dag 3 Centurion, Zuid Afrika
Dankzij een misverstandje ruimen Sander en ik wel een keer al onze troep op. Wij dachten vandaag te verhuizen naar een ander Wilddog forum lid maar nu Sander en ik besloten hebben vrijdag naar Botswana te gaan om zijn nicht op te zoeken kunnen we tot vrijdag ochtend bij Don blijven (we moesten vrijdag middag voor een weekje weg omdat zijn schoonzus komt logeren). Opgeruimd is het nu wel, de koffers staan in een van de garages en de spullen die we mee willen nemen zitten in de BMW koffers. Wij gaan namelijk naar Botswana met de BMW 1200GS van Don. Als we willen kunnen we ook 2 motoren meenemen maar Sander en ik vinden 1 wel genoeg, het is toch maar 300 km van hier.

Als we ontdekken dat we dan tot vrijdag hier blijven gaan we ons niet verder kwaad maken op alles in de koffers krijgen (de BMW koffers zijn klein) maar gaan we op stap. We kleden ons om en stappen op de 1200 en gaan naar Johannesburg. Sander moet weer even wennen aan een boxer motor maar al snel zoeven we over de weg.

Bij Feltra aangekomen worden we warm ontvangen door Rainer. Eerst een kop koffie, vervolgens even kletsen over waar we vandaag komen. Hij wil de alpjes zien, helaas moeten we Rainer teleurstellen, beide alpjes zijn stuk we zijn hier op een BMW. Rainer zelf is ook fanatiek motorrijder, hij vertelt van zijn proefreis naar Malawi, Zimbabwe en Zambia dit jaar. Het is een voorbereiding op de grote reis van 3 maanden door Europa. Rainer komt uit Duitsland, vanuit daar willen ze 3 maanden lang door Europa reizen. We moeten ook even mee naar buiten komen, hij laat zijn collectie zien. In de lobby staat een BMW R50 uit 1953.

Voor de deur staat zijn 1200 GSA, die hadden we al gezien, in een scheepscontainer om de hoek staat nog een 1150 GSA en R80 en een Honda cross motor. Daarna moeten we mee de loods in, daar staat nog een 1150 GSA.

Als we terug in het kantoor zijn noteert Rainer wat gegevens en dan gaan we weer op stap. Hij neemt ons mee naar de workshop waar zijn andere R80 staat. Veertig minuten later zijn we bij de workshop, deze wordt gevoerd door Marcus vanuit 2 garages. Twee R80's staan op de werktafels, daarnaast staan er nog een aantal motoren buiten. We leggen Marcus het probleem uit van mijn motor.

Gebasseerd op wat we vertellen denkt Marcus aan 2 dingen, ook hij denkt aan de kleppenzittingen of aan de zuigerringen. Hij zegt dat hij een borescope kan regelen, daarmee kan hij een soort kijkoperatie doen in mijn motor om de juiste diagnose te stellen. Dat vinden we goed klinken, we spreken af naar huis te gaan en de motor te gaan halen.

Terug thuis lunchen we eerst maar even, Don is er toch niet. Als Don terug is laden we mijn motor op de trailer en gaan we weer naar Marcus. Ik geef een demo motor starten, de motor wil weer niet aanslaan maar dat geeft niet, Marcus heeft genoeg gehoord. Hij zegt dat hij hoopt zaterdag tijd te hebben voor de kijkoperatie. Daarop spreken we dan af maandag langs te komen omdat wij dit weekend in Botswana zijn.

Christo heeft ondertussen ook met Don gesproken, Sander zijn motor ziet eruit alsof hij sinds Europa niet meer geserviced is. Afhankelijk van hoe je een service beurt omschrijft heeft hij groot gelijk, ze kennen in westelijk Afrika onze motoren niet, laat staan dat ze weten hoe ze die dingen moeten onderhouden. De carborateur zat vol troep, een van sproeiers was helemaal dicht geslipt. Daarnaast was de kleppenspeling helemaal mis. Hoe mis nu mis is en waarop Christo ze nu heeft afgesteld weten we nog niet. Bij het ophalen van de motor zullen we dat eens vragen.

Zonder motor komen we weer thuis aan, even gezellig bijkletsen met de ouders en dan staat het eten op ons te wachten, vandaag krijgen we kipburgers. Met volle magen doen we nog even bijkletsen met de andere ouders. Iedereen is nu weer helemaal up-to-date. Morgen gaan we nog even wat kleine dingen regelen (we hebben ontdekt dat we onze pot met as vet ergens zijn kwijtgeraakt) en alles inpakken en dan zijn we helemaal klaar voor botswana!

Read more / Nederlandse versie »

Nieuwe topkofferplaat

Dag 2 Centurion, Zuid Afrika
Na het ontbijt gaan we verder met mijn motor. Nog een paar kleine dingetjes moeten we doen. Ten eerste de bougies terugzetten. Die hebben een nachtje staan weken in een of andere zuur oplossing en zijn nu weer brandschoon. Als de bougies erin zitten doen we het olie level controleren. Het olielevel stelt ons voor nieuwe dillema's. De peilstok geeft aan dat ik nog maar op de helft tussen min en max zit met olie. En dat terwijl in Somerset West het olielevel nog helemaal goed was. Mijn motor heeft nog nooit olie verbruikt.... Tot nu dus. Er is iets goed mis met mijn motor.

Er zit maar 1 ding op, mijn motor moet ook naar een echte garage en daar moeten ze maar de diagnose stellen wat er mis is. We weten 2 mogelijke oorzaken, versleten klepzittingen, dan ben je goed de Sjaak, of versleten zuigerveren, en dan ben je helemaal de Sjaak. Links om of rechtsom, het motorblok moet uit elkaar.

We gaan eerst even in de negeer modus en gaan wat andere spullen kopen voor de motor en de tent. Bij Honda bestellen we 2 nieuwe pinnen voor in de achterrem, de mijne is namelijk krom en dan hebben we meteen 1 reserve of voor Sander zijn motor. Bij een ijzerzaak kopen we een nieuwe P-klem voor Sander zijn motor, die is met zijn glijpartij op de snelweg stuk gegaan, en 6 nieuwe schroefjes om het luchtfilter mee vast te zetten. Daarnaast kopen we nog wat siliconen voor de tent, de nieuwe ritsen die in de tent zijn genaaid zorgen ervoor dat er water door de stiksels komt. Nu we dan toch bezig zijn stoppen we ook meteen bij 2 print bedrijven om offertes op te vragen voor nieuwe visite kaartjes.

Terug thuis is het alweer lunchtijd. We werken een boterham weg en gaan dan aan de slag met het redesignen van onze visitekaartjes. Telefoonnummer gaat eraf die is toch zo veranderlijk als wat en onze facebook pagina voegen we toe.

Don belt in de tussentijd met Christo, die heeft nog niet naar Sander zijn motor gekeken. Tot zover dus geen update over zijn motor. Als wij klaar zijn met het visitekaartje heeft Don net een telefoontje gekregen dat onze topkofferplaat klaar is. We springen allemaal weer in de auto en gaan op stap.

Het metaalbedrijf blijkt enorm te zijn, dat hier een eenmalige productie zo snel uit is komen rollen vinden wij hoogst opvallend, dat ze het terug kunnen vinden is echter net zo knap want wat een chaos heerst hier! Met onze nieuwe plaat (kost wel 50 Rand, zo'n 4 euro) stappen we weer in de auto. We gaan door want Don moet ook nog wat werk doen. We maken een ritje naar een ander metaalbedrijf waar ze voor Don een bak gemaakt hebben. Met die bak rijden we door naar een krokodillenfarm, daar is Don bezig met het aanleggen van een nieuwe waterpomp. De bak wordt geinstalleerd en dan kunnen we weer door.

De volgende stop is een of ander restaurantje wat bekend staat om zijn russians met chips.

Don en ik nemen de russian met chips en Sander gaat voor een burger met chips. Het eten is inderdaad erg goed! Aangesterkt kunnen we weer verder terug naar huis. De duisternis valt en het begint te regenen. De weg terug naar huis duurt best lang. En met de regen erbij is het niet de mooiste rit, hoewel het onweer soms wel spectaculair is.

Thuis wacht er ons nog een portie hotdogs als avondeten. Als we allemaal nog wat gegeten hebben is het tijd voor een biertje en dan maar slapen gaan.

Read more / Nederlandse versie »

Mijn motor is ook niet zo best

Dag 1 Centurion, Zuid Afrika
Midden in de nacht wordt Sander wakker. Er zitten hier muggen. Plok licht aan en Sander gaat op muggen jacht. Na 3 muggen naar de eeuwige slaap te hebben geholpen kunnen wij ook weer doorslapen.

Na het ontbijt zetten we Sander zijn motor op de trailer van Don en gaan we op stap naar een garage. Daar zeggen ze ons toe dat ze morgen aan de motor zullen werken en ons zullen bellen als hij uit elkaar ligt. We gaan verder naar een laser cutter waar ze onze topkofferplaat moeten uitsnijden. Dat bedrijf is iets minder meewerkend. Ze willen enkel DFX formaat en kunnen niets met de autocad tekening die Don heeft gemaakt.

Terug thuis beginnen Sander en ik aan mijn motor te sleutelen. Stap 1 de compressietest. In Kinshasa was die al niet best met 10 voor en 8 achter. Nu is het helemaal dramatisch, 7 voor en 5 achter. Als mijn motor zo door gaat haal ik Egypte niet eens meer. Nu dacht ik de laatste tijd al wel te merken dat hij niet echt meer hard wil optrekken maar ja, ik ben ook niet echt een racer dus ik nam aan dat het aan mij lag.

De compressie kan worden beinvloed door de klepspeling. Laten we die dus maar controleren. Ook de kleppen stellen ons voor een raadsel. Kleppenspeling, hebben we geleerd, wordt altijd kleiner. Nou niet op Marianne haar motor hoor! De inlaat kleppenspeling is nu te klein, maar de uitlaat is te groot! En dat bij beide cilinders! We staan voor raadsels.

Sander begint aan de vreselijke taak, kleppenstellen. Veel gevloek, nog meer gevloek, een aantal depressieve momenten en uiteindelijk 3 uur later zijn de kleppen gesteld. Dat was 1 motor, misschien moet Chris die andere maar doen? Tijdens het kleppenstellen ging ook nog eens onze tork ratel stuk, voor het eerst in onze wereldreis carriere sloopt Sander iets en weet ik het te maken! Maar goed we vragen ons wel af, hoe lang blijft ons rateltje werken?

Na het kleppenstellen nog eens de compressie meten, weer 5 en 7. Bedroevend dus.

Ondertussen is Don ook druk voor ons bezig. Hij is quotes aan het opvragen om onze motoren naar Beunos Aires te verschepen. Daarnaast heeft hij nog een laser cutter om een offerte gevraagd. Nu hebben we 2 offertes binnen een van 456 rand en een van 50 rand. De eerste heeft namelijk een minimum van 400 rand en die telt de 56 rand gewoon op bij de 400 minimum en dus moet je 456 betalen. We gaan dus maar voor de tweede.

Na het kleppenstellen maken we de remmen nog eens grondig schoon en dan is het toch wel welletjes voor vandaag. We willen nog even snel boodschappen doen maar het regent, dan maar eerst computeren. Als het droog is en we willen gaan lopen maakt Don ons duidelijk dat lopen not done is hier. Hier zijn de sleutels van zijn bakkie, en als we niet willen autorijden nemen we de BMW 1200, de 800 of de 650 dakar maar. Hij kan ons ook wel even rijden anders? We nemen dan maar het bakkie en gaan op pad.

Sander laat het rijden aan mij over, een stuur aan de rechterkant van de auto dat kan niet goed gaan. Nu heb ik in Jamaica ook al rechtszijdige autos gereden dus dat moet goedkomen. Wat mij alleen een beetje dwarszit is het feit dat ik dus al ruim 8,5 maanden geen auto heb gereden. We stappen in en ontdekken dat de auto geen stuurbekrachtiging heeft en man wat is die koppeling zwaar!

Met gierende motor rijden we achteruit de oprit af. De halve weg naar de supermarkt leggen we af in de 1, gelukkig rijdt het bakkie prima 50 in de 1. Bij de spar aangekomen krijgen we een parkeervak aangewezen en parkeren we. Eerst de liquor store maar. Als we daar klaar zijn ziet Sander dat ik de lichten van het bakkie niet uit het gedaan. Als ik die wil uitdoen kom ik de auto niet in, blijken er 2 auto sleutels aan de bos te zitten. Met de andere kom ik de auto in en kan ik de lichten uitdoen.

Na ons rondje supermarkt moeten we dus weer terug. Zal de auto nog starten? Ik worstel met de portier, krijg hem uiteindelijk weer open, ik open Sander zijn portier, we stappen in. Sleutel in contact en draaien maar. Geen beweging in de sleutel en geen motor die aanslaat. Na 2 minuten pogen ontdekken we dat de ene autosleutel aan de bos voor het portier is, en de andere om de motor te starten! Jahoor we zijn in Africa. Nu de motor loopt komt de volgende taak, in de achteruit, vak uit, en wegrijden. Met redelijk fatsoen (dus geen gierende motor) lukt ons dat. Terug naar huis halen we zelfs de derde versnelling! Het bakkie parkeer ik wel maar midden op de oprit, inparkeren dat mag Don doen.

Ondertussen zit het hele gezin op ons te wachten, het is etenstijd. We leggen uit dat we enige onenigheid met het bakkie hadden en ze kunnen er wel om lachen. Twee sleutels dat waren ze vergeten uit te leggen. En Don zijn vrouw zegt ook dat je een soort van hero moet zijn om met het bakkie te kunnen rijden. Zelf rijdt ze een nieuwe mercedes en die heeft uiteraard stuurbekrachtiging, soepele koppeling etc.

Als avondeten krijgen we een curry. Wat een service toch dat er ook voor ons gekookt wordt! Het smaakt prima en eten dan ook maar 2 borden. Hopelijk vinden ze ons geen veelvraten. Na het eten laten we Don onze foto's zien van de reis. Een avondje verhalen uitwisselen volgt.

Read more / Nederlandse versie »