Chicken

Van Bafoussam, Kameroen naar Limbe, Kameroen
We zitten in een business stad en dat zullen we weten ook. Om 6 uur beginnen de eerste gasten met douchen en uitchecken. Wij zijn dus ook al vroeg op en ontdekken dat er geen stroom meer is. Nog wat internetten zit er dus niet in.

Na het ontbijt gaan we opweg. Vandaag willen we naar Bangem, daar zijn 2 kratermeren. Het eerste stuk is asfalt maar daarna de laatste 30 km is off-road.

Aangekomen bij Melong moeten we afslaan een off-road pad in. Vol goede moed slaan we rechtsaf en vervolgens links af. En dan wordt het pad al snel slecht.

Op zich is het pad nog wel te rijden ook al zitten er soms stukken tussen waar je over een smalle richel moet rijden maar als het hier gaat regenen dan zit je natuurlijk met de gebakken peren. We stoppen onderweg om een voorbijganger te stoppen. Hoe gaat het pad verder? Wij hebben dan 4 van de 30 km afgelegd. Maar zoals altijd zijn de antwoorden wisselend. Het wordt moeilijk zegt de een, het is makkelijk zegt de ander. We besluiten nog even door te gaan.

Nog een paar smalle paadjes later gaat Sander een berg op, zelfs hij moet hiervoor toch even gaan staan. No way dat ik mijn motor hier boven krijg. Sander kijkt voor zich en ziet nog meer van dit soort bergen komen. Alles leuk en aardig we gaan het wel redden maar als het gaat regenen dan worden dit 30 dramatische kilometers terug. Tijd om om te keren dus.

We besluiten de 2 kratermeren van Bangem te laten voor wat het is, in plaats daarvan willen we nu naar Kumba, daar is ook een kratermeer. Sander daalt weer af van het geitenpad, keert mijn motor en terug gaan we. Op de hoofdweg aangekomen is het 70 km doorstomen over asfalt, daarna is het nog 40 km over een off-road pad, volgens de Michelin kaart wel een beter off-road pad.

Je raad het vast al, we komen bij de afslag en echt mensen, dat is geen weg hoor wat hier ligt! Een rivierbedding, dat is het! Overal dikke keien. We rijden het pad nog geen kilometer voor we besluiten dat ook dit een kansloze missie wordt. We keren weer om en besluiten via de hoofdwegen naar Kumba te gaan. Dat betekent dat we er vandaag niet komen maar dat maakt niet uit.

We keren weer om en gaan weer terug naar de hoofdweg. Deze keer met eindbestemming Limbe. Dat is een strandplaatsje. Aangekomen in Limbe moeten we wel even zoeken naar een goed hotel. De meeste zijn duur en hebben niet eens internet. Uiteindelijk terwijl het begint te regenen vinden we een budget motel, internet is hier niet maar op zijn minst zijn de kamers betaalbaar. We checken in en nemen plaats in het restaurant. Na een goede portie kip met friet en wat bier is het al weer tijd om te gaan slapen.

Read more / Nederlandse versie »

De laatste loodjes, wat wegen ze zwaar!

Van Kumbo, Kameroen naar Bafoussam, Kameroen
Vanochtend stond er niemand op onze deur te bonken maar nu werden de kerk klokken om 5 uur geluid. Weer niet uitslapen dus. We staan maar op, ontbijten en willen vertrekken. We moeten echter nog betalen voor ons geweldige diner van gisteren. Julius is echter nergens te vinden. Een schoonmaakster komt de rekening brengen, 2000 voor de friet en geit en 100 voor het kloddertje mayo wat Sander erbij kreeg. Daar gaan wij uiteraard niet mee akkoord, we hadden gisteren al gezegd dat we een soort van compensatie verwachten voor het internet. Ik weiger dus te betalen en zeg tegen de schoonmaakster dat ze Julius maar moet halen. Nog een andere vrouw komt proberen ons 2100 CFA te ontfutselen. Nee mevrouw zeggen we, we hebben met Julius afspraken gemaakt en nu is hij gevlucht dat is niet eerlijk, haal Julius maar.

Na ruim een kwartier wachten komt Julius, weer leg ik uit dat er geen internet was en dat we enkel een kamer van 2000 CFA duurder genomen hadden omdat daar internet bij zou zitten. Nu wil ik dus 2000 CFA korting op het eten dus hier is 100. Nu weet Julius opeens weer dat wij gisteren gezegd hadden doe maar 2 bier, die was hij gisteren komen brengen maar toen sliepen wij al. Tuurlijk Julius en die 2 keer dat je eerder binnen kwam lopen zonder bier? Maar goed wij hebben inderdaad gezegd 2 bier, 1 bier is 600 dus dat betekend 1200 van de rekening af. Mokkend gaat Julius akkoord. Uiteraard heeft hij geen wisselgeld dus ik mag eerst bij een boutique geld wisselen. Dan zijn we eindelijk klaar en kunnen we vertrekken.

Vandaag moeten we nog een klein stukje offroad. Tenminste dat ligt eraan wie je spreekt, maar volgens iemand was de weg tot Jakiri onverhard en werd het daarna asfalt. We zijn benieuwd. We rijden door Kumbo en al gauw is het asfalt weg. Omdat het gisteren de hele dag geregend heeft is het nu weer 1 grote doffe ellende.

Auto's gaan overdwars over de weg, brommertjes passeren ons met ook hun voetjes uitgestoken. De weg naar Jakiri is iets van 25 km en het lijkt erop dat Sander die hele 25 km in zijn uppie heeft gereden op 2 motoren.

Het meest irritante aan alles is als je een tegenligger vraagt hoe lang gaat het nog zo door krijg je te horen: 'niet lang' of '1 uur' of '20 tot 30 km' of '2 km' geen peil op te trekken dus. Ook op de vraag wanneer asfalt begint zijn er verschillende antwoorden mogelijk. Eigenlijk heb je er dus niets aan.

Terwijl ik weer aan het wandelen ben en Sander 2 motoren naar voren schaatst zie ik een brommertje aankomen, achterop zit iemand met een TV onder zijn arm geklemt. Die durft op deze modderbaan. Ik zeg tegen Sander moet je zo opletten komt een brommer aan met TV achterop en pats daar ligt meneer de tv ligt ook in de modder. Stukje verderop gaat een brommertje met 3 passagiers onderuit. Busjes schuiven overdwars en auto's staan vast. Dan spreek ik weer iemand en die zegt tot Jakiri gaat het zo door maar in Jakiri na de Total daar zit een stuk daar staat iedereen stil en komt er niet door. Hij zelf was ook gaan lopen met zijn brommertje.

Sander en ik ploeteren voort. Soms rijd ik een stukje, soms glijden we samen een stukje en soms is lopen al heel lastig. Eigenlijk willen we niet meer maar ja terug is ook geen optie. Tanden op elkaar dus en doorzetten maar, ooit zal deze dag een mooie herinnering worden!

Net voor Jakiri komen we bij het volgende stuk:

Auto's hebben hier veel problemen maar Sander is ondertussen al geroutineerd zat om de motoren (die soms tot aan de koffers in de modder muren belanden) door het veld te ploegen. Pas veel later realiseer ik me dat dit het stuk was waar meneer het over het, het stuk na de Total want hij kwam ons tegemoet en voor hem was het na de Total maar voor ons dus ervoor. Als de motoren aan de andere kant staan hebben we nog 1 modderbad en daarna wordt het gelukkig droger. Eindelijk kan ik zelf ook wat kilometers afleggen.

We zijn dolblij als we asfalt zien, maar juichen dat durven we niet. Asfalt ligt er namelijk wel vaker, ongeveer een metertje of 100 en dan houdt het weer op. Deze keer hebben we echter mazzel. Het asfalt blijft. Soms is het wel gatenkaas maar alles is beter dan die modderbende die we net achter ons hebben gelaten. Van de poetsbeurt zie je ondertussen weinig meer.

We komen door een dorp en daar is het asfalt meer weg dan aanwezig. Diepe kuilen is het gevolg. Het verkeer kruipt door de gaten, wij proberen overeind te blijven en te volgen maar dan zien we links een mooie asfalt weg. Even Garmin raadplegen, die zegt dat het een korte omweg is naar Bamenda, omkeren dus en die mooie, gat-loze, verkeersloze, asfalt weg op! We crossen door de bergen, grijze lucht hangt boven ons dus we moeten doorrijden. Iets van 14 km voor Bafoussam zien we de eerste flitsen en donderklappen. Stoppen dus en toch maar regenkleding aan. We hebben ons pakje nog niet aan of het begint te zeiken. Binnen no-time zijn we doorweekt. Het onweert nog altijd flink en door de regen moeten we langzaam rijden. Als we bij Bafoussam aankomen is de bui wel voorbij dus we kunnen droog een hotel zoeken. Bij hotel nummer 1 zeggen ze dat ze internet hebben maar dat het nu stuk is, die kennen we we bedanken de man en rijden terug naar een hotel buiten de stad die we zagen met een uithangbord internet. We krijgen onderweg nog even een laatste bui over ons heen.

Bij het hotel blijken de kamers wel heel duur te zijn. Als we zeggen dat we normaal niet zoveel uitgeven aan een kamer halveert de vrouw bijna de kamerprijs. Voor 15.000 CFA mogen we overnachten. Uiteraard gaan we op het aanbod in. Eerst de natte troep uit, dan een heerlijke warme douche en dan het internet op. Dat heeft nog wel wat voeten in de aarde want in eerste instantie werkt het niet maar Sander weet het internet aan de praat te krijgen en dus kunnen we eindelijk weer, mailen, bloggen, foto's uploaden.

Het hotel heeft ook een restaurant met een uitgebreid menu, eindelijk weer eens een echte maaltijd! We bestellen kip curry met rijst en genieten van een heerlijk smakende en voldoende grote portie. Met een gevulde maag nog een biertje erna drinken en dan kan deze dag toch niet meer stuk.

Read more / Nederlandse versie »

It's raining man!

Een dagje Kumbo, Kameroen
Welke idioot stond er om 3:23 op onze deur te bonken????

We moeten vandaag toch echt nog even bijkomen van gisteren. Bovendien moet er wat aan de motoren gesleuteld worden want vanwege het vallen gisteren zijn onze sturen verdraaid. We gaan wel een klein stukje verhuizen, we willen internetten dus we gaan naar het tweede hotel in het dorp. We bekijken eerst de kamer en ook al ziet hij er iets minder uit als wat we nu hebben toch lijkt er nog altijd niets mis mee. De 24-uur stroom lokt ook want vanochtend had ik vanwege de stroomstoring een koude douche en Sander een bucket shower met warm water wat iemand van het hotel gebracht had. Omdat de hotel manager wel zegt dat er op dit moment iets mis is met het internet maar dat het vandaag wel gemaakt wordt gaan we toch ook even langs bij de telecom winkel. In Ghana hadden we een Ghana sim met internet en dat werkte prima, misschien moeten we dat in Kameroen ook maar doen want hier blijven we ook weer wat langer. De mannen van MTN hebben echter weer eens geen idee wat ze precies verkopen. Een datalimiet ze weten niet wat het is. De simkaart van MTN is wel goedkoop maar de internet bundel daarentegen is in vergelijking tot Ghana vele malen duurder (15 euro voor een maand terwijl in Ghana 2 euro voor een maand). We laten MTN dus maar even zitten en gaan eerst terug naar ons hotel om onze spullen te halen.

Bij ons nieuwe hotel aangekomen komen er weer wat mannen vragen of ze onze motor mogen wassen. Voor 1000 CFA maken ze 1 motor schoon. Omdat wij ook nog wat willen sleutelen aan de motoren en ze ondertussen wel erg vies zijn gaan we akkoord. Ze mogen poetsen.

Wij ruimen onze koffers maar weer eens uit, gisteren heeft het geregend en we zijn natuurlijk gevallen, tijd om de koffers te laten drogen en de schade te inspecteren. Ik kan nu bij 1 koffer aan de binnenzijde mijn vinger tussen de platen krijgen, niet best dus. We kitten de boel weer zo goed en kwaad als het gaat dicht en maken de koffers schoon. Bij een schone motor horen uiteraard schone koffers!

We regelen ook meteen bij het hotel ons diner, kunnen we vanavond kip met friet krijgen? De man gaat kijken en komt terug met de mededeling dat kip niet gaat, die is nog niet groot genoeg (nou er lopen hier over het terrein 2 kippen en die zijn echt wel groot zat hoor!!) maar we kunnen wel geit krijgen. Ik vraag nog naar groente en de man gaat het weer vragen. Nee geen groente dat kan niet. Dus zometeen krijgen we geit met friet. Er was nog enige verwarring over het tijdstip, als je vraagt of je er kan dineren denken ze dat je meteen wil eten (14 uur 's-middags) maar als je dan een tijd noemt kan dat ook (hopen we).

De dag vordert maar internet doet het niet, verder is het een onwijze zeikdag. Regen, regen soms even droog en dan weer regen. Tijdens een droog stukje zetten we de sturen weer recht en probeert Sander mijn gas en koppeling weer wat gangbaar te krijgen. Dat laatste is een kansloze missie het gas en de koppeling blijven uitermate stroef gaan.

Verder doen we de dag niet veel, beetje hangen, beetje computeren en balen dat het internet het niet doet.

Om 19 uur gaan we maar eens naar de bar, waar worden we geacht te eten? In onze kamer wordt ons verteld en hij gaat er nu aan beginnen. Het wordt 19:15, het wordt 19:30 het wordt 20:00. Ik loop nog maar eens naar de bar, waar blijft ons eten nou? Komt eraan zegt hij nog 2 minuten hij gaat nu beginnen. Ik laat wel even blijken dat hij dat een uur geleden ook al zei maar goed ik geef je nog even. Ik ga weer terug naar binnen en we wachten nog een half uur. Als we op het punt staan het op te geven en maar het dorp in te gaan voor wederom een omelet met spaghetti komt eindelijk ons eten. Twee borden geit met friet. Julius haalt het bovenste bord weg en zegt nog net geen tada! Daar liggen op Sander zijn bord 2 kleine stukjes geit en welgeteld 6 hele frieten! Je maakt een geintje zeg ik. Nee hoor dat maakt hij niet. Dit kan toch geen 1000 CFA kosten, dat is geen maaltijd dat is een holle kies! Goed vlees is duur zegt Julius. Ja dat zal best maar op zijn minst kun je toch wel een fatsoenlijke portie friet maken. Op mijn bord ligt wel wat meer friet, ik schuif drie kwart van mijn portie op Sander zijn bord erbij en zeg zo, dat is een portie friet. Oh je wil meer friet dan? Ja graag, ennuh iets van ketchup of mayo zou toch ook wel lekker zijn. Julius maakt ons nog een portie friet, die heeft hij verbazingwekkend snel klaar. De friet en de geit smaken prima maar toch is het een bittere teleurstelling. Tel daarbij op dat ons internet beloofd is wat nu nog altijd niet werkt en wij zijn er klaar mee. Ik geef aan dat ik een compensatie verwacht voor het gebrek aan internet, doe maar 2 bier dan hebben we het er niet meer over. Julius lacht wat maar beweegt niet. Julius komt en gaat maar bier krijgen we niet. We gaan dus maar slapen.

Read more / Nederlandse versie »

Ring What Road?

Van Wum, Kameroen naar Kumbo, Kameroen
Laten we beginnen met een samenvatting van de dag: Marianne 4 valpartijen (kan er 1 of 2 meer geweest zijn), Sander 1 valpartij, Sander mijn motor ergens een stukje gereden, ontelbaar. Sander hulp van een 4 locals om de motor een modderberg af te krijgen? 2 keer (een keer zijn motor en 1 keer mijne). Weten jullie alvast wat voor een dag wij gehad hebben.

Ons zee-bed met een pallet als lattenbodem sliep zoals te verwachten waardeloos. We zijn dus al weer vroeg op. Volgens de Michelin kaart hebben we het moeilijkste deel achter de rug (en dat was niet moeilijk of gevaarlijk) maar volgens de lonely planet is een stuk van 13 km tussen We en Nkambe onbegaanbaar. Gezien onze ervaringen op deel 1 van de ring road en onze ervaringen met de hotels aan de ring road hebben we ons doel van vandaag bijgesteld. We willen naar Kumbo, 180 km van hier.

We willen via Lake Nyos, dat ligt 46 km van Wum. We rijden over gravel naar We, geen vuiltje aan de lucht. Maar dan begint de dolle pret. De 13 km van de lonely planet ligt duidelijk tussen We en Lake Nyos. Modder en blub. Het eerste stuk wat we tegenkomen is berg af met een bocht. Sander gaat eerst, achterrem erbij en glijden maar. Je achterrem doet hier niet veel, je achterrem stil houden en dan nog schuif je vrolijk de berg af. Toch is dit nog lang zo lastig niet. Ook ik glibber zonder valpartijen de berg omlaag. Een stuk verderop wordt de modder dieper. Hier kun je met geen mogelijkheid je voeten op de stepjes houden. Sander peddelt zich een weg erdoorheen terwijl ik maar eventjes wacht. Aan de andere kant aangekomen parkeert Sander zijn motor en loopt terug door de blub om mijn motor te halen. Wat zal dit vandaag nog vaak gebeuren!

Er staat ook een vrachtwagen in de greppel geparkeerd, die is al van de weg afgegleden. Tenminste dat nemen we aan anders heeft meneer een erg beroerde parkeerplaats uitgezocht. Een stuk verderop staat nog een vrachtwagen, die kon er nu niet meer langs. We vragen de mannen maar eventjes hoelang deze elende doorgaat en de mannen zeggen 12 kilometer. Dat komt ongeveer overeen met de lonely planet.

Weer een stuk verderop zijn ze bezig met 'road improvement' zo noemen ze het zelf maar veel beter wordt de weg er echt niet van. Sterker nog het is waardeloos die improvement. Het lijkt vlak te zijn maar het is een verschrikkelijke combinatie van hard en zacht. Als wij gepasseerd zijn kunnen ze weer opnieuw beginnen met 'improven'.

Het onwijs beroerde stuk gaat inderdaad ongeveer 13 km zo door. Het zijn niet 13 aaneengesloten kilometers, maar op iedere kilometer zit wel een stuk waar ik niet doorheen kom en dus Sander het moet doen. Of waar ik poog erdoorheen te ploeteren maar onderuit ga (en Sander het uiteindelijk dus alsnog mag doen).

Toch is het 'pas' 11 uur als we de afslag van Lake Nyos bereiken. En weet je wat daar ligt? Asfalt! Het hele stuk naar Lake Nyos (een kilometer of 2) ligt asfalt. Geweldig! We rijden berg op naar het meer. Daar zijn ze bezig met het versterken van de dam, daardoor kunnen we niet heel dicht bij het meer komen maar een militair neemt ons mee een stukje heuvel op zodat we over het meer uit kunnen kijken.

Lake Nyos is een kratermeer, een bruin kratermeer. Ooit zijn hier ruim 1700 doden gevallen door het gas wat er in omhoog komt. Daarom staan er nu installatjes in het meer om het gas gecontroleerd te laten ontsnappen. Ondanks het bruine water vinden we het toch wel een mooi gezicht.

We gaan natuurlijk ook meteen van deze stop gebruik maken door te vragen hoe de weg nu gaat zijn. De militair zegt dat inderdaad het stuk wat wij afgelegd hebben dramatisch is maar dat het nu beter wordt. Kumbo vandaag halen moet goed te doen zijn.

Met frisse moed beginnen we aan de volgende etappe. Eerst maar eens Nkambe zien te halen. De lonely planet is echter niet heel positief over de slaapgelegenheden daar, daarom willen we door naar Kumbo. Tot Nkambe is het ongeveer 80 km, we rijden over het asfalt terug naar de kruising en slaan rechts af. Meteen is het asfalt ook weer verleden tijd en beginnen we aan 80 lange kilometers. Meerdere road improvements komen we tegen, en geen van allen improven de road. Verder nog een aantal modder passages. Het is dan ook alweer ergens tussen 14 en 15 als we eindelijk in Nkambe aankomen. Het dorp is alweer voorbij voor we een fatsoenlijk hotel gezien hebben en met de grijze lucht boven ons hoofd besluiten we door te rijden. Volgens de lonely planet wordt de weg steeds beter naarmate we verder aan het eind van de ring road komen. Dus de volgende 60 kilometer kunnen nooit meer dan 3 uur inbeslag gaan nemen. Man zijn wij naief soms!

Een stuk voorbij Nkambe begint het te regenen. We stoppen om onze regenkleding aan te trekken en rijden door. Fout, fout en nog eens fout! De wegen worden spiegelglad! Prima gravel paden in de regen worden ijsbanen. Je ziet totaal geen verschil tussen plak modder waar je goed in kunt rijden, en glij modder waar je niet eens met goed fatsoen op kan lopen.

De regen duurt gelukkig niet lang, maar drogen doet de weg niet. We blijven dus ploeteren. Ergens onderweg is Sander er even klaar mee. Ik rijd weer ergens ongelofelijk te klooien in de modder en sta een beetje vast. Sander is echter al veel verderop en hij baalt dat hij weer moet keren. Hij keert om en zegt zo moet je erdoorheen. Hij geeft een dot gas en boem daar ligt Sander op de grond. Of tenminste, de motor ligt, Sander staat ernaast. Zo moet het dus ook niet, ik weet zelf uit mijn benarde situatie te rijden (zou toch wat zijn als we daar beide gelegen hadden) en samen zetten we zijn motor overeind. We gaan weer verder.

We komen bij een berg met rechts de oude weg omlaag en omhoog. Je ziet van verre al dat die helling totaal omgeploegd is. In de berm staat nog een auto die komt ook geen klap meer verder. Links ligt een nieuwe weg, die is alleen nog niet af en daarom niet open. Om te voorkomen dat mensen eroverheen gaan rijden staan midden op de brug overdwars een vrachtauto en een wals. No way dat wij die omgeploegde modderpoel door gaan komen. We gaan voor de blokkade. Wat mannen komen gelukkig helpen. Als we de koffers van de motor halen dan kan Sander net met de motor de stoep op komen over het stoepje langs de vrachtauto en dan aan de andere kant er weer af. Even met de koffers naar de andere kant lopen, ze weer ophangen en we kunnen verder!

Ondertussen is er ook een busje begonnen aan de modderploeg-baan. Hij komt tot halverwege en dan staat ook hij vast in de modder. Alle passagiers stappen uit en beginnen te lopen naar het volgende dorp als ze daar moeten zijn of modder te graven als ze nog verder moeten met het busje.

Weer een stuk verder komen we bij de ultieme uitdaging. Er staan al zat toeschouwers klaar. Een auto is bezig met proberen de helling op te komen maar dat is een kansloze missie. Een stuk of 6 man glijden de berg af en beginnen de auto omhoog te duwen. Met vereende krachten komt de auto boven. Dan komt er een tweede auto de bocht omgevlogen. Meneer kent blijkbaar de weg hier zeer goed want hij komt met een vaart aanzetten van zo ik zal deze berg opkomen. Hij komt ook best ver, maar dan verliest ook zijn auto alle grip en gaat hij met vol gas enkel niet achteruit. De mannen glijden de berg weer af en duwen ook deze auto een stukje verder. Dan geven ze ons een teken kom maar met een motor. Sander stapt op, neemt niet eens de moeite om te starten. En met een stuk of 4 locals wordt hij de berg afgeholpen. De mannen remmen de motor af en recht. Eentje glijd onderweg uit en rolt zelf de berg af. Als de eerste motor beneden is gaat de hele stoet weer berg op en dan mag Sander ook de mijne de berg afschuiven.

Als ook die beneden is wil ik die mannen een snoepje aanbieden. Koek of zuurtje. Dat snappen ze alleen niet helemaal, ze nemen het snoep aan en lopen ermee de berg op. OK nu hebben wij dus niets meer, maar goed we zijn wel blij dat ze ons geholpen hebben.

Er komt nog een klein brommertje de berg afgeglibbert en die vraag ik maar, meneer hoe lang gaat deze ellende nog door? Nee zegt meneer dit was het ergste het wordt nu beter. Ja die hebben we vandaag al vaker gehoord wanneer wordt het nu echt beter? Terwijl wij nog moed aan het verzamelen zijn om door te gaan komt er nog een busje de berg af, overdwars bijna de berg af gegleden.

We rijden door. Sander gaat weer ergens een berg op en zegt, deze is glad. Maar ja als hij alles moet doen komen we natuurlijk nergens. Ik besluit een poging te wagen. Ik hoor hem nog zeggen, oh je gaat hem rijden? Oh je bent er al bijna. Ja bijna.... en toen was het boem. Ik belande weer in een geul, daar wil je niet zitten maar die randen zijn spekglad dus je komt er niet uit. Ik kom stil te staan maar ook mijn voeten hebben geen grip, ik glijd een meter of 2 met motor en al staand achteruit en dan ligt de motor weer eens op de grond.

Een adere memorabele is een vlak stuk weg, spiegeltjes glad. Ik probeer, ik probeer en ik val. Stopt er een man met de auto vraagt hij ben je uitgegleden? Ja man wat denk je zelf?!

Nu is het niet dat ik overal ben gaan liggen, er zijn stukken die lastig waren en waar ik zelf doorheen ben gekomen. Er zaten stukken bij die totaal geen schoonheidsprijs verdienden (dwars op de helling, andere kant dwars op de helling, nog eens andere kant op maar we blijven staan en rijden!) maar dat doet er op een gegeven moment niet meer toe.

Met nog 10 kilometer tot Kumbo begint de duisternis te vallen. Het wordt een close-call! Vijf kilometer voor Kumbo begint het asfalt. We juichen te vroeg. Het asfalt duurt nog geen kilometer en daarna is het weer gravel. De laatste tijd is het gravel ook niet fijn meer. Gatenkaas met meer gat dan kaas. De gaten vallen niet te omzeilen, bovendien als je te scherp stuurt glij je uit over de modder dus dat gaat ook niet. Voor ons rijden 2 taxi's en die kruipen door de gaten. Wij moeten dus ook kruipend door de gaten heen. Je ziet van te voren ook niet hoe diep ze zijn want alle gaten staan vol met water. Met het dorp in zicht krijgen we nog een stuk spiegelglad wegdek. Ik sta midden op de weg totaal vast. Het interesseert ons ook niet meer, het is donker, we zijn meer dan moe en helemaal klaar met modder. Ik blijf staan en de rest rijdt maar om me heen. Dat doen ze ook dus ik kan rustig wachten tot Sander terugkomt om mijn motor het laatste stuk te rijden.

We komen aan in Kumbo en pakken het eerste hotel wat we zien (OK we keren wel om voor de deur van het tweede hotel wat we zien maar daar zien we zo 1,2,3 geen oprit). We nemen een kamer, zetten de spullen binnen en gaan opzoek naar eten. Ook dat is hier weer problematisch. Er schijnt een restaurant te zijn en na wat vragen worden we inderdaad afgeleverd bij een soort cafetaria. Een menu kaart hebben ze echter niet maar hij kan wel iets met ei en spaghetti maken. Klinkt goed. We bereiden ons voor op een bord met spaghetti slierten, tomatensaus en een hard gekookt ei, net als we in Guinee gegeten hebben. Of een bord spaghetti met een omelet zoals we in Accra gehad hebben. Maar meneer verrast ons we krijgen een grote pannenkoek, een omelet met daarin gebakken spaghetti slierten. Smaakt prima maar ook dit is uiteraard geen maaltijd. Buiten halen we dus bij een andere meneer nog maar even wat stokjes met koeienvlees. Daarna lopen we terug naar een bar. Dat is de bar van het tweede hotel en terwijl we er zitten te drinken zien we dat het bijbehorende hotel 24-uur garantie aan stroom heeft, gegarandeerd warm water, parkeerplaats en internet. Zitten we toch weer verkeerd! Terug bij ons hotel blijkt dat er ook nog eens geen stroom meer is zo kunnen we dus ook geen warme douche nemen, het licht doet het niet en de water-heater doet het zonder stroom uiteraard ook niet. We duiken dus maar vuil ons bedje in, en dat bedje dat ligt wel erg lekker!

Read more / Nederlandse versie »

Ring Road etappe 1

Van Bamdenda, Kameroen naar Wum, Kameroen
Zal Kameroen weer fatsoenlijk brood hebben? Het is opvallend, heb je de mazzel dat de mensen Engels spreken is het brood niet te eten, zodra ze weer Frans lullen is het brood weer prima. Kameroen is Frans en Engelstalig en we zitten hier in het Engelstalige deel. Toch vinden we nog wat lekkere broodjes tussen al het sugar- en butterbread. We ontbijten, ruimen alle koffers weer in (waren weer nat van binnen vanwege de regen) en gaan op pad. Onze kleren zijn helaas nog klam omdat de kamer geen airco had, dat zal wel snel voorbij gaan want het is buiten weer flink warm aan het worden.

Eerste halte is de supermarkt, we vinden de winkel met behulp van de aantekeningen van de hotel manager. We parkeren voor de deur en lopen naar binnen. Terwijl we al een tijdje in de winkel staan komt de parkeerwacht, jullie staan verkeerd geparkeerd, of je moet geld in de meter stoppen of je moet de motoren 5 meter naar links verplaatsen daar is de parkeerplaats voor de supermarkt klanten. Prima meneer maar waarom zegt u dat niet als we de motoren parkeren? Toen stond meneer namelijk tegen het paaltje aangeleund te kijken wat er nu kwam voorrijden. Maar ja logica is soms ver te zoeken hier, wij parkeren de motoren 5 meter verder naar links en gaan terug de winkel in. Dan mag opeens onze helm ook niet meer mee de winkel in, die moet op een plank bij de ingang blijven. De eerste keer zijn we gewoon met de helm in onze handen naar binnen gelopen.

Als we onze voorraad hebben aangevuld stoppen we nog even bij het tankstation en dan kunnen we op pad. We gaan eens kijken of we de ring-road kunnen rijden. Volgens de Michelin kaart is het eerste stuk een moeilijk / gevaarlijk stuk maar daarna is het gewoon een off-road pad volgens de kaart. Of er asfalt ligt weten we niet, de Michelin kaart is wat dat betreft niet te doorgronden.

We rijden de ring road op en beginnen met asfalt. Al snel wordt de natuur echt heel mooi, bergen, bomen, veel groen. De weg is afwisselend, soms asfalt soms hard aangereden grond. Beide zijn prima te rijden.

We lunchen bij de Metchum Falls, volgens de lonely planet lovely falls. We vinden de plek, parkeren de motoren en dan komen er 2 mannetjes aanrijden op een brommer. Ook zij stoppen en ik gein nog die willen ook lunchen. Maar nee hoor, de mannetjes werken bij de waterval. Mogen ze onze permit zien? Welke permit meneer? Nou die je in Bamenda moet kopen. Wij weten van niets, welke permit, waar in Bamenda kopen en waarom zeg je dat nadat we bijna 80 km van Bamenda verwijderd zijn? Wij zeggen dat ze die waterval dan mogen houden wij lunchen hier dan wel langs de kant van de weg. Als ze zien dat wij geen interesse meer hebben mogen we alsnog naar beneden naar de waterval, daar staan bankjes en daar mogen we lunchen. We mogen ook naar de waterval kijken maar er geen foto's van maken. Dat is prima want de waterval is niet veel bijzonders. Een grote plons bruin water wat omlaag valt. Vergeleken met de watervallen die we al gezien hebben is deze totaal niet lovely.

Na de lunch hoeven we nog maar een klein stukje naar Wum. We rijden naar het hotel wat volgens de lonely planet het beste hotel is. We vragen om een kamer maar dan zeggen ze dat ze er nog maar 2 hebben, de rest is vol. Uiteraard hebben ze enkel nog maar de dure kamers. Als ik naar kamers in het andere deel vraag lijken die wel gewoon beschikbaar. We nemen een kijkje in een van de beschikbare hokjes. Een gribus lokaal, donker, en een matras, ik heb nog nooit zo een golvend bed gezien!

De badkamer is.... ach er staat een pot, hangt een douche en een wastafel laten we het daar maar op houden. We besluiten dus eerst maar even verder te kijken. Als dit het beste van Wum is dan staat ons nog wat te wachten. We rijden een rondje dorp, we zien nog 1 hotel waar we niet eens de moeite nemen om binnen te gaan kijken en we stoppen nog bij een tweede. Ondertussen begint het ook te regenen. We moeten even toeteren voor iemand bereid is het hek te openen maar dan kunnen we met de motoren naar binnen. We stappen af en dan begint het te zeiken. De man zegt dat er kamers zijn en hij haalt de sleutel om ze te laten zien. De hokjes zijn net iets beter als bij het eerste hotel, net iets beter want er zit een raam in. De prijs is echter het dubbele en dat is het zeerste zeker niet waard!

We bedanken de man en zeggen dat we de bui afwachten en dan vertrekken. We zitten buiten droog voor het hotel en dan begint het te onweren. Flits en boem direct achter elkaar. De flits laat sterretjes achter in onze ogen en onze trommelvliezen zijn bijna gescheurd. Beide schrikken we ons ook een ongeluk en drukken onszelf tegen de muur aan. Heftige shit hier! Nog een paar flinke flitsen en klappen later en dan begint de regen weer te minderen. Als het enkel nog miezert lopen we naar de motoren terug. Mijn Garmin zat nog op de motor en die blijkt het niet overleefd te hebben. De knopjes waren niet meer waterdicht dus daar hadden we ductape over geplakt alleen was dat niet genoeg voor deze stortbui. Mijn scherm blijft zwart.

We rijden terug naar het hotel en bekijken nog even de dure kamer, die is ook nauwelijks beter dan het hol wat hij eerder toonde dus dan wordt het maar het hol. Door het onweer is de electriciteit ook verdwenen dus nu is het echt een donker hol geworden, wel krijgen we een kaarsje (niet aangestoken trouwens). We ruimen alles maar weer uit want uiteraard zijn de koffers weer volgelopen. Daarna gaan we op zoek naar een restaurant.

We lopen het hele dorp rond en vinden 1 kot waar restaurant op staat. We vragen de vrouw wat er te eten is vanavond en ze zegt rijst, bonen en pap. Is er ook vlees? Nee eventueel wel vis. We bedanken de vrouw en lopen terug naar het hotel, dan daar maar eten want rijst met bonen klinkt niet heel aantrekkelijk. Terug bij het hotel vragen we waar is het restaurant? Dat is er niet, als je wil eten moet je dat in de stad doen. Dan zit er toch niets anders op, wij gaan maar weer aan het streetfood.

Eerst dan maar even moed indrinken, we gaan naar het barretje naast het hotel. Daar drinken we een lauw biertje, koud bier is er niet, er is toch immers geen stroom! Als we ons biertje op hebben lopen we een stukje verder. We gaan naar een ander barretje 'after work'. Ook daar is het bier lauw meneer heeft niet eens een ijskast dus dan zal het ook nooit koud bier worden. Blijkbaar is lauw bier hier normaal?

Lichtelijk aangeschoten komen we dus bij ons restaurant aan. Hoeveel kost een bord rijst met bonen en saus? Ik heb ze voor 200 en 250 zegt de vrouw. Wat is het verschil? Er is geen verschil. We nemen dan maar aan dat je voor 250 meer krijgt van hetzelfde? We nemen 2 borden en mogen plaatsnemen. Het eten smaakt opzich prima maar je kunt het moeilijk een vullende maaltijd noemen. Als we ons bordje leeg hebben lopen we naar de meneer die ernaast vlees aan het grillen is. Voor 100 CFA krijg je een stokje met koeienvlees. We nemen ieder een stokje en besluiten dan dat de maaltijd erop zit. Ernaast zit ook een barretje, als toetje nog maar een biertje. En bij deze bar vinden we dan eindelijk koud bier! Als we ook deze op hebben zien we ernaast nog een man vlees staan te grillen, we nemen dus nog maar 2 stokjes met koeienvlees en terwijl we deze wegwerken lopen we terug naar het hotel. Het is 20:30 het bier is aardig ingeslagen en eigenlijk is hier helemaal niets te doen. We gaan dus maar slapen.

Bij onze wandeling in het dorp kwamen we trouwens dit bord tegen:

Wie heeft er een idee wat het betekent?

Read more / Nederlandse versie »

Blub, blub, blub

Van Ikom, Nigeria naar Bamenda, Kameroen
We worden gewekt door een haan en door de schoonmaakster die snoeihard de radio in de bar aanzet. We zijn nog altijd in het fawlty towers hotel en vandaag is D-day, we gaan naar Kameroen. We zijn al geradbraakt als we wakker worden en tot overmaat van ramp heeft het de hele nacht gezeken van de regen. We ontbijten met een portie overheerlijk Nigeriaans brood, daarna is het tijd om te vertrekken.

We moeten nog 20 km afleggen naar de grens. Die zijn mooi allemaal asfalt, we moeten wel nog even ergens stoppen om ons regenpak aan te trekken want het begint weer te regenen. We komen aan bij een hek en moeten onze motoren in de berm (en in de blub) parkeren. We mokken maar parkeren de motoren. Daarna begint het proces van Nigeria verlaten. Hier registreren, daar registreren, carnet afgeven en verschillende huisjes aflopen. Toch gaat het best soepel. Iedereen heeft zulke erge verhalen over 'bribes' in Nigeria. Nou wij hebben daar helemaal geen last van gehad! Er zijn wel mensen die dingen vragen, eten, je horloge of iets maar als je nee zegt vinden ze het ook prima.

We mogen de brug over naar Kameroen. We rijden de brug op en aan de andere kant daar ligt geen asfalt meer. Vanwege de regen liggen er wel grote plassen aan de andere zijde. We stoppen weer bij een hek en doorlopen het registratie proces weer. Daarna mogen we een stukje doorrijden tot een volgend hek. Daar mogen we ons paspoort en carnet in laten stempelen. Wat stempeltjes en geld wisselen later en dan staan we weer buiten. Nog altijd in de regen. Verhalen over de komende weg zijn wisselend. Van niet al te slecht tot slippery. Wel hebben ze allemaal goed nieuws, al voor Mamfe ligt asfalt. Met wat gezonde spanning verlaten we Ekok.

Al snel arriveren we bij poel nummer 1, niet doorheen te komen! Nou ja voor mij dan, Sander weet de motor er wel doorheen te zwalken. Gelukkig voor ons, betekent alleen wel dat Sander terug mag lopen door de modderpoel om daarna mijn motor er ook doorheen te rijden. Ik loop wel. Dat blijkt trouwens lastig zat want ook lopend glij is bijna uit. Direct na de poel is er een checkpoint. De mannen zeggen dat er nog 2 van dit soort poelen komen en dat het verder niet al te slecht is. We zijn benieuwd, tot nu toe hebben we al 2 hele kilometers afgelegd en dat betekent dus nog 69 te gaan tot Mamfe.

De weg is inderdaad niet altijd slecht. De modder is niet altijd glad en de plassen zijn niet altijd diep.

Als Garmin zegt nog 59 km tot de afslag hebben we een pauze verdient. Even een koekje wegwerken. De regen wordt nu ook minder dus dat maakt ons leven toch weer net even wat prettiger.

We zien onderweg tekenen van een nieuwe weg die ze aan het aanleggen zijn. Helaas is die nog niet af maar mooi wordt het zeker! Soms moeten we de nieuwe weg kruisen en vaak gaat dat gepaard met een mooie afdaling en daarna weer een berg beklimming. Bij een van deze kruisingen komen we terecht in een stuk modder.

Sander noemt het slush puppy, ik noem het gewoon onwijs smerig. In een drol stappen kan niet beter aanvoelen dan deze drap. Je schoenen zakken volledig weg (jaja ik weet het voetjes horen op de stepjes maar in deze gladde kliederboel steken we graag onze zijwieltjes uit). Als we ook deze poel doorkruisd hebben is het al weer lunch tijd.

We parkeren de motoren, zetten de koffers op de grond, pakken ons overheerlijke Nigeriaanse brood en beginnen te smeren. Ook hier trekken we aardig wat bekijks. Als onze magen weer gevuld zijn kunnen we door. De weg conditie blijft wisselvallig. We komen bij een controle post en daar zegt een man dat we het ergste gehad hebben. Man heeft die man het fout! We zijn de controle post nog niet voorbij of er komt een reeks van 5 plassen. Tussen de plassen ligt redelijk diep grind. Glibber, glij en schuif dus. Wel daarna mooie schone schoenen! Na de plassenreeks volgt nog een mooi modderricheltje en daarna nog een berg met een wasbordje. Groot feest meneer! Daarna wordt het wel echt beter. Ze hebben op de weg grind uitgestrooid, en gelukkig niet al te veel. We vervolgen onze weg over het grind. Soms zijn ze wel wat ruiger geweest en daar zwabbert ons voorwiel vrolijk van links naar rechts. Weer een stuk verder begint het dan echt, asfalt. En nog mooi asfalt ook. Wel weer op de typisch Afrikaanse manier aangelegt. Soms zijn ze een stukje vergeten. Dan heb je weer modderpoelen, grindbergjes en gaten.

Het is pas 14 uur als we al Mamfe bereiken. Dat hadden we nooit durven dromen dat we daar zo snel zouden zijn! Iedereen zegt dat de weg naar Bamenda volledig geasfalteerd is met nog mooi asfalt ook. Wij besluiten dus door te rijden naar Bamenda. Eerst even tanken en dan kunnen we verder. Mamfe heeft wel een paar mooie drempels. Zelfs Sander zijn motor haalt het niet eroverheen te komen zonder met zijn standaard over de drempel te schrapen. Over de mijne maar te zwijgen. Wie bedenkt deze ongelofelijke butt drempels?!

De weg naar Bamenda is inderdaad mooi. Omgeving is prachtig, groen, heuvelachtig met wolken die tegen de bergen aan plakken. Helaas ook regenachtig dus dat wordt weer ons regenpakje aantrekken.

Rond 17 uur bereiken we Bamenda. Nu we dit bereikt hebben verdienen we wel een kleine traktatie. We besluiten in een wat luxer hotel te gaan slapen, eentje met internet! Als we ingechecked hebben ook maar eens kijken of de koffers nu waterdicht zijn. We openen de koffers, beginnen uit te ruimen en je raad het vast al. Zwemmende inhoud! Die van Sander moeten we nog bekijken, eerst even moed verzamelen. De mijne zijn ondanks de halve bus siliconen kit nog altijd zo lek als een mandje.

We lopen nog een rondje door Bamenda, even geld pinnen en op zoek naar broodbeleg. Dat blijkt niet zo eenvoudig. Brood kennen ze wel maar beleg is weer eens lastiger. Lopen is hier trouwens ook best uitdagend. Een stoep is er niet en het verkeer raast weer eens overal. Goed opletten dus dat je niet wordt platgereden door een brommertje.

We eten bij het hotel, gewoon omdat het lekker makkelijk is. Bovendien had de kok magische woorden, steak, friet en champignon saus. Nou meneer de kok kan er inderdaad wat van. We krijgen een bord vol met friet, groenten en onze steak met champignon saus. Daarbij proberen we het Kameroense bier uit. Eerste indruk van Kameroen? Het bevalt ons hier uitstekend! Als de regen maar stopt, maar dat zal in het regenseizoen niet zo snel gebeuren.

Read more / Nederlandse versie »

Foto's Kameroen

Foto's Kameroen nu online. Bereikbaar via de link in het menu of de link hieronder: Foto's Kameroen

Read more / Nederlandse versie »

Foto's Nigeria

Foto's Nigeria nu online. Bereikbaar via de link in het menu of de link hieronder: Foto's Nigeria

Read more / Nederlandse versie »

Fawlty towers

Van Enugu, Nigeria naar Ikom, Nigeria
Vandaag hoeven we niet zo heel ver meer. We beginnen de dag dan ook maar eerst met wat motoronderhoud. Kettingstellen en luchtfilter reinigen daarna kunnen we op pad.

De weg is vandaag lang niet zo mooi als gisteren. Sommige stukken zijn gatenkaas. Maar wat ons vooral blijft verbazen zijn de stukken weg waar afwisselend gloednieuw asfalt ligt en dan weer totaal niets. Er is geen teken van wegwerkzaamheden te bespeuren. Eerst knal je iets van 10 cm omlaag (op de tweede laag asfalt) en dat is je voorbode om maar even goed te remmen. Een paar meter verderop is dan het asfalt volledig verdwenen. Knal je weer 10 cm omhoog dan is dat het teken voor weer een stuk super mooi asfalt.

Als het 12 uur is wordt het toch wel tijd dat we nu eens iemand tegenkomen die brood verkoopt. Ik vraag het bij een winkeltje en die verwijst me door naar een ander dorp, daar is brood. En inderdaad meneer heeft gelijk bij dat dorp vinden we brood, meteen maar 2 kopen en dan door tot we ergens rustig kunnen lunchen. Jammer genoeg is ook dit brood niet te eten, Sander en ik kauwen dapper door nog maar 1 en een kwart brood te gaan en dan kunnen we over op Kameroens brood, hopelijk is dat beter.

Voor we bij Ikom zijn moeten we ook tanken. Het eerste tankstation ziet er niet best uit. Het tweede wat we zien oogt beter maar als we er stoppen blijkt het ook niet veel soeps. We moeten stoppen bij de pomp waar diesel op staat, daar zit benzine in. Als de man nog geen 4 liter getankt heeft (enkel de liters staan op de pomp niet het bedrag) gaat de pomp stuk.

De man doet wel alle moeite. Hij loopt naar een andere pomp en schroeft daar de vulpistool af, die heeft helaas een andere schroefdraad als de onze dus dat past niet. Dan maar bij een andere pomp daar ook het pistool afschroeven, maar ook die heeft weer een andere schroefdraad. De man loopt de shop in en komt terug met een soort waterpomptang. Hij draait de schroefdraad uit de stukke vulpistool en zet die in een van de andere. Nu kunnen we tanken. Bijna een half uur later zijn onze motoren eindelijk afgetankt. We worden wel een beetje afgezet bij betalen maar ja meneer heeft er hard voor moeten werken.

We rijden door naar Ikom en uiteraard zien we daar meerdere redelijk moderne pompen, hadden we ook hier kunnen tanken maar ja dat weet je natuurlijk van te voren niet. We stoppen bij een tankstation en vragen daar naar een goed maar betaalbaar hotel, de man zegt dat we naar Ausma moeten gaan. Wij rijden erheen en nemen een kamer. De kamer lijkt OK en met 5000 is hij maar 1000 duurder als gisteren. We checken in en gaan eerst de ketting smeren van de motoren. Daarna willen we een douche nemen maar de douchekop die bij het bad ligt is niet aangesloten op de kraan. Ik loop naar de receptie om hier melding van te maken en 2 mensen komen kijken wat er mis is, oh niet aangesloten, ze lopen weer weg en we zien ze niet meer terug. Dan wil Sander de handdoek pakken, hij pakt hem vast en trekt hem van het droogrek en dan komt het hele droogrek uit de muur zeilen. We stoppen hem terug in de muur maar de handdoek ophangen dat durven we niet meer.

Dan maar even een rondje dorp doen, we moeten nog nieuwe la vache qui ruit, pindakaas en als het even kan ook iets van jam en chocopasta. We vinden niets van dit alles. Wel heel veel motorolie maar ook al smeert dat prima, ik denk niet dat het brood er beter van gaat smaken. We vinden wel nog een ander hotel dat reclame maakt met een cyber cafe op het terrein. Zitten we toch weer in het verkeerde hotel?

Terug bij het hotel is er nog niets aan onze douchekop gedaan, dan maar bucketstyle douchen. Na de douche is het al weer 18 uur, dat is het tijdstip waarop het stroom aan zou moeten gaan. Wordt tijd ook want het wordt donker in de kamer. Maar om 18:15 is er nog altijd geen stroom, ik loop maar weer naar de receptie en dan krijg ik de vraag, waarom wil je stroom? Nou mevrouw om iets te kunnen zien? Ze gaat iemand bellen om de generator op te starten en ook al loopt mevrouw niet hard toch hebben we een kwartier later wel stroom.

Als ook Sander gedouched heeft is het etenstijd. We hebben reeds gevraagd of dat bij het hotel kan en dat kan zeiden ze. We lopen naar het restaurant en doen een poging de lichten aan te doen, op 1 na zijn ze allemaal stuk. We zetten ook maar de ventilator aan want net als in de rest van het hotel riekt het hier muf. Wat willen we eten? Nou wat staat er op het menu? We mogen alles kiezen. Doe ons dan maar fried rice met een salade en kip. Hoeveel is dat? Dat is 1000 naira. Dat vinden we prima en we bestellen. Heeft u ook bier? Ja dat heeft ze. Wat voor een bier heeft u? Jus. Dat is geen bier mevrouw. Nee bier heeft ze niet maar ze kan het wel ergens voor ons halen. Nou dat hoeft voor ons niet want het zeikt buiten van de regen, we wachten wel even tot de bui voorbij is.

We doen ondertussen een potje rummicub in het restaurant. Van enige activiteit in de keuken lijkt geen sprake, dus we maken ons enigszins zorgen wanneer ons eten op tafel zal komen. Een kwartier later komt mevrouw weer binnen, met in haar hand een plastic zakje en daarin 2 piepschuim bakjes. Sander en ik geinen nog hier komt ons eten ze doet het enkel op een bord en dan heeft het restaurant gekookt. Wat naief van ons, ze haalt het enkel uit het zakje, wij krijgen ieder een piepschuim bakje met een plastic lepeltje. Vol verwachting openen we het bakje en wat staart ons tegemoet? Salade! Als we graven vinden we ook rijst. Nu ga ik de kip maken zegt mevrouw. Ze loopt terug naar de keuken en trekt de vriezer open. Zitten wij dus met warme rijst en een salade en de kip moet nog ontdooien!

Wij eten ondertussen uit ons piepschuim bakje. Van zoiets moet je natuurlijk een foto maken. Sander loopt naar de kamer om de camera te halen maar als hij de kamer weer op slot wil draaien valt de hele cilinder uit de deur.

De mevrouw van de keuken trommelt wat mensen op om naar de deur te kijken terwijl wij verder eten. De manager wordt erbij gehaald en die zegt dat we naar een andere kamer moeten. We moeten kamers bekijken. Dat is prima meneer maar we zitten te eten. Blijkbaar kan de kamer keuze niet wachten tot na het eten ik moet komen kijken bij kamer 1. Meneer doet het licht aan en dan gebeurt er niets. Ik mag terug naar mijn eten terwijl meneer raast en tiert, is er een kamer waar wel alles werkt? Een tijdje later komt mevrouw met de kip voor ons ieder een poot met een stuk eraan, veel te snel eigenlijk en dat blijkt ook, de kip is nog rauw van binnen. Sander probeert mevrouw te vertellen dat de kip gaar moet zijn terwijl ik met meneer nog 3 kamers ga bekijken. Alle 3 de kamers zijn groter als wat we hadden. Ik maak daar een opmerking over en ik krijg als antwoord no worry, alles komt goed. Ik kies dus maar een kamer en dan zegt de man, deze is 10.000 maar als je 2.000 bij betaald is het prima. Ehh nou nee meneer, fix onze deur en we blijven in onze kamer. Ja dat kan niet, dat kan morgen pas maar goed dan mogen we voor 5.000 in de nieuwe kamer (en echt geloof ons deze kamer is echt lang niet dubbel zo goed als wat we hadden). We moeten wel meteen onze spullen verhuizen. Nou meneer mogen we eerst even eten??

Als we beide ons piepschuimen bakje leeg hebben verplaatsen we al onze spullen van de ene kamer naar de andere. Daarna komt onze kip terug, hij is wel gekrompen zeg, we krijgen ieder een klein bakje met daarin stukjes kippenvlees met bot, peesjes en veel piment. We vermoeden dat we van de 2 stukken die we terug stuurden uiteindelijk 1 stuk kaal geplukt terug hebben gekregen. Als ik wil afrekenen zegt mevrouw dat we 1000 voor het food moeten betalen en dan los voor het vlees. Wat blijkt? Het bakje fast food was 1000 en de kip is 500. Dat is totaal niet wat we afgesproken hebben en bovendien is 1500 voor deze redelijk kansloze maaltijd ook nog eens het duurste van alle maaltijden uit Nigeria. Zelfs bij het hotel in Shagamu, waar het hotel duur was maar ook veel netter, was een bord met kip en friet maar 1200. Ik vertel haar dat het dat zeker niet waard is maar ja je trekt toch altijd aan het kortste eind. 3000 Naira lichter verlaten we het hotel opzoek naar een barretje. Daar doen we een biertje en kunnen we even bijkomen van ons fawlty towers hotel. Bij deze dus ook meteen voor iedereen een waarschuwing, wil je van Nigeria naar Kameroen en is dan nog steeds Ikom de enige grens waar je veilig over kunt? Slaap dan niet bij Ausma suites!

Read more / Nederlandse versie »

Nigeriaans verkeer, en weer een vrachtwagen op zijn zij!

Van Shagamu, Nigeria naar Enugu, Nigeria
We hebben de luxe van een hotel met ontbijt. Denken we dan. We lopen naar het restaurant maar daar is geen ontbijt. Dan maar vragen bij de receptie. Die zeggen ontbijt wordt gebracht op de kamer, wil je 1 ontbijt of 2? Nou 2 uiteraard we zijn toch met zijn 2-en? Ja maar je krijgt maar 1 gratis de tweede moet je voor betalen. Ze laat zien wat het ontbijt in houd en wij besluiten, doe dan maar 1 ontbijt. We werken ieder 2 sneetjes sugarbread met ei weg. Ei vult gelukkig wel en de portie suiker in het sugarbread ook. Verder krijg je een zakje poedermelk, nescafe en een theezakje. Niet echt een super ontbijt dus.

We verlaten het hotel en moeten eerst maar eens geld pinnen. We rijden naar bank 1 en moeten stoppen voor het gesloten hek. Wat kom je hier doen? Geld pinnen meneer maar het hek, dat gaat niet open. We keren om en rijden naar een andere bank. Ook hier weer wat kom je doen? Geld pinnen meneer, maar deze maakt dan wel het hek open zodat we het terrein op kunnen rijden. We willen 35.000 pinnen maar de automaat vind 20.000 het max (ook al zit er een optie 30.000 op je kan niet meer dan 20.000 eruit krijgen). Dan doen we het met 20.000. Volgende halte is benzine. We stoppen bij het tankstation en mevrouw begint bij Sander. Full please, nou vol wordt het. We letten beide niet op tot we iemand achter ons hee hee hee horen schreeuwen. We kijken naar de motor en zien het benzine aan alle kanten over de tank stromen, 1492 voor Sander we zeggen de mijne ook maar eerst moet de slang terug. Komt de teller weer op 0 te staan. Vinden wij niet zo handig dat betekend namelijk zometeen optellen en rekenen dat kunnen Afrikaantjes niet zo goed. Maar goed ze tankt de mijne ook af, deze keer let mevrouw wel goed op en bij 1148 zeg ik dat het mooi is. Ik pak mijn boekje en schrijf voor ze op 1492 + 1148 = 2640. Ze stemt in. Ik pak mijn portomonee en pak een briefje van 1000. That is one. Ik pak er nog 1 that is 2 nu wil ik een 500 tje pakken en nog wat kleingeld maar mevrouw loopt weg. Ehh mevrouw? Yes wait a moment, en dan komt ze terug met 350. Het spijt haar maar 10 heeft ze niet. Maar mevrouw ik gaf 2000, ja dat weet ze maar ze heeft geen 10. Ik laat weer het boek zien dat ik 2640 moet betalen dus dat ik nog 1000 moet geven. Yes zegt ze you gave me 2000 but I don't have 10. Zucht. OK vooruit dan maar dan houden we die 1000 wel bij. Mevrouw is ondertussen ook al weggelopen. Meneer is ook nog komen kijken wat het probleem is en laat mij zien dat ik een briefje van 200, 100 en 50 terug heb gekregen en dat het hun zeer spijt ze hebben geen 10. We vertrekken dus maar en gaan voor de laatste stop in Shagamu, brood. Als we een butterbread gescoord hebben kunnen we opweg.

Het aantal stops is vandaag drastisch minder. Soms worden we nog wel gestopt en dan willen ze een praatje maken maar de meeste checkpoints wuiven ons door. Zo schieten we aardig op. Maar dan naderen we Benin-City. Het is nog geen 12 uur dus we willen net na Benin-City stoppen om te lunchen. We rijden nog even door dus en dan komen we terecht in een file. We rijden op een snelweg met gescheiden rijbanen. Maar ook hier kennen ze wegwerkzaamheden en dus is 1 rijrichting dicht. De snelwegen zijn 2 baans dus nu wordt het 1 baan voor ons en 1 baan voor de andere richting. Nu zou zoiets in Nederland ook file geven maar in Nigeria..... Voordat je van baan moet wisselen waaiert het verkeer eerst uit naar 3 soms zelfs 4 banen, het is maar 2 baans maar daar pas je dus echt met zijn 4-en naast elkaar op. Met je motor ertussen door is dus rampzalig. En dan opeens zie ik ook al mensen op de andere rijbaan rijden! Wat blijkt een stukje terug was er ook een gat in de afscheiding en kon je oversteken. Totale verstopping dus op het punt waar al het verkeer bij elkaar komt. De gemiddelde Nigeriaan is in de auto daarbij ook nog 100 maal zo associaal als de Nederlander. Het fenomeen ritsen daar hebben ze hier nog nooit van gehoord. De truk is de rest blokeren zodat jij je ertussen kan prakken. En dat dus 3 rijen dik. Het tegemoet komende verkeer is uiteraard net zo sociaal dus ook dat staat 2 rijen dik muur vast. We komen eindelijk aan bij het invoegpunt en dan komt er ook politie. Je dacht toch niet dat die het verkeer gingen regelen he? Meneer de agent begint een hele discussie met een buschauffeur die zijn bus ertussen probeert te prakken, daardoor komt de bus nergens, de truck die de bus blocked nergens en wij die erachter staan... ach een stukje achteruit, haakse bocht en wij komen ergens. Als we de trechter voorbij zijn wordt het alleen niet beter. Onze rijrichting probeert 2 baans te rijden, tegemoet komend verkeer probeert dat ook. Als ze eindelijk weer allemaal in 1 lange sliert staan is het gat in het midden breed zat. Ik verlaat mijn plek in de rij en begin tussen de file door te rijden. Dan hoor ik achter me, shit ik heb het achterlicht van de auto stuk gereden. Sander, heeft de bocht net iets te krap genomen. Ik weer terug achteruit. Sander ondertussen zich verontschuldigen bij de eigenaar van het busje (een OV busje). Nu hebben wij geen zin in gezeik dus je noemt het maar hoeveel wil je hebben. De man zegt 4000. Dat is iets minder dan 20 euro. Veel geld voor een klein stukje ontbrekend plastic (helemaal gezien de staat van de gemiddelde auto hier) maar we hebben 4000 en als daarmee de kous af is vinden we het goed. Ik geef 4000 we zeggen nogmaals sorry en dan komt toevallig al het verkeer ook weer in beweging. Een chauffeur van een ander busje wind zich wel nog enorm op, je moet niet 4000 betalen dat is veel te veel. Weten we meneer maar dat doet er nu even niet toe, laten we zorgen dat we wegkomen.

We rijden door tot het eerste beetje fatsoenlijke tankstation daar nemen we een plaspauze, lunchpauze en kunnen we meteen weer tanken. De eerste 200+ kilometers zitten erop. Na de lunch (met ongelofelijk smerig brood) gaan we verder. We mikken op Enugu nog iets van 250 kilometer. We rijden de weg weer op en dan zien we een vrachtwagen in de achteruit terug komen. En nog 1! Er rijden ook auto's door dus wij ook maar, misschien een verkeerde afrit genomen op de snelweg? We zijn tenslotte bij een knooppunt. Dan kijken we links en zien een vrachtwagen op zijn kant in de berm. 100 meter verder, nummer 2. Gaat lekker hier! Nummer 3 ligt ook vrolijk in de berm. En dan zien we in de verte weer een totale verstopping. Op onze baan in de verte ligt iets wat op een vrachtwagen lijkt, midden over de gehele weg heen. Daarom moet iedereen naar de andere rijbaan. Maar tussen de rijbanen is deze keer een greppel. Verklaart meteen de omgevallen vrachtauto's die hebben de greppel niet gehaald. Hoe meneer nummer 3 nog aan die greppel begonnen is terwijl hij al 2 heeft zien liggen is ons een raadsel maar misschien moet je daarvoor Nigeriaan zijn. Bij een vlak stuk steken we de snelweg over, net als vele andere. Maar ja dan sta je in de file en dat schiet natuurlijk niet op. Dus rijden er ook auto's en vrachtauto's door op onze baan en die proberen dan toch weer door de greppel te gaan.

Nu is op de andere baan ook iets gebeurd. In ieder geval staat er een tankwagen stil. Er doen wel wat mensen een poging verkeer te regelen omdat er nu dus nog maar 1 gat open is voor beide richtingen. Maar ja, die Nigeriaan, die luisterd niet, die wacht niet, die wil door. Alles staat dus muur vast. Als de ene richting rijd en er niemand aan de andere kant twijfeld dan blijft het rijden. Tot je je dus ervoor gooit en het verkeer terug dringt dan komt de andere richting op gang. Wij staan op een gegeven moment redelijk voor aan. Vrachtwagen voor me en daarna misschien nog een busje. Links van ons staan busjes, rechts auto's die de greppel zijn overgestoken. En dan begint er een vrachtwagen ook de greppel over te steken. Dood eng, want die greppel is schuin! Gelukkig stopt de vrachtwagen voordat hij omvalt. Of hij er uiteindelijk door is gekomen weten we niet want dan kan onze richting weer. Een totale gekkenhuis, 1 grote spurt iedereen wil tegelijk door het gat. Toeteren, klem rijden, ze halen alles uit de kast. Dan ben je klein hoor op je motortje!! We overleven de trechter en kunnen dan weer doorrijden. Hopelijk was het dit voor vandaag.

De rest van de dag gaat het beter. We komen wel nog wegwerkzaamheden tegen en soms weten we niet eens de reden maar opeens gaat al het verkeer oversteken naar de andere rijbaan. Wij volgen dan maar gewoon. Als de meeste weer teruggaan gaan wij ook weer terug. Aangegeven is er nooit iets maar het lijkt dat ze weten waar de minste gaten zijn en als die op de baan van tegemoet komend verkeer is dan ga je daar rijden. Zo simpel is het leven hier.

Het is 17:30 als we Enugu bereiken. Ondertussen hebben we al 3 keer getankt en ook al is de benzine hier omgerekend nog geen 50 cent per liter toch gaat het zo hard met onze 20.000. Eerst dus nog maar een keer pinnen. Vervolgens stoppen we bij een hotel en nemen we een kamer.

Onze kamer heeft geen douche maar een bad, dat is voor het eerst dat we dat tegenkomen. Maar prima dan nemen wij een bad. Jammer dat er geen stop is maar geen nood, die hebben we bij ons. Na een lekker dobberbadje (verfrissend willen we niet zeggen met al dat zand wat er al in de badkuip lag) schuiven we door naar het restaurant. Op het menu staat jollof met gefrituurde kip en salade. Dat lijkt ons prima. De jollof is wel zeer goed met piment bewerkt, hij brand zich een weg omlaag. Na het avondeten doen we nog een spelletje en dan is het wel weer bedtijd.

Read more / Nederlandse versie »

Welcome to Nigeria!

Van Porto Novo, Benin naar Shagamu, Nigeria
We ontwaken, nemen een douche en gaan dan op broodzoektocht. Gisteren stond er een vrouwtje buiten het hek brood te verkopen maar de mensen in Benin komen pas laat op gang. Nu staat er dus niemand. We lopen een stukje en vinden dan eindelijk een mevrouwtje met brood. Nu kunnen we terug naar het hotel en ontbijten.

Na het ontbijt lopen we naar de motoren om die te halen om de koffers eraan te hangen, dat mocht gisteren ook. We stappen op de motoren starten en rijden richting het hotel. Maar de security stopt ons. Wij mogen niet met onze motoren het terrein op. Maar meneer wij willen vertrekken enkel de koffers ophangen? Gisteren mocht het ook. Niets mee te maken het mag niet. Verderop ligt gewoon een parking en staat ook een auto maar wij mogen niet. De gemoederen raken verhit en ik wil gewoon doorrijden maar meneer pakt mijn stuur en trekt het naar zich toe. Eindresultaat is dus dat mijn motor op de grond ligt. Nu zijn we pas echt klaar. Ik loop naar het hotel en 3 medewerkers van het hotel lopen mee naar de security man. Wat is je probleem man? Deze mensen willen weg en enkel hun bagage opladen. De security man is niet te verwurmen, motoren mogen niet het terrein op. Hij wil ook niet voelen hoe zwaar onze koffers zijn. Gelukkig helpen de hotel medewerkers wel met tillen van onze spullen, ook zij vinden het belachelijk dat wij niet even onze spullen mogen opladen.

We verlaten centre Songhai, het hotel is aardig maar de rest daar is totaal onvriendelijk. Wij komen hier nooit meer terug en als we het kunnen zullen we iedereen afraden erheen te gaan. Op naar Nigeria dan maar. We rijden richting het noorden, het plan is om 40 km verderop de grens over te gaan. We moeten wel eerst nog even tanken. Dat is hier lastig. Benzine is er zat, maar dat is allemaal illegale benzine.

Rijdende bommen halen benzine uit Nigeria (en dat schijnt daar gewoon afgetapt uit de leidingen te worden) en verkopen de benzine hier. De markt is zo goed dat alle 'echte' tankstations ondertussen failliet zijn. Wij vinden er dus geen. Uiteindelijk rijden we helemaal door naar Ketou, in totaal betekent dat 100 km omrijden. Maar ook in Ketou is geen tankstation. Wel weer zal straatkraampjes met benzine. Wij hebben geen keus, Sander rijdt al een tijdje op reserve, we moeten tanken.

Mevrouw doet goede zaken, ze mag in totaal 25 liter in onze tankjes gooien. En dat voor 400 per liter (iets van 75 euro cent), we vullen ook meteen onze water voorraad aan want naast benzine verkoopt mevrouw ook diesel, sterke drank en water.

Nu we weer afgetankt zijn kunnen we de grens over. Die is nog maar 15 km van ons vandaan. Omdat Nigeria niet al te fijn schijnt te zijn lunchen we nog aan Benin zijde. Daarna rijden we door. Bij het grens dorpje zijn ze gek op drempels. Hele gemene drempels. Bij verscheidene knal ik met mijn standaard tegen de drempel aan. We rijden door en dan is er het bord Nigeria. Ehh leuk maar we moeten eerst toch Benin uit? Wij vragen aan de Nigeria man en hij wijst ons waar we de politie van Benin kunnen vinden, die zijn we dus gewoon straal voorbij gereden zonder dat ze iets zeiden. We keren om en gaan terug naar de politie, daar vraag ik waar de douane is. Het antwoord? In Ketou. Wij stappen dus maar weer op en rijden eerst weer 15 km terug. Daar vinden we de douane, de meneer van de douane is druk bezig met een simkaart te kopen, het juiste nummer uitkiezen is uiteraard uitermate belangrijk! Ik wacht rustig af en meneer weet tussen al zijn drukke bezigheden door onze carnets uit te stempelen. Nu kunnen we weer over de 15 km terug, weer over de K-drempels en dan naar de politie.

De politie van Benin, die heeft ons ruim een half uur gekost. Want in een boek moet ons naam, beroep en paspoort nummer komen te staan en dat is uiteraard geen eenvoudige taak. Allereerst moet het juiste boek gevonden worden. Daarna de juiste pagina. Vervolgens moet eerst de datum, dag, tijd van vandaag in het boek geschreven worden, dat moet met een rode balpen, een blauwe is niet goed. Daarna met een blauwe balpen moeten onze gegevens overgenomen worden maar ook dat is lastig. Na ruim een kwartier komt persoon nummer 4 en die lijkt wel te weten hoe het moet. Maar ja in het boek staan de lijntjes voor de kolommen maar tot halverwege de pagina, dat is niet goed, eerst moeten de lijnen tot onder doorgetrokken worden voor hij kan gaan invullen. Dat doet hij daarna wel snel. In ieder paspoort een stempeltje, datum van vandaag, krabbeltje erbij en we kunnen gaan. Ze kunnen ook geld wisselen dus dat doen we ook maar meteen.

Zo staan we bijna 2 uur later weer bij dezelfde Nigeriaanse post. Zo meneer wij zijn er klaar voor. We pakken onze paspoorten maar die mogen we bij ons houden, we moeten een brommertje volgen naar de politie van Nigeria. We stappen weer op de motor en volgen de brommer, we gaan over gravel, over asfalt en dan over een zanderig pad. Nog meer zand later, als ik al bijna wil afhaken, komen we eindelijk aan bij de politie. We stappen weer af en gaan naar binnen, kaartje invullen, stempeltje in het paspoort en klaar zijn we. De douane zit aan de overkant. Wij lopen erheen maar er zit niemand, we lopen een rondje langs alle gebouwen en praten daarbij luid. Of in ieder geval luid genoeg om de meneer van de douane wakker te maken, hij komt zijn bed uit heet ons welkom en stempelt onze carnets in. We mogen gaan.

We rijden terug naar de hoofdweg en zetten koers richting Shagamu, het is ondertussen iets van 14:30 of 15:00 en we moeten nog 120 km. Dat moet te doen zijn. Waar we echter geen rekening mee houden zijn al die checkpoints. Het begint bij iemand die we in eerste instantie niet eens zien zitten. Pas als hij begint te roepen en schreeuwen hebben we door dat we moeten stoppen. Meneer wil onze yellow fever kaart zien. Geen probleem meneer, excuses dat we doorreden maar 2 km na de politie en douane verwachtten wij gewoon geen stop. Meneer vindt het niet echt een probleem, hij schrijft wat gegevens over en vertelt ons dat we 2 huisjes verderop bij een mevrouw ook weer moeten stoppen. Wij gaan naar mevrouw, zij is van de Nigeriaanse FBI. We moeten een formulier invullen met naam, adres en geplande route. Sander en ik vullen het in en daarna gaat mevrouw het helemaal spellen. Ze begint met de mijne en terwijl iedereen zegt dat ik netjes schrijf heeft mevrouw er moeite mee. Nou wacht dan maar tot ze Sander zijn papiertje te zien krijgt! In mijn cijfer 8 mis ik iets van een millimeter inkt, is dat echt een 8? Nee dat kan toch niet dat moet ze corrigeren. Ook mijn 9-ens zijn totaal onduidelijk, het lijkt wel een g! Als ze de mijne eindelijk gespeld heeft zijn wij al door ons geduld heen. Ze begint aan die van Sander, hopeloos dus. Bij adres hebben we Banne Buikslootlaan gezet (dat staat ook op het carnet) als zij spelt B-U-I-K-S-L-E-R-T-L-O-O-N like that? Zeggen wij yes madam that is correct! Als ze ook Sander zijn formulier gespeld heeft mogen we door naar het volgende huisje, daar zit immigratie. Ze willen onze paspoorten zien maar zijn redelijk snel klaar. Wij mogen vertrekken. Nog 100 meter verder worden we weer gestopt, deze keer is het douane, ze willen onze carnets zien. Ik tover de carnet tevoorschijn en dan mogen we gaan. Nog geen kilometer verder, immigratie, ze willen paspoorten zien en een kopie houden. Weer een kilometer verder de Benin-Nigeriaanse grens politie. Dit gaat zo door en door en door tot we er moedeloos van worden. We vertellen ondertussen al dat we graag Shagamu zouden willen bereiken maar dat we niet zeker zijn of we het halen gezien het aantal stops.

Tijd voor een nieuwe tactiek, zodra iemand wuift dat ik moet stoppen rijd ik naar de persoon toe, stop voor zijn voeten en ga voor de tactiek please sir we are trying to reach Shagamu and would like to arrive before it is getting dark can we please continue? Werkt verbazingwekkend goed! Voeg er een Odabo (doei) aan toe aan het eind en ze zijn je grootste vriend. We hebben wel nog 1 vervelende stop gehad van mannen die ook in al onze koffers wilden kijken: 'I want to see everything one by one'. Waarop ik zei prima meneer ik open de koffer en alles wat je wil kijken pak je zelf maar uit de koffer, toen had meneer opeens geen behoeft meer om de bodem van mijn koffer te halen!

Ergens onderweg komen we nog langs een stad, daar is een volledige verkeerschaos. Zijn wij nu blij dat we niet via Lagos gegaan zijn. Dat schijnt de ergste plaats te zijn, nou erger dan dit kunnen wij niet aan hoor! We verlaten de stad en rijden door naar Shagamu. Op internet hebben we het Lek Greens Hotel gezien, die heeft betaalbare kamers. We vinden het Lek Greens maar helaas is er een feest aan de gang en zijn ze volgeboekt. Er tegenover zit gelukkig nog een hotel. Dat is ruim 2 keer zo duur en gelukkig nog niet vol. We nemen een kamer, laden onze spullen uit en ook al ruikt het eten heerlijk, toch maar eerst een douche nemen. Daarna werken we ieder een bord kip met friet weg en drinken we een biertje. Eerste etappe Nigeria gehaalt, hopelijk hebben we morgen minder checkpoints!

Read more / Nederlandse versie »

Een visum, kapotte koffer en huisjes in de lagune

Van Ouidah, Benin naar Porto Novo, Benin
We stappen ons bedje uit en willen brood gaan halen. Maar wat vinden wij in het restaurant tot onze grote verbazing? Onze motoren! Heeft iemand die gisteravond binnen gezet? En dat terwijl ze geen beste oprit hebben. Dat zal me een partij geduw en getrek geweest zijn. We halen brood en rijden de motoren weer naar buiten. Daarna moeten we even rustig ontbijten want het giet. We zijn al lang blij dat we niet aan het andere eind van het 4 km zand / modder pad zitten want dat is nu helemaal modder geworden. Als het zo goed als droog is vertrekken we. Eerste halte is Cotonou. Zal ons visum klaar zijn? En wat zal er over zijn van die dramatische weg nu het zo geregend heeft?

Bij Pahu starten we de camera, we rijden weer terug over het zand / modder spoor. Dat gaat vandaag best soepel. Dan opeens is er asfalt, wil je zeggen dat we er al zijn? Ik zet de camera uit maar moet hem dan weer snel starten. Geintje van de chinezen! Er ligt slechts een klein stukje asfalt. We duiken weer het zand op en dan volgt toch echt wel het slechtste stuk. Blub en blub. Meestal niet glad en ook niet diep. Tot ik een meneertje voor me bijna op zijn snufferd zie belanden. Tijd om te remmen dus en even rustig een ander spoor uitkiezen. Over het algemeen gaan we harder dan de brommertjes en halen we ze soepel in. Maar ja, die mensen op die brommertjes, die vervoeren van alles op een brommertje. We hebben al een keer een koeienhoofd gepasseerd, de voorpoten, een varken en vandaag een nieuwe in de collectie. Iemand heeft een tuinhek gekocht. Ongeveer een metertje of 3 lang. En dat wordt overdwars op het brommertje vervoerd. We zijn niet de enige die moeite hebben er voorbij te komen....

We arriveren in Cotonou en rijden rechtstreeks naar de ambassade. Daar krijgen we onze paspoorten inclusief visum voor Congo. Dat is best soepel gegaan! Snel de stad weer verlaten. Een stad waar mensen echt niet kunnen rijden. Lonely planet is het met ons eens: 'Spending a day in Cotonou is like being locked in car with a chain-smoking speed freak. The zemi-johns (brommers) swarm down the boulevards like kamikaze pilots, filling the air with fumes that only briefly clear at night, when te streets seem eerily quiet'. Garmin is het echter net iets minder met ons eens en stuurt ons dwars door de stad heen. Na een hoop gevloek, bijna aanrijdingen en afsnijdingen zijn we eindelijk de stad uit. We belanden op een tolweg. Brommertjes (en dus ook wij) hoeven niet te betalen voor tolwegen. De brommertjes zitten nu echter totaal rechts naast de weg op iets wat in Nederland gewoon een fietspad zou heten. Wij vonden dat wel een heel klein pad en zijn op de hoofdrijbaan gebleven. Nu moeten we dus aansluiten bij de tolpoorten. Nou dat kan in Benin toch echt niet hoor! We worden er tussenuit gepikt, jullie mogen hier niet rijden je moet op dat fietspad zijn. Prima man maar hoe kom ik daar dan? Nou meneer haalt een dranghek weg en wij kunnen door een doorgang van een kleine meter. Daarna rijdt je alsnog door een tolhek maar nu 1 die gesloten is. Sander let daar even niet goed op en ziet de bloembak een beetje laat. Gevolg?

We besluiten het fietspad maar fietspad te laten en blijven op de hoofdrijbaan. Wij kunnen veel harder dan de brommertjes en ook harder dan sommige autos die hier rijden (en niet boven de 70 lijken te kunnen komen).

Aangekomen in Porto Novo doen we eerst een poging om het dorp Aguegues te vinden, dat is een dorpje in de lagune met bamboehuisjes op palen. We belanden in een totaal gekkenhuis. De blanken, alias de lokale bank, zijn gearriveerd en we worden omsingeld. Iedereen wil onze gids zijn. Snel wegwezen hier en eerst maar door naar het hotel. We rijden naar Centre Songhai een complex, we gaan vanavond uitzoeken van wat precies. We checken in in het guesthouse, ontvangen een stuk wortelzeep, 2 handdoeken en een rol chinees wc-papier en de kamer sleutel. Eerst maar even lunchen dan.

Na de lunch regelen we een zemi-john die ons de weg wijst naar de parking voor de pirogue naar Aguegues. Zie je zaten we net toch echt niet goed want daar was geen parking! Ach wat zijn wij soms naief. Een parking is de plek waar je je motor laat staan, niet een parkeerplaats. In ons geval is het tussen een hoop zand en vrouwtjes die spullen verkopen. Precies op de plek waar wij eerder vandaag ook al waren. De meneer van de zemi-john is wel aardig en blijft bij ons terwijl we onderhandelen voor de gids. Volgens de lonely planet moet het 6000 per persoon kosten. De gids vraagt 45.000. Beetje veel meneer. Wij bieden 10.000 voor ons 2-en. Nou 35.000 dan. Nog altijd een beetje veel meneer. Uiteindelijk worden we het eens over 15.000. We lopen dwars door de markt waarbij je over de mandjes met vis heen moet stappen en stappen de pirogue in. Dan vertrekken we. Eerst met een stok voortgeduwd en daarna met een motortje varen we door de lagune.

We komen aan bij het dorpje en mogen daar het bootje uit om te wandelen door het dorpje. De kinderen staan al met uitgestoken handjes klaar om geld te vangen. Nee meneer wij hoeven niet te wandelen. We vinden het leuk zat langs het dorpje te varen. Laten we teruggaan. Niet eens een heel slechte keus want op de terugweg begint het te regenen.

Als we bijna bij de startplek zijn besluit meneer op een andere plek aan te leggen. Van waar wij vertrokken was het ook wel erg druk en dat lijkt nu nog voller te zijn geworden. Wij leggen aan op een rustige plek, aan de vuilnisbelt. Gewoon uit de boot stappen en over het afval loop je dan naar je motor. Stinkt hier behoorlijk, gelukkig glijden we niet uit...

We rijden terug naar het hotel en bekijken vast het menu van vanavond, de keuze is steak, vis of eend met rijst en erwtjes of met atieke. Wat het gaat worden weten we nog niet. Eerst maar even internetten. Dat is echter zo traag dat we de moed maar opgeven. Binnen een half uur hebben we de mail opgehaald en 1 pagina van faceboek kunnen openen. Gmail openen gaat niet, bankieren gaat niet. Als we klagen over de traagheid worden we recht uit uitgelachen. Nee een kabel hebben ze niet (we zitten op wifi) en dat terwijl er gewoon kabels op de grond liggen maar die mogen we dus niet gebruiken. Na een half uur geven we het internet op en gaan we maar een stukje lopen. Bij een mevrouwtje langs de weg kopen we weer een oliebol-achtig iets we hebben reuze honger en die broodjes stillen de ergste trek. Een ander restaurant kunnen we niet in de buurt vinden. Dan maar terug naar Centre Songhai. Als we daar het terrein oplopen zien we voor het restaurant ook vrouwen met potten staan. Wat heeft u? Kip met rijst en saus. Nou dat klinkt prima mevrouw doe ons maar 2 borden. Volgens mevrouw is het een tomaten saus, wij denken eerder een piment saus. Scherp maar lekker.

Read more / Nederlandse versie »

De rode weg naar de slavenroute

Van Cotonou, Benin naar Ouidah, Benin
We beginnen de dag weer met onze gebruikelijke speurtocht naar brood. We vinden de bakkerij en stappen naar binnen. Heeft u brood? Nee dat is nog niet klaar om 9:30 pas. Lekkere bakker is dat, dan zijn wij toch al verhongerd?! Gelukkig vinden we verderop wel brood bij een mevrouw. Hier in Benin kunnen ze het brood wel goed verstoppen. Een vrouwtje met een mand met daaroverheen een kleed, daaronder daar zit brood!

We ontbijten en vertrekken naar de ambassade van Congo. Ze zeiden wel 12 uur maar wie weet kunnen we onze paspoorten eerder ophalen. Helaas is dat niet het geval. De meneer laat ons niet eens tot 12 uur wachten hij zegt dat de visum persoon er niet is en dat we om 16 uur maar terug moeten komen. Wij besluiten dan Cotonou te verlaten en morgen onze paspoorten op te halen. We stoppen wel onderweg nog even bij de ambassade van Angola om daar te vragen of we een visum kunnen aanvragen maar dat kan niet in Cotonou pas weer in Abuja.

We zetten koers richting Ouidah. Michiel heeft ons reeds gewaarschuwd. Er is een weg langs de kust maar dat is zand. De hoofdweg, een rode weg op de Michelin kaart, wordt onderhanden genomen door een stel chinezen en die is een en al modder. Toch waren we hierop toch niet helemaal voorbereid....

De modder valt opzich wel mee, het is geen gladde modder in ieder geval. Maar de heuvels en kuilen en weer totale gekkenhuis van het overige verkeer. Ik haak ergens af, overal om me heen getoeter maar ze kunnen het heen en weer krijgen. Ik stop en Sander mag mijn motor hieruit rijden. Ik loop meteen door naar de wegwerkers, hoe lang gaat deze rotzooi door? Helemaal tot in Ouidah? Nee zegt de man tot Pauw (of iets wat hierop lijkt), we zoeken het op op Garmin en wat blijkt, ongeveer 15 km van de 30 hebben ze opengebroken. Gelukkig is de rest niet zo een maanlandschap en kunnen we daar wel fatsoenlijk op rijden. Als we morgen teruggaan moet ik maar de camera op mijn helm zetten, dit soort gekkenwerk moet op video vastgelegd worden!

We moeten onderweg nog even stoppen vanwege een regenbui. We vluchten een barretje in en drinken daar maar even een cola. Daarna is de regen voorbij getrokken en kunnen we verder. We rijden door naar een maquis hotel in Ouidah. Helaas lijkt dat gesloten te zijn. Dan maar naar de volgende keuze die ligt aan het eind van de slavenroute, 4 km zandpad. De 4 km leggen we niet op de motor af, ook hier is het zand blub geworden en we zijn al een ander hotel gepasseerd wat er ook wel aantrekkelijk uitziet. We keren om en checken in bij het hotel.

Na een douche en de lunch gaan we de slavenroute lopen. Onderweg staan veel beelden dus we kunnen leuk toeristje spelen.

De route loopt door een lagune heen, daar staan huisjes in het water. Hopelijk is dat enkel door de regen en staan ze niet altijd in het water...

Aan het eind van de zand / blub weg staat het gedenkmonument. The point of no return. Uiteraard moet ook die op de foto vastgelegd worden.

Verder staat er ook een monument voor het millenium en een point of return poort. Dat laatste is wel een beetje vergane glorie. Je kunt blijkbaar beter niet terugkomen?

We lopen het hele eind weer terug en zijn blij als we terug zijn bij het hotel. Het was toch wel een aardige wandeling. We rusten even uit met een spelletje en daarna is het alweer etenstijd. We zitten hier ook in een maquis hotel en op het menu staat yassa poulet. Mijn keuze is snel gemaakt. Sander heeft iets langer nodig voor hij ook maar de yassa bestelt. We geven door om 19 uur te willen eten en dat is geen probleem.

Het wordt 19 uur geen eten, het wordt 19:15 geen eten. En wij hadden dus om 17 uur al honger dus waren nog aan het twijfelen of we wel 19 uur zouden eten of eerder. 19:30 en je raad het al geen eten. Eindelijk om 19:50 komt het eten. Uitgehongerd vallen we aan en binnen 10 minuten hebben we onze portie yassa weggewerkt. Dan nog een biertje, een spelletje en nog wat bloggen en dan kunnen we alweer naar bed. Hopelijk dat we morgen ons paspoort met visum krijgen??

Read more / Nederlandse versie »

Ambassade zoektocht

Van Abomey, Benin naar Cotonuo, Benin
We ontwaken in onze beelden tuin en ik ga eerst maar even bij de beestjes kijken. Er zit naast de grote ook een kleintje in de omheining en die ligt vanochtend dicht bij het hek. Zo dichtbij dat ik hem een klein beetje kan aaien. Als Sander dat ook probeert rent het arme beestje verschrikt weg.

De gids meneer is er niet om brood voor ons te halen dus dan lopen we maar zelf. Erg ver hoeven we niet. Een mevrouwtje vraagt ons al of we brood zoeken. Ja mevrouw dat doen we. Laat mevrouw nu net brood verkopen! We kopen een portie voor ons ontbijt en lunch en keren terug naar de tent voor het ontbijt.

Na ons ontbijt pakken we onze spullen in en vertrekken we. Het plan is om via de hoofdweg (de rode weg op de Michelin kaart) naar Cotonou te rijden. Eerst moeten we een stukje over een gele weg en dan de rest rood. Makkelijk dagje dus. De gele weg is in zeer goede staat. Mooi asfalt zonder gaten. Tot we bij de stad zijn waar we over moeten gaan op de rode weg naar het zuiden. We worden de halve stad doorgeleid en die weg is niet al te best en daarbij wel super druk. Eind goed al goed we zitten op de juiste weg naar het zuiden. Tenminste dat zegt onze Garmin, want een hoofdweg dat kan dit toch niet zijn???? Het verkeer toont aan dat het wel de hoofdweg is, een grote sliert vrachtauto's en taxi's met daar tussendoor zigzaggend brommertjes. De weg is echter 1 grote gatenkaas waardoor alles tergend langzaam rijdt.

Wij banen ons een weg door het overige verkeer. Erg snel gaat het bij ons ook niet, ook wij moeten gaten ontwijken en daarnaast ook de auto's en vrachtwagens die afwisselend helemaal links, helemaal rechts of ergens op het midden rijden. Een taxi hoekt mij bijna van de motor af als hij ver uitwijkt naar links en Sander er rechts voorbij gaat. Als ik dat ook wil doen maakt de taxi opeens een 90 graden bocht naar rechts en dan moet ik dus even vol in de remmen.

Een stuk verderop is een brommertje minder fortuinlijk. Hij is tegen een auto aangereden (of de auto tegen hem dat weten we niet) en dan zien we weer de Beninse schadeafhandeling, het wordt weer een gevecht. Snel wegwezen hier dus.

Het makkelijke dagje valt dus wel een beetje tegen, het is al 13 uur geweest als we eindelijk in Cotonou aankomen. Nu ook maar eerst naar de ambassade van Congo-Kinshasa voor we gaan lunchen. We rijden een straat in en wat ligt er voor ons? Plassen, plassen en nog meer plassen. Over de hele breedte van de weg. Heeft het hier dan geregent? We werken ons een weg door en om de plassen heen en komen bij verschillende ambassades. Echter niet bij die van Congo. We vragen en vragen en uiteindelijk geeft een brommertje aan dat we hem moeten volgen. De plassen zijn ondertussen nog dieper geworden dus ik sta dan al ergens langs de kant van de weg maar even te wachten tot Sander de juiste plek gevonden heeft. Als meneer Sander heeft laten zien waar de ambassade zit komt hij terug om mij op te pikken. Ik moet er toch aan geloven en zal nog wat meer plassen moeten doorkruisen. We keren om en ik volg. Plas 1 moet je links houden, dat gaat nog goed. Plas 2 schuin doorsteken, Sander zijn achterwiel verdwijnt daarbij volledig in de plas dus ik neem hem iets meer rechts. De plas gaat goed maar dan moet ik er weer uit komen. Dat gaat net iets minder handig, dankzij de muur die daar ook staat en helaas niet voor mij opschuift. Ik sta klem met de motor tegen de muur. Een paar locals schieten te hulp en trekken me weer een stuk achteruit zodat ik van de muur kan wegdraaien. Vriendelijk bedankt mannen!

We vervolgen onze weg naar de ambassade, die weten we verder zonder kleerscheuren te bereiken. We parkeren en dan blijkt dat de ambassade gewoon nog open is! Dat is best uniek want meestal hebben ze zeer lange lunch pauzes. Jammer voor ons dus, onze lunch moet nog even wachten. We mogen naar binnen en krijgen een aanvraagformulier. Die even invullen, 2 pasfoto's en ons paspoort en daarbij 100.000 CFA en dan moeten we even wachten. Rond 14 uur krijgen we te horen dat we morgen moeten terugkomen om 12 uur. Dat dit zo soepel zou gaan hadden we niet verwacht! Wel een beetje gehoopt want we hadden al op internet gelezen dat je in Benin makkelijk aan een Congo visum kan komen daarom zijn we hier dus ook.

We lunchen voor de deur van de ambassade. Vervolgens stappen we weer op de motoren en rijden we naar een hotel. Daar pakken we uit, nemen we een douche en dan is het tijd voor de volgende missie. Internet. We vinden een internet cafe vlakbij het hotel en kunnen eindelijk weer eens mail ophalen en de blogsite bijwerken. Het internet uurtje vliegt voorbij en dan is het alweer tijd voor het avondmaal. We schuiven aan bij een maquis die yassa en kedjenou op het menu heeft staan. Laat ik nu helemaal weg zijn van yassa en Sander fan van kedjenou. De keus is dus snel gemaakt. Na een heerlijke maaltijd met eindelijk ook weer eens een grote portie kip zoeken we nog een barretje. Die zijn hier echter dunner gezaaid en nu de stroom in de hele wijk is uitgevallen zijn ze zowiezo veel moeilijker te vinden. Onmogelijk voor ons dus dan maar een avondje geen bier en op de hotel kamer zitten kan ik tenminste weer eens onze kleren wassen (ook leuk hoor!)

Read more / Nederlandse versie »

Foto's Benin

Foto's Benin nu online. Bereikbaar via de link in het menu of de link hieronder: Foto's Benin

Read more / Nederlandse versie »

In Benin is niet alles beter

Van Tohoun, Togo naar Abomey, Benin
We staan op, ontbijten en verlaten Tohoun. Dat ligt zo ongeveer op de grens dus dat is een kort ritje. We stoppen bij de douane en bij de politie van Togo en binnen no-time staan we weer buiten. We mogen Togo verlaten. We rijden 50 meter en dan is het weer stoppen, nu om Benin in te komen. Dit duurt iets langer maar dat is enkel omdat ze in de koffers willen kijken. Toch is het uiteindelijk al weer 11 uur als we de grens verlaten. Reden? Een uur tijdverschil!

We rijden de overige 70 kilometer naar Abomey. Onderweg worden we wel nog een paar keer gestopt door politie en gendarmerie maar we willen enkel een praatje maken.

Om het nieuwe 12 uur komen we aan in Abomey, onze maag heeft zich snel aangepast, we hebben honger! Toch maar eerst de tent opzetten op onze kampeerplek. Dat is een tuin met allerlei beesten, bomen en beelden.

Als de tent staat is het lunch tijd. We willen het terrein verlaten maar dan komt er iemand aanlopen. Wat willen we? Ehh brood kopen meneer. Dat hoeft niet het hotel heeft ook brood. Nou laat maar zien dan, ik kan niet inschatten hoeveel we willen als ik niet weet hoe groot het brood is. De man stapt op zijn brommer en rijdt het dorp in. Een paar minuten later komt hij terug met een brood. Ahh ja klein maatje dus, doe er dan maar 2. De man stapt weer op zijn brommer rijdt het dorp in en komt terug. Nog een kleine kanttekening, de man komt terug met een zakje met daarin het brood, daarmee loopt hij het hotel in en dan komt hij met het brood op een 'zilveren' schaal weer terug naar buiten naar ons toe, en dat dus 2 keer!

We bedanken meneer en willen gaan eten, maar eigenlijk is meneer geen boodschappenjongen, hij is gids en hij wil zijn diensten aanbieden. Dat is prima maar we hebben eigenlijk reuze honger. Toch meneer maar even zijn verhaal laten doen en dat is het teken dat ook meneer 2 zijn diensten kan aanbieden. Meneer 2 maakt sieraden en houten decoratie. Sander praat met meneer 2 en ik met meneer 1 dan zijn we hopelijk zo klaar. Meneer 3 sluit achter aan in de rij we zien hem al zijn kleden naast zich uitleggen.....

Uiteindelijk weten we de meneren af te wimpelen en kunnen we eten. We besluiten geen gebruik te maken van de gids om langs verschillende paleizen en tempels te gaan. De gids wil namelijk 20.000 CFA voor de ronde (in de lonely planet staat 2500 per persoon) en dan moet ook nog 1 van onze motoren mee en dat terwijl in dit dorp veel zand ligt. We besluiten de route te gaan lopen.

Na een paar uur lopen hebben we nog erg weinig gezien. De paleizen zijn er wel maar die liggen achter hoge muren. Er is niemand bij de ingang te bekennen dus we kunnen niet vragen of je entree moet betalen en hoeveel dat dan is. De tempels kunnen we niet vinden dus dat schiet ook niet op. We lopen wel een volledige ronde dorp maar dan is het ook mooi geweest. Terug naar ons tentje dan maar.

We doen nog wat spelletjes en dan is het tijd voor het avondeten. Dat hebben we reeds geregeld bij de maquis vlak bij het hotel. We krijgen beide een bord vol met ratatoulle, rijst en kip daarbij moeten we natuurlijk het bier van Benin uitproberen. Na het eten gaan we terug naar het hotel. Daar zitten we wat te computeren tot er een Belg (wereldambtenaar Michiel) langs komt wandelen. Hij werkt tijdelijk in Benin en wil ook een motorreis maken. De avond vliegt voorbij met gezellig kletsen.

Read more / Nederlandse versie »