8:25 PM
Sander & Marianne
Foto's Ghana nu online. Bereikbaar via de link in het menu of de link hieronder:
Foto's Ghana
These are the motorbikes we had
Unfortunately, for our RTW trip, we have to say good-bye to the motorbikes on which we traveled to the Nordkapp in 2011.
Friday, May 31, 2013
350 meter touwbruggen
Van Cape Coast, Ghana naar Kakum National Park, Ghana en terug naar Hans Cottage Botel, Ghana
Vandaag gaan we de touwbruggen van Kakum National Park bewandelen! We pakken de tent in en kopen eerst nog wat water en brood. Misschien dat we in het park gaan kamperen. De Nederlandse mede-gast van de lodge verteld ons wat brood en water zou moeten kosten tegenover het hotel dat is een heel stuk minder als dat we tot nu toe betaald en gehoord hebben. We gaan het uitproberen. Het brood is inderdaad veel goedkoper, blijkt dat wij steeds fabrieksbrood gekocht hebben wat veel duurder is (en eigenlijk ook nog eens niet lekker is). Daarnaast is in Ghana de kleine zakjes met water de goedkoopste variant van water kopen. Een zakje van 500 ml kost 10 cent. Een fles van 1,5 liter kost meestal 2 cedi. We willen 20 zakjes water en de vrouw begint met een dun flut plastic zakje te pakken om ze in te doen. Dat gaat niet werken, dan zie ik dat ze ook een baal hebben waarin een boel van die zakjes zitten. Ik vraag hoeveel erin zitten en krijg als antwoord 2 cedi. Das fijn mevrouw maar hoeveel zitten er in? 30 stuks. Nou prima doe ons dan maar 30 zakjes in die baal dat schouwt een heel stuk makkelijker. Met 15 liter water (voor nog geen euro) en 6 kleine broodjes lopen we terug naar de camping. Daar doen we de zakjes legen in onze lege 5 liter fles, onze camelbags en onze waterflessen aan de koffers. Uiteindelijk houden we nog een stuk of 8 zakjes over en die gaan dan maar los in de topkoffer.
We vertrekken richting Kakum, de weg het dorpje uit is 1 lange file. Als die file eindelijk ophoudt wordt de weg steeds slechter. De gaten worden groter en veelvuldiger. Goed opletten dus waar we rijden. Al snel komen we aan in Kakum, de entree is 2 cedi voor ons tweeen. Dat is zo goed als niets dus. We parkeren de motoren en kleden ons om. Dan gaan we naar de balie om te kijken wat de entree voor de touwbruggen is. Wat blijkt, je mag niet zelfstandig naar de touwbruggen toe, dat moet met een gids. Entree voor de touwbruggen met gids is voor een niet-ghanese volwassene 40 cedi en dat terwijl voor een ghanese volwassene de entree 14 cedi is en voor een niet-ghanese student of vrijwilliger werker 20 cedi. We betalen de hoofdprijs dus!
Omdat we met een gids moeten en het nu al bijna lunchtijd is besluiten we eerst buiten voor het terrein te lunchen, daarna kopen we onze kaartjes voor de touwbruggen, toevallig tegelijk met 2 andere Nederlanders. Terwijl we wachten tot we door de gids mee het bos in worden genomen kunnen we dus gezellig wat kletsen. Uiteindelijk vertrekken we met een groep van een man of 40 mee met de gids. Die groep bestond ook nog eens uit een Ghanese schoolklas. Daarnaast zitten er ook oudere mensen bij, wat wel opvalt is dat alleen Sander en ik een bordje Adult omhebben (het toegangspasje moet je om je nek dragen), Ghana heeft echt veel oudere studenten!
We lopen door het bos richting de touwbruggen, onderweg moeten we een paar keer stoppen en probeert de gids iets te vertellen, onbegonnen werk als je zo een grote groep bij je hebt en ook een lading schoolkinderen. Er is niets van te verstaan. Uiteindelijk komen we bij de touwbruggen en daar mogen we een rondje over het 350 meter lange, uit 7 touwbruggen bestaande, parcours afleggen.
Wij lopen helemaal achteraan en een van de Ghaneese schoolkinderen is doodsbang, we gaan dus tergend langzaam over de bruggen, zo langzaam zelfs dat we halverwege het parcours achter ons de volgende groep krijgen. Een stel Engelse of Amerikanen, luidruchtig en kennen het woord wachten duidelijk niet. We lopen dus een beetje in een treintje over de bruggen en kunnen niet echt meer rustig ergens naar gaan staan te kijken.
Al veel te snel staan we weer bij onze motoren, touwbruggen parcours is afgelegd. Veel beesten hebben we niet gezien enkel vlinders.
We rijden een stukje terug naar Hans Cottage Botel, volgens de lonely planet een leuke plek waar je kunt slapen. Daar zetten we ons tentje op en lopen we een rondje om de vijver om krokodillen te spotten. Dezelfde schoolklas is hier echter ook gestopt dus de krokodil kunnen we enkel van een afstandje bekijken.
Nog een wist u datje, wist je dat ze in Ghana bij het tankstation behalve benzine en diesel ook kerosine verkopen? We hebben alleen nog geen vliegtuig zien landen om te tanken....
Thursday, May 30, 2013
Nothing much
Een dagje Cape Coast, Ghana
We worden wakker door de regen. Vandaag dan maar niet naar Kakum National Park. In plaats daarvan doen we eerst rustig ontbijten onder een afdakje.
Terwijl we zitten te ontbijten komt een van de andere lodge gasten langs. Ze is Nederlandse maar woont met haar Venezuelaanse man in Nicaragua. Ze heeft een Nederlands reisboekje over Ghana wat wij mogen lenen om te lezen. Helaas is de bui sneller voorbij als dat ik het boek uit heb dus moet ik even een pauze inlassen om te gaan wandelen. We willen naar de 2 forten lopen, lonely planet zegt dat je er niet in kan maar dat het uitzicht mooi is.
We beklimmen de heuvel naar het eerste fort. Dan stuiten we echter op 2 hotels de vrouw van het hotel zegt dat het niet veilig is om naar het fort te gaan omdat daar drugsgebruikers zitten die nogal eens proberen je van je spullen te beroven. Als we toch naar boven willen adviseert ze ons een gids mee te nemen.
Terug bij de lodge is het lunchtijd. Daarna duik ik het boek weer in. Morgen willen we verder dus dan moet hij uit zijn. Dat lukt, om 16 uur heb ik het uit. We doen nog even een spelletje en dan kunnen we weer terug naar hetzelfde restaurant als gisteren. Daar eten we beide een bief gerecht wat wederom uitstekend smaakt.
Wednesday, May 29, 2013
Van het ene strand naar het andere strand
Van Akwidaa, Ghana naar Cape Coast, Ghana
Het is tijd om verder te gaan. We lopen eerst naar het dorpje om nog een brood te halen. Daarna is het ontbijten, inpakken, afrekenen en wegwezen. Afrekenen gaat niet zo soepel. Ze schreven alles wat je bestelde op losse briefjes en dan kun je op je vingers natellen dat het mis gaat. Wij voorzagen dit al en hebben ook zelf bijgehouden wat we besteld hadden. Op magische wijze zijn er 2 extra bier, 2 water en een sap op onze rekening erbij gekomen. Daarnaast is volgens hun 46 + 46 + 38 = 140 (om je het narekenen te besparen dat is samen 130) en dachten ze dat de tent waarin wij sliepen van hun was (en slapen in een tent van hun is duurder dan met je eigen tent). Nadat ik ze op alle fouten heb gewezen komen ze op hetzelfde bedrag uit als dat wij al berekend hadden.
Nu kunnen we dus vertrekken, vannacht heeft het weer geregend en dat is aan het eind van de oprit al te zien, de plas is weer gegroeid. Ook onderweg zitten er paar grote plassen in de weg, sommige ter breedte van de weg dus is er maar 1 oplossing, door de plas heen! Onderweg moet Sander toch weer even helpen. De gevreesde berg, die zie ik niet zitten dus Sander rijdt mijn motor omlaag terwijl ik ga lopen. Vlak voor het dorp is een afslag, ik dacht daar bij aankomst een taxi uit te hebben zien komen dus we besluiten de afslag te nemen om zo de vreselijke weg naar het dorp te kunnen omzeilen. Dat blijkt echter geen goed idee, de weg die best aardig begint wordt al snel een geitenpad. Ook Sander zit dit niet zitten dus dat wordt keren. Ook keren is lastig want de weg is in totaal iets van 3 meter breed maar in het midden een diepe geul. We duwen en trekken om de motoren gekeerd te krijgen maar uiteindelijk lukt het wel. Dan toch maar het verschrikkelijke pad naar het dorp. Bij het dorp kun je nog 1 keer kiezen, wij kwamen van rechts maar je kan ook links en daar heeft ooit asfalt gelegen (ligt nu meer gat dan asfalt). Wij kiezen links en dat gaat goed, tot je de hoofdweg ziet. Die ligt 20 meter lager en allemaal keien leiden erheen. Sander tettert de berg omlaag en mag weer naar boven lopen om mijne ook omlaag te stuiteren. Ik loop maar weer.
In het dorp zegt Garmin rechts af, wij volgen Garmin maar niet lang. De gatenkaas wordt weer dramatisch en gaat een stijle heuvel op. Boven op de heuvel, daar staat een school. Einde weg. Weer keren dus (en ook dit doe ik niet op een helling met een hellingshoek van veel te veel) en terug de gatenkaas omlaag. Uiteindelijk vinden we de juiste weg naar Cape Coast en kunnen we wat vaart maken.
In Cape Coast aangekomen willen we naar Oasis Beach resort. Het moet aan het strand liggen dus moeilijk kan het toch niet te vinden zijn? Het moet ook voor het kasteel liggen. We komen aan bij het kasteel en oasis is niet gevonden. Terug dan maar. Tot we weer Cape Coast uitrijden en weer niet gevonden. Wat blijkt? We zijn er al 2 keer voorbij gereden. De derde keer zien we het uithangbord en draaien we de juiste oprit in. Bij Oasis aangekomen zetten we weer ons tentje op, motoren kunnen ook het terrein.
Als alles weer staat doen we een klein rondje dorp, we lopen naar het kasteel en bestellen alvast bij het restaurant ons avondeten.
Tuesday, May 28, 2013
Wij maken een wandelingetje
Nog een dagje Akwidaa, Ghana
Het heeft vannacht wederom geregend maar deze keer wel een stuk minder. De lucht ziet er ook een stuk vriendelijker uit. We besluiten dat we vandaag nog hier blijven en geven ons op voor de 5 uur durende wandeling naar de rubberplantage, bamboe bos en een natuurlijk zwembad.
Eerst lopen we naar het dorpje, daar steken we een houten brug over naar het nieuwe gedeelte van het dorp.
We lopen eerst naar de rubber plantage. Dat is al een aardige wandeling. Wel de moeite waard want we kunnen rustig de rubber bomen bekijken en krijgen ook nog uitleg over de rubber productie.
Volgende stop is het bamboebos. We proberen de locals na te doen en zetten beide een stuk bamboe op ons hoofd. Helaas moeten we beide het stuk hout met 1 hand op zijn minst vasthouden en bovendien houden we het maar een minuut vol. Dat spul is zwaar! Je krijgt er pijn aan je hoofd van! Behalve veel bamboe staat er ook aardig wat water. Op sommige plekken hebben ze daarom bruggen gebouwd van bamboe waarover je moet lopen om het water over te steken.
We lopen over allerlei smalle paadjes en komen vervolgens nog langs een ghaneese stokerij. Als basis gebruiken ze palmwijn en daarvan maken ze een goedje van ongeveer 45% alcohol. Sander mag het sterke goedje proeven en beide proeven we ook de palmwijn. Ik vraag nog of er alcohol inzit en de gids zegt nee, slechts 5%.
We lopen weer door en komen dan bij de laatste halte, het natuurlijke zwembad. Dat blijkt wel een tegenvaller. Het zwembad is niet zo natuurlijk, het is door de mens aangelegd. En bovendien is het leeg. Geen frisse duik dus. We zijn ondertussen ook wel klaar met lopen. Helaas moeten we nog 6 km terug naar onze lodge. De gids schat de lengte van de totale wandeling op de 20 tot 22 km. En dat hebben wij er nu bijna opzitten op slippers en sandalen. Die laatste 6 km worden dan ook erg lange kilometers. In de brandende zon lopen we terug. Als we eindelijk bij de lodge aankomen lopen we nog 1 stukje, de zee in. Tijd voor een frisse duik. De zee is echter nog steeds te ruw om in te zwemmen dus lang blijven we niet in de zee, staan doet zeer aan onze voetjes namelijk. We nemen maar weer een douche en willen dan wat eten. Eerst bestellen we bruchetta, maar daar hoort tomaat in en die hebben ze niet. Dus bestellen we maar chunky chips. Die krijgen we en ook het menu van de avond. Helaas is de kaart vanavond erg beperkt. Vis is er niet, het varkensgerecht is er niet, curry is er niet. Houd je over spaghetti, BBQ kip met rijst en ananas, BBQ kip met rijst en bonen en bangers en mash. Wij bestellen het laatste maar dan blijkt dat we met de chunky chips de laatste aardappels opgegeten hebben. Mash kan dus ook niet. We vinden het eigenlijk wel slecht. Zit je op een lodge waar je eigenlijk geen kant op kunt hebben ze ook nog eens geen keus in het eten. Maar gelukkig zijn ze wel soepel, als ik vraag of we dan kip yassa kunnen krijgen (staat niet op het menu) zeggen ze dat dat ook kan. Jammer dat ze het niet uit zichzelf aanbieden maar wij hebben wel een heerlijke kip yassa 's-avonds.
Monday, May 27, 2013
Lekker golven
Een dagje Akwidaa, Ghana
Het heeft gegoten vannacht. Helaas hadden we het raampje van de tent open staan dus heeft het ook binnen geregend. En als ik 's-ochtends de koffers controleer is het ook nat in 3 van de 4 zijkoffers. Eerst maar alles te drogen leggen dus. Dat kan in een soort van opslag van de lodge. Binnen drogen is ook de enige oplossing want bijna de hele dag regent het.
We gaan in de ochtend ook het dorpje in om brood te halen. We werken ons door de wirwar van straatjes. Veel kinderen zwaaien en lachen maar er is 1 meisje die het nodig vind om te slaan. Ik kijk boos naar haar en ze schiet weg tussen de huizen. Helaas kijk ik niet boos genoeg want op de terugweg slaat ze me weer, samen met een kleiner meisje. Ik zet de achtervolging in en krijg de kleinste te pakken ik zeg maar dat slaan niet mag. Omstanders staan alleen maar te lachen. Een raar dorpje is dit ik ben namelijk best boos maar niemand zegt er verder iets van.
Terug bij de lodge maken we ons ontbijt daarna stopt het even met regenen en duiken we even de zee in. Zwemmen dat gaat hier niet. De golven zijn hoog en sleuren je alle kanten op. Blijven staan vind ik al een kunst zat.
Na de zeeduik nemen we een douche. Daarna begint de regen weer dus doen we maar wat spelletjes. Als het weer droog is nemen we een tweede duik in de nog altijd woeste zee.
We eten 's-avonds weer bij de lodge. Deze keer bestellen we BBQ kip met toamten salade en friet. De tomaten echter zijn nergens te bekennen wel mango en advocado. Als we er later naar vragen zeggen ze ja sorry de tomaten waren op en onze auto is stuk dus ze kunnen geen boodschappen doen.
Sunday, May 26, 2013
En wat zit er 100 meter na de grens????
Van Noe, Ivoorkust naar Akwidaa, Ghana
Vanacht heel slecht geslapen. Sander had last van de stank en ik last van Sander en van een kakkerlak die langs het bed liep. We zijn dus ook in een niet al te best humeur als we opstaan. Als we brood gaan halen blijkt dat onze motoren klem gezet zijn. Voor de uitrit is een jeep geparkeerd. Verder is het zowiezo erg druk, zal de grens nog dicht zijn? We kopen wat brood en ontbijten. Daarna weet Sander gelukkig de motoren nog wel uit de parkeerplek te krijgen.
We stappen op en rijden de 50 meter naar de grens. Daar moeten we naar de politie die ook meteen onze carnet uitstempeld. Er komt weer een man aanbieden geld te wisselen maar volgens de politieman is er aan de Ghaneese grens een bank met visakaart pinautomaat. Wisselen doen we dus niet. We rijden Ivoorkust uit en Ghana in. Daar moeten we eerst naar.. iets wat we nu nog niet weten. Ze schrijven informatie uit de carnet over en geven ons een briefje mee. Daarmee moeten we naar een gebouw verderop. Helaas mogen de motoren niet blijven staan. We stappen dus op en rijden 20 meter verder. Daar moeten we ons vaccinatieboekje laten zien. Daarna mogen we een kaart invullen voor de immigratie. We krijgen wat stempels in ons paspoort en mogen dan door naar de douane. Uiteraard met je motor. Weer opstappen dus, keren en 20 meter rijden. Daar wordt eindelijk onze carnet weer ingestempeld. De briefjes van de eerste stop worden ook gestempeld en krijgen we mee. We stappen weer op en 100 meter verder vinden we de bank. We pinnen wat geld en zien dan een hotel! Naast de bank, met zwembad en internet..... We hadden dus niet in Noe hoeven te slapen maar ja dat wisten we niet. We stoppen nog een laatste keer nu voor benzine. Nu zijn we klaar voor Ghana.
We rijden over een weg met soms erg grote gaten, goed opletten dus. Opeens komen we bij een checkpoint. Ze willen paspoort zien. Geen probleem wij pakken onze paspoorten en Sander loopt met de politieman mee. Als we erna willen opstappen en wegrijden wacht de agent tot we onze helmen op hebben en handschoenen aan en zegt dan maar hiernaast moet je ook nog heen daar is douane. Wij doen weer alles uit en pakken onze tanktas. We snappen alleen niet goed wat de man wil. Motorpapieren? Uiteindelijk blijkt het om het carnet te gaan. Ze schrijven weer van alles over en dan willen ze ook in het carnet stempelen. Nou mooi niet dus, 1 stempel is genoeg en die hebben we bij de grens gehad. Ik stel voor als ze willen stempelen dat ze dat dan maar op een los blaadje doen, die bewaren wij dan wel bij onze carnet. Spontaan willen ze geen stempel meer zetten en mogen we door.
We rijden door naar Dixcove. Volgens de lonely planet zijn er 2 leuke lodges hier. Ellis hideout maar daar moet je met een kano heen. We kiezen dus voor de green turtle, 10 km van Dixcove. Wat lonely planet echter niet vermeld is dat die 10 km niet over een weg is. Tenminste dit geitenpad kun je geen weg noemen. We zijn echt meer dan stomverbaasd als we een taxi zien. Wil je zeggen dat een auto hier ook rijdt??? Het pad wordt zo slecht dat ik zelfs ergens even opgeef. Ik moet een berg op met losse stenen en diepe kuilen en Sander had een ongelukkig spoor en blijft maar ternauwenood overeind. Hier heb ik geen zin in, als ik op losse stenen val krijgen de koffers helemaal rake klappen. Ik loop de berg op en Sander rijdt mijn motor naar boven (deze keer kiest hij wel een beter pad dus gaat het nog best goed). We zijn ondertussen ook al een lodge gepasseerd en een kilometer voor de green turtle zien we er nog 1. Nu ik echter al 9 km op dit geitenpad heb afgelegd doe ik die laatste ook nog. Die green turtle moet wel erg mooi zijn. Als we er aankomen zien we 2 auto's. Een jeep en pickup, nog iets heeft zich hier de weg opgebaant dus. Ook zien we aardig wat blanken (toeristen) voor ons ook wel een uniek iets. We bestellen eerst lunch en daarna gaan we pas kijken voor te slapen. Terwijl we wachten wordt er iets uit zee gehaald. We gaan ook kijken omdat er een aardige toeloop is. Helaas is het een dode zeeschildpad, maar het beest is wel enorm! Na de lunch zetten we onze tent op op het strand.
Saturday, May 25, 2013
Autorally?!
Van Abidjan, Ivoorkust naar Noe, Ivoorkust
Het gaat gebeuren, we gaan Abidjan verlaten. Nou ja dat willen we wel maar we moeten wel eerst nog de hele stad door voor we echt uit Abidjan zijn. Als we Abidjan dan eindelijk achter ons hebben gelaten komen we bij een strip van hotels. De ene na de andere, en bij vele staan ook mensen buiten om je naar binnen te wuiven. Kom hier slapen, kom hier heen. Wij stoppen niet, wij rijden door naar Grand Bassam. Volgens de lonely planet staan hier koloniale huizen.
Aangekomen in Grand Bassam rijden we eerst met de motor langs de koloniale panden. Deze blijken echter totaal vervallen te zijn.
We rijden door naar Aboisso, daar zoeken we een hotel. Uiteindelijk besluiten we een bord van een hotel te volgen. Het bord wijst een kant op en wij volgen 3 km, volgend bord weer 3 km, weer een bord, ondertussen zijn we al ver de stad uit. Als we bij het hotel aankomen lijken er geen gasten te zijn. Echter als we vragen naar een kamer zeggen ze dat ze volgeboekt zijn. Er is namelijk een rally, zijn wij van de rally? Nee dat niet. Ze hebben nog 1 kamer over maar die is ver boven ons budget. Ze hebben ook een zeer mooi grasveld maar daar mogen we onze tent niet op opzetten. We stappen maar weer op en verlaten het hotel, onderweg komen we de rally auto's nog tegen. Waaronder een peugeot met DHL reclame, die hebben we onderweg ook al gezien en toen maakten we nog een opmerking over de opmerkelijk associale rijgedrag van de chauffeur. Of hij vast aan het oefenen was?
Een stuk verderop zien we weer een hotel. Die ziet er echter nogal troosteloos uit. Daarrijden dan maar. Dan opeens zijn we in Noe en dat is de grensplaats. De weg wordt weer dramatisch slecht. We hobbelen de berg op en zien dan de grens. Omkeren dus maar want om 15:30 nog de grens over zonder Ghanees geld is misschien niet zo handig. We hobbelen de berg weer af en parkeren bij het gebouw met hotel erop. Het lijkt echter geen hotel te zijn ook al zeggen ze van wel en zeggen ze ook slapen is mogelijk. Een militair zegt echter kom mee. We lopen met de militair de berg weer op, blijkt dat waar we gekeerd waren dat daar ook een hotel zat. Net zo troosteloos maar hadden we niet die berg weer afgehoeven.
We krijgen een kamer te zien en vragen de prijs. Dat is 8000 CFA of 7000 CFA als je na 18 uur aankomt. Het is bijna 16 uur maar goed 2 uur wachten kan altijd natuurlijk er is een bar voor de deur. Ik vind alleen 7000 voor zo een shit kamer best veel. Ze hebben ook goedkopere maar die heeft geen airco. Een airco hebben we wel vaker niet dus dan de goedkopere kamer. Ik vraag wel nog even naar de douche omdat we in Abidjan steeds geen water hadden en we krijgen een demo van de douche die het doet. Dat is helaas dan ook het enige water wat we ooit uit die kraan zullen zien komen....
We lopen weer terug naar onze motoren en hobbelen de berg weer op. Daar parkeren we de motoren voor de bar en dan kunnen we uitladen. Ondertussen hoeven we ook niet meer tot 18 uur te wachten, we mogen nu de kamer al in. Op de kamer worden we begroet door een kakkerlak. Welkom in je kamer.
We kleden ons om en gaan het dorpje verkennen. We komen terecht bij een bar waar ze het wel heel leuk vinden blanken binnen te halen. Vooral Nelly vindt het geweldig. Ze komt bij ons zitten en we voeren een half onbegrijpelijk gesprek. Nelly is duidelijk dronken. Ze is op zoek naar een Nederlandse man en ze wil best wel ons bier in onze glazen inschenken, helaas is de oog-hand-glas coordinatie niet al te best meer en giet ze het halve biertje naast het glas.
Terug bij ons hotel is het etenstijd. We vragen aan de man van het hotel of we kunnen eten. Ja dat kan. Wat dan? Wat wil je? Spaghetti? Dat kan. Kedjenou? Dat kan. OK Kedjenou dan maar met kip? Ja hoor kip kan je daar kopen en hij wijst op een winkel aan de overkant. Ahh wij bedoelde restaurant meneer maar goed we snappen het en zullen zelf wel koken. We kopen wat uien en maken spaghetti (andere groente zijn hier niet te vinden).
Na ons culinaire hoogstandje gaan we terug naar de bar voor nog een biertje. Als we daarna nog een biertje willen bestellen zegt de man het is 20:30 ik ga sluiten. We kunnen wel een fles bier en 2 glazen meekrijgen naar onze kamer. Ze eindigen we dus op het stoepje voor onze kamer met een liter fles bier, 2 glazen en ons kaartspel.
Friday, May 24, 2013
De dag waarop alles fout lijkt te gaan....
Dag 8 in Abidjan, Ivoorkust
Vandaag gaan we hopelijk ons visum voor Ghana krijgen. We gaan ervan uit dat het wel goed komt en willen vast beginnen met wat motor onderhoud, de motoren hebben tenslotte wel een paar dagen stil gestaan en het heeft geregend, ketting smeren, bandenspanning, olie level, luchtfilter alles moet even nagelopen worden. Terwijl ik de spullen verzamel merk ik echter dat in mijn koffer een laag water staat. Dat komt waarschijnlijk van die regenbui die we gehad hebben naar Abidjan toe. Alles leeghalen dus maar en laten drogen. Meteen ook de andere koffers controleren en jahoor mijn andere koffer staat ook water in. Gelukkig wel minder. Sander zijn koffers zijn wel droog van binnen.
Terwijl we zitten te ontbijten ziet Sander dat ook de ophanging van mijn koffer stuk is. Een popnagel heeft volledig los gelaten van de koffer. Dus in plaats van motoronderhoud eerst maar even naar de aluminium stalletjes die hier zitten. Daar willen we de ophanging door laten boren en dan komt ook in deze koffer een schroef van binnenuit door de koffer en ophanging heen. Alleen hebben ze hier bij de alu-boer hout boren of iets? De ene boor na de andere gebruiken ze (en slopen ze) maar ze komen niet door de popnagel heen. Uiteindelijk boren ze een nieuw gat een stukje hoger ook prima als er maar een schroef in kan.
Tijdens het ontbijten ontdekken we ook waar het water op de kast vandaan komt. Het regent binnen en dat terwijl het buiten droog is! Blijkt dat de airco lekt. Ik informeer de vrouw van het hotel maar die zegt wel iemand te gaan bellen maar komen kijken wil ze niet. We zetten er zelf maar een pannetje onder.
Als we weer terug zijn van de alu-boer kunnen we beginnen met het onderhoud. Alleen kettingspanning controleren gaat moeilijk, mijn ketting is hartstikke stroef. Dan maar enkel smeren. Bij de bandenspanning gaat het ook mis. De pomp doet het niet. Nu is dat niet heel verwonderlijk want de sigarettenaansteker die eraan zit hebben we al een paar keer moeten fixen (de veer trekt de spanning niet). Sander is er klaar mee en knipt de stekker eraf. Dan andere stekkertjes maken en gewoon de jasverwarming eruit trekken en de pomp aansluiten. Helaas werkt dat ook niet. Maar de jasverwarming toch wel? Nee hoor die ook niet meer op mijn motor. Op de zijne wel. De pomp doet het echter bij hem ook niet. De pomp wordt gedemonteerd en dan blijkt er iets te zijn met de aan-uit schakelaar van de pomp. Uit elkaar doet hij het wel maar hij vliegt dan ook meteen van de motor af. Zo nu is de pomp echt stuk, de meter is afgebroken en daardoor komt de lucht aan alle kanten eruit. Als we de meter weer op de pomp willen plakken breekt de tuit van het lijmflesje af. Ja dit is een dag waarop alles mis gaat wat mis kan gaan. Ik loop naar de pharmacie en haal daar een nieuw flesje. Helaas is hun kleinste flesje nog altijd veel groter als het lijmflesje maar iets is beter dan niets. De pomp kan ondertussen wel weer banden oppompen, alleen kan hij niet meer aangeven hoe vol hij zit. Voor nood prima maar erg fijn werkt het niet.
Ondertussen is het alweer lunchtijd. We ruimen op en gaan richting de Ghanese ambassade. Daar in de buurt zit een eettentje waar op het menu yassa poulet staat en tchep poulet. Yassa daar heb ik zin in en tchep moeten we toch ook een keer proberen, die kennen we nog niet. We gaan bij de eettent naar binnen en dan zegt de man, yassa dat was gisteren, vandaag heb ik tchep. Verdorie ik ben me al bijna een week aan het verheugen op yassa. We bestellen beide maar een portie tchep met kip, die smaakt opzich ook prima maar het is geen yassa (zilvervliesrijst in plaats van witte rijst en yassa heeft een lekkere saus van uien en tomaat, de tchep had niet echt een saus). Na het eten lopen we verder naar de supermarkt voor een klein donald duck ijsje.
Uiteindelijk zijn we nog 45 te vroeg bij de ambassade, ach soms krijg je je paspoort eerder terug. Nou bij Ghana niet hoor. Pas om 15 uur mogen we naar binnen, ondertussen zijn er meer mensen en die stormen voor ons de deur binnen, wie het eerst komt...... We krijgen ons paspoort met het visum erin. Gelukkig zijn we toegelaten in Ghana en we mogen zelfs naar binnen wanneer we willen (op het aanvraagformulier stond dat je minstens 3 dagen van te voren moest aanvragen). Opgelucht lopen we terug naar het hotel. Daar is het tijd om even het zwembad in te duiken. Tijdens het opdrogen doen we weer wat spelletjes rummicub en dan is het zo weer tijd om aan het avond eten te beginnen.
Vanavond willen we nog de koffers met siliconen waterdicht proberen te krijgen (na lang zoeken is het ons gelukt hier siliconen te kopen, het is zeldzaam hier en daarom mag je dan ook meteen ongeveer 8 euro voor een bus betalen) en dan gaan we morgen eindelijk Abidjan verlaten!
Thursday, May 23, 2013
CAPITALS!!!!
Dag 7 in Abidjan, Ivoorkust
Na een douche waarbij ik weer druppels moet vangen maar Sander wederom geen water heeft ga ik eerst maar weer brood halen. Wederom een mooi staaltje op je beurt wachten. Ik kom bij de bakker aangelopen maar er is niemand van de bediening, komt er nog een vrouwelijke klant aanlopen en meteen erna de bakker. Wil de vrouw als eerste bestellen, nou dat dacht ik toch niet ik was hier eerst dus ik roep gewoon mijn bestelling erdoorheen. Uiteraard trek je aan het kortste eind, ik bestel als eerste, betaal als eerste maar ik krijg als laatste mijn wisselgeld terug en de vrouw is allang vertrokken als de bakker eindelijk mijn 6 bollen heeft opgedoken. Het principe wachtrij, die kennen ze hier echt niet. Ik loop weer terug naar het hotel en we kunnen ontbijten.
Na het ontbijt lopen we naar de ambassade van Ghana. Onderweg moeten we nog even wat kopieren. We gaan naar dezelfde tent als waar we al 3 dagen komen, daar waar 1 kopie 15 franc is. Ik maak 8 kopieen en wat denk je dat ik moet betalen? In iedergeval niet 120 franc. Het is 160 want een identiteitsbewijs kopieren kost 25 franc en ik heb 2 kopietjes van 1 paspoort laten maken, nu klopt de som dan nog niet en gisteren was het uitprinten vanaf file van een paspoort wel gewoon 15 franc maar goed ook dit zal aan ons liggen. Ik betaal 175 franc, wisselgeld is er uiteraard niet en we vertrekken.
We komen net voor openingstijd bij de ambassade aan maar er staan al veel mensen. Als de deur open gaat wachten wij netjes tot iedereen naar binnen is gegaan, tenslotte zijn wij ook als laatste aangekomen. Gelukkig is er maar 1 iemand die voor ons in de rij bij de receptie gaat staan, de andere slaan allemaal af een andere kant op het gebouw in. We geven onze 4 voudig met de pen ingevulde aanvraagformulieren af (heb ik gisteren heel hard mijn best op zitten doen om netjes te schrijven), de vrouw vist er eerst het kopie van ons paspoort uit en de kopie van onze visum voor ivoorkust en die krijgen we terug. Met geen woord er verder bij van die hoef ik niet of iets. Daarna leest ze zorgvuldig Olof zijn uitnodigingsbrief en daarna bestudeerd ze het kopie van zijn zweedse paspoort. Nog altijd geen woord. Dan krijg ik de 4 aanvraagformulieren teruggeworpen + 4 nieuwe. Daarna bekijkt ze de volgende stapel en wederom krijg ik de 4 aanvraagformulieren terug met 4 nieuwe. Nog altijd heeft ze geen woord gezegd. Ik vraag dus nu maar eens waarom ik ze terug krijg. Nou ze zijn niet in hoofdletters ingevuld. Maar mevrouw overal waar hoofdletters staat eisen ze eigenlijk leesbaar handschrift geloof me in hoofdletters kan ik echt niet leesbaarder schrijven en mijn handschrit is best netjes zo. Maakt allemaal niet uit het moet opnieuw. We krijgen nog een tweede pen mee en worden verwezen naar een ruimte waar we kunnen gaan zitten pennen.
Sander een stapel, ik een stapel en we gaan overschrijven. Leesbaar dat boeit ons niet, zo snel mogelijk overpennen die handel in hoofdletters (best lastig). Er komt nog iemand bij die zich ook zit te verbazen over het feit dat hij alles in viervoud moet invullen. Als we klaar zijn gaan we terug in de rij staan. Ze neemt wederom de aanvraagformulieren aan, ik heb weer achteraan de kopieen van het paspoort en het visum gestopt en als ik dat zeg krijg ik ze weer terug. Die hebben we niet nodig. Fijn waarom staat dan op het raam geplakt dat je een kopie van je verblijfsvergunning moet meenemen? Ze begint de aanvraagformulieren te bestuderen, ik moet me verbijten om niets te zeggen. Als er iets niet klopt had ze dat toch ook kunnen zeggen voor we alles moesten overschrijven, het is niet dat ze toen het niet kon lezen. Gelukkig vind ze geen fouten (ze controleerd zelfs of er hetzelfde staat als op het paspoort), enkel de ingangsdatum wil ze weten. Daar hebben we ASAP ingevuld maar dat is niet goed. Ze maakt er 25 mei van. Daarna moet ze nog eens goed kijken van de pasfoto naar ons. Lijken we echt wel op de pasfoto's? Gelukkig is Sander niet naar de kapper geweest voor we de pasfoto's lieten maken en heeft hij dat nu ook niet gedaan, geen idee of anders zijn foto's goedgekeurd zouden zijn. Maar nu mogen we 60.000 CFA betalen en we krijgen een briefje mee. Morgen mogen we ons paspoort weer op komen halen.
Juichend staan we buiten, ze hebben de aanvraag aangenomen! We beginnen opgelucht aan de terugweg naar het hotel. Eerst nog even langs de pinautomaat, want na 2 visa aanvragen is je geld voorraad aardig geslonken. Terug bij het hotel duiken we het zwembad in. We komen er alleen uit om te gaan lunchen.
We lunchen weer bij de rij met eettentjes. Wederom is enkel mevrouw 2 aanwezig. We bestellen kedjenou van een hele kip met attieke. Ze verontschuldigd zich dat het wel een kwartier gaat duren. Geen probleem we zijn wel wat gewend ondertussen en 15 minuten is niets. We bestellen in de tussentijd een litertje bier en gaan wat spelletjes spelen op de telefoon. Voor ons gevoel na niet heel lang wachten komt er een schaal onze kant op met hierin een hele kip in stukken (redelijk wonderbaarlijk want meestal als wij een hele kip bestellen krijgen we slechts een halve), de kip drijft in de kedjenou saus en daarbij een bord attieke. Het bord attieke vinden we wat aan de weinige kant dus we bestellen meteen een tweede bord. De kedjenou smaakt heerlijk, de attieke ook prima (kun je ook weinig aan verprutsen denk ik) en de kip, dat was een mooie grote maat kip. We hebben gewoon weer het gevoel ruim genoeg gegeten te hebben (dankzij het tweede bord attieke). Uiteindelijke kosten zijn eigenlijk weinig voor wat je ervoor krijgt. We hebben spijt dat we dit nu pas ontdekken, hadden we dit eerder geweten dan hadden we deze week vaak kip kedjenou bij mevrouw 2 besteld.
Na onze, voor ons ondertussen riante, lunch duiken we weer het zwembad in. Gelukkig is het zwembad zeer ondiep want Sander zinkt zelfs vanwege de kedjenou. We wisselen in het water liggen af met in de zon liggen. Helaas doen we dat iets te lang want Sander heeft nu een rode gloed en ik ben zelfs nog iets roder. Gelukkig zijn we niet heel erg verbrand maar we hebben duidelijk iets te lang in de zon gelegen. We vluchten dan ook maar naar binnen om nog wat te computeren en wat af te koelen. Vanavond maar weer een brood maaltijd weg werken en dan terug naar de rij met eettentjes voor nog een litertje bier?
Wednesday, May 22, 2013
Hehe eindelijk, dat is 1!
Dag 6 in Abidjan, Ivoorkust
De douche wordt hoe langer hoe erger hier. Normaal heeft enkel Sander amper water meer maar nu moet ik ook al druppels vangen. Voor Sander is er dus helaas niets meer over.
Na ons ontbijtje gaan we voor de derde dag op rij naar de ambassade van Kameroen. Als we er aankomen spring ik van de motor en eerst maar naar de security is de ambassade open?? De man kan er wel om lachen, ja vandaag is hij open. Mooi helm af, spullen pakken en ons aanmelden. We moeten een paspoort laten zien en krijgen bezoekerspasjes, daarna mogen we het terein van de ambassade op. Dit is de eerste ambassade die we bezoeken die gewoon een zwembad in de tuin heeft liggen!! We lopen door naar binnen en bij de volgende balie wil iemand ons aanvraagformulieren geven, die hebben we echter al van het internet gedownload en ingevult dus we bedanken de man en zeggen die hebben we al. Dan mogen we door naar de volgende wachtruimte. Als we bij de volgende aan de beurt zijn komen we bij een mevrouw die de aanvragen aanneemt. Ze leest onze aanvraag waarop eigenlijk enkel staat wie we zijn, hoe lang we naar Kameroen willen en dat we met de motor gaan en haar eerste reactie is, is dat veilig? Want hoe doe je dat dan met Nigeria? We leggen uit dat Nigeria iets wordt van naar adem happen voor een lange baan onder water zwemmen, zo hard mogelijk door Nigeria heen en in Kameroen uitrusten. Dat kan ze wel waarderen en ze vind het ook geen probleem dat we 3 maanden in Kameroen willen blijven (willen we niet maar dat is het max dat je je visum kunt aanvragen dus dat doen we maar). Ze wil enkel nog naast een kopie van ons paspoort een kopie van de motor verzekering en het carnet. De eerste hebben we bij ons maar van het carnet niet. Ze probeert een collega een kopie te laten maken maar dat blijkt lastig. We spreken af dat we zelf ergens een copy-center gaan zoeken en dan later het kopie komen brengen. Ze zegt dat we over 3 dagen terug moeten komen en dat het visum 50.000 CFA kost, dat wist ik al maar ik weet ook dat er een spoed procedure is, dan kost het visum 65.000 CFA en krijg je je visum binnen 24-48 uur. Als ik daar na vraag zegt ze is goed, 65.000 en we mogen om 14:30 terugkomen. We gaan naar buiten en regelen een kopietje van het carnet, weer terug naar de ambassade, de kopies inleveren en dan kunnen we terug naar het hotel. Zal het echt zo soepel gaan????
Bij het hotel verwisselen we onze motorkleding weer voor de korte broek en weg zijn we weer. We gaan weer lopen naar de ambassade van Benin want daar zijn veel restaurants. Deze keer eten we bij een soort fast-food tent waar ze hamburgers, gegrilde kip en shoarma hebben. Voor het eerst in lange tijd zitten we gewoon echt vol als we onze bordjes leeg hebben. Dat is best wel weer eens fijn voor de afwisseling. We lopen terug naar het hotel en dan is het weer tijd voor omkleden en terug naar de ambassade van Kameroen.
We mogen meteen door naar de laatste wachtruimte, daar zitten we te wachten tot er iemand komt kijken waarom wij niet naar binnen gaan. We wisten niet dat we naar binnen mochten, daarom zaten we rustig te wachten... We gaan bij dezelfde vrouw naar binnen en zonder enige andere vragen krijgen we onze paspoorten met visa. Geen hotelboeking, niets is verder gevraagd. We zijn een beetje perplex dat het zo soepel gaat. We krijgen zelfs nog een pasfoto terug, we hadden er ieder 2 ingeleverd maar de vrouw zegt ik denk dat je die andere best nog wel eens nodig kunt hebben voor andere visum aanvragen. Nou mevrouw inderdaad Ghana wil 4 pasfoto's, zo gaan we hard door de voorraad heen. We bedanken de vrouw en verlaten de ambassade.
Terug bij het hotel moeten we eerst wat actie ondernemen voor onze Ghana aanvraag. We hebben via familie van Sander wel adres en email van mensen in Ghana gekregen we moeten echter nog een kopie van hun paspoort hebben. We bellen ze op en spreken af dat we die vandaag nog gemaild krijgen samen met een echte letter of invitation. Nu kunnen we met een gerust hart het zwembad even induiken.
Na een verfrissende duik komen we boven en wat fijn, we hebben mail. Een invitation met handtekening en al geschreven op het briefpapier van het ziekenhuis waar de man werkt. Daarnaast een kopie van het paspoort en een kopie van de werkvergunning omdat het van nature geen Ghanezen zijn. Ben benieuwd wat de ambassade van Ghana hiervan gaat zeggen. We vullen de aanvraag formulieren voor het visum in (alle formulieren moeten in 4-voud ingevult worden) en dan zijn we klaar voor het aanvragen morgen.
Tuesday, May 21, 2013
Van de regen in de drup
Dag 5 in Abidjan, Ivoorkust
Zal het vandaag dan eindelijk lukken? Vol spanning klopt ons hartje, zo erg dat ik ruim voor de wekker wakker ben. We ontbijten en willen de deur uit gaan als de hemelsluizen weer open gaan. Door deze bui rijden hebben we geen zin in, maar het taxi systeem is ons ook nog onduidelijk (we hebben gisteren geprobeerd te ontdekken wat een rit zou moeten kosten maar we kwamen enkel te weten dat we niet een gele maar een oranje taxi moeten pakken). We wachten maar even, de buien hier zijn over het algemeen hevig maar kort. Een kwartiertje later regent het inderdaad een heel stuk minder hard, we stappen dus toch maar op de motor.
Het plan is eerst Nigeria te doen, we zijn alleen niet heel zeker of dat een goed idee is want op internet staat dat ze een visum voor een volgend land vereisen, en voor Kameroen hebben we nog geen visum. Als we ook nog eens in een totale verkeerschaos belanden en de weg naar Nigeria volledig vol staat besluiten we dan ook om het plan om te gooien. We slaan af en zetten koers naar Kameroen.
Als we bij Kameroen staan komt de guard zijn hokje uit. Het spijt hem heel erg maar ze zijn gesloten. Het is dezelfde security man als gisteren en hij zegt dat hij ook verbaasd was en zich afvroeg waarom het zo rustig was. Hij is toen gaan informeren en toen bleek dat gisteren Kameroen onafhankelijkheidsdag vierde en dat ze daarom vandaag dicht zijn. We balen als een stekker en weten even niet wat te doen, Nigeria zijn we bang gaat niet lukken. Dan maar naar de ambassade van Ghana, dan gaan we die eerst regelen. Vroeger had Ghana een 1 uur-service maar op een briefje staat dat die gesloten is. Maar binnen een dag moet toch wel lukken?
We stappen weer op de motor en rijden naar Ghana, we parkeren de motor en bergen de spullen op, als we naar binnen willen krijgen we van de security man te horen dat onze motor niet goed staat. Hij moet niet in het vak rechts van de auto maar links (recht voor zijn hokje), fijn dat u dat nu al meedeelt meneer maar uiteraard geen probleem we zetten de motor wel in het andere vak.
Daarna mogen we naar binnen, we komen in de rij voor de receptie en moeten daar even wachten. Dan zijn we aan de beurt. Wonen jullie in Ivoorkust? Ehh nee, verblijfsvergunning? Ehh nee een visum voor Ivoorkust hebben we wel. Dan kun je hier geen visum krijgen. Aan de grens dan? Nee dat is ook niet mogelijk. Dus dan vraag ik maar, hoe wordt ik inwoner van Ivoorkust? Als de vrouw doorheeft dat ik hier een visum ga aanvragen voor Ghana of ze nu wil of niet vervalt opeens de eis inwoner zijn. Maar we moeten nu een officiele uitnodiging van iemand in Ghana hebben. Dat treft mevrouw, ik pak de laptop open de mail en laat naam, adres en telefoonnummer zien van vrienden van familie van Sander die in Ghana wonen. Nee mail is niet goed we moeten het printen, waarschijnlijk bang dat we binnen 10 minuten terug zijn voegt ze nog een eis toe, we moeten een kopie van het paspoort van die vrienden aanleveren. Fijn die hebben we dus niet. Aanvragen kan tot max 11 uur en ondertussen is het al 10 uur dus dat gaat vandaag niet meer lukken. We nemen de aanvraagformulieren mee en verlaten de ambassade.
Als we weer buiten staan breekt er weer een hoosbui los. Even wachten dus. Ondertussen besluiten we, nu toch niets lukt, maar naar Benin te rijden en die te proberen. We hebben geen idee hoe het aanvraagproces in elkaar steekt maar dat zullen we wel ontdekken. Je kunt voor Benin waarschijnlijk ook een visum aan de grens kopen dus erg moeilijk kan het toch niet zijn om aan een visum te komen?
Ach hoe fout kan een mens wezen, eerst kunnen we het gebouw niet meer terugvinden (we rijden er voorbij en hebben het beide niet door) daarna waarschuwt de security ons al, het is lastig een visum te krijgen. We wachten weer in een rij en mogen na een kwartiertje ook door een raampje van 15 bij 30 cm praten. De man aan de andere kant is totaal niet te verstaan. Uiteindelijk krijg ik een formulier mee met de eisen en 2 aanvraagformulieren. Aanvragen duurt 3 dagen en je hebt een hotel boeking nodig of een uitnodiging. Benin gaat het hier dus ook niet worden. We verlaten de ambassade en daar worden we nog aangesproken door de security man, die zegt ook je kan een visum aan de grens kopen. Hoe lang die geldig is wordt ons niet geheel duidelijk maar misschien voor ons wel een goede optie.
Als we terug naar het hotel willen besluit mijn Garmin ook maar weer eens stuk te gaan. Het halve beeld is zwart. Gelukkig kunnen we het hotel ondertussen zelf ook vinden dus we rijden wel in een keer goed terug.
Terug bij het hotel maar eens op internet zoeken. Daar ontdekken we het bestaan van een visa touriste entente, wat blijkt dat is een visum wat geldig is voor Burkina Faso, Ivoorkust, Benin, Togo en Niger. In totaal 2 maanden geldig en je mag alle landen 1 keer in. Hadden we dat eerder geweten dan hadden we geen losse (veel duurdere) visa voor Burkina Faso en Ivoorkust aangeschaft. We zoeken of we dit visum alsnog kunnen aanschaffen (dan maar enkel voor Benin en Togo) maar we kunnen niet vinden waar we die in Ivoorkust kunnen halen. We besluiten wel nog een poging te wagen en rijden naar het politiebureau, daar verlengen ze eventueel je visum voor Ivoorkust. Helaas kun je er geen visa touristique entente kopen, volgens de vrouw geeft Ivoorkust deze niet uit. Ze kende het visum wel dus het zal wel nog bestaan.
We keren weer terug naar het hotel. Vandaag kunnen we niets meer doen. Voor Nigeria is het ondertussen te laat en we twijfelen steeds meer of we die gaan krijgen voor we Kameroen hebben. Bovendien lijkt het erop (als je internet moet geloven) dat in Ghana visa veel makkelijker te krijgen zijn. Dus misschien gaan we Nigeria hier helemaal niet meer proberen maar enkel in Ghana.
Eerst maar lunchen dan, we gaan terug naar de rij van 7 eethokjes, vandaag eten we bij mevrouw nummer 2. We bestellen 2 verschillende maaltijden (eens kijken of we nu wel voor 2 personen eten krijgen in plaats van voor 1 persoon wat we normaal krijgen), de een is alloco iets wat we niet kennen en de andere een welbekende friet met kip. We ontdekken dat alloco gefrituurde banaan is, Sander vind het wel lekker, ik lust het ook maar vind het iets te zoet voor bij mijn lunch. We krijgen deze keer 2 maaltijden maar erg groot zijn ze nog niet. Pas als we weggaan bedenken we ons, friet is hier groente, moeten we rijst of attieke bij ons eten bestellen? Een meisje zit verderop namelijk dezelfde schotel als ons weg te werken en heeft ernaast een bord met attieke staan. Helemaal duidelijk is het ons nog niet maar het zou de reden kunnen zijn waarom wij steeds denken zo weinig eten te krijgen, we bestellen slechts een halve maaltijd.
Na de lunch duiken we weer even het zwembad in. Daarna is het tijd om nog wat te computeren en dan is het alweer avondeet tijd. Brood met ei voor de afwisseling. We proberen ook een keer een andere bakkerij uit. Of de andere bakkerij zo een verbetering is weten we echter niet, het brood lijkt meer te vullen maar lijkt ook ouder te zijn.... Ik denk dat we nog een keer moeten vergelijken.
Ons plan voor morgen is weer een keer proberen wat visa aan te vragen. Na 5 dagen nog geen visum te hebben gescoord en zelfs nog geen aanvraagforumulier ingedient te hebben is toch wel een diepte record. We lezen wel op internet dat onze mede-reiziger, Ken, het ook nog steeds niet makkelijk afgaat om visa te verkrijgen. We waarschuwen hem op facebook alvast dat Ivoorkust ook niet mals is wat betreft visa-shoppen.
Monday, May 20, 2013
Dat waren we vergeten.....Pinksteren
Dag 4 in Abidjan, Ivoorkust
Voor het eerst in tijden hebben we weer eens een wekker gezet. We willen graag om 8:30 voor de deur van de ambassade van Kameroen staan. Dat lukt ook, helaas wel voor niets want het is tweede pinksterdag en dat vieren ze hier. De ambassade (en ook alle andere) is dicht.
Al snel zijn we dus weer terug bij het hotel. Nu we niets kunnen doen gaan we eerst maar in het zwembad liggen. Na wat zonnen en zwemmen besluiten we een stukje te lopen. In de buurt van de ambassade van Benin hebben we namelijk veel restaurants gezien en dat is loop afstand. We wandelen erheen en gaan eten bij de vietnamees. Een keer iets anders als kip met rijst of kip met friet. Het smaakt ons dan ook uitstekend.
Nu we onszelf al getrakteerd hebben op luxe eten willen we ook een toetje. We gaan naar de supermarkt om nog eens die heerlijke halve liter chocolade / vanille roomijs te zoeken. Helaas heeft ook deze supermarkt niet het lekkere ijs. Sander probeert een chemisch aardbeien ijsje en ik neem een bakje yoghurt, hebben we toch een toetje.
We lopen weer terug en duiken maar weer het zwembad in. Erg productief zijn we vandaag niet maar voor de afwisseling is het wel heerlijk relaxt. We doen wel nog iets aan zinnige dingen (visa formulieren invullen en een nieuwe planning maken voor alles aan te vragen) en dan is het weer tijd voor het diner. Helaas is onze maag de vietnamees reeds vergeten, we hebben weer honger. We halen maar weer een portie brood.
Als we 's-avonds een biertje willen gaan doen komen we tot aan het hek van het hotel, dan barst er een hoosbui los. We vluchten terug naar binnen en wachten daar een half uurtje alvorens we het nog eens proberen. Redelijk droog komen we aan bij de bar en als we daar zitten komt er weer een hoosbui aan. Mooie timing dus. We moeten helaas dus wel blijven zitten tot het weer droog is maar gelukkig is de biervoorraad van de bar nog lang niet op.
Sunday, May 19, 2013
1 + 1 = heleboel
Dag 3 in Abidjan, Ivoorkust
Vanacht heeft het geonweerd niet dat ik er iets van heb meegekregen maar Sander wel en 's-ochtends is alles buiten nat. Als ik gedouched heb (wederom met koud water) valt ook nog eens de stroom uit. Airco gaat uit, internet gaat uit en blijkbaar zit ook het water van de douche op een pomp want Sander heeft voor de tweede dag op rij geen water om mee te douchen.
Eerst maar brood halen dan. Maar de stroomuitval is niet alleen bij dit hotel. Het lijkt de hele wijk te zijn. Bij de bakker wordt geen brood meer gebakken en het brood wat ze hebben verkopen ze niet, of dat komt omdat de kassa het ook niet doet? De vrouw van de bakkertij is wel zo vriendelijk om de weg te vertellen naar een andere bakkerij waar ze wel brood verkopen. We vinden de bakkerij maar het is er, uiteraard, heel erg druk. Even wachten dus en dan proberen het concept wachtrij te doorgronden. Het lijkt te zijn wie het hardste roept wordt als eerste geholpen. Daarnaast zijn er 4 bakkerij medewerkers waarvan er 1 klanten helpt. Een geld lijkt te tellen en de andere 2 toekijken. Dankzij de mevrouw naast me krijg ik toch nog redelijk snel brood, ze bestelt namelijk ook voor ons. Met onze broodjes gaan we terug naar het hotel en als we daar aan werkt gelukkig het stroom weer. Internet is weer terug en dus kan de skype afspraak met mijn ouders doorgaan.
We ontbijten en besteden de ochtend met het precies uitrekenen wanneer welke visa geldig moeten zijn en op welke dag we ongeveer welke afstand rijden. Daarnaast zoeken we alvast wat hotels in Nigera en Kameroen. Niet om te reserveren maar het kan helpen bij een visum aanvraag als je de naam van een hotel kunt noemen.
Om 11 uur heb ik afgesproken om met mijn ouders te skypen. Bellen met beeld wel even weer leuk voor de afwisseling en de verbinding is zelfs best goed. Daarna is het tijd om te gaan lunchen, we zoeken meteen een print zaakje, na het eten maar even terug want we moeten wat visum aanvraag formulieren uitprinten en nog wat andere zaken. Als we terugkomen voor het kopieeren en printen krijgen we bij het afrekenen het, weer voor ons inmiddels vertrouwde, totale som klopt niet en wisselgeld dillema. Een printje of kopietje kost 15, scannen is de enige onbekende factor, we moeten ook 1 pagina scannen. We printen 15 paginas. De jongen telt 6 pagina's, doet op zijn rekenmachine 6 * 15 daarna telt hij nog 4 paginas en dan is het 300 CFA. Juist 15 x 15 = 225 en scannen dan 75 lijkt mij nogal veel maar goed 300 (50 cent) we vinden het prima. Ik betaal met een briefje van 1000 en de jongen meteen verschrikt heb je niet kleiner? Nee kleiner dan 1,5 euro heb ik nu niet. Hij loopt naar buiten en 2 minuten later is hij terug. Nee 1000 wisselen dat gaat hier niet. Dus ik neem het briefje maar weer terug aan en zeg dat ik zo terug kom. Sander wacht bij de jongen terwijl ik naar de boutique ga. Bij de eerste kan ik wisselen naar 2 muntjes van 500 en bij de tweede boutique kan ik weer een 500 wisselen voor 2 van 200 en 1 van 100. Weer terug naar de print shop en afrekenen. Weer een 'geen wisselgeld dillema' opgelost.
Als we terug naar het hotel lopen vinden we nog een leuke marquis. Een vrouw komt meteen na ons toe wil je eten? Niet nu maar vanavond wel. Ze heeft kip en ze zegt een halve kip is 2500 en een hele is 4000. Het wordt geserveerd met friet. Ze hebben ook de liter flessen Bock bier alleen worden die door een andere vrouw verkocht. Pas bij het weglopen snappen we het hele concept. Er zijn 7 eetstallen op een rij, daarom kwam de vrouw ook meteen naar ons toe, anders gaan we misschien bij de concurrent eten. Daarnaast is er nog een losse drankenzaak.
Nu ook het eten is geregeld kunnen we met een gerust hart bij het zwembad liggen.
Na onze tweede skype sessie van de dag hebben we echter geen zin meer om de deur uit te gaan. We computeren nog wat en gaan dan maar slapen.
Saturday, May 18, 2013
Beehhhh, niet zo bah!
Dag 2 in Abidjan, Ivoorkust
We gaan vandaag nog een laatste poging doen de ambassades te vinden. Gisteren hebben we nieuwe locaties opgezocht, deze keer met behulp van google maps. We gaan ook maar met 1 motor, ik kan dan achterop goed om me heen kijken op zoek naar de vlag van de ambassade. Eerste halte wordt Kameroen. Alleen ligt er tussen ons en Kameroen een wegopbreking. De omleiding is waardeloos aangegeven (of eigenlijk gewoon niet) dus het lukt ons niet om op de juiste weg te komen. Dan maar eerst naar Angola omdat we daar nu in de buurt zijn, we hebben echter ook een totaal andere plek voor Angola dus het kan zijn dat we niets zien. We zien ook niets dus rijden we door naar Ghana in dezelfde straat. Die vinden we wel. Ik stap af en wil de informatie die aan het raam hangt overschrijven als opeen het luik open gaat. Dat had ik niet verwacht het is tenslotte zaterdag. De ambassade is ook dicht maar de security is er wel. Hij geeft nog wat extra informatie en dan gaan we verder. Nog een poging voor Kameroen. Deze keer komen we er wel. We moeten wel nog even vragen aan wat mensen die we op straat zien maar dan vinden we ook Kameroen. Ook hier is security en we maken weer een praatje. Volgende halte is Angola. Op de aangegeven plek zien we weer niets dus ik stap weer af en vraag 2 security mensen. Die zeggen dat het lastig vinden is dus ze stellen voor dat 1 security man achterop bij Sander gaat terwijl ik bij de andere wacht. Zo gezegd, zo gedaan en een kwartiertje later staat Sander weer met de security man bij ons. Angola gevonden. Ze weten ook waar Gabon is en met behulp van hun aanwijzingen vinden we die ook. De enige die we nu nog missen is Benin. Als we naar die plek rijden komen we opeens langs een vietnamees en een chinees restaurant. We zijn meteen afgeleid. We komen ook langs fruit stalletjes met meloenen. Weer afgeleid dus. We vinden Benin wel al twijfelen we in eerste instantie. Er hangt niets aan de muur en ik moet dus eerst de vlag opzoeken om te controleren of het uberhaupt wel Benin is. Ik schrijf ook nog een briefje en houdt het voor het raam, de security man daarop bevestigd dat dit inderdaad Benin is. Alle ambassades zijn nu gevonden, terug naar de fruitkramen om een meloen en een ananas te kopen. De chinees lonkt ook, vooral bij Sander, maar we besluiten toch terug te gaan naar het hotel.
Terug bij het hotel gaan we eerst uit lunchen. We gaan naar een marquis, de vrouw zegt dat ze kip met friet heeft maar we zien dat ze ook iets anders heeft. We wijzen naar de kedjenou en dat dan, kunnen we dat ook krijgen? Daar zit piment in zegt ze. Ja dat weten we, doe maar 2 borden. We bestellen er ook meteen een liter bier bij. We krijgen onze borden en ontdekken dan dat het geen kip kedjenou is maar een ander beest. Pas na het eten vragen we wat het was en daar kan de vrouw wel om lachen. Het was een schapenkop.
Na onze lunch gaan we lekker lui bij het zwembad liggen. Het zwembad leek ondieper dan dat het is. Aan de ene kant kan ik nog maar net staan. We zwemmen wat baantjes en gaan daarna liggen drogen en zonnebaden, tot we weggepest worden door de muggen dan maar weer naar binnen om nog wat te computeren.
We dineren met brood en hot dogs, kleine deceptie, in het blik zitten niet 10 maar slechts 6 hot dogs. Daarna gaan we op zoek naar bier. Helaas lijkt de volledige lokale bevolking ons voor geweest want bij de bar van gisteren is er nu geen bock en geen casteel meer te krijgen. Enkel Tuborg heeft ze nog maar dat is (relatief) zo duur dat we wel begrijpen waarom ze die nog heeft. We lopen naar de marquis waar we vanmiddag gegeten hebben maar ook daar is de grote literfles bock op. Ze hebben wel nog kleine flesjes dus drinken we maar een kleine.
Friday, May 17, 2013
Zoektocht faalt, zoektocht faalt
Dag 1 in Abidjan, Ivoorkust
Het plan van de dag, we gaan alle ambassades en 3 hotels zoeken. Bij de ambassades willen we uitzoeken wat de visum aanvraag procedure is en bij de hotels willen we kijken of ze plek hebben, WiFi hebben, een parkeerplek voor de motor hebben (we stonden vandaag weer eens in het restaurant dat is leuk voor een nachtje maar niet de meest ideale parkeerplek om je zo even in en uit te parkeren) en het liefst ook een zwembad. Bij het hotel krijgen we nog de telefoongids te leen en daar kunnen we ook nog adressen van ambassades uit overnemen (helaas is de gids wel van 2011).
Vol goede moed vertrekken we, vlaggetje 1 is Ben residence hotel. Die hebben we gisteren ook al gezocht en niet gevonden maar op basis van wat we op internet zagen gaan we vandaag nog verder zoeken. Eerst maar tanken en dan begint het zoeken. Nog een keer vragen aan iemand en die kijkt dromerig over de rivier, misschien aan de andere zijde? Prima hier niet dus. Missie 1 gefaalt. Volgende vlag is de ambassade van Kameroen. We rijden naar onze vlag op Garmin en raad eens wat daar ligt? Nou in ieder geval geen ambassade. Wij weer vragen, ambassade Kameroen, er ontstaat enige discussie en dan zegt iemand bij de ambassade van de USA. Die heb ik toevallig in Basecamp voorbij zien komen dus ik weet dat is in ieder geval totaal niet hier. Missie 2 gefaalt. Vlag 3 is de ambassade van Nigeria. Die vinden we gelukkig op exact dezelfde plek als wij hem verwachten. We stappen af en parkeren. Binnen krijgen we te horen dat we een letter of recommendation van onze overheid moeten hebben. Wij zeggen nog er is geen Nederlandse ambassade hier maar volgens de mannen wel. Ze wijzen ons waar de Franse is en zeggen de Nederlandse is er vlakbij. We lopen naar de Franse ambassade maar die kennen geen Nederlandse. Iemand haalt een lijst erbij en dan zien we dat de Nederlandse in Ghana is. Dat is precies de info die wij ook al in Dakar hadden gekregen. We gaan dus weer terug naar de ambassade van Nigeria en ze zeggen nu dat we het ook zonder mogen proberen. We hebben het aanvraagformulier meegekregen. Dat moet je invullen en samen met je paspoort inleveren. De volgende dag moet je dan op gesprek komen en als het gesprek goed gaat krijg je (in ruil voor 31500 CFA) een visum. Het aanvraagformulier bestaat uit 2 A4tje en bevat vragen als je kleur haar (antwoord opties, wit, grijs en zwart), waar heb je in het leger gedient en welke landen heb je de afgelopen 12 maanden bezocht (ruimte voor 3 landen).
Na deze ambassade gaan we op zoek naar Gabon. We vragen maar weer eens aan een agent die we zien staan en we denken dat hij zegt volg me. Nou blijkbaar hebben we het fout begrepen. Nadat de agent 3 keer door rood gereden heeft en links en rechts auto's gepasseerd heeft geven we het volgen op. Het zoeken van de ambassade geven we ook maar op. Gabon is ook niet echt een die perse moet.
Volgende poging is Benin. Na de hele straat op en neer gereden te zijn en enkel Turkije en Zwitserland gevonden te hebben beschouwen we ook deze als kansloos. Ondertussen zijn we er zowiezo wel klaar mee. Gelukkig is de volgende bestemming een hotel. Helaas is het hotel gesloten dus ook dat werkt niet.
We besluiten de ambassades te laten voor wat het is, we gaan er wel met een taxi en navigatie systeem heen. Als de taxi voor de juiste deur staat bookmarken we de locatie en dan kunnen we die later met de motor terugvinden. Laten we eerst maar een hotel zoeken want van de 3 kunnen we 1 niet vinden en is er 1 dicht.
Het laatste hotel vinden we wel. Hij ligt slechts 2 km van het adres wat we op internet vonden. De enige reden dat we deze vonden was omdat de eigenaar veel borden met pijlen heeft neergezet. Helaas heeft het hotel geen zwembad, wel WiFi en verder kamers die iets aan de dure kant zijn. Hij is wel heel behulpzaam. Hij zoekt voor ons uit waar het eerste hotel, de Ben residence is. Blijkbaar kun je enkel hier iets vinden als je op Ivoorkustenaarse manier zoekt. Men belt. Je belt het hotel op (telefoonnummer staat wel altijd op internet) en vraagt dan waar zitten jullie? Dan krijg je aanwijzingen hoe je er moet komen. Helaas als je geen Frans praat kun je er geen soep van brouwen dus enkel met dank aan de man van het hotel hebben we (hopelijk) een concurrerent hotel gevonden. Op basis van het antwoord van de Ben residence geeft de man op google maps aan waar het zit, dat kan ik dan weer in Garmin overnemen en we kunnen gaan.
Nu de man ons zo goed geholpen heeft besluiten we maar wel alvast bij hem te eten. We nemen plaats op het terras en besluiten een cola en tonic erbij te nemen. Bijna een half uur later komt de man terug, sorry maar alle winkels zijn dicht en hij kan dus niet aan cola en tonic komen. Hij heeft zelf enkel fanta. Prima doe dan maar 2 fanta. Na een tijd komt de kip kedjenou en weer werken we ieder een half haantje weg. De rekening is iets minder vrolijk, wat blijkt een fanta (van 0,3 cl) kost hier 1000 CFA. En dat terwijl een liter bock bier 700 of 750 CFA kost.
We verlaten het hotel en doen de laatste poging Ben residence te vinden. De man had het steeds over je rijdt rechts om maar Garmin berekend een veel kortere weg links om. We slaan dan ook links af en dan... dan houdt het asfalt op. Kuilen, gaten, keien, zand en heuvels. We hebben al snel door waarom de man steeds zei rechts om. Keren op een heuvel met gaten en keien is echter ook niet echt mijn specialisme dus we gaan maar door. Gelukkig bereiken we op een gegeven moment wel weer asfalt en dan kunnen we rustig doortuffen. Uiteindelijk vinden we de Ben residance. Ze hebben een zwembad, al is het meer pierenbad het is water. Ze hebben WiFi, en ze hebben goedkope kamers. Daarnaast ook nog een afgesloten parkeerterrein en ze liggen veel centraler dan het vorige hotel. Wij blijven dus maar hier.
We pakken uit en lopen eerst naar de grote supermarkt die we onder het rijden zagen. Het is een mega Casino. Die hadden we in Dakar ook en daar hadden ze heerlijke chocolade-vanille ijs. Die lusten we wel weer. Wederom een bittere teleurstelling op deze dag. Ze hebben het ijs niet. Ze hebben alleen raar chemisch uitzient spul.
Na het supermarkt bezoek gaan we weer terug naar het hotel. Dan maar even het internet uittesten. Dat werkt als een trein dus de komende week kunnen we heerlijk internetten.
Thursday, May 16, 2013
We spoelen weg...
Van Yamoussoukro, Ivoorkust naar Abidjan, Ivoorkust
Vanochtend vroeg een smsje ontvangen, broerlief heeft onze blog gefikst. Dat is wel fijn, we hadden al wat smsjes ontvangen dat we uit de lucht waren. Google is dan ook wel erg irritant. Bij ieder nieuw land worden onze accounts geblocked.
We beginnen de dag met een rondje paasei. Paasei zul je denken, maar dat is de vorm van het stuk gebied waar we opzitten. We lopen een rondje naar de supermarkt en onderweg laten we nog wat kopietjes van onze paspoorten maken. Ten slot moeten we binnenkort weer visum aanvragen indienen en heb ik al onze kopieen verzopen. Met 10 nieuwe kopieen per paspoort, 5 liter water en 2 stokbroden komen we terug aan bij het hotel. Ondertussen hebben we reuze honger dus eerst maar eens ontbijten.
Na het ontbijt vertrekken we. Ons doel is ergens voor Abidjan zodat we morgen vroeg daar kunnen aankomen. Echter 100 km voor Abidjan ligt een snelweg en afritten zijn amper aangegeven. Zowiezo een wazige snelweg. De bus stopt er, soms wordt er eten verkocht en er is ook een militaire checkpoint. Daarnaast begint het ook nog eens te regenen. Even stoppen voor onze regenjas aantrekken en maar weer doorgaan. De regen wordt langzaam aan een hoosbui en voor we het doorhebben zijn we tot ons ondergoed doorweekt. We hebben enkel onze regenjas aangetrokken omdat ik dacht dat het niet zo erg zou worden.
Vanwege de regen, het slechte aangeven van de afslagen en de angst dat de afslag geen asfalt bevat rijden we door naar Abidjan. Lunchen schiet er ook bij in, wie heeft er nu zin in stoppen in de regen? In Abidjan willen we dan maar meteen door naar Hotel International. Volgens lonely planet moet dat wel wat zijn. Misschien wel maar wij kunnen het niet vinden. De mensen die we vragen hebben er zelfs nog nooit van gehoord. Dan maar naar Ben residence, duurder maar zag er goed uit op de plaatjes. Helaas kunnen we ook die niet vinden. Ondertussen zijn we al ruim een uur aan het zoeken in Abidjan. We besluiten terug te keren naar Hotel Terminus, die hebben we al gezien, is goedkoop en vindbaar. Onze motoren mogen we weer eens in de lobby parkeren. Ondertussen worden we daar al bedreven in. Koffers eraf, motor door de deur en parkeren maar.
Als we eindelijk in de kamer zijn is het al 16:30, nu eerst maar eens lunchen. Vervolgens gaan we opzoek naar een internet cafe. Daar zoeken we de juiste adressen van hotels. Morgen willen we toch liever naar een andere plek. Daarna gaan we opzoek naar avondeten maar ook in Abidjan is het vinden van een marquis die open is lastig. Uiteindelijk belanden we bij een restaurant dat gelukkig open is. Beide nemen we een halve haan, ik de yassa variant en Sander de Kedjenou. Beide ploffen we bijna uit elkaar als we ons bordje leeg hebben. Maar een half haantje, het is weer gelukt om die weg te werken. Volgende halte is de bar. We bestellen de ondertussen vertrouwde liter fles bock. Als die bijna leeg is krijgen we van de mensen naast ons een tweede fles. Welkom in Ivoorkust!
Het valt mij trouwens hier op dat alle mensen je graag dingen aanbieden. Het lijkt erop dat ze hier echt blij zijn met toeristen. Ondertussen is ons nu al 3 keer bier aangeboden (1 keer wel alcoholvrij) en we hebben ook al een keer een banaan gehad van een paar militairen bij een checkpoint.
Nadat we ook de tweede liter weggewerkt hebben is het tijd om terug te gaan naar het hotel. Dat zit om de hoek dus we zijn er zo. Daar bereiden we nog onze route voor morgen voor. Alle ambassades en mogelijke hotels voor de week erop. Eens kijken of we morgen wel de juiste locaties weten te vinden?
Wednesday, May 15, 2013
Sander is jarig en wij vieren feest!
Sannie's verjaardag, Van Daloa, Ivoorkust naar Yamoussoukro, Ivoorkust
Vannacht hebben we weer eens niet best geslapen. Niet vanwege verjaardagkriebels maar vanwege muggenkriebels. We zijn dan ook vroeg uit de veren en beginnen maar met een extra groot ontbijt.
Na het ontbijt gaan we op pad. Het doel is Yamoussoukro, de hoofdstad van Ivoorkust. Daar arriveren we voor de lunch en gelukkig bestaat het hotel van de lonely planet nog. We krijgen een kamer en installeren ons. Daarna is het tijd voor een rondje highlights etensplekken volgens de lonely planet. We lunchen, omdat Sander jarig is, bij de pizzaria. Nadat we de pizza op hebben gaan we wandelen naar Vaticaanstad. Ja hier in Yamoussoukro staat een heuse St Pieter. Je loopt voorbij de grote moskee, gevolgt door een horde kinderen en dan kom je bij de St Pieter.
Daarna gaan we kijken naar de krokodillen. Die worden volgens de lonely planet pas om 17 uur gevoed maar dan weten we vast waar we zitten. We hangen een beetje tegen het hek en kijken rustig of we krokodillen zien. Dan krijgen we bezoek van een soldaat. Of we mee willen komen naar het presidentiele paleis (daar ligt de krokodillenvijver langs) we lopen maar mee en krijgen na even wachten te horen dat je dus het hek niet mag aanraken. Hebben we het bord niet gezien? Welk bord? Dat daar, en ja hoor als je vanuit een andere straat komt aanlopen als dat wij gedaan hebben dan staat er inderdaad een bord. Nou dat hadden we dus niet gezien. Dat in combinatie met het feit dat de soldaat ook wel door heeft dat wij geen Frans spreken doet hem besluiten geen boete uit te schrijven maar ons gewoon te laten gaan.
We lopen terug naar het hotel en terwijl we daar zijn barst er een kleine bui los. Gelukkig houdt hij snel op dus om 17 uur staan we weer bij de vijver (deze keer op gepaste afstand van het hek) en zien een paar krokodillen.
We dineren bij de beste marquis van de stad volgens de lonely planet. Vanmiddag hebben we al gecontroleerd of je er ook 's-avonds kan eten. Na een heerlijke maaltijd waarbij Sander de brochette uitprobeert en ik het nationale gerecht Kedjenou gaan we vlak bij het hotel een biertje drinken. Nou ja het is Sander zijn verjaardag, dus het mag wel meer dan 1 biertje worden. Drie liter bier later, en geen toilet bij de bar, besluiten we terug te keren naar het hotel.
Tuesday, May 14, 2013
Les van de dag: de Ivoorkustenaar eet niet 's-avonds!
Van Man, Ivoorkust naar Daloa, Ivoorkust
We hebben het gisteravond een beetje laat gemaakt, niet met feesten maar met de blog bijwerken dus daarom slapen we vandaag maar uit. In de ochtend, na een heerlijke warme douche, eerst ontbijten. Vervolgens nog de laatste mail verzenden en dan blijkt dat mijn google account nu geblokkeerd is. In ieder nieuw land krijgen we mail met account geblokkeerd vanwege verdachte actitiviteit, helaas mag je ook je telefoonnummer niet te vaak opgeven voor verificatie dus nu is mijn mail geblokkeerd. Een oplossing hiervoor moeten we nog zoeken.
Een beetje sjaggie omdat gmail zo vervelend doet verlaten we het hotel. Eerste halte is de supermarkt waar we even grote boodschappen doen. De koffie is op, de thee is op en ze hebben ook jam en vlees voor op brood. Met een zak vol boodschappen verlaten we onze eerste beetje fatsoenlijke supermarkt sinds Dakar, Senegal.
Volgende halte is een waterval die in een bamboe bos ligt. We moeten wel nog een paar keer vragen willen we hem vinden maar dan lukt het ook wel. Het is wel weer een geitenpad de berg op maar gelukkig komen we zonder brokken boven. Bij de waterval zeggen ze entree is 200 CFA per persoon. Daarnaast wil wel iemand op de motoren letten voor 500 CFA per motor. Waarom letten op een motor 2,5 keer zo duur moet zijn ontgaat ons volledig en we bedanken dan ook vriendelijk. Alles zit op slot en die dingen lopen echt niet uit zichzelf weg. Gelukkig is beveiliging niet verplicht dus we mogen gewoon onze motoren aan de kant van het geitenpad zetten en dan kunnen we afdalen naar de waterval.
De weg naar Daola is redelijk saai. Goed asfalt, weinig gaten en ook maar 3 checkpoints waarbij we eigenlijk geen van keren echt hoefden te stoppen maar omdat we dat nooit begrijpen we wel overal een praatje maken. Iets voor 17 uur komen we dan ook aan in Daola en dan moeten we een slaapplek vinden. Het eerste hotel is wat over budget, we kunnen niet iedere dag in een sterren hotel met zwembad overnachten. Maar ze weten ook een goedkoper hotel dat in de straat ertegenover ligt. Daar krijgen we een kamer en we mogen onze motoren in de hal parkeren.
Na een snelle douche gaan we de stad verkennen op zoek naar eten. Dat blijkt helaas minder makkelijk te liggen en als we iets verder vragen ontdekken we waarom. De gemiddelde Ivoriaan eet niet 's-avonds. Ze eten 's-middags warm en 's-avonds eten ze hooguit een broodje. Alle keukens van de marquis zijn dan ook dicht maar een man die bij een marquis wat zit te drinken (en eten maar het is waarschijnlijk de eigenaar) wijst ons de weg naar een marquis waar wel gegeten kan worden. We lopen erheen en krijgen te horen dat we alles van de kaart kunnen kiezen. Behalve uiteraard wat wij uiteindelijk uitkiezen. Na nog wat doorvragen blijkt de keus te bestaan uit kip met friet, iets met vis en nog iets wat we niet snapten. Doe maar kip met friet. En de kip met friet was lekker hoor! Scheelt dat we ondertussen ook meer dan een uur gezocht hadden naar een eetplek dus scheel zagen van de honger maar ze weten een kippetje te bereiden en helemaal de saus eroverheen.
Na het eten lopen we terug richting het hotel, we lopen uit veiligheidsoverweging maar langs de hoofdweg. We voelen ons niet onveilig hier maar er zijn wel hints dat het misschien niet overal pluis is (bij het restaurant hing een groot bord met allerlei verschillende nood telefoonnummers voor arrondisementen, gendarmerie, politie etc. en er is veel UN verkeer hier). Helaas zien we op de terugweg een brommertje snoeihard onderuit gaan. Hij is met zijn brommer een gat in gereden en omdat niemand hier ooit van een helm, laat staan motorkleding, gehoord heeft moet meneer wel pijn hebben. De vonken spatten van zijn brommertje. Een man die vlak naast de plaats van het ongeluk woont spoed te hulp haalt het brommertje weg en zorgt dat de man op de stoep kan liggen bijkomen. De meneer lijkt er niet al te erg aan toe, al blijft hij met zijn armen onder zijn hoofd gevouwen op de stoep liggen. Wij besluiten maar een beetje door te lopen we hebben geen zin in een heisa van eventuele politie en ambulance.
We lopen door naar een andere marquis vlak bij het hotel, daar drinken we nog een biertje (OK we drinken weer een liter fles) daarna is het tijd om terug te keren naar het hotel nog een biertje was lekker geweest maar dat doen we morgen wel op Sander zijn verjaardag.
Foto's Ivoorkust nu online. Bereikbaar via de link in het menu of de link hieronder:
Foto's Ivoorkust
Monday, May 13, 2013
En weer een briljant staaltje weg-design
Van Gbakore, Guinee naar Man, Ivoorkust
Het heeft gisteren niet geregend en vanochtend niet, hier moeten we gebruik van maken dus laten we de grens overgaan en de onbegaanbare weg tijdens regenseizoen nu het een paar dagen niet geregend heeft maar proberen te overwinnen.
Eerst maar eens brood halen in het dorpje, dat blijkt niet zo makkelijk want brood is nog niet te krijgen. Zal de bakker vannacht ook tot de kleine uurtjes hebben lopen feesten? Dan maar eerst de tent inpakken. Daarna weer naar het dorp maar nog steeds geen brood, ik vraag het maar eens en dan zeggen ze om 10 uur pas. Ja daar gaan we niet op wachten we kopen onderweg wel brood.
We stappen dus op en beginnen aan de partially imporved weg tot aan de grens. Welk deel van de weg improved heeft moeten zijn is ons een raadsel. Het is en blijft een geitenpad. Er is dan ook weinig verkeer.
Na iets van 30 kilometer komen we aan in N'Zoo, het dorpje waar we gister dachten te zijn. We zien de politie en stoppen. We geven onze paspoorten en de agent bestudeerd ze aandachtig. Om vervolgens mede te delen dat dit de grens niet is, die is pas verderop. We pakken onze paspoorten weer terug aan van de agent en bedanken hem. Dan maar eerst even brood kopen. Vervolgens zijn we klaar voor de volgende stop.
De volgende halte is niet politie maar douane. We laten hier onze laissez passer zien en krijgen daar weer een aantekening op. Volgens de man is de politie 6 km verderop. We rijden weer door en ergens op de 6 km vinden we een mooie plek voor een ontbijt. Dat betekend ergens in de kant van de weg in de schaduw. Echt breed wordt het nergens maar misschien is ontbijten voor we verder gaan handig. De weg is niet erg goed en dat kost energie.
We zetten een kopje koffje en thee en maken een broodje. Aangesterkt kunnen we verder maar dan komen we bij een doorwading.... Eerst maar eens stoppen en rustig bekijken waar uberhaupt de weg loopt. Wat blijkt? D'r loopt hier geen weg. We kunnen kiezen rechtdoor een modder pad afglibberen (iets van 2 meter omlaag) vervolgens door een plas water waar we de bodem niet van zien en dan weer een berg op. Of links af een minder stijl modder pad af en daar door water wat er minder diep uit ziet. Maar er lopen wel veel minder sporen die kant op. Terwijl wij staan te kijken komt er een brommertje aan. De man stopt ook even om een adempauze in te lassen en gaat dan met twee voeten aan beide zijden het modderpad omlaag. Ook bij hem gaat dat niet soepel. Vervolgens verdwijnt hij bijna in de plas om daarna aan de andere kant wel redelijk soepel de berg weer op te tokkelen. Sander besluit links af te proberen. Ook hij moet even zich concentreren dan glibbert hij de helling af het water in die opeens een stuk dieper wordt. Hij haalt de overkant en wat blijkt na de bocht? Daar staat een auto geparkeerd!
Nu we deze plas getackled hebben kunnen we door. Er volgen nog wat leuke plassen waar we soms door en soms langs moeten. We zijn al lang blij dat het niet meer geregend heeft....
Uiteindelijk komen we bij de politie en de grens aan. Nat, en vooral ongelofelijk smerig maar we zijn er. Volgens de kaart moet het moeilijkste stuk nog komen. We laten ons uitstempelen en kunnen onze resterende Guineese francs wisselen tegen CFA. Daarna gaat het touw omlaag en kunnen we Guinee uit en Ivoorkust in. Daar aangekomen stoppen we eerst weer bij de politie. We krijgen de benodigde stempels en de man zegt de weg is nog 6 km slecht, dan zie je de douane en daarna wordt ook de weg beter. Op hoop van zegen dan maar. De 6 km zijn inderdaad slecht en ergens langs een grote plas water met wat modder aan de zijkant ga ik helaas toch onderuit.
Na de 6 km vinden we inderdaad de douane en weet je wat nu het mooie van Ivoorkust is? De politie man had gelijk de weg is erna inderdaad beter! Hij had zelfs 2 keer gelijk want het was inderdaad tussen de 6 en 7 km.
Ook de douane gaat soepel, ik moet wel even helpen met hoe een carnet in te vullen maar dan vult de man hem netjes in, stempeltje erop en klaar zijn we. Welkom in Ivoorkust. We rijden weer door en zien dan een stop gendarmerie. In Guinee mochten we altijd meteen doorrijden dus we tokkelen rustig langs het huisje en zien geen echte beweging van de mannen (enkel wat wuiven). Doorrijden dus. Nou niet dus. We worden ingehaald door een soldaat op een brommertje. Of we even terug willen komen. Natuurlijk meneer geen probleem excuses dat we het niet snapte. Uiteindelijk waren de soldaten heel netjes en vriendelijk. Geen probleem dat we niet gestopt waren maar volgende keer moeten we wel stoppen. Uiteraard meneer. Ze schrijven onze paspoorten over en we kunnen door.
Er volgen nog 2 andere stops en ik vermoed dat zelfs doorgebeld is dat we naar Man gaan maar verder geen problemen. Vanaf Danane zelfs asfalt dus het is niet al te laat als we in Man aankomen. Daar rijden we naar het enige hotel wat Garmin kent. Het is wat duur maar niet boven budget dus we nemen het ervan. We krijgen een kamer met een warme douche, internet is hier aanwezig en het zwembad ziet er te aantrekkelijk uit. Uitladen dus en het zwembad in.
Het eten gaat iets minder soepel. De mensen spreken hier geen Engels maar ook niet echt Frans. We krijgen een bord met eten met een biertje erbij (we delen 1 flesje bier van 1 liter) maar als we een tweede bord bestellen gaat het mis. We wachten een uur maar een tweede bord komt niet. Ze snappen gewoon niet dat we 2 porties willen hebben. Het ene bord zou genoeg moeten zijn maar een tweede was lekker geweest. Na een uur wachten besluiten we het op te geven en gaan we terug naar het hotel voor nog wat meer internetten. We nemen ook maar meteen mijn topkoffer mee het hotel in om te drogen. Tijdens de regenbui in N'Zerekore is deze namelijk volgelopen met water. Hoe dat kan is ons nog steeds een raadsel maar het is vooral zeer irritant dat alle koffers lekken als het regent (ook in de zijkoffer van Sander stond een plas na de hoosbui).
Sunday, May 12, 2013
Het verkeerde dorp...
Van N'Zerekore, Guinee naar Gbakore, Guinee
We vluchten weg voor de regen. Vandaag regent het niet maar bij de grens van de Ivoorkust moeten we over een stuk weg die tijdens de regen periode niet te passeren is (volgens de Michelin kaart dan) dus het is tijd om verder te gaan.
We rijden eerst naar Lola om vervolgens daar af te slaan naar Bossou.
We vinden het instituut maar niemand is thuis, wel een heleboel kinderen en die blijven dus ook meteen bij ons rondhangen. Dan maar even een spelletje doen en lunchen. Tijdens onze lunch komt er iemand aanlopen. Van onderhandelen is echter geen sprake. 500.000 per persoon of anders niet. Nou ja zoveel geld hebben we niet eens en bovendien is dat wel erg veel dus dan maar niet. Na de lunch pakken we dus weer in en vertrekken we maar weer.
We rijden terug over hetzelfde geitenpad en slaan dan af bij het bord Liberia rechts, Ivoorkust links, deze keer links af dus. De weg wordt er niet veel beter op, je zou toch zeggen dat een grensweg vaker bereden wordt maar dat lijkt ons hier sterk. Na een aantal dorpen denken we dat we in N'Zoo zijn. We stoppen en vragen en krijgen een ja terug. Kunnen we hier slapen dan? Ze halen de vervangende dorpschef erbij. Slapen kan wij moeten volgen. Een nog beroerder pad leidt het dorp in. We stoppen bij een aantal huisjes en mogen daar parkeren.
Eten vinden blijkt lastig, maar als we het vragen vinden we een oprit met straatvoedsel. Rijst met saus, we werken een bord weg en hebben dan weer eens voor 30 cent gedineerd. We kopen nog wat banaantjes (4 voor 5 cent) en dat is ons toetje. Vervolgens doen we nog een zoektocht naar bier maar die mislukt. Overal is het bier op. Dan gaan we maar slapen.
Terug bij de tent blijkt dat op het terrein van de kerk ook de dorpsgenerator staat. Al zoemend worden we in slaap gewiegt tot de generator uit gaat. Daarna neemt het dorpsfeest het ritme over. Tot in de kleine uurtjes horen we de muziek, of ze feesten dat de blanken zijn gearriveerd??? Een klein meisje op straat zal niet gefeest hebben, ze was blij aan het sleeen op een jerrican, zag ons, en barste in huilen uit. Weer een kind met een nachtmerrie....
