De secundaire weg naar Douki

Van Labe, Guinee naar Douki, Guinee
Nu we een plan hebben zijn we er klaar voor, inpakken en weg wezen. Het ontbijt combineren we weer met hond aaien maar deze keer wordt ze al snel weggeroepen door de man van het hotel en moet ze aan de ketting ergens anders liggen. Waarom ze hier het niet goed vinden dat de hond geaaid wordt is ons dan nog een raadsel. Pas als we weg gaan valt het kwartje. De hond is een beetje raar. 's-Ochtends vroeg wil ze aandacht en geaaid worden maar de rest van de dag begint ze te grommen als je in de buurt komt. Te heet voor aaien??

We stoppen nog even bij de boutique voor een nieuwe voorraad water en zetten dan koers richting Douki. Onderweg komen we zo ongeveer langs een waterval (Chutes de Kinkon) dus daar willen we eerst stoppen. We rijden een gravel weg op en slaan dan af een kleiner pad in. Het pad wordt slechter en slechter. Dikke keien, diepe geulen en soms wat zand. Als we eindelijk de toegangspoort bereiken ben ik er eigenlijk al klaar mee. Meteen omkeren heb je alleen ook geen zin in want dat betekend dat je dat pad meteen nog eens over moet. We vragen dus maar naar de entree kosten en die vallen mee. Voor 10.000 per persoon mogen we erin. De militair loopt een stukje mee voor welke kant we op moeten. Het pad wordt nu zo slecht dat we de motoren parkeren en besluiten verder te lopen. Hij legt ons uit hoe we er komen maar we begrijpen het maar half. Daarom lopen we uiteindelijk bijna een kilometer te ver de heuvel af. Mogen we in de hitte terug omhoog. Maar de waterval is wel mooi, en groot. Dus uiteindelijk is het toch wel mooi dat we hem gezien hebben.

We lopen een tijdje rond bij de waterval en de vlakte erboven en gaan dan terug naar de motoren voor de lunch. Daarna moet ik er echt aan geloven, ik moet het pad terug naar een ander pad om naar Douki te gaan. Zonder kleerscheuren bereiken we de kruising. We vragen Douki en krijgen aangewezen dat we een ander pad op moeten. Bij de derde die we vragen krijgen we opeens te horen dat er 2 wegen naar Douki zijn, via de hoofdweg en via de secundaire weg. Wij zitten op de secundaire weg. Nu blijkt dus de hoofdweg, dat is het gravel pad. De secundaire weg, nou dat is een geitenpad. We proberen het nog een stukje maar het wordt slechter en slechter. Ik wil ergens stoppen om even te wachten terwijl Sander gaat vragen aan een brommertje in de verte of dit het handigste pad is maar ik stop op een heuvel met links en rechts een geul. Daar lig ik dus, val ik een keer niet met rijden ga ik om als ik stop. We keren dus maar om, brommertje is niet meer te zien en Sander ziet het ook zo 1,2,3 niet beter worden. Daarnaast is Douki nog 40 km en dat gaan we zo toch niet halen. We besluiten terug te gaan naar het gravel pad en dat te proberen, daar willen we ook iemand vragen of je zo naar Douki komt. Op de terugweg rijdt ik nog een mooie zandbak in en daar ga ik voor de tweede keer. Als je een keer de smaak van vallen te pakken hebt.....

Gelukkig blijf ik de rest van het pad wel gewoon op de motor zitten en staan en dus bereiken we toch nog redelijk snel de 'hoofdweg'.

Nu kunnen we weer wat vaart maken hoewel de weg soms ook wel wat verradelijke stukken dieper grind of zand heeft. Om de haverklap stoppen we en iedereen zegt hetzelfde. Ja zo kom je naar Douki en bij een kruispunt moeten we links. We vinden het kruispunt en slaan links af, het pad blijft hetzelfde dus zo gaan we er komen. Jammer alleen dat hier nergens staat hoe ver je nog moet of soms zelfs hoe een dorp heet. Het blijft dus vragen, vragen en vragen maar uiteindelijk vinden we Douki. Als we in het dorp stoppen zien we zelfs een bord van Hassan, daar moeten we heen en op het kruispunt staat Hassan in levende lijve! We moeten 2 km een zijweg in en dan zijn we er. Het pad is wederom een briljant staaltje van vooral geen wegenbouw. Een keien die er liggen (vulkanisch gesteente), je trilt gewoon bijna van je motor af. We vinden wel makkelijk het juiste terrein en we mogen er op. Bij Hassan krijgen we een Fula hutje toegewezen en we spreken af de volgende ochtend op excursie te gaan tot de lunch en dan na de lunch weer te vertrekken.

Hassan doet dit al 13 jaar en onderhandelen hier werkt niet. Het is 25 dollar per persoon of je in de kamer, het hutje of je tent slaapt maakt niet uit en daarvoor krijg je een excursie, een overnachting en 3 maaltijden. De excursie mag je zelf bepalen, die duurt zolang of zo kort als je zelf wil. Gezien de staat van mijn slippers is een ochtendje waarschijnlijk wel genoeg.