Wandelen rond Douki

Van Douki, Guinee naar Dalaba, Guinee
We beginnen de dag met een ontbijtje van Hassan, brood met honing en nescafe of warme oplosmelk. Sander plakt mijn slipper even zodat deze ook klaar is voor een wandeling en dan kunnen we vertrekken.

We wandelen door het dorpje heen de natuur in. Het pad is soms amper een pad te noemen, we lopen dwars door de jungle. Soms moeten we even stoppen voor een inhaler of tegenligger. Vaak een vrouw met emmer op haar hoofd op slippers.

Hoe die zo snel dat pad op en af vliegen? Na iets van een uur lopen komen we bij een watervalletje. Daar mogen we onder duiken en even blijven terwijl Hassan een stukje verderop zijn wekelijkse bad neemt. Sander en ik duiken dus maar het water in (koud!!) en nemen een natuurlijke douche.

Na deze verfrissende duik kunnen we verder, we klauteren verder berg op en berg af en zien dan bavianen. Een hele groep zit op de berg aan de overkant Ze zijn wel wat ver weg en Hassan probeert een gesprekje met ze aan te knopen, of hij vraagt of ze dichterbij willen komen?

Luisteren doen ze in ieder geval niet want de groep bavianen trekt weer verder.

Wij gaan ook weer verder en komen bij een stel rotsen met lianen eraan. Daar kunnen we in klimmen. Eerst doet Hassan (50 jaar oud!!) even voor hoe het moet en dan mogen wij het nadoen. Het lukt Sander, die bijna 2 keer zo groot is, maar net maar voor mij is het op slippers een hopeloze onderneming.

Een stukje verderop lukt het me wel om me tussen twee rotsen in te hangen en daarna komen we nog bij een doorgang daar blijft Sander bijna in vast zitten. Leuke nauwe gangetjes hier dus. Bij een andere plek kunnen we nog wat liaan slingeren al kunnen we niet de perfecte Tarzan liaan vinden. Ook krijgen we nog een natuurlijke kleine grot te zien en mogen we liaan schommelen.

Om 12 uur beginnen onze maagjes toch te rommelen maar we zijn nog niet terug. Na bijna 4,5 uur lopen, klimmen en klauteren komen we om 12:45 weer terug aan bij het terrein van Hassan. Op zijn terrein spotten we nog een kameleon.

Bij Hassan krijgen we nog een lunch van rijst met een groente saus en dan kunnen we vertrekken. We kunnen wel nog een nacht blijven maar Hassan kent maar 1 prijs, 25 dollar voor overnachting 3 maaltijden en excursie. 2 maaltijden en een overnachting is dus ook 25 dollar en daar hebben we niet heel veel zin in. We stappen dus weer op de motor en beginnen aan de terugweg over het gravelpad. We zien wel hoe ver we komen, we weten dat Pita iets van 40 km verderop ligt, de weg goed te doen is en dat is een aardig dorpje.

Uiteindelijk rijden we door naar Dalaba, een toeristisch dorpje. Daar komen we om 16 uur aan en brengen we eerst een bezoek aan de 2 hotels en auberge die het dorp rijk is. De ene weg naar het hotel is nog slechter dan de andere. Uiteindelijk kunnen we bij het laatste hotel onze tent in de tuin opzetten en ze hebben een aparte toilet die niet op slot gaat (zeggen ze, de volgende ochtend zit het toch echt op slot). We moeten wel even flink onderhandelen over de prijs, in eerste instantie is kamperen 100.000 en een kamer 90.000. Als we vragen waarom kamperen duurder is is het omdat ze security moeten huren voor ons en voor de motoren. Is het hier dan niet veilig? Jawel, gebeurt hier nooit wat. Waarom dan security? Dat schijnt normaal te zijn. Uiteindelijk komen we tot overeenstemming dat we kunnen kamperen voor 50.000. Die security daar hoor ik hem niet meer over en die zien we ook niet.

We zetten de tent neer en gaan dan op zoek naar eten. Eerst bij het hotel informeren maar die hebben maar 2 dingen op het menu (al klinkt de brochette wel erg aantrekkelijk), dus lopen we even naar het dorp maar daar is nog minder te vinden. Enkel spaghetti, salade of sandwich. Dus maar weer terug naar het hotel om daar om 19:00 een brochette te bestellen. We moeten wel even wachten tot ze het klaar hebben.

Een uur later, geen eten. Ondertussen zijn we naar binnen verhuisd want buiten is het donker en ze hebben hier blijkbaar geen licht. Binnen ook niet maar op de bar staat 1 miezerig kaarsje en daar zitten wij dus bij in de buurt. Zometeen zien we ons eten niet meer!

Na 1,5 uur wachten komt eindelijk de brochette, ik denk dat ze de koe nog moesten slachten, het vlees nog marineren en de aardappels uit de grond graven. We zijn uitgehongerd! Maar het eten is wel erg lekker. Wat de salade nu precies bevat is ons een raadsel, licht is er nog steeds amper, maar we werken het binnen 10 minuten weg. Daarna is het tijd voor een biertje en daarna naar bed. Ik vraag ze nog wel even naar het stroom en ze zeggen dat er vandaag iets mis mee is maar dat ze normaal wel stroom hebben.