Van de regen in de drup

Dag 5 in Abidjan, Ivoorkust
Zal het vandaag dan eindelijk lukken? Vol spanning klopt ons hartje, zo erg dat ik ruim voor de wekker wakker ben. We ontbijten en willen de deur uit gaan als de hemelsluizen weer open gaan. Door deze bui rijden hebben we geen zin in, maar het taxi systeem is ons ook nog onduidelijk (we hebben gisteren geprobeerd te ontdekken wat een rit zou moeten kosten maar we kwamen enkel te weten dat we niet een gele maar een oranje taxi moeten pakken). We wachten maar even, de buien hier zijn over het algemeen hevig maar kort. Een kwartiertje later regent het inderdaad een heel stuk minder hard, we stappen dus toch maar op de motor.

Het plan is eerst Nigeria te doen, we zijn alleen niet heel zeker of dat een goed idee is want op internet staat dat ze een visum voor een volgend land vereisen, en voor Kameroen hebben we nog geen visum. Als we ook nog eens in een totale verkeerschaos belanden en de weg naar Nigeria volledig vol staat besluiten we dan ook om het plan om te gooien. We slaan af en zetten koers naar Kameroen.

Als we bij Kameroen staan komt de guard zijn hokje uit. Het spijt hem heel erg maar ze zijn gesloten. Het is dezelfde security man als gisteren en hij zegt dat hij ook verbaasd was en zich afvroeg waarom het zo rustig was. Hij is toen gaan informeren en toen bleek dat gisteren Kameroen onafhankelijkheidsdag vierde en dat ze daarom vandaag dicht zijn. We balen als een stekker en weten even niet wat te doen, Nigeria zijn we bang gaat niet lukken. Dan maar naar de ambassade van Ghana, dan gaan we die eerst regelen. Vroeger had Ghana een 1 uur-service maar op een briefje staat dat die gesloten is. Maar binnen een dag moet toch wel lukken?

We stappen weer op de motor en rijden naar Ghana, we parkeren de motor en bergen de spullen op, als we naar binnen willen krijgen we van de security man te horen dat onze motor niet goed staat. Hij moet niet in het vak rechts van de auto maar links (recht voor zijn hokje), fijn dat u dat nu al meedeelt meneer maar uiteraard geen probleem we zetten de motor wel in het andere vak.

Daarna mogen we naar binnen, we komen in de rij voor de receptie en moeten daar even wachten. Dan zijn we aan de beurt. Wonen jullie in Ivoorkust? Ehh nee, verblijfsvergunning? Ehh nee een visum voor Ivoorkust hebben we wel. Dan kun je hier geen visum krijgen. Aan de grens dan? Nee dat is ook niet mogelijk. Dus dan vraag ik maar, hoe wordt ik inwoner van Ivoorkust? Als de vrouw doorheeft dat ik hier een visum ga aanvragen voor Ghana of ze nu wil of niet vervalt opeens de eis inwoner zijn. Maar we moeten nu een officiele uitnodiging van iemand in Ghana hebben. Dat treft mevrouw, ik pak de laptop open de mail en laat naam, adres en telefoonnummer zien van vrienden van familie van Sander die in Ghana wonen. Nee mail is niet goed we moeten het printen, waarschijnlijk bang dat we binnen 10 minuten terug zijn voegt ze nog een eis toe, we moeten een kopie van het paspoort van die vrienden aanleveren. Fijn die hebben we dus niet. Aanvragen kan tot max 11 uur en ondertussen is het al 10 uur dus dat gaat vandaag niet meer lukken. We nemen de aanvraagformulieren mee en verlaten de ambassade.

Als we weer buiten staan breekt er weer een hoosbui los. Even wachten dus. Ondertussen besluiten we, nu toch niets lukt, maar naar Benin te rijden en die te proberen. We hebben geen idee hoe het aanvraagproces in elkaar steekt maar dat zullen we wel ontdekken. Je kunt voor Benin waarschijnlijk ook een visum aan de grens kopen dus erg moeilijk kan het toch niet zijn om aan een visum te komen?

Ach hoe fout kan een mens wezen, eerst kunnen we het gebouw niet meer terugvinden (we rijden er voorbij en hebben het beide niet door) daarna waarschuwt de security ons al, het is lastig een visum te krijgen. We wachten weer in een rij en mogen na een kwartiertje ook door een raampje van 15 bij 30 cm praten. De man aan de andere kant is totaal niet te verstaan. Uiteindelijk krijg ik een formulier mee met de eisen en 2 aanvraagformulieren. Aanvragen duurt 3 dagen en je hebt een hotel boeking nodig of een uitnodiging. Benin gaat het hier dus ook niet worden. We verlaten de ambassade en daar worden we nog aangesproken door de security man, die zegt ook je kan een visum aan de grens kopen. Hoe lang die geldig is wordt ons niet geheel duidelijk maar misschien voor ons wel een goede optie.

Als we terug naar het hotel willen besluit mijn Garmin ook maar weer eens stuk te gaan. Het halve beeld is zwart. Gelukkig kunnen we het hotel ondertussen zelf ook vinden dus we rijden wel in een keer goed terug.

Terug bij het hotel maar eens op internet zoeken. Daar ontdekken we het bestaan van een visa touriste entente, wat blijkt dat is een visum wat geldig is voor Burkina Faso, Ivoorkust, Benin, Togo en Niger. In totaal 2 maanden geldig en je mag alle landen 1 keer in. Hadden we dat eerder geweten dan hadden we geen losse (veel duurdere) visa voor Burkina Faso en Ivoorkust aangeschaft. We zoeken of we dit visum alsnog kunnen aanschaffen (dan maar enkel voor Benin en Togo) maar we kunnen niet vinden waar we die in Ivoorkust kunnen halen. We besluiten wel nog een poging te wagen en rijden naar het politiebureau, daar verlengen ze eventueel je visum voor Ivoorkust. Helaas kun je er geen visa touristique entente kopen, volgens de vrouw geeft Ivoorkust deze niet uit. Ze kende het visum wel dus het zal wel nog bestaan.

We keren weer terug naar het hotel. Vandaag kunnen we niets meer doen. Voor Nigeria is het ondertussen te laat en we twijfelen steeds meer of we die gaan krijgen voor we Kameroen hebben. Bovendien lijkt het erop (als je internet moet geloven) dat in Ghana visa veel makkelijker te krijgen zijn. Dus misschien gaan we Nigeria hier helemaal niet meer proberen maar enkel in Ghana.

Eerst maar lunchen dan, we gaan terug naar de rij van 7 eethokjes, vandaag eten we bij mevrouw nummer 2. We bestellen 2 verschillende maaltijden (eens kijken of we nu wel voor 2 personen eten krijgen in plaats van voor 1 persoon wat we normaal krijgen), de een is alloco iets wat we niet kennen en de andere een welbekende friet met kip. We ontdekken dat alloco gefrituurde banaan is, Sander vind het wel lekker, ik lust het ook maar vind het iets te zoet voor bij mijn lunch. We krijgen deze keer 2 maaltijden maar erg groot zijn ze nog niet. Pas als we weggaan bedenken we ons, friet is hier groente, moeten we rijst of attieke bij ons eten bestellen? Een meisje zit verderop namelijk dezelfde schotel als ons weg te werken en heeft ernaast een bord met attieke staan. Helemaal duidelijk is het ons nog niet maar het zou de reden kunnen zijn waarom wij steeds denken zo weinig eten te krijgen, we bestellen slechts een halve maaltijd.

Na de lunch duiken we weer even het zwembad in. Daarna is het tijd om nog wat te computeren en dan is het alweer avondeet tijd. Brood met ei voor de afwisseling. We proberen ook een keer een andere bakkerij uit. Of de andere bakkerij zo een verbetering is weten we echter niet, het brood lijkt meer te vullen maar lijkt ook ouder te zijn.... Ik denk dat we nog een keer moeten vergelijken.

Ons plan voor morgen is weer een keer proberen wat visa aan te vragen. Na 5 dagen nog geen visum te hebben gescoord en zelfs nog geen aanvraagforumulier ingedient te hebben is toch wel een diepte record. We lezen wel op internet dat onze mede-reiziger, Ken, het ook nog steeds niet makkelijk afgaat om visa te verkrijgen. We waarschuwen hem op facebook alvast dat Ivoorkust ook niet mals is wat betreft visa-shoppen.