Zeikdag

Dag 7 Somerset West, Zuid Afrika
We worden wakker en het regent. De lucht is grauw en grijs. Boven Sander zijn hoofd hangt nog een andere donkere wolk. We besluiten onze wijnproefdag te verzetten. In dit weer heb je daar toch geen zin in? De touroperator vindt dat gelukkig geen probleem. We spreken af zaterdag dan te gaan (volgens de voorspellingen is het dan weer droog). We nodigen ook meteen Maren uit om mee te gaan. Die ziet dat wel zitten.

In de ochtend doen we rustig aan. Sander komt maar langzaam over zijn kater heen. We doen wat kleine klusjes. Onder andere geeft een van onze Garmins problemen. Het ding gaat maar niet in USB modus. We zoeken op internet en vinden een topic. Er zijn meer mensen met deze problemen en er worden allerlei oplossingen besproken. Vooral de aanzetten, uitzetten, aanzetten dan kabel erin vinden we grappig, maar hij werkt! Ik lees een stuk verder van dezelfde man dat het maar 1 keer werkte, helaas bij ons ook. Ook de melding geheugen is vol (onzin want het apparaat heeft 3 GB vrij) wordt besproken op het forum. Oplossing? Hard reset want ze weten ook niet hoe de Garmin aan die onzin komt.

Het is zo koud dat we besluiten een soepje te maken voor lunch. Het wordt ondertussen wel tijd dat het eens koud werd want de soep hadden we in Marokko gekocht en de verpakking is ondertussen half vergaan.

Na de lunch besluiten we naar Somerset mall te gaan. Het is een redelijk grote mall maar niet zo groot als Canal Walk. Een maatje die Sander nog aan kan. We lopen de hele mall op en neer en bekijken de winkels. Mijn ketting is ergens in Afrika gebroken, en hier in Zuid-Afrika besluiten we dat ik een nieuwe ketting mag. Als we klaar zijn met shoppen en naar buiten stappen blijkt het te gieten. Toch maar weer even naar binnen en verder rondlopen. Na een kwartier zijn we het zat. We willen naar huis. Het regent nog altijd maar we stappen op de motor en rijden naar huis.

Thuis maken we nog wat tijd vol tot het tijd is om naar Spur te gaan. We gaan lopen. Van Cheryl lenen we een paraplu en we gaan op stap. 2,4 km bergaf verder komen we aan bij de Spur. Niet slecht maar de terugweg? Bij Spur is het bottomless ribs and wings dag. Wij bestellen 2 bottemless porties en vallen aan. De eerste portie gaat makkelijk weg. Wel oneerlijk want mijn portie ribs is minstens 2 keer zo groot als die van Sander. Dus helpt Sander met de mijne. De eerste extra portie krijg ik met wat doorzettingsvermogen weg. Sander bestelt ook nog een derde portie en weet die ook weg te krijgen. Nu zitten we echt vol.

Met een veel te zware maag moeten we nu bergop terug. Het regent nog altijd en wij beginnen aan een lange terugtocht. Na de eerste berg hoop je er al te zijn maar dan weet je al dat je nog 4 bergen moet beklimmen. We ploeteren door en komen thuis. Daar worden we begroet door 2 natgeregende honden. We krijgen nog even een hondendouche en dan gaan we naar binnen. Tijd voor een wijntje, beentjes omhoog en niets meer doen vandaag.

Read more / Nederlandse versie »

De zoektocht naar koffers

Dag 6 Somerset West, Zuid Afrika
We beginnen de dag met een bezoekje aan de ambassade. Ze zijn best soepel en handelen ons beide aanvragen in 1 keer af. We hoeven dus niet te wachten op de 2de afspraak. Bijna 2400 rand lichter verlaten we de ambassade. Over 3 weken kunnen we in Pretoria onze nieuwe paspoorten ophalen.

Als we de ambassade uit willen lopen begint het te stortregenen. We besluiten dus maar even te wachten voor we verder gaan. Als de bui over is rijden we naar de Flying Brick. Daar gaan we koffers kijken. De man blijkt enkel topkoffers te hebben dus alleen die kunnen we bekijken. We zetten de Globescout en koffers van Motorradical naast elkaar en bekijken de verschillen. De tijd vliegt voorbij terwijl we staan te kletsen, koffers bekijken en informatie over de zijkoffers opvragen. Chris is heel behulpzaam en belt Bikegear en Motorradical om vragen te stellen over de zijkoffers.

Om 11:30 moeten we afscheid nemen om naar onze lunch afspraak te gaan. We spreken af na de lunch terug te komen. We rijden naar Arnold's voor onze lunch met Tania en Ard. Beide komen uit hun werk om met ons te komen lunchen. Een gezellig uurtje met heerlijk eten volgt. We worden uitgenodigd om bij hun langs te komen en dat willen we wel. We moeten toch terugkomen naar Kaapstad na het wijnproeven (Chris heeft koffers besteld die maandag bij de Flying Brick aankomen zodat we ze kunnen bekijken), misschien dat we dan Cheryl haar onderkomen verruilen voor die van Tania en Ard.

Na de lunch bezoeken we eerst nog een lasser (die er helaas niet blijkt te zijn). We moeten iets met mijn topkofferplaat. Die is weer gebroken. Dan rijden we nog naar een andere motorshop die heeft niet echt koffers naar onze zin. Dus maar weer terug naar Flying Brick. Behalve koffers moeten we ook nog ons verdiepen in een nieuwe pomp (ook die is stuk). Om 15:30 besluiten we naar huis te gaan. Motorradical koffers komen maandag aan, we moeten enkel nog zoeken naar Globescout zijkoffers. Touratech, is ons al verteld, kunnen we vergeten. Die hebben een levertijd van 3 maanden op dit moment.

Thuis is Cheryl druk bezig met de voorbereidingen van de braai. Ze heeft Paul John Shaw uitgenodigd. Hij is ook een motorreiziger en heeft er ondertussen zijn beroep van gemaakt. Een Thalia heeft ook een vriendin uitgenodigd dus uiteindelijk zijn we met zijn 7-en. Jammer dat het regent maar gelukkig is Cheryl haar patio en braai plek overdekt. We moeten wel een trui aan omdat het te koud is. Wat nou zomer in Afrika?

De braai gaat vergezelt met wijn en bier. Cheryl heeft zelf aardappelsla gemaakt en er is meer dan genoeg vlees. Een gezellige avond volgt met iets meer alcohol dan goed voor ons is.

Read more / Nederlandse versie »

Een doe dagje

Dag 5 Somerset West, Zuid Afrika
Vandaag wordt het een regeldagje, eerst rijden we naar een gehoorkliniek om voor Sander nieuwe oordoppen te laten aanmeten. Dat is geen probleem en ze vertellen ons zelfs dat ze de doppen vrijdag binnen zullen krijgen. Nog geen kwartier later staan we weer buiten. Nummer 1 van ons TODO lijstje is klaar.

We rijden door naar Superbike solutions om Cheryl haar accu op te halen. We doen meteen de luchtfilters schoonmaken en bedenken een oplossing voor onze protectievesten. Julian stuurt ons naar Apple om popnagels te halen. Met die popnagels zetten we de plastic protectieplaten weer vast aan ons vest.

Volgende stop is een winkelcentrum. Het is 13 uur dus eerst maar even lunchen. Dat doen we bij Fish Aways. We bestellen beide de fish & chips met vis van de dag. De vis had een vreemde naam maar smaakt prima! Aangesterkt doen we boodschappen en dan naar de copyshop. We moeten wat dingen scannen en printen voor ons rijbewijs aanvraag. Onderweg naar de copyshop komen we langs een kapper. Sander loopt naar binnen om te kijken of hij naar de kapper kan. Dat kan maar wel pas over een paar uur.

We rijden even terug naar huis omdat ik de brieven voor het RDW vergeten ben. We halen die op en rijden weer terug. De man van de copyshop zei dat een brief 150 rand kost om naar Nederland te sturen. Als we terugkomen blijkt dat echter 470 te zijn. We besluiten de brief niet te versturen en eerst de DHL te gaan proberen. Maar eerst gaat Sander naar de kapper.

Met een nieuw kapsel rijden we door naar de DHL. Daar is een brief versturen slechts 280 rand. We versturen de brief en rijden door naar Dan om koffers te kijken. Hij blijkt de BMW koffers te hebben. Die worden dus eigenlijk enkel gemaakt voor BMW motoren. Hij geeft ons nog wat adressen waar we kunnen kijken naar koffers en we besluiten om morgen dan die zaken te gaan bezoeken.

Als we weer thuis zijn is Maran gearriveerd. Ze komt uit Duitsland en komt 2 maanden bij Cheryl an Thalia wonen. Omdat Cheryl en Thalia er vanavond niet zijn houden wij dus Maran gezelschap bij haar diner.

Read more / Nederlandse versie »

Nieuwe tanktassen!

Dag 4 Somerset West, Zuid Afrika
Cheryl vraagt ons of we de accu uit haar motor kunnen halen en weg kunnen brengen om te laden. Dat willen we uiteraard wel. Sander verwijdert de accu en dan gaan we op stap. Eerst richting Julian om de accu in te leveren, vervolgens richting Henk van Zulu Overland.

Henk had ons een SMS gestuurd, ga naar die en die plek. Na wat zoeken vinden we de locatie. We SMSsen dat we er zijn en krijgen dan een nieuwe SMS met vervolg instructies. Spoorzoekertje spelen?

We volgen de volgende aanwijzingen en eindigen dan op Henk zijn oprit. We parkeren de motoren en worden verwelkomd. Ga zitten, koffie, thee of iets anders. Wat begint met een koffie en thee wordt uiteindelijk een lange, gezellige, ontmoeting. We kletsen, laten foto's zien, hebben het over reizen en natuurlijk ook Henk zijn werk als reisleider. Best mooi beroep en zo te zien doet hij iets goed want hij heeft een mega boerderij (waar ook conferences gehouden worden en het is ook een restaurant in het weekend).

We hebben Henk ontmoet toen hij met een groep Canadezen door Namibie aan het reizen was. Daar hadden we al gezien dat hij Wolfman tanktassen had op de motoren. Onze tanktassen. Henk stelt voor dat we van hem 2 gele tanktassen overnemen en dan koopt hij, als Wild at heart ze binnen heeft, weer nieuw. Voor ons een prima deal want Henk krijgt korting bij Wild at heart dus voor ons zijn ze ook goedkoper en nog beter, ze zijn geel in plaats van zwart.

Als dat allemaal geregeld is moeten we wel honger hebben, het is al 13 uur. De huishoudelijke hulp zal wel even iets kleins klaar maken voor de lunch. Ze hebben enkel pizza is dat goed? Wij denken al, pizza is een lichte lunch?

Een half uur later komt de huishoudelijke hulp met 2 mega borden aanzetten, op ieder een vers gemaakte pizza. Een tijdje later komt ze met een derde. Met ieder een pizza vallen we aan op de lunch. Een heerlijke lunch, maar iets kleins of lichts? Dat zeker niet!

Rond een uur of 17 moeten we dan echt afscheid nemen, Henk heeft nog dingen te doen en ook wij. We vertrekken weer naar Somerset. Onderweg stoppen we bij het winkelcentrum om daar nog even snel bier te kopen en een kaart van noord Afrika. Dan via het tankstation door naar huis.

Thuis aangekomen spreken we af ons avondeten (het Indiaas van 2 dagen terug) te delen met Cheryl en Thalia's avondeten (kip vleugels en kip filet). Terwijl alles in de magnetron en op het fornuis staat begint Cheryl ook vast met het innaaien van een nieuwe ritssluiting in Sander zijn protectie vest. Na het eten wordt deze klus afgemaakt en nu heeft Sander een vest met heavy duty ritssluiting, eens kijken of deze langer houdt?

Read more / Nederlandse versie »

U is nou op die mees suidelike punt van die vasteland van Afrika

Dag 3 Sommerset West, Zuid Afrika een rondje via Hermanus naar Kaap Agulas
We beginnen de dag met vroeg opstaan. We gaan vandaag op stap. De vraag is alleen waarheen? Doen we de tafelberg beklimmen (met kabelbaan) of gaan we naar Hermanus en Kaap Agulas. Uiteindelijk kiezen we voor het laatste. We nemen een lunchpakket mee en gaan opstap.

Bij de eerste poging komen we niet zo ver. Een kilometer of 4 van huis. Dan realiseert Sander zich dat we helemaal geen waterzakken bij ons hebben. We keren dus weer om en rijden terug.

We vertrekken een tweede keer en nu ieder met een camelbag. We rijden via Strand naar Hermanus.

Dit is een leuke slingerweg langs de kust. Na een uurtje komen we aan bij Hermanus. We stoppen bij de eerste baai, daar zijn veel mensen maar geen walvissen. We stappen op de motor en rijden naar het tweede punt vanuit waar je vaak walvissen kunt zien. We lopen een stukje maar zien geen walvissen. Het is hier wel heerlijk rustig en er staan bankjes. Bovendien is het 12 uur. Tijd om hier te lunchen dus. We halen het brood en beleg erbij en nemen een bankje.

Als we ons eten op hebben zie ik opeens links iets. Wij turen en zien een walvis, en dan nog een. En dan dichterbij nog een.

Uiteindelijk staan we een half uurtje te kijken en foto's te schieten. Helaas willen de walvissen niet met een mooie sprong voor ons poseren. Tijd om verder te gaan dus.

We stappen weer op de motor en rijden verder, via de weg die het meest langs de kust loopt naar Agulas. Garmin zegt dat we ergens moeten afslaan en dat doen we dan ook maar. Blijkt alleen dat er geen asfalt ligt. We korten een stuk af blijkbaar via gravel wegen. De wegen zijn wel erg goed dus we schieten nog aardig op. Bij Agulhas wordt tot onze verbazing geen toegang geheven. Tot 150 meter voor de markering kunnen we doorrijden. Daar parkeren we de motoren en gaan we te voet verder.

Na de foto's lopen we terug. Dan komen we nog 2 motorrijders tegen. Het blijkt een stel te zijn wat in Kaapstad woont maar uit Denemarken en Nederland komt. In Januari of Februari vertrekken zij voor hun grote reis. Genoeg gespreksstof dus, temeer omdat ze reizen op een van de 2 BMW's die ze hebben. We spreken af woensdag te gaan lunchen en na 3 kwartier nemen we afscheid.

In vliegende vaart rijden we terug. We hadden met Cheryl afgesproken om om 17 uur thuis te zijn. Dat halen we nu nooit meer. We bellen en maken het 17:30 en bij het restaurant. Even goed halen we dat ook niet. De snelweg die we nemen is een kronkelige, vaak tweebaans, weg, harder dan 100 wil je er ook niet rijden.

Om 18 uur komen we bij het restaurant aan. We vinden Cheryl aan tafel met nog een vrouw en man. De man was ook maar net binnen want we hebben naast zijn BMW geparkeerd. We nemen wat te drinken en kletsen wat. Rond een uurtje of 19 is het etenstijd en dus bestellen we avondeten. Na een gezellig avondje spreken we af dinsdag weer bij Dan langs te gaan om koffers te kijken die hij heeft staan en daarna rijden we door naar de vrouw om daar met Cheryl en Talia te gaan braaien.

Read more / Nederlandse versie »

Een bezoek aan de motorclub

Dag 2 Sommerset West, Zuid Afrika
We willen vandaag naar de Tafelberg. Helaas blijkt die, vanwege het weer gesloten. Dan maar eerst naar de supermarkt om boodschappen te doen. Dan kunnen we ondertussen bedenken wat we vandaag willen doen.

Uiteindelijk besluiten we rustig aan te doen vandaag. We computeren wat en na de lunch stappen we weer op de motor en rijden naar het industrie terrein. Daar zitten 3 outdoorzaken. We bezoeken ze alle 3 en vinden uiteindelijk een geschikt koeltasje en spanbanden. Met onze nieuwe buit keren we huiswaarts om daar nog wat te zonnen en te computeren.

Als het etenstijd is maken we een portie Indiaas, ons plan is voor 2 dagen te koken. Uiteindelijk moeten we de grootste pannen erbij pakken anders past het niet. We scheppen onze borden 2 keer vol en dan moeten we zoeken naar de grootste tuperware bak. Morgen hebben we zeker nog meer dan genoeg voor avondeten.

Na het eten gaan we naar de motorclub. Cheryl heeft ons uitgenodigd langs te komen op de wake van een onlangs overleden (geen ongeluk), 52-jarige, motorrijder. De hele club zit daar te drinken en kletsen. Als wij om 20 uur aankomen is de groep aardig uitgedund. Nog een man of 35 zitten er. Maar dat mag de pret niet drukken. We kletsen wat met de mannen en vrouwen die er zitten en staan bij het kampvuur, best wel weer eens gezellig een avondje motorclub.

Read more / Nederlandse versie »

Schokdemper reparatie

Dag 1 Sommerset West, Zuid Afrika
Na ons ontbijt bellen we Martin van MP Custom Valve. We hebben geluk en kunnen vandaag meteen al met de motoren langs komen. We kleden ons dus snel om en vertrekken naar Kaapstad. Na een rondje township (de navigatie maakt ook wel eens een foutje) komen we aan bij de werkplaats. We rijden mijn motor als eerste naar binnen en halen de schokdemper eruit. Martin haalt de schokdemper uit elkaar en constateert dat het gas al volledig weg is. Wat nu te doen? Hij bekijkt zijn opties (vooral afhankelijk van zijn voorraad) en komt dan met de beste oplossing. Hij boort een gat in mijn schokdemper en last er een auto ventiel op. Nu kan mijn schokdemper opgepompt worden.

Hij zet de boel weer in elkaar en test de schokdemper. Die is nu weer helemaal als nieuw. Wij monteren de schokdemper en halen dan de tweede uit elkaar. Die van Sander is niet zo ver heen als de mijne. Het gas is nog goed. Enkel een O-ring is versleten. Hij vervangt deze en ook deze kan dan de motor terug in. Nu nog afrekenen en dan kunnen we vertrekken. Met een bus van remmenreiniger, want wat ze niet hebben bij de Honda garage in Windhoek, en bij auto garages in Zuid-Afrika vinden we wel bij de schokdemper man, hij heeft remmenreiniger!

In de tussentijd zijn wij ook nog even naar de motorzaak Wild At Heart geweest. Daar verkopen ze Wolfman, helaas zijn onze tanktassen nog niet binnen dus we verlaten de zaak weer met lege handen. Ze hebben helaas ook geen koffers, de vrouw heeft de Touratech importeur gebeld en die heeft gezegd dat nergens in Zuid-Afrika ze onze koffers op voorraad hebben. Dat is niet zo goed nieuws, we willen namelijk eerst de 2 typen koffers zien voor we besluiten welke we willen.

Vanuit MP rijden we door naar Canal Walk. De grootste mall van Afrika.

We moeten even ons best doen en dan kunnen we ons langs de slagboom wurmen met de motoren (een ticket weigert hij te geven aan ons). Daar bezoeken we de supermarkt en de 2 outdoorzaken die we er zien. We kopen meteen een nieuwe rugzak voor Sander ter vervanging van de gestolen rugzak. Die kunnen we goed gebruiken want we hebben al boodschappen gedaan. Daarna eten we nog in het centrum. Bij de Spur. Ze hebben een Big Bear Combo, spareribs, kip, steak en lamskotelet. We bestellen beide de combo en laten ons verassen. De Spur is vergeven van het personeel, het is er druk maar alsnog vragen we ons af, is er meer personeel of klanten? Om de haverklap komt dan ook iemand (eigenlijk dezelfde persoon steeds) aan onze tafel, are you OK? Tot op het vervelende af, zo vaak komen ze langs. Mijn bord blijken ze een beetje verprutst te hebben, de oplossing? Je draait alles om.

Ik neem een hap lam en ontdek dat de andere kant volledig verkoolt is. Ik draai de steak om en zie hetzelfde. De sparerib heb ik al op, die was ook wat verbrand maar niet zo erg. Ik roep dus maar iemand en vertel dat dit toch wel erg zwart is. Ik red mijn kip van het bord (die is wel goed) en ze nemen mijn bord mee terug. In de tussentijd peuzel ik de kip op. Het bord komt terug, weer gevuld met friet, uienringen, sla, en een grotere steak als hiervoor. De lam is verdwenen maar daarvan had ik het goede stuk toch al gegeten dus veel vlees was dat niet meer. Sander en ik moeten ons best doen maar we krijgen alles op. Daarna rijden we terug naar Cheryl, thuis computeren we nog wat, drinken een biertje en dan is het alweer bedtijd.

Read more / Nederlandse versie »

Wijn estate Marianne

Van Citrusdal, Zuid Afrika naar Sommerset West, Zuid Afrika
Stinky Winky heeft in iets ander liggen rollen of ergens gebadderd, hij stinkt lang zo erg niet meer als gisteravond. We belonen de hond voor zijn trouwe waakdienst met een paar aaien, vervolgens is hij uiteraard niet meer de tent uit te krijgen.

Als we ontbeten hebben, de spullen ingepakt hebben, en even met een Afrikaans stel staan te praten komt Apple nog even langsgereden. Hij komt afscheid nemen. We bedanken hem voor de rit, het eten en drinken en de gezellige avond en vertrekken.

We rijden de route via Gouda en de Bain's kloof. Die laatste is een hand-made-road. Dat merk je want hij is lang zo vlak niet als de andere wegen. Het uitzicht is wel weer mooi en er zitten een aantal goede bochten in de weg.

We slingeren ons een weg richting Sommerset en dan komen we langs Wijnboerderij Marianne.

Tja hier moeten we uiteraard stoppen. We doen de kleine wijnproeverij, 5 wijntjes proeven. We strijken neer op het terras en laten ons verrassen door de Rose, de witte en 3 rode wijnen.

We vertellen de mensen dat mijn naam ook Marianne is en vragen of er toevallig ook een Sander in de buurt zit. We krijgen een boekje met veel wijnboerderijen maar helaas geen Sander.

Als we de 5 wijnen geproeft hebben besluiten we een fles rose mee te nemen naar Cheryl. De mensen van de wijnboerderij zijn onder de indruk van onze reis en dus moeten we op de foto voor hun wijncollectie. Geen probleem dat doen we graag. We krijgen nog een zakje biltong mee (deze keer van rund) en dan gaan we weer op pad. Het is nu nog maar een klein stukje naar Sommerset West.

We vinden het adres van Cheryl zonder problemen. Terwijl we voor het hek staan en nog moeten aanbellen gaat het hek al open. We rijden naar binnen en daar maken we kennis met Cheryl, haar dochter, 2 honden en 3 kippen. Ze wijst ons de weg naar de slaapkamer en wijst ons weg in haar huis. Cheryl moet vandaag nog wat werk afmaken dus na wat gekletst te hebben laten we haar aan het werk en gaan we richting de supermarkt.

Erg ver komen we niet want 2 huizen verderop staat iemand modelbouwvliegtuigen (van ongeveer 1,5 m spanwijdte) te bouwen. We spreken de man aan en maken foto's van zijn vliegtuigen. Hij blijkt een private yacht kapitein te zijn vanuit Monaco. We zijn nu in de garage van zijn broer. De man nodigt ons uit morgen terug te komen, dan neemt hij ons mee voor lunch en laat hij ons de omgeving zien. We lopen weer verder en komen bij de supermarkt. We halen brood en chips en ontdekken dan dat de liquor store al dicht is.

Terug bij Cheryl kunnen we eindelijk onze website bijwerken. Als we daar klaar mee zijn is het etenstijd, na een heerlijke maaltijd met spaghetti laten we wat van onze foto's zien en dan is het alweer bedtijd.

Read more / Nederlandse versie »

Foto's Zuid-Afrika

Foto's van Zuid-Afrika zijn online. Bereikbaar via de link in het menu of de link hieronder: Foto's Zuid-Afrika

Read more / Nederlandse versie »

Van 50 naar 1 PK

Van Calvina, Zuid Afrika naar Citrusdal, Zuid Afrika
Na een rusteloos nachtje, dankzij een stel blaffende honden en vrachtwagens die veel te veel herrie produceren, pakken we alles weer in en gaan we verder. Vandaag nemen we een scenic-offroad pad richting Citrusdal. Op het eerste stuk asfalt zijn constant wegwerkzaamheden met stop en go's (en wachttijden tot 20 minuten) dus we zijn blij als we kunnen afslaan.

Als we op het gravel komen blijkt dit de aanrijroute te zijn voor vrachtauto's met grind. Veel stof dus. We zien een schildpad de weg oversteken en stoppen. Het arme diertje is aan het oversteken waar veel vrachtwagens rijden. We besluiten hem een handje te helpen.

Als het dier aan de andere kant is afgeleverd gaan we verder. Schildpad 2 t/m 6 komen we tegen na de afslag voor vrachtwagens dus die laten we zelfstandig de weg oversteken. De route langs de berg pas is prachtig, veel heide bloemen, bergen en bochten.

We vermaken ons dus uitsteken.

Rond een uurtje of 10 is het tijd voor een kleine pauze. We halen de biltong tevoorschijn en nemen beide een stuk.

Als we de biltong weggewerkt hebben gaan we weer verder. De route is niet al te lang dus rond lunchtijd arriveren wij bij Citrusdal.

Eerst lunchen op de camping en daarna de tent neerzetten. Op de camping loopt een paard los rond! Vervolgens doen we een rondje dorp. Het vinden van een restaurant wil niet echt vlotten dus we hebben maar 1 keus, we moeten maar weer braaien. We halen vlees en wat groente en keren terug naar de camping om het zwembad in te duiken.

We kleden ons om en gaan naar het zwembad. Die blijkt ijskoud te zijn! Ik overwin de kou en duik het water in. Terwijl ik lig te drogen is Sander nog altijd bezig moed te verzamelen. Terwijl hij dat doet vist hij kikkers uit het zwembad. Nadat hij er 2 van de verdrinking gered heeft komt er een man aangelopen. Hij maakt een praatje en als hij hoort dat we met de motoren op wereldreis zijn vraagt hij onze hulp. Hij heeft een stel paarden en 1 van de paarden is nog jong. Hij wil het paard meenemen naar de rivier om te zwemmen maar zoekt nog een stel ruiters om andere paarden mee te nemen. Willen we helpen? Dat willen we wel. We kleden ons aan en volgen Apple naar de wei.

Twee jack russels en twee katten volgen onze naar de wei. Apple roept de paarden en kiest de 3 uit die gaan zwemmen. Sander krijgt, omdat hij pas 1 keer eerder op een paard heeft gezeten de makste, Mia, de moeder van het paard dat nog getraind moet worden. Ik krijg een ander mak beestje, Rofty genaamd. Zelf pakt hij het jonge paard. De hoofdstellen worden omgedaan en dan moeten we onze voet in Apple zijn hand zetten en helpt hij ons ons paard op.

Daar gaan we dan met ons drieen richting de rivier.

Bij de rivier aangekomen lopen we eerst een stuk te paard door de rivier. Rofty is een beetje speels en slaat met haar voet in het water, ik ben al doornat voor we in het diepe deel zijn. Op een eilandje springen we van onze paarden, doen de hoofdstellen af en dan gaan we met het paard aan halstertouw verder het water in. De 2 jack russels zijn ons, al zwemmend, gevolgd. Apple neemt zijn paard als eerste voor een rondje zwemmen. Sander en ik staan met onze paarden tot ons middel in het water maar dan willen de dieren niet verder. Apple moet 1 voor 1 de 3 paarden voor een rondje zwemmen meenemen terwijl wij wachten met de overige 2.

Na het zwemrondje gaan we terug naar het eilandje. De paarden krijgen weer hun hoofdstel om, wij worden er weer op geholpen en we gaan weer terug.

Op de terugweg hebben de paarden meer haast. We moeten ze wat meer inhouden. Apple waarschuwt Sander Mia in te houden anders gaat ze in draf naar de stal. Dat lukt Sander prima maar net voor de stal wordt Mia omringt door de andere 5 paarden van Apple en dat vind Mia maar eng. Ze draait zich nogal abdrupt om en daar gaat Sander, in een mooie boog valt hij van Mia af. Twee keer in zijn leven paard gereden en twee keer van het paard gevallen. Nu heeft Sander ook zijn eerste blauwe plekken, niet van de motor maar van een paard.

Om de pijn wat te verzachten krijgen we een biertje aangeboden. Apple verteld dat hij politieman is, een motor heeft (een BMW), 8 paarden, 2 honden, 2 katten en ook eigenaar is van de camping waar wij slapen. We wisselen wat verhalen uit en dan valt de duisternis. Willen we braaien? Ja Apple dat was ons plan we hebben al vlees. Apple haalt ook nog wat braai spullen en dan gaan we gezellig met zijn 3-en braaien. Na teveel wijn, een heerlijke portie vlees en vele verhalen nemen we afscheid. Apple moet morgen werken en ook voor ons is het bedtijd.

We lopen naar de tent gevolgd door Stinky Winky (een van de jack russels, diegene die in de stront heeft liggen rollen). Als we midden in de nacht wakker worden blijkt Stinky nog altijd voor onze tent de wacht te houden. De volgende ochtend zit Stinky nog altijd voor onze tent. Wat een trouwe waakhond!

Read more / Nederlandse versie »

Begin de dag met een werkplaats

Van Carnarvon, Zuid Afrika naar Calvinia, Zuid Afrika
We worden ruw gewekt door onze wekker. Na een heerlijke douche ruimen we onze spullen op. Bij het keren van de motoren ontdekt Sander dat zijn voorremmen muurvast zitten. Eerst maar even dat fiksen dus. Hij haalt de rem uit elkaar maar met geen mogelijkheid is er beweging in te krijgen. We vragen de man van de B&B naar remmenreiniger maar dat heeft hij niet. Hij stapt in zijn auto en rijdt naar de garage. Hij komt terug met Leon, de mechanic. Leon sleutelt wat en krijgt de remmen weer gangbaar. Niet meer remmen en naar de garage komen is het eindoordeel.

Wij gaan dan maar eerst verder met ons ontbijt. We waren bang dat we enkel een fruithapje en cornflakes kregen maar mevrouw heeft in de tussentijd een ontbijt klaargemaakt met toast, eieren, bacon en worst. Met een volle maag verlaten we de B&B en rijden naar Leon zijn garage. Daar staan de mannen al klaar. Meteen begint Leon aan Sander zijn motor te sleutelen terwijl wij even praten met zijn vriendin en moeder. De vrouwen kunnen niet geloven dat ik ook op zo een motor rijdt, ze lopen dus de oprit af en gaan kijken, ja hoor daar staat nog zo een groen monster. We krijgen koffie en thee aangeboden en we spelen een beetje met hun dochtertje. Dan vraagt de vrouw opeens of we niet willen internetten, ze hebben ADSL. Wij halen de laptop tevoorschijn en beginnen foto's up-te-loaden. Helaas is ook hun internet niet razendsnel dus blogverhalen neer zetten dat gaat niet tegelijk met foto's uploaden. Ook wordt de biltong tevoorschijn gehaald. Kennen jullie dit? Wel in een winkel gezien mevrouw maar nog niet gegeten. Dat kan natuurlijk niet, wij krijgen ieder een stuk biltong. Deze is gemaakt van springbok en het is gedroogd vlees. Taai, hard, maar best lekker. Vervelende eigenlijk is wel dat als je er aan begint je niet kan stoppen met eten. Biltong etend en computerend vliegt de tijd voorbij en dan heeft Leon de remmen alweer gefikst. Met tegenzin nemen we afscheid van het gezin, wat hun betreft mogen we de hele dag blijven om te internetten maar wij willen toch nog wel ergens komen vandaag.

We krijgen een zak biltong mee en worden dan door het hele gezin uitgezwaaid. Op naar Calvinia, 250 km naar het westen. We hebben onze jas weer aan maar nu met zomerhandschoenen. Na een halfuurtje hebben we hier alweer spijt van. Tijdens de lunchpauze maar weer de winterhandschoenen aan.

Tijdens de lunchpauze verzamelen we meteen weer wat hout, vanavond gaan we weer braaien om de rest van de sla op te maken. Mijn topkoffer wordt helemaal leeg gemaakt en dan gevuld met hout.

<

Erg handig hoor op reis gaan met 2 lege topkoffers, op momenten als deze komt dat prima van pas!

In Calvina aangekomen rijden we meteen door naar de camping en zetten ons tentje op. Daarna lopen we naar de Spar om vlees te halen. Met weer eens een worst, een varkenspakket, bief, broodjes en bier komen we terug op de camping. Tijd om de braai aan te steken. Terwijl Sander een vuurtje stookt maak ik de sla en zet onze BBQ in elkaar, al voor de 3de keer wordt deze nu gebruikt en we worden steeds blijer dat we de BBQ bij ons hebben. Na een klein uurtje zitten wij dus weer eens heerlijk te smikkelen.

's-Avonds maken we nog even de route voor de komende 2 dagen, via Citrusdal naar Sommerset West, daar zijn we uitgenodigd bij een andere motorrijder om te logeren. Sommerset willen we dus als uitvalsbasis gebruiken om Stellenbosch te bezoeken, onze schokdempers te laten repareren, nieuwe koffers te kopen, Kaapstad te bekijken en niet geheel onbelangrijk, nieuwe paspoorten aan te vragen.

Read more / Nederlandse versie »

Wat is het koud in Zuid-Afrika!

Van Douglas, Zuid Afrika naar Carnarvon, Zuid Afrika
Als we onze tent uit komen blijken we de tent op de enige schaduwplek van de camping te hebben staan. Koud man! We ontbijten dan ook maar ergens anders op een bankje. We pakken de tent in en gaan op pad. Eerste halte is nog geen kilometer verderop. Daar is een soort autogarage op gebied van electronica. Eens vragen of we een boormachine hebben. Die hebben ze, 3 man komen de zaak uit, de een rolt verlengsnoer uit, een brengt de boor en de andere de boortjes. Snel halen we de koffers leeg en in mum van tijd zijn mijn koffers 3 gaten rijker. Door alle gaten een schroefje, borgmoer erop en mijn koffers hangen weer wat steviger. Als we dan toch bezig zijn, kunnen ze ook meteen een gat in de stok van de spiegel maken. De arm heeft een knik mechanisme maar die is een beetje lam, mijn spiegel gaat uit zich zelf steeds verder omlaag. Ook daar een schroef en moer doorheen. Volgende klusje, de sluiting van de koffer, die doen ze even lassen, eens kijken of die het nu gaat houden. Tot slot nog even wat andere los zittende moeren vastdraaien en we kunnen weer op stap.

De gelaste sluiting houdt het ongeveer 10 km vol, dan is hij weer stuk. Je kunt het de mannen niet kwalijk nemen de hele sluiting was al krom.

We rijden naar Prieska om te tanken. Troosteloze stad dit. Er zitten op een stoepje een hele rij Zuid-Afrikanen te zitten. Als we benzine in de tank hebben en beltegoed gekocht hebben gaan we snel weer verder.

Vanaf Prieska is er nog een kilometer of 10 asfalt en daarna is het nog 160 km gravel. Een beter gravel pad als het goed is. De eerste paar 100 meter zijn echter waardeloos. We denken even na of we niet omkeren en asfalt doen. De weg is niet moeilijk maar met 2 kapotte schokdempers en een koffer die niet echt lekker hangt is het misschien niet zo slim plan? Gelukkig wordt dan de weg alweer beter en we besluiten het een stuk aan te zien.

De rest van de weg is over het algemeen een goed gravel pad. Vlak en hard. We lunchen ergens langs de kant van de weg. Een boom hebben we vandaag niet nodig want het is gewoon koud. We rijden met onze jas aan en zelfs als we stil staan hebben we geen behoefte om die uit te trekken. Na de lunch rijden we verder. We komen bij een bocht en dat is de ergste bocht die we tot nu toe gezien hebben, geen wasbordje maar een volledig golfslag bad! We stuiteren de bocht door. Daarna wordt het pad weer beter. Waar komen die bobbels toch opeens vandaan? En waarom altijd in een bocht?!

Zestig kilometer voor onze eindbestemming is Sander er klaar mee. We stoppen en trekken onze winterhandschoenen tevoorschijn. Wat nou zomer in Zuid-Afrika? Daarna hebben we warmere handen maar nu voelen we eens zo goed dat we koude armen hebben. Het blijft dus tandenbijten en door rijden. Net voor Carnarvon begint het asfalt en dan zijn we in het dorp. We rijden naar de camping maar worden niet heel warm van de gedachte in deze wind een tent op te zetten terwijl we al zo koud zijn. Zonder ook maar te informeren wat kamperen kost keren we om en rijden naar een B&B. De eerste zit vol maar gelukkig zijn de buren ook een B&B. Die hebben wel ruimte en de prijzen zijn acceptabel. Ik roep Sander en we parkeren op de oprit.

Snel zetten we de koffers in onze kamer en springen we onder een heerlijke warme douche. Een stuk warmer schieten we onze motorkleren weer aan en gaan op stap naar de supermarkt. Er staat namelijk een braai in de tuin en we hebben al op Garmin gezien dat hier niet veel restaurantjes zitten.

We kopen een portie vlees (hamburger, speklap en kip) wat sla en lopen weer terug. Tijd om de braai aan te steken. En daarna heerlijk smullen!

Read more / Nederlandse versie »

De zoektocht naar Maud

Van Upington, Zuid Afrika naar Douglas, Zuid Afrika
Al om 5:45 ben ik wakker en kan ik niet meer slapen. Dan maar douchen en opstaan. We zijn dan ook op tijd van de camping vertrokken en zetten koers naar Douglas.

De weg is weer eens redelijk saai, asfalt en recht. Het laatste stuk worden we gelukkig wakker gehouden door wegwerkzaamheden. Iedere keer moeten we stoppen, even wachten en dan mogen we de andere baan op slingeren en weer doorrijden.

We besluiten te lunchen zodra we van het asfalt af gaan. Dan is het nog maar 32 km naar Douglas. We zien een mooie inham, parkeren de motoren en kijken dan om ons heen. We staan op de parkeerplaats van de begraafplaats. Gezellig. Omdat het vandaag niet erg warm is, en omdat de noodles op moeten, maken we noodles voor de lunch. Daarna rijden we verder.

Het laatste gravel pad is meteen ook een slecht gravel pad. We stuiteren ons een weg richting Douglas. Voor ons hangt een grote donkere wolk. We zullen het toch wel droog houden?

We hebben doorgekregen dat Maud bij Sunset Game Lodge zit. Die kent Garmin niet maar wel een Sunview accomodatie. Dan daar maar heen. We rijden naar de vlag op Garmin en komen op het erf van iemand. De man vertelt dat we niet de eerste zijn maar dat de lodge 2 km verderop zit. Het staat verkeerd in de navigatie systemen. We blijven nog even bij de man schuilen omdat er een ware storm overtrekt. Verassend genoeg valt erbij amper regen. Als de wind is gaan liggen rijden we door. We vinden de Sunview maar hoe komen we binnen? We zien een afgesloten hek, 2 honden maar geen mensen. We dralen heen en weer, maken de honden aan het blaffen maar zien nog niemand. Dan maar de associale manier, toeteren. Er staat op het hek bel dit nummer maar dankzij vodacom kunnen we niet bellen en ons Namibische beltegoed is helemaal op.

Uiteindelijk komt er een man het hek openen. Hij zegt dat hier geen Nederlandse stagaire is maar hij kent wel de Sunset Game Lodge. Hij legt ons uit hoe we er moeten komen en haalt zijn telefoon zodat we Maud kunnen bellen. Helaas blijken we van Maud een verkeerd nummer te hebben dus krijgen we in plaats van Maud een of andere Afrikaan aan de lijn die Maud niet kent.

We bedanken de man en rijden naar de plek waar volgens hem Sunset Game Lodge ligt. Na 10 km, erg hobbelig, gravel willen we het bijna opgeven. Dan zien we eindelijk het hek. Ook deze heeft weer een mooi hangslot (dat had de man voorspeld) en we zien nergens een huis. Op het hek hangen weer 2 telefoonnummers. We overwegen of ik het hek over zal klimmen en zal gaan lopen, geen idee echter hoe ver en je loopt het risico zonder pardon eruit gegooid te worden. We besluiten dus maar de telefoonnummers op te schrijven en iemand te gaan zoeken met telefoon. We rijden het horrorpad weer terug en komen gelukkig onderweg een auto tegen. Die houden we aan. De mannen zeggen geen airtime te hebben maar gelukkig heeft een van hun vodacom. Ik geef hem onze 5 rand airtime en we bellen beide nummers. Die blijken beide niet te bestaan. Wat nu? De politie opperen de mannen.

We rijden naar het politiebureau en leggen daar ons probleem uit. De agenten slaan kwistig aan het bellen, hoe kunnen ze iemand van Sunset Game Lodge te pakken krijgen. Terwijl ze aan het bellen zijn gaat onze telefoon. Een smsje van Maud, ze smst ons haar telefoonnummer (en nu wel de juiste). We bellen meteen op en spreken af bij het hek.

Weer rijden we terug naar het horrorpad. We stuiteren ons een weg richting Maud (Sander zijn schokdemper, ontdekte hij vandaag, is nu ook stuk) en dan hoor ik opeens een krak, metaal geschuif en een bons. Ik kijk in mijn spiegels en ontdek dat 1 van mijn koffers van het rek af is gesprongen. We keren om en rijden terug.

Het slot van de koffer is stuk, de ophanging, die hangt nog maar op 2 punten vast. De rest is allemaal los, gescheurd, verbogen of anderszins stuk. We halen de tent van Sander zijn motor, leggen die over het zadel om de koffer al iets te belemmeren omhoog te gaan, en binden met 2 spanbanden de koffer aan het rek vast. We keren weer om en gaan verder.

Maud staat al met 2 vriendinnen bij het hek te wachten. Met al onze spullen in haar handen. Helaas woont ze niet op een vakantie resort dus kamperen kunnen we er niet. We kletsen een beetje en bedanken Maud hartelijk voor onze spullen mee te nemen. Daarna nemen we weer afscheid. Ondertussen is het al 16:30 en we moeten nu dus nog een slaapplek zoeken.

We rijden terug naar Sunview, het laatste stukje krijgen we een bui over ons heen. De eerste van het afgelopen jaar, goh hebben wij toch weer een mazzel. We mogen de motoren onder het afdak parkeren en kunnen onze tent op het gras opzetten. Eerst maar even wachten tot de bui voorbij is en dan gaan we dat dan maar doen.

Als de tent staat is het tijd om te gaan koken, daarna maar weer eens ons plan omgooien, veel offroad rijden zit er niet meer in met een koffer die niet meer aan het rek vast blijft hangen. Daarnaast stuiteren we nu veel meer nu onze schokdempers stuk zijn.

Read more / Nederlandse versie »

Disappointing

Van Karasburg, Namibie naar Upington, Zuid Afrika
De halve nacht hebben we wakker gelegen door de geiten die hiernaast stonden te mekkeren. Die beesten hier zijn niet helemaal normaal! Behalve blaten maken ze ook apen geluiden. Als we opstaan en de tent opgeruimd hebben begint Sander met de banden op te pompen. Vandaag doen we enkel asfalt. Dan ontdekt hij dat zijn binnenband gedraaid zit. Dat is niet best. Vele vergeefse pogingen om de binnenband goed te krijgen later besluit hij het wiel maar uit de voorvork te halen. Ook dan is het nog een aardige klus maar uiteindelijk zit de binnenband weer goed.

Na ons ontbijt vertrekken we. Eerst nog even 5 km terug naar het asfalt. Dat merk je best wel dat nu de banden vol zijn. Er zitten wat zandbakjes tussen en we schuiven nu weer aardig. Op het asfalt begint de rechte weg naar de grens. Dodelijk saai! Honderd kilmeter verder zijn we dan eindelijk bij de grens. We parkeren, pakken onze laissez-passers en stappen het kantoor in. Als ik een van de departure formulieren heb ingevuld stuur ik Sander naar de balie terwijl ik de tweede invul. De man begint druk in ons, 8 pagina's tellende, laissez-passer te bladeren. Sander vertelt maar, als je een visum zoekt die zit er niet in want die zit in ons paspoort wat gestolen is. Wie heeft het gestolen vraagt de man. Weten wij veel iemand, als we wisten wie dan hadden we ons paspoort wel terug gehaald! Where is the original, vraagt de douane vrouw. Gestolen zeiden we toch! Waar is het gestolen dan? In Walvisbay mevrouw. Uiteindelijk stempelt hij onze laissez-passer. Dan moet er nog iets in de computer gezet worden. What is your registration number? Nou meneer dat wat op dat blaadje staat wat ik moest invullen en nu voor uw neus ligt. Weer vraagt hij registration number. Ik begin maar op mijn beste Engels te spellen (iets wat ik dus niet kan). J of G vraagt hij? Jezus man kan op het papiertje daar staat het toch! Uiteindelijk snapt hij dat hij maar even zelf moet kijken naar het papiertje. Eindelijk zijn we klaar met de immigratie en kunnen we verder.

We stappen op de motor en rijden de 15 km naar de Zuid-Afrikaanse kant. Nu moet toch alles beter worden? We zijn in beschaafd Zuid-Afrika! Eerst zit er een man in een hokje. Die geeft me 2 formulieren. Niet heel handig om dat op de motor aangereikt te krijgen. Ik draai ze maar om het handvat en we rijden door. Bij het kantoor staat een groot bord. Stap 1 u doet dit, stap 2 dat, enz. Heerlijk deze duidelijkheid! We vullen de gekregen papieren in en stappen het kantoor binnen. De immigratie man vraagt enkel hoe lang we willen blijven, stempelt onze paspoorten en legt daarna uit waar we naar toe moeten. We bedanken de man en gaan verder. Bij de customs staat iemand klaar, willen jullie je carnet laten stempelen? Nee meneer dat hoeft hier toch niet? Nee inderdaad dat hoeft niet, pas als we Zuid-Afrika, Botswana, Swaziland, Lesotho of Namibie verlaten om naar een ander land te gaan moeten we stempelen. We bedanken de man en gaan verder. Bij de politie worden nog wat dingen geregistreerd. We maken een gezellig praatje met de 2 vrouwen en nemen dan weer afscheid. Op naar de inspection, we zijn een beetje huiverig voor de inspection maar die blijkt reuze mee te vallen. De man schrijft het chassisnummer op, ons kenteken, onze naam, we moeten tekenen en dat is de inspectie. Bij nog een laatste poortje moeten we de 2 blaadjes die we in het begin kregen, ingevuld hebben en hebben laten afstempelen, inleveren. We zijn Zuid-Afrika binnen!

De rechte weg gaat door naar Upington. We lunchen onderweg ergens langs de kant van de weg (de hele tijd zie je picnic plaatsen behalve wanneer het lunchtijd is, dan gaan er 20 km voorbij zonder picnicplek). Als we rond 13:30 Upington binnen rijden bezoeken we eerst het tankstation. De pompbediende is intelligenter dan in Namibie. Deze kan meer zeggen dan huh? Hij vraagt ons zelfs of Holland hetzelfde is als Nederlands! (In tegenstelling tot de immigratie van Namibie die dacht dat nationality Dutch betekende dat we uit Duitsland kwamen).

Vol goede moed rijden we naar de camping. We zetten onze tent neer en gaan naar de supermarkt. De shoprite is een bedroevende ervaring. Ze verkopen er simkaarten. Ik moet goed zoeken en vind een MTN simkaart. De vrouw scant hem en ik zeg dat ik ook beltegoed wil. Na een tijdje snapt ze dat ik airtime wil (ik vergeet het woord steeds dus vraag steeds om bel credit om te kunnen bellen). Ze vraagt hoeveel ik wil, ik vraag daarop welke bundels mogelijk zijn. Alles wat ik wil. Dacht het niet maar prima doe maar 5 Rand. Ik geef een briefje van 10 (de simkaart kost ook 50 cent) en ze vraagt of ik 10 rand airtime wil. Nee mevrouw 5 rand. Oh you want 5 and 5? Nee mevrouw ik wil gewoon 5! Ze begint schaapachtig te lachen. Sander en ik worden pissig, what's so funny? Ze roept er een collega bij en ook die vraagt me hoeveel airtime ik wil, 5 rand mevrouw zeg ik weer. En die snapt dat ik 5 wil. Ja zegt de cassiere, ik vroeg het ook maar bij mij gaven ze geen antwoord. Ondertussen heb ik kook temperaturen bereikt. Dan blijkt ze van MTN geen airtime te hebben. Prima, ik ruil de MTN om voor Vodacom, doe me dan deze maar. Weer komt de vraag hoeveel airtime ik wil maar deze keer snapt ze mijn just 5 rand wel. We rekenen af en lopen de liquor store binnen. Dat mag opeens niet met mijn rugzak. De security wil hem wel vasthouden. Dacht het niet meneer daar zit mijn geld en mijn paspoort in, die krijg je niet. Ik wacht buiten terwijl Sander bier koopt. Tot zover onze hoop dat in Zuid-Afrika alles beter is.

We lopen terug naar de camping om de boodschappen op te bergen. We zetten meteen de simkaart in de telefoon en dan blijkt dat je die moet registreren. Bij een Vodacom outlet! Uiteraard zijn die op zaterdag middag en zondag gesloten. Nu hebben we dus een simkaart, airtime, en we kunnen er niets mee!

We gaan nog maar een stukje lopen, nu de andere kant op. We komen bij een andere supermarkt. Een grotere en die heeft wel 'exotische' dingen als pastasaus en taco kruiden. We doen nog wat meer boodschappen, brengen het terug naar de camping en gaan dan een laatste keer opstap. We trakteren onszelf op Wimpies. Op de deur staat 30 minuten gratis internet. Prima we moeten hoognodig onze mail checken want we willen morgen onze spullen bij Maud ophalen maar we weten niet waar ze is. We stappen de Wimpies binnen en komen daar tot de ontdekking dat ze hier geen spareribs hebben. Dat is jammer, dan maar de Combo steak and chicken voor ons beide. Sander met piri piri kip en ik met BBQ kip. We zetten de laptop aan en gaan het internet op. Onze Gmail wordt meteen geblokkeerd, nieuw land dus we moeten weer via weblogin inloggen. Alleen is het internet niet vooruit te branden. De webpagina valt niet te laden. AOL doet het wel, we zien dat we geen bericht van Maud hebben. Ondertussen weten we ook dat de site bijwerken met zo traag internet niets wordt. We versturen een paar mailtjes en dan zijn de 30 minuten voorbij en ons eten geserveerd. Het eten is ook een grote teleurstelling. De serveerster zegt dat ze zich gespecialiseerd hebben in steak, maar niemand heeft ons gevraagd hoe we de steak willen hebben. Beide hebben we nu een well done steak met een overdadige lading BBQ saus (die enkel op de kip hoort en bovendien had Sander piri piri besteld) een portie half bakken frietjes en een zielige portie kwart kip (de kleinste kwart kip die we ooit gezien hebben). Als ze komt afruimen en ze vraagt hoe het was zeg ik ook maar eerlijk dat het een teleurstelling was. We bestellen als toetje wel nog 2 ijsjes. Ze komt terug met de mededeling dat er vandaag geen ijs is. Dan maar de rekening. Weer komt ze terug met dat het papier op is en dat ze enkel ons kan vertellen dat we in totaal 120 moeten betalen. Ik neem aan dat ze 119,80 bedoeld en geef 200. We krijgen 80 terug, die 20 cent die hebben ze voor het gemak maar gehouden. We stappen de Wimpies uit en denken, zullen we maar meteen verschepen naar Zuid-Amerika?

Read more / Nederlandse versie »

Fish river canyon

Van Ai-Ais, Namibie naar Karasburg, Namibie
We ontbijten in het gezelschap van een serie vogels. Het zijn best brutale beestjes, ik moet even ingrijpen als er een Sander zijn thee wil gaan drinken. Verder geven we de vogeltjes regelmatig hun zin. Een hap brood voor ons en een kruimel voor een vogel. De vogeltjes zijn heel lief pluizig als ze op brood zitten te wachten, zodra ze een kruimel op hebben worden ze echter heel dun en glad.

Na het ontbijt vertrekken we. We rijden richting Hobas, naar de Fish River Canyon. Onderweg is het erg koud! En dat terwijl we toch richting een van de warmste plekken van Afrika rijden!

Gelukkig is het begin van de Fish River Canyon slechts 68 km verderop. We betalen de entry fees (dit is het eerste NWR park waar we zonder problemen met de motor in mogen) en we maken nog maar even een foto van de kaart die in de office ligt. Ze hebben namelijk geen kaart om mee te nemen. De foto blijkt uiteindelijk erg handig want borden, dat kennen ze hier niet.

Eerste halte is de main view point. Sander is ondertussen onderkoelt dus we doen eerst even opwarmen in de zon en een koekje weg werken. Daarna eens kijken waar we naartoe gereden zijn.

Van de main view point rijden we door naar de hikers view point. En daarna naar nog 4 andere view points. Uiteindelijk lijken alle view points wel een beetje op elkaar dus rijden we snel verder. De laatste 3 liggen trouwens best wel aan een slecht pad. Op de terugweg raak ik een paar stenen verkeerd en ga ik bijna onderuit.

We verlaten de Fish River Canyon en rijden richting Grunau. Onderweg stoppen we ergens om op de kaart te kijken en dan worden we aangesproken door een Australische. Ze wil weten hoe de weg is naar de Fish River en we kletsen een beetje. Daarna rijden we een klein stukje verder tot we een geschikte boom vinden voor te lunchen. Hier kunnnen we meteen weer hout sprokkelen voor de braai.

Met een motor volgeladen en een topkoffer vol met kleine houtjes rijden we door. We komen nog een pas op bord tegen met een nieuw diersoort, de struisvogel.

In de verte zien we ook struisvogels maar die willen helaas niet bij het bord poseren. De borden staan hier trouwens een meter of 10 naast de weg, willen ze de weg gaan verbreden?

In Grunau rijden we naar het tankstation, tijd om de banden op te pompen want nu volgt asfalt. Alleen heeft de pomp geen lucht! We rijden de laatste 55 km van vandaag over asfalt maar met half volle banden. In Karasburg aangekomen is ook hier bij de pomp geen lucht. De supermarkt is ook een beetje een domper. We hebben braaihout maar zij hebben niet echt braaivlees. We beproeven ons geluk nog bij een tweede supermarkt in het dorp maar ook hier geen geluk. We besluiten maar mexicaans te maken en van het hout een kampvuurtje te stoken.

We rijden door naar de camping, iets van 28 km buiten Karasburg. Een offroad pad van 5 km en met 3 hekken lijdt naar een camping, luxe accomodation staat op het bord. De camping is echter niet echt luxe. Op de camping staat al een stel Nederlanders met een camper, die hebben we vandaag ook bij de Fish River Canyon gezien! We maken een praatje en zetten daarna de tent op.

Als de tent staat is het etenstijd en tijd om de camping te betalen, die kost 120 dollar per persoon. Ik zeg wel even dat het erg duur is voor een camping waar eigenlijk niets is. Duur zegt de vrouw, nee hoor Etoshia is duurder. Ja maar mevrouw dat is het natuurpark van Namibie, met allerlei dieren! Hier is niets! Ik vertel dat de meeste campings de helft van de prijs zijn maar ja veel keus hebben we niet. We betalen 240 dollar en gaan morgen naar Zuid-Afrika!

Read more / Nederlandse versie »

Historisch moment, 2-0 voor Sannie

Van Rosh Pinah, Namibie naar Ai-Ais, Namibie
Wat is het koud!!! We hebben geslapen met summer-side-up, dat was duidelijk te koud. Verkleumd komen we ons bedje uit. Maar hopen dat snel de zon boven de bergen uit komt.

We ruimen eerst de tent op, daarna is onze braaiplek lekker in het zonnetje en kunnen we dus ontbijten. Na het ontbijt besluit Sander van beide motoren de bandenspanning op 1,6 bar, het minimum, te zetten. Daarna kunnen we op pad.

Met nog 7,8 km te gaan tot het asfalt gebeurt er iets wat niet vaak gebeurt. Ik hoor achter me, shit ik lig. Sander is gevallen! Ik stop, loop terug en we zetten zijn motor overeind. Daarna gaan we verder. Met nog zo een 4 km te gaan hoor ik au! Sander is wederom onderuit gegaan!

Ik stop weer, stap af, loop terug en constateer dan dat hij bij dezelfde struik is gaan liggen als waar ik gisteren ben gevallen. Deze keer is het wat sleur werk om zijn motor uit de berm te krijgen.

We zijn nu aan het speculeren of Sander mijn aantal valpartijen van de heenweg zal evenaren. Maar de laatste 4 km leggen we zonder val partijen af. En dat terwijl daar echt nog wel wat grote zandbakken in zitten!

Net voor het asfalt stoppen we, stappen we af, en doen we een vreugdedansje. We hebben de tweede keer 14 km pokkeweg afgelegd! Ik maak nog een extra dansje, ik ben niet gevallen en Sander wel, 2 keer!

We zetten koers richting de Oranje rivier. Bij de afslag om bij de rivier te komen staat de politie. Ze willen ons rijbewijs zien. Ik laat hem ons gelegaliseerde kopie zien en we leggen uit dat onze spullen gestolen zijn. We moeten nog even onze gegevens op de presentielijst invullen en dan mogen we verder.

De route langs de rivier is erg mooi.

Het is bijna jammer dat het nog geen lunch tijd is. We schieten zo rap op. We besluiten dan maar door te rijden tot Ai-Ais, onze bestemming van vandaag en daar te lunchen.

Onderweg komen we nog de groep Canadezen tegen, die komen van Ai-Ais af. Die hebben gister een flink stuk gereden! We zwaaien en rijden door. Net voor Ai-Ais wordt de weg soms nog een beetje spannend maar zonder verdere valpartijen behalen we onze bestemming. We tanken, betalen de camping en gaan eerst lunchen. Daarna zoeken we een plekje voor de tent. Als die staat gaan we de attractie, de hot springs bekijken. We trekken onze zwemkleren aan, nemen de handdoek mee en daar gaan we.

Die hot spring is nogal een domper. Een paar kleine poeltjes water, een waarschuwing dat het 65 graden is en geen mogelijkheid erbij te komen.

Gedesilulisoneerd gaan we naar het zwembad. Hadden we vandaag door moeten rijden naar Hobas? Het zwembad daar en tegen is een plaatje.

Een groot paas ei vorming bad. En warm! Sander vindt het te warm. We zwemmen een half rondje en dobberen wat in het bad. Daarna gaan we op de kant liggen drogen.

Tijd om ook nog wat nuttige dingen te doen, als we droog zijn ga ik kleren wassen en Sander de brander schoonmaken. Die doet het namelijk niet echt lekker meer. Daarna repareren we de rugzak met behulp van ons militaire naaisetje, bedankt pap het komt eindelijk van pas! Als alle klusjes gedaan zijn is het alweer etenstijd. De shop hier is een grote flop, in de grote vriezer met braaimeat zit, ijsblokjes. Dat valt niet te braaien. Het restaurant heeft de keuze uit 3 dingen, we besluiten maar zelf te gaan koken en fabriceren een maaltijd met rijst, pasta saus en tonijn. Een beetje aan de weinige kant maar het smaakt prima.

's-avonds worden we gedwongen vroeg naar bed te gaan. Het barst hier van de rupsen die de boom uit komen vallen en over ons heen kruipen. Vieze gluiperige, slijmerige beestjes.

Read more / Nederlandse versie »

De laatste loodjes

Van Luderitz, Namibie naar Rosh Pinah, Namibie
We slapen langer uit dan gewoolijk, in een hotel kamer is dat toch makkelijker. Na het ontbijt gaan we eerst even boodschappen doen. Vanavond willen we braaien maar omdat we denken dat er in Rosh Pinah geen fatsoenlijke supermarkt is nemen we nu vast vlees en groente mee.

De terugweg van Luderitz is winderiger als gisteren, maar daarbij is het wel warmer.

Een beetje scheefhangend in de wind rijden we de 125 km terug naar Aus.

Daar even tanken en dan weer door.

Bij een picnic plek lunchen we en doen we meteen wat hout sprokkelen voor de braai. Met een gevulde topkoffer en met een lading grotere houtjes op mijn zadel gebonden rijden we verder. Garmin heeft een belachelijke eindtijd berekend. Uiteindelijk denkt hij dat we over de laatste 50 km 1,5 uur gaan doen! Waar gaan we heen?

In Rosh Pinah aangekomen tanken we weer en dan rijden we naar de Wimpies, we bedachten ons onderweg dat Heidi en Tony ons verteld hadden dat er een Wimpies is. Bij de Wimpies ervaren we weer een mooi staaltje Namibische bedieningskunde. We krijgen de kaarten uitgereikt en we zeggen dat we al weten wat we willen. For me the Choco Crunch please, the icecream Choco Crunch (omdat deze twee keer op de kaart staat een keer als ijsje en een keer als wafel). Ze opent het boek, we have different flavors of ice cream. Yes I know I want the Choco Crunch en ik wijs hem aan op de kaart (OK hij blijkt Choc Crunch te heten maar dat had ze toch wel kunnen snappen??). Ok one Choc Crunch and that's it for you two? Neeeee dat is mijn bestelling nu moet Sander nog! Sander wijst maar meteen aan ik wil de Bar One ice cream maar ook hij moet het twee keer zeggen en aanwijzen voor ze het begrijpt. Zucht. We krijgen onze ijsjes en als we die op hebben lopen we naar de Spar voor wat bier. Blijkt dat de Spar hier gewoon groter is dan in Luderitz! Maar ook hier gaat het bij de kassa weer mis. Het bier scant 14 dollar maar op het kaartje staat 13 dollar. Ik zeg er wat van en het meisije antwoord oh dan moeten we gewoon het kaartje weghalen. Nee, je moet de goede prijs er ophangen of het bier voor 13 verkopen. Het meisje verdwijnt en komt 10 minuten later terug, ze scant het bier weer en nu kost het 13. Ze heeft de prijs in de computer aangepast?

Als ook het bier in de topkoffer verdwenen is moeten we nog 17 km. We beginnen, we rijden Rosh Pinah uit. We zien een pad links van ons maar volgen de weg. Tot die een bocht naar rechts maakt en het wel duidelijk wordt dat we dat pad links moeten hebben. Er komt nog een afslag en daar staat ook een bordje bij, Namuskluft camping 14 km. We draaien de weg af en dan begint de pret. Zand, zand en nog meer zand. Een paar opsplitsingen van wegen. Bij een komt een jeep ons tegemoet en die zegt ons het linker spoor te nemen. We ploeteren door. Nu begrijpen we waarom Garmin denkt dat we hier een uur over gaan doen!

De eerste valpartij laat niet lang op zich wachten. Sander zet me overeind en daar gaan we weer. Er zitten wat hardere stukken tussen dus soms schiet het een beetje op. Met nog 9 km te gaan val ik een tweede keer.

Sander zet me weer overeind en we gaan weer door. Ondertussen zijn we te ver om om te keren. Maar jongens, dit is toch geen oprit?

Na de derde valpartij besluit Sander mijn banden af te laten lopen. Dat helpt! De laatste 7 km leg ik af zonder valpartij! Uitgeput komen we, toch slechts 45 minuten later aan bij de receptie. Voor de verandering zijn we weer eens de enige op de camping. Niet dat we hier andere motorrijders verwachten.

We zetten de tent op, eerst met titanium haringen maar omdat de grond zo zacht is vervangen we die door de zandharingen. Als ik mijn laatste de grond in timmer voel ik weerstand. Ik trek de haring er weer uit en er komt een fontijntje de grond uit. Wie legt hier nu 10 cm onder de grond een waterleiding? En waarom wordt je daar niet voor gewaarschuwd? We plakken het gat zo goed als kwaad dat het gaat af met ducktape en nog wat tierips. Hopelijk droogt het een beetje op anders moeten we ze morgen toch informeren dat er een klein gaatje in hun leiding zit.

Als we bezig zijn met onze braai voor te bereiden komt er nog een jeep op de camping staan. Zijn we toch niet de enige gasten op de camping. We stoken een vuurtje, maken de sla klaar en zetten voor het eerst onze BBQ in elkaar.

De worst en de steak smaken prima en ons vuurtje doet het verbazingwekkend goed. We eten dan ook met smaak onze buikjes vol. Daarna is het tijd voor de afwas en dan nog wat meer hout sprokkelen voor een kampvuurtje en een biertje. Daarna moeten we maar vroeg naar bed, ons geestelijk voorbereiden op de 14 horror kilometers die we morgen weer terug moeten....

Read more / Nederlandse versie »