Vluchten voor de regen

Van Kavala, Griekenland naar Kastraki, Griekenland

We laten het blues festival achter ons en vertrekken vanuit een winderig Kavala. Als we landinwaarts rijden, de bergen in wordt het steeds winderiger. We moeten vaak behoorlijk scheef op de motor hangen en als je met je vizier open rijd denk je dat je helm van je hoofd gerukt wordt. Toch mogen we niet klagen, de lucht is namelijk blauw.

Onze route gaat met een grote boog om Thessaloniki heen, steden daar hebben we nu even geen zin in. Ergens ten noorden van de stad vinden we een standbeeld van de leeuw.

De weg kronkelt verder, soms meer landinwaarts en dan zien we opeens weer een glimp van de zee. Lekker divers en een mooie omgeving.

Tot we bijna in Kastraki zijn, we hebben nog niet besproken of we eerst de Meteora kloosters gaan bekijken of eerst naar de camping gaan als we een grijze lucht dichterbij zien komen. Met nog 24 km te gaan wijken we af van de route die Garmin zegt, niet verder naar het westen maar naar het zuiden zodat we niet in de regen komen.

Dat lijkt te werken, tot een kilometer of 10 voor Kastraki, daar begint het te druppen. We zien de kloosters voor ons op de berg toppen liggen en het ziet er mooi uit, maar we stoppen niet voor foto's. Eerst naar de camping en de tent opzetten, die kloosters die staan er morgen ook nog wel.

Op de camping parkeren we de motoren en dan gaan we eerst schuilen. Gelukkig is de bui zo weer over, dus al snel kunnen we de tent neerzetten en gaan eten. Het is 18 uur geweest en onze magen rammelen. We eten bij het restaurant van de camping, dan kunnen we meteen van het internet gebruik maken en onze route voor morgen gaan maken. Zoals gewoonlijk verandert ons plan weer dagelijks. We plannen nu om morgen eerst de kloosters te bekijken en dan naar noord west Griekenland te rijden voor de beroemde wijn van Fanis, een stadion, een kloof en uiteindelijk een camping aan het strand. Of we daar morgen ook belanden dat valt altijd nog te bezien.

Read more / Nederlandse versie »

Sannies motor stuk

Van Limenaria, Griekenland naar Kavala, Griekenland

Vandaag wel 100 km afgelegd! Laten we beginnen op Thassos. De lucht is grauw en grijs, afgelopen nacht zijn we ook maar vroeg gaan slapen bij gebrek aan stroom omdat de bliksem ergens ingeslagen was. Nu het al voor de tweede dag op rij bewolkt is is het toch echt tijd om te vertrekken.

Als we de spullen op de motor vastmaken zie ik verwachte aankomst 10:02 bij de boot, dat wordt opschieten want de boot vertrekt volgens de website om 10:30, maar als hij weer volgens het schema van de oneven dagen vaart vertrekt hij om 10:00. Snel vertrekken we, als we bij de boot aankomen zien we hem al liggen, tijdens het kaartje kopen krijgen we te horen dat hij over 3 minuten gaat. Dus wederom vertrekt de boot op het tijdstip van de oneven dagen op een even dag. Lopen de Grieken een dag anders?

De ferry overtocht gaat deze keer met meer golven gepaard, dus ben ik meteen weer zeeziek. Lekker hoor 35 minuten op een deinende boot.

Aan de andere kant aangekomen ziet Sander opeens dat zijn lampje van de accu knipperd. Ook Koso geeft geen beste waarde aan, 12,6 volt als de motor uit staat maar 12,3 volt als hij loopt. Dat moet ergens in de 13 zijn. Daarnaast dus het knippernde accu lampje. We besluiten naar Kavala te rijden en daar eens te kijken. Op het terrein van de Lidl ga ik boodschappen doen en begint Sander zijn motor uit elkaar te halen.

We wisselen de spanningsregelaar en vervangen die voor een nieuwe. Dat mag niet baten. Er zit niets anders op dan maar hier een camping te zoeken. We rijden nog een kilometer of 10 en komen aan bij een camping net buiten Kavala. Toevallig is daar dit weekend het bikes & blues festival.

De band is al aan het spelen. We zoeken een plekje op de camping zo ver mogelijk van de herrie vandaan en daar beginnen we weer Sander zijn motor uit elkaar te halen. Eerst eens de hele kabelboom nalopen, daar ziet Sander niets vreemds. Dan de diodeplaat vervangen door de reserve, geen verschil. Dan het anker verwisselen, en dat blijkt het te zijn. De accu lamp brand weer bij de motor op contact en gaat uit als hij start en wat gas geeft, ook de koso geeft weer een gezonde waarde van in de 13 volt aan. Gelukkig is de missie geslaagd, Sander zet zijn motor weer in elkaar terwijl ik het luchtfilter van mijn motor eens goed uitklop. Daarna is het alweer 16 uur. Laten we de computer erbij pakken en een nieuw plan maken waar we morgen heen gaan en hoe we erna gaan rijden, misschien toch maar niet via Italie maar via Albanie terugrijden?

We eten bij de naastgelegen taverne, ook daar een een biker blues meal te krijgen. Ik neem de souvlaki schotel en Sander de burger. Beide smaken prima! Met volle maagjes lopen we terug via de speeltuin en het festival naar onze tent.

We maken nog even een praatje met een Duitse motorrijder die hier ook is. Voor een festival is het erg rustig, naast onze motoren is er nog een Italiaanse en de Duitser, meer motoren zien we niet. Op het terein van het festival staan een Triumph, een BMW R50 of nog ouder, 2 Vespa scooters en een mustang auto! En dat op een bikers festival!

Read more / Nederlandse versie »

Vakantieman, lekker hoor!

Een weekje Limenaria, Griekenland

Morgen is de vakantie weer voorbij. Tijd om een kleine terugblik te doen op de afgelopen dagen.

Zondag zijn we eerst begonnen met een stukje wandelen, we willen de berg op lopen maar veel van de paden die hier lopen gaan enkel naar een huis. Het valt ons op dat in deze omgeving veel auto's en brommers gewoon staan weg te rotten. Deze brommer gaat in ieder geval nergens meer heen.

We wandelen langs ontelbare olijfbomen en een enkele kersenboom. Als we weer eens op een oprit eindigen waar deze keer 3 armoedige krotten staan vinden we het mooi geweest.

Het is ondertussen ook bijna lunchtijd dus we keren terug naar het hotel. Onderweg komen we nog een grappig bakbrommertje tegen.

Om niet in 1 dag in een stel kreeften te veranderen blijven we tot een uurtje of 15 in de schaduw op ons balkon. We spelen een spelletje rummikub en yatzee tot Sander vaak genoeg verloren heeft. Daarna eens kijken of het zwembad al opgewarmd is. Nee hoor, nog altijd ijskoud, doorbijten dus want eenmaal in het water koel je wel lekker af. Voor het avondeten vind Sander dat het tijd is voor vis. Dan moeten we maar eten bij de nummer 1 vistent van Limenaria (volgens tripadisor dan), we gaan naar Kostis. Sander kiest voor octopus dat stond nog altijd op zijn verlanglijstje om uit te testen. Omdat zwaardvis ook op dat lijstje staat en ook hier op het menu ga ik voor de zwaardvis. Helaas moeten we concluderen dat als dit de nummer 1 vistent is we geen vis meer eten. Het eten is niet vies maar ook niet echt super goed bovendien was het eerste deel van de zwaardvis verbrand. Maar goed, Sander kan 2 dingen van zijn lijstje afstrepen, en morgen is de keus een stuk makkelijker, vlees!

Maandag besluiten we dat het tijd is voor het strand. Wederom willen we niet in het heetst van de dag in de zon liggen dus die brengen we weer door met spelletjes en computeren. We besluiten richting het westen te lopen over het strand dan loop je het snelste het dorpje uit. Al snel houdt echter ook het strand op en kijken we naar een grote klif voor ons. Dan maar weer omkeren en teruglopen.

Bij een stukje zandstrand (veel is kiezel) en waar geen betonnenplaten vol met zee-egels in de zee liggen spreiden we onze handdoeken uit en rennen de zee in. Die is warmer dan het zwembad! We dobberen een tijdje rond tot we er genoeg van hebben, daarna nog even zonnebaden om weer droog te worden en weer terug naar het hotel. We kijken nog even naar het zwembad, daar in duiken? Maar nee veel te koud!

Dinsdag is het tijd om ook iets van het eiland te bekijken, we gaan met de motor het eiland rond rijden. We hebben gekeken in de Thassos guide en besloten dat we graag naar Giola en naar Vathi beach gaan. De eerste is een natural lake wat afgescheiden is van de zee door rotsen. Vathi beach schijnt het mooiste strand van Thassos te zijn. Na het ontbijt verzamelen we onze handdoeken en onze lunch en dan stappen we op de motor. Giola is niet ver, ongeveer 20 km, we hebben bij de motorrental een kaart gekregen en een aanwijzing, na de hotel strip moet je een stenen pad naar rechts nemen. Gelukkig is ook iemand zo vriendelijk geweest op een steen giola te schrijven met een pijl, dan weet je tenminste welk pad je in moet. Meteen komen we bij een car park maar er gaan ook bandensporen rechtdoor. Doorrijden dus, we volgen het pad een kilometer of 1,5 het is prima te rijden. Daar is weer een soort van parkeerplaatsje en ook hier staat weer een auto maar ook hier gaan er bandensporen door. Wij rijden ook weer door en komen nu in haarspeldbochten omlaag met los zand. Het irritante is nu dat de BMW's erg slecht remmen op de achterrem, en als je je voorrem ook maar iets te onvoorzichtig gebruikt lig je om. Toch komen we zonder vallen onder, Sander remt op de motor en de achterrem maar mij lukt het niet, ik moet ook de voorrem erbij gebruiken maar weet dat dus met genoeg beleid te doen. Als het nog een paar honderd meter is moeten wij de motoren ook parkeren, hierna is het echt niet meer te doen. We kleden ons om en lopen het laatste stuk over de rotsen naar het meertje.

Een beetje jammer is het wel je kan er niet echt in. Nou ja erin is geen probleem een kwestie van springen, maar het meer zit vol met zee-egels dus hoe kom je er weer uit zonder op de beestjes te gaan staan? Een ander stel springt wel het meer in en ze komen er ook weer uit geklauterd, het kan dus wel maar hij heeft wel waterschoenen aan. Wij hebben geen zin in het risico en besluiten het meer te laten voor wat het is, we lopen terug naar de motor. Bij de motoren worden we aangesproken door een Engels stel, hij wil ook een motorreis doen en ik moet even zijn vrouw vertellen dat het niet nodig is een fohn mee te nemen en het aantal paar schoenen wat ik bij me heb. Na een gezellig praatje kleden we ons weer om en stappen weer op de motor. De haarspeldbochten omhoog gaan een stuk beter dan omlaag, kwestie van gas erop en dan komt het wel goed. Terug op de hoofdweg volgen we de weg langs de oostkust van Thassos tot we weer van de weg af moeten naar Vathi. Vathi staat niet op de kaart en ook onze Garmin kent de weg ernaartoe niet, hij kent wel het begin van een offroad pad en dat volgen we dus maar tot Garmin geen weg meer tekend. Daar volgen we het pad. Soms is het pad goed maar er zitten ook een paar akelige stukken in met losse stenen. Sander rijdt omhoog en zegt al dat was een kut stuk, prima nu is het mijn beurt. Maar ook hier kom ik zonder vallen boven en ik vind het zelfs goed gaan, ik houd de motor onder controle en heb niet een keer het gevoel dat het mis kan gaan. Eenmaal boven geef ik mezelf dan ook een schouderklopje. Als we bij een splitsing komen stoppen we. Sander loopt omlaag om te kijken of hier een strandje is. Ja hoor hier is een strandje en er is niemand! Hij loopt omhoog en we besluiten de motoren omlaag te rijden en onder een boom te zetten. Als wij de berg aftokkelen komt er een boot aanvaren en hij gooit zijn anker uit in “onze” baai! Verdorie niet meer alleen!

Eerst maar even lunchen, misschien gaat de boot dan weg. Maar de mensen denken hetzelfde. Als er een tweede boot aankomt gaat de eerste weg. De middag brengen we door aan het strandje, we zwemmen in de kristalheldere zee (kouder dan bij Limenaria) en drogen weer op in de zon. Als we er genoeg van hebben stappen we weer op de motor en besluiten we de weg door te rijden. Volgens Garmin begint er over 1,5 km weer een weg. Dit pad blijkt veel beter te zijn als onze heenweg, en nog korter ook. Ze zijn duidelijk bezig met de weg nog beter te maken of verder door te trekken want er liggen grote hopen witte kiezels klaar. Als we terug zijn bij het hotel wil ik weer even boek lezen op de e-reader maar dan blijft de aan uit knop van de e-reader hangen. We proberen van alles maar helaas het ding gaat niet meer aan. Meteen maar even een mail sturen naar Icarus dat mijn e-reader van nog geen 3 maanden stuk is. We krijgen een mail terug dat het geen software matig iets is dus dat we een ticket moeten aanmaken en hem dan volgens de instructies die we dan krijgen moeten opsturen. Het ticket is aangemaakt maar tot op heden wachten we op instructies... In de mail stond ook dat we een backup moesten maken omdat hun dat niet doen, meteen maar een mail teruggestuurd hoe ze denken dat ik een backup kan maken als het apparaat niet aan gaat?

Woensdag doen we weer lekker helemaal niets, zwemmen in het zwembad, balen dat de e-reader stuk is, computeren en spelletjes.

Daarnaast zijn we de afgelopen week natuurlijk ook bezig geweest met de vraag wat nu? Van Peter en Leonie (2 Amsterdamse reizigers die nu in Afrika zitten) krijgen we een lieve mail om ons moed in te spreken. Verder heeft Sander ook hulp gevraagd op het Horizons Unlimeted forum. Maar ja hoe kan iemand zo eventjes een antwoord geven wat je moet doen om van je depressie af te komen? Dat gaat natuurlijk niet zo maar. Omdat Sander na deze dagen zon zee en strand nog altijd niet de wil heeft om door te reizen besluiten we een route te plannen die naar Italie gaat. We kiezen voor de nachtboot van Patra naar Brindisi omdat die om 17 uur vertrekt (de andere optie vertrekt om middernacht) en plannen een leuke route in Italie terug naar het noorden, ons doel? Een leuke meeting met Fred voor een dagje bier en pizza! Wat we erna gaan doen zien we dan wel weer.

Read more / Nederlandse versie »

Laat de vakantie beginnen!

Van Alexandroupoli, Griekenland naar Limenaria, Griekenland

De regen is weer helemaal weggetrokken, snel even ontbijten dus en dan op naar de boot. Nog even een laatste blik op de tijden van de boot, 10:45 en 11:45. Garmin zegt dat we om 11 uur aankomen bij de ferry dus dat wordt de boot van 11:45. Kunnen we rustig nog even gaan tanken en het bureau zoeken waar je bootkaartjes moet kopen.

Vol goede moed gaan we op pad. Garmin staat nog op snelwegen rijden maar tol vermijden dus al snel wijst hij ons de weg naar de snelweg. Daar tuffen we rustig op verder. Wel erg saai. Tot we opeens bij een tolpoortje komen. Wat is dit nu? Uiteraard kun je dan niet meer van de snelweg af. Waarom geven die lui niet aan dat de snelweg tol is? Gelukkig kun je hier wel contant betalen. Ik reken 2 keer 1,70 af en vraag meteen even waar de volgende tol poort is. De man spreekt gelukkig Engels en hij zegt dat die pas is nadat we onze afslag moeten hebben. Dan nog maar even door op de snelweg.

Zodra we van de snelweg af gaan tanken we. Daarna stoppen we nog bij een bakker om brood te halen nu zijn we klaar voor de boot. We rijden naar de haven en krijgen daar te horen, quick the boat leaves in 2 minutes. Twee minuten? Het is 11:13. Snel koop ik kaartjes en rijden we de ferry op. Die vertrekt inderdaad om 11:15. Handig hoor, volgens de website vertrekt de boot op de even dagen van de maand om 11:45 en op de oneven om 11:15, het is vandaag de 24e een even dag zou ik zeggen....

De boottocht duurt 35 minuten. Genoeg tijd om even boven op het dek te gaan staan en Thassos dichterbij te zien komen. We besluiten na aankomst meteen naar het hotel te rijden, dan kunnen we daar lunchen.

Eenmaal van de boot af vervolgen we onze weg aan de west kant van het eiland. De oostkant doen we van de week of op de terugweg nog wel.

Als we om 12:30 aankomen bij het hotel krijgen we de keus uit 2 kamers. De een hebben we geboekt maar ze heeft de ander ook vrij. Die ziet er wel een stuk beter uit (geen schimmel aan het plafond) dus van dag aanbod maken we dankbaar gebruik. Na een lunch op ons balkonnetje gaan we het dorpje verkennen. We lopen naar de haven en bekijken de bootjes.

Daarna lopen we via het strand terug. Een echt zandstrand is hier niet, vooral kiezels. Maar het hotel heeft een groot zwembad dus laten we daar eerst in duiken. Terug bij het hotel schieten we meteen onze zwemkleren aan. Zwembad, here we come! We leggen de handdoeken neer en lopen naar de trap. Op de eerste tree, man wat is het koud!! Misschien eerst het kinderbadje, dat is 70 cm diep. Ook daar doen we ruim een kwartier over om in te gaan staan. Daarna terug naar het diepe bad en na nog eens 5 minuten dralen zwemmen we dan eindelijk het zwembad op en neer en besluiten dan dat we genoeg afgekoeld zijn. In het zonnetje op de bedjes is het een stuk beter.

Als onze lichamen genoeg zon gezien hebben willen we gaan douchen. Dan lopen we weer tegen hetzelfde probleem aan als bij zoveel hotels, de douchekop kan niet hangen. Het haakje waarin hij moet is lam. Tijd om de creatieve geest in ons los te laten. Met behulp van wat touw maak ik een soort web waar we de douchekop op kunnen leggen. Nu kun je in ieder geval douchen zonder die kop steeds vast te hoeven houden.

Read more / Nederlandse versie »

Regen in Turkije, regen in Griekenland

Van Akcakoca, Turkije naar Alexandroupoli, Griekenland

Vandaag staat er wederom een dag van meer dan 500 kilometer op het programma. We willen naar Alexandroupoli. We kennen daar de camping al (zijn we op de heen weg ook al geweest) en dan hoef je de dag erna nog maar 150 km naar de ferry. We zijn dan ook op tijd wakker en ruimen snel alles op.

Zo'n 100 km voor Istanboel besluit onze Garmin opeens de snelweg op te gaan, en dat terwijl tolwegen uit staat! We zijn de oprit net voorbij als het bord van de tol verschijnt, omkeren kun je dan niet meer. Best irritant want de Turkse tol werkt met een kastje je kan niet contant betalen en zo'n kastje hebben we dus niet. We zien een tol poortje wat afgezet is, een auto kan hier niet door maar wij wel. Daar zoeven wij dus maar langs en rijden de snelweg op.

Net voor Istanboel komen er weer tolpoortjes. Sander ziet op het laatste moment de lus in de weg liggen en schiet erlangs af. Omdat ik aan de binnenkant zit (en ook naar iets anders zit te kijken) ga ik over de lus. Een sirene gaat af. Snel rijden we weer door. We weten dat bij het geluid van de sirene je 7 dagen de tijd hebt om te betalen. Daar stoppen heeft dus sowieso geen zin, je kan nergens betalen. We blijven op de snelweg (bij iedere afrit staat toch weer zo een tolpoort) en besluiten eerst Istanboel te passeren en dan ervan af te gaan.

Net na Istanboel zie ik een parkeerplaats, laten we hier dan de weg af gaan (bij een andere parkeerplaats was er ook een paadje waar brommers de snelweg op en af rijden). We nemen de afrit van wat we denken dat de parkeerplaats is. Niet dus, een afrit te vroeg, we komen bij tolpoortjes en deze keer gaat bij ons allebij de sirene af. We komen nu in een buitenwijk van Istanboel. Het is er nog erg druk. Dan maar doorrijden tot de eerste de beste parkeerplek om te kunnen lunchen. Die vinden we pas om 13:30. Het humeur is dan niet zo best meer, we hebben honger, snappen niet waarom Garmin ons over tol wegen laat rijden en moeten nog 200 km afleggen tot de eindbestemming. We lunchen staand bij de motoren, er staat een meloen verkoper en daar koop ik nog even een meloen. Dan snel weer door naar Griekenland.

Voordat we in Griekenland aankomen wordt de lucht grijs. We zijn te laat met stoppen en zijn al doorweekt voor we onze regenkleding aanhebben. Toch maar even aandoen want nu waait de wind dwars door onze natte kleren heen en dat is koud. Bij de grens aangekomen wordt er geen woord gerept over de tol, waarschijnlijk had de Oostenrijker die we ooit spraken gelijk en flitsen ze inderdaad enkel van voren. Dat verklaard ook waarom die andere motorrijders gewoon overal langsaf flitsen.

In Griekenland gaat de Garmin gewoon weer vrolijk de snelweg op. De lucht wordt weer grijs en we krijgen nog een paar buien over ons heen voor we bij Alexandroupoli onze camping oprijden. De vrouw daar is weer allervriendelijkst. We mogen voor dezelfde prijs blijven als de vorige keer. Snel zetten we de tent neer terwijl het ook hier begint te druppen. Daarna hangen we onze kleren te drogen in de tent. Bed opmaken komt later wel, eerst even boodschappen doen. Na het boodschappen doen lopen we weer terug, op weg naar de Lidl kom je langs een taverne en die is open. De man beveelt ons de schweine haxe aan, een grote portie zegt hij. Ook de shashlik is erg goed, de beste die er is, een Georgische. We nemen dus maar van beide 1 portie, een griekse salade en een halve liter rode wijn. Als we de sla op hebben hebben we al eigenlijk genoeg. En dan komt Sander zijn schweine Haxe....

Ook mijn shashlik is geen kleine portie. Sander mag me ook nog eens helpen met die op te eten. De wijn gaat wel goed naar beneden. Toch vinden we het wel vreemd, ijskoude rode wijn....

Read more / Nederlandse versie »

Een dagje niets

Een dagje Akcakoca, Turkije

De mannen zijn vroeg wakker, ze hebben er zin in. Omdat ze allemaal lopen in te pakken staan wij ook maar op en gaan zitten toekijken. Wij hebben dan al besloten een dagje in Akcakoca te blijven om een vervolg plan te maken.

Als de mannen klaar zijn met inpakken nemen we afscheid, we geven ze nog onze visitekaartjes zodat we contact kunnen houden.

Daarna zwaaien we ze uit als hun koers zetten naar Capadocia.

Sander en ik gaan eerst rustig zitten ontbijten. Tijdens het ontbijt laten de dolfijntjes zich weer zien, ze spelen in de zwarte zee recht voor ons. Na het ontbijt verhuizen we 2 plateautjes lager, naar de strandstoeltjes. Tijd voor wat zon aanbidding.

Rond 12 uur is het wijzer de zon uit te gaan dus gaan we in de schaduw een spelletje doen en zitten computeren. Dit niets doen houden we vol tot het tijd is om te gaan avondeten. Voor ons diner belanden we weer bij een soort fast food stal. De vrouw is super vriendelijk, ze neemt me bij de hand en laat plaatjes zien. Ik kies ons diner en een tijdje later zitten we weer aan 2 borden met kofte. Echt een fatsoenlijke maaltijd kennen ze hier niet of wij bestellen het constant fout. Ook hier krijgen we een bord met vlees en een schaal brood. Na ons eten doen de vrouw en haar man een poging een gesprek met ons te voeren. We krijgen er een kop thee bij en de oudste zoon probeert voor ons te vertalen. Omdat hij wel 5 woorden Engels spreekt lukt dat niet heel erg best.

Tijdens het niets doen hebben we vandaag wel besloten naar Griekenland te gaan. We hebben een hotel geboekt op het eiland Thasos om een weekje vakantie te vieren. Dan kunnen we daarna kijken wat we verder gaan doen. Ik wil namelijk graag door naar Mongolie maar zolang Sander geen lol erin heeft is dat natuurlijk geen optie.

Read more / Nederlandse versie »

Een Australische Ier, Een Iraneese Engelsman en een Nederlander

Van Samsun, Turkije naar Akcakoca, Turkije

We hebben het weer voor elkaar we staan de tent in te richten en er begint me toch een imam te schreeuwen. Ik speur om me heen, ik zie geen moskee. Ik speur verder en dan zie ik op het huis tegenover ons een mega luidspreker staan. Helaas is meneer imam ook nog onwijs vals. Als hij eindelijk zijn gemekker staakt beginnen nummer 2 en 3. Gelukkig zijn die iets minder hard. We weten dus nu al dat we om 5 uur recht overeind in onze tent zitten als meneer 1 begint.

Als het donker wordt kunnen we onszelf nogmaals feliciteren. Op de hele camping staan kleine zacht brandende lampjes. Behalve boven ons tent, daar staat een mega voetbalveld verlichtende schijnwerper. De enige van de hele camping en wij hebben onze tent eronder gezet. Het ding brand zo fel dat we om 23 uur in onze tent liggen en ik mijn e-reader zonder achtergrond verlichting kan lezen.

Zoals verwacht zijn we de volgende dag vroeg wakker, uitgeslapen niet echt maar dan toch maar inpakken, ontbijten (1 brood blijkt inderdaad wat veel maar we eten wel meer dan een halve) en koers zetten richting Akcakoca. Ook deze rit is ruim 500 kilometer dus je kan beter vroeg beginnen.

Een weinig opwindende maar wel kont pijnigende vijf honderd zoveel kilometer verder rijden we meteen de berg af de Tezel camp op. Wat zien we daar? Motoren staan op “onze” plek! We zien een Iers kenteken, een Engelse en een Nederlandse.

Al snel staan we dus te kletsen. Gelukkig vertragen we de andere ook ruim, niemand is snel met zijn tent op te zetten maar we hebben lol. De Ier, Tom, komt uit Australie en rijdt op een Transalp 650. De Engelsman, Xerxes, komt uit Iran en heeft een BMW R1200GS en tot slot Noel uit Nederland op zijn Africa Twin (Honda). Ze hebben elkaar via horizons unlimited ontmoet en gaan samen naar Mongolie. We plagen elkaar met de motor keuze (Honda versus BMW) en Xerxes heeft een tent bij zich van maatje grafkist, iets wat niet alleen onze maar ook Toms en Noels hilariteit trekt. De mannen zijn pas vanaf vandaag samen op pad en kennen elkaar dus ook nog niet echt goed. We delen een biertje en vele verhalen.

We ontdekken ook onder andere dat we best een multiple entry Rusland visum hadden kunnen krijgen in Nederland. Noel heeft er eentje gekregen via een ander bureau. Dat is flink balen voor ons. De mannen moedigen ons aan niet op te geven en ook naar Mongolie te gaan, al moeten we dan wel via een andere weg want wij hebben geen Iran, Turkmenistan, Uzbekistan, Tadjikistan visum en tegen de tijd dat we daar zijn is onze Kazachstan ook niet meer geldig.

Read more / Nederlandse versie »

Op jacht naar de zon

Van Makhinjauri, Georgie naar Samsun, Turkije

Weer worden we wakker in een grijze, grauwe en natte omgeving. Dit is toch niet leuk meer? Waar is het wel zonnig? Een zoektocht op het internet leert ons dat het enkel in Turkije op dit moment zonnig is (van de plekken die hier in de buurt liggen). Ach de motor is ook dus al niet helemaal goed meer, de grens is dicht, het we zijn nat, koud en moe. Dus we gaan terug naar Turkije.

Deze keer rijden we niet door het centrum van Batumi maar langs de boulevard. Zie je toch nog een keer andere huizen.

Dit witte huis wat op zijn kop ligt vond ik wel erg grappig. Ernaast bouwen ze iets wat op een coloseum lijkt. Misschien wordt hier een nieuwe trend gezet?

Batumi ligt niet ver van de grens dus al snel staan we bij de Georgisch Turkse grens. Georgie uit gaat net zo soepel als erin, wat een fijne grens is dat toch! Turkije in gaat minder soepel. Wederom moeten we langs 4 hokjes en bij nummer 3 zit me een domme mevrouw. Ze vraagt groene kaart dus wij geven onze groene kaarten. Dan vraagt ze paspoort, dus ik wil mijn paspoort geven als ze zegt motor, prima kentekenpapieren dus, we pakken die en geven die ook. Nu is mevrouw helemaal de kluts kwijt, ze heeft 2 groene kaarten en 2 kenteken bewijzen, wat hoort bij wat? Ik zucht en stap maar af, bij de papieren aannemen was mevrouw ook al te beroerd om haar arm te strekken waardoor ik bijna het hokje in moest vallen maar bij het teruggeven helpt ze helemaal niet, ze wijst gewoon op de papieren en zegt iets in de trant van snap niet. Ik stap dus af buig me helemaal het hokje in pak alle papieren en zeg kijk hier staat het kenteken van de groene kaart en hier op de kentekenpapieren dus deze hoort bij deze. Paspoort zegt ze nu. Prima ik pak mijn paspoort en wil haar net gaan vertellen bij welke set motorpapieren dit dan hoort als ze zegt parking. Goed dan gaan we op de parking staan. Als ik niet binnen 1 seconde op mijn motor zit wordt ze boos, parking! Jaja mevrouw mag ik ff mijn tas dichtmaken?! We starten en rijden naar de parkeerplaats, gewapend met Sander zijn paspoort loop ik terug om het verder uit te leggen. Ze vraagt nu of ik Duits ben of Spaans of waar kom ik vandaan? Eindelijk grijpt haar collega naast haar in, terwijl ik Nederland zegt wijst hij op de voorkant van mijn paspoort, Nederland zegt ook de collega. Dank u wel meneer! Eindelijk krijgen we onze stempels en kunnen we verder.

In Trabzon zou het droog moeten zijn, wij rijden naar Trabzon maar het miezert nog altijd. Doorrijden dus tot de zon schijnt. Zo eindigen we uiteindelijk in Samsun. Rond 18 uur komen we daar aan. Onze kont is onder tussen zo beurs dat we niet meer weten hoe we op de motor moeten zitten. Als we de camping dan ook zien liggen zijn we blij. Tot we de ingang niet kunnen vinden. We rijden uiteindelijk een kilometer of 10 om om bij de camping te komen die je vanaf de weg ziet liggen. Vervolgens vinden we geen poort. Ik voel eens bij het hek en die kun je open schuiven. Dus schuif ik die open en rijd het terrein op. Ik loop en rijd een heel rondje over het terrein. Geen hond te bekennen. Dus zijn we maar zo vrij onze tent neer te zetten. Als we willen gaan eten zien we eindelijk iemand. We spreken de prijs af en krijgen het wachtwoord voor het internet.

Na ons avondeten lopen we nog even een straat in om brood te halen, ik heb namelijk een aantal mensen de straat met brood uit zien komen. We zien de bakkerij en daar hangt een groot bord, Ekmek 50 cent. Prima ik pak een muntje van 1 en steek 2 vingers op. De man pakt het muntje pakt een zak en stopt er 1 brood in. Ehh meneer ik zei 2. Yes 2. Ik wijs op mijn brood, dit is er 1. Dan wijs ik op de poster, 50 cent 1 ekmek, dan wijs ik op mijn muntje dat is een 1, en steek weer 2 vingers op. Een man van de overkant komt helpen, hij kan engels. Ik zeg dat ik 2 broden wil. Yes zegt hij 2, hij wijst op mijn brood en zegt 2, ehh nee meneer kijk, ik haal het brood uit de zak, dit is er 1. Een andere vrouw gaat brood halen, ook zij betaald 1 lirasi en krijgt 1 brood. Ze loopt weg. Sander en ik snappen er niets van. Tot nog een derde persoon 1 betaald en 1 brood krijgt. Ze lijken het allemaal normaal te vinden. Zal dit brood dan 2 keer zo groot zijn dan een normale ekmek? Iets groter lijkt hij wel maar 2 keer? Wij kunnen niet geloven dat dit brood genoeg is voor ontbijt en lunch. Ik pak dus nog een muntje van 1 leg het neer en krijg weer 1 brood. We snappen er niets van maar lopen maar weg. Gekke hollanders of gekke turken?

Terug op de camping genieten we van de zondsondergang en richten onze tent in, daarna moeten we eens kijken waar we morgen heen gaan.

Read more / Nederlandse versie »

Motor doet het niet

Van Zugdidi, Georgie naar Makhinjauri, Georgie

Grauw en grijs begint de dag om 6 uur. De andere 3 gaan met een busje naar Mestia en moeten vroeg op. Als ze weg zijn staan wij dan ook maar op, slapen kun je nu toch niet meer. Sander zijn goede humeur is weer helemaal weg. Een dag lol en dan weer 3 dagen down. Wat heeft dit voor een zin? Nou ja daar moeten we in Tbilisi maar eens over nadenken. Uit voorzorg trekken we onze regenkleding maar aan, laden alles op de motor en dan start Sander eerst mijn motor om die uit te parkeren. Die klinkt niet goed, het ding draait op 1 cilinder en slaat af. Nog eens starten, weer 1 cilinder. Bovendien maakt hij rare ploffende geluiden die we niet kunnen plaatsen. Na een paar minuten moeten we het opgeven. Hij heeft even op 2 cilinders gedraaid maar ging weer terug naar 1. We zetten de motoren onder het afdakje en beginnen maar eerst eens met een bougie test.

Beide bougies vonken. Wel vinden we ze beide er niet goed uit zien. We hadden al eens geconstateerd dat de bougies vreemd aangevreten waren en dat is nu nog erger geworden. Uit voorzorg draaien we er nieuwe bougies in maar nog altijd loopt de motor op 1 cilinder. Wat nu? Ik start de laptop op om op internet te gaan zoeken naar oorzaken.

Samen zoeken we naar inspiratie. Bobine kabels lees ik. Prima hebben we bij ons, ik haal de reserve set te voorschijn die van Sander zijn motor komt en dan ontdekken we dat die niet passen op mijn motor. We hebben een andere aansluiting op de motor zitten! De enige manier om dit te testen is kabels stuk te knippen en stekkers om te zetten. Dat is wel erg rigoreus voor iets waarvan je helemaal niet weet of dat het probleem is. Terwijl ik verder zoek vult Sander de motorolie bij, die staat weer eens op min. Iemand schrijft op het forum dat we de kabels eens kunnen omwisselen van links en rechts eens kijken of hij dan op de andere cilinder draait. Goed idee, we gooien de tank erop en gaan eerst nog eens goed luisteren welke cilinder hij nu op draait. We starten en de motor loopt als een zonnetje. Dit is het engste wat je kunt hebben, waarom doet hij het nu wel? Zaten de bobine kabels los? Het kan toch niet het olie level zijn?

Ondertussen is het lunchtijd en is Sander nog somberder. We eten bij de hostel en besluiten in plaats van Tbilisi naar Batumi te rijden. Dat is dichterbij. Kunnen we onderweg kijken wat mijn motor doet. We doen een tweede poging, laden weer alles op de motor en deze keer verlaten we Zugdidi.

Onderweg naar Batumi worden we weer helemaal natgeregend. In de regen komen we aan in Makhinjauri, bij het hotel waar we ook de eerste keer geslapen hadden. We krijgen een kamer en trekken snel onze natte spullen uit om een warme douche te nemen. Omdat het steeds harder begint te regenen buiten blijven we de rest van de dag binnen. Ik waag me enkel naar buiten om snel de heuvel af te rennen naar het winkeltje om wat groentes voor het avondeten te kopen. We koken vandaag maar even zelf want weer nat geregend te worden met het lopen van en naar het restaurant daar hebben we geen zin in.

We hebben nu ook het nieuws gehoord dat de weg naar Rusland, die wij wilden rijden, weggespoeld is en gesloten is. Zelfs al hadden we nu naar Rusland gewild is er dus geen mogelijkheid om daar nu te komen. Deze grens is namelijk de enige die je kunt gebruiken als je de adviezen van rijksoverheid volgt met betrekking tot de veiligheid.

Read more / Nederlandse versie »

Omkeren is de enige optie

Van Mestia, Georgie naar Ushguli nog iets verder en terug naar Zugdidi, Georgie

De lucht is blauw dus we zijn helemaal klaar om te gaan. Snel pakken we onze tent in, vol verwachting klopt ons hart want in de lonely planet staat dat je over de weg naar Ushguli (44 km) 3 uur doet. De rest naar Lentekhi is ook offroad maar dat wordt niets over gerept, dat zal dan dus wel makkelijker zijn.

Eerst maar even horde 1 en dat is wegkomen bij deze guesthouse, de berg waar het huis op staat is namelijk erg stijl en niet bepaald vlak. We rijden voorzichtig de berg af en moeten dan door het stroompje wat over de rivier loopt. Horde nummer 2. Als ook die is genomen rijden we het dorp uit en zetten we koers richting Ushguli. Ik heb ondertussen van de dochter gehoord dat ze wel bezig zijn met een weg aan te leggen dus misschien dat het nu beter is.

Het asfalt gaat nog een kilometer of wat door na Mestia en dan komen de wegwerkzaamheden. Bakken met grind storten ze op de weg. We hopen toch niet dat dat hun definitie is van een weg maken! Daarna volgen 6 haarspeldbochten met grote stenen omlaag en dan wordt de weg vlakker en met minder stenen.

Ik vermaak me wel in de modderplassen, de meeste zijn niet glad. Het modder spat ons om de oren en ook een aantal keer onze helm in. Al snel zien we er niet meer uit.

We komen voorbij een paar huisjes en Sander heeft weer eens een akelige hond achter zich aan (die beesten hebben veel de neiging om blaffend naast je en voor je te gaan rennen). Als het volhardende beest dan eindelijk toch opgeeft halen we opgelucht adem. Ik rijd voorop en opeens hoor ik een vloek en een NEEEEE! Ik kijk achterom en dat is natuurlijk niet handig op een modderpad. Heel rustig val ik zo om tegen de berm aan. Nou ja afstappen moest ik toch want Sander zijn achterkant is weggeschoten en zijn motor was bezig de afgrond in te rijden. Gelukkig is hij op tijd omgevallen.

Het kost ons aardig wat moeite om eerst de voorkant weer de weg op te slepen. Daarna kunnen we de motor weer overeind zetten, de mijne ook weer optillen en rijden we een stukje door tot waar de weg breder is. Het is duidelijk tijd voor een pauze.

Na een koekje gaan we weer door. We komen aan bij verschillende doorwadingen. Hier eentje waar het water met flinke kracht de berg af stroomt.

Sander rijdt nu trouwens voorop en heeft zijn lesje wel geleerd, we blijven aan de kant van de berg en niet aan de kant van de afgrond!

Niet heel veel later komen we aan in Ushguli. Een klein dorpje in de bergen. Snel rijden we er voorbij, we hebben het gehaald! En de lonely planet zit er niet ver naast, we hebben er net iets minder dan 3 uur over gedaan. In het dorp ligt een verschrikkelijk pad om er weer uit te komen. Ik stuiter de heuvel op waar boven, midden op de weg een jeep geparkeerd staat. Wat een eikels zijn het hier soms toch ook! Nu moet ik ook nog tussen de kuilen en stenen om een jeep heen rijden! De heuvel die erna komt mag Sander als eerste beklimmen want die is nog verschrikkelijker. Een soort stijle bugelpiste omhoog. Sander zegt dat het me moet lukken dus ik tel tot 3 haal een diepe teug adem, zet de motor in de een en rijd de berg op. Leuk dorp hoor!

Achter ons aan komt de jeep dus we blijven niet te lang treuzelen. Dan komt Sander weer bij een stuk waar ik toch zeer mijn twijfels over heb of ik dat kan. Ik begin moe te worden en het is 12 uur. We spreken af dat we de eerste de beste lunchspot nemen die we zien. Eerst nog even door dit stuk met grote stenen, geulen en water. Voetje voor voetje kom ik vooruit, met 0 vaart is het natuurlijk een kansloze missie en we hadden beide dus beter moeten weten. Maar ja achteraf he? Het gaat dus ook mis, ik rijd weer een stukje vooruit, rijd hierbij een steen op die in ieder geval zo hoog is dat er onder mijn voeten geen vastigheid meer is en in slow motion val ik rechts om de weg op. Links was geen probleem geweest, ik was maar een stukje van de berg dus was ik dan daar tegen aan gevallen. Maar rechts is het een stuk dieper. Ik zelf land weer als een kat op mijn pootjes en sta naast mijn motor die bijna op zijn kop ligt. Ik werp een blik omlaag en weet dat deze val minimaal me de spiegel gekost heeft. Sander komt naar me toe en we inspecteren de schade. Valt mee, enkel de spiegel stuk. Maar ja ik heb nu dus geen rechterspiegel meer want het ding is afgebroken. Hij rijd mijn motor het moeilijke stuk door en we vloeken weer in onszelf. Hoe vaak kun je dezelfde fout maken?

Gelukkig is er vrij snel een weg (in zoverre je van een weg kunt spreken) verbreeding met gras. We parkeren de motoren en gaan rustig zitten lunchen. De jeep is ondertussen is geen velden of wegen meer te bekennen. Ik loop daarna nog een stuk van de weg om alvast het pad te verkennen, maar we weten ook dat we dat niet 60 km kunnen blijven doen, en het offroad pad duurt nog minimaal 60 km. Stond er in de lonely planet alleen een opmerking over de weg naar Ushguli omdat alleen dat deel te doen is? Waarom stonden op alle borden enkel de afstand naar Ushguli en niets verder? Is dat ook een hint? De weg staat in OSM, dus het betekent dat iemand hem ooit gereden heeft. En ook op internet staat dat je de weg van Mestia naar Lentekhi in die richting moet rijden want anders is hij niet “cycleble”.

We gaan weer op pad en rijden door. Het pad is nu iets makkelijker tot we hier komen.

Sander stopt en ik dus ook. Dit is een absolute no-go voor mij. Ik stap af en ga de weg verkennen, eens kijken of Sander dit kan doen. De diepe geul slingert over de weg, we moeten omhoog, de keien zijn groot en als je een stuk doorloopt zie je dat 3 kwart van de weg vol met sneeuw ligt. Ondertussen zijn er ook geen bandensporen meer te zien van iemand die hier gereden heeft. Ik zeg, we keren om, dit is gewoon geen doen. We zitten nu al een uur of 2 te rijden vanaf Ushguli (OK inclusief pauze) en we hebben nog geen hond gezien hier! Ook Sander stapt af en loopt het stuk omhoog. Misschien kunnen we de motoren met de motor aan hier omhoog duwen. Maar ja, wat dan? Dan heb je 2 motoren omhoog geduwt en dan ben je dus kapot, deze weg duurt nog 60 km en god weet hoeveel van deze shit nog komt. Sander wil niet maar ook hij weet dat het verstandig is om om te keren. En dat doen we dus. We keren de motoren met vereende krachten want ook dat is hier niet eenvoudig en keren terug naar Ushguli. Op 2 plekken stap ik af en laat ik het Sander doen. Een spiegel afbreken vind ik wel mooi genoeg voor vandaag en als de vermoeidheid begint toe te slaan is het bij mij ook meteen over.

Ik haal opgelucht adem als ik Ushguli binnen rijd, de weg naar Ushguli was namelijk prima te doen. Alleen hebben we wel 1 uitdaging, de wolken pakken zich samen en worden grijs en het begint te druppen. Ik zeg doorrijden zo ver we kunnen. Als het begint te zeiken en je zit in Ushguli kun je je afvragen hoe lang het duurt voordat de weg naar Mestia weer te rijden is, er zaten nu al genoeg modderpartijen in om een idee te geven wat voor ijsbaan het wordt als alles nat is.

Wederom in Ushguli hebben we een aanvaring met een auto. De man rijd een geul met water door en stopt midden op de weg zo een halve meter na de geul. En wij zitten erachter! Sander kan niet anders dan rechts proberen ervoorbij te komen. Hij toetert en toetert naar de man en gaat naast zijn raam staan om boze gebaren te maken. De man heeft waarschijnlijk ook zijn dag niet dus hij reageert weer kwaad op Sander en toetert terug. Zo nu hebben we 2 heethoofden, de man gaat duidelijk nergens heen en ik moet er nog voorbij. Ook mijn enige optie is rechts waar het pad net breed genoeg is voor onze motor. Omdat het pad modderig is moet ik erg voorzichtig zijn dat ik niet tegen zijn auto aan val (wat wel bijna gebeurd). Als ik er voorbij ben kunnen we door. Achter ons begint de auto nu ook weer te rijden! Die zijn we wel snel kwijt want auto's kunnen nu eenmaal niet zo makkelijk alle kuilen ontwijken als dat wij het kunnen.

We zijn het dorp nog niet uit als ik voor me Sander een zwieper naar links zie maken en zo de weg af zie schieten! Niet best want hij valt met motor en al een meter of 1,5 omlaag (komt dat niet bekend voor??)

Hij heeft hier niet het onderste pad gekozen maar is van boven zo omlaag gestuiterd. Gelukkig heeft hij zelf niets. We zetten de motor weer overeind en daar gaan we weer. Sander is nu klaar met modder en vertrouwd zijn motor voor geen cent meer. Hij rijdt langzaam voor me en toch maakt als nog zijn motor een paar keer een rare zwieber. We zullen het ergens over eens zijn! Ik rijd namelijk veel liever modder en zand dan stenen. Sander heeft veel liever stenen.

De weg terug naar Mestia gaat verder zonder kleerscheuren. We houden de vaart erin want de regen volgt ons en heeft ons ook al doornat gemaakt. Net voor Mestia heeft de overheid een leuk bord neergezet.

“Het spijt ons voor het ongemak”, de weg afdeling van Georgie. Hoezo het spijt ons? Wat spijt jullie? Dat jullie een weg aan het maken zijn? De manier waarop jullie een weg aan het maken zijn? De overlast van wegwerkzaamheden? Dat jullie niet verder zijn? Verder staat er namelijk helemaal niets.

Ondertussen hebben we ook bij een stop geconstateerd dat ook Sander zijn motor niet zonder schade uit deze route is gekomen. Het slot van zijn zadel is afgebroken en daardoor ligt zijn zadel nu los op de motor.

In Mestia besluiten we enkel te tanken en dan door te gaan naar Zugdidi. Anders is het morgen te ver naar Tbilisi. We laten Mestia achter ons en zetten koers naar het zuiden. We komen bij de eerste, en wat we ons nog herinnerde als de ergste, modderbad.

Die is ondertussen veel erger geworden. Ook hier heeft het flink geregend en is de berg aan het wegspoelen. Sander geeft gas en rijdt zich volledig klem in de derrie. Gelukkig hebben de BMW's veel vermogen dus hij krijgt zijn motor er uit getrokken. Daarna zitten hij en de motor onder de grijze zut. Nu is het mijn beurt. De camera wordt gestart want dit wordt een mission to failure. De vraag is alleen, rijd ik me vast of ga ik liggen in deze vieze derrie? Helaas wordt het het laatste. Ik kom tot halverwege de plas, maar waar Sander zich vastreed raak ik iets met mijn stuur waardoor ik langszaam overhel naar rechts. Ik steek mijn voet uit en zie hoe die verder en verder de derrie in verdwijnt. Ja dan heb je weer het probleem van geen vastigheid onder je voeten. Als ik bijna tot mijn knieen in de drek sta valt de motor om. Je kunt je wel voorstellen hoe wij hierna eruit gezien hebben.......

Snel rijden we weer door, we zijn blij dat we Mestia verlaten hebben want hoeveel regen kan die berg nog hebben voor hij de weg echt wegspoelt? Weg hier denkt Sander en door gaan we. Helaas is Zugdidi voor het mooie wel wat ver. We rijden onze kleren droog, de brokken vliegen van ons af en dan zien we de wolken weer komen. Nu we zo goed als droog zijn besluiten we onze regenkleding aan te trekken voor het laatste stuk. Als nog zijn we doorweekt als we in Zugdidi aankomen, mijn regenjas is helaas niet meer waterdicht dus mijn jas is ook goed nat. Twee agenten zien ons en wijzen ons de weg naar het hostel. Daar parkeren we de motoren binnen en moeten dan ontdekken dat deze hostel enkel slaapzalen heeft. We eindigen in een kamer met een stel uit Hong Kong en een man uit London. Willen we hier wel blijven? Eigenlijk niet maar het zeikt van de regen en de parkeerplaats voor de motoren is er zo eentje met 2 afstapjes en een scherpe bocht, niet makkelijk in en uit te komen dus. Veel keus is er niet, we trekken onze regenkleding uit zetten de spullen neer en gaan op zoek naar een restaurantje.

Het is al bijna 20 uur als we in het restaurantje aankomen. Daar blijkt een feest te zijn. De herrie is zo oorverdovend dat ik met mijn oordoppen in mijn eten op eet. Het eten smaakt trouwens prima maar die hele kip die wij besteld hebben moet wel een mini kip geweest zijn en erg mismaakt, 1 pootje, 2 vleugeltjes en nog 3 ondefinieerbare stukken met wat vlees. We rekenen af en stappen naar buiten. De regen is overgegaan in een stortvloed! En we zijn een kilometer van de hostel! We vloeken nog even maar ja, wat kun je doen? In een drafje lopen we terug naar ons hostel. Uiteraard zijn we weer doornat als we daar aankomen. We hangen onze jas op om te drogen, zetten de schoenen te drogen en brengen de avond kletsend door met Alex (uit London). Alex heeft van mensen Chacha gekregen, de Georgische vodka. En uiteraard moeten we die proeven. We nemen een glaasje en proeven de sterke vloeistof. Echt veel smaak vind ik het niet hebben. Nog maar een glaasje dan want Alex heeft een literfles meegekregen van het spul en moet het binnen 2 weken ophebben omdat hij het niet mee naar huis kan nemen. Na 2 glaasjes is het wel leuk geweest. We bedanken hem voor het proeven en gaan slapen.

Read more / Nederlandse versie »

We gaan naar het noorden

Van Batumi, Georgie naar Mestia, Georgie

De lucht is bewolkt, tijd om Batumi te verlaten. We bekijken de weersvoorspelling nog even en vertrekken dan richting het noorden. Tot net voor Poti hebben we de weg al eens gereden. Zodra we weer voorbij de putdeksels komen die op zijn kop liggen stoppen we deze keer om een foto te maken.

Wie heeft de moeite genomen die deksels om te draaien? En waarom?

Rond lunchtijd komen we aan in Zugdidi, vanaf hier gaat de omgeving bergachtig worden. En dus ook vanaf nu wordt het genieten. Eerst maar even lunchen langs de kant van de weg en dan gaan we de bergen in.

Volgens de lonely planet wordt de weg hoe verder je komt hoe slechter. Tot nu toe is het asfalt prima dus we moeten het even aankijken.

Dan komen we bij een bocht waar ze aan de weg bezig zijn. In plaats van asfalt ligt hier een groot modderbad. Wij glibberen de bocht door en komen weer op het asfalt. Onderbreking nummer 1. Nummer 2 en 3 zijn net zo glibberig en vies maar allemaal duren ze niet echt lang en zijn ze niet heel moeilijk.

We slingeren verder en verbazen ons dat we niet echt de hoogte in gaan, we blijven rond de 600 meter hoogte hangen. We hebben het erg warm dus stoppen even om onze jas uit te doen. Voor het eerst sinds we Nederland weer verlaten hebben rijden we enkel in ons protectievest.

Onderweg komen we ook ezeltjes tegen. De beestjes zijn niet super bang dus lukt het een keer ze op de foto te zetten.

Nu nog op zoek naar de ezeltjes met mandjes aan de zijkant. Ook komen we meerdere koeien tegen, Sander spot er eentje met een zuiger aan zijn nek als koebel.

Het is 16 uur als we in Mestia aankomen. Op de paar modderbaden na was overal prima asfalt. We slaan de lonely planet er op na en zoeken een camping uit. De lonely planet is wel erg cryptisch in zijn omschrijving waar het is, 1 km oost van het centrale plein, 400 m na de brug over een rivier aan de rechterkant een straat in bij een wit gebouw. We vergelijken de omschrijving met Garmin en gokken waar het moet zijn. Zodra we van de hoofdweg af gaan komen we op een keien pad. Net voor een keien heuvel zien we een bordje met Manoni, onze bestemming. Ik hoek voor de heuvel langs en rijdt het straatje in. Na nog geen 10 meter kom ik bij een kleine doorwading. Even goed kijken, een pad uitkiezen en door het water heen. Bij de guesthouse wacht ons nog een stijle heuvel en dan kunnen we parkeren. De vrouw van de guesthouse met camping stelt voor dat we in het weiland slapen. Ze jaagt haar koe de straat op en dan kunnen we het weiland in. Het paard mag rustig blijven grazen.

Als de tent staat lopen we even terug naar het dorpje. Mestia is een super toeristisch dorp met misschien meer guesthouses dan gewone huizen. Het is een dorpje bekend om zijn Svan cultuur en hun torenhuizen.

Wij vinden het dorpje niet zo spectaculair, te toeristisch voor onze smaak. Terug bij onze guesthouse kunnen we bijna meteen door aan tafel. We hebben gekozen om bij de guesthouse te eten. We verwachten iets zoals we in Tbilisi ook krijgen, een pan op het vuur en maak maar een bord. Als we geroepen worden om te eten zijn we dan ook heel erg verrast als we dit zien.

Uiteraard krijg je dit met geen mogelijkheid op. We eten beide onze soep op, de kip en de wortelsalade gaan op maar de rest proeven we wel allemaal maar het is simpelweg teveel om op te eten. Het eten smaakt wel goed alleen vinden we het jammer dat alles behalve de soep koud is. Een warm kippetje was misschien lekkerder geweest?

Read more / Nederlandse versie »