Op jacht naar de zon

Van Makhinjauri, Georgie naar Samsun, Turkije

Weer worden we wakker in een grijze, grauwe en natte omgeving. Dit is toch niet leuk meer? Waar is het wel zonnig? Een zoektocht op het internet leert ons dat het enkel in Turkije op dit moment zonnig is (van de plekken die hier in de buurt liggen). Ach de motor is ook dus al niet helemaal goed meer, de grens is dicht, het we zijn nat, koud en moe. Dus we gaan terug naar Turkije.

Deze keer rijden we niet door het centrum van Batumi maar langs de boulevard. Zie je toch nog een keer andere huizen.

Dit witte huis wat op zijn kop ligt vond ik wel erg grappig. Ernaast bouwen ze iets wat op een coloseum lijkt. Misschien wordt hier een nieuwe trend gezet?

Batumi ligt niet ver van de grens dus al snel staan we bij de Georgisch Turkse grens. Georgie uit gaat net zo soepel als erin, wat een fijne grens is dat toch! Turkije in gaat minder soepel. Wederom moeten we langs 4 hokjes en bij nummer 3 zit me een domme mevrouw. Ze vraagt groene kaart dus wij geven onze groene kaarten. Dan vraagt ze paspoort, dus ik wil mijn paspoort geven als ze zegt motor, prima kentekenpapieren dus, we pakken die en geven die ook. Nu is mevrouw helemaal de kluts kwijt, ze heeft 2 groene kaarten en 2 kenteken bewijzen, wat hoort bij wat? Ik zucht en stap maar af, bij de papieren aannemen was mevrouw ook al te beroerd om haar arm te strekken waardoor ik bijna het hokje in moest vallen maar bij het teruggeven helpt ze helemaal niet, ze wijst gewoon op de papieren en zegt iets in de trant van snap niet. Ik stap dus af buig me helemaal het hokje in pak alle papieren en zeg kijk hier staat het kenteken van de groene kaart en hier op de kentekenpapieren dus deze hoort bij deze. Paspoort zegt ze nu. Prima ik pak mijn paspoort en wil haar net gaan vertellen bij welke set motorpapieren dit dan hoort als ze zegt parking. Goed dan gaan we op de parking staan. Als ik niet binnen 1 seconde op mijn motor zit wordt ze boos, parking! Jaja mevrouw mag ik ff mijn tas dichtmaken?! We starten en rijden naar de parkeerplaats, gewapend met Sander zijn paspoort loop ik terug om het verder uit te leggen. Ze vraagt nu of ik Duits ben of Spaans of waar kom ik vandaan? Eindelijk grijpt haar collega naast haar in, terwijl ik Nederland zegt wijst hij op de voorkant van mijn paspoort, Nederland zegt ook de collega. Dank u wel meneer! Eindelijk krijgen we onze stempels en kunnen we verder.

In Trabzon zou het droog moeten zijn, wij rijden naar Trabzon maar het miezert nog altijd. Doorrijden dus tot de zon schijnt. Zo eindigen we uiteindelijk in Samsun. Rond 18 uur komen we daar aan. Onze kont is onder tussen zo beurs dat we niet meer weten hoe we op de motor moeten zitten. Als we de camping dan ook zien liggen zijn we blij. Tot we de ingang niet kunnen vinden. We rijden uiteindelijk een kilometer of 10 om om bij de camping te komen die je vanaf de weg ziet liggen. Vervolgens vinden we geen poort. Ik voel eens bij het hek en die kun je open schuiven. Dus schuif ik die open en rijd het terrein op. Ik loop en rijd een heel rondje over het terrein. Geen hond te bekennen. Dus zijn we maar zo vrij onze tent neer te zetten. Als we willen gaan eten zien we eindelijk iemand. We spreken de prijs af en krijgen het wachtwoord voor het internet.

Na ons avondeten lopen we nog even een straat in om brood te halen, ik heb namelijk een aantal mensen de straat met brood uit zien komen. We zien de bakkerij en daar hangt een groot bord, Ekmek 50 cent. Prima ik pak een muntje van 1 en steek 2 vingers op. De man pakt het muntje pakt een zak en stopt er 1 brood in. Ehh meneer ik zei 2. Yes 2. Ik wijs op mijn brood, dit is er 1. Dan wijs ik op de poster, 50 cent 1 ekmek, dan wijs ik op mijn muntje dat is een 1, en steek weer 2 vingers op. Een man van de overkant komt helpen, hij kan engels. Ik zeg dat ik 2 broden wil. Yes zegt hij 2, hij wijst op mijn brood en zegt 2, ehh nee meneer kijk, ik haal het brood uit de zak, dit is er 1. Een andere vrouw gaat brood halen, ook zij betaald 1 lirasi en krijgt 1 brood. Ze loopt weg. Sander en ik snappen er niets van. Tot nog een derde persoon 1 betaald en 1 brood krijgt. Ze lijken het allemaal normaal te vinden. Zal dit brood dan 2 keer zo groot zijn dan een normale ekmek? Iets groter lijkt hij wel maar 2 keer? Wij kunnen niet geloven dat dit brood genoeg is voor ontbijt en lunch. Ik pak dus nog een muntje van 1 leg het neer en krijg weer 1 brood. We snappen er niets van maar lopen maar weg. Gekke hollanders of gekke turken?

Terug op de camping genieten we van de zondsondergang en richten onze tent in, daarna moeten we eens kijken waar we morgen heen gaan.