Waarom moet het zo moeilijk?

Een dagje Tbilisi, Georgie

We zijn op tijd opgestaan om naar de ambassade te rijden. Tbilisi is een verwarrende stad, ze hebben rotonde's die zo mogelijk nog waziger zijn dan het Keizer Karelplein in Nijmegen. We hebben mazzel en rijden in 1 keer goed. Bij de ambassade is het druk, waarom? Georgiers hebben toch geen visum nodig om naar Rusland te gaan? We parkeren de motoren, pakken onze spullen en lopen naar de beveiliging. Die haalt er een Engels sprekende man bij en we krijgen te horen dat we tot 11 uur moeten wachten tot de consul er is. Geen probleem hier zijn we op voorbereid.

We pakken mijn boek en Sander zijn mobiel en gaan zitten wachten. Om 11 uur lopen we weer naar het hek. We moeten even wachten maar na een kwartiertje mogen we naar binnen. De consul verwelkomt ons in de wachtruimte. We leren hier dat als je een transit visum aanvraagt (of een toeristisch visum of een zakenvisum) het 10 dagen duurt voor je het kan ophalen. Het duurt 10 dagen omdat je de grens van Georgie naar Rusland over wil, kies je de Azerbeidjan grens naar Rusland dan duurt je aanvraag 5 tot 7 dagen. Volledig nieuwe logica. Helaas wordt ons visum van juni dan wel ongeldig verklaard.

We bedanken de man en stappen weer naar buiten. Tien dagen wachten hebben we niet veel zin in, en in Kazachstan kunnen we dan meteen weer naar een ambassade om weer een visum te regelen voor Rusland. Ook dat willen we niet. We staan een tijdje te overleggen en besluiten dat ik nog maar eens terug moet, nu eens vragen stellen over een zakenvisum. De consul is verbaast, je was toch toerist? Ja maar de enige manier om een double of multiple entry visum te krijgen, of een visum langer dan 30 dagen is met een business visum, dus dan doe ik wel zaken met Rusland (motorspullen kopen enzo :)). De man overlegt met de ambassadeur en zegt dat we double zelfs multiple entry kunnen krijgen (en dat terwijl overal op internet staat dat je geen multiple entry krijgt voor Rusland als je er nog nooit geweest bent) als we een uitnodiging hebben van een Russisch bedrijf (heel simpel kun je op internet kopen) met bepaalde info erin, de aanvraag formulieren, een verzekering, kopie paspoort en pasfoto's. Daarnaast mag je 50 US dollar betalen en 10 dagen wachten. Ik bedank de man weer voor zijn tijd en verlaat de ambassade.

Wat moeten we nu doen? Eerst maar eens naar de Mc Donalds om te internetten. We stappen op de motor en rijden erheen. Ik zie dat het al 12 uur geweest is, dan ook maar lunchen bij de Mac? De Georgische Mac leren we, is net zo min een giller als de Nederlandse, daarnaast is het eten ook nog relatief duur, we geven hier hetzelfde uit als in een best net restaurant. Maar het internet werkt als een trein dus het voldoet prima voor ons. Onder het eten boeken we een hostel voor vannacht en hebben het daarna over wat we nu moeten? In Turkije waren we eigenlijk ook al klaar en zagen het niet meer zitten. Ook nu hebben we zoiets van waar zijn we mee bezig? What's the point? Zullen we niet gewoon opgeven en naar huis gaan. Na het eten besluiten we naar het hostel te rijden en een route naar huis te plannen..

Onderweg is Garmin weer eens goed de kluts kwijt, hij wil dat we een doodlopende straat in rijden, en dat blijft hij volhouden. Daarna wil hij dat we dwars door het station gaan. We zitten duidelijk midden in het centrum en dat rijdt niet fijn. We gaan terug naar de hoofdweg en rijden om, eindelijk vinden we een plek waar we het spoor over kunnen en keren weer terug. Maar ook de GPS coordinaten van dit hostel zijn niet goed, we rijden de smalle straatjes op en neer maar vinden niets. Dan maar mensen in de wijk vragen. Een jongen brengt me naar de hostel en belt aan. Niemand blijkt thuis te zijn. Na een tijdje zegt hij dat ik dan maar het nummer van de hostel moet bellen, heb ik een telefoon? Jahoor op de motor geen probleem, ik bedank de jongen en loop terug. Die parking die de hostel noemde, waar is die? De steeg is nog geen meter breed en er zit een trapje bij de deur. Ik bel de hostel en verneem van de man dat er geen parkeerplek is en dat hij pas over een uur bij de hostel kan zijn. Daarop besluit ik maar dat we cancellen en iets anders gaan zoeken, mijn motor hier buiten laten staan dat zie ik niet zitten.

Na kort overleg besluiten we terug te rijden naar het Comfort Plus hostel waar we vannacht geslapen hebben, we kloppen aan bij Eliza en vragen of we mogen internetten om een nieuwe plek te zoeken, of mogen we toevallig kamperen (er zitten andere mensen in de double room). Wat ik vraag als een geintje wordt uiteindelijk wel onze slaap plek. Een kwartier later zitten Sander en ik onze tent in de kleine tuin neer te zetten. Het past precies. Eliza vind het prachtig, ze haalt haar camera en maakt foto's van de motoren en de tent. Zij zelf slaapt iedere dag in de woonkamer van de hostel op de bank, ze zegt dat we het niet te comfortabel moeten maken want dan wil ze ook in de tent slapen. Ook deze avond zitten Sander en ik dus lekker aan een bordje eten wat Eliza heeft gekookt (OK deze keer is het eten niet super lekker want de pasta is veel te gaar) en drinken we de nodige glaasjes huiswijn. Daarna duiken we onze tent in, ik vind dit eigenlijk nog beter dan de kamer want hier hoor je de mensen niet meer die in de woonkamer zitten.

De middag hebben we naast wijn drinken ook ons gebogen over de route. Als je besluit om te keren heb je geen zin meer in bezienswaardigheden. Dat denken we in ieder geval, daarnaast vonden we Turkije toch al een matig land dus we plannen een route van dag 1 terug naar Batumi (maar nu via de SH1 die in het zuiden ligt), en dan in 4 dagen Turkije door langs de zwarte zee kust naar Istanbul. Vanaf daar moeten we verder kijken, misschien weten we tegen die tijd of we de snelste weg naar huis willen of toch nog het een en ander willen zien.