Georgie

Van Akcaabat, Turkije naar Makhinjauri, Georgie

Ook na een nachtje slapen blijft het dillema wat te doen? We besluiten om in ieder geval niet naar Alanya te rijden voor onbeperkte zon-zee-strand. Dat is namelijk 1400 km hier vandaan en dat vinden we te ver. De keus is nu nog Samsun Turkije of Batumi Georgie? Sander pakt de lonely planet erbij en gaat over beide steden lezen. De lonely planet is veel positiever over Batumi dan over Samsun. Ik heb ondertussen uitgezocht dat we een multiple entry visum voor Turkije hebben dus dat we altijd terug kunnen (nou ja binnen 90 dagen dan). Dus de keus is gemaakt Batumi. We vinden een camping een stuk buiten Batumi maar als we de prijzen bekijken zien we dat die hetzelfde zijn als een hotel veel dichter bij Batumi, dat is een mazzeltje we boeken meteen het hotel. In Batumi is de weersverwachting namelijk niet super, af en toe een bui.

We pakken alles in en nemen afscheid van Mehmet, zijn vrouw en zijn dochter. Allemaal bedankt we hebben het super naar ons zin gehad! Nuran heeft me verteld dat ze gek is op havermout dus hebben we meteen een mooie bestemming voor onze havermout, die blijft achter bij de familie Karpuz!

Nuran heeft ons verteld over ervaringen van vrienden van haar met de Georgische grens en dat was niet positief. We vragen ons nu af, ligt het aan het feit dat ze een Turks kenteken hadden? Aan de dag van de douane beambte? Of doen we er verstandig aan niet de hoofdgrens te pakken? Ik heb echter weinig zin om om te rijden dus zetten we koers langs de kust richting Georgie.

Net voor de grens gooien we de motoren vol, prijs technisch niet handig want de benzine is duur in Turkije en schijnt veel goedkoper te zijn in Georgie maar ik heb nog bijna 250 TL en daar moeten we toch vanaf. Met volle tanks rijden we door. Ik heb de import kosten van ons pakket bij me, bij de customs toch maar een poging doen dat terug te krijgen.

Als we aankomen bij de grens sluiten we netjes achteraan aan in de rij van auto's (die van vrachtwagens rijden we wel voorbij en die is echt kilometers (met her en der een gat iets van 18 km) lang. We staan nog niet of mensen wuiven en gebaren, we moeten langs de auto's af voordringen! We worden meteen doorgewuift naar het eerste hok, daar worden onze kentekens opgelezen en de man roept ter validatie onze naam. Als we bevestigen mogen we door. Bij hok 2 moeten we onze paspoorten afgeven. Hokje 3 wil paspoort en kenteken. Hokje 4 kenteken papieren. Bij dit laatste hok komt iemand aanlopen terwijl ik bij het ruitje sta te wachten. De man gaat pontificaal voor me staan en begint te praten tegen de douane man. De douane man gaat rustig verder met onze motorpapieren. Uiteindelijk wil de pratende man weglopen en doet een stap naar achter, maar ja daar sta ik dus met mijn motor. Hij knalt tegen mijn stuur op, gelukkig weet ik de motor overeind te houden maar hij heeft wel mijn spiegel verdraait. Ik schiet meteen uit mijn slof, we snappen sowieso niet waarom mensen zo tussen jou en een hokje gaan staan (waar amper plek is) en dan ook nog eens gewoon weglopen alsof wij er niet zijn terwijl de douane man toch duidelijk met onze papieren bezig is? De man zegt niet eens iets van sorry maar enkel dat ik rustig aan moet doen. Ik werp hem een boze blik toe, zet mijn spiegel weer recht en rijdt rustig Turkije uit. Van een douane hebben we geen spoor gezien. Dat doen die Turken slim, enkel land in is er een douane maar land uit kun je dus niets terugvorderen.

We komen nu bij de Georgische grens, dat zit gewoon tegen elkaar aan. Maar bij in Turkije hebben vrachtwagens de rechter rij en in Georgie de linker, we moeten dus elkaar kruisen. We gaan naar links en krijgen een rij toegewezen. We komen bij een vrouw die onze paspoorten en motorpapieren wil, ze spreekt Engels dat is al een zeer fijne eerste indruk. Ze bestudeert onze papieren grondig, we moeten in de camera kijken, ze valideert of ze de juiste gegevens van de motorpapieren opleest (kenteken en merk) en dan krijgen we onze stempel. Welkom in Georgie! Fluitje van een cent en maar 1 hokje. Direct na de grens zit een geld wisselkantoor. Daar stoppen we even om de laatste Turkse Lirasi om te wisselen voor de Georgische Lari.

Het is nu nog maar een klein stukje tot Batumi, we rijden langs de kust door over de hoofdweg. Een stukje voorbij Batumi moeten we een zijweg op en die is slecht. Grote gaten vol met water, geen asfalt berg omhoog. Het is niet ver, maar een meter of 100 dan komen we op een kruising. We kijken even goed en besluiten dan dat het hotel de stijle helling voor ons op is. Nergens hebben we een bord gezien maar het gele huis waar we eindigen is inderdaad ons hotel. We hebben net al onze spullen afgeladen en de motoren in de open garage gezet als het begint te onweren en te regenen. Mooie timing! We blijven dus maar even op onze kamer en bekijken eens op het internet waar we precies zijn. Dat blijkt toch nog wel een aardig stuk van Batumi te zijn, in ieder geval geen loop afstand. Als het droog is besluiten we dan maar naar Makhinjauri te lopen en daar wat te eten. In het centrumpje aangekomen (is nogal een groot woord voor de 5 winkeltjes, hotel en treinstation) blijkt dat ze ook hier de openbare fitness centra kennen. We kunnen het niet laten en moeten het even proberen.

Naast het fitness centra ligt een speeltuin. Ik wil een foto van het mooiste speeltoestel voor Quinten (3 glijbanen!!!) maar ja een actie foto is veel leuker. Eerst ga ik, ik tijger door de touw brug en neem de grote glijbaan. Sander maakt de foto te laat, tweede poging, enkel mijn voeten in beeld. Ik besluit dat Sander mag omdat die touwbrug best pijnlijk is als je te groot bent. Kijkt daar gaat Sander!

En dan komt ook hij de glijbaan af.

Genoeg gespeeld nu, wat moeten die Georgiers van ons denken?!

We lopen terug naar het hotel in het dorpje en besluiten daar te gaan eten, de fastfood ziet er namelijk redelijk troosteloos uit. In het hotel spreken weer erg weinig mensen Engels, waarschijnlijk maar 1 ober want dat is de enige die bij onze tafel in de buurt durft te komen. We nemen 2 lokale gerechten. Sander gaat voor de chakapuli (lonely planet zegt dat het lam met taragon en pruimen is) en ik voor de ojakhuri (lonely planet zegt dat het vlees met aardappelen, ui en knoflook is) daarbij nemen we 2 verschillende lokale bieren. Eerst brengt de ober Sander zijn gerecht en zegt dat de mijne over 5 tot 10 minuten komt. Waarom kunnen ze niet tegelijk opdienen? Sander zijn schotel is een soepje met vlees en pruimen, een beetje zurig. Erg lekker vind ik het niet maar vies is het ook niet. Als na 10 minuten mijn schotel komt heeft Sander zijn kom al bijna leeg (niet dat het erg veel eten is). Mijn schotel ziet eruit als een feestje, jammer dat we geen foto gemaakt hebben. De aardewerken schaal is vol gestapeld met aardappelen en kalfsvlees en daarbij nog wat paprika en ui. Ik schep alles op mijn bord en geniet van een heerlijk maal. Sander proeft het ook en moet constateren dat ik inderdaad de betere schotel heb gekozen.

Op de terugweg naar het hotel kunnen we nog even genieten van een mooie zonsondergang. We besluiten snel door te lopen naar het hotel en vanaf het balkon de zon in de zee te zien zakken. We lopen flink door zo het balkon op en ontdekken daar dat de zon achter de bomen zit :(

>