Terug aan de Zwarte zee, terug in de regen

Van Tunceli, Turkije naar Akcaabat, Turkije

Het voordeel van kamperen ergens in het wild is dat er geen moskee in de buurt is. We kunnen dus heerlijk ongestoord uitslapen.

Als we dan eindelijk onze tent uitkomen zitten we wel met het dillema ontbijt. Water is geen probleem ontdek ik want er is een kraan waar water uit komt. Dat gebruiken we om koffie mee te maken en we besluiten als ontbijt havermout te maken. Het havermout is eigenlijk noodrantsoen maar dan kunnen we vast voorproeven. Sander weet al dat hij havermout niet lekker vind maar ik kan me niet herinneren het ooit gegeten te hebben. We gooien de aangegeven hoeveelheid in het kokende water, laten het doorpruttelen en dan is het zover.

Voor we proeven gooien we ieder eerst een klein zakje suiker erbij. We proeven en ik besluit dat er minstens nog een zakje suiker bij moet. We zijn het eindelijk een keer ergens over eens, havermout is niet lekker! Toch eten we beide netjes onze bordjes leeg, honger zullen we voorlopig niet hebben.

Nu gaan we eens rustig de schade van de motor bekijken. Sander zijn voet is weer OK maar hij heeft wel nog steeds een beurse zij. Zoals je kunt zien heeft de motor daar ook last van.

Als we alles opgeruimd hebben en netjes het afval in de prullenbak gegooid hebben (in tegenstelling tot andere mensen want er ligt een hele berg afval rond de prullenbak) gaan we weer op pad. Vandaag is het grootste deel van de weg hoofdwegen rijden, maar volgens de kaart wel scenic hoofdwegen.

De kaart heeft gelijk, de weg is inderdaad erg mooi, we rijden tussen de bergen door langs een riviertje. Als we even stoppen zien we ook in de verte besneeuwde bergen.

In Erzican stoppen we bij een supermarkt. We rijden het parkeerterrein op en dat heeft toch weer een hoog Afrika gehalte. Onwijs diepe kuilen, we stuiteren ons een weg over het parkeerterrein tot we een plekje gevonden hebben. Als we terugkomen uit de supermarkt zien we dat je helemaal niet hoeft te zoeken naar een plekje. De vrouw die aan komt rijden parkeert gewoon dubbel. Jammer als die ander weg wil, moet je even wachten tot mevrouw terug is. We stuiteren het terrein weer af en rijden door. Onze lunch is gered, deze keer geen havermout.

Voor de lunch kiest Sander een mooi parkeerterreintje uit. Hij rijdt rustig de weg af, zo een mega grind bak in. Het lukt hem nog net de motor overeind te houden. Ik ben gewaarschuwt dus en pak voorzichtig de zijkant van de parkeerplaats, daar ligt gelukkig iets minder grind. Als wij ons eten op hebben komt er een turk aangereden en die stopt midden in het grind. Wanneer meneer weg wil rijden heeft hij dus een probleem, zijn banden draaien door. Nadat hij al het grind onder zijn banden weggezwiept heeft komt hij weer vooruit.

Na de lunch wordt het wel grauwer en grauwer. Zo een 80 km voor Trabzon rijden we weer de bergen in, deze keer stijgen we tot 2100 meter! Niet echt warm daarboven hoor! We stoppen ergens om even van het uitzicht te genieten, de wolken komen langzaam de berg over gekropen, het ziet eruit als een pan die aan het overkoken is.

We slingeren de berg weer af maar warmer wordt het niet meer. Het wordt alsmaar grauwer. Voor de laatste 40 km besluiten we zelfs onze regenkleding maar aan te trekken. Dat maakt het wel meteen iets warmer. Tot de regen echt begint door te zetten. We rijden naar de camping die Garmin net buiten Trabzon kent. Trabzon ontdekken we, is een havenstad. Als we de stad uit rijden gaat de bebouwing maar door, tot Garmin zegt bestemming bereikt. We zien veel, maar geen camping.

Bij het naastgelegen tankstation vraag ik dan maar naar de camping. De mannen wijzen, 10 km doorrijden. Als ik terugkom met Garmin en een plaatsnaam aanwijs zeggen ze ja Casibasi, die kant op. Casibasi is echter 27 km doorrijden.

Na 10 km doorrijden zien we inderdaad een bord camping. Een afrit zien we niet, en omdat we op een hoofdweg zitten waar je 90 mag rijden en met gescheiden middenberm, is keren geen optie. Ondertussen zijn we doornat, ook al hebben we regenkleding aan. We besluiten om te keren en rijden terug tot net voor Trabzon. Daar trakteren we ons op een 3 sterren hotel. Het hotel heeft een parkeergarage, daar gaan de motoren in en dan is het snel alle natte zut uittrekken en een warme douche nemen.

Weer warm en droog zetten we de computer aan. Eens kijken waar ons pakketje is. Die ligt, ontdekken we, bij de douane in Istanboel. Kans is dus erg klein dat we dat morgen op kunnen halen. Hopelijk is het de 8e wel hier en kunnen we deze regenachtige omgeving snel verlaten. Het volgende land, Georgie, lokt. Alles is vast beter daar!

Voor ons avond eten gaan we naar de overkant van de straat, de uithangborden vond ik leuk uitzien. Als we het restaurant binnenstappen blijkt het mega groot te zijn. En bijna alle tafels zijn voor 10 man of meer. We vinden nog een tafel voor 8 personen en nemen plaats. De menu kaart bevat de prijzen per kilo, maar als je het besteld krijg je geen kilo. De ober kan niet echt Engels maar doet wel zijn best, ik maak het hem ook niet makkelijk. Tavuk zeg ik is kip, dat weten we al, maar wat is dana? De man denkt en denkt en dan zegt hij milk en maakt een beweging van een koe melken. Ahh dana is dus koe, er staat nog iets op de kaart en ik vraag dat ook, smaller zegt de man, dan kan het nog geit of schaap zijn. Ik maak een gebaar van krullend haar, white? Yes zegt de man, schaap dus. We bestellen een portie rundvlees en de kofte. Voor het eerst in Turkije krijgen we dan ook enkel het rundvlees en de kofte. Bij alle andere plekken waar we geweest zijn krijg je er ook een salade bij maar hier dus niet. We eten onze brood met vlees maaltijd en moeten beamen dat het vlees hier erg lekker is. Op de terugweg komen we nog langs een drank winkeltje. Voor het eerst sinds Goreme kunnen we weer aan bier komen. Dat moeten we vieren, we stappen het winkeltje binnen en staan even later met 2 flesjes bier en een flessenopener weer buiten. Die flessenopener deed de man erbij, hebben we meteen een souvenir van Turkije!