Nemrut Dagi

Van Katha, Turkije naar Katha, Turkije

Nu hadden ze me hier verteld dat we konden douchen in kamer 101, dus ik loop 's-ochtends naar kamer 101, open de deur, en daar ligt iemand in bed te slapen. Deur weer dicht en terug naar buiten. Ehh meneer 101 had u toch gezegd? Daar ligt iemand te slapen! Oh ja, loop maar mee, hij loopt naar de douche die in het (smerige) wc hok buiten zit. Er zit niet eens een douchekop aan de slang. Ik zeg tegen de man dat die douche echt te ranzig is. Dan mag ik in kamer 302 douchen. Deze keer open ik de deur toch iets voorzichtiger. Ik eindig in een kamer met lege bedden en loop snel de badkamer in. Die ziet er veelbelovend uit. Ik schuif de ene deur dicht en zet de kraan op heet. Snel heb ik een flinke stroom heet water. Wat koud erbij en als het water lekker is stap ik het hok in. Waar is de tweede deur? Die is er niet, nou prima dan maar met het hok half open douchen. Ik zet de kraan zo dat hij het water naar de kop stuurt en dan is het gedaan met de druk en is het water ijskoud. Snel zat ik het water weer op zijn heetst en in de miezer die ik nu overhoud douche ik dan maar. Nog een aantal keer krijg ik opeens druk en dan wordt het water loei heet, doe er een tikkeltje koud bij en je bevriest. Geen geslaagde douche dus. Schoon gewassen kom ik buiten en waarschuw ik Sander alvast voor de wispelturige douche.

Aan het ontbijt overleggen we wat we doen, gaan we naar Nemrut zonder tent en komen we dus terug hier, of slapen we ergens anders? Dan komt een Amerikaan bij ons zitten en maken we een praatje met deze gezellige New Yorker. Hij is er vanavond ook en omdat we best wel een tijd hebben zitten kletsen besluiten wij ook maar te blijven. We trekken dus enkel onze motorkleren aan en gaan op pad.

De eerste halte is een punt waar 4 zuilen staan, op de eerste staat een adelaar, op de tweede een leeuw, op de derde een stier (weggelopen) en de vierde bevat een relief van 2 mensen die elkaar de hand schudden. We parkeren de motoren en bekijk de zuilen.

Ondertussen lopen we ons rot te zweten want het is goed warm. We hebben alle kleren aan omdat we gelezen hebben dat het op de top van Nemrut Dagi (2105 meter) het koud is.

Na ons rondje langs de zuilen rijden we door. Halte 2 is een oude brug.

We maken de foto van de brug, lopen even heen en weer en gaan dan door naar de hoofdattractie van de dag.

We rijden richting Nemrut Dagi en we weten dat er 2 wegen zijn, de korte is een slechte weg en de lange is goed. We hebben alleen geen idee of onze navigatie ons nu over de korte of over de lange stuurt. Maakt ook niet heel veel uit want we willen beide wegen rijden. Eerst moeten we nog even toegang betalen tot het park en dan kunnen we op weg.

Al redelijk snel wordt de weg slecht, het wordt gravel, met haarspeldbochten en hellingshoek van weet ik niet hoeveel procent en geulen met erg veel kiezels. Sommige stukjes zijn nog best even lastig. Sander vind dat ik te langzaam door de bocht ga en geeft een dot gas om me in te halen. Uiteraard doet hij dat op een berg grind dus hij gaat bijna onderuit. Prima ga jij maar voor rijden, ik tokkel in mijn eigen tempo (tempo slak als ik op kiezels haarspeldbochten moet nemen) de berg op.

Als we van 650 meter gestegen zijn naar 1600 komen we op een weg die bestraat is, die rijden we verder tot de car park (2100 meter). De car park is, misschien niet heel verassend, overal scheef. We moeten even goed kijken om een plek te vinden waar we de motoren kunnen zetten. Als we die gevonden hebben en afstappen komen we tot de conclusie dat het hier nog altijd heet is. Daarnaast stikt het van de lieveheersbeestjes. We trekken onze protectievesten uit, leggen de helmen vast en gaan met brood en ons koeltasje op pad. Volgens de lonely planet kun je perfect lunchen op de top.

We lopen het pad op naar de top, ondertussen moet je je mond goed dicht houden want die lieveheersbeestjes mikken erop je mond in te vliegen. Hoe moet je hier lunchen? Dan eet je toch zeker een broodje lieveheersbeest?

Als we aankomen bij het eerste plateau zie ik 6 stoelen en ervoor 5 mensen hoofden en 3 beesten. Hoe hebben die mensen dat vroeger bedacht? Voor wie is de 6de zetel? Een van de 5 hoofden is afgedekt met een grote groene thee muts. Waarom staat er niet bij. We bekijken de hoofden en ik wordt aangesproken door een 17 jarig Turks meisje dat erg graag Engels wil oefenen. We maken een praatje tot ze weer verder moet. Dan lopen Sander en ik ook maar verder naar het volgende plateau met nog meer hoofden.

Als we ook die bekeken hebben lijkt het aantal lieveheersbeestjes iets te zijn afgenomen. We vinden een mooi plekje en gaan lunchen.

Met een volle maag lopen we de berg weer omlaag naar de motoren. We trekken alles weer aan en rijden puffend van de hitte weg. Deze keer nemen we de lange weg en die is inderdaad volledig geasfalteerd.

Het is pas 14:30 als we weer terug bij de tent zijn. Tijd om nog iets zinnigs te gaan doen. Laten we eens (voor het eerst deze reis) onze kleren in de wasmachine stoppen. Dat mag van de mensen van het hotel dus snel kleden we ons om en gooien onze broek, wintervoering, leggings etc in de wasmachine. Ohh wat zal straks alles weer fris ruiken!

Terwijl de wasmachine draait gaan we nog even naar de route voor morgen kijken. We besluiten recht naar het noorden te gaan, via de bergwegen. Ook besluiten we de Kampeermarkt eens een mail te sturen over onze Vaude. Tot onze verbazing komt er meteen antwoord. We mailen wat heen en weer en de kampeermarkt stelt voor ons een nieuwe buitentent te sturen, die kan in 2 tot 3 werkdagen in Turkije zijn. Ook al hebben wij eigenlijk geen vertrouwen in de nieuwe buitentent, het is een poging waard. We geven ze het adres van de DHL in Trabzon en moeten nu enkel nog afwachten wat Vaude van dit voorstel gaat vinden.

Voor ons avondeten besluiten we terug te gaan naar hetzelfde restaurant als gisteren. Het eten was lekker dus waarom verder zoeken? Sander gaat zelfs voor dezelfde bestelling alleen ik neem deze keer kip in plaats van kebab. Ook deze keer smaakt het eten weer prima, al denkt Sander dat zijn vleugeltjes deze keer net iets minder spicy waren als de vorige keer. Terug op de camping worden we aangesproken door Dimitri, een Turkse man die goed Engels spreekt. Hij vertelt het een en ander over de mythen, goden en beelden van Nemrut en geeft ons tips waar we nog meer heen kunnen gaan.