Route national nummer 1, maar nu in Georgie

Van Tbilisi, Georgie naar Kvariati, Georgie

Het is Sander zijn verjaardag!! Maar ja, gezien ons besluit terug naar huis te gaan is er van feestvreugde weinig sprake. Snel ruimen we de tent op en gaan op pad. Het eerste stuk moeten we weer dwars door Tbilisi, we komen langs de Russische ambassade en zijn dan de stad uit. Al snel krijgen we haarspeldbochten en gaan we de bergen in. Na een aantal leuke bochtjes moeten we afslaan, we gaan een SH honderd nog wat op.

Deze SH weg heeft geen asfalt! Dit is een zand pad! Gelukkig wel een droog zandpad met harde grond. Het pad is goed te rijden en na een paar kilometer zitten we weer op het asfalt. Een tijd later, als mijn dagteller richting de 270 km gaat (bij 300 moet ik naar reserve) neemt Garmin weer een afslag. We gaan weer het asfalt af en gaan een pad op. Het pad wordt smaller, de gaten worden dieper, en het worden er meer. Ondertussen rijd ik op reserve, niet het beste moment om offroad te gaan doen. Als het pad overgaat in een soort van rivierbedding denken we, wat is dit nu? Bij het volgende dorp komen we uit de rivierbedding maar nu komen we in een zwarte smurrie, ik wil er niet over nadenken wat het is. Ook willen we niet stoppen en zeker niet vallen. Het stinkt, het is zwart, het ziet er modderig uit en het is nat. Kortom grote bah! Als we op een kruising komen (in zoverre je kan spreken over een kruising in dit soort omstandigheden), besluiten we toch maar even de voeten in de smurrie te zetten. Garmin, waar gaan we heen???? We zoomen uit en constateren dat dit de afkorting is die we hebben ingebouwd, de originele route ging een stuk omlaag en toen weer omhoog. Dat hebben wij door tussenpunten toe te voegen recht gekregen. Maar ondertussen zijn we wel wijzer. Als je niet veel benzine hebt, geen brood in je topkoffer hebt, hier geen winkels of restaurants zijn, dan is het niet slim om aan zo een avontuur te beginnen. We besluiten om te keren en de 15 km die we gereden hebben terug te rijden.

Als we weer bij het keien pad aankomen besluit Sander een ander spoor te nemen, op de heenweg zagen we 2 sporen lopen parallel aan elkaar. Ik had het keien spoor maar Sander had de indruk dat de ander beter was. Ik rijd voorop en zie de splitsing, ik denk, dat keien pad daarvan weet ik dat ik die kan rijden dus die neem ik weer. Sander denkt, dat keien pad was best wel stuiteren en goed kijken, ik neem het andere pad. Naast elkaar rijden we over ons pad tot ik Sander zie stuiteren en dan stoppen.

Daar staat Sander dan, voor hem is een grote modderpoel. Helaas was ik te langzaam met een film te starten want ik zie weer een motor stuiteren en ledematen in het rond vliegen. Het is geen gezicht hoe Sander van het pad af gaat en uiteindelijk op mijn pad terecht komt. Maar hij red het wel!

Zijn motor ziet er niet uit, de modder ligt tot op de speedbag (die voor zijn topkoffer ligt), zijn koffers zijn vreselijk smerig en zijn knipperlichten zijn gewoon helemaal dicht geplamuurd. Maar we hebben wel grote lol! Dit hebben we nodig om de reis leuk te maken, gewoon een paar goede offroad paden! Garmin neemt een andere afslag terug naar het asfalt. Ik sla af en rijd het pad op, het pad wordt weer modder en gaat stijl omhoog. Tot 5 meter voor het asfalt red ik het. Dan stop ik maar even. Voor me ligt een bugelpiste, met een hellingshoek van een graad of 45, daarna mag je het asfalt opstuiteren, dat asfalt is een centimeter of 15 dik en er is uiteraard geen opritje. Vanaf waar ik sta heb je 0 zicht op de weg of er verkeer aan komt. Dit is me te lastig, de enige manier waarop ik boven kan komen is flink gas erop, maar ja als er verkeer rijdt is dat niet best. Sander rijdt zijn motor naar boven (iets wat er ook weer erg grappig uitziet) en loopt dan omlaag om mijn motor naar boven te rijden. Boven stap ik weer op en gaan we verder.

Met nog 17 km te gaan tot het tankstation moet ik op de tweede reserve, de benzine hier is duidelijk mindere kwaliteit want mijn verbruik ligt hoger dan normaal. We besluiten de jerrican in mijn motor te gooien, helaas zit daar niet veel meer in. Met nog 5 km te gaan is het over, benzine op.

Sander tapt de jerrican vol met benzine uit zijn motor en gooit het in de mijne. Ondertussen is het 14 uur geweest, naar benzine hebben we ook behoefte aan eten! In het dorp gooien we de motoren vol, we vullen ook meteen de jerrican af en dan gaan we op zoek naar eten. Ik zie een bakkerij en daar stoppen we. Op Sander zijn wishlist staat nog de kubdari en de kinkali. Op de mijne de kachapuri. De kubdari en de kachapuri zijn brood gerechten dat moet bij de bakkerij wel lukken. Helaas heeft Sander pech, kubdari hebben ze niet, maar ze hebben wel pizza. Sander neemt dus een pizza en ik een kachapuri, daarvan zijn er verschillende soorten maar ik neem de brood met kaas erin en erop variant. Als Sander zijn pizza voorgeschoteld krijgt begin ik me zorgen te maken, mijn kachapuri is toch niet ook zo groot??

Als mijn kachapuri eindelijk ook op tafel komt moeten we zuchten, jup hij is net zo groot. Vier mega kwarten brood met gesmolten kaas. Na de eerste kwart heb je al genoeg, na de tweede zit je vol. Ik haal 2 en een beetje en kan dan geen kachapuri meer zien. Sander heeft met de grootste moeite zijn pizza op weten te krijgen. Omdat het eten wel lang op zich liet wachten is het al 16 uur als we de bakkerij uit lopen. En dat met nog 255 km te gaan.

We rijden door en hebben er wel lol in. Maar ook weten we dat dit een latertje gaat worden. Een hotel boeken met een offroad rit is niet handig! Toch zijn we blij dat we genieten en we praten onder het rijden weer over onze opties, zullen we toch doorgaan? Maar hoe dan?

We komen langs een unieke brug en stoppen even voor de foto.

Wie heeft ooit het idee gehad om een treinstel te gebruiken als brug? En hoe heb je hem daar gekregen? En hadden ze eerst opgemeten of het treinstel groot genoeg was? Echt lekker steek je trouwens zo het water niet over, het treinstel heeft last van roest, de gaten zitten er in.

Ondertussen zijn we aanbeland op de SH1, die moeten we volgen tot aan Batumi en dan nog een klein stukje naar het zuiden. Op de heenweg naar Tbilisi hebben we onder andere de SH2 gehad, dat zijn hier de hoofdwegen en zijn vaak breed en tenminste geasfalteerd. Niet de SH1 dus..... Als we bij een natuurpark komen houdt het asfalt op. We beginnen met 2 haarspeldbochten zonder asfalt en met koeien. We rijden het park door en ik gok dat na het park het asfalt weer begint. Als we na kilometers rijden het park uitkomen is er weinig asfalt te zien. We gaan offroad verder en komen dan bij een doorwading. Twee auto's komen ons tegemoet, we zitten natuurlijk wel op de hoofdweg nummer 1, hoewel je dat toch echt lastig kunt indenken. De eerste doorwading is OK, er ligt een betonnen plaat in, helaas niet helemaal tot het einde dus het water uit komen is nog wel een beetje uitdagend.

We gaan weer door en moeten toch echt even stoppen om te lachen als we doorwading 2 zien. We stoppen en kijken uit over een meter of 20 water, wat moet je hier mee? Het water is kristal helder en je hebt goed zicht op de keien die hier liggen. Ik ga eerst en rijdt tot de helft. Aan de rechterkant is een droge berm. Ik ben tot hier gekomen maar echt makkelijk was het niet, en de tweede helft, dat zie ik zo is echt nog lastiger.

Sander komt achter me staan en besluit dan deel 2 als eerste te doen. Beide voeten belanden hierbij in het water maar, zoals vaak, hij houdt de motor overeind. Tijd om terug naar mijn motor te lopen. Gelukkig hebben een paar handige mensen al een loopplankje klaargelegd.

Ik stap af en loop via het loopplankje naar het droge terwijl Sander ook mijn motor door deel 2 rijdt. Wat staat ons in hemelsnaam nog meer te wachten?

Er volgen nog een doorwading 3 en 4 maar beide zijn een stuk makkelijker. De weg gaat nu weer omhoog, daar gaat onze hoop asfalt te zien. Het is ondertussen bijna 17 uur, we moeten nog een kilometer of 150 tot Batumi en Garmin zegt dat we om 21 uur aankomen. Toch is ons humeur nog altijd uitstekend, we klimmen verder en komen in de sneeuw!

De weg waar we op zitten blijft leuk. Kuilen om te ontwijken, soms plassen zo groot dat je enige optie is er doorheen te gaan. Soms ligt er modder, dan weer een stroom water, dan weer wat keien. Beide zitten we onder de modder. Als we langs een dorpje komen (die liggen hier genoeg en er is ook zat overig verkeer, vooral shared taxi busjes zie je veel) zwaaien mensen weer, kom wijn drinken! We willen wel maar wat we liever willen is voor het donker aankomen, we bedanken dus en rijden door. Dan komen we weer langs wat koeien. Koeien zijn domme dieren, maar goed we hebben van veel diersoorten al domme reacties gezien. Deze koe is bang, dat zie ik, ik rem dus af knijp mijn koppeling in (we gaan bergaf dus rollen blijf ik wel) om zo min mogelijk lawaai te maken en rijd de koe helemaal aan de andere kant van de weg voorbij. Dat gaat goed, maar als Sander er aan komt is de koe helemaal klaar, hij is in paniek. Hij rent weg voor Sander en gaat tussen ons in rennen. Dom dier dat is niet handig. Dat vindt de koe blijkbaar ook, maar wat doet het stomme beest? Hij stopt niet, nee hij rent ook mij weer voorbij. Zo nu heeft hij weer 2 motoren achter zich en ohh wat zijn die eng en maken die een herrie! We besluiten te stoppen en zetten onze motoren uit. Het beest rent door. We wachten een tijdje en gaan dan zonder de motor te starten de berg af rollen. De koe zien we niet meer maar voor de zekerheid starten we pas weer als de weg weer omhoog gaat.

Voor het donker aankomen halen we niet. Om 20:30 gaat de zon onder en wordt het donkerder en donkerder. En dan wordt het best vervelend rijden. Sommige mensen houden het zonder licht rijden lang vol. Uiteindelijk een zegen want als ze hun koplampen aandoen blijken die bijna zonder uitzondering verkeerd afgesteld te zijn. Ook rijden veel met grootlicht. En waarom denk je dat het handig is te groeten door met je lampen te gaan seinen???! We worden door meer dan 1 busje verblind en rijden dus langzaam. De koeien hebben helemaal geen verlichting dus ook daarvoor moet je oppassen. We zitten ondertussen gelukkig wel op asfalt en het aantal gaten is minimaal.

Als we eindelijk bij het hotel aankomen is het 21:30, in Batumi ben ik nog ergens gaan liggen op de grond, er lag grind dat had ik niet gezien en ik kneep wel mijn rem in. Snel schieten de mensen naar mijn motor en zetten die overeind. Ik bedank ze en we gaan weer door. Gelukkig ligt dit hotel wel op de coordinaten die op booking.com stonden. De man laat ons de kamer zien, we halen enkel het hoognodige uit de motor en gaan dan op het balkon zitten, met onze 2 liter bier die we nog eventjes gehaald hebben net voor we er waren. Tenslotte is Sander jarig!