Tenten, tenten en nog meer tenten

Van Golbasi, Turkije naar Golbasi, Turkije

Het is 's-ochtends inpakken en weg wezen. We rijden naar de Karma Grup. Omdat we die niet kunnen vinden ga ik het vragen bij een verzekeringsbureau. De man belt Karma Grup en probeert ons uit te leggen waar het is. Maar omdat ons Turks nihil is en zijn Engels maar een paar woorden beter zegt hij uiteindelijk wacht. Hij loopt de zaak in en komt terug met de auto sleutels. Hij brengt ons. Terwijl wij onze helm opzetten komt er een vrouw aanlopen, you are looking for Karma Grup? Fatma, die ik gister gesproken heeft, heeft het telefoontje gehoord dat 2 toeristen het niet kunnen vinden en komt ons lopend ophalen, we waren maar 2 gebouwen te ver maar dat minimale bordje met de naam erop hebben we gewoon niet gezien. We bedanken de man van de verzekerings maatschappij en lopen met Fatma mee.

In de zaak moeten we eerst thee drinken. We krijgen te horen dat ze geen winkel zijn maar de importeur van onder andere Vaude en MSR. Ze luistert naar ons verhaal en zegt een paar keer gepikkeerd, maar Vaude heeft ons helemaal niet benaderd! Tja dat weten we enkel Vaude Nederland en Duitsland zijn er op dit moment bij betrokken. We vragen of ze de Mark XT 4P hebben maar dat is helaas niet zo. Ze haalt de catologussen te voorschijn en gedrieen brainstormen we voor een gschikte oplossing voor ons. Fatma is echt reuze vriendelijk en denkt op alle fronten mee. Uiteindelijk pakt ze een MSR Hubba Hubba HP erbij, dit kan iets zijn voor bij onze MSR. Omdat onze MSR te klein is om in te slapen en in te zitten zou 2 tenten een oplossing kunnen zijn. We zetten de Hubba Hubba op en bekijken de tent.

Op zich een prima tentje voor ons doel, alleen 450 euro uitgeven voor een tent waarin je dan enkel gaat zitten en dan nog een andere tent uit Nederland laten komen om in te slapen? Dat is toch niet ideaal en wel veel geld (en dan hebben we al de 20% korting die ze ons wil geven meegerekend). Ze geeft ons nog 2 adressen van outdoor zaken in de stad, daar hebben ze ook andere merken, we kunnen ook daar eens kijken.

We bedanken Fatma hartelijk, we krijgen haar email en telefoonnummer mee, als er iets is, geeft niet wat, moeten we contact opnemen. We verlaten Karma Grup en gaan naar de 2 outdoor zaken die ze heeft doorgegeven. Daar hebben ze inderdaad andere merken maar er zit niet een tent bij waarvan we echt wild worden. Het is trouwens best lastig hier een tent te shoppen want ze hebben niets uitgestald staan. Ze zijn bereid alles voor je op te zetten maar tja dat is natuurlijk nogal een klus. Onder de lunch overleggen we wat we nu toch moeten.

Weer een tent kopen terwijl onze oude Vaude en MSR nog in Nederland liggen is misschien ook wel een beetje zot. Maar ja de oude Vaude lekt sinds we de ritsen hebben laten vervangen, en de MSR is een geniale tent om in te slapen maar heeft geen leefruimte. Nu hebben we ook een tarp voor bij de MSR maar erg bedreven zijn we niet in een tarp opzetten.

Nog steeds onbeslist lopen we terug. Dan komen we langs deze super verzorgde en vrolijke fruit winkel, krijg je niet spontaan zin in een lekkere ananas of sinasappel?

We rijden terug naar ons vertrekpunt van vandaag, onze hotel / camping. De camper club is er nog niet maar ze vragen ons om alsjeblieft in de hoek te gaan staan. Ik vraag of we dan, bij gebrek aan gras daar, in de speeltuin kunnen gaan staan. Of course is het antwoord. We rijden naar achter en besluiten toch maar in het hoekje te gaan staan. Dan komt de man van het hotel aanlopen en zegt nee, je moet in de speeltuin. En de motoren ook. Ehh ja meneer maar dat hekje is wel erg smal vind u niet? Ik probeer te meten en besluit dat het een kantje boord geval word. Toch maar eens proberen. Ik stap op mijn motor want die is het smalste en rijd naar het hek. Met vereende krachten pas ik net door de poort. Je kunt het dus vergeten dat Sander er doorheen gaat met zijn koffers. De man zegt OK parkeer die motor dan maar tegen het hek. Maar als we later nog eens zitten te kijken denken we dat is niet handig, de tent hier en motor daar. We halen een koffer van de motor (wat echt een rot klus is met de Touratech koffers) en rijden de motor door het hek. Daar zetten we op een mooi stukje gras onze tent neer. Als die staat is het tijd om te douchen. Dan blijkt de camper club te zijn aangekomen. De mensen van het hotel hebben niet overdreven. De campers staan met 50 cm tussenruimte, het zijn er minstens 15 en het hele terrein staat barstens vol. Wij staan nu eigenlijk heerlijk in ons uppie op een mooi stuk gras.

We duiken maar weer eens de lobby in en sturen Vaude Nederland een update. Ook mailen we meteen even naar Fatma om haar nog eens hartelijk te bedanken voor alle moeite die ze genomen heeft voor ons. We hoorden bij het hotel dat ze vanochtend het hotel al had gebeld om te vragen waar we waren, maar dat was toen wij net onderweg waren naar hun toe.

Read more / Nederlandse versie »

Dagje lobby-en

Een dagje Golbasi, Turkije

We slapen vandaag heerlijk uit, we hoeven ten slotte nergens heen. Na ons ontbijt maken we nog even een praatje met onze Oostenrijkse buren. Zij vertrekken vandaag en daarna hebben we dus de camping helemaal voor ons zelf.

We duiken weer de lobby in en gaan nog even de route van Turkije verder uitwerken met de campings die de Oostenrijkers ons gisteren gaven. Daarna verdiepen we ons in het volgende land, Georgie. We lezen de lonely planet, bepalen wat eventueel wel leuk is om te kijken en maken een route die langs de meeste punten komt maar uit de buurt van de grens van Rusland blijft. Als we daarmee klaar zijn is het alweer lunch tijd.

We gaan terug naar de tent om te lunchen als het brood op is terug naar de lobby. Om de een of andere wazige reden werkt de slide show op onze blog niet meer. We snappen niet waarom, we bekijken opnieuw de orginele code, onze code en proberen van alles maar het werkt niet. Dan maar ons logo er vast in zetten. Na dit gepriegel is het tijd om naar de ambassade te gaan. We keren terug naar de tent, kleden ons om en dan... kijk pap een helicopter!

We kijken hem na en vragen ons af, waar gaat hij heen? We zijn onderweg langs diverse musea gereden met oorlogs vliegtuigen, tanks en helicopters. Zal dit een oude van het museum zijn? Als de helicopter uit het zicht is verdwenen proberen we onze tent dicht te ritsen. Ik schrijf maar proberen want oh jongens wat hebben we een pech met deze tent. De rits gaat niet meer dicht en ontspoort steeds! Na veel open en dicht doen, de tent op alle mogelijke posities verschuiven, het tent stof bij elkaar houden en veel doorzetten krijgen we uiteindelijk de rits goed dicht. Interne notitie maken, de deur aan de andere zijde gebruiken en niet meer deze. We stappen op de motor en rijden naar Ankara.

Als we de wijk inrijden waar de ambassade ligt zie ik iets wat me gisteren niet opgevallen was. Naast de weg ligt een openbare fitness ruimte!

Er ligt een 3-baans sintelbaan en er zit dus ook een parkje met allerlei fitness toestellen! Ankara wil graag dat zijn bewoners gezond bezig zijn!

Bij de ambassade ziet de security ons aankomen, 1 minuut zegt hij. Na die minuut verlaat hij het gebouwtje en dan begint het wachten. Vijf minuten later ga ik maar even met Sander een praatje maken die aan de andere kant van het hek bij de motoren staat te wachten. De 5 minuten worden er 10, 15 en geen idee hoe lang ik er sta. Uiteindelijk komt de security terug met 2 paspoorten, we mogen 30 dagen in Mongolie verblijven en moeten uiterlijk 28 juli 2014 het land in. Dat is nu een visum wat we graag hebben, lekker flexibel! Ik probeer nog de 10 lirasi terug te krijgen maar de man haalt zijn schouders op en glimlacht. Ach wat maakt het ook uit, de bank had het ook over een commissie om geld over te boeken dus daar had ik die waarschijnlijk ook moeten betalen. Ik bedank de man en verlaat de ambassade.

We rijden terug naar het hotel omdat het nog te vroeg is om te eten. Eerst nog even langs het tankstation om de motoren vol te gooien en de banden spanning te controleren en dan gaan we weer terug naar de lobby met de laptop. Daar zien we dat we reactie van Vaude hebben. Een nieuwe tent sturen is lastig vanwege strenge import eisen van Turkije. Maar eventueel kunnen we wel ons geld terug krijgen en dan hier zelf een nieuwe tent kopen. We gaan meteen aan het googlen. Waar kun je in Ankara een goede tent kopen? We komen uit bij de Karma Grup. De importeur voor Vaude en MSR in Turkije. De receptionist van het hotel is zo vriendelijk hun voor me te bellen. Ik krijg de medewerkster aan de lijn en zij spreekt perfect Engels. Morgen gaan we erheen en mogen we kijken wat ze allemaal hebben.

We besluiten ook meteen nog deze avond naar Decathlon te gaan, daar hebben ze ook tenten. We stoppen eerst bij de Burger King voor een snelle ongezonde hap en rijden dan weer Ankara in. De Decathlon is een mega zaak, helaas is het aanbod tenten beperkt, ze hebben vooral tenten die ingepakt een ronde schijf is, niet heel handig op de motor.

Terug op de camping gaan we op het bankje zitten met ons biertje en bekijken de lichtjes aan de andere kant van het meer.

Omdat het nu rap afkoelt houden we dat enkel vol tot het biertje op is, dan is het snel het tentje in. Morgen moeten we wel alles inpakken. Als Karma Grup niets heeft gaan we misschien door en het hotel heeft ook gevraagd dat als we blijven of we onze tent kunnen verplaatsen in verband met een camper club die morgen komt.

Read more / Nederlandse versie »

Was ik maar een Turk

Van Ankara, Turkije naar Golbasi, Turkije

Na een lekker nachtje slapen in ons hotel hebben we vroeg onze wekker gezet. We willen op tijd bij de ambassade zijn. Eerst even douchen en dan ontbijten. Ik maak wederom de fout een koffie te bestellen voor bij het ontbijt. Drap zit er niet in maar ze kennen hier enkel Nescafe en die wordt ongevraagd met melk erin opgediend. Niet weg te krijgen dus! En als ik een koffie bestel dan krijgt Sander er automatisch ook een. Hij krijgt deze vorm van koffie trouwens wel weg dus uiteindelijk is er toch 1 glas leeg. Omdat de maag van Sander niet heel gelukkig was blijft hij bij het ontbijt van de salade af. Deze keer heb ik de sterkste maag en ik schep dus ook wat tomaatjes en komkommer op voor het ontbijt.

Nu het ontbijt op is moeten we alles weer op de motor vastmaken. Alle rok-straps weer aan de motor maken en dan de tassen erop. Het lijkt een grote klus maar het gaat ons verbazingwekkend soepel af. Het is dan ook pas 8 uur als wij al klaar staan om te vertrekken. Nu zijn we veel te vroeg bij de ambassade!

We gaan op pad en al direct wil garmin een verboden in te rijden straat in, wij gaan dus maar netjes de andere kant op en gaan herberekenen. Daarna nemen we nog een paar keer een verkeerde afslag (die snelweg afslagen worden echt super onduidelijk aangegeven!) en zo is het toch 9 uur als we dan eindelijk de 16 km hebben afgelegd naar de ambassade. Terwijl we de wijk inrijden waar de ambassade (en nog veel meer ambassades) moet liggen zien we de vlag van Mongolie al. Dat is een eitje! We parkeren voor de deur en we zijn de enige! De ambassade is toch wel open? Als we onze spullen verzameld hebben komt de security aanlopen en laat ons binnen. We krijgen een formulier om in te vullen en tot onze opluchting is die engels, alle overige brieven die aan de muur hier hangen zijn namelijk in het turks en mongools. Ik ga aan de slag met het invullen.

Als ik de formulieren heb ingevuld krijg ik nog een blanco A4tje overhandigd. Daarnaast legt de man een klein briefje, daar staat in het engels op dat ik een brief moet schrijven aan de ambassadeur met de doel van onze trip e.d. Geen probleem ik begin in het engels, vermeld de datum waarop we het land in willen (wordt niet gevraagd op het visum formulier) en waar we heen willen. Voor de zekerheid schrijf ik ook de kentekens van de motor op want die wilde Kazachstan ook weten. Daarna verdwijnt de security man met alle papieren. Na een tijdje komt hij terug, today en hij wijst naar de grond, dan zegt hij tomorrow en wijst naar de klok en naar de 4, back. Prima meneer morgen om 16 uur komen we terug om het paspoort op te halen. En betalen? We krijgen een klein briefje met daarop een banknaam en rekening nummer en het adres van de ambassade. Achterop schrijft hij 140 TL en eronder 70 + 70. Prima we moeten 140 turkse lirasi betalen dat is best goedkoop voor een mongolie visum en dan ook nog eens morgen ophalen! In Nederland, en overal wat ik gelezen heb, lees ik dat het 3 tot 4 wekdagen duurt. We bedanken de security man en gaan weer op pad, het bewijs van betaling hebben ze pas morgen nodig.

Eerst rijden we nu naar Azerbeidjan, als het kan willen we hier ook meteen dat visum aanvragen. Over het algemeen wil Azerbeidjan een letter of introduction hebben (een brief die je moet kopen) eens kijken of dat hier ook is. Ik weet al dat het in Georgie kan zonder deze brief maar als we het visum nu al kunnen krijgen is dat mooi meegenomen. Ik stap de ambassade binnen en krijg de ambassadeur te spreken. Die is heerlijk duidelijk (en spreekt gelukkig Engels) wij kunnen hier geen visum aanvragen. Hij zegt dat we naar Georgie moeten voor een visum. Prima meneer hartelijke dank voor uw tijd en tot ziens. Ik stap weer naar buiten en we gaan naar de bank. Op het briefje staat geen adres van de bank maar de security man heeft ons in Garmin de bank aangewezen. We rijden erheen en komen bij een PTT uit. Dat is toch niet de bank? Ik loop naar binnen terwijl Sander bij de motoren blijft. Binnen wijs ik op het briefje en op de balie. De man knikt (uiteraard spreken ze hier weer geen Engels). Ik moet een formulier invullen maar alle vragen zijn in het Turks! De man weet 'name' te vertalen en ik vul het in. Dan vraagt hij de andere klanten van de PTT. Een oude man blijkt Engels te kunnen en die vertaalt voor me. Ik vul het formulier in en haal een kopie van mijn paspoort erbij. Na ruim een kwartier is de oude man al weg en vraagt de balie medewerker weer aan de klanten, English? Ja hoor deze keer een jonge man, die vertaalt voor me dat het systeem plat ligt. Misschien moet ik naar de echte bank gaan 100 meter verderop! Grrr had me dat meteen gezegd dan was ik uiteraard meteen naar de bank gegaan!

Omdat Sander en ik de 100 meter van de gemiddelde buitenlander wel kennen stappen we op de motor en wijzen de aangewezen kant op. En kijk nu, na 100 meter een batterij pinautomaten en daarachter verstopt onze bank!

Ik laat Sander weer achter bij de motoren en stap de bank in. De security man trekt een nummer voor me want uiteraard is de computer enkel Turks. Ik ga zitten en wacht, en wacht. Nummers van mensen die veel later binnen komen zijn eerst aan de beurt en dan, als ik bijna wil gaan vragen wat voor categorie nummer ik eigenlijk heb (iets van buitenlander dit gaat problemen geven categorie??) is mijn nummer aan de beurt. Ik vrees dat Sander buiten inmiddels wortel geschoten heeft. De bank medewerker spreekt uiteraard geen Engels dus ik geef hem weer het briefje van de ambassade, wijs het rekeningnummer en het bedrag aan, laat geld zien en geef mijn kopie paspoort. Nu moet het toch wel lukken? Maar na een tijdje haalt hij er een collega bij. Die vertaalt weer. Dit is wel de juiste bank maar niet de juiste vestiging, als ik naar de juiste vestiging ga kan ik zonder commissie geld storten, hier moet ik betalen ervoor. Prima vraag ik waar is de vestiging en hoeveel is de commissie? De vestiging zegt ze dat kost wel wat met de taxi. Mevrouw ik ben met de motor geen probleem, ze moet lachen, ze gelooft niet dat ik met de motor ben maar ze zegt het is 10 km. OK hoeveel is die commissie dan? Eens kijken zegt ze, ze beginnen in het systeem in te kloppen en na weer een kwartier zegt ze het spijt me maar je kan enkel geld overmaken als je een Turkse identiteit hebt. Dit paspoort nummer past niet in hun vakje. Nu is het mijn beurt om ongelovig te lachen. Ze vraagt of ik geen Turkse vrienden heb. Nee mevrouw ik ken hier niemand, ik moet betalen voor mijn visum. Tja zegt ze er zijn 2 dingen die je kunt doen, we kunnen naar de ambassade terug gaan en iemand van daar meenemen naar de bank die persoon moet dan tekenen voor de betaling en zijn ID kaart gebruiken, of ik moet naar het politie bureau en een turkse identieit krijgen. Dat laatste gaat natuurlijk nooit lukken zonder geld en helemaal niet zonder paspoort die dus al bij de ambassade ligt. Ik leg mevrouw uit dat het lastig gaat worden want bij de ambassade spreekt de security ook geen Engels (en iemand anders hebben we nog niet gezien).

Ontmoedigd loop ik weer naar buiten, dan maar eerst ff pinnen bij de batterij automaten. Op de eerste staan alle stickers, mastercard, maestro, visa, cirrus enz. Ik stop Sander zijn pas erin en krijg hem meteen terug. Prima automaat 2, pas erin en dat ding ratelt en ratelt en krijgt de pas maar niet naar binnen. Snel trek ik de pas terug voor het mis gaat. Automaat 3 vreet de pas geeft een melding en ik kan enkel stop duwen. Pas bij automaat 4, de laatste die ik durf te proberen gaat het goed. Het is duidelijk niet mijn dag vandaag!

Sander moet ook wel lachen als hij hoort wat de bank zegt, wat een onzin dat enkel turken geld kunnen storten, maar goed de ambassade is ook maar 400 meter verderop dus we rijden terug. De security man laat me binnen, ik laat het briefje zien en zeg Problem, the bank says I need to be Turkish before I can tranfer money. Hij moet lachen en begint te bellen. Hij belt blijkbaar de vrouw van de ambassadeur, die krijg ik aan de lijn en gelukkig spreekt zij perfect Engels. Ik leg het verhaal uit en ze komt met dochters en kleinzoon naar buiten toe. Ze kan het niet geloven. Ze overleggen wat ze hier mee moeten en uiteindelijk zegt ze dat we cash kunnen afrekenen hun brengen het dan wel naar de bank. Ik bedank hun vriendelijk, geef het geld en neem afscheid. Het is ondertussen 11 uur geweest, we zijn dus gewoon 2 uur bezig geweest met het bezoeken van 2 ambassades en de betaling van een visum!

Nu we morgen verder kunnen heeft het geen zin om ons pakket van Nederland naar Ankara te sturen, we hoeven dus ook niet naar een DHL. We gaan enkel nog naar de boekwinkel waar je volgens de lonely planet wegenkaarten kunt kopen. We rijden de stad in en eerst loopt Sander naar de boekwinkel, nu hij al een hele ochtend op mij heeft staan wachten mag hij ook wel even zijn benen strekken. Na een tijdje komt hij met een grijns terug. Ja er is echt een boekwinkel zegt ie en ze hebben kaarten, ze hebben een mooi boek over Amsterdam een dozijn kaarten over Istanboel en Ankara en wel 1 hele van Turkije en ook die heeft niet veel detail! Ongelofelijk de Turken hebben gewoon geen goede wegenkaarten (ze bestaan wel ik heb er in Munchen nog mee in mijn hand gestaan, zullen we hem al kopen of in Turkije, toen hebben we besloten dat dat in Turkije ook makkelijk moest zijn, niet dus!). Ik loop ook even en koop de kaart toch maar, hij heeft net iets meer detail als onze kaart en er staan afstanden op.

Met de kaart op zak rijden we naar de camping. Als we Ankara uit zijn stoppen we nog even bij Aba Doner om te lunchen. Nog even langs de supermarkt want die is niet bij de camping in de buurt en dan rijden we de laatste 4 kilometer. De camping is bij een 4 sterren hotel, erachter is een klein stukje vooral grind met een beetje gras. We zetten er onze tent neer en kunnen in de lobby van die sjieke hotel computeren.

Dat doen we dan ook de rest van de dag, ondertussen genietend van de hele foute muziek hier (het bandje begint na 1 muziekje steeds opnieuw). We vragen Sanders ouders het pakket meteen te versturen naar Trabzon, wel nadat de vrouw van het hotel voor ons Trabzon gebeld heeft. Ik heb uitgelegd wat we willen en mijn angst geuit dat diegene aan de telefoon vast geen Engels kan en dus heeft de vrouw van de receptie voor me gebeld naar het DHL kantoor om te vragen of ze het pakket aannemen.

Pas als het tijd is voor het avondeten verlaten we de lobby, onze route voor de rest van Turkije hebben we gemaakt dus tijd voor wat ontspanning. Als we buiten komen zien we dat we niet meer alleen zijn. Een stukje verderop staat een Oostenrijkse camper. We maken kennis met het stel en worden na het eten en de douche uitgenodigd om in de camper te komen zitten. Ze leggen ons bier in hun koelkast en wij gaan even eten en genieten van de zonsondergang.

Als we gedoucht hebben gaat de deur al open, sind Sie fertig? Komm rein! Prima wij gaan naar binnen, krijgen ons bier en kletsen de avond weg. We maken foto's van hun Turkije kaart (ook een zonder detail maar hun hebben er campings op staan!) en horen dat hun die dag een bijna zelfde bank ervaring hadden als wij. Zij reden over een tol weg en moesten door een poort, je kan nergens betalen dus toen ze erdoor gingen gingen de sirene's af. Het blijkt dat je dan 7 dagen hebt om te betalen (wij hebben geen sirene gehoord bij onze tolpoort in Istanboel en de man zegt dat dat zou kunnen omdat ze bij hem van voren flitsten) hij ging naar een PTT om te betalen en daar kreeg hij te horen dat het enkel kan met een Turkse telefoon. Na 45 minuten heeft de PTT medewerkster met haar telefoon betaald voor hem en heeft hij haar het geld gegeven. We verbazen ons samen over Turkije en de logica die hier soms heerst. Om 22:30 nemen we afscheid van het aardige stel, het is tijd om ons bedje in te duiken want morgen zijn we vast weer vroeg wakker.

Read more / Nederlandse versie »

De zoektocht naar een hotel

Van Akcakoca, Turkije naar Ankara, Turkije

De lucht is grijs maar het is droog. Snel dus maar inpakken en ontbijten want anders wordt misschien de tent weer nat. Bij het afrekenen is helaas meneer van de camping er niet. Een jonger iemand van het hotel is er wel. Ik geef hem de 30 lire en hij brabbelt iets in het turks en steekt 1 vinger op. Voor 1 persoon? Echt niet! Ik zeg dat ik geen Turks kan maar dat meneer heeft gezegd 15 per persoon. De jongen wijst dat ik moet wachten en loopt weg, dan komt hij terug en wijst op het 10tje hij wil nog een tientje. Echt niet gast 30 is 30! Als ik voet bij stuk houd is het goed. Wat is dit nu? Als later meneer komt gaan we nog even afscheid nemen en zeggen we dat we het geld aan een collega gegeven hebben. Dat is prima zegt meneer.

Vandaag rijden we het binnenland in. In het begin gaat dat via de hoofdwegen. We komen door Duzce en daarna Bolu. Vooral die laatste stad vinden we erg appart. In het midden van de stad staan opeens deze treinen.

Daarnaast is een soort kermisje, er is een park, picnic tafels en natuurlijk de niet te vergeten plasticen kinderspeeltuin in knallende kleuren.

Als we Bolu uit rijden is opeen ook de middenberm heel mooi gezaaid met tulpen.

Dat duurt ongeveer maar een meter of 500 en daarna is het gewoon weer onkruid in de middenberm.

We gaan verder het land in en de bergen in. De dorpjes worden kleiner en de huizen worden armoediger.

Zullen die mensen het niet verschrikkelijk koud hebben in de winter? We zitten op 1200 meter hoogte en die houten planken kieren overal! Toch trekt deze omgeving ons meer. De kleinere dorpen en ook de smallere wegen zijn een heel stuk leuker rijden. Alleen de sporadische turk op de weg voor ons is soms nog een beetje vervelend. Het maakt niet uit hoe aftands of nieuw hun auto is ze kruipen stuk voor stuk de berg op. Zo langzaam kunnen we helemaal niet rijden!

Ondertussen is het weer ook een stuk beter geworden, landinwaarts is de lucht blauw met her en der een wolk. De temperatuur stijgt en daarmee ook ons humeur. We lunchen ergens langs de kant van de weg en terwijl wij zitten te eten stopt er nog een auto. Eruit komt een man met 2 kinderen. De man komt een praatje maken. Dat is niet een heel lang praatje want meneer praat enkel Turks. Hij zwaait en gaat weer verder.

Omdat het zondag is trekken blijkbaar ook veel mensen de stad uit. Overal zitten gezinnen te picnicken. Ik herken het van Cuba, daar zaten ook hele gezinnen onder de brug naast een riviertje. Zo ook hier, en parkeren, dat kan overal. Een kwestie van de motor uitschakelen en uitstappen!

Een stuk voor Ankara zitten helemaal veel gezinnen te picnicken. Zij zitten beneden bij het water terwijl wij de bergen bekijken. Er zitten hier grotten in de bergen!

Uiteindelijk komen we aan in Ankara, de stad is een stuk rustiger dan Istanboel. We rijden linea recta naar de enige camping die Garmin kent. Op de aangegeven locatie zit echter geen camping maar een nootjeszaak. Ik probeer te vragen naar een camping maar stuit weer op een taal probleem. Dan maar een hotel die in de lonely planet staat. Daar aangekomen worden we ook niet bijster vrolijk en ook deze meneer van het hotel spreekt enkel Turks. We rijden naar een camping die in de OSM kaarten staat net buiten Ankara. Maar ook deze camping bestaat niet. We stoppen langs de weg om te overleggen wat we nu gaan doen en meteen even een foto te maken van het bord wat ons toch lichtelijk verbaasd.

Een max snelheid van 82? Hoe kun je dat aflezen in je auto?

We besluiten opzoek te gaan naar internet om via bookings.com een hotel te boeken. Eerst rijden we nog naar een ander hotel uit de lonely planet. Die heeft echter zijn prijzen verdubbeld! Dan maar door naar het internet cafe. Ook deze man spreekt geen Engels maar hij snapt dat we willen computeren en legt op tafel het geld neer wat het kost. 1,50 voor een uur, is prima meneer. Wij nemen een computer en boeken een hotel. Op de site staat dat het hotel in de betere buurt ligt en free parking heeft. Prima een parking is iets wat we graag hebben voor onze motoren. Wij boeken het hotel en gaan opweg. 1,5 kilometer later rijden we door een smal straatje en zien ons hotel. Eerst even binnen vragen waar de parking is. Ook hier geen Engels maar de parking wordt me aangewezen, die is voor de deur gewoon op de stoep! Er zit niets anders op, we parkeren de motoren op de stoep en halen alle softluggage en straps van de motor. Dat is een heel karwij en morgen moet alles er weer op maar voor geen goud dat we alles op de motor laten zitten in het centrum van Ankara gewoon op straat! Ook bij Sander halen we de topkoffer eraf en de binnentassen uit de koffers enkel de tasjes met reserve spullen zitten nu nog op de motor en we hopen maar dat iedereen van de motoren afblijft en dus niet ontdekt dat mijn zadel los zit op de motor.

Voor ons diner hoeven we gelukkig niet ver te lopen. Zodra de spullen op de kamer staan gaan we naar het restaurant naast het hotel. Ook hier wordt enkel Turks gesproken maar meneer doet het wel slim, we moeten meteen meekomen en hij schept een voor een uit alle bakken een schepje zodat we kunnen zien wat het is. Ik neem iets met aubergine en Sander gaat voor de kebab. Beide smaken uitstekend! Met volle magen lopen we nog een rondje door de straten voor we terug gaan naar ons hotel.

Read more / Nederlandse versie »

Wanneer gaat de zon schijnen?

Van Sahilköy, Turkije naar Akcakoca, Turkije

Alweer worden we wakker met het geluid van regen op de tent. Wanneer gaat die zon nu eens schijnen? Is het omdat onze tent zo lek is als een mandje dat het om de haverklap moet regenen? Ik stap de tent uit en constateer dat we op een klei bodem onze tent hebben gezet. Binnen mum van tijd zijn mijn zolen een paar centimeter dikker en breder. Geen goed begin van de dag dus.

Met verzwaarde schoenen ontbijten we eerst en ruimen dan de tent op. De vrouw van de camping komt langs en nodigt ons uit voor de thee. Dat is iets wat je natuurlijk niet mag afslaan dus zodra we alle spullen hebben ingepakt gaan we thee drinken.

Met een theetje achter de kiezen gaan we op pad. Het terrein van de camping is behoorlijk bobbelig en met al die klei wordt het niet makkelijker rijden. We glibberen het terrein af en gaan op zoek naar een tankstation. De weg gaat langs de zwarte zee af, even kijken of die echt zwart is.

Niet dus!Bij de Shell proberen we weer een kaart te kopen. Ook deze keer zonder succes. Ze verwijzen ons door naar de bookshop in Sile. Daar rijden we dan ook maar even langs. In Sile vinden we de bookshop maar ook die heeft niet echt een gedetaileerde kaart. Wel eentje met de hoofdwegen en die nemen we maar alvast mee om toch een idee te krijgen van wat waar ligt.

De volgende halte wordt weer een tankstation, ik zie dat ze er WiFi hebben. We stoppen en controleren even onze mail. Helaas nog altijd geen reactie van Vaude. We pakken weer in en rijden verder.

De wolken om ons heen worden grijzer en grijzer, we zullen toch niet nog een bui over ons heen krijgen?

We lunchen ergens langs de kant van de weg en kijken naar de wolken, welke kant gaan ze op? Waar blijven we droog? We besluiten langs de kust verder te gaan en als het gaat regenen dan zien we wel of we oost of zuid gaan.

In Turkije zijn ze groots aan het uitbreiden. Iedere D weg wordt een tweebaans weg met gescheiden middenberm. Het lijkt op een snelweg. Best jammer want die smalle kronkelwegen zijn veel leuker. De regio waar we nu rijden zijn ze druk bezig met de uitbreiding, soms rijden we op de nieuwe weg en soms op de oude. Ook lijkt het net of ze door het hele land nieuwe speeltuinen hebben aangelegd. Dat plastic zal toch niet lang zulke felle kleuren houden?

Uiteindelijk vinden we het om 15 uur wel welletjes geweest. We zijn in het laatste kust plaatsje voor we land inwaarts moeten richting Ankara en hier zitten nog een paar campings. We hebben mazzel en we vinden eentje niet ver van het centrum die er prima verzorgt uitziet. En meneer spreekt zelfs Engels! We zetten ons tentje neer en gaan de zwarte zee nog maar even bekijken.

De camping ligt aan de zwarte zee en heeft een prive trap de rotsen af.

Daarna lopen we het stadje door en eten bij een kleine kebab zaak. Een menu hebben ze ook hier niet dus ik loop met de meneer van de zaak naar buiten en wijs naar de plaatjes. Doe die maar en die maar. Twee borden doner later lopen we weer terug naar de camping. Tijd om eens te kijken welke weg we morgen gaan nemen.

Read more / Nederlandse versie »

Foto's

Foto's van Kosovo, Macedonie, Griekenland en Turkije zijn online. Bereikbaar via de link in het menu of de links hieronder:
Foto's Kosovo, Foto's Macedonie, Foto's Griekenland en
Foto's Turkije

Read more / Nederlandse versie »

Turkije!

Van Alexandroupoli, Griekenland naar Sahilköy, Turkije

Als we net ons bedje uit zijn begint het te regenen. Binnen 5 minuten staat het water in de voortent. We besluiten meteen Vaude nog eens te mailen dat de tent echt te erg is voor woorden. Gelukkig houdt de regen na het ontbijt wel op maar de tent moeten we alsnog nat inpakken.

Op het laatste beetje benzine rijden we naar Turkije. Griekenland verlaten gaat soepel, gewoon bij 1 hokje je paspoort laten zien en dan ben je klaar. Turkije in daarvoor moet je langs 4 hokjes. De eerste schrijft je kenteken op, de tweede is paspoort en visum, de derde is motorpapieren, groene kaart en paspoort en de vierde is nog eens je motorpapieren. Maar als we ze alle 4 gehad hebben mogen we Turkije in.

In Turkije stoppen we bij het eerste tankstation wat we zien. Daar staat ons een verrassing te wachten, de benzine is hier net zo duur als in Griekenland! We hebben geen keus gooien de motoren vol en rijden door.

Onze geplande route blijkt een soort snelweg te zijn. Dubbelbaans, gescheiden rijbanen en recht vooruit. Rete saai dus. Sander heeft er genoeg van en slaat ergens af. We slingeren over kleine weggetjes en komen terecht in een klein dorpje. Wat ze daar met de weg hebben uitgespookt geen idee, maar het lijkt of er minstens en dozijn bommen op ontploft zijn! Als we het dorpje uit zijn stoppen we bij een waterbron om te lunchen.

Hierna moeten we toch maar weer de hoofdweg op anders halen we Istanboel nooit.

We rijden en rijden over de hoofdweg tot we opeens een politieman op de weg zien staan. Een paar auto's voor ons wordt na de zijkant gebonjourd. En wij ook! De politieman begint met de auto voor ons. Wij maken ook vast onze tanktassen open. Hij komt eraan en vraagt rijbewijzen. Die geven we. Mevrouw van de auto voor ons loopt naar de politieauto en komt met een briefje terug. We gaan toch geen boete krijgen? Zover wij weten hebben we langzamer gereden dan alle andere auto's.

Na voor ons gevoel een eeuwigheid krijgen we onze rijbewijzen terug. De politieman vertelt ons dat ons maximum 100 is. Ik dacht 90 maar goed ik bedank hem en we vertrekken.

In Istanboel gaan we eerst naar de DHL, eens uitzoeken of we een pakket naar DHL Ankara kunnen sturen en het daar ophalen. Ja zegt de DHL dat kan, als je de track en trace code hebt moet je wel ff contact opnamen met customer service om ze in te lichten dat het pakket eraan komt. Wij krijgen het adres van DHL Ankara mee.

Omdat we met het rijden naar DHL al meer van Istanboel gezien hebben dan ons lief is besluiten we de stad meteen te verlaten. Dat gaat niet soepel. De ene verkeersopstopping na de andere. Dan opeens zitten we op een 6 baans weg die het water overgaat naar Azie. De linker 3 zijn voor OGZ en de rechter voor HGZ of zoiets. Geen idee wat het betekent. De brug is tol maar waar moeten wij heen. We besluiten de derde baan van rechts te nemen. Voor de tolpoorten ontstaat een mega chaos. Iedereen wil last minute nog even van baan wisselen en dan staan wij opeens bij de camera's om de brug op te rijden. Op het beeldscherm verschijnt 3,40 lire en het groene licht. Wij rijden door. Voor de 6 rijbanen zijn een stuk of 12 tolpoorten, na de tolpoorten wordt je dus weer een trechter in geduwt en stokt alles. Het verkeer in Istanboel doet niet onder voor Nigeria. Chaos alom en niemand gunt de ander een millimeter. We veroveren een plaatsje op de rijbaan en dan gaan we het kanaal over.

Ook aan de Azie kant is het verkeer niet veel beter, we rijden 2 rijen dik op 1 rijbaan iedereen doet maar wat en het getoeter is niet van de lucht. Op de snelweg staan ook hier straatverkopers. Zo staat er een meneer met een volledige boom aan trossen bananen, een man met liters water, en dat alles niet op een karretje, nee hoor ze hebben gewoon hun winkeltje gebouwd tussen de linker en de middelste rijbaan! Snel de stad uit en naar rustigere oorden.

We rijden naar de camping die in Garmin staat. Meneer komt er meteen aan als we aankomen. Hij roept wat van de jongeren die op het terein staan die vertalen voor ons. Er is hier een groep studenten ze zeggen meteen dat ze een feestje bouwen vanavond. Geen probleem, wij zetten onze tent erbij en kunnen dan aan tafel. Meneer heeft avond eten voor ons geregeld. Met volle magen kunnen we dan bij het kampvuur gaan zitten.

Read more / Nederlandse versie »

Geen idee

Van Doirani, Griekenland naar Alexandroupoli, Griekenland

Geen idee wat voor titel ik deze blog moet geven dus we beginnen maar zo. Het is weer redelijk bewolkt maar droog. Als ik het hotel wil verlaten om brood te halen komt het vrouwtje van het hotel al weer aangesneld. Kalimera! Even glimlachen en maar doorlopen, ik versta haar verder toch niet. Ik loop naar het winkeltje om de hoek. Die wordt gerund door een opaatje. Bread? Vraag ik en dan, Brot? Maar meneer kan geen Duits of Engels, hij wijst dat ik een rondje door de winkel moet lopen en voorzichtig slalom ik tussen de kratten die her en der op de grond staan. Meneer heeft groente, fruit, pasta en van alles en nog wat, behalve brood. Ik verlaat de winkel en zoek verder. Ik ruik een bakkerij maar waar zit hij? Ik loop verder en ruik niets meer, tijd om om te keren dus. En dan op de terugweg vind ik de bakkerij. Ook hier geen Duits of Engels maar aanwijzen werkt ook prima. Nu de brood missie geslaagd is kunnen we ontbijten.

Na het ontbijt laden we alles weer op de motor en nemen afscheid van mevrouw, handenwringend staat ze naast ons, zo'n grote motor kan ik dat wel? Ze biedt ons nog eens koffie aan maar dat slaan we af, dan moeten we toch zeker wel een paasei meenemen, we zoeken er beide een uit en bedanken mevrouw, nu is het toch echt tijd om op te stappen en weg te rijden.

Eerste halte is het tankstation, daar staat ons een verrassing te wachten. De benzine is hier 1,67!!! En dat terwijl het 10 km verderop in Macedonie 1,10 is! We slikken de bittere pil en gooien de motoren vol.
Onderweg komen we langs velden met klaprozen, best een mooi gezicht zo tussen het groene graan.

Het eerste deel is de weg ook nog erg slingerachtig, soms volgen de bochten elkaar zo snel op dat je bijna duizelig wordt. Maar dan houdt het inees op en komen we op een lange, saaie, rechte weg. Zo cruisen we door naar de kust. Onderweg stoppen we even voor een plas pauze, als we verder willen gaan zie ik opeens Sander zijn sleutelbos op de tent liggen (een beetje tussen de tent en topkoffer geklemd). De grote vraag is nu, rijdt hij al vanaf het tankstation rond met zijn sleutels gewoon achterop liggend? Best knap want we zijn al ruim 2 uur aan het rijden!

Aan de kust ligt een grote plaats. Net voor we de stad inrijden staan we voor een rood stoplicht. Dan opeens horen we harde piepende remmen en ze komen steeds dichterbij. We zetten ons schrap en durven niet in de spiegels te kijken. Dan stopt er tussen ons in, een gozertje met zijn vriendin achterop een klein crossbrommertje. Ik ben zo pissig dat ik hem straal negeer. Sander verteld hem dat hij een idioot is, of het doorgekomen is weten we niet. Waar komen we vandaan willen ze weten? Nederland zegt Sander. Ahh holiday. Het stop licht springt op groen en het eikeltje wil showen met zijn motor. De prutser laat zijn motor af slaan en vriendin en hijzelf liggen bijna op hun plaat. Sander en ik trekken rustig op en rijden hem links en rechts voorbij. Dat kan hij blijkbaar niet zo goed hebben want in onze spiegels zien we hem een kleine wheely maken.

Onze eerste pogingen een restaurant te vinden lopen op niets uit. Wel komen we deze indrukwekkende brug tegen.

Een stukje verderop vinden we dan toch een restaurant. Meneer staat al op straat als we aan komen rijden, kom hier eten, kom hier. God wat haten wij dat geleur.

Tegen beter weten in gaan we bij meneer eten, de kaart heeft een droevige selectie. Ik vraag naar het menu van de dag wat op de kaart staat. Even later komt de man terug, weten we al wat we willen bestellen? Nou meneer ik had toch net gevraagd naar het menu van de dag? Oh ja, dat hebben we niet vandaag. We hebben bijna de neiging om op te staan maar bestellen dan maar de meat variety for 2 (geen idee wat voor variety maar dat ontdekken we dan wel) met een portie friet. De friet staat bij de appetizers en jahoor eerst komt de friet en als we die op hebben de vlees schotel met een fles ketchup. De vleesschotel is groot zat maar echt super is het allemaal niet. Toch vult het de maag dus kunnen we erna weer verder. Wel nadat ik eerst nog even een discussie met meneer moet voeren over het feit dat hij dingen op de rekening zet die we niet gevraagd en niet gebruikt hebben. Als hij daarna ook nog te weinig wisselgeld geeft kan hij de fooi vergeten.

De rechte weg vervolgt zich helemaal tot aan Alexandroupoli. Onderweg zitten we op een recht stuk weg, zonder zijstraten, zonder voetgangers oversteek, zonder iets maar wel met stoplicht. Een rood stoplicht. We testen onze remmen en redden het net om voor het licht stil te staan. Terwijl wij netjes staan te wachten op groen, rijden er 2 auto's ons voorbij, ze minderen niet eens vaart maar tetteren zo door het rode licht.

In Alexandroupoli bekijken we eerst de gemeente camping en daarna nog een kleinere die ik zag liggen langs de weg. We blijven bij de kleinere, de vrouw laat ons zien waar we de tent kunnen opzetten, we krijgen de sleutel van het wc hokje en de code voor het internet. Helaas is het internet wel erg instabiel, mail lezen lukt en we krijgen 2 mailtjes de deur uit geperst, daarna is het over met de connectie.

Read more / Nederlandse versie »

We worden geweigerd

Van Peje (of Pec), Kosovo naar bijna Servie, terug naar Kosovo, via Macedonie naar Doirani, Griekenland

We hebben nog verbazingwekkend goed geslapen voor zo een volle maag. Wel worden we al vroeg gewekt door de haan. Om 7 uur geven we het slapen op en gaan we ontbijten.

Lekker hoor pizza op de vroege morgen.

Vanuit ons raam kijken we nog even naar familie moeflon, zeg nu zelf dit lijkt toch niet op een schaap?

We pakken onze spullen in en gaan op weg. Ergens in een dorp zien we opeens een agent met een lasergun. Ik kijk op mijn teller en denk k** ik rijd te hard. Ik ga in de remmen terwijl ik het gezicht van de agent al duidelijk kan zien. Gelukkig voor ons is meneer agent met stomheid geslagen dat er 2 motor rijders voorbij komen. Zijn mond hangt bijna op zijn schoenen en zijn lasergun hangt doelloos in zijn hand. Ik zwaai vriendelijk (ondertussen afgeremd van 70 naar 53 km per uur) en rijd verder. Dat had er nog wel bij gekund een boete voor te snel rijden. In Bosnie zijn we ook al geflitst (veel zuurder voor de zwitser die voor ons reed want die was met de auto en ze flisten van voren).

Het is eigenlijk al lunchtijd maar we zijn bijna bij de grens. We besluiten door te rijden dan kunnen we in Servie lunchen. We komen aan bij de grens, stempelen Kosovo uit en gaan rijden naar het Servische hokje. We geven onze paspoorten, daarna onze motorpapieren, daarna onze groene kaart en nog komen we er niet in. ID vraagt de agent, tja meneer onze paspoorten dat is het ID. De man spreekt geen Engels en geen Duits. Na een minuut of 5 moeten we aan de kant gaan staan en wordt er versterking gehaald. Onder meer wordt er iemand van de EU politie erbij gehaald. Een Duitser die perfect Engels spreekt. Ze beginnen het uit te leggen. Servie erkent Kosovo niet als apart land maar als onderdeel van zichzelf. Je kunt bij deze grens dus wel Kosovo in en uit maar niet Servie. We mogen enkel door als we eerst naar een andere grens van Servie rijden (met Macedonie bijvoorbeeld) daar onze entry stempel halen, dan terug rijden. Als we een ID kaartje hadden had je dit gezeur niet want daarop kun je niet stempelen. Omdat wij een paspoort hebben kunnen we nu niet verder want zonder entry stempel van Servie kom je er niet meer uit. Ze leggen op de kaart uit wat we kunnen doen maar als ze horen dat ons doel eigenlijk Griekenland is zeggen ze ook dat we beter dan via Kosovo naar Macedonie kunnen gaan en dan door naar het zuiden. We maken nog even een praatje met de mannen, er worden foto's genomen van de wereldreizigers en er wordt ook gezegd dat we echt de eerste niet zijn. 's-zomers zijn er zat toeristen die eerst 2 uur in de rij staan en vervolgens rechtsomkeert kunnen maken. Ook nu is de rij Servie uit en Kosovo in lang, maar de mannen van de politie zijn erg behulpzaam en wij mogen voorkruipen en zijn in mum van tijd Kosovo terug ingestempeld.

We lunchen dus maar in Kosovo en rijden dan door richting Macedonie. Omdat het ondertussen krap gaat worden en we geen Macedonisch geld hebben besluiten we Macedonie te doorkruisen via de snelweg.

De zon wil ook niet echt schijnen en snelweg is nu niet heel mooi dus niet veel foto's van Macedonie helaas.

Om 18 uur staan we bij de grens met Griekenland, dat betekend ook meteen dat het 19 uur is. Onze eerste tijdszone deze reis die we oversteken. We vinden in het kleine dorpje een hotel, de eigenaresse is een klein oud vrouwtje wat geen Engels of Duits spreekt maar met gebarentaal komen we een heel eind. We parkeren onze motoren op het terras en gaan eerst maar even wat eten in het restaurantje wat nog geen 10 meter verder zit.

De vrouw van het restaurant spreekt Duits dat is maar goed ook want een menu kaart hebben ze ook al niet. We bestellen van alles wat, een beetje gyros, souflaki en iets wat ze frikandel noemt maar wij toch meer suzuki noemen. Frieten kunnen de Grieken niet maken maar als je honger hebt is alles lekker, helemaal het Griekse biertje.

Read more / Nederlandse versie »

Winter wonderland

Van Pale, Bosnie-Herzegovina naar Peje (of Pec), Kosovo

Voor ons gevoel waren de kussens bergen, daardoor hebben we niet echt best geslapen. Als we dan maar even een warme douche willen nemen om wakker te worden lopen we weer tegen de te kleine boiler aan. Je red het gewoon niet om je snel te douchen met warm water. Daarna gaan we ontbijten, we lopen het restaurant binnen en de man vraagt wat we willen. Tja ontbijt, yes what do you want? Waarop wij maar vragen wat de keus is. Vooral eieren, ik neem een omelet en Sander spiegelei. Daarbij een koffie en een thee, sinasappelsap kan niet krijgen we te horen.

Als we onze eitjes op hebben en ik mijn best heb gedaan op de koffie (niet te pruimen) pakken we onze spullen in en vertrekken. De lucht is blauw en onze regenkleding hebben we opgeborgen. Toch duurt het niet lang voor we weer in de wolken terechtkomen.

In het begin gaat het nog wel, dunne bewolking geven het geheel net een beetje een mysterieus tintje. Maar als de bewolking dikker wordt en dan ook nog eens het asfalt stopt wordt het toch even goed opletten. Gelukkig komen we al snel aan de andere kant van de berg en komen we weer uit de wolken, niet veel later begint het asfalt ook weer en zoeven we de berg af.

Nog voor de lunch steken we de grens van Montenegro over. Bij de eerste stad stoppen we om de kaart te bekijken. Volgens mij gaan we redelijk binnendoor rijden en komt er voorlopig geen stad meer, misschien wijs om hier te eten? Terwijl wij over de kaart gebogen staan komt er een man van de vuilniswagen met 2 paaseieren aangelopen. Hij doet zijn best zich te verklaren, het komt erop neer dat wij 2 paaseieren krijgen. Ik loop dan maar naar de bakker, haal een brood en midden in het dorp gaan wij brood met ei eten. De mannen van de vuilniswagen zitten schuin tegenover ons in hun cabine een hele zak met eieren weg te werken. Als wij gaan lunchen komt er een puppie aangelopen. Het beestje loopt te piepen en ik geef hem wat aandacht.

Ik heb vrienden gemaakt voor de lunch. Als wij willen vertekken begint het beestje weer enorm te piepen, best zielig maar mee kan hij toch echt niet.

We rijden binnendoor op een gele weg volgens onze kaart, die blijkt door een national park te gaan. Naast deze brug kun je ook met een kabelbaan heen en weer!

Verder kun je raften maar dat geld voor bijna overal hier. De hele dag al rijden we door de bergen, afwisselend van 600 meter tot 1350 meter hoogte. De uitzichten zijn onderweg dan ook vaak prachtig.

Als we Montenegro bijna uitgaan maken we nog even een pauze. We eten een snoepje kijken nog even op de kaart en gaan weer door. 10 kilometer verder bedenk ik me opeens dat ik geen sleutels meer heb! We stoppen en ik bekijk Sander zijn topkoffer, die heb ik met mijn sleutels geopend. Het slotje hangt open. We zijn waarschijnlijk gaan rijden met de sleutels bungelend aan het hangslot en die zijn er dus ergens uitgevallen. We keren om en rijden rap terug. Uiteraard geen idee waar precies de stop was, we weten alleen dat hij voor een doodenge tunnel van 1 km lang was. Die tunnel is niet verlicht en omdat de zon zo fel schijnt ben je de halve tunnel al door voordat je ogen aan de duisternis gewend zijn. We rijden een tweede keer door de tunnel en vinden uiteindelijk de sleutels midden op straat. Nog een mazzeltje. We keren weer om en gaan voor de derde keer door de tunnel.

Vanaf nu gaat het berg op, berg op en nog hoger. Ik stop om door te geven dat we op 1400 meter zitten, dan op 1600 meter en als we bij de grens staan zitten we op 1750 meter.

We stempelen onze paspoorten weer af en hopen maar dat onze eindbestemming, zo een 20 km na de grens toch op zijn minst iets lager ligt. Eerst klimmen we nog even verder, we halen de 1800 meter en dan komen we bij de Kosovo grens.

Net voor de grens moeten we een verzekering kopen (minimum 15 dagen en dat voor een landje wat waarschijnlijk nog kleiner is dan Nederland). Daarna kunnen we het land in en dan zien we tot onze vreugde in het dal het stadje liggen. Bovendien is aan deze kant van de berg alle sneeuw verdwenen. Ook in Montenegro was de temperatuur vaak heerlijk (ligt eraan welke kant je op reed) maar in Kosovo is het nog net wat lekkerder. We slingeren ons een weg omlaag tot we in Peje aankomen. De camping die er volgens de kaart moet zijn vinden we niet maar uiteindelijk komen we bij een hotel waar de eigenaar super Duits spreekt. De kamers zijn netjes en uit het naastgelegen restaurant komen heerlijke geuren. Snel zetten we onze spullen op de kamer en gaan naar het restaurant. De eigenaar helpt ons met de bestelling, we nemen een salade, pizza en typische Kosovo schotel. Domme ons twee toch, hebben we nu nog niet geleerd dat je in deze landen voor 1 persoon moet bestellen?

Alleen de sla al is een volledige maaltijd, als mijn pizza komt wil ik eigenlijk meteen zeggen doe die maar in een doos die eten we morgen wel. Ik worstel me door 3 stukjes pizza en eet nog wat van Sander zijn schotel. Sander eet de rest van zijn schotel maar dan zijn we beide volledig plof. Ons biertje nemen we even mee naar buiten, in de tuin lopen namelijk allerlei beesten. De eigenaar heeft moeflons en een hert. Vooral het hertje is tam, het beestje komt eraan gerend en is zeer geinteresseerd in onze schoenen.

Blijkbaar was de straat gepekeld en het dier likt nu het zout van onze schoenen.

Als we ons biertje op hebben gaan we terug naar onze kamer, beide voelen we ons tonnetjes rond, voor het lekkere hebben we teveel gegeten maar wat was het allemaal lekker!

Read more / Nederlandse versie »

In de wolken

Van Bihac, Bosnie-Herzegovina naar Pale, Bosnie-Herzegovina

Het is droog!! Vol goede moed staan we op en gaan we eerst ontbijten in het hotel. Daarna trekken we toch maar onze regenpakken aan, het kan nu wel droog zijn maar er is regen voorspeld, zowel hier als waar we heen gaan. Volledig ingepakt gaan we op pad.

De man van het hotel had ons verteld over National Park Una, daar is de hoogste waterval van Bosnie, 25 meter en omdat het voorjaar is is de waterval nu op zijn best. Ondanks het enthousiasme van meneer waren we niet van plan er heen te gaan toch komen we door Nationaal Park Una, dat ligt langs onze weg, volledig in de wolken.

Met een zicht van een meter of 10 rijden we voorzichtig door de wolken heen. We zien het bord van het entree van het park maar rijden gewoon door. Aan de andere kant van de berg dalen we weer en kunnen we weer wat zien.

Een stuk verder zien we meerdere kleine watervalletjes, omdat het zonnetje zich ook een beetje laat zien stoppen we hier even om te kijken.

Als we uitgekeken zijn naar het water kijken we eens goed om ons heen, allemaal Durex doosjes, zijn we op de lokale afwerkplek?

Nog geen 5 kilometer verder komen we door Jajce, volgens de lonely planet een van de mooiste dorpjes van Bosnie. Als we het dorp inrijden zien we een bord met kandidaat voor de Unesco erfgoed lijst. We rijden door het dorpje maar dan blijkt toch maar weer, wij zijn meer natuur mensen dan gebouwen.

We zien gewoon niet waarom dit dorpje zo prachtig zou moeten zijn. Tijd om dus maar weer door te rijden.

Rond lunchtijd is het ook tijd om te tanken, dan zien we een tankstation met restaurant. Langs een snelweg zou ik snel doorrijden maar nu vraag ik de man van de pomp, het restaurant is dat goed? Yes zegt de man is good. Dan gaan we het restaurant eens uittesten. Met een volle tank parkeren we bij het restaurant om onze magen net zo vol te stoppen. We bestellen Cevapcici, de lokale gehakt rolletjes. We bestellen de giga plaat van 20 rolletjes en besluiten die te delen, daarbij nemen we 1 portie friet en 1 portie sla.

Wat zijn wij blij dat we van alles 1 portie genomen hebben. De friet alleen is al genoeg om je maag te vullen. De sla is ook niet klein en dan die gehakt rolletjes... daarbij ook nog eens een brood! Het wordt weer doorzetten geblazen. Sander vraagt zich vertwijfeld af of lijnen nog wel gaat gebeuren deze reis. Met magen voller dan de tank gaan we weer op pad.

We komen langs een serie meertjes, vooral van boven op de berg waren ze prachtig, helaas geen goed fotomoment kunnen vinden.

De weg slingert vrolijk langs het meertje af en terwijl we beneden ergens foto's maken worden we voorbij gereden door 5 of 6 Italianen op BMW's, de eerste motorrijders dien we zien in Bosnie.

De route gaat verder en Garmin stuurt ons door het centrum van Sarajevo.

Wij zijn eigenwijs en nemen een andere route een beetje buiten Sarajevo langs, het is ondertussen 17 uur en het is topdrukte op de hoofdweg. Op de parallelweg is het gelukkig een stuk rustiger dus komen we nog redelijk soepel voorbij de stad.

In Pale besluiten we dat het genoeg is geweest. Dit stadje heeft een stuk of 6 hotels. Campings zijn in Bosnie een zeldzaamheid, enkel op toeristische plekken kun je die vinden. We besluiten dus maar weer in een hotel te overnachten en gaan dan het dorpje in. Na een korte wandeling door het centrum keren we terug naar onze kamer het plan is, bij gebrek aan een douche lekker in bad te gaan zitten met een biertje. Als er echter enkel koud water uit de kraan komt is het met dat plan snel gedaan.

Read more / Nederlandse versie »