We gaan terug

Van Puke, Albanie naar Herceg Novi, Montenegro

Een erg rustige nacht hebben we niet gehad. Sander worstelt met het dillema wat nu, en ik kan niet goed op mijn rug liggen vanwege een blauwe plek. De volgende ochtend beginnen we met het wat nu? Eigenlijk heeft Sander geen zin meer. Wat is het nut door te gaan als ik iedere keer alles stuk val? Moeten we doorgaan tot ik mezelf stuk val? Hoe zit het met de motor? Is het frame nog OK? Ik wil niet stoppen maar door naar Istanboel, daar zit vast wel een fatsoenlijke garage en motor shop. Als de koffer maar blijft hangen tot daar. Maar Sander ziet dit niet zitten, hij wil terug. Dus besluiten we een route te maken naar Duitsland. Daar zit in ieder geval meerdere goede BMW garages. Het bagage vraagstuk kunnen we daar ook vast wel oplossen.

Gisteravond hebben we ook de spullen uit de koffer eens goed bekeken. De schade intern valt best mee, onze grappige BBQ ligt uit elkaar, de spaghetti is uit zijn verpakking geknapt maar het ergste is wel het blikje vis met tomatensaus wat in het koeltasje zat. Dat is geknapt en het hele koeltasje (en alles erin) zit onder de vis in tomatensaus. Een stank! Na flink boenen is het hele koeltasje van binnen nog altijd rood en stinkt.

We laden de motor vol en bekijken de motor nog eens goed. Koplamp beschermer is ook stuk, mijn zadel had ik gister al provisorisch gerepareerd met ducktape, beide RVS valbeugels hebben een nieuwe vorm, mijn topkoffer helt naar links, de koffers hangen beide scheef aan de motor, de rechterkoffer kun je op diverse plaatsen je vinger in steken, de deksel sluit niet, de spiegel ligt in 3 stukken, de zijkap raakt nu opeens de tank, de middenbok knelt tegen de uitlaat, niet best dus. De koffer kan wel weer aan het rek en we maken voor de zekerheid nog even 2 extra spanbanden vast aan het frame en de koffer. Dan zijn we klaar voor vertrek. We rijden weer naar het noorden.

Net na de grens met Montenegro is het lunch tijd. We vinden een stinkend bushokje en eten daar het brood wat ik vanochtend gekocht heb.

Het lijkt bladerdeeg te zijn en ik smeer er chocopasta op, pain au chocolat. Ja niet dus, tussen het bladerdeeg zit geitenkaas! En chocopasta met geitenkaas dat is echt geen combi! Sander heeft een broodje jam met geitenkaas, hij lust echter geen kaas dus ook hij gruwelt. Het derde broodje blijkt eentje met ui te zijn, die vindt Sander wel lekker.

Als we weer doorrijden begint het te regenen. Dat kan er ook nog wel bij hoor! De wegen worden hier spekglad als het regent. We komen een bocht door en stuiten op een file. In de file staat nog een motorrijder. Terwijl we wachten tot de auto geborgen wordt die de file veroorzaakt maken we een praatje met de Italiaanse motorrijder.

Hij heeft zijn vrienden uitgezwaait die ook op wereldreis gaan. Hij is tot Turkije meegereden en nu onderweg naar huis. Nadat we verder kunnen rijden we een klein stukje verder samen. Tot het echt begint te regenen. Wij stoppen om onze regenkleding aan te trekken. Dat doen we bij iemand op de oprit. De man binnen is aan een auto aan het sleutelen. Hij rijdt de auto naar voren en zegt dat we binnen moeten komen staan. Hij blijkt 15 jaar in Nederland gewoond te hebben en oefent zijn Nederlands op ons. We hebben een grappig gesprekje over zijn werk (auto's maken) en onze reis. Hij buigt mijn middenbok zodat deze niet meer tegen de uitlaat aanloopt en dan nemen we weer afscheid.

We willen vandaag naar Kroatie maar de regen gooit water in de plannen. We nemen een ferry en zijn bijna bij de grens als het echt begint te zeiken. We stoppen dan maar bij een hotel en nemen een warme douche en eten in het restaurant van het hotel. Vanavond eens kijken naar het vervolg plan, wanneer zijn we in Duitsland en waar gaan we precies heen?