We worden geweigerd

Van Peje (of Pec), Kosovo naar bijna Servie, terug naar Kosovo, via Macedonie naar Doirani, Griekenland

We hebben nog verbazingwekkend goed geslapen voor zo een volle maag. Wel worden we al vroeg gewekt door de haan. Om 7 uur geven we het slapen op en gaan we ontbijten.

Lekker hoor pizza op de vroege morgen.

Vanuit ons raam kijken we nog even naar familie moeflon, zeg nu zelf dit lijkt toch niet op een schaap?

We pakken onze spullen in en gaan op weg. Ergens in een dorp zien we opeens een agent met een lasergun. Ik kijk op mijn teller en denk k** ik rijd te hard. Ik ga in de remmen terwijl ik het gezicht van de agent al duidelijk kan zien. Gelukkig voor ons is meneer agent met stomheid geslagen dat er 2 motor rijders voorbij komen. Zijn mond hangt bijna op zijn schoenen en zijn lasergun hangt doelloos in zijn hand. Ik zwaai vriendelijk (ondertussen afgeremd van 70 naar 53 km per uur) en rijd verder. Dat had er nog wel bij gekund een boete voor te snel rijden. In Bosnie zijn we ook al geflitst (veel zuurder voor de zwitser die voor ons reed want die was met de auto en ze flisten van voren).

Het is eigenlijk al lunchtijd maar we zijn bijna bij de grens. We besluiten door te rijden dan kunnen we in Servie lunchen. We komen aan bij de grens, stempelen Kosovo uit en gaan rijden naar het Servische hokje. We geven onze paspoorten, daarna onze motorpapieren, daarna onze groene kaart en nog komen we er niet in. ID vraagt de agent, tja meneer onze paspoorten dat is het ID. De man spreekt geen Engels en geen Duits. Na een minuut of 5 moeten we aan de kant gaan staan en wordt er versterking gehaald. Onder meer wordt er iemand van de EU politie erbij gehaald. Een Duitser die perfect Engels spreekt. Ze beginnen het uit te leggen. Servie erkent Kosovo niet als apart land maar als onderdeel van zichzelf. Je kunt bij deze grens dus wel Kosovo in en uit maar niet Servie. We mogen enkel door als we eerst naar een andere grens van Servie rijden (met Macedonie bijvoorbeeld) daar onze entry stempel halen, dan terug rijden. Als we een ID kaartje hadden had je dit gezeur niet want daarop kun je niet stempelen. Omdat wij een paspoort hebben kunnen we nu niet verder want zonder entry stempel van Servie kom je er niet meer uit. Ze leggen op de kaart uit wat we kunnen doen maar als ze horen dat ons doel eigenlijk Griekenland is zeggen ze ook dat we beter dan via Kosovo naar Macedonie kunnen gaan en dan door naar het zuiden. We maken nog even een praatje met de mannen, er worden foto's genomen van de wereldreizigers en er wordt ook gezegd dat we echt de eerste niet zijn. 's-zomers zijn er zat toeristen die eerst 2 uur in de rij staan en vervolgens rechtsomkeert kunnen maken. Ook nu is de rij Servie uit en Kosovo in lang, maar de mannen van de politie zijn erg behulpzaam en wij mogen voorkruipen en zijn in mum van tijd Kosovo terug ingestempeld.

We lunchen dus maar in Kosovo en rijden dan door richting Macedonie. Omdat het ondertussen krap gaat worden en we geen Macedonisch geld hebben besluiten we Macedonie te doorkruisen via de snelweg.

De zon wil ook niet echt schijnen en snelweg is nu niet heel mooi dus niet veel foto's van Macedonie helaas.

Om 18 uur staan we bij de grens met Griekenland, dat betekend ook meteen dat het 19 uur is. Onze eerste tijdszone deze reis die we oversteken. We vinden in het kleine dorpje een hotel, de eigenaresse is een klein oud vrouwtje wat geen Engels of Duits spreekt maar met gebarentaal komen we een heel eind. We parkeren onze motoren op het terras en gaan eerst maar even wat eten in het restaurantje wat nog geen 10 meter verder zit.

De vrouw van het restaurant spreekt Duits dat is maar goed ook want een menu kaart hebben ze ook al niet. We bestellen van alles wat, een beetje gyros, souflaki en iets wat ze frikandel noemt maar wij toch meer suzuki noemen. Frieten kunnen de Grieken niet maken maar als je honger hebt is alles lekker, helemaal het Griekse biertje.