Winter wonderland

Van Pale, Bosnie-Herzegovina naar Peje (of Pec), Kosovo

Voor ons gevoel waren de kussens bergen, daardoor hebben we niet echt best geslapen. Als we dan maar even een warme douche willen nemen om wakker te worden lopen we weer tegen de te kleine boiler aan. Je red het gewoon niet om je snel te douchen met warm water. Daarna gaan we ontbijten, we lopen het restaurant binnen en de man vraagt wat we willen. Tja ontbijt, yes what do you want? Waarop wij maar vragen wat de keus is. Vooral eieren, ik neem een omelet en Sander spiegelei. Daarbij een koffie en een thee, sinasappelsap kan niet krijgen we te horen.

Als we onze eitjes op hebben en ik mijn best heb gedaan op de koffie (niet te pruimen) pakken we onze spullen in en vertrekken. De lucht is blauw en onze regenkleding hebben we opgeborgen. Toch duurt het niet lang voor we weer in de wolken terechtkomen.

In het begin gaat het nog wel, dunne bewolking geven het geheel net een beetje een mysterieus tintje. Maar als de bewolking dikker wordt en dan ook nog eens het asfalt stopt wordt het toch even goed opletten. Gelukkig komen we al snel aan de andere kant van de berg en komen we weer uit de wolken, niet veel later begint het asfalt ook weer en zoeven we de berg af.

Nog voor de lunch steken we de grens van Montenegro over. Bij de eerste stad stoppen we om de kaart te bekijken. Volgens mij gaan we redelijk binnendoor rijden en komt er voorlopig geen stad meer, misschien wijs om hier te eten? Terwijl wij over de kaart gebogen staan komt er een man van de vuilniswagen met 2 paaseieren aangelopen. Hij doet zijn best zich te verklaren, het komt erop neer dat wij 2 paaseieren krijgen. Ik loop dan maar naar de bakker, haal een brood en midden in het dorp gaan wij brood met ei eten. De mannen van de vuilniswagen zitten schuin tegenover ons in hun cabine een hele zak met eieren weg te werken. Als wij gaan lunchen komt er een puppie aangelopen. Het beestje loopt te piepen en ik geef hem wat aandacht.

Ik heb vrienden gemaakt voor de lunch. Als wij willen vertekken begint het beestje weer enorm te piepen, best zielig maar mee kan hij toch echt niet.

We rijden binnendoor op een gele weg volgens onze kaart, die blijkt door een national park te gaan. Naast deze brug kun je ook met een kabelbaan heen en weer!

Verder kun je raften maar dat geld voor bijna overal hier. De hele dag al rijden we door de bergen, afwisselend van 600 meter tot 1350 meter hoogte. De uitzichten zijn onderweg dan ook vaak prachtig.

Als we Montenegro bijna uitgaan maken we nog even een pauze. We eten een snoepje kijken nog even op de kaart en gaan weer door. 10 kilometer verder bedenk ik me opeens dat ik geen sleutels meer heb! We stoppen en ik bekijk Sander zijn topkoffer, die heb ik met mijn sleutels geopend. Het slotje hangt open. We zijn waarschijnlijk gaan rijden met de sleutels bungelend aan het hangslot en die zijn er dus ergens uitgevallen. We keren om en rijden rap terug. Uiteraard geen idee waar precies de stop was, we weten alleen dat hij voor een doodenge tunnel van 1 km lang was. Die tunnel is niet verlicht en omdat de zon zo fel schijnt ben je de halve tunnel al door voordat je ogen aan de duisternis gewend zijn. We rijden een tweede keer door de tunnel en vinden uiteindelijk de sleutels midden op straat. Nog een mazzeltje. We keren weer om en gaan voor de derde keer door de tunnel.

Vanaf nu gaat het berg op, berg op en nog hoger. Ik stop om door te geven dat we op 1400 meter zitten, dan op 1600 meter en als we bij de grens staan zitten we op 1750 meter.

We stempelen onze paspoorten weer af en hopen maar dat onze eindbestemming, zo een 20 km na de grens toch op zijn minst iets lager ligt. Eerst klimmen we nog even verder, we halen de 1800 meter en dan komen we bij de Kosovo grens.

Net voor de grens moeten we een verzekering kopen (minimum 15 dagen en dat voor een landje wat waarschijnlijk nog kleiner is dan Nederland). Daarna kunnen we het land in en dan zien we tot onze vreugde in het dal het stadje liggen. Bovendien is aan deze kant van de berg alle sneeuw verdwenen. Ook in Montenegro was de temperatuur vaak heerlijk (ligt eraan welke kant je op reed) maar in Kosovo is het nog net wat lekkerder. We slingeren ons een weg omlaag tot we in Peje aankomen. De camping die er volgens de kaart moet zijn vinden we niet maar uiteindelijk komen we bij een hotel waar de eigenaar super Duits spreekt. De kamers zijn netjes en uit het naastgelegen restaurant komen heerlijke geuren. Snel zetten we onze spullen op de kamer en gaan naar het restaurant. De eigenaar helpt ons met de bestelling, we nemen een salade, pizza en typische Kosovo schotel. Domme ons twee toch, hebben we nu nog niet geleerd dat je in deze landen voor 1 persoon moet bestellen?

Alleen de sla al is een volledige maaltijd, als mijn pizza komt wil ik eigenlijk meteen zeggen doe die maar in een doos die eten we morgen wel. Ik worstel me door 3 stukjes pizza en eet nog wat van Sander zijn schotel. Sander eet de rest van zijn schotel maar dan zijn we beide volledig plof. Ons biertje nemen we even mee naar buiten, in de tuin lopen namelijk allerlei beesten. De eigenaar heeft moeflons en een hert. Vooral het hertje is tam, het beestje komt eraan gerend en is zeer geinteresseerd in onze schoenen.

Blijkbaar was de straat gepekeld en het dier likt nu het zout van onze schoenen.

Als we ons biertje op hebben gaan we terug naar onze kamer, beide voelen we ons tonnetjes rond, voor het lekkere hebben we teveel gegeten maar wat was het allemaal lekker!