De zoektocht naar een hotel

Van Akcakoca, Turkije naar Ankara, Turkije

De lucht is grijs maar het is droog. Snel dus maar inpakken en ontbijten want anders wordt misschien de tent weer nat. Bij het afrekenen is helaas meneer van de camping er niet. Een jonger iemand van het hotel is er wel. Ik geef hem de 30 lire en hij brabbelt iets in het turks en steekt 1 vinger op. Voor 1 persoon? Echt niet! Ik zeg dat ik geen Turks kan maar dat meneer heeft gezegd 15 per persoon. De jongen wijst dat ik moet wachten en loopt weg, dan komt hij terug en wijst op het 10tje hij wil nog een tientje. Echt niet gast 30 is 30! Als ik voet bij stuk houd is het goed. Wat is dit nu? Als later meneer komt gaan we nog even afscheid nemen en zeggen we dat we het geld aan een collega gegeven hebben. Dat is prima zegt meneer.

Vandaag rijden we het binnenland in. In het begin gaat dat via de hoofdwegen. We komen door Duzce en daarna Bolu. Vooral die laatste stad vinden we erg appart. In het midden van de stad staan opeens deze treinen.

Daarnaast is een soort kermisje, er is een park, picnic tafels en natuurlijk de niet te vergeten plasticen kinderspeeltuin in knallende kleuren.

Als we Bolu uit rijden is opeen ook de middenberm heel mooi gezaaid met tulpen.

Dat duurt ongeveer maar een meter of 500 en daarna is het gewoon weer onkruid in de middenberm.

We gaan verder het land in en de bergen in. De dorpjes worden kleiner en de huizen worden armoediger.

Zullen die mensen het niet verschrikkelijk koud hebben in de winter? We zitten op 1200 meter hoogte en die houten planken kieren overal! Toch trekt deze omgeving ons meer. De kleinere dorpen en ook de smallere wegen zijn een heel stuk leuker rijden. Alleen de sporadische turk op de weg voor ons is soms nog een beetje vervelend. Het maakt niet uit hoe aftands of nieuw hun auto is ze kruipen stuk voor stuk de berg op. Zo langzaam kunnen we helemaal niet rijden!

Ondertussen is het weer ook een stuk beter geworden, landinwaarts is de lucht blauw met her en der een wolk. De temperatuur stijgt en daarmee ook ons humeur. We lunchen ergens langs de kant van de weg en terwijl wij zitten te eten stopt er nog een auto. Eruit komt een man met 2 kinderen. De man komt een praatje maken. Dat is niet een heel lang praatje want meneer praat enkel Turks. Hij zwaait en gaat weer verder.

Omdat het zondag is trekken blijkbaar ook veel mensen de stad uit. Overal zitten gezinnen te picnicken. Ik herken het van Cuba, daar zaten ook hele gezinnen onder de brug naast een riviertje. Zo ook hier, en parkeren, dat kan overal. Een kwestie van de motor uitschakelen en uitstappen!

Een stuk voor Ankara zitten helemaal veel gezinnen te picnicken. Zij zitten beneden bij het water terwijl wij de bergen bekijken. Er zitten hier grotten in de bergen!

Uiteindelijk komen we aan in Ankara, de stad is een stuk rustiger dan Istanboel. We rijden linea recta naar de enige camping die Garmin kent. Op de aangegeven locatie zit echter geen camping maar een nootjeszaak. Ik probeer te vragen naar een camping maar stuit weer op een taal probleem. Dan maar een hotel die in de lonely planet staat. Daar aangekomen worden we ook niet bijster vrolijk en ook deze meneer van het hotel spreekt enkel Turks. We rijden naar een camping die in de OSM kaarten staat net buiten Ankara. Maar ook deze camping bestaat niet. We stoppen langs de weg om te overleggen wat we nu gaan doen en meteen even een foto te maken van het bord wat ons toch lichtelijk verbaasd.

Een max snelheid van 82? Hoe kun je dat aflezen in je auto?

We besluiten opzoek te gaan naar internet om via bookings.com een hotel te boeken. Eerst rijden we nog naar een ander hotel uit de lonely planet. Die heeft echter zijn prijzen verdubbeld! Dan maar door naar het internet cafe. Ook deze man spreekt geen Engels maar hij snapt dat we willen computeren en legt op tafel het geld neer wat het kost. 1,50 voor een uur, is prima meneer. Wij nemen een computer en boeken een hotel. Op de site staat dat het hotel in de betere buurt ligt en free parking heeft. Prima een parking is iets wat we graag hebben voor onze motoren. Wij boeken het hotel en gaan opweg. 1,5 kilometer later rijden we door een smal straatje en zien ons hotel. Eerst even binnen vragen waar de parking is. Ook hier geen Engels maar de parking wordt me aangewezen, die is voor de deur gewoon op de stoep! Er zit niets anders op, we parkeren de motoren op de stoep en halen alle softluggage en straps van de motor. Dat is een heel karwij en morgen moet alles er weer op maar voor geen goud dat we alles op de motor laten zitten in het centrum van Ankara gewoon op straat! Ook bij Sander halen we de topkoffer eraf en de binnentassen uit de koffers enkel de tasjes met reserve spullen zitten nu nog op de motor en we hopen maar dat iedereen van de motoren afblijft en dus niet ontdekt dat mijn zadel los zit op de motor.

Voor ons diner hoeven we gelukkig niet ver te lopen. Zodra de spullen op de kamer staan gaan we naar het restaurant naast het hotel. Ook hier wordt enkel Turks gesproken maar meneer doet het wel slim, we moeten meteen meekomen en hij schept een voor een uit alle bakken een schepje zodat we kunnen zien wat het is. Ik neem iets met aubergine en Sander gaat voor de kebab. Beide smaken uitstekend! Met volle magen lopen we nog een rondje door de straten voor we terug gaan naar ons hotel.