Turkije!

Van Alexandroupoli, Griekenland naar Sahilköy, Turkije

Als we net ons bedje uit zijn begint het te regenen. Binnen 5 minuten staat het water in de voortent. We besluiten meteen Vaude nog eens te mailen dat de tent echt te erg is voor woorden. Gelukkig houdt de regen na het ontbijt wel op maar de tent moeten we alsnog nat inpakken.

Op het laatste beetje benzine rijden we naar Turkije. Griekenland verlaten gaat soepel, gewoon bij 1 hokje je paspoort laten zien en dan ben je klaar. Turkije in daarvoor moet je langs 4 hokjes. De eerste schrijft je kenteken op, de tweede is paspoort en visum, de derde is motorpapieren, groene kaart en paspoort en de vierde is nog eens je motorpapieren. Maar als we ze alle 4 gehad hebben mogen we Turkije in.

In Turkije stoppen we bij het eerste tankstation wat we zien. Daar staat ons een verrassing te wachten, de benzine is hier net zo duur als in Griekenland! We hebben geen keus gooien de motoren vol en rijden door.

Onze geplande route blijkt een soort snelweg te zijn. Dubbelbaans, gescheiden rijbanen en recht vooruit. Rete saai dus. Sander heeft er genoeg van en slaat ergens af. We slingeren over kleine weggetjes en komen terecht in een klein dorpje. Wat ze daar met de weg hebben uitgespookt geen idee, maar het lijkt of er minstens en dozijn bommen op ontploft zijn! Als we het dorpje uit zijn stoppen we bij een waterbron om te lunchen.

Hierna moeten we toch maar weer de hoofdweg op anders halen we Istanboel nooit.

We rijden en rijden over de hoofdweg tot we opeens een politieman op de weg zien staan. Een paar auto's voor ons wordt na de zijkant gebonjourd. En wij ook! De politieman begint met de auto voor ons. Wij maken ook vast onze tanktassen open. Hij komt eraan en vraagt rijbewijzen. Die geven we. Mevrouw van de auto voor ons loopt naar de politieauto en komt met een briefje terug. We gaan toch geen boete krijgen? Zover wij weten hebben we langzamer gereden dan alle andere auto's.

Na voor ons gevoel een eeuwigheid krijgen we onze rijbewijzen terug. De politieman vertelt ons dat ons maximum 100 is. Ik dacht 90 maar goed ik bedank hem en we vertrekken.

In Istanboel gaan we eerst naar de DHL, eens uitzoeken of we een pakket naar DHL Ankara kunnen sturen en het daar ophalen. Ja zegt de DHL dat kan, als je de track en trace code hebt moet je wel ff contact opnamen met customer service om ze in te lichten dat het pakket eraan komt. Wij krijgen het adres van DHL Ankara mee.

Omdat we met het rijden naar DHL al meer van Istanboel gezien hebben dan ons lief is besluiten we de stad meteen te verlaten. Dat gaat niet soepel. De ene verkeersopstopping na de andere. Dan opeens zitten we op een 6 baans weg die het water overgaat naar Azie. De linker 3 zijn voor OGZ en de rechter voor HGZ of zoiets. Geen idee wat het betekent. De brug is tol maar waar moeten wij heen. We besluiten de derde baan van rechts te nemen. Voor de tolpoorten ontstaat een mega chaos. Iedereen wil last minute nog even van baan wisselen en dan staan wij opeens bij de camera's om de brug op te rijden. Op het beeldscherm verschijnt 3,40 lire en het groene licht. Wij rijden door. Voor de 6 rijbanen zijn een stuk of 12 tolpoorten, na de tolpoorten wordt je dus weer een trechter in geduwt en stokt alles. Het verkeer in Istanboel doet niet onder voor Nigeria. Chaos alom en niemand gunt de ander een millimeter. We veroveren een plaatsje op de rijbaan en dan gaan we het kanaal over.

Ook aan de Azie kant is het verkeer niet veel beter, we rijden 2 rijen dik op 1 rijbaan iedereen doet maar wat en het getoeter is niet van de lucht. Op de snelweg staan ook hier straatverkopers. Zo staat er een meneer met een volledige boom aan trossen bananen, een man met liters water, en dat alles niet op een karretje, nee hoor ze hebben gewoon hun winkeltje gebouwd tussen de linker en de middelste rijbaan! Snel de stad uit en naar rustigere oorden.

We rijden naar de camping die in Garmin staat. Meneer komt er meteen aan als we aankomen. Hij roept wat van de jongeren die op het terein staan die vertalen voor ons. Er is hier een groep studenten ze zeggen meteen dat ze een feestje bouwen vanavond. Geen probleem, wij zetten onze tent erbij en kunnen dan aan tafel. Meneer heeft avond eten voor ons geregeld. Met volle magen kunnen we dan bij het kampvuur gaan zitten.