Wanneer gaat de zon schijnen?

Van Sahilköy, Turkije naar Akcakoca, Turkije

Alweer worden we wakker met het geluid van regen op de tent. Wanneer gaat die zon nu eens schijnen? Is het omdat onze tent zo lek is als een mandje dat het om de haverklap moet regenen? Ik stap de tent uit en constateer dat we op een klei bodem onze tent hebben gezet. Binnen mum van tijd zijn mijn zolen een paar centimeter dikker en breder. Geen goed begin van de dag dus.

Met verzwaarde schoenen ontbijten we eerst en ruimen dan de tent op. De vrouw van de camping komt langs en nodigt ons uit voor de thee. Dat is iets wat je natuurlijk niet mag afslaan dus zodra we alle spullen hebben ingepakt gaan we thee drinken.

Met een theetje achter de kiezen gaan we op pad. Het terrein van de camping is behoorlijk bobbelig en met al die klei wordt het niet makkelijker rijden. We glibberen het terrein af en gaan op zoek naar een tankstation. De weg gaat langs de zwarte zee af, even kijken of die echt zwart is.

Niet dus!Bij de Shell proberen we weer een kaart te kopen. Ook deze keer zonder succes. Ze verwijzen ons door naar de bookshop in Sile. Daar rijden we dan ook maar even langs. In Sile vinden we de bookshop maar ook die heeft niet echt een gedetaileerde kaart. Wel eentje met de hoofdwegen en die nemen we maar alvast mee om toch een idee te krijgen van wat waar ligt.

De volgende halte wordt weer een tankstation, ik zie dat ze er WiFi hebben. We stoppen en controleren even onze mail. Helaas nog altijd geen reactie van Vaude. We pakken weer in en rijden verder.

De wolken om ons heen worden grijzer en grijzer, we zullen toch niet nog een bui over ons heen krijgen?

We lunchen ergens langs de kant van de weg en kijken naar de wolken, welke kant gaan ze op? Waar blijven we droog? We besluiten langs de kust verder te gaan en als het gaat regenen dan zien we wel of we oost of zuid gaan.

In Turkije zijn ze groots aan het uitbreiden. Iedere D weg wordt een tweebaans weg met gescheiden middenberm. Het lijkt op een snelweg. Best jammer want die smalle kronkelwegen zijn veel leuker. De regio waar we nu rijden zijn ze druk bezig met de uitbreiding, soms rijden we op de nieuwe weg en soms op de oude. Ook lijkt het net of ze door het hele land nieuwe speeltuinen hebben aangelegd. Dat plastic zal toch niet lang zulke felle kleuren houden?

Uiteindelijk vinden we het om 15 uur wel welletjes geweest. We zijn in het laatste kust plaatsje voor we land inwaarts moeten richting Ankara en hier zitten nog een paar campings. We hebben mazzel en we vinden eentje niet ver van het centrum die er prima verzorgt uitziet. En meneer spreekt zelfs Engels! We zetten ons tentje neer en gaan de zwarte zee nog maar even bekijken.

De camping ligt aan de zwarte zee en heeft een prive trap de rotsen af.

Daarna lopen we het stadje door en eten bij een kleine kebab zaak. Een menu hebben ze ook hier niet dus ik loop met de meneer van de zaak naar buiten en wijs naar de plaatjes. Doe die maar en die maar. Twee borden doner later lopen we weer terug naar de camping. Tijd om eens te kijken welke weg we morgen gaan nemen.