Geen idee

Van Doirani, Griekenland naar Alexandroupoli, Griekenland

Geen idee wat voor titel ik deze blog moet geven dus we beginnen maar zo. Het is weer redelijk bewolkt maar droog. Als ik het hotel wil verlaten om brood te halen komt het vrouwtje van het hotel al weer aangesneld. Kalimera! Even glimlachen en maar doorlopen, ik versta haar verder toch niet. Ik loop naar het winkeltje om de hoek. Die wordt gerund door een opaatje. Bread? Vraag ik en dan, Brot? Maar meneer kan geen Duits of Engels, hij wijst dat ik een rondje door de winkel moet lopen en voorzichtig slalom ik tussen de kratten die her en der op de grond staan. Meneer heeft groente, fruit, pasta en van alles en nog wat, behalve brood. Ik verlaat de winkel en zoek verder. Ik ruik een bakkerij maar waar zit hij? Ik loop verder en ruik niets meer, tijd om om te keren dus. En dan op de terugweg vind ik de bakkerij. Ook hier geen Duits of Engels maar aanwijzen werkt ook prima. Nu de brood missie geslaagd is kunnen we ontbijten.

Na het ontbijt laden we alles weer op de motor en nemen afscheid van mevrouw, handenwringend staat ze naast ons, zo'n grote motor kan ik dat wel? Ze biedt ons nog eens koffie aan maar dat slaan we af, dan moeten we toch zeker wel een paasei meenemen, we zoeken er beide een uit en bedanken mevrouw, nu is het toch echt tijd om op te stappen en weg te rijden.

Eerste halte is het tankstation, daar staat ons een verrassing te wachten. De benzine is hier 1,67!!! En dat terwijl het 10 km verderop in Macedonie 1,10 is! We slikken de bittere pil en gooien de motoren vol.
Onderweg komen we langs velden met klaprozen, best een mooi gezicht zo tussen het groene graan.

Het eerste deel is de weg ook nog erg slingerachtig, soms volgen de bochten elkaar zo snel op dat je bijna duizelig wordt. Maar dan houdt het inees op en komen we op een lange, saaie, rechte weg. Zo cruisen we door naar de kust. Onderweg stoppen we even voor een plas pauze, als we verder willen gaan zie ik opeens Sander zijn sleutelbos op de tent liggen (een beetje tussen de tent en topkoffer geklemd). De grote vraag is nu, rijdt hij al vanaf het tankstation rond met zijn sleutels gewoon achterop liggend? Best knap want we zijn al ruim 2 uur aan het rijden!

Aan de kust ligt een grote plaats. Net voor we de stad inrijden staan we voor een rood stoplicht. Dan opeens horen we harde piepende remmen en ze komen steeds dichterbij. We zetten ons schrap en durven niet in de spiegels te kijken. Dan stopt er tussen ons in, een gozertje met zijn vriendin achterop een klein crossbrommertje. Ik ben zo pissig dat ik hem straal negeer. Sander verteld hem dat hij een idioot is, of het doorgekomen is weten we niet. Waar komen we vandaan willen ze weten? Nederland zegt Sander. Ahh holiday. Het stop licht springt op groen en het eikeltje wil showen met zijn motor. De prutser laat zijn motor af slaan en vriendin en hijzelf liggen bijna op hun plaat. Sander en ik trekken rustig op en rijden hem links en rechts voorbij. Dat kan hij blijkbaar niet zo goed hebben want in onze spiegels zien we hem een kleine wheely maken.

Onze eerste pogingen een restaurant te vinden lopen op niets uit. Wel komen we deze indrukwekkende brug tegen.

Een stukje verderop vinden we dan toch een restaurant. Meneer staat al op straat als we aan komen rijden, kom hier eten, kom hier. God wat haten wij dat geleur.

Tegen beter weten in gaan we bij meneer eten, de kaart heeft een droevige selectie. Ik vraag naar het menu van de dag wat op de kaart staat. Even later komt de man terug, weten we al wat we willen bestellen? Nou meneer ik had toch net gevraagd naar het menu van de dag? Oh ja, dat hebben we niet vandaag. We hebben bijna de neiging om op te staan maar bestellen dan maar de meat variety for 2 (geen idee wat voor variety maar dat ontdekken we dan wel) met een portie friet. De friet staat bij de appetizers en jahoor eerst komt de friet en als we die op hebben de vlees schotel met een fles ketchup. De vleesschotel is groot zat maar echt super is het allemaal niet. Toch vult het de maag dus kunnen we erna weer verder. Wel nadat ik eerst nog even een discussie met meneer moet voeren over het feit dat hij dingen op de rekening zet die we niet gevraagd en niet gebruikt hebben. Als hij daarna ook nog te weinig wisselgeld geeft kan hij de fooi vergeten.

De rechte weg vervolgt zich helemaal tot aan Alexandroupoli. Onderweg zitten we op een recht stuk weg, zonder zijstraten, zonder voetgangers oversteek, zonder iets maar wel met stoplicht. Een rood stoplicht. We testen onze remmen en redden het net om voor het licht stil te staan. Terwijl wij netjes staan te wachten op groen, rijden er 2 auto's ons voorbij, ze minderen niet eens vaart maar tetteren zo door het rode licht.

In Alexandroupoli bekijken we eerst de gemeente camping en daarna nog een kleinere die ik zag liggen langs de weg. We blijven bij de kleinere, de vrouw laat ons zien waar we de tent kunnen opzetten, we krijgen de sleutel van het wc hokje en de code voor het internet. Helaas is het internet wel erg instabiel, mail lezen lukt en we krijgen 2 mailtjes de deur uit geperst, daarna is het over met de connectie.