Parc du grote teleurstelling

Van Faranah, Guinee naar Faranah, Guinee
Ondanks het feit dat het totaal niet afkoelde in de kamer heb ik toch best goed geslapen. Deze keer helaas Sander wel wat minder. We halen ontbijt en vertrekken. Eerste halte is de prefecture, daar moeten we vragen voor het Parc du haut Niger waar we heen willen. Wij stoppen bij de prefecture maar daar is niemand. Ik vraag wat mensen op straat en krijg 2 wegen door die naar het perk lopen. Eerst dan maar terug naar Faranah op zoek naar wc-papier, jam, chocopasta en water. Enkel het laatste kunnen we vinden bij de boutiekjes.

Met beide 9 liter water in de topkoffer vertrekken we naar het park. Onderweg worden we gestopt door iemand die beweerd iemand van het park te zijn. We moeten hem maar volgen naar Sidakoro.

Eigenlijk moeten we naar Somoria, daar schijnen chimapnsees te zijn maar volgens de lonely planet is het pad er naar toe niet te doen. De man op de brommer zegt ook dat de weg naar Sidakoro prima is en naar Somoria een beetje aan het vervallen, maar op de motor nog wel te doen. Ja ja die kennen we hier. De prima weg is namelijk al gravel en met een aantal grote plassen en soms wat modder spannend genoeg. Laten we Somoria maar niet doen.

We bedanken de man maar rijden door. Tot we bij een kruising komen. Garmin kent al lang onze wegen niet meer en plaatsnaambordjes die kennen ze hier niet. Wachten dus tot de 2 mannen voorbij komen om ons de juiste weg te wijzen.

Aangekomen bij het park begint het feest. Toegang voor 1 dag per persoon kost 50.000 GNF, voor de motor is de toegang 100.000 GNF. Een gids kost 150.000 GNF en camperen kost 50.000 GNF per persoon. Tel erbij op dat het park gesloten lijkt te zijn. De gebouwen die er staan zijn allemaal opengebroken en leeggehaald. Wij hebben dus totaal geen zin om hier te blijven. Ergens in de modder ben ik ook al onderuit gegaan dus Somoria zien we al helemaal niet zitten. Als we echter willen omkeren zegt de man nee je bent het park in je moet nu die 50.000 per persoon betalen. Dat van die motor zegt hij nu niet. Na een lange discussie (die vooral lang duurt omdat wij geen frans kunnen en hij geen engels) betalen we toch maar 100.000 GNF. We hebben het gevoel als of we in de maling genomen worden, dit park is al lang vergane glorie.

Nu we dan toch betaald hebben maken we er een wandeling ook. Eerst even lunchen en daarna korte broek aan en een wandeling over de paden. De paden gaan echter al snel over in een jungle en dan is er geen doorkomen meer aan. Het laatste pad is wel breed en goed begaanbaar en dat leidt naar het dorpje wat erbij zit. Daar lopen we ook nog even heen en dan is het toch echt tijd om terug te gaan.

We nemen hetzelfde geitenpad terug naar Faranah, deze keer geen gids om de weg te wijzen dus het is maar goed dat we Garmin hebben en de blauwe lijn terug kunnen volgen. Terug aangekomen in Faranah zoeken we een ander hotel. Dat vinden we maar het is wel wat duurder. Eerst maar rondje Faranah dus kijken wat er nog meer is en even tanken. We komen tot de conclusie dat er niet veel meer is (wel hele mooie drempels waarop ik steeds met mijn standaard over de drempel schraap) en ook geen benzine. Terug naar het wat duurdere hotel dus. Daar worden we verwelkomt met een koud biertje. Daarna mogen we een kamer uitkiezen (we eindigen in de luxe villa) en nemen we een douche. Vervolgens is het avondeet tijd. Bij het hotel kun je niet eten en het dichtstbijzijnde restaurant is ook een aardig stukje lopen. We lopen er toch maar heen en krijgen de keus uit kip, kip met erwten, kip met friet of kip met spaghetti. Doe ons dan maar een kippetje met friet. Ze vraagt nog 2 borden, ja 2 borden. Waarom ze dat vraagt is ons een raadsel want delen is echt geen optie. Voor een persoon is het zelfs al aan de magere kant. Het kippetje had amper vlees en de frietjes kon je tellen. De saus was wel erg lekker.