Buffels!

Van Centurion, Zuid Afrika naar Gabarone, Botswana
We gaan een weekendje op stap. Na ons ontbijt is het dan ook tijd om de spullen te pakken. De BMW koffers die we meenemen lijken groot maar dat blijkt schijn te zijn. Nog altijd zijn de koffers tot het nokje toe vol als we vertrekken en dan is het maar voor 3 dagen! Dat komt omdat de wand van die koffers al een paar cenitmeter dik is, er overal rare uitsparingen zitten (voor de uitlaat en knipperlichten) waardoor je ze niet lekker kan vullen en dan heeft Don ons ook nog even zijn gereedschapssetje meegegeven voor het geval dat. We pakken het setje uit de topkoffer, oef die is zwaar. Dan eens kijken wat erin zit: een halve liter water, 3 bandenplaksets, WD40, een spuitbus tyre repair, zwaar gereedschap en ga maar door. In totaal weegt het pakket zo een 5 kilo en neemt de halve topkoffer in beslag. Het water gooien we eruit, de rest nemen we maar netjes mee.

Om 9:30 zijn we klaar voor vertrek. We stappen beide op de BMW en daar gaan we. We rijden de kortste route naar Gabarone, de navigatie stuurt ons langs een dam.

Het water in deze dam schijnt zo vervuild te zijn dat ze het niet meer mogelijk is er drinkwater van te maken, er zit zoveel alg in dat het water helemaal groen ziet.

Sander geeft altijd hoog op over het zadel van de BMW's. Iedere keer als we dan ook iemand staand tegenkomen op de motor op asfalt vragen we ons af waarom ze dat doen, een pijnlijke kont kunnen ze toch niet hebben? Onderweg beginnen we het te begrijpen, op een 1200GS kun je wel degelijk een zere kont krijgen! We weten gewoon niet meer hoe we moeten zitten! We schuiven over het zadel, Sander gaat soms staan, het is weer ouderwets doorzetten.

We lunchen onder een boom voor het bord einde asfalt. Wat is dit nu, gaan we gravel doen? Hebben we daar wel zin in met de BMW? Sander kijkt nog eens in de navigatie maar die vindt dat dit asfalt is. Vandaar dat hij deze route nam. Na de lunch stappen we dan maar weer op de motor en gaan het gravel op. Vanaf het begin af aan zijn ze erg kwistig geweest met redelijk grote stenen, vooral in de bochten moet je dus goed opletten dat je er niet een verkeerd raakt. Toch is de weg niet al te slecht en al snel hebben we weer een vaartje van 80 over gravel. Dan komt er opeens een poel zacht zand. We zwieren ons een weg erdoorheen, beide hebben we het nu een paar graadjes warmer. Dit gaat toch niet veel vaker nog gebeuren he? Als we iets niet willen is het met deze motor onderuit gaan!

Het gravel gaat verder, tot we bij de poort van een national park komen. Meneer gaat dit pad naar Botswana? Ja zegt de man maar hier in een national park en jullie mogen er dus niet doorheen. Hij wijst ons de omweg die we moeten nemen. Er zit niets anders om, Sander keert en we nemen de zijweg.

Onderweg loopt iemand zijn koeien uit te laten.

De mannen doen echt totaal geen moeite om de koeien een kant van de weg op te drijven, we moeten er dus midden tussendoor. Een paar koeien vinden het geluid van de BMW helemaal niets en schieten voor de motor van links naar rechts de weg over. Hun kleine kalfjes rennen mee. Sander moet dus regelmatig een nogal abrupte stop maken als een koe zichzelf weer eens de bocht om hoekt. Uiteindelijk komen we door de kudde en kunnen weer vaart maken.

De volgende stop zijn de buffels. Ze staan redelijk dicht langs het hek.

Helaas als wij stoppen en een foto genomen hebben gaan ze opeens allemaal achter bomen staan. Terwijl wij de Olympus tevoorschijn halen verstoppen de buffels zich. Het wordt dus zoeken naar een geschikte plek om de beesten nog op de foto te zetten. Bij het foto's maken leun ik tegen het hek. Pas op zegt Sander schrikdraad, maar ik heb het hek ondertussen al een paar keer aangeraakt zonder iets te merken. Ik zie weer een gaatje vanuit waar de buffel zichtbaar is, mik de camera, en klats krijg nu wel degelijk een klap van dat hek! Sander kan er wel om lachen, ik zei het toch? Ach ik ook wel, schrikdraad is natuurlijk niet echt pijnlijk het geeft enkel een vervelende schok.

Als we bij het asfalt komen is het nog maar een klein stukje naar Botswana. We zoeven naar de grens parkeren de motor, pakken onze papieren en gaan het hok in. Ons noodpaspoort wordt soepel gestempeld voor Afrika uit. Bij de politie willen ze ons kenteken weten, ik geef het kopie van de motorpapieren wat we bij ons hebben maar dan constateren Sander en ik tot onze schrik dat die niet van deze motor zijn! Ik zeg tegen de agent dat hier het kenteken niet opstaat, loop naar buiten onthoud het kenteken en vertel de agent het kenteken. Ondertussen is er zoveel tijd verstreken dat de agent gelukkig niet meer schijnt te denken aan onze verkeerde motorpapieren. We mogen Zuid-Afrika uit. Snel haal ik het kopie van de motorpapieren uit de stapel papieren die Don ons heeft meegegeven voor de grens. Dan maar proberen zonder motorpapieren Botswana in te komen. We stoppen bij Botswana en gaan weer eerst ons paspoort stempelen. Dat gaat lang zo soepel niet, de vrouw heeft nog nooit een noodpaspoort gezien, ze roept de baas erbij en ook die moet eerst ons paspoort bestuderen. Ik vertel dat onze paspoorten gestolen zijn en dat we wachten op onze nieuwe. Na lang wachten krijgen we eindelijk onze stempel, we zijn Botswana in. Nu enkel nog de road fund, permit en verzekering. Die mannen vragen niet eens om iets te zien. Ze kopieren het kenteken van een briefje wat ik van de immigratie heb meegekrgen (en ook die vroegen niets van de motor), betaal het vereiste bedrag en krijg een bewijs van betaling. We zijn Botswana in.

We moeten nu nog een klein stukje verder naar Sanitas, het bedrijf van Kent zijn familie. Daar viert Hannah vanmiddag haar verjaardagsfeestje. Samen met 8 vriendinnen heeft ze een tropisch eiland feest, een luchtkasteel, een zwembad, een dikke grasmat en wat muziek en de meiden vermaken zich uitstekend. De tafel staat bezaaid met pizza, snoep en chips. Wij mogen ook wel het zwembad in duiken, maar we besluiten het water maar aan de meiden over te laten. Het moment van de taart breekt aan.

Ze hebben een mooie chocoladetaart gemaakt versiert met snoepgoed. Het duurt even om alle kaarsen aan de steken (iedere letter van happy birthday is een kleine kaars) maar dan mogen we zingen en blaast Hannah de kaarsen uit. Iedereen krijgt een stuk chocolade taart. Daarna liggen de meiden zo weer in het zwembad. Nu de verkoelende duik worden de cadeautjes uitgepakt en dan worden de meisjes een voor een opgehaald.

Wij schuiven door van het ene feest naar het volgende, het is vandaag het kerstfeest voor het personeel van Sanitas. Sander en ik mogen aan de slag, wij gaan de bediening in. Sander staat met Kent achter de bar, ik met Matthias, Ann en de moeder van Kent en Matthias achter het buffet.

Sander deelt alcohol uit en ik rijst of pap (een dikke kleverige brei van maismeel). Vooral die laatste is hard werken, het lijkt wel klei maar de mensen zijn er gek op. Als we iedereen 1, 2 of zelfs 3 keer bediend hebben nemen we zelf wat. Nu moet ik toch ontdekken wat er zo bijzonder is aan de pap. Ik proef wat maar weet het nog steeds niet, een stuk klei. De kip en de worst zijn wel fenominaal. We eten met smaak maar moeten dan al snel weer aan de slag. Ik verhuis nu naar de bar zodat Kent ook een beetje mee kan feesten. De mensen kunnen erg snel drinken, ik heb het blikje nog niet uitgedeeld of ze staan weer in de rij. Iedere paar seconden mogen we onze hand in een bak ijswater stoppen. Al snel voelen we niets meer. Rond een uur of 8 zijn de frisdranken bijna op. Omdat Hannah naar bed moet verlaten wij de bar, nemen afscheid van het personeel en rijden mee met Katja naar huis.

Als we ons nieuwe slaapplek bewonderd hebben en Hannah in bed ligt kletsen we nog een tijdje met Katja en later ook met Kent als hij thuiskomt van het feestje. Om 23:30 zeggen ook wij goedennacht en verdwijnen richting ons boomhuis.