We zijn toch zeker Sinterklaas niet

Weer een dagje Kinshasa, Democratische Republiek Congo
Eerst maar eens uitslapen na die vermoeiende rit van gisteren. Daarna rustig ontbijten en bedenken wat we vandaag allemaal moeten doen. We besluiten de ochtend te besteden achter de laptop. Mail checken, blog bijwerken en ook maar meteen kijken of we ergens in Zuid-Afrika banden heen kunnen laten sturen.

In de middag lopen we een klein rondje, bij de Total eens kijken wat voor olie ze hebben. Helaas niet de gewenste olie. Daarna naar de supermarkt. Onderweg zien we een restaurantje. Daar lopen we meteen ook even langs. We spreken af er 's-avonds terug te komen om te eten. Een hele kip en 2 porties friet zijn 15.000 franc zegt mevrouw. De bier prijzen hangen aan de muur dus dat is makkelijk.

Daarna doen we een poging een pin automaat te vinden. Op internet lazen we dat de Biac en de Bank International de Credit Meastro zou moeten accepteren. We gaan maar eens proberen weer met onze bankpassen geld te pinnen want ik zag dat met de credit card geld pinnen 15 euro per transactie kost en in Kameroen zelfs 25 euro per transactie! Hopelijk is het met de bankpas minder duur maar die wordt helaas vaak niet geaccepteerd.

We banen ons een weg per motor door Kinshasa. Dat valt vies tegen. De meeste straten waar Garmin ons doorheen stuurt zijn amper een weg. Een grote gatenkaas van keien opgevult met zand. Als er ergens asfalt ligt is er meteen een grote parade mensen en busjes die van links naar rechts schieten. Het kost ons ruim een half uur om de 3 km naar de bank af te leggen. Komen we aan bij de bank blijkt er geen pin automaat te zijn bij deze vestiging!

Sander is er nu helemaal klaar mee, we besluiten dan maar eerst naar Jai van Services Air Cargo te gaan. We maken er een praatje over onze aankomende vlucht naar Lubumbashi. Jai regelt behalve het transport voor onze motoren ook onze eigen tickets. Als het goed is gaan we zondag vliegen maar morgen weet hij meer. Als hij hoort dat ons plan de wereld rond te reizen is en dat we vanuit Nederland zijn komen rijden vind hij dat bizar. Hijzelf kan niet eens de stad uitkomen op de motor en wij zijn vanuit Nederland gekomen? Hij werpt een blik op de kaart van Afrika die aan de muur hangt. Daar staat nog net een stukje Spanje op en ik leg uit dat boven Spanje eerst Frankrijk ligt, dan Belgie en dan Nederland. Jeej dat is toch wel erg ver!

Na ons bezoekje aan Jai rijden we door naar Jean. De honden zijn iets minder blij dat we terugzijn. We worden welkom geheten met gegrom en geblaf. We wachten maar even bij de poort tot iemand de honden weghaalt. Jean is gelukkig een stuk vriendelijker dan de honden. Jullie weten de weg naar de koelkast en sportief dat we geprobeerd hebben naar Lubumbashi te rijden. Hij heeft ook al op facebook onze foto's gezien. We spreken meteen af dat we vrijdag voor Jean (en onszelf) zullen koken. Hij kan zelf niet echt koken, meestal doet het hulpje van zijn dochter voor hem koken. We zullen eens wat afwisseling brengen in de Congoleese keuken. Ik ga wraps maken. Moeten we alleen nog ergens wraps zien te vinden....

We bezoeken de supermarkt bij Jean in de buurt maar daar zijn geen wraps te krijgen. Nu weet ik zeker dat ik ze hier in Kinshasa al gezien heb. De vraag is alleen, waar was dat????

Na ons bezoekje aan Jean gaan we terug naar het hotel. Het is tijd om naar het restaurantje te gaan waar we vanmiddag ons eten hebben besproken. We worden naar binnen geleid en nemen plaats. Eerst maar even een biertje want we zijn wat vroeg. Op de deur dat het bier 1200 francs kost, dat is een meevaller want in het hotel is het 2800 francs.

Om 19:30 komt ons eten, uitgehongerd vallen we aan op de hele kip en de friet. De kip laat zich niet makkelijk opeten. Hij is niet van het bot af te krijgen en ook de botten willen maar niet uit elkaar. Met veel overtuigingskracht weten we uiteindelijk de kip, die wel prima smaakt, op te eten. Daarna nog een biertje en dan is het tijd om af te rekenen. Nu we al een tijdje in Congo zijn raken we langzaam gewend aan de US dollar / francs wereld die hier heerst. Ik pak 20 dollar en roep mevrouw. Die is alleen niet blij met de 20 dollar, dat is niet genoeg. Jawel zeg ik de kip met friet is 15.000 en bier is 1200, 1 keer kip en 2 keer bier is dus samen 17.400 en 20 dollar is 18.000 franc. Nee zegt mevrouw, het bier is 1200 als je het buiten drinkt, als je het binnen drinkt is het 2000. De kip, dat verhaal kunnen we niet helemaal volgen maar die is nu 20.000. Ja mevrouw en ik ben Sinterklaas. Vanmiddag hebben we gevraagd wat het moet kosten (aan dezelfde vrouw) aan toen zei u 15.000. Daar zijn we akkoord mee gegaan. En dat het bier binnen 2000 is en buiten 1200 dat is natuulijk helemaal bezopen. Wij hebben niet eens een keus gekregen waar we gingen zitten! We geven de vrouw de 20 dollar en lopen weg. Niemand komt ons achterna.....

De mentaliteit van de mensen hier begint ons ondertussen een beetje de keel uit te hangen. We liepen vandaag op straat loopt er iemand langs ons en zegt 'donner moi d'argent'. Daar reageren we niet eens meer op. Gisteren bij een checkpoint toen ons paspoort werd overgeschreven zei ook een van de immegratie medewerkers: 'donner moi un cadeau'. Ik zei daarop Non en dat vond hij niet goed. Een andere agent zag mijn telefoon in de tanktas liggen, 'donner moi le telephone'. Waarom vroeg ik toen. Omdat ik er geen heb. Ja gast en als ik jou mijn telefoon geef heb ik er geen. Wat is hier toch met de mensen aan de hand dat ze maar alles van je moeten krijgen? Bij het hotel begonnen ze ook al, we hebben 5 dollar betaald voor het wachtwoord voor het internet. Toen we weggingen vroegen ze weer 5 dollar. Waarom? Die heb ik al betaald! Sander wil het terug gaan doen. Volgende keer als mensen weer allemaal naar ons gaan staren gaan wij ook zeggen, 'voir c'est 1 dollar par minute' eens kijken hoe lang het zwart van de Afrikaantjes om ons ziet.....