We zien ze vliegen

Van Kinshasa, Democratische Republiek Congo naar Lubumbashi, Democratische Republiek Congo
De wekker gaat om 4:30. We springen het bed uit en pakken snel de laatste spullen in. Daarna is het alles op de motor laden en vertrekken. Het is nog donker als we naar het vliegveld rijden, maar ondanks dat het zondag 5 uur 's-ochtends is zijn er toch genoeg mensen op straat. Vooral hardlopen lijkt populair te zijn op dit tijdstip. Dat doe je uiteraard gewoon op een 3 baans weg midden op de rijstrook zonder dat er straatverlichting is, of over de middenstreep ook een mooie plek om hard te lopen.

In het donker komen we aan op het vliegveld. Nu moeten we Deepak bellen dat we er zijn maar hij neemt de telefoon niet op. Dan maar wachten. Half uurtje later is het 6 uur en hebben we nog altijd Deepak of Jai niet te pakken gekregen. Ze hebben ons toch gezegd dat we voor 6 uur er moesten zijn. Om 6:15 rijdt er een busje van Services Air Cargo van het terrein af. Ik loop er meteen heen maar het blijkt dat de mannen ons ook al kwamen oppikken.

We volgen het busje richting een gereedstaande boeing 727. Dat is het transport voor de motoren. We zien echter geen lift of iets om de motoren erin te krijgen. Ze hadden toch niet gedacht die erin te tillen? De mannen zijn vooral druk bezig met overleggen hoe ze de motoren vast moeten zetten, als ze dat bedacht hebben krijg ik een teken om mijn motor voor een gereedstaande heftruck te parkeren. Eerst nog even een snelle controle van de tank, ik moet de dop eraf halen en een medewerker tuurt de tank in, empty zegt hij. Dat is de tank niet maar goed dat hoeven ze niet te weten, gelukkig zie je in deze tank al snel niet meer de benzine zitten. Dan mogen de koffers eraf en hijst de heftruck de motor het vliegtuig in.

Als mijn motor in het vliegtuig staat worden de koffers met de heftruck omhoog gehesen. Die moet ik in het vliegtuig weer aan de motor hangen. Ondertussen beginnen ze aan Sander zijn motor.

Als beide motoren in het vliegtuig staan begint het vastsnoeren. De mannen hebben duidelijk nog nooit een motor vastgesnoerd. Eerst zetten ze beide motoren in dezelfde richting en dan met 1 spanband ze vastzetten. Dan trek je de motoren dus tegen elkaar aan en pers je vooral de koffers erg goed samen. Sander en ik stellen voor dat ze de motoren ieder los van elkaar met een spanband vastzetten. Nadat de mannen Sander zijn motor al gekeerd hebben in het vliegtuig en het ook dan niet lukt met 1 spanband (dan pers je de koffer tegen een plastic kuipdeel dus dat gaat helemaal niet) beginnen de mannen de motoren met 2 spanbanden vast te zetten. Erg zachtzinnig gaat het niet en we hopen dan maar dat het zadel de druk van het spanband aan kan.

Ondertussen is Deepak op komen dagen, van Jai geen spoor. We hebben nog geen vliegtickets en blijven dus maar gewoon in het cargo vliegtuig staan. Een tijdje later krijgen we ook te horen dat we 400 dollar mogen betalen en aan boord mogen blijven. Wij vliegen met de motoren mee. Voor ons alleen maar prima dan hoeven we ook niet de motoren in Lubumbashi te zoeken.

We mogen plaatsnemen in de cockpit. Als de volledige checklist is afgewerkt rijden we naar de startbaan, gordels om en ready to take off!

In 2 uur tijd vliegen we naar Lubumbashi. Ondertussen maken we gezellig een praatje met de captain, de co-piloot en de boordwerktuigbouwkundige. We krijgen een drankje aangeboden en de captain zegt zelfs dat het pakketje wat nog in Kinshasa achter de douane ligt wel door hem meegenomen kan worden naar Lubumbashi. Dinsdag is er weer een vlucht en hoogstwaarschijnlijk is hij de piloot. We moeten maar even bellen als het pakket door de douane is.

Als de landing wordt ingezet kijken Sander en ik weer rustig toe. Drie mannen houden zich bezig met het afremmen van het vliegtuig na de landing, blijkbaar een fysiek klusje? We taxi-en naar een parkeerplek en dat is ons eindstation. Eerst moeten er wat grote kratten het vliegtuig uit. Op de zijkant staat 622 kilo! Een man of 8 duwen en trekken aan het krat om het de vliegtuig uit te krijgen. Hier hebben ze wel een soort lift. Na de kist van 622 kilo volgt nog een kist van 580 kilo. Daarna zijn onze motoren aan de beurt. Eitje zul je dan denken, dat denken die mannen ook maar het valt ze vies tegen. Alsnog zijn er 4 man voor nodig om de motoren een voor een het vliegtuig uit te duwen de lift op. Deze keer met koffers en al dat maakt hun werk niet makkelijker maar ja het lukt ons maar niet uit te leggen dat we de koffers er in mum van tijd af hebben.

Uiteindelijk moet er alsnog een heftruck aan te pas komen om de motoren van de lift af te krijgen. Sander en ik kijken een beetje angstig toe. De mannen doen voorzichtig met de motoren (waarschijnlijk helemaal omdat de baas van Services Air Cargo er ook is en toekijkt) maar ze gaan gewoon niet heel handig met de motoren om.

De co-piloot is een Indier die in India een 1000 CC motor heeft. Hij vraagt of hij een rondje met mijn motor over het vliegveld mag maken. Dat vind ik geen probleem en ik geef hem de sleutels. Hij stapt op en rijdt een klein rondje over het terrein. Als hij terug is zegt hij dat het hem toch wel tegenvalt. De bagage maakt de motor wel erg zwaar. Hij zegt wel dat het waarschijnlijk wel went. Iets waar ik hem gelijk in moet geven. In Nieuwersluis kwam ik amper door de bocht vanwege het gewicht aan de achterzijde. Ondertussen ben ik dat allang gewend.

We nemen afscheid van iedereen en vragen de weg om van het vliegveld af te rijden. Zonder problemen, zelfs zonder stoppen, kunnen we daarna het terrein af rijden. Nu maar een tankstation zoeken want ook al zijn we niet leeg erg veel benzine hebben we nu ook alweer niet.

Het eerste tankstation wat we zien vereren we dus met een bezoek, tank vol en jerricans vol. Zo dat voelt een stuk beter. Nu een hotel zoeken. We zijn onderweg al langs een hotel gereden en volgens de vrouw van de tankstation kunnen we beter die kant op terug rijden om een betaalbaar hotel te vinden. Iedereen heeft ons reeds gewaarschuwd dat Lubumbashi duur is, hotel kamers van 100 dollar is hier goedkoop. We besluiten dus maar terug te rijden en vooral uit het centrum te blijven. We stoppen bij het hotel en ik loop er binnen. De kamer prijzen vallen mee, ook al is het nog altijd boven ons budget. Dan maar even proberen of we een deal kunnen sluiten en wonderbaarlijk genoeg lukt dat! Prima, ondertussen heb ik de kamer ook mogen zien en dat die duurder is dan Kinshasa is niet meer dan terecht. We hebben een koelkast, internet op de kamer en een zwembad in de tuin! Eerst maar even lunchen en dan bier kopen voor in de koelkast. Daarna duiken we het zwembad in.

Dat is koud! Met recht een verfrissende duik. We doen er langer over het water in te komen dan dat we erin zwemmen. Daarna snel de zon in om op te warmen.

Als we weer opgewarmd zijn gaan we maar weer terug naar de kamer voor een heerlijk koud biertje. We voelen ons wel thuis. We hebben een tafel en 2 stoelen. Telefoon erbij voor een muziekje, biertje en een potje kaarten. Wij vermaken ons wel hier!

We eten bij het hotel, niet dat er veel keus is want alles lijkt hier dicht te zijn op zondag. We bestellen beide een portie kip met friet. De bediening is ronduit bedroevend. Als je iets wil moet je zelf maar lopen want ook al kijk je de mensen aan als ze langslopen ze komen echt niet vragen of je iets wil eten of drinken! Na een half uur gewacht te hebben lopen we zelf maar om de kaart te halen. Ondertussen hebben we honger dus om de bestelling door te geven lopen we al sneller. Gelukkig komen ze het eten wel brengen en hoef je dus niet de bar in de gaten te houden of er borden verschijnen daar. Het eten smaakt wel prima, er is zelfs sla bij. Enkel frietjes, dat vinden ze hier moeilijk. En dat je een bord serveert afgedekt met huishoudfolie dat komt de friet natuurlijk ook niet ten goede. Na het eten gaan we terug naar de kamer voor nog een biertje, muziekje en potje kaart. Daarna is het al snel bedtijd we waren vanochtend toch al vroeg uit de veren.