Eindelijk, caminion

Van Nadandanga, Democratische Republiek Congo naar Kimbemba, Democratische Republiek Congo
Ook al hebben we geen wekker gezet toch zijn we alweer vroeg wakker. Zal er dan vandaag een vrachtwagen komen die ons mee kan nemen naar Luozi? Of nog beter naar Kinshasa? We zijn nog bezig met inpakken als iemand uit het dorp naar ons toe komt. Jullie moeten opschieten want anders vertrekt de vrachtwagen zonder jullie. We laten alles uit ons handen vallen en rennen met mijn motor het dorp in naar de vrachtwagen.

De mannen zitten ondertussen plek te maken in de vrachtwagen, van alles wordt opzij geschoven om voor in tegen de zijkant ruimte te krijgen. Een band, wat ijzer, van alles gaat naar de zijkant. Terwijl Sander en ik nog aan het zoeken zijn naar een oprijplaat wordt de motor met vereende krachten zo de vrachtwagen ingetild. Zo die staat! De mannen gaan hem vastbinden met touwen terwijl ik met de chauffeur onderhandel over de prijs. Blijkt dat alles hier 100 US dollar kost want ook nu zegt de man weer 100 dollar. Ik weet hem omlaag te krijgen naar 90 en betaal de overige 10 aan de mannen hier die getilt hebben.

De motor wordt behalve met touwen ook nog verder vastgezet door 25 liter jerrycans. Zit daar water in vraag ik? Maar nee hoor benzine en diesel. Ik vrees toch dat alles gaat schuiven maar de mannen zeggen geen zorgen ze zetten de motor goed vast. Ik zet ondertussen de bagage erbij en klim er zelf bij terwijl Sander zijn motor verder inpakt en ook naar het dorp komt.

Sander is eerder klaar als de mannen en gaat vast vooruit. Het stuk naar Luozi is namelijk ook niet geasfalteerd en bergachtig, dan is het rijden achter een vrachtwagen geen feest.

We vertrekken naar Luozi, ik heb een plekje ergens op spullen gekregen en kan daar zitten en me goed vasthouden. Dat blijkt noodzakelijk want de weg is bizar. Dit is geen weg! We gaan zo scheef dat ik achter over de bovenkant de vrachtwagen uit kan kijken (die toch een meter hoger is dan waar ik zit). Kuilen, geulen en nog meer drama doen de vrachtwagen alle kanten op stuiteren. Mijn motor begint dus al snel met schuiven. De mannen van de vrachtwagen zijn de hele tijd bezig met nog meer touw zoeken en de touwen weer strakker te knopen.

We stoppen onderweg bij een ander dorpje. Ik grijp mijn kans om meteen even mee te helpen met de motor vastzetten. De mannen denken dat het handig is om aan de andere kant een zak pinda's ertussen te klemmen die moet de motor verder stabiliseren. Uiteraard gaat een zak pinda's niets tegen houden en is de zak bij aankomst stuk. In het dorp wordt ook nog een ander brommertje de vrachtwagen ingetilt. Die wordt snel met 1 touwtje vastgezet. Wat mensen erbij, wat kippen erbij en daar gaan we weer.

Nog een halte verder worden nog wat mensen opgepikt. Vrachtwagen transport is hier tegelijk openbaar vervoer. Tegen een vergoeding (die gewoon in de broekzakken van de chauffeur verdwijnt) mag je meerijden. Dat verklaart ook waarom alles hier zo erg overbeladen is.

We zingen en stuiteren rustig verder. Dan zie ik Luozi op het bord staan, de vrachtwagen stopt en wie staat daar op het kruispunt? Sander! Hij is er zelf trouwens ook nog maar net. Hij heeft het dorp een beetje verkent en snel wat bananen en sinasappels gekocht voor het ontbijt. De chauffeur vraagt of we er hier uit willen of in het dorp. Eigenlijk willen we bij de ferry eruit maar goed voordat we dat duidelijk kunnen maken is mijn motor er weer uitgetilt. Daarna willen ze nog meer geld zien maar omdat onderweg mijn motor beschadigd is geraakt en omdat 90 US dollar echt wel een beetje gortig is voor enkel benzine zeg ik hun dat dat in de prijs zat inbegrepen. Bovendien was de afspraak dat we bij de boot werden afgezet en niet hier aan de rand van het dorp.

We zetten de motor in de berm, bagage erop en vertrekken zelf op Sander zijn motor naar het dorp. Nu eerst naar de douane voor ons carnet. Onderweg zien we nog een vrachtwagen en we vragen de man of hij naar Kinshasa gaat. Helaas is dat niet het geval. Aangekomen bij de douane moeten we buiten eerst plaatsnemen. De chef is namelijk zich wassen, we moeten dus even wachten. Na een tijdje komt de chef en ik loop mee naar binnen. Hij pakt een carnet, vult het onderste deel in, vult het bovenste deel in en scheurt het onderste deel af. Daarna geeft hij mij het carnet terug. Nee meneer dat is niet goed zeg ik er moet een stempel op. De stempel is eigenlijk het belangrijkste onderdeel van het carnet invullen. De man zegt dat hij geen stempel heeft die heeft zijn baas en die is niet hier. Onze stempel moeten we maar in Matadi halen. Maar Matadi is 250 km verderop en bovendien niet eens de kant op waar we heen willen. Ik zeg tegen de man dat dat niet kan, hij kan niet ons carnet zo teruggeven dat is onze borgsom van 3000 euro per motor zonder stempels krijgen wij de borg niet terug.

De man houdt vol dat hij niet kan stempelen maar hij merkt dat het mij een beetje teveel wordt allemaal. Hij belt zijn chef op en legt uit dat hij hier met toeristen zit die een stempel in hun carnet eisen. Ik heb ondertussen het andere carnet al teruggepakt voordat hij die ook verziekt. De chef zegt dat hij aan de andere kant van de rivier zit. Wij sturen Sander samen met een andere douane medewerker op pad om met de pont naar de overzijde te gaan en bij de chef een stempeltje te gaan halen. Ondertussen wacht ik op de veranda van de douane.

Marianne's verhaal Voor een tweede keer die dag zie ik Sander vertrekken en al vrij snel bedenk ik me dat het niet handig is. Sander heeft al het geld, het eten is op zijn motor en in de mijne en mijn motor staat ook een kilometer of wat verderop. Ik heb enkel mijn helm en mijn motorsleutels. Niet veel dus. Ik praat een beetje met de mannen daar en wacht. Uren later komt Sander terug rijden. Hij is nog niet naar de overkant geweest want er staat een vrachtwagen half op de ferry half op de kant met pech, al urenlang proberen ze de radiator van de vrachtwagen te maken (die heeft hij stuk gereden bij het oprijden van de ferry). Hij komt enkel wat geld brengen zodat ik vast boodschappen kan doen, ik geef hem mijn motorsleutels zodat hij mijn paspoort mee kan nemen want ondertussen is er ook iemand van de immigratie langs geweest.

Ik ga boodschappen doen en maak daarna nog een praatje met een andere man die bij de douane zit te wachten. Dat is de eigenaar van een vrachtwagen, zijn vrachtwagen staat achter de douane. Zij gaan, zodra ze van de douane mogen, naar Kinshasa. Uiteraard kunnen wij mee met onze motor geen probleem ik moet meteen even meelopen en de vrachtwagen van binnen bekijken. Hij neemt me mee naar een DAF met gesloten trailer. Hij opent de deuren achter en voor mij openbaart zich een grote teringzooi. De trailer ligt vol met troep, ik zie badkuipen, ik zie kozijnen, ik zie een kinderfiets, ik zie balken, ik zie een staalkabel. Didier zegt dat ze ruimte zullen maken en dan kan mijn motor erin. Ik twijfel een beetje of we mijn motor ergens aan vast kunnen maken en zeg dat we even met Sander ook moeten overleggen of het kan. Ondertussen is ook Eric erbij komen staan. Dat is de chauffeur van de vrachtwagen. Ze vertellen me dat ze nu al 3 dagen in Luozi zitten. De man van de douane eist steeds meer geld voordat hij de benodigde documenten wil opstellen zodat ze verder kunnen. Eric komt uit Point Noire, Congo-Brazzaville daar is de vrachtwagen ook naar toe verscheept. De vrachtwagen zelf komt uit Belgie. Didier komt uit Kinshasa en heeft een transport bedrijf, dit is zijn 6de dag die ze nu aan het ophalen zijn en naar Kinshasa aan het brengen zijn.

Rond een uur of 16 krijgen Didier en Eric eindelijk de documenten die ze nodig hebben om door te kunnen met de vrachtwagen. Ze rijden de vrachtwagen voor en zeggen me in te stappen, dan gaan we naar mijn motor inladen. Sander zijn motor mag ook achterin en dan kunnen we gezellig met zijn allen in de cabine. Ik stap in en zie meteen op het raam staan 'Ambreance blijft hangen' geen idee wat blijft hangen maar ik vertel hun dat het laatste Nederlands is.

We rijden het dorp uit naar mijn motor. Daar stap ik uit en trek een sprintje naar de ferry. Sander is nog altijd niet terug dus die moet ik eerst zien te vinden. Lang hoef ik niet te rennen want dan stopt er al een brommertje naast me en die zegt stap maar op. Dus ik stap op het brommertje en we zoeven naar de ferry. Daar aangekomen zie ik wel de motor maar geen Sander. Ik loop richting het water en vraag de mensen of ze Sander gezien hebben. Grappige mensen hoor die DRC-ers de een zegt links de ander rechts en weer andere zeggen aan de overkant. Allemaal moeten ze lachen als ze mij zien zoeken.

Na een tijdje begin ik dan toch te geloven dat Sander naar de overkant is, vind ik wel vreemd want de motor staat hier nog. Die laat hij toch niet zomaar staan? Zal alles goed zijn? Didier komt ondertussen ook aan bij de ferry hij wil weer weten waar ik blijf. Samen zien we de ferry van de overzijde terugkomen en als hij dichterbij komt zien we Sander op de ferry staan.

Sander's verhaal Ik rijd met de douane persoon achterop naar de ferry. Daar aangekomen zegt de douane meneer: 'Goede chauffeurs hebben we hier'. Hij doelt daarmee op de vrachtwagen chauffeurs die met veel moeite hun te zwaar beladen trucks boven aan de zanderige helling weten te krijgen. En dan gebeurt er dit.... Een vrachtwagen rijdt zich vast bij het oprijden op de ferry, aan de onderkant komt er vloeistof uit. Dit gaat nog wel even duren zo schat ik.... Het blijkt de radiator te zijn. Normaalste zaak van de wereld. Je laat je vrachtwagen half op de oprijplaten staan, je schroeft de radiator eruit en stookt een vuurtje. De ventilator en zijn behuizing die bijna uit elkaar valt timmer je weer in fatsoen. Ondertussen is het niet mogelijk voor andere voertuigen de ferry op te rijden.

Na een paar uur begint de meneer van de pont eindelijk te zeggen dat ze de vrachtwagen een stukkie achteruit moeten zetten zodat hij weer op en neer kan gaan varen. De vrachtwagen mensen hebben daar echter weinig boodschap aan. De rest zit er gelaten bij. De mentatiliteit in DRC begint me nu al te irriteren.

Ik besluit dus maar even terug te gaan naar Marianne dan kan zij vast boodschappen doen zodat we erna meteen door kunnen. We willen namelijk hier bij de pont overnachten en wachten op een vrachtwagen waar we mee kunnen naar Kinshasa. Iedereen zegt dat hier bij de pont de beste kansen zijn op het vinden van een lift. Ik rijdt naar Marianne en geef het geld af, dan weer terug naar de ferry en guess what? De vrachtwagen heeft nog niet bewogen!

Na weer een tijd wachten besluit de man van de pont met voetgangers de overtocht te maken, die kunnen namelijk wel langs de vrachtwagen af. Ik besluit dus maar mijn motor te laten staan en ga met de douane man naar de overkant. Het is nu bijna 16 uur en het wordt de meest stressvolle veertocht die ik ooit heb meegemaakt. De pont is veel te zwaar beladen en ook de kapitein maakt zich zorgen over de stabiliteit van de pont. De stukke vrachtwagen heeft ook de overtocht gemaakt. Vol gas de pont op en vol gas de pont weer af. Aangekomen aan de overzijde mag je 3 keer raden.... de chef van de douane is niet hier. Dus dan maar weer terug met de pont.

Eenmaal terug heeft Marianne een vrachtwagen geregeld, we kunnen dus weer terug naar de pont. Alleen nog even de motor inladen, dat valt niet mee in een laadbak vol losse reut en zonder bevestigingspunten.

Sander komt terug met het carnet, een niet afgestempeld carnet want de chef was ondertussen vertrokken. Van de andere douane medewerker krijgt Didier het nummer van de chef. De chef is nu in Kimpese. Als wij daar ook aankomen kunnen we hem bellen voor de stempels.

We gaan weer terug naar de vrachtauto. Die heeft Eric ondertussen geopend en ook wat ruimte gemaakt. Sander twijfelt wel of de motor erin vastgezet kan worden maar ja erg veel keus hebben we niet. Verder hebben we vandaag nog geen vrachtauto gezien die naar Kinshasa gaat en waar we op mee kunnen. Wel overbeladen andere vrachtauto's.

We besluiten dan om toch maar met Didier en Eric mee te gaan. Eerst maar eens met de menigte onderhandelen om de motor erin te tillen. De man vraagt 100 US dollar voor de motor erin te tillen. Ik vertel hem dat dat belachelijk is. Hooguit 2 minuten werk daar betalen we geen 100 US dollar voor! Uiteindelijk gaat hij akkoord met 10 US dollar en met zijn allen werken ze in een mum van tijd mijn motor naar binnen. Ze beginnen mijn motor vast te zetten maar dat gaat natuurlijk voor geen meter. Troep erom heen leggen is geen motor vastzetten. Sander besluit dan ook om met zijn motor te rijden, die van hem is nog goed en dat willen we graag zo houden.

Als mijn motor een beetje vast staat (staat helemaal goed vast volgens Didier en Eric) gaan we op pad. We sluiten aan in de rij van de ferry en laten onze paspoorten zien bij een mevrouw. Daarna komt de ferry al en kan de vrachtwagen de boot op. De oprijplaten sluiten voor geen meter aan op de kant en met een hoop kabaal komt de vrachtwagen de ferry op. Daarna mogen nog 2 auto's en dan mag Sander. Ook hij moet twee pogingen doen voor hij op de ferry staat. Dan nog wat mensen erbij en klaar zijn we.

Terwijl we naar de overzijde varen komen we te weten welk stuk metaal ik van de oprijplaten had gevist.... Het is een deel van de radiator van onze vrachtwagen. Ook wij hebben de radiator van de vrachtwagen stuk gereden bij het oprijden van de ferry. Dat is wagen nummer 3 van vandaag waarbij dat gebeurd!

Aangekomen aan de andere kant mogen eerst de auto's en Sander van de ferry. Daarna gooit Didier snel 15 liter rivier water in de radiator van de vrachtwagen en dan rijdt de vrachtwagen van de ferry af de oever op. Didier zegt dat we in het dorp eerst de vrachtwagen moeten maken en dat we erna naar Kimpese gaan. Omdat het ondertussen alweer 18 uur is besluiten we dat Sander vast naar Kimpese gaat. Daar bij het tankstation wacht hij op ons. Hij kan beter namelijk zoveel mogelijk gebruik maken van het daglicht om te rijden, helemaal omdat de eerste 70 km geen asfalt is.

Marianne's avond En zo zie ik Sander voor de derde keer die dag vertrekken. Didier gooit nog een fles rivierwater in de radiator en de vrachtwagen rijdt het dorp door. Wij volgen lopend met nog eens 10 liter water. Er is echter geen houden aan het water stroomt bijna harder de radiator uit dan erin. In het dorp stopt Eric de vrachtwagen daar krijg ik te horen dat Didier gebeld heeft naar Kinshasa. Emanuel heeft de opdracht gekregen de radiator uit een andere DAF te schroeven en hierheen te brengen. Dus, vraag ik, betekend dat dat we vandaag niet meer gaan rijden? Waarschijnlijk niet zegt Didier ik denk morgen ochtend.

Had ik dat geweten dan had ik Sander natuurlijk nooit naar Kimpese gestuurd! Gelukkig hebben we deze keer wel het geld een beetje verdeeld. In het dorp staat nog een auto die ook op de ferry stond. De auto van een kerk en hun gaan ook naar Kimpese. Ik vraag ze of ze langs het tankstation willen gaan en Sander willen zeggen dat ik vandaag niet meer ga komen en dat hij dus maar een hotel moet zoeken en moet gaan slapen. Morgen moet hij dan maar weer wachten bij het tankstation. De man van de kerk zegt geen probleem ze zullen het doorgeven. Iets geruster loop ik terug naar de vrachtauto en begin daar weer te wachten.

Ik durf de vrachtwagen niet echt te verlaten, mijn motor en al mijn spullen zitten erin en ja laten we eerlijk wezen, hoe goed kennen we Didier en Eric nu? Totaal niet natuurlijk. Ik durf dan ook niet naar een restaurantje te gaan en rustig te gaan zitten eten maar ik heb vandaag pas 1 sinasappel op, 4 koekjes en 1 kauwgom. Ik krijg een stoel aangeboden van de mensen van het huis waar we voor geparkeerd staan en ga zitten wachten en kijken naar de mensen. Wat later komen ook Didier en Eric terug van het rondje dorp en we maken nog een praatje. Om 20:30 besluit ik maar in de cabine te kruipen en een poging te doen om te slapen. Ik heb het koud en kan hun gesprekken meestal toch niet volgen. Slapen wil echter ook niet lukken.

Niet veel later kruipen ook Didier en Eric de cabine in, daar zit/liggen we dan met zijn 3-en. Eric achter het stuur, Didier in het midden en ik op de passagiersstoel. Voeten op het dashbord en al snel wordt ik omringt door gesnurk.

Sander's avond Ik vertrek bij daglicht maar al snel valt de schemer en wordt het donker. Ik ben blij dat we geinvesteerd hebben in goede xenon verlichting. Het offroad rijden in het donker valt dankzij de xenon reuze mee. De kleinste kuilen en rotsen werpen al een aardige schaduw. Jammer alleen dat het grootlicht niet xenon is.

Eenmaal in Kimpese aangekomen rijd ik naar het schijnbaar enige tankstation dat het dorp rijk is. Dat is uiteraard gesloten maar er zijn genoeg mensen die mij benzine best wel willen verkopen. Bedankt mensen maar ik wacht wel even af tot Marianne hier arriveert!

Eerst maar even wat warms eten. Twee brochettes zijn een welkome variatie op het dieet van koekjes, bananen en sinasappels van vandaag.

Eenmaal terug bij de motor begin ik het nodige bekijks te trekken. In eerste instantie gaat het wel leuk. Maar als men doorkrijgt dat mijn frans beperkt is moet daar de draak mee worden gestoken. Nee mensen dat getuigd weer van de nodige intelligentie. Ik spreek tenminste Nederlands, Engels, een beetje Duits en Frans. Jullie een of ander oeloeboeloetaaltje en Frans. Wie lacht hier nou het laatst?

Als een of andere pipo begint over toerist dit en dat, daarbij de nodige provocerende houdingen aanneemt en daarna nog eens iemand trots op zijn Frans is vind ik het gescheten. Ikstap op de motor en rijdt het dorp weer uit. Terug naar de kruising waar de offroad weg bij het asfalt komt. Daar is een busje met pech. Ik help even met duwen. De passagiers vinden het niet verstandig als ik daar alleen blijf. Ik luister er maar naar en rijdt terug naar het dorp waar de politie controle staat.

Bij de politie controle is het een stuk rustiger. Bovendien houden de agenten alle vrachtwagens tegen dus kan ik mooi in de gaten houden of die van Marianne er al is.

Het beroep politieagent heeft hier wel een iets andere invulling dan in Nederland. Namelijk alle auto's en vrachtwagens stoppen en je hand ophouden. Er zijn dan ook genoeg wagens die proberen door te rijden. De agenten hebben geen gezag of middelen om daar tegen op te treden.

Terwijl ik dit schouwspel gade sla kom ik in gesprek met Janick en John. Janick heeft een stalletje aan de overkant. John is 38 jaar, werkt in Angola op een boorplatform, 28 dagen op, 28 dagen af. Hij een een Yamaha 4 cilinder en in tegenstelling tot andere plaatsgenoten spreekt hij Engels. Dat de andere alleen Frans praten vind hij belachelijk, evenals en de werkwijze van de politie.

Even later komt een man vragen om cle 10. Die zit helaas op Marianne der motor, ik heb wel een dop 10. Bij gebrek aan beter proberen ze daar het remsysteem van de auto mee te fixen. Uiteindelijk gaat de auto weer verder, dus het zal ze wel gelukt zijn.

De rest van de nacht zit ik knikkebollend op een kuipstoeltje van de politie te wachten tot Marianne eindelijk eens komt opdagen.