Frank, Paris-Dakar coureur

Het eerste echte dagje Kinshasa, Democratische Republiek Congo
Voor het eerst in DRC worden we wakker in een hotel! We hebben dan ook heerlijk geslapen. We beginnen met een heerlijke warme douche en daarna halen we wat brood. Voor het eerst in 5 dagen krijgen we weer eens een echt ontbijt met thee en koffie. Daarna maken we een plan voor de dag, we willen naar de Honda shop om reserve onderdelen te halen, we moeten geld pinnen, we willen naar de Yamaha shop om te vragen waar de garage is, langs de ambassade van Angola voor een visum aanvraag en langs de supermarkt voor boodschappen. De lijst is lang maar dat hoeft geen probleem te zijn.

Met zijn tweeen stappen we weer op Sander zijn motor, de mijne vertrouwen we toch niet echt dus gebruiken we maar even niet. Eerste halte is de Honda dealer, de man daar herkent ons nog van gisteren. Met de transalp ja die kent hij nog. Maar als we vragen naar onderdelen voor de motor zegt de man dat hij die niet heeft. Sander en ik kijken om ons heen, al deze mooie nieuwe Honda motoren en dan kun je hier niet aan onderdelen ervoor komen???? Meneer heeft enkel bougies, de eerste die ons getoond worden lijken er wel op maar zijn niet het juiste typenummer, de man duikt nog eens de kast in. Deze dan? Totaal een ander formaat, nee meneer die passen zowiezo niet. De man biedt wel aan eens wat te gaan informeren of hij ergens aan originele onderdelen kan komen. Hij schrijft op wat we zoeken en onze email en belooft binnen 3 dagen te reageren via mail.

Als we doorrijden naar de Yamaha shop komen we langs een bank. Meteen maar even geld pinnen dan. We parkeren de motor en lopen naar de automaten. Drie automaten op een rij, 2 in gebruik de derde is vrij maar toch staat er iemand te wachten. We vragen meneer of hij die dan niet kan gebruiken maar nee zegt meneer, de achterste 2 automaten zijn voor Congolese Francs, hij wil dollars hebben en die automaat is in gebruik. Vandaag willen wij ook dollars hebben dus wij sluiten achter meneer aan. Als we aan de beurt zijn proberen we het eerst met mijn bankpas. Pas erin, pincode intoetsen, ander bedrag kiezen maar we doen te lang over de discussie hoeveel. Een timeout tot gevolg. Pas komt terug. Poging nummer 2, pas erin, pincode, ander bedrag, de 1 intikken van 1000 dollar, geen reactie van de automaat. Nog 10 keer op de 1 rammen en dat ding vraagt opeens wenst u een bon? Eeeh ja maar hoe weet je hoeveel ik wil? Pas komt terug en een foutmelding komt erna. Poging nummer 3, pas erin, dan maar gewoon standaard bedrag, 500 dollar. We kiezen ja bij wilt u een bon maar dan zegt hij de bank niet kon bereiken en dus komt de pas weer gewoon zonder geld terug. Dan maar creditcard. Pas er weer in, 500 dollar kiezen en ploef, automaat gaat op temporary out of service. Heerlijk zo een automaat! Na een paar minuutjes wachten schiet de automaat weer aan en lukt het eindelijk 500 dollar uit de automaat te krijgen.

We gaan door naar de Yamaha shop. We vragen meneer of hij op de Garmin kan aanwijzen waar de garage is. Helaas kunnen de Afrikanen echter geen kaart lezen. Meneer heeft geen idee, kennen we dat gebouw niet of die naam? Nee meneer wij kennen hier niets. Uiteindelijk regelt meneer iemand die bij Sander achterop stapt om naar de garage te rijden omdat we zijn Franse uitleg ook niet kunnen volgen. Meneer stapt achterop en zet eerst zijn voeten op Sander zijn steuntjes, nee meneer voeten daar weg er zijn geen steuntjes je moet gewoon je benen laten hangen. Dan vraagt meneer mijn helm. Meneer kijkt u toch eens goed, ik heb een klein hoofd, sterker nog het is een kinderhelm die ik heb, die gaat echt niet op uw bolle toet passen hoor! Sander rijdt weg met meneer en ik loop weer de shop in. Dan ontdek ik dat deze gerund wordt door een stel Indiers, die perfect Engels praten! Had ik dat geweten hadden we hun gevraagd waar de garage was en hadden we er zo heen kunnen rijden. Ze vertellen me dat de hoofdmechanic, Alain, er helaas niet meer werkt. Maar ze geven me de naam van de nieuwe hoofdmechanic, een Pakistaan, die ook Engels spreekt.

Als Sander terugkomt is hij er ondertussen ook achter dat ze bij de garage Engels praten. Hij zegt dat de garage op de plek was waar we gisteren gezocht hadden. Echter staat er niets op de poort dus is het niet te herkennen. Je moet gewoon toeteren voor de juiste poort en dan gaat die open, daarachter zit een heuse garage. Hij heeft al met de mannen daar gesproken en die zeggen dat we maar met de motor moeten komen. Een carborateur reinigen kunnen ze wel, aan onderdelen komen kunnen ze helaas niet.

We rijden toch maar eerst door naar de ambassade van Angola. Het is 11 uur geweest en ondertussen hebben we geleerd dat veel visum aanvragen enkel in de ochtend aangenomen worden. Bij de ambassade aangekomen wachten we eerst voor we aan de beurt zijn bij de security. Een grote chaos heerst daar aan tassen. De security man probeert 3 dingen tegelijk te doen en uiteraard lukt daardoor niets. Mensen wachten op hun spullen, paspoorten worden ingeschreven en mensen doorverwezen. Wij krijgen te horen dat we eigenlijk eerder hadden moeten komen maar informatie voor een visum aanvraag, daarvoor mogen we wel door. Moeten we wel eerst ons paspoort geven zodat meneer de informatie kan overnemen. Wij openen de tanktas en dan begint de security, close the bag and give me your pasport. Yes sir but it is in the bag. OK but close the bag and give me your pasport. Yes sir but that is in the bag! Na 3 keer snapt meneer het nog niet, ik was echter ondertussen doorgegaan met de tas te openen en haal de paspoorten tevoorschijn, ziet u meneer die zaten hierin! Hij neemt de informatie over en wil dan alle spullen innemen. Enkel onze paspoorten en de motor documenten kunnen we bij ons houden. We worden doorverwezen naar het volgende hok, daar zit het vol met mensen. Een logica kunnen we niet ontdekken, een meneer wijst naar ons en naar de stoelen dus we nemen maar plaats. Na een tijdje wordt het systeem duidelijk, iemand wordt naar binnengeroepen als zijn voorganger weggaat, de voorganger is de omroeper. Dat wordt wat als iemand onze namen moet gaan uitspreken en wij van onze opvolgers! Zover komt het echter niet want de meneer die eerst wees neem plaats wijst nu van kom hier. Wij vragen de meneer of het mogelijk is een transit visum hier aan te vragen maar meneer zegt dat dat enkel kan voor mensen die per vliegtuig reizen. Of het wel in Matadi kan weet meneer niet.

Dan maar door naar de supermarkt. Er hangt een groot bord Regal en wij draaien vol verwachting het terrein op. Wat blijkt, daar is geen parkeerplaats, dat is een nis met in de linker achterhoek een deur van de supermarkt. Voor de motor is wel genoeg plek dus die zetten we maar neer. Vervolgens doen we een rondje supermarkt. Ook deze werkt met het wazige code, prijs systeem. Als we klaar zijn met de boodschappen besluiten we nog te lopen naar een andere supermarkt vlakbij. Chocopasta hebben we namelijk nog niet voor een betaalbare prijs gevonden. We lopen naar de supermarkt, die is wel wat verder als we dachten en ondertussen is het al na twaalven. We moeten erna ook maar wat eten zoeken. Bij de supermarkt staat een security man die onze tanktas inneemt en in een kluisje gooit. Maar meneer daar zit het geld in. De man reageert niet en wil het kluisje sluiten, meneer daar zit het geld in. Zonder geld kan ik geen boodschappen doen! Ook nu weer moeten wij het 3 keer herhalen voor de man het snapt en de tanktas teruggeeft. Dan gooit hij de helm in de kluis. Dat past niet. Hij gooit hem dan maar op de kast, maar de helm rolt terug. Ik wordt nu wel een beetje boos, een beetje voorzichtig meneer, gooien met een helm en hem laten vallen is echt niet goed voor de helm. Maar ja, meneer snapt ons uiteraard weer niet. Bij deze supermarkt is de chocopasta tenminste betaalbaar we kopen een pot en lopen weer door. Bij het eerste restaurantje kun je Congolees of Koreaans eten voor 10 euro per bord, ver boven ons budget. We lopen verder en zien een soort kroegje. We lopen daar naar binnen en worden aangesproken door een man. Zijn jullie toerist? Ja meneer met de motor hierheen. De man is een motorliefhebber, hij heeft er zelf ook 1. Wij vertellen dat we hier zijn omdat mijn motor problemen heeft en of hij misschien een goede garage weet? Nou toevallig kent deze man Frank Verhoestraete, Frank heeft 4 keer deelgenomen aan Paris-Dakar, is een Belg, en woont hier in Kinshasa. Hij belt Frank en zegt stap maar in de auto. Wij worden naar de werkplaats van Frank gebracht. Helaas is die net lunchen, kunnen we 20 minuten wachten? Dat kunnen we wel, ondertussen weten we dat deze man een piloot is misschien kan dat ook nog eens van pas komen?

Ondertussen is het al na 13 uur, we hebben honger en zitten een beetje in dubio of wij niet ook eerst ergens iets te eten moeten halen. Maar waar? We besluiten toch maar te wachten, in 5 dagen Kinshasa hebben we nog geen enkele normale dag qua eten gehad dus deze dag kan er ook nog wel bij. Frank komt binnen met zijn vrouw en kind. Helaas kan hij geen Nederlands, zijn vader wel zegt hij. Engels spreekt hij wel. We vertellen een beetje wat onze problemen met de motor en met de mechaniciens hier is en daar kan hij wel om lachen. Geen probleem zegt hij, we kunnen hier aan de motoren sleutelen met hem of nog beter, we gaan met de motoren naar zijn vader en sleutelen daar. Daar is namelijk ook al het gereedschap. Verder hebben we het nog over Angola. Lastig zegt hij, een visum krijgen is erg moeilijk, ze kennen mensen die een maand hebben zitten wachten op het visum en toen maar via Lubumbashi zijn gegaan. Zelf is hij in Maart naar Lubumbashi gereden op de motor, en onze 4 voudig Paris-Dakar coureur zegt dat het 'very hard' was. Als hij dat al zegt, kunnen wij het dan wel? Tja misschien wel zegt hij want het is nu het droge seizoen. In 7 tot 11 dagen zou het wel moeten lukken. Hij laat nog wat horror foto's zien van de weg en vertelt ons daarnaast dat hij ook wel transport kan regelen per vliegtuig naar Lubumbashi. Kost iets van 400 dollar per motor om de motor daar te krijgen. Klinkt ons niet heel slecht in de oren maar aan de andere kant, DRC doorkruisen op de motor lijkt ons nog altijd leuk.

We worden meegenomen door zijn vrouw die samen met de kleine naar huis gaat. Stap maar in de auto en dan brengen ze ons terug naar de supermarkt om Sander zijn motor op te pikken, dan naar het hotel om de mijne op te halen en dan gaan we naar Frank zijn vader. Ze wonen naast elkaar dus dat is wel makkelijk. Zijn vrouw spreekt trouwens perfect Engels, ze is Engels opgevoed, en de kleine Dan kan Engels en Frans. In de auto zitten we een beetje te praten. Goh zeggen we, we waren enkel op zoek naar eten en toen kwamen we de piloot tegen. Hebben jullie dan nog niet gegeten? Nee mevrouw maar dat is niet erg, ondertussen weten we niet beter dan in DRC missen we op zijn minst 1 maaltijd per dag. Ze belt meteen naar huis en zegt tegen de kok om iets simpels voor ons klaar te maken.

Bij de Regal aangekomen stapt Sander op zijn motor en ik weer in de auto, op naar het hotel. Daar sprint ik naar onze kamer voor mijn motorschoenen en spring op mijn motor. Met zijn drieen rijden we naar hun huis. De tuin staat vol met motoren en andere gemotoriseerde voertuigen. We maken kennis met de 2 honden en gaan daarna door naar de buurman, haar schoonvader. De schoonvader heet ons welkom en bekijkt de motoren. Helaas vertelt hij dat hun mechacien gisteren een motorongeluk gehad heeft en deze week niet meer komt werken. Dat is een beetje een domper voor ons. We staan een beetje in dubio wat we moeten doen. We kunnen wel deze week zelf de motoren helemaal uit elkaar halen en schoonmaken en onderhouden e.d. Dan komt de kok vertellen dat het eten klaar staat. We lopen terug naar de buren en schuiven aan. Een grote portie pasta en saus staan op ons te wachten. Met kaas voor erover, en groentes door de pasta! Sander en ik zijn in extase en de vrouw heeft het door. Ik juich om de groenten, ze vraagt waarom en ik leg uit dat we al heel lang geen groente meer gezien hebben. Meteen roept ze de kok en vraagt om nog een salade voor ons te maken. Die wordt gebracht met 3 soorten slasaus, slasaus, dat hebben we voor het laatst in Nederland gegeten! Er komt ook drinken, Sander en ik delen een cola als ze opeens zegt, of wil je bier??? Dat lust Sander natuurlijk wel, ook al zeggen we dat het niet hoeft, het bier wordt gebracht. We eten echt meer dan goed voor ons is, ondertussen zitten we te dubben over wat te doen met de motoren hier en vertellen we wat van onze DRC avonturen. Na het eten willen we terug naar de schoonvader als ze opeens zegt, wil je nog een chocolaatje als toetje? Ik barst bijna in tranen uit, chocola, iets waarvoor je me ondertussen 's-nachts voor kan wakker maken. Maar iets wat we gewoon niet kunnen kopen omdat het in no-time smelt. Wij krijgen een chocolaatje. Morgen als we komen sleutelen moeten we weer komen eten. Als wij er niet om 12 uur zijn komt ze ons halen. Wij bedanken de vrouw en nemen afscheid.

Terug bij de schoonvader hebben we het over de opties. Als wij nu deze week alles doen wat we kunnen hoe lang is maandag de mechanicien dan bezig met de carborateur reinigen? Oh zegt meneer dat duurt een paar uur maar dat doet de mechanicien niet. Die kan dat niet, zulk specialistisch werk doet hij zelf. De mechanicien kan al best veel maar dat soort dingen toch nog niet. Dat is voor ons wel een meevaller want dat betekent dat we daarmee ook niet perse tot maandag hoeven te wachten. Ook zegt de schoonvader dat ze makkelijk spullen van Brussel naar hier kunnen krijgen. De details vragen we later aan Frank maar die vertelt dat als wij donderdag voor 12 uur spullen in Brussel kunnen leveren dat deze dan zaterdag hier in Kinshasa zijn. Aan ons de uitdaging om voor donderdag 12 uur alle spullen te vinden die we willen hebben.

We besluiten mijn motor te laten staan en gaan enkel met die van Sander terug. Ondertussen valt de duisternis ook al. We rijden terug naar het hotel en daar ontdekken we dat de kamer sleutel in mijn topkoffer zit. Die dus nog bij de schoonvader staat. Niet heel handig. Gelukkig krijgen we zonder al te veel gezeur bij de receptie een reserve sleutel. Daarna halen we de laptop en gaan beginnen met het zoeken naar onderdelen. Via mijn broer eerst maar eens Ton bellen. Kijken of die dingen kan regelen. Op internet vinden we wel de standaard spullen maar het meer uitzonderlijke is uiteraard lastig aan te komen. We moeten maar eens kijken wanneer we welke spullen kunnen krijgen en of we daarna niet moeten overwegen naar Lubumbashi te vliegen? Frank heeft ondertussen onze motoren gezien en die zei wel meteen als ik jullie was zou ik gaan vliegen....