Wild wild Kinshasa

Van Kimbemba, Democratische Republiek Congo naar Kinshasa, Democratische Republiek Congo
Al voor 6 uur wordt ik wakker in ons tentje op de grond, dan maar opstaan want ik hoor ook bij de vrachtwagen geluid. De mensen staan wel raar te kijken, toen ze gingen slapen stond er nog niets en nu is er ineens een tent. Als ze de nieuwe radiator tevoorschijn toveren zeg ik tegen Sander dat het tijd is om op te staan. We pakken ons tentje in en maken ons ontbijt terwijl ondertussen mensen aan de slag gaan met de vrachtwagen.

Na het ontbijt gaat Sander zich bezinnen over hoe we de motor beter kunnen vastzetten in de vrachtauto. Hij vind een grote balk in de troep in de auto en die wil hij dwars onder de motor leggen, vervolgens de motor daaraan vastmaken met onze spanbanden. We trekken de balk de tussen de troep uit maar als we hem dwars willen leggen kom ik tot de ontdekking dat de balk langer is dan de vrachtwagen breed is. Geen probleem zegt Didier, dan korten we de balk in. Helaas heeft Didier echter geen zaag. We halen de leatherman tevoorschijn en daar begint Sander, zagen met een zaagje van een centimeter of 7 een balk van 20 bij 20 cm. Didier ziet het een tijdje aan en regelt dan een kapmes voor ons. Een zaag is hier niet in het dorp maar hier hakt men alles om. Sander begint nu dus met hakken.

Na aardig wat zweetdruppels is de balk aan alle kanten een stukje dunner geworden. Didier pakt de balk op en begint hem op de grond te dreunen. Na een paar rake klappen breekt de balk. Missie voltooid nu kijken of hij past.

We schuiven de balk onder de motor en binden hem vast aan de motor. Helaas is de balk eigenlijk niet hoog genoeg. Dan maar wat dunnere balken onder de dikke balk en die voor de zekerheid ook nog vaststjorren met spanbanden. Voor de overige spullen die meemoeten zetten we links en rechts van de motor nog een badkuip. Die aan de linkerkant vullen we weer met de jerrycans diesel, aan de rechterkant leggen we de zak met sinasappels die mee moet. Daar staat mijn motor dan, fier rechtop achterin in het midden tussen de badkuipen en andere troep.

Als wij klaar zijn zijn de mannen nog lang niet klaar met de radiator. Sander en ik gaan dus maar weer eens doen waar wij ondertussen erg goed in zijn. Wachten. Terwijl we rustig zitten te wachten komen de kinderen weer langs. Deze keer heeft iemand een DAF vrachtwagen bij zich, een takel auto. Uiteraard ook zelf in elkaar geleuteld met slippers, tandenstokers, dopjes en een vishaak en scheermes. We kijken toe hoe hij een demo geeft wat zijn vrachtauto allemaal kan. Dan komt een ander jochie aangelopen met in zijn handen een motor. Hij heeft onze motor nagemaakt! Vol trots laat hij de motor voor ons rijden. Acheter? We twijfelen even maar uiteindelijk als de hele menigte jongens wat is uitgedund vragen we het jochie of hij hem voor 500 francs aan ons wil verkopen. Ja hoor dat wil hij wel. De 500 franc en de motor wisselen van eigenaar, we mogen ook nog een foto maken van de maker.

Nog iets later is er opeens een hele opschudding achter ons, we kijken wat er aan de hand is en zien dat een gezin een visje gevangen hebben. Het hele gezin draagt gezamenlijk het bakbeest naar hun huis. Voorlopig hebben hun eten genoeg!

Het is uiteindelijk al weer 11 uur als de radiator eindelijk in de vrachtwagen gemonteerd is. Daarna moeten ze de vrachtwagen nog aftanken. Ze hebben namelijk onderweg naar Luozi hun tank stuk gereden. Die ligt nu in de vrachtwagen, de diesel hebben ze overgegoten in 25 liter jerrycans. Hun nieuwe tank is een 20 liter jerrican die ze op de beugel gemonteerd hebben. Daarmee kunnen ze rond de 50 kilometer rijden gokken ze. Ze trekken een jerrycan uit de vrachtwagen tevoorschijn, slang erin, diesel aanzuigen, in de andere jerrycan hangen en zo tank je een vrachtwagen af. Daarna wordt nog even een jerrycan rivierwater gehaald en de radiator afgevult. De dop van de radiator is ook al verdwenen dus dat vult makkelijk bij. Als ook de radiator vol zit wordt de vrachtwagen gestart, we stappen met zijn 4-en voor in de cabine (Emanuel moet ook mee terug naar Kinshasa) en daar gaan we!

Sander rijdt voor en ik zit met mijn helm op in de vrachtwagen om een beetje met Sander te kunnen kletsen. De mannen vinden het prachtig, ik kan namelijk voorzeggen of er een brug aankomt (die liggen hier altijd een stuk hoger dan de weg dus moet de vrachtwagen flink afremmen om erop te rijden), of er een tegenligger aankomt en dergelijke. De spullen die wij hebben blijft hun fascineren. Ook de GPS vinden ze mooi, ik kan vertellen hoe ver het is naar Kinshasa. Ze weten wel ongeveer hoe ver het is maar waarschijnlijk hebben ze nog nooit in een voertuig gereden met een werkende kilometer teller. Ook bij deze vrachtauto is de teller stuk.

Als we de eerste berg opgereden zijn moeten we al stoppen. Motor oververhit. Dat krijg je natuurlijk als je slootwater als koelvloeistof gebruikt en daarbij ook nog eens geen dop op je reservoir hebt zitten. Wij koken theewater onderweg en zijn een stoomvrachtwagen. We laten de vrachtwagen afkoelen en dan gaan we weer verder.

We gaan berg op en af, soms is er zachtzand, soms wat hardere grond. Asfalt is er niet. Berg op gaat tergend langzaam maar we komen boven! Na een uur ofzo vallen we stil, de diesel is op. We beginnen aan het ritueel wat we vandaag nog vaak zullen herhalen. We klauteren de cabine uit, slang mee, laadbak openen, kijken hoe de motor erbij staat, jerrycan diesel tevoorschijn trekken en aftanken die hap!

Als we weer verder willen moet wel eerst een tijdje iemand aan de diesel leiding zitten om de diesel door te pompen naar de motor. De vrachtwagen slaat een flink aantal keren af voor eindelijk de leiding vol is en we verder kunnen. Hier kunnen Sander en ik bij helpen. Ik vraag hoeveel we gereden hebben en dat blijkt 49 kilometer te zijn. Ik spreek af met de mannen dat Sander over 40 kilometer een seintje geeft, dan stoppen we om de tank weer te vullen. De rest van de dag zitten Sander en ik dus kilometer standen bij te houden om te voorkomen dat we weer stilvallen.

De volgende stop is de eerste politiestop van de dag. Uiteraard mogen de mannen weer betalen. Daarnaast krijgt Eric te horen dat hij hier niet mag rijden. Zijn Congo-Brazzaville rijbewijs wordt hier niet erkent. Hij mag wel doorrijden maar uiteraard kost dat nog wat extra centjes.

De politie wordt weer wat gespekt en ondertussen eten Sander en ik snel een broodje. Daarna gaan we door voor de volgende etappe. Een stukje voor Kimpese begint het asfalt. Net ervoor stoppen we nog even en opeens komen er 2 kentekenplaten tevoorschijn. Of we een boor hebben. Die hebben we helaas niet maar wel tierips, daarmee bevestigen we de kenteken platen (waar komen die toch ineens vandaan????) aan het rooster aan de voorzijde en achter op de vrachtwagen. Een tijdje later stoppen we weer. Emanuel vind de plaats van het kenteken niet goed. Hij moet en zou links onder het raam geplaatst worden. Daarvoor moeten er wel eerst gaten worden gemaakt in de voorkant van de vrachtwagen. Wij snappen niet precies waarom, we zien zat vrachtwagens rijden en niemand heeft zijn kenteken daar hangen maar goed dat zal aan ons liggen. Met een schroevendraaier en een hamer probeert hij een gat in de voorkant te timmeren. Dat lukt hem niet. Dan komt Eric even helpen. Drie ferme tikken later zitten er 2 gaten in de voorkant. Nu nog even ergens anders uit de wagen wat schroeven en moeren draaien en dan kunnen we het kenteken vast zetten. Daarna kunnen we doorrijden (afgezien dan van de tank stops iedere 40 km). Sander gaat nu achter de vrachtwagen rijden zodat die het tempo kan bepalen.

Bij Kimpese is de volgende politiestop. De politieagenten herkennen Sander en zijn mij in de vrachtwagen zitten. Ahhh jij bent degene met pech? Ja meneer. Met maar een hele kleine afkoopsom mogen we doorrijden van de politieman. Dat brengt de mannen op een idee. Sander moet vanaf nu bij iedere politiestop voor gaan rijden en zeggen dat de vrachtwagen bij hem hoort. Toeristen hoeven namelijk nooit te betalen. De mannen weten precies waar de politiestops staan dus dan zeg ik Sander naar voren te gaan en zo gaan we als convoi door iedere checkpoint. Na iedere checkpoint die we passeren zonder iets te hoeven betalen liggen de mannen krom van het lachen. Zo kunnen ze flink wat geld besparen!

Volgende halte is Lukala. Daar is de broer van Didier. We begroeten hem en gaan naar de bar er tegenover. Dan belt Didier nog eens de chef van de douane. Eindelijk krijgt hij hem te pakken. De chef zit ondertussen in Songololo. Didier zegt hem daar te blijven en zegt tegen mij dat het niet ver is. Ik zeg dus dat hij maar met Sander even moet gaan en dat wij wachten. Mocht de chef weglopen kan Didier hem dus weer bellen. Ze stappen op de motor en vertrekken. Pas daarna krijg ik te horen waar Songololo ligt. Aan de grens met Angola! Dat is zo een 60 km verderop! Dat is niet een klein stukje. Als ik geweten had dat het 60 km was dan had ik Sander niet daarheen gestuurd dan had ik de chef vervloekt maar in Kinshasa wel een oplossing gevonden. Laat staan dat ik Didier in zijn t-shirtje achterop de motor had laten plaatsnemen. Ook Sander weet niet waar ze heen gaan. Hij rijd rechtdoor en vraagt iedere keer verder? Ja zegt Didier verder. Ze vragen een paar keer hoe ver nog aan mensen maar zoals altijd hebben de mensen geen idee van afstand. Pas na 50 km ontdekt Sander de eindbestemming, maar dan zijn ze al zover dat omkeren geen zin meer heeft.

Twee en een half uur later keren Sander en Didier terug. Ondertussen valt de duisternis. Ik heb al die tijd met Eric en Emanuel zitten wachten en kletsen. Als ze terug zijn (met eindelijk een goed afgestempeld carnet) eten we een brochette van het stalletje naast de bar. Daarna stappen we weer in de vrachtauto en Sander op de motor en gaan we verder.

Het blijkt dat de politiemensen al hebben doorgegeven dat we onderweg zijn. Bij volgende checkpoints krijgt Sander soms de vraag of hij diegene is met een vrachtwagen. Ja dat zijn wij en we mogen door. Net voor Kinshasa is nog een checkpoint daar willen ze voor het eerst iets van Sander, zijn rijbewijs. Sander geeft die af en na een tijdje mogen we weer door.

Dan opeens verschijnt er een auto met zwaailichten achter ons. Emanuel, hij rijdt ondertussen, trapt op het gas. De auto probeert de vrachtwagen in te halen en rijdt naast Sander. Met 100 km per uur scheuren we door de straten van Kinshasa. Ondertussen is het middernacht dus gelukkig is het wel rustig op straat. Echter ligt er niet overal in Kinshasa mooi vlak asfalt. We knallen een gat in van...veel te diep. Ik vlieg door de cabine, gelukkig heb ik mijn helm op om met Sander te praten, want ik raak het dak. Ondertussen weten Sander en ik al lang niet meer wat er aan de hand is. Waarom stoppen we niet? Als ze geld moeten betalen willen wij best wel meebetalen! Jammer genoeg praten Emanuel, Eric en Didier niet meer met me. Gespannen kijken ze voor zich uit. Na de eerste kuil is de auto met zwaailichten gestopt met volgen. We racen echter nog steeds. Dit is levensgevaarlijk. Als er iemand oversteekt heeft hij geen schijn van kans. Bovendien als Sander in zo een gat rijdt dan valt hij van de motor en dat is met deze snelheid ook niet best. Ik smeek om te stoppen maar geen reactie. Ondertussen probeer ik Sander te waarschuwen voor gaten, auto's, mensen en afslagen zodat hij met de motor kan blijven volgen. We overwegen serieus of ik uit de wagen zal springen. We auto volgt ons al niet meer waarom racen we zo? Willen ze Sander afschudden om daarna mij te dumpen en de motor te houden? Wij snappen er niets van. We duwen wat auto's zowat van de weg af en komen dan op een driebaans weg. Het stoplicht is rood, het is rood! Ik waarschuw maar we knallen door, gelukkig springt het licht net op tijd op groen.

Na, voor ons gevoel een urenlange, race door Kinshasa rijden we een straat in en stoppen. Sander parkeert achter ons en ik vlieg de vrachtwagen uit. We zijn ondertussen beide in tranen van de stress en paniek en zijn dan ook behoorlijk pissig op Emanuel en Didier. We willen mijn motor hebben en weg hier!

Emanuel en Eric gaan zoeken naar een hotel en laten ons alleen met Didier. Die probeert ons tot rust te manen en uit te leggen wat er aan de hand was. Hij zegt dat als de auto ons te pakken had gekregen hij miljoenen dollars had moeten betalen aan boete. Lijkt ons sterk en wat nog het ergste is die auto was al lang gestopt met volgen. Waarom raceten we door dan? Weet hij niet hoe gevaarlijk dat is voor Sander? Hij zegt dat Emanuel goed in de gaten hield of Sander kon volgen of niet. Als hij niet kon volgen zouden ze later teruggekomen zijn om hem op te halen. Gelukkig hoeven we nooit uit te vinden of dat waarheid is of niet. Hij zegt ook dat in de wijk waar ze nu zijn de douane geen jurisdictie heeft dus dat we hier 'veilig' zijn. Daarnaast wordt ons duidelijk waarom het kenteken nu precies daar moest. Ze hebben de platen van een andere vrachtwagen gehaald (wel een andere van Didier) en op de andere vrachtwagen zitten de platen op het luchtrooster, daarom mocht bij deze de platen niet daar zitten. Nu kunnen ze erna zeggen nee hoor dat is een andere wagen geweest.

Didier neemt ons mee naar het huis van zijn ouders. Hier kunnen we slapen. Veel keus hebben we niet, midden in de nacht ga je ook niet een touw zoeken om je motor te slepen en vervolgens een hotel zoeken. We besluiten na wat overleg toch maar te blijven. Ondertussen zijn Eric en Emanuel ook teruggekeerd, een hotel vinden was ook voor hun hopeloos. We gaan met zijn allen buiten zitten en halen een paar biertjes. Eric blijft zich ook verbazen over DRC. Het is zijn eerste keer en voorlopig ook de laatste. De grens bij Luozi, hij weet niet of hij die ooit nog gaat nemen. En de politie hier, hij heeft er geen woorden voor. Tot een uur of 3 zitten we buiten op straat in onze plastic kuipstoeltjes. Dan gaan Emanuel en Eric in de vrachtwagen slapen. Didier valt in zijn stoel in slaap. Wij hebben eigenlijk geen keus, de tent opzetten om 3 uur heb je ook geen zin meer in, bovendien is de grote vraag waar kun je die opzetten? Ook Sander valt dus maar in slaap in een plastic kuipstoeltje.