De zoektocht naar de bonobo's

Van Kinshasa, Democratische Republiek Congo naar Kinshasa, Democratische Republiek Congo
Vandaag gaan we maar weer eens een stukje rijden. We pakken alles in, checken uit en verlaten ons huis van de afgelopen 5 dagen. Eerst tanken en dan nog even langs Jean om te melden dat we, als alles goed gaat, woensdag terugkomen.

Daarna zetten we koers richting de bonobo's. Al snel wordt de weg slechter, asfalt afgewisseld met stukken zand. We worstelen ons een weg tussen het overige verkeer. Een stukje is toch echt te lastig, daar mag Sander mijn motor doorheen rijden. De weg is nog niet het grootste probleem, dat is vooral het overige verkeer wat zoals gewoonlijk totaal geen rekening met ons houdt.

Dan opeens is het asfalt echt op, het gaat omlaag het zand in. Sander worstelt een stukje in het zand maar al snel besluiten we dat we zo nooit 10 km gaan afleggen. Laat die bonobos maar zitten dan, we keren om en willen richting Chutes du Zongo. Volgens Garmin moeten we ergens links af en dan zijn we na 1,5 km op de hoofdweg. Dat worden dan ook weer 1,5 spannende kilometers. Zand, zachter zand en nog meer zand. Het totale pad is iets van 2,5 meter breed maar dat weerhoud de autos er niet van ook gewoon het pad te nemen. Mag je dus ook nog eens auto's passeren. Gelukkig is zowel links als rechts passeren hier doodgewoon!

We komen op de hoofdweg en lunchen op een plek waar we met de vrachtwagen ook getankt hebben. Daarna zoefen we verder over het asfalt.

Mijn motor gedraagt zich prima dus Lubumbashi begint weer te kriebelen. Als we dan ook nog eens de afslag naar de Chutes niet vinden zoeken we niet al te lang. We keren om en rijden terug naar Kinshasa. We hebben zitten rekenen en als we morgen gaan moeten we alsnog de 28e in Botswana kunnen zijn. We willen toch een poging doen 's-werelds moeilijkste weg te gaan rijden.

Onderweg komen we langs een politiestop. En voor het eerst doen ze moeilijk. De vrouwelijke agent gaat voor Sander zijn motor staan en tikt met haar wapenstok tegen de motor. Ze doet met haar hand een L maken, wat ze ermee bedoelt weten we niet. Uiteindelijk begrijp ik dat ze wil dat we de motoren uitzetten. Sander zet hem uit maar moet zijn hand goed bij de sleutel houden want de vrouw wil de sleutel pakken! Daarna loopt ze naar mij en doet hetzelfde. Ik houd de sleutel op mijn rug en dan begint ze aan mijn arm en protectievest te trekken. Ik vertel haar dat ze daarmee moet ophouden en wat ze van ons moet. Nog meer agenten komen aanlopen. Ondertussen probeert een vrachtwagen mij rechts voorbij te rijden en dat past nog maar net. Nog wat gepor met de wapenstok later zegt een agent tegen Sander dat hij moet doorrijden. Dat laten we ons geen tweede keer vertellen. We stoppen de sleutels terug in het contact, starten en rijden snel weg voordat er weer iemand voor de motor gaat staan.

We rijden meteen door naar Frank, die is helaas niet thuis. Dan naar Jean, die is er wel. We vertellen ons plan, Jean is een beetje sceptisch maar hij vind het wel goed dat we een poging willen wagen om de weg te rijden. Wij vertellen ook dat we altijd kunnen omkeren. We hebben t/m dinsdag om te kijken of we het gaan redden. Gelukkig voor ons zit het moeilijkste stuk in het begin. Van Kikwit tot Tchikapa schijnt een ramp te zijn, daarna is het nog wel moeilijk maar minder erg als daarvoor.

Jean geeft ons de route die Frank heeft gereden en de nodige telefoonnummers. Als er iets is kunnen we bellen en als we het halen om naar Lubumbashi te rijden worden onze onderdelen daar ook heen gezonden. Daarna rijden we weer terug naar ons hotel. Ze zien ons aankomen en vragen meteeen waarom we terug zijn. Als we vertellen dat we morgen naar Lubumbashi willen gaan schud de man zijn hoofd, dat kan toch helemaal niet?