Weer wat geleerd

Van Rabat, Marokko naar Marrakesh, Marokko (of om en nabij)
Wat jammer dat de wekker gaat! Ik lag nog zo lekker te slapen in het heerlijke bedje van het Ibis hotel. We staan op en beginnen dan maar weer met wandelen. Nu naar de ambassade van Mauritanie voor het daadwerkelijk aanvragen van ons visum. We zijn helemaal voorbereid. We willen er om 8 uur zijn, hij gaat om 9 open maar geadviseerd wordt vroeg te zijn. 2 foto's van ieder in de portomonee, genoeg geld voor het visum en we hebben ook al een kopie van ons paspoort gisteren laten maken. We wandelen naar de ambassade en als we er net iets voor 8 uur arriveren is het al druk! Welk gebouw het is is makkelijk daar waar al 15 mensen staan! OK dan maar eerst in de rij voor het laten invullen van het aanvraagformulier. Twee jongens hebben hun business gemaakt van deze voor je in te vullen. Zelf invullen mag ook, je kan het aanvraag formulier kopen voor 20 dirham. Het laten invullen (en dus geen papier kopen) kost ook 20 dirham. Dan mogen zij het dus ook doen van ons. We wachten voor het laten invullen en dat is chaotisch. Er zijn er zat die denken dat ze gewoon hun paspoort voorlangs kunnen duwen en dan eerder zijn. De spaanse mevrouw voor mij heeft dezelfde instelling als wij. Opzouten wij waren hier eerder. Een man spreekt Sander als we al een kwartier staan te wachten aan. Heb je je naam wel op de lijst gezet? Anders kom je nooit aan de beurt. Ehh nee welke lijst? Sander gaat invullen en ik blijf in de rij wachten. Als we bijna aan de beurt zijn ontdekken we dat we behalve een kopie van ons paspoort ook een kopie nodig hebben van onze visum van Marokko. Die hebben we gisteren niet gekopieerd. Als Sander zijn aanvraag is geschreven en de jongen met de mijne bezig is spurt Sander terug naar de foto kopieer winkel. Die heeft zijn prijzen meteen even aangepast aan het feit dat er nu visum druk op staat, gisteren waren het 4 kopieen voor 5 dirham vandaag 6 kopieen voor 15 dirham. Nou ja je hebt geen keus he. Als Sander terug is laten we ze aan de aanvraag vast nieten en dan is het wachten. Wachten tot de ambassade open gaat. Die gaat open, iets na 9 uur. We krijgen wat snauwen en grommen en dat betekent dat we allemaal achter het hek moeten gaan staan wat de wachtrij vormt. Mensen die geen visum komen aanvragen (partners e.d.) moeten weg wezen. Vervolgens wordt een man uit Gambia die met 2 kinderen is eruit gepikt, jij eerst. Oh das vriendelijk kinderen eerst dus. Als we een kwartiertje in de rij staan en nog geen millimeter zijn opgeschoven worden de spaanse vrouw en ik eruit gepikt. Vrouwen moeten niet in de rij tussen de mannen! Wij hebben onze eigen rij en vrouwen hebben voorrang op mannen, al maken de meeste mannen er wel van dat het ritsen wordt. Nou prima er zijn maar 2 vrouwen dus als er dan een man tussendoor gaat dat vinden we niet erg (wij stonden ergens als 30ste in de rij). Ik ren nog even terug voor geld en ook Sander zijn visum aanvraag, want er stond me iets van bij dat iemand zei je kan ook in je eentje 2 aanvragen doen is geen probleem. De spaanse mevrouw mag eerst, ik hoor haar problemen hebben met hoeveel te betalen maar kan meekijken en zie dat 1 visum 340 dirham kost. Heb ik een voordeel. Na een man mag ik dus. Bonjour, geen reactie. Dus ik geef de 2 paspoorten met de aanvragen erin. Ik snap nu waarom de vrouw op haar tenen stond. Het gat is misschien wel nog net ooghoogte maar de man erachter zit een meter lager dus als je door het gat kijkt zie je enkel muur. Ook ik dus op mijn tenen. Stempeltje op het aanvraagformulier. Nummertje op paspoort met een stickertje en datzelfde nummertje stempelt hij op het aanvraagformulier en op een ander briefje. Dat briefje met de 2 nummertjes krijg ik terug nadat ik 680 dirham heb betaald. Quelle heure nous retourner? Hij pakt het briefje terug en wijst op een regel en gooit het weer onder het raam door. OK bedankt en au revoir, uiteraard geen reactie. De man heeft dus echt geen woordt gezegd! De ambassade heeft trouwens een apparte ruimte voor het aanvragen van de visa's. Een kaal vierkant hok met enkel dat raampje dat afgeplakt is met een gat erin. Gezellige werkomgeving!

Nu dit achter de rug is eerst maar eens ontbijten. Daarna willen we naar de ambassade van Senegal. We hebben weliswaar geen paspoort meer maar we willen even navragen of we een visum moeten aanvragen. Volgens het ministerie van buitenlandse zaken hoeven we dat niet. Nou we weten het nu nog niet. Want de ambassade is wegens pasen gesloten...

We lopen weer wat terug want ik wil naar de Marjane. We worden alleen overvallen door een hoosbui. We redden het tot de bushalte en daar wachten we de bui af. Ik probeer aan de andere wachtende te vragen of de Marjane wel bestaat want we dachten dat Garmin hem niet kende. De man houdt een taxi voor ons aan maar ook de taxi chauffeur kent het niet. Dan maar niet want ja als de taxi chauffeur ook niet weet waar hij heen moet. We kijken op de laptop naar mijn overzicht van waar Marjane zou moeten zitten en die zegt Rabat-Agdal. Dan in basecamp, die kent hem ook. Dan toch nog eens Garmin, en ja hoor Garmin kent de Marjane ook! Dan wil ik erheen ook. Ik stop een taxi en probeer weer te vragen Marjane. Maar ja als je de j uitspreekt als een j en niet als Marzjane dan snappen ze je niet. Na wat handen en voeten ontdekt de taxi chauffeur wat ik bedoel en OK dat kent hij geen probleem. Wij nog geinen van hoe vaak brengt hij mensen naar de supermarkt, nou vaak zat want voor ons rijd ook een taxi het parkeerterrein van het winkelcentrum op!

We doen een uitgebreid rondje winkelcentrum en gaan ook meteen eens kijken voor andere schoenen voor Sander. Die heeft ondertussen op zijn andere voet ook een blaar (we zijn op onze slippers / flut schoentjes hier en niet in de motorschoenen dat is te warm). De schoenen jacht mislukt. Daarna een groot rondje supermarkt. Helaas nog steeds geen zakjes pasta saus. Wel een six-pack bier en maar een dubbele portie chips.

Na de boodschappen is het lunch tijd. Dat wordt de KFC hier in het centum want vanavond krijgen we ook geen warm eten in de trein en bus. Daarna terug met de petit-taxi naar de ambassade. Daar zijn we iets voor 14 uur en wederom is er al een rij. En dat terwijl de ambassade, of het visum gedeelte, pas om 15 uur open gaat. Sander gaat met alle troep die we ondertussen bij ons hebben in de schaduw zitten en ik ga weer in de gewone rij staan. Een kwartiertje later wordt ik daar weer uitgeplukt. Ik ben toch vrouw ik moet in de andere rij! Oh ja, dat was ik vergeten. Ik sta weer met de spaanse mevrouw en ik krijg nog wat tips over de grens naar Senegal. Ze is al een paar keer op en neer geweest en ze zegt dus dat ik beter een andere grens overgang kan nemen als die we uitgekozen hebben. Top bedankt voor de info! Om 14:45 gaat de deur open, zo dat is vroeg! Er komt wat gesnauw naar buiten en beng de deur is weer dicht. Iets na 15 uur gaat hij weer open, wederom gesnauw en geroep maar nu dat we weer een mooie rij moeten maken. De man uit Gambia komt weer met zijn kinderen aanzetten en schertst ook ben wat later had wat problemen met mijn ticket naar voor aan in de rij, waarmee hij doelde op de kleinste van de twee die het weer op een huilen wou zetten. Het afhalen gaat vlug, briefje erin en je paspoorten krijg je eruit. Ik zeg nog merci maar uiteraard geen response.

We lopen terug naar de trein ik wil een kaartje kopen bij de bali maar die vlieger gaat niet op. Ik wordt doorgestuurd naar supratours. Oh zit die hier die hadden we bij aankomst niet gezien. We gaan naar supratours en krijgen dan te horen heb je gereserveerd? Ehh nee reserveren kan toch niet? Jawel hoor en nu is de bus vol. Morgen kan wel. Ja morgen daar hebben we dus geen zin in bovendien kom je om 01:30 dan aan (op woensdag dus) de volgende dag kun je dus ook vergeten. We kopen enkel een kaartje naar Marrakesh want daar is misschien wel plek (hoe kan dat dan???). Als we buiten zitten te wachten besluit ik terug te gaan. Wat als we via Agadir gaan? Via Agadir is er wel plek. We komen dan niet om 9:30 op dinsdag aan maar om 16:30. Dat is later maar dat is in ieder geval nog op dinsdag. Na wat puzzelen komen we op het volgende schema. Om 19:50 pakken we de trein naar Marrakesh. Daar kom je dan om 23:50 aan, dan pak je de bus naar Agadir daar kom je om 4:30 aan. Dan moet je tot 10 uur wachten op de volgende bus en dan kom je om 16:30 aan. Het wordt niet fijn maar iets is beter dan niets. Ik leg de vrouw uit dat we zo snel mogelijk in Tan Tan Port moeten zijn. Jammer dat ze ons niet wijst op de concurrent. En ook jammer dat wij pas later daaraan denken. Die rijden namelijk ook van Rabat naar Tan Tan, daar komen we pas achter als we de kaartjes al gekocht hebben en niet meer kunnen teruggeven. Weer een les geleerd. Maar met CTM zouden we ook pas om 13:30 aangekomen zijn (en pas om 23:00 vertrokken zijn) en of daar plek was weten we ook niet. Nu hebben we zeker een plekje we moeten enkel wachten tot we aan etappe 1 kunnen beginnen en we moeten 5,5 uur overbruggen in Agadir. Gelukkig wacht de bus naar Agadir altijd op de trein, dat hebt ik nagevraagd. Maar als de trein net zo op schema liep als op de heenweg (1 uur vertraging in totaal) dan hoeven we maar 4,5 uur te overbruggen. De bus had op de heenweg een half uur vetraging dus wie weet hoeven we maar 4 uur te wachten????