De slechte wegen van Guinee

Van Velingara, Senegal naar Koundara, Guinee
Wordt je 's-ochtends wakker wil je naar de WC is het huisje op slot waar je naar de WC moest gaan. Dan baal je en sta je voor de deur te dralen van wat nu. En wat blijkt? Er ligt iemand in het huisje te slapen! Opeens gaat de deur open en mag ik plassen.

Daarna gaan we maar eens geld pinnen (we nemen extra CFA mee om in Guinee weer om te wisselen naar Guinee Francs), brood en water inslaan. Na ons ontbijt vertrekken we maar, de banden niet helemaal opgepomd want Velingara is een grote zandbak en we weten niet waar het asfalt begint. Ook weten we nog niet waar we gaan slapen, volgens de Michelin kaart is het eerste stuk in Guinee (zo een 40 km) een erg slechte weg. Dus misschien is het handig om bij de grens in de buurt een slaapplek te vinden. Er ligt een bos / natuurgebied vlak voor de grens en hopelijk is daar ook een camping.

Gelukkig wordt het zand snel vervangen door asfalt. Eigenlijk is enkel de stad Velingara 1 grote zandbak daarna krijg je weer gewoon een weg.

We rijden eerst schuin omhoog om vervolgens via een betere weg weer naar het zuiden af te zakken. We komen bij een rotonde (en dat is opzich al een heel iets want eigenlijk is hier maar 1 rechte weg zonder enkele zijstraat) en daar staat een bord Frontiere Guinee rechtdoor en een zijstraat ergens anders heen. Meteen erna nog een bord maar deze gaat over de rotonde. Guinee is rechtsaf. De vraag is nu moeten we rechtdoor (geen asfalt) of rechtsaf (wel asfalt)? Garmin zegt ook rechtdoor en dus gaan we het gravelpad op. We zijn nu nog ruim 50 kilometer voor de grens.

We rijden over het gravel, het is best goed te doen mooi aangestampt niet al te veel kuilen en geulen. Met nog 30 km tot de grens komt er opeens weer asfalt. En dan zien we gendarmerie, niemand komt komt naar buiten dus we tuffen door. Dan is er douane. We stoppen nu toch maar, je gaat ons toch niet vertellen dat hier de grens is?? We vragen het maar jahoor hier is de grens Senegal uit. Guinee in, dat duurt nog 30 kilometer. Het stuk natuurpark wat we zagen op de kaart ligt dus in niemandsland.

We gaan bij de douane binnen en stempelen onze carnet af. Daarna komen geld wisselaars aanlopen en na even overlegt te hebben met de douane mensen besluiten we toch maar vast iets aan geld te wisselen. De mannen doen dit erg netjes, eerst afstemmen hoeveel CFA voor hoeveel Guinee Francs en ze tellen alles rustig 3 keer uit en geven ons het geld voor we CFA afgeven. En dat terwijl we wel wat mooie afschrikwekkende verhalen over geldwisselaars gehoord hebben. Het is en blijft wel zwarte markt toch zijn we blij met wat Guinees geld nu kunnen we tenminste wat eten en water e.d. kopen.

We rijden door naar de politie, de man lijkt heel chagerijnig maar eigenlijk is hij super efficient. Hij maakt geen woord aan ons vuil, pakt de paspoorten aan, kijkt niet eens naar de persoonsgegevens, zet er een stempel in en klaar zijn we. Senegal uit zonder dat het iets gekost heeft en zelfs binnen een half uur, een record op vele fronten!

Zoals de douane ons verteld heeft staat er halverwege een checkpoint. Het is de agent echter veel te warm en bovendien is het lunchtijd. Hij staat op vanachter zijn schutting en wuift doorrijden maar. Prima daar houden we van.

De komende 30 km zijn nog steeds echt mooi asfalt, breed, zonder gaten met markering.

En op dit asfalt komen we aan in Guinee. Eerste halte, de douane we stoppen maar die vragen touriste? Ja zijn we, dan moeten we niet bij de douane zijn maar door naar de politie. Lopen mag niet, we moeten rijden. Dus wij weer alles op de motor en de 100 meter naar de politie rijden. Daar weer afstappen en het hutje binnen. We krijgen onze stempels en we informeren nog naar de weg, we vragen de makkelijkste weg naar Ivoorkust en ze overleggen en geven ons 1 weg op met nog een paar alternatieven. Daarna vertellen ze ook dat de douane die wij zagen enkel voor uitgaand verkeer is, voor het verkeer Guinee in komt de douane over 8 kilometer.

We stappen weer op de motor en leggen de volgende 8 kilometer af, van lunchen komt zo weinig maar we schieten wel hard op want de weg is super. De douane vinden we en daar vragen ze naar onze carnet. Wat nu carnet we hebben laissez-passer (op aanraden van een Duitser die we in Mauritanie tegen kwamen hij vertelde ons dat ze een Carnet houden / blaadjes eruit scheuren / niet weten te gebruiken). Dat vind de man toch maar niets hij wil carnet. Hebben we niet meneer enkel laissez-passer. Ik pak de papieren en de man neemt ze toch maar aan. Hij loopt een huisje binnen en daar krijg ik (nadat hij 3 mannen heeft aangesproken) een krabbel op beide briefjes dat we gezien zijn. Daarna mogen we weer verder.

We tuffen weer een stukje verder en dan is het stop politie. Wat nu toch weer mannen?? Deze man wil onze paspoorten weer zien. Hij gaat de gegevens overnemen in een boek. We moeten beide meekomen naar het kantoor. Daar doen zijn beide pennen het niet dus vraagt hij ons een pen. Uiteraard krijgen we die niet meer terug maar dat brengt het totaal dus op 5 stops over een afstand van ongeveer 50 km en totale kosten 1 pen. Ach lang de slechtste grens overgang niet!

Ondertussen zijn we al bijna in Koundara, van het moeilijke stuk weg op de michelin kaart is geen spoor te bekennen. Asfalt is alles wat we zien. In Koundara maar eens vragen naar een camping. Ik vraag het bij een winkel en wordt een gravel pad ingestuurd (OK enkel hoofdwegen zijn asfalt, zijstraten is gravel). Wij rijden erin en vragen voor de zekerheid nog iemand. Camping ja zeker bij mij thuis. De man is van de douane en we mogen bij hem thuis kamperen. Hij pakt even zijn brommertje en rijd ons voor naar zijn huis. Hij heeft een stuk grond afgezet met muren en een poort. Hijzelf gaat met zijn brommertje door de zijdeur en wuift kom maar hoor. Leuk en aardig man maar door die zijdeur gaan wij niet passen hoor, maak de poort maar open. Dat doet hij, we krijgen stoelen, een tafeltje en worden voorgesteld aan zijn vrouw en kinderen. We mogen de tent neerzetten waar we willen en hij wijst waar de wc is (in een appart huisje). Eerst maar eens lunchen dus en daarna de tent opzetten.

We staan onder een mango boom en willen wel een mango. Het zoontje moet voor ons de boom in om een mango te plukken die zo hoog hangt dat hij met een lange stok niet te bereiken is. Dat heeft het zoontje wel al vaker gedaan want als een aapje gaat hij de boom in. Daarna krijgen we ook nog een schaal met mango's die ze al eens geplukt hadden.

Daarna is het tijd de douche uit te proberen. Een ander kindje stond te douchen maar die wordt zonder pardon de douche uit gegooid, de blanken willen douchen (blanken die trouwens wel veel voor deze camping betalen, de man vroeg hoeveel de laatste camping in Senegal koste en eerlijk als we zijn hebben we de waarheid gesproken, hij wil nu hetzelfde voor zijn huis camping maar de levensonderhoud kosten zijn in Guinee wel beduidend lager, we maken hem dus wel weer even een rijk man). Jammer dat we niet meer Frans kunnen want we kunnen echt wel even wachten met douchen hoor zodat het ventje verder kon gaan maar ja dat krijgen we weer niet duidelijk gemaakt. We krijgen 2 emmers water en een ijsbakje, we kunnen douchen. Na de heerlijke douche (deze keer geen ijskoud water) wil ik onze kleren uitspoelen. Daar wil mevrouw niets van weten en ze wast onze kleren allemaal netjes met sop en zeep. Schoon gewassen krijgen we ze terug om te drogen.

Rond avondeten tijd wordt het tijd het dorp te verkennen. We gaan lopen naar het dorp, onderweg worden we gespot en een tijdje later rijdt de douane meneer naast ons, waar gaan jullie heen? Gewoon wandelen meneer, dat is geen probleem we hebben zijn telefoonnummer voor het geval er iets is. We lopen het dorpje rond en zijn maar wat blij dat we geld hebben want een bank is hier niet. We vragen bij het tankstation maar benzine is er ook niet. Het wordt wel veel in flessen langs de kant van de weg verkocht maar wij hebben liever een echte pomp. Volgens de man van de total is er over 117 km wel een pomp, dat zouden we moeten kunnen halen. We lopen weer verder en gaan opzoek naar avondeten. We komen uit bij het eerste restaurantje wat we zagen. Het menu is weer niet heel groot, spaghetti, haricots of soep. Nou doe maar 1 spaghetti en 1 haricots. Totale kosten? Net iets meer dan 2 euro. Wat verwachten we? Een bord met kale spaghetti slierten en een bord met allemaal groene sperziebonen. Kunnen we eerlijk delen en hebben we zetmeel en groente. Maar wat krijgen we? Brood en spaghetti met vlees en saus en ook wat kaas, de haricots zijn iets minder, bruine bonen of kidney bonen ook met gehakt. We doen wel eerlijk delen maar moeten beide concluderen dat de spaghetti toch veruit het beste is.

Na ons avondeten lopen we terug naar een bar, daar drinken we een biertje. Als we ook die op hebben is het terug naar onze camping. Alleen worden we op de terugweg aangehouden door de immigratiedienst. Paspoort en visum moeten we tonen. Ehhh die liggen op de motor. Ik laat het boekje zien met nummer van de man bij wie we slapen. Ahh ja die man kent hij wel. Nou we mogen doorlopen maar volgende keer moeten we wel ons paspoort bij ons hebben.

In het pikke donker moeten we onze weg terugvinden naar het huis, ik heb wel een hoofdlampje bij me, alleen helaas 1 met lege batterijen. Het is een beetje eng hier in het donker want we moeten over een zandpad maar we vinden de weg terug en kunnen dan veilig ons bedje in.