We verlaten Marokko...

Van Dakhla, Marokko naar Nouadhibou, Mauritanie
We staan vroeg op want vandaag willen we naar La Gouera (de grens stad) rijden. Dakhla lijkt een kyte-surf paradijs, ze hebben er zelfs verkeersborden voor gemaakt, al was dit bord dan een pas op surfers. Jammer genoeg hebben we er geen foto van gemaakt maar ik denk wel dat als er een surfer over het asfalt komt langsgezeilt dat hij toch echt iets te ver doorgeschoten is....

Eerst maar even tanken want het schijnt dat het aantal tankstations ook minder wordt. We hebben geluk, bij het tankstation waar op de heenweg nog een rij stond is nu niemand. Zo vreemd is het ook niet want ze zijn nog niet open. Maar na 5 minuutjes wachten tot de meneer heeft kunnen meten hoeveel benzine hij nog heeft en alle standen heeft genoteerd en dan krijgen wij een volle tank. We zijn klaar voor een saaie dag.

70 km verderop komen we weer een tankstation tegen (en dan hebben we er eentje na 30 km al geskipped) dan toch maar weer tanken? Wat druppels erin en doorrijden maar!

De volgende stop is de lunch, de tactiek van warme lunch bevalt goed we kunnen alleen geen gegrilde kip met friet of tajine meer zien. We stoppen bij een gehucht met een tankstation, een supermarktje, hotel en restaurant erbij. Dan ook maar eten. Wat hebben jullie? Gegrilde kip met friet, tajine schaap en tajine geit. OK doe dan toch maar weer een gegrild kippetje. We werken hem weg en willen nog bij de supermarkt een grote water kopen. Een 5 liter fles heeft hij niet, wel 6 keer 1,5 liter. Voor 30 dirham (en een 5 liter fles is 9 dirham) nou bedankt dan maar we kijken even verder. We rijden het gehuchtje in en vinden daar water en nog wat fruit. Nu hebben we ook meteen ons diner.

We gaan weer verder, het laatste tankstation schijnt 60 km voor de grens te zijn, ongeveer op die afstand zien we een tankstation dus dan toch maar weer tanken. We hebben pas 85 km gereden maar toen bleek nog eens met de wind in de rug ofzo. In iedere motor gaat net 3 liter dat betekent een verbruik van 1 op 28! Was dat altijd maar zo!

De grens is verschoven of dat van die 60 km klopt niet want nog geen 100 meter verderop staan we opeens voor de grens! We stoppen om te kijken of we voor de grens gaan slapen. Er zit wel een motel. We komen een man tegen die we ook in Rabat al gezien hebben bij de visum aanvraag, hij heeft ons toen ook wat uitleg gegeven over hoe en wat. We kletsen wat en hij geeft een naam van een helper aan de andere kant. En als hij ons was zou hij nu de grens al over gaan, in de ochtend staat er namelijk altijd een grote file. Dat in combinatie met de toch wel wat deprimerende omgeving waar we nu staan doet ons besluiten dan toch maar de grens over te steken. Bij halte 1 moet je paspoort laten zien en krijgen we een klein briefje wat we verderop moeten invullen. Invullen doen we bij halte 2, met het briefje en je paspoort naar een balie en dat levert een stempel op het briefje op, en een exit stempel in ons paspoort. Dan naar halte 3 om ook onze motoren uit te schrijven. Door naar halte 4 met paspoort en uitschrijving motor, daar noteren ze de gegevens weer in een boek. Weer opstappen, halte 5 de man wil het briefje zien dat onze motoren uitgeschreven zijn. Nog geen 10 meter verder staat ook een man te staan. We denken dus dat hij niets wil maar als we de motoren starten en weg rijden roept hij stop! Paspoort! OK halte 6 nogmaals je paspoort. En dan... dan zijn we Marokko uit! Welkom in niemandsland! We hebben geregeld met de auto voor ons dat we hun door niemandsland volgen, wij kunnen moeilijk een gids (die je nodig schijnt te hebben om je door het mijnenveld te loodsen) meenemen op de motor. Maar de auto voor ons neemt ook geen gids en rijdt zelfverzekerd het mijnenveld in. Het pad is redelijk duidelijk en het is een kris kras van autos. We volgen de renault over keien.

Wel jammer dat hij zo langzaam gaat, voor zijn auto kunnen we ons dat wel voorstellen maar op de motor is het lastig zo langzaam te rijden. Helaas worden de keien langzaam aan vervangen door zand, zand en nog meer zand. In een grote poel met zacht zand gaat het uiteindelijk dan ook mis. Ik lig voor de verandering weer eens op de grond. Ik moet zeggen dat ik al verbaasd was zo ver door het zand gekomen te zijn. De Renault rijd echter vrolijk door, Sander tilt mijn motor op, ik stap op we zien de auto wegrijden en het zand voor me en ja hoor 10 meter verder lig ik weer op de grond. Dus Sander mag weer de motor optillen en we zien de Renault uit het zicht verdwijnen. So far voor de guide door het mijnenveld. We rijden de richting op die de Renault ook nam en uiteindelijk halen we hem ook weer in want er komen weer keien aan. En dan blijkt dat de Renault ook de weg niet weet. Ze vragen het aan wat mensen die er rondlopen en ze duiken weer een zandpoel in. Ik lig dus weer naast de motor maar deze keer zit de Renault ook muurvast. Wij hebben er genoeg van en keren om. Een man in een jeep wenkt ons dat we hem moeten volgen. De man met de jeep rijd een veel betere route. Veel minder zand. Desondanks vind ik toch nog een zandbak om mijn motor de vierde keer in op de grond te leggen. Na een lange, vermoeiende tocht van 4 tot 5 km door het zand en de keien (waarbij ik mijn motor ook door sommige zandbakken heb geloodsd zonder om te vallen) komen we eindelijk aan bij de Mauritaanse grens. We hebben het gehaald!!! Nu enkel nog 'eventjes' de grens over.

We parkeren de motoren en eerst maar wat uittrekken, we hebben het bloedheet van deze inspanning. Daarna mogen we mee met een militair voor halte 1, met paspoort en motorpapieren lopen we het kantoortje in en wordt onze aankomst geregistreerd. Ondertussen heeft ook al iemand zich weer opgedrongen als helper. Hij regelt alles voor ons voor 10 euro. Een nee-bedankt kennen ze hier niet, ze wachten uberhaupt je antwoord niet af het is kom mee pak dit en loop mee. We gaan naar halte 2 en daar eerst maar eens afstemmen hoeveel geld hij nou precies wil. Het is heel makkelijk het is 10 euro per motor voor de customs, 10 euro per motor verzekering en 10 euro voor hem. Voor 50 euro ben je binnen. Prima man maar we hebben geen euros, wel nog wat dirhams maar ook niet zoveel. Hij moet vanavond ook naar Nouadhibou en anders krijgt hij daar het geld wel. Is goed we stemmen af in Mauritaans geld wat hij krijgt en dan gaan we verder. Voor de customs vul ik het blaadje in en dan gaan we naar de volgende stop. De man is opeens verdwenen maar we moeten langs de politie. Daar krijgen we nog wat mooie stempels in ons paspoort. Buiten vraagt een militair om thee en dus krijgt hij van ons een doosje thee (stond ook al in de lonely planet dat ze graag thee willen). We rijden weer door en zijn nu eigenlijk Mauritanie al binnen. Maar waar is die gast nu? En hij had het over verzekering die hebben we ook nog niet. Moet dat eigenlijk wel? Als ze nog geld moeten krijgen weten ze je altijd te vinden en jahoor, daar is hij en hij heeft een verzekering geregeld. 3 hele dagen voor 4000 wat ze hier ook hebben. Dus nu hebben we een visum voor een maand, een papiertje van customs waarop staat dat we 14 april het land uit zijn en 3 dagen verzekering. Welkom in Mauritanie fijn dat je hier bent en we hopen duidelijk dat je snel weer weg bent. Ik geef de man de 20 euro die ik nog had en alle dirhams die ik heb. Ik zeg dit is alles wat ik heb en hij gooit het geld op de grond I work for nothing. Nou prima man maar ehhh welk werk? Ik heb customs toch echt zelf ingevuld hoor! Grensovergangen zijn duidelijk ons ding nog niet.... We rijden maar gewoon weg en gaan naar Nouadhibou, eerst maar geld pinnen want we hebben nu helemaal niets meer.

Aangekomen in de stad komen we in totale gekte. Als je denkt dat ze in Marokko niet kunnen rijden kom dan naar Nouadhibou! Zelfs al spookrijdende ezels gezien! En volgens de lonely planet is het eten hier smakeloos en hebben ze niets, maar we zien volle marktjes met alle soorten groente en fruit ook dat hebben we in Marokko amper gezien de laatste tijd. De bank daarentegen is wel een beetje een uitdaging. Bij de eerste is de pin automaat stuk. Bij de tweede werkt hij wel maar enkel met visa. Maar we hebben uiteindelijk dus wel geld dan terug naar de camping die we zagen, tegenover de militaire basis. De man doet de poort open en voor me ligt een zandbak. Daar mag je dan nog even doorheen om 19 uur 's-avonds als je al moe bent. Maar ik houd de motor recht. Daarna is het eten, douchen en maar weer slapen. Morgen willen we dan in 1 ruk door naar Nouakchott en dat is weer 400+ kilometers verderop.