Een bus vol?? Dat bestaat niet!

Het eerste dagje Dakar, Senegal
We worden vroeg gewekt door een moskee gevolgd door blatende schapen. Bedankt natuurlijke wekker dan zijn we ook op tijd bij de ambassade.

We ontbijten en vertrekken richting de eerste bushalte. We gaan voor lijn 6. Bij de juiste straat aangekomen rijd lijn 1 ons voorbij, die komt hier toch niet??? Blijkbaar wel. Lijn 6 komt na een kwartier maar die zit vol en stopt gewoon niet. Dan komt er nog een lijn 1, dan die maar in want ook al rijd hij om hij komt wel op de juiste bestemming aan.

We stappen in, in een al volle bus. Tenminste wij denken dat hij vol is, later zullen we ontdekken dat een bus nooit vol is.

We kopen bij de man achterin twee kaartjes en houden ons maar stevig vast. Zitplekken zijn er niet meer.

We rijden door Dakar heen en komen uiteindelijk komen we toch volledig vast te zitten. De bus rijdt dwars door een winkel straat of eigenlijk hij kruipt er door heen. Na ongeveer 45 minuten komen we aan op een plek vlak bij de ambassade. We stappen dus maar uit want we hebben geen idee waar de volgende halte is (zowiezo geen idee waar haltes zijn hier, sommige zijn gemarkeerd met een bordje maar lang niet allemaal).

We lopen verder naar de Nederlandse ambassade. Na even gewacht te hebben mogen we naar binnen. Helaas kunnen ze daar ons niet echt verder helpen met de keus Mali of Guinee – Ivoorkust. Ze lezen enkel de reisadviezen van buitenlandse zaken voor. Die hadden we ook al gelezen. Mali alle reizen ontraden, Guinee niet essentiele reizen ontraden en Ivoorkust in bepaalde gebieden reizen ontraden. Ze adviseert ons naar huis te gaan of het vliegtuig te pakken. Fijn ik snap het advies wel maar ik heb er niet veel aan. Ze weet wel te melden dat de wegen in Guinee er niet zijn, de tracks zijn volgens haar hard aangestampt zand en ook een gewone 2 wheel drive en bussen komen er doorheen. Dan moet de motor ook kunnen. Daarnaast dacht ze niet dat het regenseizoen al begonnen was dat zou nog wel even moeten duren.

Niet heel veel wijzer staan we weer buiten. Wat moeten we nu doen? Mali heeft als voordeel dat je in 1200 km er door heen bent en in veilig gebied bent. Tel erbij op dat iedereen zegt dat ze er echt goede wegen hebben en dan weet je dat je in 3 dagen klaar kunt zijn. Van Guinee zegt iedereen dat er amper wegen zijn al zegt ook iedereen dat het wel moet lukken met een motor. Daarna kom je in Ivoorkust en dat is ook geen fijn land. Over de weg conditie hebben we nog niet veel durven te vragen.

Buiten voor het Nederlandse consulaat besluiten we tot de volgende aanpak, we gaan via Guinee en Ivoorkust. Mochten we in Guinee zo hopeloos vast lopen op de wegen dan gaan we terug naar Senegal en bedenken een andere aanpak. We moeten dan zowiezo even kijken als Guinee al niet gaat wat we gaan doen. Kameroen schijnt op zijn minst net zo erg als Guinee te zijn en over Namibie en Angola horen we ook niet heel positieve verhalen over de weg condities.

Ondertussen is het lunch tijd, op zoek naar een restaurantje dan maar. Vandaag testen we de andere typisch Senegalese schotel tieboudienne, deze schotel bestaat uit rijst en vis en wat verdwaalde groentes. Ook weer een prima schotel om te eten. We kennen nu al 3 Senegalese gerechten die goed te eten zijn, Yassa, Mafe en Tieboudienne. Al eet ik geen Mafe want dat is met pindasaus.

Aangesterkt vervolgen we onze weg. Eerst komen we langs een echte supermarkt. Hier hopen we pindakaas te vinden en iets van worst of iets voor op brood. De pindakaas hebben ze ook hier niet, wel vinden we worst en zelfs knakworstjes van varkensvlees! We doen boodschappen en gaan dan verder naar de ambassade van de Ivoorkust. We hoeven maar 1 iemand te vragen en dan hebben we de ambassade gevonden. We mogen naar binnen een hele grote zaal in daar krijgen we ehet aanvraag formulier wat we moeten invullen. Als dat gedaan is mogen we het formulier, ons paspoort,1 pasfoto en 130.000 FCFA inleveren. Daarna mogen we naar een ander kantoor bij een andere man. Die bekijkt alles en vraagt heb je een hotel boeking? Nee meneer. Gaan jullie met het vliegtuig? Nee meneer met de motor. Motor? Hoe kom je daar door Guinee? Ja meneer door Guinee. Kennen jullie iemand in de Ivoorkust? Nee meneer. Toerisme? Ja meneer. OK morgen om 13 uur mogen we terug komen. Of we onze visum krijgen of niet weten we morgen pas. Volgens de man ligt er wel gewoon asfalt in Ivoorkust. Tenminste als we hem goed begrijpen. Of het nu in ons voor- of nadeel is dat we niemand in de Ivoorkust kennen is ons totaal onduidelijk. De man is verder wel aardig, hij geeft dus de weg informatie en hij maakt nog een geintje over het feit dat ik alle papieren bij me heb. Dat hoort toch de man te doen. Hij wil ook weten of we onze vaccinatie boekjes hebben, als ik ze pak zegt hij nee laat maar dat is aan de grens pas belangrijk.

Zonder paspoort staan we even later weer buiten. Op naar de ambassade van Guinee. De Nederlandse ambassade heeft ons verteld dat je een visum ook aan de grens kunt kopen (geld ook voor Mali) maar het kan geen kwaad het van te voren al te regelen. We aan wat mensen voor de ambassade van de Ivoorkust naar de volgende ambassade. Die kennen weer iemand die op straat loopt en toevallig ook die kant op moet. Wij moeten dus volgen. De man levert ons voor de deur van de ambassade af. Die is, in tegenstelling tot de informatie die we uit de lonely planet hebben, gewoon open. We vragen er naar de vereisten voor een visum. Ze spreken enkel Frans dus het gaat wat moeizaam maar met behulp van pen en papier ontdekken we dat we een kopie van ons paspoort nodig hebben, uiteraard ons paspoort, 2 pasfotos en 35.000 FCFA per persoon. Ik zeg is goed komen we morgen om 14 uur. Dat vinden ze wel wat laat maar als ik uitleg dat we ons paspoort eerst nog moeten ophalen bij de ambassade van de Ivoorkust vinden ze het prima.

Ondertussen is het al weer 16 uur. Veel te laat om nog de ambassade van Burkina Faso te bezoeken, die ligt ook niet in dezelfde buurt. We lopen dus maar richting een bus halte en na even wachten kunnen we ons weer in de bus van lijn 1 erbij persen. De terugweg is duurder, maar ik vermoed dat de heenweg een foutje was want nu moet ik 350 FCFA betalen en dat is ook wat we op internet gevonden hadden.

Wederom met behulp van de navigatie kunnen we ontdekken wanneer we moeten uitstappen. Haltes worden niet omgeroepen, bushaltes zijn niet te herkennen en de route staat nergens aangegeven. Hoe de mensen hier weten welke bus ze moeten hebben is ons een raadsel maar ons lukt het met behulp van een navigatie systeem om de weg hier te vinden.

Terug bij het hotel krijgen we onze vuile was schoon terug. De dochter heeft alles gewassen. Ik voel me wel wat bezwaard hierover maar ben blij dat we nu weer een zak vol schone kleren hebben. Sander helemaal want al zijn sokken waren op en vandaag heeft hij zijn voetjes verbrand met de hele dag buiten rondlopen.

Terwijl Sander wat gaat computeren ga ik maar weer wat lopen. Op jacht naar brood en fruit. Ik vind de bakkerij waar ik een baguette mee krijg die nog zo warm is dat ik bijna mijn handen eraan brand. Fruit gaat hier minder soepel. Of ze stellen de prijzen bij als ze zien dat er een toerist aan de kraam staat of fruit is hier niet te betalen. Wat het is weet ik niet maar het gaat me hier niet goed af. Het helpt ook niet als je niet verstaat hoeveel je moet betalen.

We dineren op het dak terras met ons brood en knakworstjes. Een heerlijk maaltje! Als afsluiter hebben we nog ieder een sinasappel. We moeten toch iets aan vitamientjes eten en groente zit hier vaak maar amper in de schotels die we eten. Volgens de lonely planet is groente hier voor de arme mensen. Hoe de rijken dan aan hun vitamienen komen??

Na het eten ruimen we de schone was op en doen we nog een spelletje. Sander is kapot van een dag rondsjouwen en valt in slaap. De motoren staan alleen nog buiten, gelukkig helpt de hotel eigenaar met het binnen zetten van de motoren. De man heeft zelf een scooter maar is zo mogelijk nog kleiner als dat ik ben. We zijn dan ook helemaal kapot als we de 2 motoren binnen hebben staan.