Wat is ie BLAUW

De veertiende dag Windhoek, Namibie
In de ochtend hebben we met Theo afgesproken dat we het simkaartje bij hem komen ophalen. Die had hij ons nog belooft dat we die zouden krijgen. We lopen naar Samsung en daar krijgen we een 32 GB kaartje! Ik maak er een opmerking over en dan vraagt hij ook nog eens of dat niet goed is? Tuurlijk 32 GB is geweldig maar dat hadden we toch echt niet verwacht. Wij zaten te denken aan een 2 of 4 GB kaartje en hebben dus al een 32 GB vervangende kaart besteld. Maar goed een extra SD kaartje is natuurlijk nooit weg.

Theo geeft ons ook nog even wat contacten door die we kunnen raadplegen om misschien onze oude mobieltjes terug te vinden. Hij belt zelf ook nog iemand maar helaas levert dat niets op.

Nadat we weer afscheid hebben genomen van Theo vervolgen we onze wandeling richting de mall. Daar kopen we screenprotectors voor de Garmin en een nieuwe broek voor Sander. Sportsmans Warehouse is ook een zeer aparte winkel. Ze hebben exact dezelfde broek in maatje XXL kost hij 750 Namibische dollars en in maatje L kost hij 800. Ik vraag bij de kassa hoe dit nu zit en de manager wordt erbij gehaald. Ja zegt de man, het zijn verschillende broeken, kijk de PUK code is anders, ze hebben wel dezelfde naam maar toch is het een andere broek. Ik bekijk de 2 broeken nog eens, zelfde naam, zelfde kleur, op dezelfde plekken ritsen en zakken, zelfde stof. Sorry meneer maar dit zijn toch echt dezelfde broeken de een is alleen groter dan de andere. De manager zegt hierop als u de goedkopere wil kan dat dan neemt u die. Tja maar XXL is Sander nu toch echt veel te groot.... Waarschijnlijk is de ene broek eerder geleverd dan de andere maar wazig blijft het wel. We nemen daarom maar een grijze in plaats van een beige, die heeft weer een andere prijs, iets minder dan 750, de groene daarentegen zijn weer 800. Allemaal dezelfde broeken alleen een andere kleur.

Na de sportsman bezoeken we nog even de Checkers (supermarkt) we bekijken alleen het relevante schap, snoep. We hebben de laatste tijd onwijze trek in zoetigheid. We kopen wat zuurtjes voor als we aan het rijden zijn maar dan zie ik een zak spekjes hangen. Die gaat mee. Sander zegt dan mag ik toch ook iets uitkiezen? Tuurlijk schat kies maar iets, dus uiteindelijk verlaten we de winkel met zuurtjes, spek en chocola. De zak met spekjes gaat meteen open, per slot is het 3 km lopen terug naar de camping. De reactie van Sander op de spek hadden we eigenlijk moeten filmen. De grijns op zijn gezicht bij de mierenzoete spekjes was erg mooi. Dat je zo blij kan worden van een paar spekjes.... Ik moet toegeven dat ze erg goed smaakten.

Terug bij de camping mailen we de man bij MTC waarvan Theo ons het email adres had gegeven. Daarna pakken we de telefoon. Laten we eens de ministery of home affairs and immigration bellen, we hebben een artikel van februari 2013 gezien dat je daar gevonden paspoorten kunt ophalen. Helaas zijn we per telefoon niet te bereiken, na een paar minuten in de wacht wordt de hoorn erop gegooid. Dan maar de politie in Walvisbaai bellen. Na een aantal pogingen krijgen we een ander nummer van de inspecteur die met onze zaak belast is. Weer een aantal pogingen later krijgen we die te pakken. Ze hebben nog niets gevonden maar zijn nog met de zaak bezig. Wat dat ook moge betekenen. We geven ons nieuwe mobiele nummer door en overwegen om toch nog maar een keer naar Walvisbaai te rijden. Dan kunnen we de paspoorten bekijken en misschien de politie toch iets meer aansporen? Maar ja waarschijnlijk gaan ze voor ons toch echt niet harder lopen.

Tussen al het geregel door springen we ook nog even het zwembad in, pure noodzaak want onze kleren moeten gewassen worden, terwijl die in de wasmachine zitten lopen wij dus rond in onze zwemkleren en tja dan moet je ook maar het zwembad in. Maar omdat het vandaag bewolkt is, is die nog kouder dan anders!

Als we de wasmachine net aan hebben gezet zetten we ook de laptop weer aan, we zijn foto's aan het syncen met de server van mijn broer dus we proberen de laptop zoveel mogelijk aan te hebben. Dan zien we een mailtje van Orion Computers, onze camera is binnen! Dat hadden we niet verwacht, ze hadden gezegd tussen maandag en woensdag maar ja we zitten in Afrika. We mailen terug dat zodra de wasmachine klaar is we eraan komen. Dat doen we dan ook, onze broek en shirt gaan vanuit de wasmachine zo aan ons lijf, drogen kan het daar ook wel. Onze zwemkleren zijn ook nog nat dus het zal een fraai gezicht geweest zijn. We lopen naar Orion en daar ligt hij klaar hoor, onze nieuwe Sony TX20 in het blauw! Terug bij de camping maken we meteen ons nieuwe pakketje open, en blauw is ie hoor! In 3 verschillende tinten!

Wel jammer dat het klepje niet geribbeld is zoals bij de oranje grijze in de winkel naast Orion (daar hadden ze de TX20 in de winkel staan voor 4299 belachelijk duur voor een TX20, bij Orion was hij zelfs goedkoper dan in Nederland, slechts 2810 Namibische dollars) maar ik vind de blauwe eigenlijk wel mooi. Technisch gezien is het ook mijn camera sinds de mijne gestolen is. Maar ik wissel wel met Sander die is gewend met een camera rond zijn nek rond te rijden op de motor. De Olympus wordt dan voorlopig verbannen naar de topkoffer bij gebrek aan een tanktas.

's-Avonds proberen we een nieuw restaurant uit, Fusion. Hij werd ons aangeraden door een Duits stel wat hier op de camping gestaan heeft en ook op tripadvisor doet hij het goed. Enkel de porties zijn klein staat er soms bij de opmerkingen. We gaan erheen en bestellen beide een curry, die smaakt uitstekend, en de porties zijn niet klein. Niet overdadig groot maar ook zeker niet te klein. We eten dus met smaak onze maagjes vol en gaan dan weer terug naar de camping voor een biertje, ons blogverhaal en misschien zometeen nog een rondje kaarten?