Solitaire

Van Swaopmund, Namibie naar Solitaire, Namibie
We gaan 's-ochtends eerst maar even naar de Yamaha met mijn motor. Terwijl wij even bijkletsen met Mario en de pup weer wat aandacht geven kijkt David naar de schokdemper van mijn motor. Hij vermoedt dat de olie van iets anders komt omdat de vering nog prima lijkt. Hij maakt de schokdemper schoon en zegt dat we het even moeten aankijken. Mocht een nieuwe schokdemper noodzakelijk zijn dan kan die besteld worden, duurt wel 3 weken voor die binnen is.

We besluiten dan maar door te gaan met onze route, mocht de schokdemper stuk zijn dan hopen we Zuid-Afrika er mee te kunnen halen. Terwijl Sander wacht tot David klaar is met schoonmaken ga ik even broodjes halen voor de lunch en langs de toeristen politie en het gewone politie bureau. Helaas hebben ze bij beide geen van onze documenten. We moeten de zoektocht maar opgeven, we kunnen enkel nog hopen dat de telefoon traceren iets oplevert.

Sander had vanochtend bedacht dat de politie eigenlijk bij ieder buitenlands gevonden paspoort ze het consulaat of de ambassade van het betreffende land moeten bellen. Daar moet het slachtoffer toch heen voor een vervangend ID. Jammer genoeg is de politie hier veel te lui om zoiets te doen. Maar op basis van dit idee sturen we wel een mailtje naar Ger Kesse van het honorair consulaat dat bij de politie in Walvisbaai 2 paspoorten van Nederlandse meisjes liggen. Dus mochten die langs komen bij hem dan kan hij ze doorverwijzen naar het politiebureau.

Na mijn kansloos rondje politiebureau's pakken we de tent in en verlaten Swakopmund. We rijden hoofdzakelijk gravel naar Solitaire. Onderweg komen we prachtige sceneries tegen en leuke slingerweggetjes.

Soms is de weg ook van mindere kwaliteit. Diep grind of zand. Best vermoeiend om daar langdurig overheen te moeten zwalken. Ergens na de lunch gaat het dan ook mis, ik kom in een zandbak en terwijl ik eruit probeer te sturen ga ik onderuit. Sander rijdt een stuk voor me uit en moet dus keren. Omdat hij baalt dat ik gevallen ben en hij dus terug moet keert hij de motor iets te schuin in het zand, ook Sander ligt nu op de grond. Hij tilt zijn motor op, komt naar mij toe, draait de motor en gaat bijna weer onderuit. Deze keer weet hij hem overeind te houden en dus hoeft hij enkel nog maar de mijne op te tillen.

Rond een uurtje of half 4 komen we aan in Solitaire.

We rijden naar het tankstation. De keus is 93 of 95.

Gelukkig willen we toch 95 tanken. Daarna gaan we naar de camping. Het dorpje solitair (als je dit een dorp kunt noemen) leeft van toerisme. Daarnaast is er van alles 1, er is 1 tankstation, 1 camping en hotel, 1 restaurant, 1 supermarkt en 1 bakkerij. En dat merk je dan ook. Kamperen is 100 Namibische dollar per persoon. Dat valt nog wel mee maar veel krijg je er niet voor. De supermarkt is echter een ramp. Groente is er enkel in blik, vlees is ingevroren en het bier is bijna net zo duur als in Windhoek in een restaurant! We maken een praatje bij de bakkerij met Moose McGregor, hij komt voor in de DVD serie en het boek van Long Way Down van Charley Boorman en die andere McGregor. Hij geeft zelf ook aan dat hij zijn boodschappen vanuit Windhoek laat komen, hier is het niet te betalen. Het restaurant zegt hij is nog erger. Als wij daar later op de dag gaan kijken moeten we Moose helemaal gelijk geven, 180 Namibische dollar voor het buffer. Iets anders kun je er niet krijgen.

Als de tent staat kijkt Sander naar mijn schokdemper. Die drupt nu zelfs al olie. Duidelijk kapot dus. Nu maar hopen dat we er Zuid-Afrika mee halen. Nadat Sander de ketting gespannen heeft kijkt hij ook eens goed naar alle koffers. Had hij beter niet kunnen doen want onze ontdekkingen zijn niet zo fijn. De ophanging van 1 van mijn zijkoffers is weer aan het loslaten, we moeten daar zo snel mogelijk een gat in boren en weer een schroef in zetten anders verlies ik mijn koffer nog eens. Het onlangs gelaste topkofferrek is nu op een andere plek gebroken. Als we de topkoffer eraf halen blijkt ook dat 1 van de plastic kapjes, die trillen verminderen, weg is. Waarschijnlijk is daardoor het rek nu alweer gebroken. We maken met wat rubber een kapje en moeten maar hopen dat mijn topkoffer blijft staan tot we een oplossing voor dit dillema weten. Al met al geen goede dag dus. Het aantal spullen wat kapot gaat blijft maar oplopen en het tempo waarin alles stuk gaat wordt ook steeds sneller.

Moe van alle teleurstellingen hebben we geen zin om te koken. We maken dus maar een portie survival-food klaar. Een of andere pasta die erg goed blijkt te zijn. Tijdens het koken genieten we ook van een prachtige zonsondergang. Zijn er toch nog lichtpuntjes op deze dag.