Afscheid van DoRego's

De vijftiende dag Windhoek, Namibie
Alweer pannenkoeken bij het ontbijt. Daarna gaan we een keer onze slaapzakken wassen, na 6 maanden geen overbodige luxe. Daarna krijgen we mail van de Manager Fraud van MTC hij heeft een naam en telefoonnummer van iemand bij de politie voor ons, die kan ons verder helpen met het tracen van onze gestolen mobiele telefoons omdat er nu nog geen aanvraag voor is ingediend en deze eerst van de politie moet komen. Wij bellen meteen de man bij de politie. We spreken af meteen onze IMEI nummers te smssen en dan moeten we maandag weer contact opnemen. Waarom moet alles zo lang duren? En waarom moet je zelf deze stappen allemaal ondernemen? Als we de Star niet gekocht hadden, hadden we Theo niet ontmoet en dan had de politie dus nooit iets gedaan om onze telefoons te traceren! En dat terwijl we meteen al aangegeven hebben serienummers, IMEI codes en alles van de mobieltjes te hebben.

Als de slaapzakken te drogen hangen lopen we naar Die Bruid, daar vragen we of ze onze silkliner kunnen repareren, die is langzaam aan uit elkaar aan het scheuren. Ze kunnen het wel, volgende week vrijdag of zaterdag, beetje laat dus. We proberen het bij de buren, daar maken ze kleren voor de bruidegom. Maar die zeggen het niet te kunnen (een rechthoekige lap zijde naaien is toch niet zo moeilijk?). We geven het maar op, gaan naar de supermarkt om daar te ontdekken dat er nu al geen bruin brood meer te krijgen is. Tot overmaat van ramp is 'ons bier' black label ook al op. Het gaat lekker vandaag.

Terug bij de camping doen we allerlei klusjes, route plannen, screenprotector op de nieuwe camera, de afwas, SD kaartje vrij maken voor de camera. Morgen willen we vertrekken dus vandaag moeten we even al die kleine dingen doen.

De route plannen duurt weer eens langer als gedacht. Als we er eindelijk klaar mee zijn is de zon verdwenen en is het gaan waaien. Het zal toch niet gaan regenen? Voor de zekerheid leggen we de slaapzakken in de tent en halen we de koffers van de motor. Daarna is het tijd voor ons afscheidsdiner. Uiteraard bij DoRego's, we moeten op zijn minst netjes afscheid nemen van de manager Patrick en zijn personeel.

Als we bij DoRego's aangeven dat het onze laatste avondmaal is krijgen we het email adres van Patrick. Mocht er iets zijn, mochten we toeristische dingen willen doen, dan moeten we hem even mailen. Zijn zwager werkt bij NWR en zijn vrouw wil wel voor ons boeken zodat we kunnen proberen voor Namibische tarieven naar NWR plekken te kunnen gaan.

Als we zitten te eten komt ook een van de personeelsleden langs. Ashly (haar collega) wil graag ons telefoonnummer. Ik vertel haar dat ons Namibische nummer slechts tijdelijk is en schrijf in plaats daarvan ons email adres en facebook account op. Of het voor Ashly is of voor haar zelf weet ik niet, maakt ook niet uit we vinden het wel grappig dat het halve personeel afscheid komt nemen. We hebben een stamtafel bij DoRego's en ondertussen een band opgebouwd met iedereen die daar is.

Ons afscheidsdiner sluiten we af met 2 broodjes shoarma to go en dan lopen we naar een andere supermarkt. Daar hebben ze, zelfs op dit tijdstip, nog brood. We doen een rondje supermarkt en zien daar weer eens de 2,5 kilo zak snacks liggen.

Wederom laten we hem in de supermarkt achter, past nooit in onze topkoffer!

Terug bij de camping besluiten we meteen maar af te rekenen zodat we morgen op tijd weg kunnen. De rekenkunsten van de receptioniste zijn zoals altijd slecht. Maar goed als je zeker weet dat we nog maar voor 1 dag hoeven te betalen dan vinden wij het prima. Daarna gaan we door naar de bar voor een spelletje rummicub en dobbelen onder het genot van een biertje en een zak chips. Die hoeven morgen dus ook niet meer ingepakt te worden.