Disappointing

Van Karasburg, Namibie naar Upington, Zuid Afrika
De halve nacht hebben we wakker gelegen door de geiten die hiernaast stonden te mekkeren. Die beesten hier zijn niet helemaal normaal! Behalve blaten maken ze ook apen geluiden. Als we opstaan en de tent opgeruimd hebben begint Sander met de banden op te pompen. Vandaag doen we enkel asfalt. Dan ontdekt hij dat zijn binnenband gedraaid zit. Dat is niet best. Vele vergeefse pogingen om de binnenband goed te krijgen later besluit hij het wiel maar uit de voorvork te halen. Ook dan is het nog een aardige klus maar uiteindelijk zit de binnenband weer goed.

Na ons ontbijt vertrekken we. Eerst nog even 5 km terug naar het asfalt. Dat merk je best wel dat nu de banden vol zijn. Er zitten wat zandbakjes tussen en we schuiven nu weer aardig. Op het asfalt begint de rechte weg naar de grens. Dodelijk saai! Honderd kilmeter verder zijn we dan eindelijk bij de grens. We parkeren, pakken onze laissez-passers en stappen het kantoor in. Als ik een van de departure formulieren heb ingevuld stuur ik Sander naar de balie terwijl ik de tweede invul. De man begint druk in ons, 8 pagina's tellende, laissez-passer te bladeren. Sander vertelt maar, als je een visum zoekt die zit er niet in want die zit in ons paspoort wat gestolen is. Wie heeft het gestolen vraagt de man. Weten wij veel iemand, als we wisten wie dan hadden we ons paspoort wel terug gehaald! Where is the original, vraagt de douane vrouw. Gestolen zeiden we toch! Waar is het gestolen dan? In Walvisbay mevrouw. Uiteindelijk stempelt hij onze laissez-passer. Dan moet er nog iets in de computer gezet worden. What is your registration number? Nou meneer dat wat op dat blaadje staat wat ik moest invullen en nu voor uw neus ligt. Weer vraagt hij registration number. Ik begin maar op mijn beste Engels te spellen (iets wat ik dus niet kan). J of G vraagt hij? Jezus man kan op het papiertje daar staat het toch! Uiteindelijk snapt hij dat hij maar even zelf moet kijken naar het papiertje. Eindelijk zijn we klaar met de immigratie en kunnen we verder.

We stappen op de motor en rijden de 15 km naar de Zuid-Afrikaanse kant. Nu moet toch alles beter worden? We zijn in beschaafd Zuid-Afrika! Eerst zit er een man in een hokje. Die geeft me 2 formulieren. Niet heel handig om dat op de motor aangereikt te krijgen. Ik draai ze maar om het handvat en we rijden door. Bij het kantoor staat een groot bord. Stap 1 u doet dit, stap 2 dat, enz. Heerlijk deze duidelijkheid! We vullen de gekregen papieren in en stappen het kantoor binnen. De immigratie man vraagt enkel hoe lang we willen blijven, stempelt onze paspoorten en legt daarna uit waar we naar toe moeten. We bedanken de man en gaan verder. Bij de customs staat iemand klaar, willen jullie je carnet laten stempelen? Nee meneer dat hoeft hier toch niet? Nee inderdaad dat hoeft niet, pas als we Zuid-Afrika, Botswana, Swaziland, Lesotho of Namibie verlaten om naar een ander land te gaan moeten we stempelen. We bedanken de man en gaan verder. Bij de politie worden nog wat dingen geregistreerd. We maken een gezellig praatje met de 2 vrouwen en nemen dan weer afscheid. Op naar de inspection, we zijn een beetje huiverig voor de inspection maar die blijkt reuze mee te vallen. De man schrijft het chassisnummer op, ons kenteken, onze naam, we moeten tekenen en dat is de inspectie. Bij nog een laatste poortje moeten we de 2 blaadjes die we in het begin kregen, ingevuld hebben en hebben laten afstempelen, inleveren. We zijn Zuid-Afrika binnen!

De rechte weg gaat door naar Upington. We lunchen onderweg ergens langs de kant van de weg (de hele tijd zie je picnic plaatsen behalve wanneer het lunchtijd is, dan gaan er 20 km voorbij zonder picnicplek). Als we rond 13:30 Upington binnen rijden bezoeken we eerst het tankstation. De pompbediende is intelligenter dan in Namibie. Deze kan meer zeggen dan huh? Hij vraagt ons zelfs of Holland hetzelfde is als Nederlands! (In tegenstelling tot de immigratie van Namibie die dacht dat nationality Dutch betekende dat we uit Duitsland kwamen).

Vol goede moed rijden we naar de camping. We zetten onze tent neer en gaan naar de supermarkt. De shoprite is een bedroevende ervaring. Ze verkopen er simkaarten. Ik moet goed zoeken en vind een MTN simkaart. De vrouw scant hem en ik zeg dat ik ook beltegoed wil. Na een tijdje snapt ze dat ik airtime wil (ik vergeet het woord steeds dus vraag steeds om bel credit om te kunnen bellen). Ze vraagt hoeveel ik wil, ik vraag daarop welke bundels mogelijk zijn. Alles wat ik wil. Dacht het niet maar prima doe maar 5 Rand. Ik geef een briefje van 10 (de simkaart kost ook 50 cent) en ze vraagt of ik 10 rand airtime wil. Nee mevrouw 5 rand. Oh you want 5 and 5? Nee mevrouw ik wil gewoon 5! Ze begint schaapachtig te lachen. Sander en ik worden pissig, what's so funny? Ze roept er een collega bij en ook die vraagt me hoeveel airtime ik wil, 5 rand mevrouw zeg ik weer. En die snapt dat ik 5 wil. Ja zegt de cassiere, ik vroeg het ook maar bij mij gaven ze geen antwoord. Ondertussen heb ik kook temperaturen bereikt. Dan blijkt ze van MTN geen airtime te hebben. Prima, ik ruil de MTN om voor Vodacom, doe me dan deze maar. Weer komt de vraag hoeveel airtime ik wil maar deze keer snapt ze mijn just 5 rand wel. We rekenen af en lopen de liquor store binnen. Dat mag opeens niet met mijn rugzak. De security wil hem wel vasthouden. Dacht het niet meneer daar zit mijn geld en mijn paspoort in, die krijg je niet. Ik wacht buiten terwijl Sander bier koopt. Tot zover onze hoop dat in Zuid-Afrika alles beter is.

We lopen terug naar de camping om de boodschappen op te bergen. We zetten meteen de simkaart in de telefoon en dan blijkt dat je die moet registreren. Bij een Vodacom outlet! Uiteraard zijn die op zaterdag middag en zondag gesloten. Nu hebben we dus een simkaart, airtime, en we kunnen er niets mee!

We gaan nog maar een stukje lopen, nu de andere kant op. We komen bij een andere supermarkt. Een grotere en die heeft wel 'exotische' dingen als pastasaus en taco kruiden. We doen nog wat meer boodschappen, brengen het terug naar de camping en gaan dan een laatste keer opstap. We trakteren onszelf op Wimpies. Op de deur staat 30 minuten gratis internet. Prima we moeten hoognodig onze mail checken want we willen morgen onze spullen bij Maud ophalen maar we weten niet waar ze is. We stappen de Wimpies binnen en komen daar tot de ontdekking dat ze hier geen spareribs hebben. Dat is jammer, dan maar de Combo steak and chicken voor ons beide. Sander met piri piri kip en ik met BBQ kip. We zetten de laptop aan en gaan het internet op. Onze Gmail wordt meteen geblokkeerd, nieuw land dus we moeten weer via weblogin inloggen. Alleen is het internet niet vooruit te branden. De webpagina valt niet te laden. AOL doet het wel, we zien dat we geen bericht van Maud hebben. Ondertussen weten we ook dat de site bijwerken met zo traag internet niets wordt. We versturen een paar mailtjes en dan zijn de 30 minuten voorbij en ons eten geserveerd. Het eten is ook een grote teleurstelling. De serveerster zegt dat ze zich gespecialiseerd hebben in steak, maar niemand heeft ons gevraagd hoe we de steak willen hebben. Beide hebben we nu een well done steak met een overdadige lading BBQ saus (die enkel op de kip hoort en bovendien had Sander piri piri besteld) een portie half bakken frietjes en een zielige portie kwart kip (de kleinste kwart kip die we ooit gezien hebben). Als ze komt afruimen en ze vraagt hoe het was zeg ik ook maar eerlijk dat het een teleurstelling was. We bestellen als toetje wel nog 2 ijsjes. Ze komt terug met de mededeling dat er vandaag geen ijs is. Dan maar de rekening. Weer komt ze terug met dat het papier op is en dat ze enkel ons kan vertellen dat we in totaal 120 moeten betalen. Ik neem aan dat ze 119,80 bedoeld en geef 200. We krijgen 80 terug, die 20 cent die hebben ze voor het gemak maar gehouden. We stappen de Wimpies uit en denken, zullen we maar meteen verschepen naar Zuid-Amerika?