De zoektocht naar Maud

Van Upington, Zuid Afrika naar Douglas, Zuid Afrika
Al om 5:45 ben ik wakker en kan ik niet meer slapen. Dan maar douchen en opstaan. We zijn dan ook op tijd van de camping vertrokken en zetten koers naar Douglas.

De weg is weer eens redelijk saai, asfalt en recht. Het laatste stuk worden we gelukkig wakker gehouden door wegwerkzaamheden. Iedere keer moeten we stoppen, even wachten en dan mogen we de andere baan op slingeren en weer doorrijden.

We besluiten te lunchen zodra we van het asfalt af gaan. Dan is het nog maar 32 km naar Douglas. We zien een mooie inham, parkeren de motoren en kijken dan om ons heen. We staan op de parkeerplaats van de begraafplaats. Gezellig. Omdat het vandaag niet erg warm is, en omdat de noodles op moeten, maken we noodles voor de lunch. Daarna rijden we verder.

Het laatste gravel pad is meteen ook een slecht gravel pad. We stuiteren ons een weg richting Douglas. Voor ons hangt een grote donkere wolk. We zullen het toch wel droog houden?

We hebben doorgekregen dat Maud bij Sunset Game Lodge zit. Die kent Garmin niet maar wel een Sunview accomodatie. Dan daar maar heen. We rijden naar de vlag op Garmin en komen op het erf van iemand. De man vertelt dat we niet de eerste zijn maar dat de lodge 2 km verderop zit. Het staat verkeerd in de navigatie systemen. We blijven nog even bij de man schuilen omdat er een ware storm overtrekt. Verassend genoeg valt erbij amper regen. Als de wind is gaan liggen rijden we door. We vinden de Sunview maar hoe komen we binnen? We zien een afgesloten hek, 2 honden maar geen mensen. We dralen heen en weer, maken de honden aan het blaffen maar zien nog niemand. Dan maar de associale manier, toeteren. Er staat op het hek bel dit nummer maar dankzij vodacom kunnen we niet bellen en ons Namibische beltegoed is helemaal op.

Uiteindelijk komt er een man het hek openen. Hij zegt dat hier geen Nederlandse stagaire is maar hij kent wel de Sunset Game Lodge. Hij legt ons uit hoe we er moeten komen en haalt zijn telefoon zodat we Maud kunnen bellen. Helaas blijken we van Maud een verkeerd nummer te hebben dus krijgen we in plaats van Maud een of andere Afrikaan aan de lijn die Maud niet kent.

We bedanken de man en rijden naar de plek waar volgens hem Sunset Game Lodge ligt. Na 10 km, erg hobbelig, gravel willen we het bijna opgeven. Dan zien we eindelijk het hek. Ook deze heeft weer een mooi hangslot (dat had de man voorspeld) en we zien nergens een huis. Op het hek hangen weer 2 telefoonnummers. We overwegen of ik het hek over zal klimmen en zal gaan lopen, geen idee echter hoe ver en je loopt het risico zonder pardon eruit gegooid te worden. We besluiten dus maar de telefoonnummers op te schrijven en iemand te gaan zoeken met telefoon. We rijden het horrorpad weer terug en komen gelukkig onderweg een auto tegen. Die houden we aan. De mannen zeggen geen airtime te hebben maar gelukkig heeft een van hun vodacom. Ik geef hem onze 5 rand airtime en we bellen beide nummers. Die blijken beide niet te bestaan. Wat nu? De politie opperen de mannen.

We rijden naar het politiebureau en leggen daar ons probleem uit. De agenten slaan kwistig aan het bellen, hoe kunnen ze iemand van Sunset Game Lodge te pakken krijgen. Terwijl ze aan het bellen zijn gaat onze telefoon. Een smsje van Maud, ze smst ons haar telefoonnummer (en nu wel de juiste). We bellen meteen op en spreken af bij het hek.

Weer rijden we terug naar het horrorpad. We stuiteren ons een weg richting Maud (Sander zijn schokdemper, ontdekte hij vandaag, is nu ook stuk) en dan hoor ik opeens een krak, metaal geschuif en een bons. Ik kijk in mijn spiegels en ontdek dat 1 van mijn koffers van het rek af is gesprongen. We keren om en rijden terug.

Het slot van de koffer is stuk, de ophanging, die hangt nog maar op 2 punten vast. De rest is allemaal los, gescheurd, verbogen of anderszins stuk. We halen de tent van Sander zijn motor, leggen die over het zadel om de koffer al iets te belemmeren omhoog te gaan, en binden met 2 spanbanden de koffer aan het rek vast. We keren weer om en gaan verder.

Maud staat al met 2 vriendinnen bij het hek te wachten. Met al onze spullen in haar handen. Helaas woont ze niet op een vakantie resort dus kamperen kunnen we er niet. We kletsen een beetje en bedanken Maud hartelijk voor onze spullen mee te nemen. Daarna nemen we weer afscheid. Ondertussen is het al 16:30 en we moeten nu dus nog een slaapplek zoeken.

We rijden terug naar Sunview, het laatste stukje krijgen we een bui over ons heen. De eerste van het afgelopen jaar, goh hebben wij toch weer een mazzel. We mogen de motoren onder het afdak parkeren en kunnen onze tent op het gras opzetten. Eerst maar even wachten tot de bui voorbij is en dan gaan we dat dan maar doen.

Als de tent staat is het tijd om te gaan koken, daarna maar weer eens ons plan omgooien, veel offroad rijden zit er niet meer in met een koffer die niet meer aan het rek vast blijft hangen. Daarnaast stuiteren we nu veel meer nu onze schokdempers stuk zijn.