Lekker luieren

Nog een dagje Dolisie, Republique Congo
Terwijl we zitten te ontbijten komt broeder Abel weer langs. Deze keer met een andere broeder uit Zwitserland. Broeder Abel vraagt of we koffie over hebben. Nou over hebben we niet meneer, maar uit deze beker is nog niet gedronken dus hier heeft u mijne, we zetten wel weer nieuwe. Terwijl broeder Abel mijn koffie drinkt en water voor de nieuwe aan het koken is maken we een praatje. De broeder uit Zwitserland weet nog wel een restaurantje waar je lekker kunt eten. Hij geeft de naam en hoe we er moeten komen.

Als we afscheid genomen hebben van de 2 broeders vertrekken ook wij. We gaan naar de ambassade van Angola. Vol goede moed gaan we op weg. Paspoorten, motorpapieren, pasfoto's, de kopietjes die niet te nat zijn geworden, alles hebben we bij ons. We kloppen aan en vragen weer aan de security, kunnen we hier een transitvisum voor Angola krijgen. Er zitten 2 mannen in het hok en de achterste vraagt waar we vandaan komen. Nederland meneer. Dan moet je die maar in Nederland aanvragen. Maar meneer ik ben niet in Nederland ik ben hier, met de motor! Maakt niet uit moet in Nederland. Prima meneer bedankt! We vertrekken weer. Hier gaat een visum dus niets worden.

We lopen terug naar de tent en bekijken de kaart nog eens. Wat gaan we doen? Gaan we door DR Congo all the way zonder proberen een Angola visum te regelen? Of rijden we nog naar Matadi? Daar schijn je wel aan een transit visum te kunnen komen. We besluiten weinig, eerst maar eens in DR Congo aankomen en misschien nog een keertje ergens op internet de laatste stand van zaken lezen en dan besluiten we wel of we via Matadi gaan of niet.

We besluiten wel vandaag hier te blijven. Het is nog vroeg maar we hebben toch geen zin meer om nu nog alles in te pakken. We gaan dus maar wat spelletjes rummicub doen. Als het lunch tijd is werken we een broodje weg en daarna gaan we wat wandelen. We gaan het restaurantje zoeken waar de broeder het over had. We lopen en lopen en vragen ook maar vinden doen we het in eerste instantie niet. Pas na bijna een uur lopen en zoeken vinden we het restaurant. Ergens ver weggestopt tussen wat huizen. Ze zeggen echter dat je pas om 20 uur kan eten, dat is wel laat. Dat zullen we toch wel verkeerd begrepen hebben hopen we? Op de kaart staan wel veel lekkere dingen. Het gerecht waar meneer het over had is echter 6000 CFA. Wel wat veel voor een maaltijd voor ons.

We lopen weer terug naar de tent (terugweg is maar een kwartiertje) en nemen een koude douche. Daarna doen we nog wat spelletjes.

Om 18:00 hebben we toch wel weer honger. We besluiten vast terug te lopen naar het restaurant, pas om 20 uur eten dat kan toch niet? Onderweg komen we langs een ander restaurantje. Daar lagen gisteren ook bergen met rijst of pasta en het zag er allemaal prima uit. Bovendien staat meneer de barbecue al op te stoken. We vragen wat meneer allemaal te eten heeft en wat het kost. Een bord met rijst kost 500 CFA een hele kip kost 2500 CFA, daarnaast heeft meneer ook vis en nog iets anders (wat op kip lijkt). We bestellen een hele kip en 2 borden rijst. Over 10 minuten is het klaar zegt meneer. Prima wij gaan zitten en doen een spelletje in de tussentijd. Een uur later is het dan eindelijk zo ver. We krijgen onze borden met rijst en daarna 2 borden met op ieder een halve kip. Blijkbaar is hier de rijst al een maaltijd en de kip een andere maaltijd. We hebben dan ook een beetje veel. De rijst smaakt echter uitstekend, er zitten groentes door en iets van een saus. De kip smaakt ook wel goed, niet de beste die we gehad hebben maar goed eetbaar. Alleen jammer dat als ze hier een kip halveren dat letterlijk met een botte bijl gebeurd. De hele kip zit nu vol met bot splinters.

Als we alle borden leeg hebben gegeten besluiten we in hetzelfde tentje ook nog wat te drinken. Hier hebben ze wel de Ngok koud liggen namelijk. We bestellen een biertje en dan komt opeens de man met het kleine meisje aanlopen. Meneer pakt een stoel en komt weer bij ons zitten. Hij bestelt er een biertje bij en stuurt iemand op pad om een pak chocolade koekjes voor het meisje te kopen. Sander en ik pakken de kaarten erbij en doen een spelletje kaarten. Dan komt er nog een man, hij kan wat Engels. Hello that is my brother. Ook hij pakt een stoel en gaat erbij zitten. Wij bestellen een tweede biertje en willen weer gaan kaarten. So where is my drink? Geen idee meneer wat heeft u besteld? Ik heb niets besteld ik heb geen geld jullie kopen bier voor mij. Nou meneer dacht het niet. Sander en ik kaarten verder. Ondertussen blaat meneer dat hij vluchteling is en naar Gabon is gevlucht en er is iets met Amerika. Erg gezellig maakt meneer het niet. Hij blijft maar roepen dat wij bier voor hem moeten kopen. Ook de meneer met de kleine meid vind het vervelend. Je kan niet zomaar iedereen van alles aftroggelen lijkt hij te zeggen. Maar ja dat stopt de andere man niet. Die ratelt maar door; vluchteling, Gabon, Amerika, hij is terug”gekomen” maar zijn broeder zit nog daar. Het enige wat nu ineens anders is, is zijn naam. Hij stelt zich nog eens voor, maar ditmaal met een andere naam dan waar hij zich in eerste instantie mee heeft voorgesteld. Onze namen is meneer alweer vergeten. Na een tijdje heeft meneer met de kleine meid er blijkbaar genoeg van. Hij geeft zijn halve biertje aan de andere man, neemt afscheid van ons en vertrekt. Als niet veel later ons potje jokeren af is, maken we ons biertje ook maar op en verlaten de vervelende man. Wel jammer want we zaten er best lekker en gezellig met meneer met de kleine meid tot onze 'vluchteling' aankwam.