De grootste fout van onze reis?

Van Kinkala, Republiek Congo naar Nadandanga, Democratische Republiek Congo
De douche slaan we vandaag maar even over. Douchen uit een emmer is namelijk niet heel handig. We halen ontbijt en geven al ons kleingeld CFA uit. Vandaag gaan we naar DRC en daar is geen CFA meer. Na het ontbijt pakken we in en verlaten Kinkala.

Volgens de verhalen ligt er asfalt tot Boko daarna is het offroad tot we in DRC op de hoofdweg komen ze een 200 km verderop. Ons doel van vandaag is Luozi, dat is ongeveer halverwege het offroad stuk.

Al voor we bij Boko zijn begint mijn motor weer irritant te doen. Soms houd hij opeens in. Dan moet je een tijdje wachten en dan kun je weer gas geven. Sander denkt nu toch ook dat de CDI unit stuk is. We besluiten door te rijden tot de lunch en dan de nieuwe CDI unit in de motor te zetten samen met meteen een nieuwe spanningsregelaar. Wel stoppen we voor de zekerheid nog maar even bij het tankstation. Ons benzine verbruik en vooral het mijne is aardig toegenomen. We denken dat de benzine hier een mindere kwaliteit is.

In Boko zoeken we naar de politie en douane. Enkel die laatste zien we dus we vragen daar waar we ons paspoort moeten laten uitstempelen. De man van de douane moet daarvoor toch ook eerst bellen maar dan vertelt hij ons dat we moeten omkeren en een stukje terug moeten. Sander probeert mijn motor te keren maar heeft een aardige uitdaging aan weg komen. Op de koppeling wegrijden gaat niet meer je moet er flink gas bij geven. We gaan terug naar de politie. De man staat ons op te wachten, kom binnen zegt hij, gisteren waren hier ook al toeristen. Hij laat het kopie van de paspoorten zien. De Belgen, die wij ontmoet hebben in Yaounde, zijn gisteren hier de grens overgestoken. De politieman neemt onze informatie over en we mogen verder, stempelen van het paspoort gebeurt pas verderop zegt hij.

We rijden terug naar de douane en laten daar wel vast ons carnet uitstempelen. Volgens de man van de douane is de echte grens over 40 km. Verder zegt hij nog dat we niet rechts af moeten slaan en bij de omleiding links aan moeten houden. We bedanken de man en gaan op pad.

Het pad wordt steeds slechter. Grote geulen, berg op en af en dan weer een stukje zachtzand. Het is een vermoeiende weg en ergens haal ik dan ook een bocht niet. Stoppen afstappen en Sander mijn motor maar weer laten keren. Dat is op de helling met een motor die niet echt best wil optrekken best uitdagend maar uiteraard lukt het hem. Een stuk verderop komt er weer een zandbak. Deze keer net een te lang stuk en ik ga onderuit. Jammer genoeg beland de koffer op mijn been dus kan ik niet opstaan. Sander moet mijn motor even een stukje optillen en dan kan ik er onderuit. Gelukkig dat het zachtzand is want dat breekt de val toch wel aardig. We besluiten ook maar meteen dat het lunchpauze is. Een klein stukje verderop is een leuk watertje en daar lunchen we.

We hebben geen zin de CDI-unit en spanningsregelaar te vervangen en omdat we niet erg hard meer gaan heb ik van het inhouden al een tijdje weinig gemerkt. We besluiten door te rijden naar de grens. Ik merk na de lunchpauze wel dat de valpartij invloed heeft op de motor hij begint nog irritanter te rijden. We weten ondertussen dat we zo snel mogelijk naar Kinshasa moeten voor reparatie van de motor.

We komen bij de grens aan en krijgen onze exit stempel van Congo. Over 4 km zeggen ze is de grens van DRC en kun je weer instempelen.

Die 4 km zullen we niet halen. Het eerste stuk gaat aardig, de weg is ook niet al te slecht. Maar dan komen we bij een heuvel die bestaat uit allemaal gemene kleine heuveltjes omhoog. Sander krijgt met moeite zijn motor boven. Ik doe een halfslachtige poging maar besef al snel dat dit voor mij veel te moeilijk is. Sander loopt omlaag en stapt op de motor. Hij trekt op en boef motor valt stil. Poging 2, met vol gas, wederom slaat de motor af. Mijn motor heeft simpel weg niet meer het vermogen om de berg op te komen! Er zit niets anders op het wordt duwen. Met een lopende motor loopt Sander naast de motor, ik duw aan de achterkant. Zo krijgen we gelukkig de motor nog boven aan de berg. Daar zoeken we een recht stukje en beginnen we de motor weer kaal te plukken.

De bougies controleren gaat niet zo snel, de motor is veel te heet. Wel wisselen we de CDI-unit en spanningsregelaar. Sander stapt op de motor, gas vol open, koppeling op laten komen en boef motor valt stil. Einde oefening voor mijn motor.

We staan tussen de grenzen, om ons heen is niets dan bergen, verkeer en mensen komen hier amper. Hadden we een slechtere plek kunnen vinden voor motor pech? Al snel realiseren we ons dat we moeten zorgen dat we in een dorp terecht komen. Ik stuur Sander op pad om een pickup of vrachtwagen te gaan zoeken en begin zelf de motor weer in elkaar te zetten en op de ruimen.

Sander is al snel terug, niet met goed nieuws. Daar is geen weg zegt hij dat is nog erger dan een geitenpad. Hij heeft zijn motor ook klem gereden en heeft hem moeten neerleggen om het te kunnen keren.

We besluiten dan maar dat hij terug moet naar Congo. Hoe we dat met ons visum moeten doen weten we niet maar hopelijk mogen we (tegen betaling) toch weer het land in en via Brazzaville naar Kinshasa gaan. Dat is een kortere weg en bovendien weten we dat daar vrachtwagens kunnen rijden (we zijn er 1 tegengekomen).

Sander vertrekt weer, nu terug naar Congo. De mannen daar willen best helpen maar vervoer hebben ze niet. Ze willen wel, tegen betaling, komen duwen. Waar staan we? Sander legt het uit, ohh dat is DRC gebied, we kunnen je niet helpen dan. Sander komt dus maar weer terug. We kunnen kiezen, of we duwen zelf de motor terug naar Congo gebied en halen dan hulp of Sander doet nog een poging het eerste dorp in DRC te bereiken. We kiezen voor het laatste en hij gaat weer op pad.

Na, gevoelsmatig, een eeuwigheid komt Sander terug. Met een soldaat achterop. Zijn koffers staan al in Nadandanga, de soldaat is voor onze veiligheid. Nu sta ik hier al ruim een uur, tot nu toe is er 1 brommertje met 2 mensen voorbij komen tuffen, onveilig heb ik me nog geen seconde gevoelt maar goed het zal wel. Sander deelt me mee dat er nog 4 man lopend onderweg zijn. Voor 100 US dollar wordt mijn motor naar het dorp geduwt. Vervoer hebben ze ook daar niet.

De andere mannen lopen een andere weg en de soldaat gaat ze ophalen. Wij wachten ondertussen bij de motoren. Mijn bagage hebben we op Sander zijn motor vastgemaakt om zo mijn motor lichter te maken. Volgens de soldaat is het 3 km naar het dorp (kun je nagaan wat voor weg het is als Sander meer dan een uur is weggeweest). De 4 man blijken er uiteindelijk 6 te zijn en dat blijkt echt niet overbodig.

De eerste berg omlaag rijdt Sander mijn motor, daarna loopt hij terug voor de zijne. Ik zeg hem dan maar door te rijden naar het dorp om alvast dollars tevoorschijn te toveren. Ondertussen beginnen de mannen namelijk al om geld te zeuren. Ik vertel hun dat we in het dorp met de douane man een prijs hebben afgesproken en dat ze dus zeker geld krijgen. De soldaat zegt dan ja dat is voor hun wat is voor mij? Nou meneer de soldaat dat is gewoon voor het totaal. Bovendien helpt de soldaat niet eens met duwen! Ik help wel waar het kan maar ik vrees dat de mannen niet veel aan me hebben. Ergens glij ik ook nog uit en lig voor de motor op de grond. Moeten ze zelfs nog stoppen voor me! De overige heuvels omlaag zetten ze mij op de motor. Als het vlak wordt rennen ze mee en duwen ze me tot het weer omlaag gaat. De sfeer zit er goed in maar de mannen zijn gesloopt als we eindelijk in Nadandanga aankomen. Welkom in DRC!

Twee mannen staan bij Sander te wachten. Ik loop naar de douane man toe, met hem heeft Sander de deal gesloten. Ik mag ook in CFA betalen en geef 50.000 CFA aan de man. Daarna neemt de andere man onze paspoorten in en geef ik onze carnets aan de douane man. Een tijdje later krijgen we het carnet terug, ongestempeld, dat moeten we maar in Luozi regelen zegt de douane man. Onze paspoorten komen maar niet terug. Ik loop naar de chef van de immigratie en vraag ernaar, die krijgen we vandaag niet meer, meneer zijn werkdag zit erop, hij zal er goed op letten en morgen krijgen we ze terug. Vandaag komt er dan ook geen vrachtwagen meer? Nee morgen vertelt de man van de douane komt er een vrachtwagen en dan kun je mee. Onze tent mogen we opzetten bij de chef van de immigratie, of midden in het dorp. Wij kiezen dus voor bij de chef van de immigratie.

Terwijl we op het pleintje staan te praten klinkt er opeens een schrille fluit. Sander denkt dat iemand gilt en wil een opmerking hierover maken. Echter de schrille fluit is het signaal dat iedereen moet stoppen met wat hij doet, stil blijven staan en mond houden, de vlag wordt gestreken. Ik heb het eerder door als Sander en sta ook netjes rechtop en kijk voor me uit. Bij Sander duurt het net iets langer voor hij doorheeft wat er van hem verwacht wordt.

Als de vlag gestreken is klinkt er weer een fluit en iedereen gaat weer verder. Wij lopen met de motoren de zijstraat in en zetten daar in het donker met enkel het licht van onze zaklampen en motoren onze tent op. Uiteraard gaat dat niet onopgemerkt. Ik denk dat alle kinderen van het dorp rond de tent staan en ze hebben een lol. Helemaal als we onze matjes oppompen. Die hebben een geintegreerde pomp en het ziet eruit als reanimeren als we de matjes oppompen.

Als de tent staat lopen we een rondje door het dorpje. Een kroeg lijkt er te zijn maar we zien er niemand. Een restaurant zien we helemaal niet. We hebben ook geen francs dus hoe we moeten betalen hadden we ook niet geweten. We besluiten maar terug te gaan naar de tent en zelf eten te maken. De menigte is daar ondertussen verdwenen en dus kunnen we rustig spaghetti met tomatensaus en tonijn maken. Daarna is het tijd om te gaan slapen. Volgens de man van de douane is de vrachtwagen er namelijk om 8 uur.