Niet om over naar huis te schrijven....

Van Atienza, Spanje naar Tarancón, Spanje
Waar zullen we eens beginnen met het beschrijven van deze 'rampzalige' dag?
We worden wakker in ons hotel en gaan eerst maar eens ontbijten. Het ziet er buiten nog altijd een beetje grauw uit. Het ontbijt bestaat uit enkel zoete dingen, muffins, een soort van vanille broodje, een cakeje en een soort eierkoek met chocola. Niet echt iets wat wij gewend zijn. Met klapperende tandjes van de zoetheid gaan we terug naar onze kamer. We besluiten onze bestemming aan te passen want richting het oosten is de weersvoorspelling beter. Sander gaat een nieuwe route uitzetten ik ga op zoek naar de supermarkt voor wat brood en sap. Ik loop de supermarkt binnen (de deur staat open) en het is er hartstikke donker. In het donker loop ik tussen halve koeien en varkens die her en der rond hangen totdat iemand me vertelt dat ze gesloten zijn. Panendaria dan maar? Ja ze wuift een kant op en ik loop weer naar buiten. Na drie rondjes rond de spreekwoordelijke kerk berg op en berg af vind ik eindelijk de panenderia, die ligt tegenover de supermarkt. Goed begin van de dag toch?

We vertrekken in onze motorkleding, regenkleding ingepakt in de koffers want het miezert enkel. Ja de eerste 10 km daarna zijn we op een berg waar het zeikt en in mum van tijd zijn we doorweekt. Tot overmaat van ramp moet Sander, met slechts 190 km gereden te hebben op de tank, over naar reserve. Het dichtstbijzijnde tankstation is volgens Garmin 30 km verder op. Dat wordt dus een gevalletje fingers-crossed. Gekruiste vingers helpen geen zier, het enige goede is dat Sander stilvalt op een plek waar het niet regent. We besluiten dat ik doorrijd (ik sta nog niet op reserve) en een jerrican benzine ga halen en zelf ga tanken. We roepen nog de repsol ja heb ik ook als bestemming. Tot zo! We zullen elkaar pas 1,5 uur later weer zien....

Marianne's 1,5 uur
Ik rijd door, Garmin zegt 17 km tot tankstation, ik sta nog niet op reserve dus dat moet een makkie worden. Maar slechts 5 km later begint ook mijn motor te sputteren. Dus dan maar reserve, met de wetenschap dat we sinds het inbouwen van de benzine filter nog maar 10 km op reserve kunnen rijden en ik de vorige keer eerder stilstond dan Sander begin ik hem toch een beetje te knijpen.

Ik kom bij een kruising en zie staan links Siguenza, daar had een mannetje het over toen ik eerder vroeg naar een tankstation. Garmin zegt echter rechts. Naast me komt een jeep staan en die roept nog amigo en terug. Ja kweet het Sander staat daar maar ja ik moet benzine hebben. Dus ik wijs op de tank en probeer uit te beelden dat hij zonder benzine staat en sla rechtsaf. Ik rijd een stukje verder en zie een eind voor me een vrachtwagen gaan, slinger slinger berg op. Berg op op reserve met een putterende motor. Mission to failure. En ja hoor ergens berg op met nog 5 km te gaan tot het tankstation sla ook ik af. Ik val stil in de bocht en denk daar zit je dan. Van elkaar verwijderd en beide gestrand in Spanje, goed gedaan!

Er komt een soort vrachtwagentje aan en ik wuif om te stoppen. Dat doen ze, ik leg uit dat ik geen benzine heb en die man zegt veel maar ik begrijp eruit dat hij gaat bellen en dat ik moet wachten, wel zet hij even mijn motor iets dichter op de vangrail (en laat daarbij bijna mijn motor vallen omdat die iets zwaarder was als verwacht). Nog geen kwartier later stopt er inderdaad een ander busje. Er springen 3 mannen uit. De eerste zet pionnetjes neer, de tweede een gevaren driehoek en de derde wijst op mijn jerrican en dat ik die mee moet nemen en mee moet komen. Met zijn 3-en gaan we naar het tankstation. 2 andere blijven achter om de straat te vegen en mijn motor te beveiligen. Wat een super organisatie!! We rijden even op en neer naar het tankstation en dan helpen ze me nog met de jerrican legen in de motor en met veilig wegkomen uit de bocht. Ze hebben Sander ook al zien staan zeiden ze. Tussen de mannen ontstaat nog enige discussie. Eentje wil achter me aan rijden om zeker te weten dat ik nu wel het tankstation haal. De andere 3 vinden dat ze verder moeten met hun werk. Ik bedank ze vriendelijk en zegt dat ik het wel red, ondertussen heb ik ook met Sander gebeld en ook hij is richting tankstation. Alleen tot onze schrik heeft hij een andere repsol als ik we moeten elkaar zometeen wel weer kunnen vinden.

Voor een tweede maal rijd ik naar het tankstation om deze keer mijn motor te vullen en wederom de jerrican. Uiteraard heb ik weer niet goed op de weg gelet want op de heenweg rijd ik bijna fout en op de terugweg moet ik zelfs ergens keren. Maar goed ik tuf terug richting Singuenza, de kant die Sander op hetzelfde kruispunt als waar ik stond te twijfelen, heeft gekozen en daar bij de repsol vind ik mijn lieve Sannie terug met een afgetankte motor.

Sander's 1,5 uur
En daar sta je dan. In the middle of nowhere, langs de weg zonder benzine. Ik kijk eerst nog even of ik gereedschap heb om het benzinefilter er tussenuit te halen. Maar al het gereedschap wat ik zou kunnen gebruiken, zit bij Marianne op de motor, zo ook het stuk benzine slang. Dus dat is allemaal geen optie. Dan maar de motor op zijn kant flikkeren in de hoop de 2 liter, die (volgens de zwitser op het Touratech Travel Event) in de rechter kant van de tank blijft zitten, naar het kraantje te krijgen. Maar ook dat levert niets op.

Na een tijdje wachten, het benzinefiltertje is ondertussen weer enigszins vol gelopen, besluit ik nog maar eens een poging te wagen. De motor start en ik kan wonderbaarlijk weer een redelijk stuk rijden. Ik volg de weg in de richting die Marianne heeft genomen, totdat de motor weer stilvalt op een kruising. Omdat ik niet zeker weet welke richting Marianne is gereden, lijkt het me verstandig op de kruising te blijven staan. Maar als het allemaal te lang gaat duren, wordt ik ongeduldig en besluit toch maar richting Siguenza te rijden, omdat het mannetje dat we gevraagd hadden ook deze plaats had genoemd. En daar volgens Garmin het dichtstbijzijnde tankstation zou zijn. Ik kan weer een behoorlijk stukje rijden, maar moet toch weer de motor aan de kant van de weg zetten.

Het lijkt er op dat het filter tijd nodig heeft om vol te kunnen lopen om vervolgens weer een stukje te rijden. Dus als ik na een tijdje nog steeds Marianne niet heb gezien, die volgens mij toch allang weer terug zou moeten zijn, toch nog maar een keer proberen. Het is nog maar iets van 7 kilometer tot Siguenza, dus met een beetje geluk red ik het nog. Het gaat een hele tijd goed, totdat het berg op gaat. Vlak voor de top, op niet de meest ideale plek (links en rechts van de weg vangrail) besluit de motor er de brui aan te geven. Ik duw de motor het laatste stukje naar boven. En dat valt met zo'n zwaar lor nog niet mee. Naar beneden rollen is verleidelijk, maar niet de juiste kant op en ik zie zo 123 ook geen plek waar ik eventueel veilig zou kunnen staan. Bovendien ben ik bijna bij de top.

Boven aangekomen komt er een Audi aangereden met alarmlichten, die mij eerder al was gepasseerd. Ik leg uit dat ik zonder benzine sta en de man wil mij wel naar het benzinestation brengen dat op ongeveer 4 kilometer afstand ligt. Uiteindelijk blijf ik bij de motor en gaat mijn nieuwe spaanse vriend met mijn reserve jerrican benzine halen. Als hij niet veel later weer terugkomt, wil hij eerst nog even zeker weten dat de motor het wel doet, voordat hij weer verder gaat. En ik vervolg mijn weg naar het tankstation, waar ik even moet wachten op Marianne die blijkbaar toch naar een ander station gereden is. De pompbediende lacht vriendelijk: “o jij bent diegene die zonder benzine was komen te staan”.

Terug samen
Het is 12:30 als we elkaar weer zien bij het tankstation. Lunch tijd en reeds 30 hele kilometers verwijderd van het start punt. Een top prestatie! We besluiten te rijden tot het eerste de beste picnicplaats en daar een soepje te maken en een broodje te eten. Erg warm is het namelijk niet en onze Gerbing jassen en wintervoering voor de broek zitten helemaal onderop in de compressie zak, geen zin om die eruit te vissen dus.

We rijden een stuk en komen van de regen in de drup, of eerder andersom, het begint weer eens te zeiken. En dat blijft het doen, links, rechts voor ons waar we ook kijken de lucht is grauw en grijs. Even de plannen bijstellen dus want om 13:30 is er nog niets droogs te zien. We stoppen in een dorpje en volgen een aantal mensen die een restaurant in duiken (om bier te drinken niet om te lunchen). Wij ook naar binnen en we krijgen een 2 gangen diner voorgeschoteld. Dat gaat er wel in!

Als we klaar zijn met eten lijkt het lichter te zijn buiten. Het miezert enkel nog maar als we buiten komen, maar geen nood. We rijden 5 minuten en we hebben onze bui weer gevonden hoor! Om 16 uur zijn we er klaar mee. We zijn nat, natter, natst. Het eerste hotel is gesloten (de crisis lijkt zich hier vooral te uiten in het aantal hotels wat op de fles is gegaan) het tweede, daar is niemand. Het derde is waar we nu zitten. In een soort van tuinhuisje. Eerst even douchen om warm te worden, alles uitspreiden om te drogen en dan maar naar de supermarkt in onze regenkleding en op slippers. We trekken aardig wat bekijks zo. Wat bier inslaan en maar weer terug om ons verdriet te verdrinken. In het huisje maken we onze geplande lunch, een soepje met een stokbroodje. We hopen maar dat het morgen droger is.