Morocco border crossing!

Van Algeciras, Spanje naar Martil, Marokko
We worden wakker in het hotel, het lijkt best ok weer te zijn en het uitzicht is het zeker!

Eerst maar even buienradar controleren, de computer haalt ook de mail binnen en dan lezen we het droevige nieuws dat Sander zijn oma is overleden. Dat drukt de stemming uiteraard wel een beetje. Het weer past zich hieraan aan en het begint te regenen.

We gaan voordat we naar de boot gaan eerst even aan de motor sleutelen, we moeten de olie controleren en de banden- en kettingspanning. Als we tijd over hebben doen we ook het benzinefilter. Helaas blijkt dit niet een klusje te zijn wat zo 1,2,3 te klaren is want als we de tank en de kappen eraf hebben blijkt ook het luchtfilterhuis eraf te moeten. Dan maar weer in elkaar schroeven en vertrekken want we hebben niet heel veel tijd meer en we willen nog naar de supermarkt en tankstation omdat de verhalen over Cuerta (Spaanse enclave aan de Marokaanse kant) allemaal zijn zorg dat je er zo snel mogelijk weer uit komt.

Uiteraard weet de wereld wanneer je haast hebt. Er staan slechts 2 mensen voor ons in de rij maar dan wel met bomvolle karren en uiteraard is er ook een probleem gevalletje. 6 meter bon moet nagerekend worden, 3 personeel leden komen erbij kijken en het duurt allemaal veel te lang. De rij groeit en groeit maar kassa erbij, nee joh tranquilo! Daarna tanken, en ja hoor voor het eerst sinds we in Spanje zijn, alle pompen bezet! En uiteraard neemt iedereen rustig de tijd. Ik zit ondertussen op hete kolen in plaats van op een motorzadel en ook Sander begint, aangestoken door mij, zich lichtelijk op te winden.

Uiteindelijk komen we aan bij de haven, dat is nog een zoektocht want ook al hebben we gisteren verkend, we komen nu bij Puerto Sud binnen in plaats van North en we weten niet zeker of dat wel goed is, 3 keer keren op een rotonde (ja dag politie agent hier zijn we weer) en dan gaan we eindelijk de goede kant op. We komen weer bij de con billete, dat is een grote parkeergarage en verder is het, zoek het maar lekker zelf uit. We nemen de langste rij, sluiten achteraan en ik trek een sprintje naar voren om te kijken of we goed staan en of motoren zich tussen de auto''s moeten voegen of niet. We staan goed en ik trek een sprintje terug, had niet gehoeven de Spanjaarden rijden zo om onze motoren heen en gaan voor ons in de rij staan. We kruipen richting het huisje en daar krijg je op vertoon van je ene A4tje met je ticket, 4 kleine briefjes + je ticket retour. Geen uitleg niets, dus we rijden door, ongeveer 50 m dan staat er een vrouw, die wil duidelijk wat. Dus ik geef maar de halve stapel en die houdt ze allemaal. Kon dat dan niet op 1 briefje? Heb ik er nu genoeg over? Als iedereen 4 blaadjes van me wil ben ik na 2 personen blut.... We rijden weer door en moeten eerst wachten op een vrachtwagen die het schip op wordt gemanoevreed en dan mogen wij, we snappen het geschreeuw en de gebaren niet helemaal want de man lijkt naar auto's te zwaaien maar hij bedoelt blijkbaar toch ons. Dus de boot op, we krijgen een plekje toegewezen en dan mogen we het zelf weer uitzoeken. Een medepassagier verteld ons dat het personeel onze motor vast zet en dat we dus gewoon naar boven kunnen.

We lopen naar boven en zien allemaal stoelnummer. Op onze kaartjes geen gelijksoortig nummer te ontdekken dus dat wordt weer vragen. Het maakt niets uit waar je gaat zitten dus we kiezen de eerste rij met een volledig open ruimte voor ons en beginnen daar onze lunch te verorberen.

Als de tax free open gaat kopen we even een pakje sigaretten (smeergeld!) en wachten we tot we weer terug mogen naar onze motoren. Bij de motoren weer aangekomen blijkt dat ze inderdaad zijn vastgezet, maar dat stelt niet heel veel voor, gewoon 1 bandje aan je kofferrek over je zadel naar de grond en de andere kant moet je standaard er maar voor zorgen dat je motor blijft staan. Ze zijn netjes blijven staan dus we maken ze los, ruimen onze spullen op en gaan in de wachtrij staan om de boot te verlaten. Nu heb ik het idee dat we redelijk voor aan staan maar de file waarin we uiteindelijk terecht komen is weer lang. Een lange sliert kruipt Cuerta door richting de Marokaanse grens.

Bij de grens aangekomen worden we weer een beetje overmand door besluiteloosheid. Allemaal mannen in star wars kledij roepen naar je en wuiven een kant op. Dan toch maar luisteren en de rij van de vrachtauto's in. We moeten stoppen en afstappen, 1 man begint meteen te praten van ik regel het wel. Hij komt terug met 2 blaadjes, voor ieder een, die moeten we invullen. Het blaadje is je visum aanvraag, we vullen het in en Sander gaat met de man naar een kantoortje terwijl ik bij de motoren blijf. Ze komen terug met een ander blaadje, die moeten we in 3 voud invullen en het is een soort van import verklaring en een verklaring dat je de motor ook het land weer mee uit neemt. We vullen het in en Sander en de man gaan weer naar een hokje. Om ons heen is het een gekkenhuis van getoeter en geschreeuw. Verder lijkt alles kris kras door elkaar te rijden en de auto's zijn een partij gammel! Het is bewonderenswaardig dat die dingen het uberhaupt nog doen maar goed, eentje wordt ook door 4 mannen de grens over geduwd dus blijkbaar doen ze het toch niet allemaal meer. Terwijl Sander bij het hokje staat te wachten krijg ik de instructie onze motoren 50 meter naar voren te verplaatsen. Ik zwoeg met mijn motor en krijg hem op de gewenste plek. Dan maar Sander aflossen want aan die van hem begin ik niet. Sander zet de zijne naar voren en we wisselen weer af. Ze komen terug van de balie en wederom krijgen we te horen loop 50 meter naar voren met je motor en wacht daar. Wij doen het en dan zegt hij ok you can go. Prima ik gooi alles in mijn topkoffer en stap op, We komen weer 50 meter en dan moeten we wederom stoppen. Iemand wil de import verklaring zien, ik vloek want die zit in mijn topkoffer. Ik schakel de motor uit en stap af maar de man heeft die van Sander reeds gezien en is niet meer geinteresseerd. Opstappen dus en weer doorrijden. Nog geen 100 meter verder weer stoppen, nu bij wel officieel uitziende mensen. Deze wil je paspoort. Motor dus weer uit, topkoffer open, paspoort pakken en ondertussen is de man weer afgeleid. Ik zeg monsieur, geef hem mijn paspoort hij werpt een halve blik (en ik heb mijn helm nog op mijn hoofd) op mijn paspoort foto en mij en ik mag door.

We zijn nu in Marokko!! Maar de helper loopt nog mee en zegt buiten de grens hier is de bank en ik wil geld. Ach ja we hadden het kunnen weten. Hij wil 20 euro per persoon en 3 mensen hebben zich ermee bemoeid. Ik weet hem af te poeieren met slects 24 euro en met de medeling dat ik echt niets meer heb. Dan wil hij van Sander geld maar ja die heeft zowiezo geen euro's. Gelukkig vind hij het ook prima en hij gaat terug naar de grens, de volgende onnozele toeristen afzetten. Les voor de volgende keer? Als je de grens over bent volgas!

We gaan toch maar eerst naar de bank, nu we er toch zijn, en geld pinnen gaat wonderbaarlijk eenvoudig, eerst even berekenen met onze currency vertaler hoeveel we willen en dan de oude vertrouwde ATM, pasje erin bij de keuze van 4 gewoon totale willekeur iets intoetsen, bedrag kiezen en voila we zijn in het bezit van 2000 Dirhams nu snel weg voordat onze jedi terugkomen voor meer geld.

We rijden in een totale madnes, verkeersregels wat zijn dat? Er staat op een tweebaansweg max snelheid 40 maar langzamer als 60 is zowiezo levensgevaarlijk en nu worden we alsnog ingehaald. Verder lijken voetgangers overal te lopen en over te steken en hoe de voorrangsregels op een rotonde zitten is ook onduidelijk. Het lijkt vooral een kwestie van gaan en vooral niet op andere letten. Wij letten dus maar 3 dubbel zo goed op. We koersen richting Martil, daar schijnt een camping te zijn. We moeten wel nog eerst even stoppen om onze, ondertussen zo vertrouwde, regenkleding aan te trekken maar we bereiken Martil redelijk droog.

We vinden de camping (midden in het dorpje) en zetten op de rotsachtige ondergrond onze tent op. Geen haring in de grond te krijgen dus. Na een uurtje stoeien staat die dan toch een beetje fatsoenlijk op zijn plek we gaan een rondje dorp doen. Een supermarkt zien we niet, tenminste niet zoals we die in Europa kennen. We vinden wel kleine buurtkraampjes waar uiteraard niets geprijsd is en een markt met eveneens geen prijzen. Sander zijn frans is nog het beste maar of het toereikend is om op de markt iets te kopen? En dan moet je ook nog eens onderhandelen. We kiezen de simpele uitweg. We gaan uiteten bij een soort restaurantje. Voor, in totaal, 70 dh (ongeveer 6 euro) krijgen we beide een bord kip met friet en groenten, een salade en een soepje van witte bonen. Behalve het soepje vind ik alles prima te eten. Sander vind het soepje ook wel lekker, maar de rest wel nog wat lekkerder.

Na het eten lopen we nog wat door het dorpje en bekijken we de zee, het waait ondertussen erg hard dus daarna duiken we ons tentje in om onder het genot van ons, waarschijnlijk voorlopig, laatste biertje nog wat te lezen in de lonely planet van Marokko.