We're bigspenders!

De derde dag Windhoek, Namibie
Na de pannenkoeken en koffie stappen we weer op de motor en rijden eerst naar de Western Union. Daar mogen we een cadeautje ophalen. We vullen het formulier in en dan begint het grote tellen. Wat blijkt, ze hadden niet verwacht dat we zoveel geld kwamen ophalen. De balie medewerker moet ook even wat geld oversluizen van collega's naar haar lade en dan krijgen we uitbetaald. Sander en ik zijn wel een beetje verbaasd, 4000 euro moet iets van 52000 namibische dollars zijn, we krijgen echter slechts 47000 namibische dollars. De overige 5000 rekent de Western Union als wisselkosten. En dat terwijl we geen keus hebben in welke valuta we uitbetaald krijgen!

Met een pak geld in een zak verlaten we de Western Union. Sander rijdt met het geld rechtstreeks naar Honda, ik stop nog even bij de sleutelboer om een nieuwe reserve sleutel van mijn motor te laten maken. Kevin (van de Honda) had ons een zaak aanbevolen. Als ik de zaak binnen loop weet ik meteen waarom, deze wordt gerund door een blanke. De man zoekt een sleutel, past het hem, slijpt hem en past dan nog eens. De motor kan ermee starten en de tank kan ermee open. Wat wil een mens nog meer? Ik betaal 30 namibische dollar en rijd ook door naar de Honda.

Bij de Honda blijkt dat Kevin opdracht heeft gekregen 'eventjes' 4 nieuwe motoren rijklaar te maken voor een show. Daardoor heeft hij dus geen tijd om aan onze motoren te sleutelen. Wij gebruiken de tijd maar om even het geld goed op te bergen en alvast met uitgeven te beginnen. We betalen vast alle onderdelen die we gaan vervangen op de motor, zo zijn we al snel 6500 namibische dollar lichter. Daarna is het tijd om naar het consulaat te gaan. Eerst betalen we voor onze laissez-passers en vervolgens leg ik uit dat ik wat problemen met mijn bank heb. De man van het consulaat pakt meteen de telefoon en belt ABN Amro, hij laat zich doorverbinden met kantoor Roosendaal en begint erachter te komen hoe ik mijn vader kan machtigen voor mijn rekening. De bank medewerker begint weer een nieuw verhaal. Ik moet persoonlijk naar de bank komen met mijn vader om samen te tekenen. Tja dat is lastig als je in Namibie bent. Uiteindelijk zegt ze dat zelfs machtig ik mijn vader ik enkel persoonlijk een pas kan aanvragen. Nou dan heeft machtigen ook geen zin meer. We vinden het wel onzin want ik kon met 1 telefoontje waarbij ze amper iets verifieren een pas aanvragen, dat kan makkelijk ook iemand anders voor mij doen. De medewerker schrijft ons telefoonnummer op en zegt dat een collega zo zal terugbellen. Een half uur later nemen we afscheid van meneer Kegge van het consulaat, de ABN heeft niet meer teruggebeld.

Bij de Honda halen we enkel de motoren op en rijden terug naar de camping. Daar lunchen we en dan gaan we de stad in. Het is tijd voor een nieuw mobieltje. Als we dan toch in de stad zijn kopen we meteen nog wat meer spullen die gestolen zijn. Uiteindelijk zijn we weer in het bezit van een portomonee, 12V USB stekker, mobiel, simkaart, micro kabel om de mobiel te laden, mobiel beschermhoesje en weer een ultra light rugzakje om onze spullen in rond te sjouwen. Een geslaagde shop ronde dus. Dat moeten we vieren, we besluiten naar Joe's beerhouse te gaan. Daar moet je wild eten volgens de lonely planet. We bestellen een schotel met Kudu en een met Zebra. We moeten zeggen, het zijn schattige beestjes maar ook erg smaakvol! Met gevulde magen keren we terug naar de camping om nog wat te computeren, met ons nieuwe mobieltje te spelen en uiteraard bier te drinken.