Klopjacht

Een klopjacht in Walvisbaai, Namibie
We hebben onze portie friet nog niet op of we zien dat we mail binnen hebben. Sander heeft Plan B online op zijn mobiel gezet (en dat dus terwijl dat ding gejat is) en diegene die zijn mobiel heeft heeft het internet gebruikt. Langdurig gebruikt ook nog eens want we krijgen via de mail de GPS coordinaten van zijn mobiel door met een nauwkeurigheid van 4 meter! Jammer dat wij pas na 1,5 uur die mail zien maar goed. We bellen meteen Jan van de Yamaha en die belt het goede nieuws door naar Mario van de vrijwillige politie die belt ons een paar minuten later terug en vraagt of we erheen willen. Ja zeker dat willen we wel! We worden 20 minuten later bij de camping opgepikt.

We ruimen snel de tafel af, pakken onze laptop en navigatie in en wachten bij de deur. Mario komt met een collega ons ophalen. We moeten eerst naar Walvisbaai naar het politiebureau om een zaak te openen, pas dan kunnen ze huiszoekingen verrichten. Aangekomen in Walvisbaai mogen we dus nog een keer ons hele verhaal vertellen aan een verveelde politiedame. Ook deze is weer rete traag. Ondertussen duiken er meer vrijwillige en betaalde politiemannen op. Een betaalde politieman is helemaal klaar met de bende, wij zijn al de zoveelste. Als hij hoort dat we de lokatie van onze mobiel hebben kunnen traceren staat hij te juichen. Echt waar? Waar is het, kunnen we nu meteen gaan?

Het is al bijna 22 uur als we eindelijk een zaak geopend hebben buiten hebben zich ondertussen minstens 10 man verzameld. Met een optocht van 5 auto's (politieauto's en burgerauto's) rijden we naar het opgegeven adres. Midden in de getto. Onderweg krijg ik van Mario nog even een bus pepperspray in mijn hand gedrukt, voor het geval dat.

We stoppen voor een verzameling hutjes en dan zetten ze Sander voorop met zijn navigatie. We lopen naar de exacte coordinaten die zijn doorgemaild, dat is de hoek van een hutje. Op het zandveldje staan in totaal een stuk of 6 hutten. Alle 6 worden doorzocht maar helaas wordt er niets gevonden. Het viel de mannen wel op dat toen we aan kwamen rijden er aardig wat commotie was op het terein, een paar mensen zijn het terein ontvlucht voordat de politie ze in de nek kon grijpen. Wellicht is ons mobieltje dus weer voor onze neus verdwenen?

Na ruim een uur moeten de mannen het opgeven, hier is niets te vinden van onze spullen. Een van de hutbewoners is wel verdacht nerveus, op zijn minst heeft deze man iets op zijn kerfstok. We stappen weer in en gaan terug naar het bureau. Daar bedanken we iedereen en nemen we afscheid. Er zit niets anders op we moeten met lege handen terug naar Swakopmund. Maar op zijn minst loopt er nu een zaak voor ons en als ons mobieltje nog een keer GPS signalen doorgeeft dan gaan ze er gewoon nog een keer op af hebben ze ons al beloofd.

We worden rond middernacht weer afgeleverd bij de camping. Het aanbod van een biertje slaan Mario en zijn collega af, Mario heeft bovendien nog dienst tot 2:30. Wij besluiten de bar ook maar te laten voor wat het is en gaan slapen.