Laissez passer

De eerste dag Windhoek, Namibie
Afgelopen nacht heeft het onwijs geonweerd, bliksemd en geregend! Gelukkig trok de bui wel weer snel weg. Als we wakker worden is het dan ook droog. Even snel onder de douche springen en dan naar de bar voor onze portie pannenkoeken, koffie en thee. Deze keer serveren ze rooibos thee, de enige soort die Sander dus juist niet te drinken vind. Goed begin van de dag dus!

We stappen op de motor en rijden naar de Honda dealer. We worden warm verwelkomd maar helaas heeft Kevin wel slecht nieuws. De tandwielen zijn nog niet binnen vanwege stakingen in Zuid-Afrika. Daarnaast heeft hij eigenlijk weinig tijd voor ons vandaag. Dat is niet echt een probleem we voelen ons wel thuis in de garage dus Sander doet wat kleine dingen aan de motor en ik zet een koffertje op de grond en vraag de WiFi code op. Ik ga rustig wat zitten te internetten tot het tijd is naar het consulaat te gaan.

Precies om 10 uur staan we bij de ambassade, maar goed ook want we zijn nog niet binnen of het begint weer te regenen. En dat voor een land waar het amper regent! We worden begroet door Ger Kesse en zijn secetaresse. De papieren die we moeten invullen liggen reeds klaar. We vullen de formulieren in en de noodpaspoorten worden meteen erbij gepakt. We moeten wel 2 pasfoto's overleggen. Die zijn helaas ook allemaal gestolen maar gelukkig heeft foto de graaf uit Breukelen ons al de JPG-tjes doorgestuurd. We hoeven enkel nog maar pasfoto's ervan te laten printen. Ik bel eerst nog even de ABN Amro. Die geeft namelijk ook wat uitdagingen. Ik heb in Nederland, op aanraden van een medewerker die ik aan de telefoon had, mijn vader gemachtigd om mijn bankzaken te behartigen. Nu echter het moment daar is dat er iets behartigd moet worden zegt de ABN dat hij niet gemachtigd is. Mijn vader is nu al minstens 2 keer voor nop naar de bank geweest maar kan geen pas aanvragen voor mij (vreemd genoeg wel een credit card). Ik bel de ABN om opheldering te vragen en een pas aan te vragen. Dat laatste gaat soepel (ik hoef enkel rekeningnummer, voorletters en geboortedatum op te sommen) maar als ik over de machtiging begin zegt de telefoniste dat dat helemaal niet telefonisch kan. Ik moet een kopie van mijn paspoort naar mijn vader sturen samen met de tekst, ik machtig bla die bla en dan moet mijn vader met dat kopie en zijn paspoort naar de bank gaan.

Met de bestanden op een USB stick (jaja we hebben er nog 1 de rest is allemaal weg) lopen we naar de shoprite, die adverteren met paspoort foto's en printen van USB. Als wij vragen om pasfoto's te printen van onze USB stick krijgen we echter de typisch Namibische reactie: 'Huh???' We wijzen op de USB poort, we wijzen op het bord en na een paar minuten vallen de kwartjes bij de medewerker. De USB poort is stuk krijgen we te horen. We verlaten de Shoprite en gaan naar een fotozaak. Daar snappen ze ons in ieder geval wel. Ze maken van de JPG-tjes een pasfoto (we vragen ons af of ze aan alle richtlijnen van Nederland voldoen met betrekking tot centreren en dergelijke). Met ieder 4 nieuwe pasfotos keren we terug naar het consulaat. Nu moeten we nog een reisplan doorgeven, in landen, en hoe lang het laissez-passer geldig moet zijn en dan worden ze afgemaakt.

Ondertussen zitten we wat met meneer Kesse te kletsen. Als de passen klaar zijn komt het onderwerp betalen. We hebben ondertussen gezien dat een laissez-passer 620 Namibische dollars kost. We kunnen er 1 betalen maar voor 2 hebben we niet genoeg geld. Geen probleem zegt meneer Kesse, we kunnen er 1 meenemen, met behulp van het laissez kunnen we namelijk bij de Western Union geld ophalen, en dan kunnen we voor beide betalen en krijgen we de tweede mee.

We nemen dus Sander zijn laissez maar mee en verlaten het consulaat. Terug bij de Honda horen we dat de koppelingsplaten binnen zijn maar de tandwielen misschien vrijdag aankomen maar het tijdstip is onzeker. We spreken af dat we vrijdag met de motoren terugkomen om in ieder geval vast aan de koppeling te beginnen, dinsdag doen we dan de kettingen, tandwielen en banden vervangen.

We verlaten de Honda en gaan mobieltjes kijken. Ondertussen kunnen we ook meteen kijken of we andere dingen kunnen vervangen die gestolen zijn (oplaadkabels is onze grootste zorg). In Namibie kennen ze namelijk amper Olympus en onze kabels om de camera op te laden zijn gestolen. Nu heeft Olympus ook nog eens een heel appart oplaadsysteem, een soort HDMI aansluiting maar dat dan ook weer niet. Geen kans natuurlijk om die kabels hier te vinden.

Terug bij de camping parkeren we enkel de motoren en dan lopen we de stad weer in. Er is nog een mall om de hoek en daar zoeken we nog even verder. Een zaak lijkt veelbelovend. Ze hebben de Sony TX20 camera, die hebben we hier nog nergens gezien. De vrouw van de winkel is wel weer bedroevend Namibisch. Na 2 vragen zijn we klaar en verlaten de winkel. Totaal geen klantgerichtheid. Als ze al zo verveeld op je af komen lopen van ohh moet ik een klant helpen dan weten we eigenlijk al genoeg..... De winkel ernaast is dan wel weer een hele positieve ervaring. De vrouw trekt alle zakjes van kabels open, zal dit passen? Nee dat niet. Toevallig was dit dan een blanke medewerker, of toch geen toeval?

We keren terug naar de shoprite voor wat bier, daarna terug naar de DoRego's. Hetzelfde meisje staat achter de balie en ze begint al te grijnzen als we binnen komen. Hello we're back! Jahoor we bestellen weer 2 porties eten en een salade om te delen en weer krijgen we drie volle borden (en 3 sets bestek zal het een hint zijn dat de salade ook een maaltijd is?). Met volle magen keren we terug naar de camping, tijd om uit te zoeken wat voor telefoon we willen.